Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Protokolant Agnieszka Matuszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2008 r. sprawy ze skargi O. Sp. z o.o. w Ł. na uchwałę Rady Gminy W. z dnia [...] października 2002 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność uchwały nr [...] Rady Gminy W. z dnia [...] października 2002 roku w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części rejonu urbanistycznego Z. część II w części obejmującej paragraf 23 ust. 2 wyrazy: "Dostępność komunikacyjna Od strony ulicy [...] i [...]"; 2. zasądza od Rady Miasta W. na rzecz O. Sp. z o.o. w Ł. kwotę 540 (pięćset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Dnia (...) października 2002 r. Rada Gminy W. podjęła uchwałę nr (...) w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części rejonu urbanistycznego (...) część II. Uchwałę tę opublikowano w Dzienniku Urzędowym Województwa (...) z dnia (...) listopada 2002 r. nr (...) pod pozycją (...).

W dniu 2 czerwca 2008 r. O.. sp. z o.o. wezwało Radę m. W. do usunięcia naruszenia prawa - poprzez uchylenie przepisów planu dotyczących obsługi komunikacyjnej terenu (...), ponieważ uniemożliwiają dojazd do nieruchomości spółki.

Z uwagi na bezskuteczność tego wezwania pismem z dnia 1 lipca 2008 r. (złożonym dnia 3 lipca 2008 r.) O. sp. z o.o. reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na wyżej wymienioną uchwałę Rady Gminy W. z dnia (...) października 2002 r. nr (...) w części obejmującej § 23 ust. 2 wyrazy "dostępność komunikacyjna od strony ulicy (...) i (...)", wnosząc o stwierdzenie nieważności uchwały w tej części i zasądzenie od organu kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

Zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie interesu prawnego skarżącej spółki oraz naruszenie art. 233 Kodeksu cywilnego poprzez istotne i bezprawne ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości i uniemożliwienie jej zagospodarowania, naruszenie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15 poz. 139 ze zm.) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i bezprawne ustalenia różnych i wykluczających się form przeznaczenia podstawowego terenu, na którym położona jest nieruchomość skarżącej spółki, naruszenie art. 3 tej ustawy przez bezprawne ustalenie obsługi komunikacyjnej terenu, w sposób uniemożliwiający zagospodarowanie nieruchomości, do której spółka ma tytuł prawny.

W uzasadnieniu skarżąca spółka podniosła, że jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości, w skład której wchodzą działki nr ew. (...) i (...) z obr. (...) położone przy ul. (...) i (...) w Dzielnicy (...) m. W.. Dla tej nieruchomości w § 23 ust. 2 planu przewidziano dostępność komunikacyjną od strony ulicy (...) i (...). Od strony ulicy (...) znajduje się szereg zabudowanych

Sygn. akt IV SA/Wa 1174/08

działek, pomiędzy którymi plan nie przewidział żadnego wjazdu w głąb terenu (...). Od strony ul. (...) istnieją wjazdy do zabudowy na terenie (...), jednak nie na odcinku, na którym położone są działki skarżącej. Wzdłuż ul. (...) znajduje się ściśle zabudowany ciąg domów jednorodzinnych. Przy ul. (...) znajduje się nieruchomość z wjazdem bezpośrednio od tej ulicy.

Ponadto podniesiono, że spółka złożyła w dniu (...) lipca 2007 r. wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę budynku mieszkalnego, wielorodzinnego na terenie nieruchomości przy ul. (...) i (...) w W. z dojazdem do budynku od ulicy (...) - zgodnie ze stanem istniejącym. W toku postępowania, organ administracji postanowieniem z dnia (...) września 2007 r. wezwał inwestora do zmiany wniosku i zapewnienia dojazdu do planowanego budynku od strony ul. (...) i (...). Inwestor uzyskał i przedstawił organowi opinię komunikacyjną nr (...) z dnia (...) lutego 2007 r. Zarządu Dróg Miejskich oraz opinię nr (...) z dnia (...) sierpnia 2007r. Biura Drogownictwa i Komunikacji Urzędu m. W., pozytywnie oceniające możliwości lokalizacji wjazdu do nieruchomości od ul. (...). Jednak organ administracji zażądał ponownie dostosowania projektu budowlanego do przepisów planu miejscowego, uzależniając od tego pozytywne rozpatrzenie sprawy. Postępowanie administracyjne w sprawie pozwolenia na budowę jest obecnie zawieszone na wniosek inwestora.

Skarżąca spółka podniosła także, że teren położony na tyłach nieruchomości przy ul. (...) stanowiący jedyny możliwy, zgodnie z planem, dostęp komunikacyjny do tej nieruchomości, został zabudowany przez prywatnych właścicieli, na podstawie prawomocnych decyzji o pozwoleniu na budowę, wydanych przez ten sam organ, który rozpatruje wniosek inwestora o pozwolenie na budowę, a decyzję dotyczącą jednego z budynków przy ul. (...) wydano już w okresie obowiązywania przedmiotowego planu.

Skarżąca wskazała, że zgodnie z przepisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części rejonu urbanistycznego (...) część II, przedmiotem planu jest przeznaczenie terenu na cele zabudowy mieszkaniowej, usług ponadlokalnych, rekreacji oraz układu komunikacyjnego. W § 3 ust. 1 wymieniono rodzaje przeznaczeń terenów, a wśród nich:

* tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej wraz z towarzyszącymi usługami,

oznaczone na rysunku planu symbolem MWU;

* tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i wielorodzinnej niskiej wraz z

* Sygn. akt IV SA/Wa 1174/08

towarzyszącymi usługami - MU,

- tereny układu komunikacyjnego.

W § 23, zawierającym szczegółowe ustalenia dla terenu (...), na którym znajduje się nieruchomość skarżącej, określono przeznaczenie tego terenu w całości na cele zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i usług. W § 13, § 14 i § 15 planu wymieniono wszystkie ulice lokalne i dojazdowe, a także ciągi pieszo-jezdne, służące do obsługi istniejącego i nowego zagospodarowania obszaru objętego planem. W katalogu tym nie uwzględniono żadnej drogi stanowiącej ewentualny dojazd do nieruchomości Skarżącej od strony ul. (...) lub (...). Ustalając: "dostępność komunikacyjną od ulicy (...) i (...)" plan przewidział dojazd do działek przy ul. (...) bezpośrednio przez tereny zabudowy mieszkaniowo-usługowej (...), nie wyznaczając żadnych terenów komunikacji na tym obszarze.

W ocenie skarżącej spółki przed uchwaleniem planu miejscowego części rejonu urbanistycznego (...) część II, jej nieruchomość stanowiła pełnowartościową nieruchomość budowlaną, z obsługą komunikacyjną od strony ul. (...). W momencie podjęcia starań o pozwolenie na budowę na podstawie planu, okazało się, że działki utraciły walor inwestycyjny z uwagi na brak dostępu do drogi publicznej. Zorganizowanie wymaganego dojazdu wymagałoby uzyskania służebności drogowej od osób prywatnych, które się na to nie zgadzają, i wybudowania drogi przez teren (...). Aktualny stan zainwestowania nieruchomości definitywnie, zdaniem skarżącej spółki, uniemożliwia wybudowanie tej drogi. Jednocześnie, od strony ul. (...) w rzeczywistości istnieje wjazd do nieruchomości.

Skarżąca wskazała, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, stanowiącej podstawę dla podjęcia zaskarżonej uchwały, "Ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonywane jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z zachowaniem warunków określonych w ustawach." Określenie przeznaczenia terenu musi być jednak jej zdaniem wystarczająco jasne i wiążące dla organów administracji, aby można było na podstawie przepisów planu wydać decyzję o pozwoleniu na budowę. Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przeznaczające ten sam teren na cele zabudowy mieszkaniowo-usługowej i na cele zapewnienia dojazdu do działek przy ul. (...), są zdaniem spółki wzajemnie sprzeczne. Na podstawie

Sygn. akt IV SA/Wa 1174/08

tych ustaleń planu, zabudowano teren dojazdu do nieruchomości skarżącej. Zaskarżony przepis, nakazujący obsługę komunikacyjną nieruchomości położonej przy ul. (...), od strony ul. (...) i (...), okazuje się niemożliwy do realizacji. Nadto wskazano, że powołana ustawa w art. 3 gwarantuje, że "w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego, każdy ma prawo do: 1) zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, 2) ochrony własnego interesu prawnego, przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych." Na tej podstawie skarżąca wywodzi swój interes prawny w zakresie zagospodarowania nieruchomości na obszarze oznaczonym w planie miejscowym jako (...), zgodnie z przeznaczeniem dla terenu określonym w tym planie. Zaskarżony przepis planu miejscowego zdaniem spółki bezprawnie narusza jej interes prawny, wprowadzając zakaz korzystania z istniejącego wjazdu na nieruchomość i nakazując zaprojektowanie wjazdu przez zabudowane działki prywatne. Bezpośrednim dowodem na tę okoliczność jest jej zdaniem otrzymanie postanowienia wzywającego do doprowadzenia zgodności projektu budowlanego z przepisem planu miejscowego, zaskarżonym w niniejszym postępowaniu.

W odpowiedzi na skargę Rada m. W. wniosła o jej odrzucenie, podnosząc, że skarga jest przedwczesna. Wskazała przy tym, że skoro organ nie zajął stanowiska i nie odpowiedział na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które zgodnie z art. 35 § 3 Kpa ma termin 2 miesięcy, to termin do wniesienia skargi, zaczynałby bieg z upływem tego 2 miesięcznego terminu. Zdaniem organu, skoro skarżąca spółka wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa dnia (...) czerwca 2008 r., to termin do wniesienia skargi zaczynałby bieg po dniu (...) sierpnia 2008 r., bowiem w ocenie Rady do dnia (...) sierpnia 2008 r. mogła rozpatrzyć wezwanie skarżącej spółki. W takim wypadku skarga wniesiona dnia (...) lipca 2008 r. jest w ocenie organu przedwczesna, bowiem wniesiona przed wyczerpaniem terminu środka zaskarżenia. Organ podniósł także, że termin do wniesienia skargi jest terminem, ustawowym, procesowym i prekluzyjnym, co powoduje niedopuszczalność jego skrócenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sygn. akt IV SA/Wa 1174/08

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r., nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, a także aktów prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego, dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania uchwały, nie zaś według kryteriów słusznościowych. Stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., nr 153 , poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej P.p.s.a.) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej jednak kolejności, wobec zarzutu Rady m. W. zawartego w odpowiedzi na skargę, koniecznym było rozważenie czy skarga nie została wniesiona przedwcześnie.

Wskazać trzeba, że art. 53 § 2 P.p.s.a. przewiduje, że w przypadkach o których mowa w art. 52 § 3 i 4, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa.

Podstawowa kwestia, która wymaga rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej, to odpowiedź na pytanie czy przepis art. 53 § 2 P.p.s.a. ma zastosowanie do zaskarżania uchwał organów gminy w trybie przepisu art. 101 ustawy o samorządzie gminnym w sytuacji, gdy art. 102a tej ustawy wyłącza stosowanie przepisów art. 52 § 3 i 4 P.p.s.a. Ponieważ na gruncie stosowania powyższych przepisów zaistniały rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych Naczelny Sąd Administracyjny wątpliwości powyższe rozstrzygnął w uchwale siedmiu sędziów z dnia 2 kwietnia 2007 r. (sygn. akt II OPS 2/2007). NSA w powołanej uchwale stwierdził, że jakkolwiek warunkiem wniesienia skargi na uchwałę lub zarządzenie

Sygn. akt IV SA/Wa 1174/08

organu gminy na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym jest bezskuteczność wezwania organu gminy do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego, to jednak skarga wniesiona przed udzieleniem przez organ odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania, jest skargą wniesioną po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia, jeżeli organ nie uwzględnił wezwania. Skoro w przedmiotowej sprawie organ postanowił nie udzielić odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia, termin 60 dni do wniesienia skargi biegł od daty wezwania Rady do usunięcia naruszenia prawa. Skarżąca przed upływem tego terminu wniosła skargę do Sądu. Skarga zatem nie może zostać uznana za przedwczesną, jak również za spóźnioną.

Przechodząc z kolei do rozpoznania wniesionej skargi na uchwałę Rady Gminy W. z dnia (...) października 2002 r, w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części rejonu urbanistycznego (...) część II, na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę na uchwałę (zarządzenie) organu gminy otwiera dopiero drogę do merytorycznego rozpoznania skargi. W tym też kierunku idzie orzecznictwo NSA (vide wyrok NSA z dnia 3 września 2004r, sygn. akt OSK 476/04). Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia o którym mowa w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującego sytuację prawną wnoszącego skargę i zaistnieć w dacie wnoszenia skargi, a nie w przyszłości; tak więc skarżący musi się wykazać nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także naruszeniem tego interesu lub uprawnienia.

W niniejszej sprawie skarżący – O. spółka z o. o. z siedzibą w W. jest użytkownikiem wieczystym działek nr (...) i (...) przy ul. (...). Nie może budzić wątpliwości, iż użytkowanie wieczyste jest prawem, które wskazuje na istnienie interesu prawnego. Zatem spółka spełniła warunki formalne, aby skutecznie wnieść skargę na zapis miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jednocześnie w ocenie Sądu spółka wykazała, iż uchwała Rady

Sygn. akt IV SA/Wa 1174/08

Gminy W. nr (...) w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części rejonu urbanistycznego (...) część II, narusza posiadany przez nią interes prawny, bowiem de facto uniemożliwa korzystanie z nieruchomości zgodnie z przeznaczeniem wynikającym z zapisów tegoż planu.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.), pod rządami której uchwalono niniejszy plan zagospodarowania przestrzennego, gmina w ramach zadań własnych ustala przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu, a uprawnienie to realizuje między innymi przez uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. To uprawnienie gminy określane jest w doktrynie jako władztwo planistyczne i oznacza, że gmina samodzielnie rozstrzyga o zasadach zagospodarowania na swoim terenie. Nie może jednak ono nosić cech dowolności działania. Rozstrzygnięcie o przeznaczeniu terenu i zasadach jego zagospodarowania musiało być dokonane z uwzględnieniem obowiązujących przepisów i na zasadach określonych w przywołanej wyżej ustawie, bowiem miejscowy plan zagospodarowania wraz z innymi ustawami kształtuje sposób wykonywania m.in. prawa własności i definiuje jego treść w zakresie wykorzystywania nieruchomości (art. 33 ustawy). W związku z tym wszelkie rozstrzygnięcia planistyczne, które ograniczają właściciela w sposobie korzystania z niej, muszą być dokonywane z uwzględnieniem obowiązującego prawa. Oznacza to, że wprowadzanie wszelkich zakazów lub nakazów ustaleniami planu, które ograniczają prawo własności musi mieć oparcie w normie ustawowej uprawniającej gminę do ich stanowienia. W literaturze przedmiotu wyrażany jest pogląd, że prawo własności choć konstytucyjnie chronione może być ograniczone w drodze ustawy i takim aktem ograniczającym prawo własności jest ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym (Z. Niewiadomski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Komentarz. C.H. Beck, Warszawa 2005 r). Ponadto należy wskazać, co wynika również z orzecznictwa sądów administracyjnych, że uprawnienia gminy do ustalania przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu nie mogą być nadużywane. Prawnie wadliwymi będą nie tylko te ustalenia planu, które naruszają przepisy prawa, ale także te, które będą wynikiem ewentualnego nadużycia przysługujących gminie uprawnień (por. wyrok NSA z dnia 16 lutego 2006 r, sygn.

Sygn. akt IV SA/Wa 1174/08

akt II OSK 1063/05, niepubl., czy wyrok NSA z dnia 6 lipca 2007 r., sygn. II OSK 604/07, niepubl.).

Jak wynika z akt sprawy, plan zagospodarowania przestrzennego rejonu urbanistycznego (...) część II, przeznacza teren na cele mieszkaniowe, usługi ponadlokalne, rekreacyjne oraz układ komunikacyjny, oznaczając je odpowiednio symbolami MWU i MU. W § 23 planu, na którym znajdują się nieruchomości będące w wieczystym użytkowaniu skarżącej spółki, plan określa przeznaczenie tego terenu, określonego na rysunku planu symbolem (...) w całości w punkcie 1 na cele zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i usług. Dostępność komunikacyjną przewiduje od strony ulicy (...) i (...). Oznacza to, że po spełnieniu dodatkowych wymogów wynikających m.in. z prawa budowlanego na tym terenie mogą powstać budynki wielorodzinne, jednorodzinne i usługowe. Tymczasem jak wynika z akt sprawy, zapisy planu - konkretnie § 23 pkt 2 faktycznie pozbawiają skarżącą spółkę możliwości przeznaczenia działek znajdujących się w jej użytkowaniu na cele przewidziane w planie miejscowym, ponieważ w sposób niewykonalny przewidują do nich dojazd od ulicy (...) i (...). Z tego powodu działka nie może zostać zabudowana w taki sposób, na jaki pozwala miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, bowiem przepisy szczególne przewidują, że budynki muszą posiadać dostęp do drogi publicznej. Wynika to m.in. z §14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r., w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75 poz. 690). Brak dostępu do drogi publicznej, czy to bezpośrednio czy przez drogę wewnętrzną powoduje, że inwestor nie otrzyma pozwolenia na budowę, zatem de facto działka straci swój charakter określony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zauważyć także należy z rysunku planu znajdującego się w aktach sprawy wyraźnie wynika, że działki sąsiadują bezpośrednio z ulicą (...). Również wyjaśnienia spółki dowodzą, że wjazd na posiadane w jej użytkowaniu działki odbywa się od ulicy (...). Należy zwrócić też uwagę, że znajdujące się w aktach sprawy wypisy z rejestru gruntów w rubryce "bliższe określenie położenia" wskazują, że działki te znajdują się odpowiednio przy ul. (...) i (...). Taki zapis również pozwala przypuszczać, że działki są położone przy tej ulicy.

Oczywiście organ uchwalający miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego mógłby określić dojazd do działek skarżącej spółki od ulic (...)

Sygn. akt IV SA/Wa 1174/08

i (...), jednak wtedy musiałby ująć przewidywany projekt dojazdu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego poprzez utworzenie drogi wewnętrznej lub w innej formie zarezerwować teren na cele zapewnienia dojazdu do nieruchomości. Takiej możliwości jednak uchwalony plan nie przewiduje. W § 13 - 15 planu wymieniono bowiem wszystkie lokalne i dojazdowe ulice służące do obsługi terenu objętego planem i nie znajduje się żadna droga, która mogłaby stanowić ewentualny dojazd do nieruchomość skarżącej spółki od strony ul. (...) i (...). Również obecnie nie ma innej możliwości utworzenia drogi dojazdowej do nieruchomości skarżącej. Wynika to z faktu, że tereny, które ewentualnie mogłyby posłużyć jako droga wewnętrzna zostały zabudowane przez prywatnych właścicieli. Obrazuje to dokumentacja fotograficzna złożona przez spółkę wraz ze skargą. Skarżąca spółka wyjaśniła także, że zorganizowanie przejazdu zgodnie z obowiązującym planem wymagałoby uzyskania służebności drogowej od osób prywatnych i wybudowania drogi, jednak osoby te się na takie rozwiązanie nie zgadzają.

Przedstawione okoliczności powodują, iż należy uznać za zasadne podnoszone przez O. sp. z o.o. zarzuty naruszenia art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Jak wcześniej wyjaśniono mimo, że ustawa ta obecnie nie obowiązuje, procedura planistyczna prowadzona była pod rządami tej ustawy, zatem ma zastosowanie w rozpoznawanej sprawie. W ocenie Sądu uchwała Rady Gminy W. nr (...) z dnia (...) października 2002 r., w skarżonej części - § 23 ust. 2 narusza interes skarżącej spółki i nosi cechy dowolności i można je uznać za nadużycie w ramach przysługującego gminie władztwa planistycznego. Podnoszone przez spółkę argumenty są trafne i wyraźnie wskazują, że uchwała w skarżonym zakresie nie została poprzedzona rzetelną analizą i nie zostały skonfrontowane zapisy planu z istniejącym wówczas stanem. Trudno wyobrazić sobie bowiem sytuację, by organ planistyczny z sobie tylko znanych powodów ustalał dostęp do konkretnych działek w sposób nielogiczny i sprzeczny ze zdrowym rozsądkiem. Oczywiście można zarzucić, że skarżący (jego poprzednik prawny) mógł podnosić zarzuty i wnosić sprzeciwy na etapie procedury planistycznej, jednak z uwagi, iż tego nie uczynił nie może teraz ponosić negatywnych konsekwencji niewykonalnych zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W tym kontekście zasadny jest także zarzut naruszenia art. 3 cyt. ustawy, stanowiący, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego, każdy ma prawo do:

Sygn. akt IV SAM/a 1174/08

1) zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny,

2) ochrony własnego interesu prawnego, przy zagospodarowaniu terenów

należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych.

Zapis w planie ustalający dostępność komunikacyjną do działek będących w użytkowaniu wieczystym skarżącej spółki od ulicy (...) i (...) narusza niewątpliwe możliwość zagospodarowania terenu przez spółkę, do którego ma tytuł prawny. Spółka wystąpiła bowiem w dniu (...) lipca 2007 r. o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego na terenie nieruchomości przy ul. (...) i (...) w W. z dojazdem do budynku od ulicy (...), jednak organ prowadzący postępowanie wezwał ją do zmiany wniosku i zapewnienia dojazdu od strony ul. (...). i (...)., mimo, iż spółka uzyskała opinię komunikacyjną nr (...) z dnia (...) lutego 2007 r. Zarządu Dróg Miejskich oraz opinię nr (...) z dnia (...) sierpnia 2007 r. Biura Drogownictwa i Komunikacji Urzędu m. W., pozytywnie oceniające możliwość wjazdu od ul. (...). Spełnienie powyższego żądania organu w świetle przedstawionych okoliczności sprawy jest nie do zrealizowania, wobec czego ogranicza prawo użytkownika wieczystego terenu do jego zagospodarowania. Powyższe naruszenia mogą zdaniem Sądu ograniczyć uprawnienia użytkownika wieczystego określone w art. 233 KC.

Na zakończenie należy wspomnieć, że Sąd nie miał możliwości zapoznania się ze stanowiskiem organu i zasadnością podjętego w planie miejscowym ustalenia dojazdu do działek skarżącej spółki, bowiem Rada m. W. nie odpowiedziała na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, ponadto w odpowiedzi na skargę wniosła o odrzucenie skargi, nie ustosunkowując się choćby z ostrożności procesowej do zarzutów zawartych w skardze i nie przedstawiła własnego stanowiska. Ze względu na specyfikę postępowania ze skargi na akt prawa miejscowego, jedynym miejscem do uzasadnienia stanowiska organu jest odpowiedź na skargę oraz stanowisko na rozprawie przed sądem administracyjnym. Skoro Rada m. W. nie zajęła stanowiska merytorycznego, Sąd w istocie nie miał możliwości zapoznania się z przesłankami takiego, a nie innego zapisu.

Reasumując należy podkreślić, iż planistyczne akty prawne podejmowane przez organy gminy na podstawie ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym mają wpływ na prawa właścicieli gruntów na danym terenie, jednakże nie w każdym przypadku naruszają prawo. W rozpoznawanej sprawie w ocenie Sądu § 23 ust. 2

Sygn. akt IV SA/Wa 1174/08

uchwały Rady Gminy W. nr (...) z dnia

(...) października 2002 r. narusza art.2 ust.1 i art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.

o zagospodarowaniu [przestrzennym, dlatego na podstawie art. 174 § 1 powołanej na wstępie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu

przed sądami administracyjnymi Sąd orzekł jak w sentencji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i 205 § 2 cyt. ustawy