Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska Sędziowie NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.) del. WSA Jolanta Rudnicka Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 16 października 2009r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 26 sierpnia 2008 r. sygn. akt II SA/Bd 219/08 w sprawie ze skargi B.F. i H.F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie podziału nieruchomości oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2008 r. sygn. akt II SA/Bd 219/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, po rozpoznaniu skargi B.F. i H.F., uchylił zaskarżoną przez nich decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] i utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta Miasta Torunia z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...]. Decyzjami tymi odmówiono zatwierdzenia podziału nieruchomości położonej w T. przy ul. O. , działka nr [...], o co wystąpili B. i H. F., z tego względu, iż nieruchomości znajdują się w obszarze jednostki planistycznej przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, wolnostojącą lub nieuciążliwe usługi handlu i rzemiosła, zieleń publiczną, tereny urządzeń sportowych i rekreacji, a plan miejscowy nie przewiduje wtórnych podziałów tej działki.

Uchylając decyzje organów obu instancji, Wojewódzki Sąd stwierdził, iż odmawiając zatwierdzenia podziału organy wskazały, że jest on niezgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, bowiem żadna z obowiązujących ani postulowanych linii podziału nie przebiega przez tę działkę, jednak z tego faktu nie można wyprowadzić wniosku, iż podział jest niedopuszczalny. Z art. 93 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, iż organ powinien dokonać oceny zgodności pod kątem przeznaczenia terenu i możliwości zagospodarowania gruntu, a przy tej ocenie nie jest związany liniami podziału – podkreślił Sąd, dodając, iż organy ograniczyły się jedynie do stwierdzenia, że plan nie przewiduje wtórnych podziałów, nie odnosząc się do przesłanek ustawowych, jak również do tego czy projekt podziału realizuje i służy przeznaczeniu terenu, który określa plan przez nie powołany.

Reprezentowane przez radcę prawnego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Toruniu wniosło skargę kasacyjną od tego wyroku, domagając się jego uchylenia i orzeczenia co do istoty przez oddalenie skargi lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy i zarzucając naruszenie prawa materialnego:

– art. 93 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) przez niewłaściwą wykładnię polegającą na uznaniu, że wynikający z planu miejscowego zakaz wtórnych podziałów nieruchomości nie może stanowić samodzielnej podstawy do odmowy zatwierdzenia projektu podziału,

– art. 93 ust. 4 ww. ustawy przez jego niezastosowanie, polegające na pominięciu okoliczności, że w sprawie organ I instancji związany był treścią postanowienia z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...], którym negatywnie zaopiniowano projekt podziału działki nr [...] położonej w T. przy ul. O.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy nie można zarzucić naruszenia art. 93 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami ani przez błędną wykładnię, ani niewłaściwe zastosowanie.

Z art. 93 ust. 1 i 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego, a zgodność ta dotyczy zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w zaskarżonym wyroku właśnie na te przesłanki oceny zgodności z prawem, tj. przeznaczenia terenu w planie zagospodarowania i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek, wskazał. Zgodzić się należy z Sądem, iż organy przytoczyły ustalenia planu, co do przeznaczenia terenów nim objętych, jednak projektowanego podziału nieruchomości B. i H.F. pod tym kątem nie oceniły, choć art. 93 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami na taką przesłankę wskazuje. Nie dokonały też organy oceny co do drugiej przesłanki, możliwości zagospodarowania terenu zgodnie z planem, tj. projektowanych do wydzielenia działek.

Podkreślić należy, że stosownie do art. 93 ust. 3 ww. ustawy podział nieruchomości nie jest dopuszczalny tylko, gdy projektowane do wydzielenia działki nie mają dostępu do drogi publicznej. Taka okoliczność z akt sprawy nie wynika, zatem zasadnie Wojewódzki Sąd uznał, że to, iż obowiązujące oraz postulowane linie podziału nie przebiegają przez działkę B. i H.F. nie może przesądzać o niedopuszczalności podziału. Istotna jest, jak powiedziano wyżej i jak to wskazał Wojewódzki Sąd, ocena co do przesłanek wskazanych w ust. 2 art. 93 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wojewódzki Sąd nie dokonał więc błędnej wykładni art. 93 ust. 1 i 2 tej ustawy.

Jeśli idzie zaś o niezastosowanie przez Wojewódzki Sąd art. 93 ust. 4 ustawy, poprzez nieuwzględnienie związania opinią, o której mowa w tym przepisie stwierdzić trzeba, że jest to tylko opinia, mająca być pomocą przy rozstrzyganiu wniosku o podział, jednak niezwalniająca organu wydającego decyzję w przedmiocie podziału nieruchomości od dokonania własnej oceny, kierującej się przesłankami podziału wskazanymi w art. 93 ustawy, zatem nie mogącej przesądzać o rozstrzygnięciu w jej myśl. Zarzutu zatem niewłaściwego zastosowania art. 93 ust. 4 ustawy nie można również uznać za uzasadniony.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).