Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Protokolant sekretarz sądowy Katarzyna Derewońko, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 marca 2022 r. sprawy ze skargi B. W. na decyzję P. Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w B. z dnia [...] listopada 2021 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie obowiązku izolacji domowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B. z dnia [...] marca 2021 r. numer [...]; 2. zasądza od P. Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w B. na rzecz skarżącej B. W. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

P. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w B. (dalej: Inspektor Wojewódzki) decyzją z dnia [...] listopada 2021 r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B.(dalej: Inspektor Powiatowy) z dnia [...] marca 2021 r., nr [...], w sprawie wymierzenia B. W. kary pieniężnej w kwocie 5000 zł za naruszenie obowiązku izolacji domowej w dniu [...] października 2020 r.

Decyzja Inspektora Wojewódzkiego wydana została przy następujących ustaleniach stanu faktycznego i ocenie prawnej sprawy.

Inspektor Powiatowy mając na uwadze konieczność zapobiegania, przeciwdziałania oraz zwalczania SARS-CoV-2 objął obowiązkiem izolacji B. W. od dnia [...] października 2020 r. do dnia [...] października 2020 r. Powyższe wynikało z uzyskania dodatniego wyniku badania w kierunku zakażenia wirusem SARS-CoV-2. Izolacja została nałożona na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2020 r. poz. 1845 z późn. zm.).

W związku z otrzymaniem w dniu [...] października 2020 r. pisma Inspektora Wojewódzkiego wraz z załącznikami, tj. pismem Zastępcy Naczelnika Wydziału Prewencji Komendy Powiatowej Policji w B. z dnia [...] października 2020 r., notatką urzędową funkcjonariuszy Ogniwa Patrolowo-interwencyjnego Komendy Powiatowej Policji w B. z dnia [...] października 2020 r. dot. naruszeń nakazów, zakazów lub ograniczeń związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, notatką urzędową funkcjonariuszy Wydziału Prewencji Komendy Powiatowej Policji w B. z dnia [...] października 2020 r. oraz notatką urzędową funkcjonariuszy Ogniwa Patrolowo-interwencyjnego Komendy Powiatowej Policji w B. z dnia [...] października 2020 r., Inspektor Powiatowy wszczął w dniu [...] stycznia 2021 r. postępowanie w sprawie wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej za naruszenie obowiązku izolacji domowej w dniu [...] października 2020 r.

W trakcie trwania postępowania B. W. złożyła wyjaśnienia w pismach z dnia [...] lutego 2021 r. oraz z dnia [...] lutego 2021 r.

Inspektor Powiatowy decyzją z dnia [...] marca 2021 r., nr [...], wymierzył B. W. karę pieniężną w kwocie 5000 zł za naruszenie obowiązku izolacji domowej w dniu [...] października 2020 r.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła B. W.

Inspektor Wojewódzki wezwał stronę do złożenia na piśmie szczegółowych wyjaśnień. Wyjaśnienia zostały złożone przez nią w piśmie z dnia [...] kwietnia 2021 r.

Po rozpoznaniu odwołania Inspektor Wojewódzki decyzją z dnia [...] listopada 2021 r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję Inspektora Powiatowego z dnia [...] marca 2021 r., nr [...], w sprawie wymierzenia B. W. kary pieniężnej w kwocie 5000 zł za naruszenie obowiązku izolacji domowej w dniu [...] października 2020 r.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że z dokumentów przesłanych przez stronę wynika, że w dniu [...] października 2020 r. nie przebywała ona w miejscu, w którym winna była odbywać obowiązkową izolację domową. Pomimo wiedzy na temat konieczności przebywania w miejscu izolacji domowej udała się do swojego domu rodzinnego w miejscowości W. nr domu [...], gm. B.. Skarżąca przyznała, że będąc świadoma o nałożonym na nią obowiązku odbywania izolacji domowej, o czym została poinformowana dzień wcześniej przez pracownika Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w B., naruszyła obowiązek wskazany w przepisach prawa. Ponadto strona oznajmiła, że w dniu zdarzenia kontaktowała się z organem I instancji, gdzie uzyskała zgodę na wyjazd wraz z pouczeniem o konieczności zachowania środków ostrożności. Jednakże takie stwierdzenie jest całkowicie niezgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. Jak wynika bowiem z notatki służbowej Zastępcy Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B., skarżąca takiej zgody nie uzyskała, a obowiązek izolacji domowej nie został zniesiony. W związku z faktem, iż strona postępowania oświadczyła, że pomimo obowiązku izolacji uda się na pogrzeb ojca, poinformowano o tym telefonicznie Inspektora Powiatowego, a na miejsce zdarzenia, tj. do miejscowości W. nr domu [...], gm. B., zgodnie z poleceniem dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w B., udał się patrol policji.

Opisując stan faktyczny organ wskazał, że z przesłanych dokumentów wynika, że w dniu [...] października 2020 r. do skarżącej po godzinie 15 zadzwonił pracownik Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w B., który poinformował ją o wyniku, na który czekała od poprzedniego dnia, tj. od dnia wymazu. Wychodząc z domu nie wiedziała o wyniku, a podczas przedmiotowej rozmowy poinformowała, gdzie się wybiera i w jakim celu. Zdaniem organu część informacji wynikających z zeznań skarżącej oraz Zastępcy Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B. jest rozbieżna. Zastępca Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B. w notatce służbowej wyjaśnia, że strona postępowania sama zgłosiła się do Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w B. z prośbą o zwolnienie z izolacji domowej celem udania się na pogrzeb ojca, której to zgody nie otrzymała. Następnie pomimo obowiązującego prawa opuściła miejsce odbywania obowiązkowej izolacji. Na tej podstawie można więc twierdzić, że skarżąca wiedziała o wyniku wcześniej, przed wykonanym telefonem. Z zeznań strony postępowania wynika natomiast, że to pracownik Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w B. wykonał telefon, podczas którego przekazał informacje o dodatnim wyniku, a skarżąca była już wtedy w drodze do swojego rodzinnego domu.

W ocenie organu, jak wynika z całości dokumentacji, skarżąca wiedziała o pozytywnym wyniku i o swojej chorobie. Jej zeznania oraz Zastępcy Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B. są w tej kwestii jednoznaczne. W dniu [...] października 2020 r. ok. godziny 15.00 przeprowadzona została rozmowa telefoniczna, podczas której doszło do wymiany informacji na temat dodatniego wyniku testu na obecność wirusa SARS-CoV-2 u skarżącej. Skarżąca została wpisana do elektronicznego systemu EWP jako osoba podlegająca izolacji od dnia [...] października 2020 r. do dnia [...] października 2020 r. Inspektor Powiatowy miał obowiązek i zastosował wobec strony izolację. Wyznaczając okres izolacji powołał się na obowiązujące wówczas przepisy prawa. Pracownik Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w B. dopełnił obowiązku przekazania informacji dotyczącej decyzji o nałożeniu izolacji zgodnie z art. 33 ust. 3a pkt 1 ustawy o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Skarżąca będąc w drodze, tj. poza miejscem izolacji, po uzyskaniu informacji o dodatnim wyniku testu w kierunku zakażenia wirusem SARS-CoV-2, powinna niezwłocznie wrócić do domu, gdzie winna była odbywać obowiązkową izolację. Pomimo ryzyka przeniesienia zakażenia na inne osoby zdecydowała się kontynuować podróż do swojego domu rodzinnego pomimo obowiązującego prawa. Świadomie udała się do swojego rodzinnego domu pomimo posiadania wiedzy o byciu osobą zakażoną koronawirusem SARS-CoV-2.

Dalej organ wyjaśnił, że z dniem [...] marca 2020 r. został wprowadzony na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stan epidemii na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r. poz. 491 z późn. zm.). Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2020 r. poz. 1845 z późn. zm.) państwowy powiatowy inspektor sanitarny może, w drodze decyzji, nałożyć na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego, obowiązki określone w art. 5 ust. 1. Z kolei w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. j ww. ustawy osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się m.in. izolacji w warunkach domowych. Ustawodawca w art. 34 przywołanej ustawy postanowił, że w celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych, osoby chore na chorobę zakaźną albo osoby podejrzane o zachorowanie na chorobę zakaźną mogą podlegać obowiązkowej hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych, natomiast osoby, które były narażone na chorobę zakaźną lub pozostawały w styczności ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego, a nie wykazują objawów chorobowych, podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu. Z kolei § 2 ust. 2 wówczas obowiązującego rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 kwietnia 2020 r. w sprawie chorób zakaźnych powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych oraz obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego (Dz. U. z 2020 r., poz. 607 z późn. zm.) precyzuje, że obowiązkowej izolacji lub izolacji w warunkach domowych podlegają osoby, u których stwierdzono zakażenie wywołane wirusem SARS-CoV-2 lub zachorowanie na chorobę wywołaną wirusem SARS-CoV-2 (COVID-19) lub podejrzenie zakażenia lub zachorowania, wobec których lekarz lub felczer nie zastosował obowiązkowej hospitalizacji. Decyzji organu inspekcji sanitarnej nie wydaje się.

Organ odwoławczy wskazał ponadto, że zgodnie z art. 48a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r., kto w stanie zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie stosuje się do ustanowionych na podstawie art. 46 lub art. 46b nakazów, zakazów lub ograniczeń, o których mowa w art. 46 ust. 4 pkt 1lub w art. 46b pkt 5 i 9-12, podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 zł do 30 0000 złotych. Zgodnie natomiast z art. 48a ust. 3 pkt 1 cyt. ustawy, kary pieniężne określone w art. 48a ust. 1, wymierza w drodze decyzji administracyjnej, państwowy powiatowy inspektor sanitarny i państwowy graniczny inspektor sanitarny. Przepisy ww. ustawy nie regulują odrębnie przesłanek wymiaru administracyjnej kary pieniężnej, w związku z czym zgodnie z art. 189a § 2 pkt 1 k.p.a., w takim przypadku należy zastosować regulacje kodeksu postępowania administracyjnego.

W ocenie organu podstawą prawną przedmiotowej decyzji był art. 15zzzn ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842 z późn. zm.) zgodnie z którym w razie stwierdzenia naruszenia obowiązku hospitalizacji, kwarantanny lub izolacji w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem lub zwalczaniem COVID-19, nałożonego przez właściwy organ lub wynikającego z przepisów prawa, państwowy powiatowy inspektor sanitarny nakłada na osobę naruszającą taki obowiązek, w drodze decyzji, administracyjną karę pieniężną w kwocie do 30 000 zł. Przepisy ww. ustawy nie regulują odrębnie przesłanek wymiaru administracyjnej kary pieniężnej, w związku z czym zgodnie z art. 189a § 2 pkt 1 k.p.a., w takim przypadku należy zastosować regulacje kodeksu postępowania administracyjnego. Wymierzając administracyjną karę pieniężną organ administracji publicznej bierze pod uwagę art. 189d k.p.a.

Zdaniem organu w niniejszej sprawie nie znaleziono podstaw do zastosowania art. 189f § 1 k.p.a. z uwagi na fakt, iż brak jest zasadności uznania, że waga naruszenia prawa związana z zachowaniem strony postępowania nie jest znikoma. B. W. swoim zachowaniem świadomie stworzyła zagrożenie dla zdrowia publicznego, tworząc ryzyko powstania zagrożenia epidemiologicznego oraz szerzenie się choroby zakaźnej. Postawiła własny interes ponad wartości, jakim są zdrowie i życie ludzi, ryzykując dalszą transmisję wirusa SARS-CoV-2. Pomimo otrzymania mandatu karnego za popełnienie wykroczenia z art. 116 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2021 r. poz. 281) organ I instancji stwierdził, iż nie jest to wystarczająca kara za tak poważne wykroczenie. Inspektor Powiatowy nie miał zatem podstaw do odstąpienia od wymierzenia w drodze decyzji administracyjnej kary pieniężnej. Stworzyłoby to bowiem niebezpieczny precedens, który mógłby nakłonić inne osoby do nieprzestrzegania obowiązujących przepisów prawa.

Dalej organ odwoławczy wyjaśnił, że wydając niniejszą decyzję wzięto również pod uwagę warunki osobiste oraz materialne skarżącej, w tym jej zarobki i wydatki. Strona przedłożyła w załączeniu PIT 11 obrazujący roczny dochód oraz określiła średnie miesięczne wydatki. Ustalając wysokość kary pieniężnej organ I instancji rozważył wagę i okoliczności naruszenia prawa, w szczególności istotną potrzebę ochrony zdrowia i życia osób postronnych, które działaniem adresata decyzji zostały w sposób realny i bezpośredni zagrożone oraz poważny uszczerbek w ważnym interesie publicznym, wysoki stopień przyczynienia się strony do powstania naruszenia prawa, a także brak dotychczasowego niedopełnienia obowiązków w zakresie opisanym w decyzji, w następstwie którego wymierzana jest kara oraz warunki osobiste strony postępowania. Z uwagi na powyższe kara w wysokości pięciu tysięcy złotych jest adekwatna do wagi naruszenia, sposobu naruszenia, okoliczności naruszenia oraz uwzględnia indywidualne i osobiste właściwości strony postępowania. Nieprzestrzeganie ww. regulacji mogło dopuścić do zagrożenia zdrowia i życia osób postronnych wskutek niekontrolowanego rozprzestrzeniania się wirusa SARS-CoV-2. Biorąc zaś pod uwagę, iż swoim zachowaniem skarżąca stworzyła istotne i realne ryzyko dla innych osób w przestrzeni publicznej, a także z uwagi na fakt, iż kara ma w tym przypadku stanowić formę prewencji przed popełnianiem takich czynów, organ postanowił w oparciu o przepis art. 108 § 1 k.p.a. nadać decyzji o wymierzeniu kary rygor natychmiastowej wykonalności.

Organ odwoławczy odniósł się też do zarzutów podniesionych w odwołaniu i wyjaśnił, że zarówno w czasie naruszenia obowiązku izolacji oraz w obecnie obowiązujących podstawach prawnych nadal jest obowiązkowe podanie się izolacji, po uzyskaniu dodatniego wyniku SARS-CoV-2.

Skargę na powyższą decyzję, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, złożyła B. W., w której zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego i w oparciu o te zarzuty wniosła o uchylenie obu decyzji.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że w uzasadnieniu decyzji organ powołuje się na § 3a ust. 4 oraz § 3b ust. 1 i 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 października 2020 r. (Dz.U. poz. 1758 z późn. zm.), które to rozporządzenie nie obowiązywało jeszcze w chwili zdarzenia, a w przytoczonym rozporządzeniu nie występują wyżej wymienione paragrafy. Ponadto organ powołuje się na podstawę prawną w postaci rozporządzenia z dnia 16 października 2020r. (Dz. U., poz. 1842 z późn. zm.), które to rozporządzenie również nie obowiązywało jeszcze w chwili zdarzenia.

Dalej skarżąca zarzuciła, że organ podpiera się mijającymi się z prawdą faktami, tj. niewłaściwymi adresami domu, nieprawdziwymi stwierdzeniami oraz nierzetelnymi notatkami sporządzonymi po czasie zdarzenia. I tak w aktach sprawy brakuje istotnej notatki z Sanepidu w B., na którą powołuje się policja z B. w rozmowie telefonicznej.

Ponadto skarżąca inaczej niż organ przedstawiła stan faktyczny sprawy. Wg. niej w dniu [...] października 2020 r. po godzinie 13 zadzwoniła do niej matka informując, że umiera jej ojciec. Niezwłocznie wraz z mężem skarżąca wsiadła do prywatnego samochodu i wybrała się do domu rodzinnego, gdzie umierał jej ojciec. W czasie podróży po godzinie 15 zadzwoniono do niej z Sanepidu z informacją, że winna być na izolacji. W trakcie rozmowy telefonicznej pod wpływem szoku - rozpłakana i roztrzęsiona, skarżąca przedstawiła rozmówczyni sytuację, że zmarł jej ojciec. W przeprowadzonym wywiadzie rozmówczyni z Sanepidu poinstruowała skarżącą o konieczności noszenia maseczki, skarżąca zaś podała adres, pod którym będzie przebywać. Po dojechaniu do domu rodzinnego skarżąca zastała tylko matkę i zwłoki ojca. Podczas podróży skarżąca z mężem nigdzie się nie zatrzymywała. Podróż skarżącej była "od drzwi do drzwi" i nie stwarzała żadnych zagrożeń. Z ludźmi rozmawiała z odległości 8 m stojąc poza posesją. Jedyną osobą z zewnątrz był lekarz rodzinny A. B., który wchodził do mieszkania. O powyższych ustaleniach poinformowano dyżurnego KPP, który skontaktował się z w/w lekarzem drogą telefoniczną, który oświadczył, iż nie miał on żadnego kontaktu z nosicielką wirusa, zachował on należyte środki ostrożności i nie czuje się narażony na bezpośrednie narażenie życia i zdrowia ze strony kobiety. Skontaktował się on również z Sanepidem w B. i poinformował o zaistniałej sytuacji. Pracownik Sanepidu oświadczył, iż do około 2-3 dni od zakażenia osoba nie jest w sanie roznosić wirusa.

Dalej skarżąca zaprzeczyła, że wiedziała o pozytywnym wyniku testu dzień wcześniej. Wyjaśniła, że jest pracownikiem Szpitala Miejskiego w B. im. PCK z doświadczeniem zawodowym ponad 30 lat. W szpitalu pracuje w zawodzie medycznym jako technik laboratorium analitycznego i jest świadoma swoich postępowań. Od czasu występowania w kraju zagrożeń epidemiologicznych w/w zakład pracy przeprowadzał bardzo często wymazy (nieraz 2-3 razy w tygodniu) na obecność COVID-19 - zawsze wynik wychodził ujemny. W dniu [...] października 2020 r., w przeddzień feralnego zdarzenia, miała kolejny pobrany wymaz i czekała na wynik do dnia następnego. Dopiero w dniu [...] października 2020 r., w czasie podróży, po godzinie 15 zadzwoniono z Sanepidu z informacją, że winna być na izolacji. Również to nie skarżąca kontaktowała się z organem I instancji, ale to Sanepid wszczął procedurę. Skarżąca nigdy nie twierdziła, że dzwoniła do Sanepidu w celu uzyskania zgody i zwolnienia na pogrzeb ojca, bo w jakim celu miałaby się kontaktować z Sanepidem.

Ponadto skarżąca wyjaśniła, że w szpitalu pracuje od 30 lat w zawodzie medycznym jako technik laboratorium analitycznego. Jest to też w pewnym rodzaju służba, której oddała swoje zawodowe jak i prywatne życie. Przez całe życie nigdy nie została ukarana nawet przysłowiowym mandatem. Starała się uczciwie postępować, być prawym obywatelem, lecz zdarzenia, które miały miejsce w dniu [...] października 2020 r. były przykrą sytuacją losową i wywarły bolące piętno na jej psychice. Sytuacji tej nikt nie mógłby przewidzieć, a bieg zdarzeń spowodował przykre dla niej i jej bliskich zdarzenia. W trakcie izolacji domowej w dniach od [...] do [...] października 2020 r. skarżąca nie potrzebowała żadnej interwencji lekarskiej ani żadnej hospitalizacji szpitalnej. Tak jak w całej sytuacji wykonując testy na obecność COVID-19 była ona przeziębiona, może dlatego wynik wyszedł pozytywny. Przez okres wielokrotnych testów, nawet u jej koleżanek z pracy, testy wychodziły dodatnie a później miały wynik ujemny. Obecnie w dzisiejszym prawodawstwie oraz codziennych praktykach przy każdej wizycie lekarskiej lub teleporadzie na pacjenta, któremu pobierany wymaz na obecność koronawirusa, z automatu nałożona jest kwarantanna. Zaś w tamtym okresie Sanepid dopiero po stwierdzonym dodatnim wyniku kierował pacjenta na izolację domową, co miało miejsce w jej przypadku.

Dalej skarżąca wskazała, że dopiero po odbytej przez nią izolacji domowej, pogrzeb ojca odbył się w dniu [...] października 2020 r. W jej ocenie, w dniu [...] października 2020 r., po otrzymaniu wytycznych z Sanepidu, skarżąca zachowała wszelkie środki bezpieczeństwa, nie stawiała oporu policji i nie kwestionowała nałożonego na nią mandatu karnego w wysokości 400 zł, przez co została już ukarana. Zatem uważa, że niesłusznie została nałożona na nią kara pieniężna w kwocie 5000 zł za "rzekome" naruszenie obowiązku izolacji domowej w dniu [...] października 2020 r.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna i podlega uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 137) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 329; dalej: "p.p.s.a.") sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Natomiast stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Sąd w niniejszej sprawie, z punktu widzenia kryterium legalności, jest zaskarżona decyzja Inspektora Wojewódzkiego z dnia [...] listopada 2021 r., nr [...], która utrzymała w mocy decyzję Inspektora Powiatowego z dnia [...] marca 2021 r., nr [...], w sprawie wymierzenia B. W. kary pieniężnej w kwocie 5000 zł za naruszenie obowiązku izolacji domowej w dniu [...] października 2020 r.

Materialnoprawną podstawę dla wydania przedmiotowych decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1842 ze zm.), a w szczególności art. 15 zzzn ust. 1, zgodnie z którym w razie stwierdzenia naruszenia obowiązku hospitalizacji, kwarantanny lub izolacji w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem lub zwalczaniem COVID-19, nałożonego przez właściwy organ lub wynikającego z przepisów prawa, państwowy powiatowy inspektor sanitarny nakłada na osobę naruszającą taki obowiązek, w drodze decyzji, administracyjną karę pieniężną w kwocie do 30 000 zł.

Zdaniem Sądu, zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca podlegają uchyleniu, gdyż zasadne są zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a. oraz art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a. polegające na niewyjaśnieniu stanu faktycznego, które to naruszenia w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W sprawie nie budzi wątpliwości, że w związku ze stwierdzeniem u skarżącej zakażenia wirusem COVID-19, na podstawie wskazanych przez organy przepisów, Inspektor Powiatowy mógł wpisać skarżącą do elektronicznego systemu EWP jako osobę podlegającą izolacji od dnia [...] października 2020 r. do dnia [...] października 2020 r. Skarżąca faktu tego nie kwestionuje. Spór w sprawie dotyczy zaś kwestii, w jakich okolicznościach i kiedy skarżąca dowiedziała się o skierowaniu ją na izolację oraz jaki to miało wpływ na jej dalsze zachowanie, w tym, czy organ na mocy przepisu art. 189 § 1 pkt 1 k.p.a. mógł zamiast wymierzać skarżącej grzywnę, poprzestać na pouczeniu.

Organy w uzasadnieniu swoich decyzji wskazują, że skarżąca dowiedziała się o zakażeniu wirusem COVID-19 w dniu [...] października 2020 r. i w związku z tym nie powinna opuszczać mieszkania. Tymczasem w tym dniu został dopiero pobrany u skarżącej kolejny wymaz w celu zbadania, czy jest ona zdrowa lub chora. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby skarżąca posiadała pewną wiedzę o zachorowaniu w dniu [...] października 2020 r. Niezależnie od tego, czym innym jest ewentualna wiedza o zachorowaniu na COVID-19, a czym innym nałożenie na osobę chorą obowiązku izolacji i złamanie przez nią warunków tej izolacji.

W sprawie jest bezsporne, że izolacja została nałożona na skarżąca dopiero w dniu [...] października 2020 r. Z akt sprawy nie wynika zaś, aby skarżąca o nałożonej na nią izolacji wiedziała wcześniej niż ok. godz. 15.00 w dniu [...] października 2020 r. W tej mierze brak jest bowiem jakichkolwiek ustaleń ze strony obu organów. Za takie nie można uznać wyjaśnień policjantów przybyłych w dniu [...] października 2020 r. ok. godz. 18.00 do miejsca przebywania skarżącej (dom rodzinny, w którym były zwłoki jej ojca). Informacje w tym względzie powinny raczej pochodzić od organu, który taką izolację nałożył, a w sprawie ich nie ma. Niezależnie więc od tego, czy to skarżąca w dniu [...] października 2020 r. zadzwoniła do Sanepidu – jak stwierdził jego pracownik (k. 23 akt adm.), czy Sanepid zadzwonił o tej porze do skarżącej – jak twierdzi skarżąca, z akt administracyjnych wynika, że to dopiero ok. godz. 15.00 w tym dniu dowiedziała się ona o nałożonej na nią izolacji. Powyższe oznacza więc, że organy nie ustaliły prawidłowo stanu faktycznego sprawy, co najmniej przedwcześnie przyjmując, że skarżąca wyruszając z mieszkania do umierającego ojca wiedziała o nałożonym na nią obowiązku pozostawania w izolacji. To zaś przełożyło się w sposób nieprawidłowy na ocenę zachowania skarżącej w kontekście przepisu art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a., czyli ocenie wagi naruszenia prawa.

Jeśli bowiem przyjąć, a taki obraz wynika z zebranego (udowodnionego) materiału sprawy, że ok. godz. 13.00 w dniu [...] października 2020 r. zadzwoniła do skarżącej jej matka, że umiera ojciec skarżącej, a skarżąca nie wiedziała o nałożonej na nią izolacji, to miała ona prawo pojechać do domu rodzinnego w celu pożegnania się z umierającym ojcem. Ojciec skarżącej zmarł dokładnie o godz. 13.30 (akt zgonu z k. 29 akt adm.), a więc w czasie, gdy skarżąca była w drodze. Ok. godz. 15.00 skarżąca dowiedziała się o skierowaniu jej na izolację, jednakże kontynuowała podróż. Na miejsce przybyła razem z mężem ok. godz. 16.00 (notatka Policji z k. 4 akt adm.). Lekarz przybył na miejsce zgonu ok. 17.00, zaś policjanci przybyli tam ok. godz. 18.00 (ta sama notatka). Skarżąca wraz z mężem znajdowali się w pomieszczeniu, w którym przebywała jedynie matka skarżącej oraz złożone były zwłoki ojca skarżącej. Lekarz złożył zaś oświadczenie, że nie miał żadnego kontaktu ze skarżącą i zachował szczególne środki ostrożności w związku z jej zachorowaniem na COVID-19.

W ocenie Sądu, jak z powyższego zatem widać, przedmiotowy przypadek niezachowania nałożonej na skarżącą izolacji jest wyjątkowy w związku z okolicznościami występującymi w sprawie. Organy w ogóle się do tych okoliczności nie ustosunkowały, a przyjęły sztampowo, że "waga naruszenia prawa związana z zachowaniem strony postępowania nie jest znikoma. Skarżąca swoim zachowaniem świadomie stworzyła zagrożenie dla zdrowia publicznego, tworząc ryzyko powstania zagrożenia epidemiologicznego oraz szerzenie się choroby zakaźnej. Postawiła własny interes ponad wartości, jakimi są zdrowie i życie ludzi, ryzykując dalszą transmisję wirusa SARS-CoV-2".

A tymczasem trzeba wskazać wprost, że skarżąca była uprawniona do opuszczenia miejsca zamieszkania celem udania się do umierającego ojca, gdyż w tym czasie nie wiedziała o nałożeniu na nią obowiązku izolacji. Zresztą organy nie ustaliły, o której godzinie w dniu [...] października 2020 r. taka izolacja została na skarżącą nałożona. Być może więc do godziny 15.00 nie była ona w ogóle jeszcze nałożona. Następnie oceniając zachowanie skarżącej po godzinie 15.00 stwierdzić trzeba, że był to czas, gdy od godz. 13.30 nie żył już jej ojciec (o czym zapewne telefonicznie ją poinformowano) i jej podróż celem pożegnania umierającego ojca przemieniła się w cel pożegnania zwłok ojca. Zważywszy na okres izolacji, aż do dnia [...] października 2020 r., skarżąca mogła zasadnie się obawiać, że pogrzeb odbędzie się wcześniej i zwłok tych już nie ujrzy. Ponadto podkreślenia wymaga, że na miejscu przy zwłokach ojca skarżącej była tylko matka skarżącej i nie było innych osób. Trudno zatem podejrzewać, że skarżąca wiedząc o swoim zakażeniu wirusem COVID-19 i będąc analitykiem medycznym, zachowywała się w sposób, w którym mogła narazić matkę na zarażenie tym wirusem. Wręcz przeciwnie, przybyły na miejsce lekarz celem stwierdzenia zgonu ojca skarżącej stwierdził, że został poinformowany o chorobie skarżącej i w związku z tym zachował wszelkie środki ostrożności aby się od niej nie zarazić. Podobnie było zapewne w zachowaniu skarżącej względem jej matki, a przynajmniej organy nawet nie próbują twierdzić, że było inaczej. A skoro tak, to jak w tym przypadku można mówić o świadomym narażeniu przez skarżącą innych osób na zarażenie przedmiotowym wirusem, czyje życie i zdrowie skarżąca naraziła i jaki to własny interes postawiła ona ponad interes innych osób.

Oceniając przebieg zdarzenia z dnia [...] października 2020 r. nie sposób też nie zauważyć, że do chwili przyjazdu pracowników z zakładu pogrzebowego i odebrania zwłok zmarłego, nie ma mowy o pojawieniu się w domu zmarłego innych osób, które potencjalnie skarżąca mogłaby zarazić (tak wynika z notatek policyjnych). Świadczy to po pierwsze o tym, że być może skarżąca była jedynym członkiem rodziny zmarłego, który mógł przybyć na miejsce zgonu ojca, gdzie czekała samotnie żona zmarłego (a matka skarżącej), a po drugie, że skarżąca dobrze wiedziała, że ryzyko zarażenia innych osób było znikome, z racji na potencjalny brak tych osób. W każdym bądź razie organy kwestii tej w ogóle nie wyjaśniły, przez co ich ocena wagi naruszenia prawa przez skarżącą w rozumieniu przepisu art. 189f § 1 pkt 2 k.p.a. jest nieprawidłowa, a przynajmniej przedwczesna.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organy wezmą pod uwagę argumentację przedstawioną przez Sąd w niniejszym wyroku, a przy wydawaniu rozstrzygnięcia zobowiązane będą uwzględnić dokonaną wykładnię omawianych przepisów.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. oraz art. 135 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 200 p.p.s.a. i art. 205 § 1 p.p.s.a. Na zasądzone koszty składa się wpis sądowy w kwocie 200 zł.