Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kwiecińska, Sędzia WSA Joanna Kube (spr.), Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, , Ewa Kielak, Protokolant specjalista, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty odprawy mieszkaniowej oddala skargę

M. K. w dniu [...] stycznia 2019 r. wystąpił do Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w W. o wypłatę odprawy mieszkaniowej. Wnioskodawca był żołnierzem w służbie kontraktowej i pełnił ją w Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej w M. od [...] lutego 2017 r. do [...] stycznia 2019 r. Z zawodowej służby wojskowej został zwolniony [...] stycznia 2019 r. z uprawnieniami do emerytury wojskowej.

Uprzednio, od [...] maja 1995 r. do [...] stycznia 2017 r., pełnił służbę w Policji. W ramach tej służby na podstawie decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. nr [...] z [...] lipca 1998 r. otrzymał pomoc finansową na budowę domu w L. ul. G. [...], gdzie do dnia dzisiejszego mieszka.

Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w W. decyzją z dnia [...] kwietnia 2019 r. nr [...] odmówił przyznania M. K. odprawy mieszkaniowej, wskazując jako podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia art. 47 w związku z art. 23 ust. 2 pkt 1 i art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a i lit. b ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2356); dalej: "ustawy o zakwaterowaniu".

Prezes Agencji Mienia Wojskowego; dalej: "Prezes AMW", po rozpoznaniu odwołania M. K., decyzją z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z poźn. zm.); dalej: "k.p.a.", utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Uzasadniając ww. rozstrzygnięcie, organ wskazał na treść art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o zakwaterowaniu, zgodnie z którym odprawa mieszkaniowa przysługuje żołnierzowi służby kontraktowej zwalnianemu z zawodowej służby wojskowej, o ile nabył prawo do emerytury wojskowej (...), jednak gdy żołnierz otrzymał pomoc finansową wypłaconą w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do dnia [...] grudnia

1995 r., na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz. U. z 1992 r. Nr 5, poz. 19 z późn. zm.), odprawa nie przysługuje (art. 23 ust. 9 pkt 1 w zw. z art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu).

Organ podniósł, że określenie ww. cezury, tj. do 31 grudnia 1995 r., wynikało z faktu, że od 1 stycznia 1996 r. została wprowadzona ustawa o zakwaterowaniu i wówczas zastąpiono pomoc finansową - ekwiwalentem pieniężnym w zamian za rezygnację z kwatery. Przy kolejnej nowelizacji ustawy o zakwaterowaniu w 2010 r., ustawodawca zrezygnował z wypłaty ekwiwalentu pieniężnego w zamian za rezygnację z kwatery. Wówczas została wprowadzona kolejna forma finansowa zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych, przysługująca żołnierzowi po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej, o ile nabył prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej - odprawa mieszkaniowa.

Zwrócono uwagę, że analogicznie z ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2019 r. poz. 161 z późn. zm.) wynikało (w czasie wypłaty stronie pomocy finansowej) i wynika, że policjant ma prawo do pomocy Państwa w realizacji potrzeb mieszkaniowych, przy czym ustawa ta zawiera, także ograniczenia, kiedy to prawo nie przysługuje, m.in. gdy nastąpił przydział lokalu mieszkalnego, czy wypłata pomocy finansowej.

Z powyższego wynika, że ustawa o zakwaterowaniu była wielokrotnie nowelizowana i w wyniku tych nowelizacji były zmieniane nazwy instytucji prawnych, w tym w szczególności, co do nazw finansowych form realizacji prawa do zakwaterowania. W ustawie o Policji nazwy instytucji prawnych, w tym dotyczące pomocy finansowej pozostały, co do zasady, niezmienne. Konkretyzacja i jednorodność wskazanych uregulowań dotyczy również zasady, że żołnierz, czy policjant z tego wsparcia może skorzystać tylko raz. Szczegółowo tezę tę uzasadnił NSA w wyroku z 27 listopada 2018 r. sygn. akt I OSK 1418/18.

Zdaniem Prezesa AMW powyższe, tj. cel i sens zarówno ustawy o zakwaterowaniu, jak i ustawy o Policji, stanowi podstawę uznania, że realizacja uprawnień mieszkaniowych przez Państwo na rzecz czy to żołnierza, czy to policjanta w formie określonej tymi przepisami, następuje tylko raz. Fakt fluktuacji, który jest zjawiskiem pożądanym, gdyż stanowi element rozszerzenia bazy naboru do zawodowej służby wojskowej oraz uwzględnia dorobek służbowy funkcjonariuszy służb mundurowych, nie powoduje ponownego nabycia uprawnień mieszkaniowych, czy też uznania, że taka pomoc nie została udzielona. Fakt otrzymania pomocy finansowej przez żołnierza, który był funkcjonariuszem, jak skarżący, nie może zostać pominięty, gdyż w istocie byłoby to obejście ww. reguły. Innymi słowy przyjęcie odmiennego stanowiska, jak żąda skarżący, doprowadziłoby w konsekwencji do sytuacji, w której żołnierz, jak w niniejszej sprawie, będąc funkcjonariuszem przez 21 lat oraz służąc 2 lata w wojsku - korzystałby dwukrotnie z zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych.

Organ, powołując się na specyfikę sprawy, uznał, że żołnierz, który otrzymał pomoc w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do 31 grudnia 1995 r., na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz. U.

z 1992 r. Nr 5, poz. 19 ze zm.), nie jest uprawniony do otrzymania innej formy wsparcia finansowego ze Skarbu Państwa, tak samo jak żołnierz, który był policjantem i otrzymał pomoc finansową na podstawie ustawy o Policji.

Argumentując, powołał się także na analizę dalszych rozwiązań prawnych, w tym zasady przyjętej w art. 17a ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 330 ze zm.), z której wynika prawo uznania stopnia uzyskanego w innej służbie (Policji, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Wywiadu Wojskowego, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Więziennej lub Urzędzie Ochrony Państwa) na gruncie zawodowej służby wojskowej. W praktyce funkcjonariusz może zostać powołany na stanowisko oznaczone porównywalnym stopniem wojskowym do dotychczas zajmowanego, np. w Policji. Na zasadzie wzajemności, również okresy służby funkcjonariusza i żołnierza, uwzględniane przy ustalaniu prawa do emerytury policyjnej i wojskowej, są traktowane, jako okresy równorzędne (art. 12 i art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 289 z późn. zm.), art. 12 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2019 r. poz. 288 ze zm.). Tym samym przepisy te wprost zrównują prawa nabyte przez funkcjonariuszy, którzy przeszli do służby w Siłach Zbrojnych RP. Innymi słowy wszelka fluktuacja, w ramach tych służb jest traktowana, jak kontynuacja dotychczasowej służby.

Na tej podstawie Prezes AMW uznał, że w sprawie istnieje podstawa do odkodowania art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu z zastosowaniem wskazanej wykładni celowościowej, historycznej i systemowej i z tej przyczyny M. K. nie może otrzymać ponownego wsparcia ze Skarbu Państwa, na ten sam cel, obecnie w formie odprawy mieszkaniowej. Dlatego ograniczenie się tylko do literalnego zastosowania art. 21 ust. 6 pkt 1 ustawy o zakwaterowaniu, o co wnosi, powodowałby zaprzeczenie istoty ww. norm prawnych, wspólnych dla służb mundurowych. Organ nie zgodził się również z opinią, że wnioskodawca winien mieć wypłaconą odprawę, dlatego że pomoc otrzymał będąc w służbie, a obecnie jest emerytem wojskowym, gdyż wniosek złożył będąc żołnierzem w trybie art. 47 ust. 5 ustawy o zakwaterowaniu.

Zdaniem organu, analiza przedstawionych wyżej przepisów prowadzi do konstatacji, że ustawodawca zagwarantował policjantowi i żołnierzowi zawodowemu takie same uprawnienia, związane z prawem do zakwaterowania i wypłatą pomocy finansowej, która była trwałą realizacją prawa do zakwaterowania. Zatem po jej otrzymaniu funkcjonariusz i żołnierz zawodowy nie mogli i nie mogą ponownie realizować praw mieszkaniowych w jakiejkolwiek formie, w tym nie może zostać wypłacona odprawa mieszkaniowa.

M. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Prezesa AMW z dnia [...] czerwca 2019 r., zarzucając jej naruszenie:

przepisów prawa materialnego, tj.:

1. art. 47 w zw. z art. 23 ust. 2 pkt 1 i art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a i lit. b ustawy o zakwaterowaniu przez wydanie na ich podstawie decyzji o odmowie przyznania odprawy mieszkaniowej w związku ze zwolnieniem ze służby wojskowej, w sytuacji gdy skarżący spełnia wszystkie warunki pozwalające na przyznanie takiego świadczenia, wskazane w powołanych przepisach;

2. art. 21 ust 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu poprzez niezasadną jego wykładnię i przyjęcie, że wyklucza ona skorzystanie przez byłego policjanta, który pełniąc służbę w Policji otrzymał dofinansowanie mieszkaniowe, z uprawnień do otrzymania odprawy mieszkaniowej, podczas gdy wykładnia językowa przeczy powyższemu założeniu;

przepisów prawa procesowego, tj.:

1. art. 7a k.p.a. przez jego niezasadną wykładnię i w konsekwencji zastosowanie do stanu faktycznego sprawy;

2. art. 80 k.p.a. przez zaniechanie wnikliwej i rzetelnej oceny dowodów zebranych w sprawie oraz brak pełnego i wszechstronnego rozpatrzenia materiału sprawy, co doprowadziło do poczynienia w zaskarżonej decyzji całkowicie dowolnych i nieuprawnionych ustaleń faktycznych poprzez przyjęcie, że przyznanie skarżącemu odprawy mieszkaniowej w związku ze zwolnieniem ze służby wojskowej stanowi ten sam tytuł pomocy, co przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego policjantowi, który nie otrzymał lokalu mieszkalnego na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale, podczas gdy stanowią one odrębne i nie konkurujące ze sobą tytuły pomocy;

3. art. 11 i art. 107 § 3 k.p.a. (zasada przekonywania) przez nieodniesienie się przez organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji do indywidualnej sytuacji skarżącego, a poprzestanie na ogólnych sformułowaniach nieodnoszących się bezpośrednio do konkretnego stanu faktycznego sprawy;

4. naruszenie zasady zaufania do państwa i prawa wyrażonej w art. 8 k.p.a. oraz art. 2 Konstytucji RP przez działanie sprzeczne z obowiązkiem konstytucyjnym ochrony praw nabytych i ochrony interesów będących w toku.

Skarżący wniósł o uchylenie w całości decyzji organów obu instancji.

W uzasadnieniu skargi wskazał, że nie zgadza się ze stanowiskiem, że nie może otrzymać odprawy mieszkaniowej, na podstawie art. 47 ustawy o zakwaterowaniu, ponieważ sens i cel zarówno ustawy o zakwaterowaniu, jak

i ustawy o Policji, stanowią podstawę uznania, że realizacja uprawnień mieszkaniowych przez Państwo na rzecz czy to żołnierza, czy to policjanta, w formie określonej tymi przepisami, następuje tylko raz.

Zdaniem strony skarżącej, organ zdaje się nie dostrzegać, iż kwestie dopłat mieszkaniowych funkcjonariuszy Policji i żołnierzy regulują odrębne przepisy. Materia ta jest uregulowana kompleksowo i w całości - odmiennie dla policjantów i odmiennie dla żołnierzy. Nie ma norm przenikających.

Nadto, z ustawy o zakwaterowaniu nie wynika generalny zakaz korzystania z pomocy w zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych przez Państwo więcej niż raz w życiu. Skarżący podniósł również, że ustawodawca w przepisie art. 47 ustawy o zakwaterowaniu posługuje się pojęciem żołnierza, uzależniając powstanie negatywnej przesłanki korzystania ze świadczenia mieszkaniowego od nabycia lokalu mieszkalnego z bonifikatą lub pomniejszeniem ceny nabycia przez "żołnierza". Wykładnia językowa wskazuje zatem na to, że przesłanka ta nie ziszcza się, gdy lokal mieszkalny został nabyty przez policjanta, przed powołaniem do służby wojskowej.

Gdyby wolą ustawodawcy było, iż dopłaty uzyskane w Policji, w przypadku podjęcia służby w wojsku, należy zaliczyć na poczet otrzymywanych świadczeń, to tę kwestię uregulowałby expressis verbis.

W ocenie skarżącego, wszelkie ograniczenia, niepozwalające na przyznanie takiej dopłaty, mogą wynikać wyłączenie z woli ustawodawcy, ale także muszą być precyzyjnie określone. Nie do zaakceptowania jest wywodzenie jakiś ograniczeń prawa podmiotowego na podstawie wykładni systemowej, czy celowościowej przepisów.

W odpowiedzi na skargę Prezes AMW wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację, przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo podniósł, że zastosowanie w przedmiotowej sprawie jedynie wykładni językowej, byłoby równoznaczne z zaakceptowaniem praktyki wielokrotnego udzielania przez Państwo wsparcia (finansowego lub rzeczowego) na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych w zależności od rodzaju pełnionej służby: jako żołnierz zawodowy czy funkcjonariusz, co narusza - w ocenie organu - zasadę równości wobec prawa

i zasadę sprawiedliwości społecznej - art. 32 i art. 2 Konstytucji RP, a także prowadzi do powstania negatywnych skutków społeczno-gospodarczych, niemożliwych do zaaprobowania z punktu widzenia wymagań praworządności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2167 z późn. zm.), w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.); dalej "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z prawem.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r., poz. 2356 z późn. zm.); dalej: "ustawa o zakwaterowaniu", odprawa mieszkaniowa, o której mowa w art. 47, przysługuje żołnierzowi służby stałej:

zwalnianemu z zawodowej służby wojskowej, zamieszkałemu w kwaterze, o ile nabył on prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej lub został zwolniony z zawodowej służby wojskowej przed upływem okresu wymaganego do nabycia uprawnień do emerytury wojskowej, w przypadku wypowiedzenia mu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej przez właściwy organ wojskowy;

który do dnia zwolnienia z zawodowej służby wojskowej nie otrzymał decyzji o przydziale lokalu mieszkalnego, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 21 ust. 6, o ile nabył prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej lub został zwolniony z zawodowej służby wojskowej przed upływem okresu wymaganego do nabycia uprawnień do emerytury wojskowej, w przypadku wypowiedzenia mu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej przez właściwy organ wojskowy.

Ponadto odprawa mieszkaniowa przysługuje także żołnierzowi służby kontraktowej, zwalnianemu z zawodowej służby wojskowej, o ile nabył prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej, jeżeli inwalidztwo powstało wskutek wypadku pozostającego w związku ze służbą wojskową lub wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami tej służby z tytułu, których przysługują świadczenia odszkodowawcze, zgodnie z dyspozycją art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 9 pkt 1 ustawy o zakwaterowaniu, odprawa mieszkaniowa nie przysługuje żołnierzowi zawodowemu, jeżeli żołnierz skorzystał z uprawnień w przypadkach określonych w ust. 6 i art. 21 ust. 6.

Tak więc żołnierzowi zawodowemu nie przysługuje odprawa mieszkaniowa, jeżeli on lub jego małżonek (art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu):

1. otrzymał ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z kwatery, wypłacony na podstawie przepisów ustawy obowiązujących do dnia 30 czerwca 2004 r.;

2. otrzymał odprawę mieszkaniową wypłaconą albo zrealizowaną w formie rzeczowej na podstawie przepisów ustawy obowiązujących od dnia 1 lipca 2004 r.;

3. nabył lokal mieszkalny od Skarbu Państwa, Agencji albo jednostki samorządu terytorialnego z bonifikatą lub z uwzględnieniem pomniejszenia w cenie nabycia;

4. otrzymał pomoc finansową wypłaconą w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do dnia 31 grudnia 1995 r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 maja 1976 r.

o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz. U. z 1992 r. poz. 19 oraz z 1994 r. poz. 36);

5. nabył własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego od Agencji.

W przedmiotowej sprawie skarżący w 1998 r., jako funkcjonariusz Policji w służbie stałej, otrzymał pomoc finansową wypłaconą na podstawie art. 94 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. Nr 30 poz. 179) oraz na podstawie zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 r. w sprawie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu przez policjantów (M.P. Nr 76, poz. 709). Nie ulega zatem wątpliwości, że wypłacając skarżącemu pomoc finansową w kwocie 11.920,00 zł Państwo udzieliło mu pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu.

Choć w dacie nabycia tego świadczenia skarżący nie pełnił zawodowej służby wojskowej, to okoliczność ta nie mogła mieć wpływu na ocenę kontrolowanej decyzji. Decydujące znaczenie ma - zgodnie z treścią art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu – sam fakt otrzymania pomocy finansowej. Samo uzyskanie pomocy finansowej, skutkuje tym, że organ nie może pozytywnie rozpatrzyć wniosku żołnierza o wypłatę odprawy mieszkaniowej. Tym samym organy obu instancji prawidłowo uznały, że w niniejszej sprawie została spełniona przesłanka negatywna, określona w art. 23 ust. 9 pkt 1 ustawy o zakwaterowaniu, ponieważ przepis ten znajduje zastosowanie w każdej sytuacji, w której z pomocą Państwa zrealizowane zostało prawo do zakwaterowania.

Ustawodawca w art. 21 ustawy o zakwaterowaniu określił zarówno sposoby realizacji prawa żołnierza zawodowego do zakwaterowania, jak i przesłanki negatywne, których spełnienie wyłącza dopuszczalność realizacji tego prawa zarówno w formie przydziału kwatery, jak i w formie zastępczej, odprawy mieszkaniowej. Kategoryczny jednak sposób sformułowania w art. 21 ust. 6 ustawy "nie przysługuje prawo do zakwaterowania" oraz ogólne określenie negatywnych przesłanek realizacji prawa do zakwaterowania, z uwzględnieniem celowościowej i systemowej interpretacji przepisów, dotyczących prawa do zakwaterowania żołnierzy zawodowych, pozwala na wniosek, że takie wyjątkowe prawo, jak prawo do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, może zostać wykorzystane tylko jeden raz. Zamierzeniem ustawodawcy w art. 21 ust. 6 ww. ustawy było bowiem wyłączenie z powyższego uprawnienia osób, które już skorzystały z pomocy Państwa (ze środków publicznych) na cele mieszkalne.

Sąd nie znalazł podstaw, by za zasadne uznać zarzuty skargi, dotyczące naruszenia przez organy Agencji Mienia Wojskowego, w toku prowadzonego postępowania zakończonego zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2019 r., przepisów procesowych oraz przepisów ustawy o zakwaterowaniu, w stopniu wpływającym na wydane rozstrzygnięcie. Organy orzekające w sprawie nie uchybiły kodeksowym zasadom ogólnym (art. 6, art. 8, art. 7a § 1 k.p.a.), ponieważ w ramach rzetelnie przeprowadzonego postępowania administracyjnego, kierując się potrzebą dokładnego wyjaśnienia istoty sprawy, organy zebrały cały materiał dowodowy i go wszechstronnie oceniły, dając temu wyraz w uzasadnieniu decyzji, które, zdaniem Sądu, spełnia wymagania przewidziane w art. 107 § 3 k.p.a.

Sąd, w składzie orzekającym w przedmiotowej sprawie, podziela, dokonaną przez Prezesa AMW, wykładnię mających w sprawie zastosowanie przepisów ustawy o zakwaterowaniu.

Nie do zaakceptowania jest stanowisko skarżącego, że w przypadku powołania do zawodowej służby wojskowej, możliwe jest otrzymanie pomocy Państwa, w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych w formie przydziału kwatery, czy odprawy mieszkaniowej niezależnie od wcześniej już uzyskanej pomocy w formie pomocy finansowej wypłaconej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu w ramach pełnienia służby w innej niż siły zbrojne formacji mundurowej. Taka interpretacja przepisów art. 23 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu stoi w sprzeczności z ich treścią oraz funkcją, jaką miały pełnić, czyli wykluczenia możliwości parokrotnego korzystania z pomocy Państwa.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.