Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędziowie Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal (spr.), Sędzia WSA Beata Ziomek, Protokolant Sekretarz sądowy Andrzej Stolarski, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 października 2007r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie rozgraniczenia nieruchomości I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku.

Decyzją z dnia [...] znak: [...] działając na podstawie art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 17.05.1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz art. 105 k.p.a., Wójt Gminy umorzył postępowanie administracyjne w przedmiocie rozgraniczenia nieruchomości położonych w miejscowości K. oznaczonych w ewidencji gruntów numerami działek: nr [...] stanowiącej własność M. M., nr [...] stanowiącej własność P. M. i orzekł o przekazaniu sprawy do rozstrzygnięcia Sądowi Rejonowemu w B.

W uzasadnieniu decyzji wskazał, że strony postępowania nie zawarły ugody granicznej, a także nie ustalono granicy na podstawie zebranych dowodów ani zgodnego oświadczenia stron.

Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli M. M. oraz P. M. Pismami z dnia 10.04.2007r. M. M. cofnęła odwołanie od decyzji organu I instancji.

Po rozpoznaniu sprawy w trybie odwoławczym Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. w związku z art. 127§ 2 k.p.a., uchyliło powyższą decyzję Wójta Gminy i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, iż podjęcie przez organ I instancji przedmiotowego rozstrzygnięcia było przedwczesne i dokonane zostało bez dostatecznego wyjaśnienia sprawy, przede wszystkim bez wykazania przesłanek uzasadniających podjęcie takiego rozstrzygnięcia. Rozgraniczenie nieruchomości jest postępowaniem mającym na celu ustalenie prawidłowego przebiegu granic, co do którego istnieje spór między właścicielami (użytkownikami wieczystymi) sąsiadujących ze sobą nieruchomości.

Zaskarżone rozstrzygnięcie organ I instancji oparł na przepisie art. 34 ust. 1 i 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Przedmiotem rozgraniczenia w omawianej sprawie było ustalenie granicy miedzy działką nr [...] będącą własnością M. M. (KW [...] ) a działką nr [...] będącą własnością P. M. (KW [...] ). Na wniosek M. M. Wójt Gminy postanowieniem z dnia [...] wszczął postępowanie w sprawie rozgraniczenia wyżej wymienionych nieruchomości. Do wykonania czynności rozgraniczenia upoważniony został geodeta uprawniony. Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne czynności ustalenia przebiegu granic wykonuje geodeta upoważniony przez organ. W postępowaniu rozgraniczeniowym jest on pełnomocnikiem organu prowadzącego postępowanie. Na geodecie spoczywa obowiązek zebrania i oceny wszystkich dowodów w sprawie, tj. wyszukania i sprawdzenia wszelkich istniejących dokumentów świadczących o stanie prawnym nieruchomości i to nie tylko tych, które znajdują się w państwowym zasobie dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej, ale także materiałów archiwalnych i tych, które dla potrzeb postępowania przedstawi strona.

Dokonując rozgraniczenia nieruchomości należy w pierwszej kolejności mieć na uwadze stan prawny nieruchomości. Art. 31 ust. 2 powołanej ustawy konkretyzuje to w ten sposób, że przy ustalaniu przebiegu granic bierze się pod uwagę znaki i ślady graniczne, mapy i inne dokumenty oraz punkty osnowy geodezyjnej. Jeżeli brak jest dokumentów określających położenie punktów granicznych i przebieg granic nieruchomości, za podstawę ustalenia przebiegu granic można przyjąć dokumenty stwierdzające stan prawny nieruchomości - jeżeli zawierają dane o przebiegu granicy. Wszystko to są dowody pozwalające na ustalenie stanu prawnego granic nieruchomości. Tak więc nakaz uwzględnienia stanu prawnego przez organ prowadzący postępowanie administracyjne rodzi obowiązek przeprowadzenia dowodów, które pozwalają na jego ustalenie. Ust. 3 art. 31 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne stanowi, że jeżeli brak jest danych, o których mowa w ust. 2 lub są one niewystarczające albo sprzeczne, ustala się przebieg granic na podstawie zgodnego oświadczenia stron lub jednej strony, jeżeli druga strona w toku postępowania oświadczenia nie składa i nie kwestionuje przebiegu granicy. Jednocześnie szczegółowy wykaz dokumentów, które mogą stanowić podstawę ustalenia przebiegu granic zawiera rozporządzenie Ministrów Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 14 kwietnia 1999 r. w sprawie rozgraniczenia nieruchomości (Dz.U. Nr 45, poz. 453). W związku z tym, że postępowanie rozgraniczeniowe prowadzone przez organ administracji publicznej jest postępowaniem administracyjnym bezspornym jest, że do postępowania tego zastosowanie mają reguły określone w kodeksie postępowania administracyjnego w tym m.in. dotyczące postępowania dowodowego. Z powołanych przepisów ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne wynika, że fachowe czynności prowadzące do ustalenia granicy pomiędzy rozgraniczanymi nieruchomościami wykonuje geodeta. Jednakże organ prowadzący postępowanie administracyjne i wydający decyzję nie jest zwolniony od oceny prawidłowości ich wykonania oraz zgodności złożonej dokumentacji z przepisami prawa. Zakresem tej oceny muszą być objęte czynności określone w w/w rozporządzeniu w sprawie rozgraniczenia nieruchomości. Sporządzony przez upoważnionego geodetę operat rozgraniczeniowy oraz opinia techniczna stanowią dowód w sprawie o rozgraniczenie nieruchomości i jak każdy dowód w sprawie administracyjnej podlegają ocenie organu przed podjęciem rozstrzygnięcia w sprawie. Należy podkreślić, iż to organ a nie biegły ( w omawianej sprawie upoważniony geodeta) decyduje o załatwieniu sprawy. Organ nie może zatem ograniczyć się do powołania w uzasadnieniu decyzji na konkluzję zawartą w opinii biegłego (operacie rozgraniczeniowym i opinii technicznej) lecz obowiązany jest sprawdzić na jakich przesłankach i na jakich dowodach biegły oparł swoje twierdzenia. Decyzję o umorzeniu postępowania rozgraniczeniowego na podstawie art. 34 ust. 2 ustawy organ podejmuje, jeżeli w razie sporu co do przebiegu granicy, nie dojdzie do zawarcia ugody, lub nie ma podstaw do wydania merytorycznej decyzji o rozgraniczeniu nieruchomości, o której mowa w art. 33 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Organ w oparciu o wykonaną dla celów postępowania rozgraniczeniowego dokumentację rozgraniczeniową zobowiązany jest zatem wykazać, iż w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do wydania merytorycznej decyzji rozgraniczeniowej. Organ I instancji zaś w przedmiotowej sprawie nie wykazał, iż takiej oceny zebranych dowodów w sprawie dokonał. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ I instancji ograniczył się do lakonicznego stwierdzenia, że umorzenie postępowania w omawianej sprawie i przekazanie sprawy do rozstrzygnięcia Sądowi Rejonowemu jest konieczne wobec nie zawarcia ugody granicznej oraz braku możliwości ustalenia granicy na podstawie zebranych dowodów z ewidencji gruntów, a także zgodnego oświadczenia stron. Przed wydaniem decyzji orzekającej o umorzeniu postępowania organ winien dokonać oceny prawidłowości czynności przeprowadzonych przez geodetę, zarówno co do przestrzegania przez niego przepisów proceduralnych, jak i przepisów prawa materialnego. Rola jaką odgrywa w postępowaniu rozgraniczeniowym geodeta nie zwalnia organu z dokonania takiej oceny. Organ odwoławczy podniósł także, że w odniesieniu do zarzutów P. M. kwestionującego prawidłowość wykonania czynności rozgraniczenia przez upoważnionego geodetę oraz zarzucającego mu nierzetelność, właściwym do ich rozpatrzenia jest wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego, do którego organ orzekający może wystąpić o sprawdzenie zasadności zarzutów strony. Podejmując decyzję o umorzeniu postępowania rozgraniczeniowego i przekazaniu sprawy sądowi powszechnemu organ winien zatem wykazać w oparciu o sporządzoną dokumentację rozgraniczeniową, iż brak jest podstaw do wydania merytorycznej decyzji w sprawie tj. nie można ustalić przebiegu granicy w oparciu o zebrane dowody w sprawie. Geodeta uprawniony, który wykonywał dokumentację rozgraniczeniową, a zatem jako osoba posiadająca wiadomości specjalne w tym zakresie winien w opinii technicznej wyrazić jednoznaczne stanowisko, czy na podstawie zbadanych dowodów można ustalić przebieg granicy czy też nie i dlaczego. Nie jest natomiast rolą geodety wskazywanie organowi jakie rozstrzygnięcie winien on w sprawie podjąć. Do organu zaś należy ocena prawidłowości postępowania geodety w zakresie procedury oraz prawidłowości jego rozumowania i wyciągania wniosków z przeprowadzonych dowodów. Zaskarżona decyzja nie zawiera uzasadnienia potwierdzającego trafność podjętego rozstrzygnięcia. W rozpoznawanej sprawie twierdzenia geodety zawarte w opinii technicznej wskazują na możliwość ustalenia przebiegu granicy w oparciu o zebrane dokumenty. Przedmiotowe postępowanie zostało przeprowadzone przez organ I instancji bez oceny wystąpienia w sprawie drugiej okoliczności wskazanej w art. 33 ust.1, wyłączającej możliwość umorzenia postępowania rozgraniczeniowego. Wprawdzie bowiem nie doszło do zawarcia ugody ale organ I instancji nie rozważył ewentualności ustalenia przebiegu granicy w oparciu o zebrane dowody.

Skargę na decyzję organu odwoławczego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach wniosła M. M. W ocenie skarżącej w przedmiotowej sprawie spełniona została przesłanka określona w art. 34 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, a mianowicie poprzez brak zawarcia ugody pomiędzy stronami postępowania rozgraniczeniowego. Powyższa okoliczność, zdaniem skarżącej, uzasadniała podjęcie przez organ I instancji decyzji umarzającej postępowanie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w B. Skierowanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji spowoduje zaś niepotrzebne przedłużenie toczącego się sporu granicznego, a tym samym narastającego pomiędzy stronami konfliktu. Skarżąca uważa, iż nie jest zasadne przedłużanie postępowania administracyjnego, jeżeli istnieją możliwości zakończenia sprawy na drodze postępowania sądowego. Wskazała również, iż zarzuty podniesione przez P. M. faktycznie nie zawierały żadnych merytorycznych argumentów dotyczących przedmiotu postępowania, lecz dotyczyły rzetelności wykonywanych przez geodetę czynności rozgraniczenia. Podkreśliła, że zastrzeżenia co do czynności geodety P. M. miał prawo zgłaszać w innym trybie i kierować je do uprawnionego w tym zakresie organu.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002r. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem obowiązującym w dniu ich wydania. Z kolei art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą p.p.s.a., przewiduje, że sądowa kontrola legalności decyzji administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy, a rozstrzygając o zasadności skargi sąd nie jest związany jej zarzutami ani wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Stosownie natomiast do regulacji art. 145 § 1 ustawy p.p.s.a, decyzja (lub postanowienie) podlega uchyleniu, jeżeli Sąd stwierdzi:

- po pierwsze, naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

- po drugie, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

- po trzecie, inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpatrując skargę w ramach tak zakreślonej kognicji Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż w toku postępowania administracyjnego organ odwoławczy dopuścił się naruszenia przepisu postępowania tj. art. 138 § 2 k.p.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie wskazać należy, że przepisy Prawa geodezyjnego i kartograficznego tak jak i przepisy Prawa cywilnego nie zawierają definicji rozgraniczenia nieruchomości. W doktrynie prawniczej termin "rozgraniczenie nieruchomości" ujmuje się różnorodnie, przy czym istota tego określenia sprowadza się do uznania, że rozgraniczenie nieruchomości polega na określeniu jak na gruncie ma przebiegać linia graniczna i jak mają być rozmieszczone punkty graniczne, które umożliwiają wytyczenie tej linii (por. Jerzy Ignatiowicz, Prawo rzeczowe, Wydawnictwo Prawnicze PWN, Warszawa 1997r.). Istotą rozgraniczenia nieruchomości jest ustalenie na gruncie zasięgu prawa własności ( por. Zofia Śmiałowska - Uberman, Prawo geodezyjne i kartograficzne. Komentarz, Wyd. Gall, Katowice 1999, str. 187). Rozgraniczenie nieruchomości jest zatem urzędowym ustaleniem przebiegu granicy pomiędzy sąsiadującymi nieruchomościami, a jego istotą jest ustalenie, do jakich granic sięga prawo właściciela (por. Stanisław Rudnicki, Prawo obrotu nieruchomościami, C. H. Beck, Warszawa 1999, str. 814). Definicję techniczną rozgraniczenia nieruchomości zawiera art. 29 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Zgodnie z tym przepisem rozgraniczenie nieruchomości ma na celu ustalenie przebiegu ich granic przez określenie położenia punktów i linii granicznych, utrwalenie tych punktów znakami granicznymi na gruncie oraz sporządzenie odpowiednich dokumentów. Stosownie do art. 31 ust. 2 i 3 tej ustawy przy ustalaniu przebiegu granic bierze się pod uwagę znaki i ślady graniczne, mapy i inne dokumenty oraz punkty osnowy geodezyjnej. Jeżeli jest brak danych, o których mowa w ust. 2, lub są one niewystarczające albo sprzeczne, ustala się przebieg granicy na podstawie zgodnego oświadczenia stron lub jednej strony, gdy druga strona w toku postępowania oświadczenia nie składa i nie kwestionuje przebiegu granicy. Z kolei stosownie do ust. 4 tego przepisu w razie sporu co do przebiegu linii granicznych, geodeta nakłania strony do zawarcia ugody. Ugoda zawarta przed geodetą posiada moc ugody sądowej.

Skoro istotą postępowania rozgraniczeniowego jest ustalenie do jakich granic sięga prawo właściciela - to geodeta w pierwszej kolejności winien ustalić przebieg granicy prawnej przede wszystkim w oparciu o stan prawny nieruchomości wynikający z tytułów prawa własności. Należy podkreślić, że granice prawne nieruchomości to granice, których przebieg można odtworzyć na gruncie w oparciu o istniejące na tę okoliczność dokumenty, przy czym dokumenty te winny odpowiadać technicznym standardom geodezyjno- kartograficznym ( por. Magdalena Durzyńska, Podziały, rozgraniczenia i scalenia nieruchomości, Zachodnie Centrum Organizacji, Zielona Góra 2000r., str.130 i nast.). Wymaga wskazania, że w oparciu o delegację wynikającą z art. 32 ust. 6 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne zostało wydane Rozporządzenie Ministrów Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 14.04.1999r. w sprawie rozgraniczania nieruchomości. Przepis § 3 tego rozporządzenia wprowadza rozróżnienie dokumentów stanowiących podstawę ustalenia przebiegu granic na dokumenty stwierdzające stan prawny nieruchomości i dokumenty określające położenie punktów granicznych i przebieg granic nieruchomości.

W sytuacji, gdy dokumenty zbadane dla potrzeb sprawy o rozgraniczenie nie dają wystarczających podstaw do ustanowienia granicy według stanu prawnego nieruchomości, a oświadczenia stron postępowania są w tym zakresie sprzeczne mamy do czynienia ze sporem granicznym. W takiej sytuacji geodeta nakłania strony do zawarcia ugody granicznej. Jeżeli nie dojdzie do zawarcia ugody między stronami tego sporu granicznego, a brak jest podstaw do wydania decyzji merytorycznej w sprawie, organ w oparciu o art. 34 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne wydaje decyzję o umorzeniu postępowania administracyjnego i z urzędu przekazuje sprawę do rozpatrzenia sądowi powszechnemu.

Reasumując, wydanie decyzji w oparciu o art. 34 ust. 2 w/w ustawy jest możliwe tylko w sytuacji gdy łącznie wystąpią następujące okoliczności :

- po pierwsze: zaistniał spór graniczny co do przebiegu linii granicznej,

- po drugie: nie dojdzie do zawarcia ugody lub nie było podstaw do wydania decyzji merytorycznej w sprawie, o której mowa w art. 33 ust. 1 ( art. 34 ust. 1 ustawy).

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że zasadniczym powodem (zasadniczą przesłanką), wydania decyzji kasacyjnej jest odmienna od przyjętej przez organ I instancji ocena materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy. W ocenie organu I instancji brak jest podstaw do wydania decyzji o rozgraniczeniu nieruchomości (art. 33 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne), albowiem strony postępowania nie zawarły ugody granicznej, a także nie ustalono granicy na podstawie zebranych dowodów ani zgodnego oświadczenia stron. Z kolei organ odwoławczy podniósł, że "(...) twierdzenia geodety zawarte w opinii technicznej wskazują na możliwość ustalenia przebiegu granicy w oparciu o zebrane dokumenty. Przedmiotowe postępowanie zostało przeprowadzone przez organ I instancji bez oceny wystąpienia w sprawie drugiej okoliczności wskazanej w art. 33 ust.1, wyłączającej możliwość umorzenia postępowania rozgraniczeniowego. Wprawdzie bowiem nie doszło do zawarcia ugody ale organ I instancji nie rozważył ewentualności ustalenia przebiegu granicy w oparciu o zebrane dowody".

Nie jest sporne, iż zaistniał spór co do przebiegu linii granicznej i że nie doszło do zawarcia ugody. Dla oceny zatem zaskarżonej decyzji pod kątem jej zgodności z prawem zasadniczym jest ustalenie czy istotnie w aktach sprawy zebrano dowody, tak jak twierdzi organ II instancji, wskazujące na możliwość ustalenia przebiegu granicy. Otóż wbrew twierdzeniom organu odwoławczego dowodów takich akta sprawy nie zawierają. Z opinii upoważnionego geodety (k. 258-286 akt administracyjnych ) jednoznacznie wynika, że w księgach wieczystych brak jest danych geodezyjnych do wyniesienia granicy prawnej. Wprawdzie dalej geodeta stwierdza, że w dokumentach z zakładania ewidencji gruntów z 1961r. są dokładne i kompletne dane umożliwiające wznowienie granicy, ale należy wyraźnie rozróżnić granice ewidencyjne nieruchomości od granic prawnych nieruchomości. Wbrew stanowisku organu II instancji twierdzenia geodety zawarte w opinii technicznej nie wskazują na możliwość ustalenia przebiegu granicy prawnej. Operat z zakładania ewidencji gruntów z 1961r. nie jest wystarczającym dowodem do ustalenia przebiegu granicy prawnej, albowiem czym innym jest ustalenie przebiegu granicy ewidencyjnej, a czym innym granicy prawnej. Celem rozgraniczenia jest bowiem, jak to już na wstępie wskazano, ustalenie przebiegu granicy prawnej na podstawie dokumentów – tytułów własności. Oparcie się zatem wyłącznie na operacie z ewidencji gruntów nie daje podstaw do wyniesienia granicy prawnej nieruchomości. Tym samym stanowisko organu II instancji wskazujące na możliwość ustalenia przebiegu granicy nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym zebranym w aktach sprawy.

Ubocznie należy podnieść, że zarówno geodeta uprawniony w protokole granicznym jak i organ II instancji w odpowiedzi na skargę posługują się terminem "wznowienie granic". Należy zauważyć, iż ustawa Prawo geodezyjne i kartograficzne nie zna instytucji " wznowienia granic". Przepis art. 39 tej ustawy wyraźnie rozróżnia "wznowienie znaków granicznych" i "wyznaczenie punków granicznych". Zgodnie z art. 39 ust. 1-4 w/w ustawy przesunięte, uszkodzone lub zniszczone znaki graniczne, ustalone uprzednio, mogą być wznowione bez przeprowadzenia postępowania rozgraniczeniowego, jeżeli istnieją dokumenty pozwalające na określenie ich pierwotnego położenia. Jeżeli jednak wyniknie spór co do położenia znaków, strony mogą wystąpić do sądu o rozstrzygnięcie sprawy. Wznowienia znaków granicznych dokonują, na zlecenie zainteresowanych, podmioty prowadzące działalność gospodarczą i inne jednostki, o których mowa w art. 11 ( ust. 2 ). O czynnościach wznowienia znaków granicznych zawiadamia się zainteresowane strony. Do zawiadomień stosuje się przepisy art. 32 ust. 1-4( ust. 3 ). Z czynności wznowienia znaków granicznych sporządza się protokół (ust.4 ).Przepisy ust. 1-4 stosuje się odpowiednio przy wyznaczaniu punktów granicznych ujawnionych uprzednio w ewidencji gruntów i budynków ( ust. 5).

W świetle powyższych rozważań uznać należy, że organ II instancji dopuścił się naruszenia art. 138 § 2 k.p.a., albowiem brak było podstaw do wydania decyzji kasacyjnej. Organ I instancji prawidłowo bowiem ocenił, że w rozpoznawanej sprawie strony postępowania nie zawarły ugody granicznej, a także nie ustalono granicy na podstawie zebranych dowodów ani zgodnego oświadczenia stron. Ponieważ naruszenie prawa procesowego, o jakim mowa wyżej niewątpliwie miało wpływ na wynik sprawy, zaskarżoną decyzję Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił na podstawie art. 145 § 1 pkt1 lit. c i art. 134 ustawy p.p.s.a.

Orzeczenie zawarte w pkt. II wyroku uzasadnia art. 152 tej ustawy.

Orzekając ponownie, organ II instancji mając na względzie poczynione wyżej uwagi wyda stosowne rozstrzygnięcie eliminując dotychczasowe naruszenie prawa.