Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Anna Falkiewicz – Kluj po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi I. R., K. L. , S. L. i W. L. na bezczynność Burmistrza Miasta H. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku postanawia: odrzucić skargę

I. R., K. L., S. L. i W. L. (dalej: "skarżący") wnieśli skargę na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] stycznia 2015 r. nr [...] utrzymujące w mocy postanowienie Burmistrza Miasta H. z [...] listopada 2014 r. nr [...] (sprawa zarejestrowana pod sygn. akt I SA/Wa 359/15) oraz na bezczynność Burmistrza Miasta H. polegającą na nierozpatrzeniu wniosków skarżących o zmianę przeznaczenia gruntów. Skarżący podali, że wnioski z zmianę przeznaczenia gruntów składają od 2007 r. i do chwili obecnej nie trafiły one pod obrady Rady Miejskiej w H. Plan zagospodarowania przestrzennego nie został zatem zmieniony we wnioskowanym przez skarżących zakresie.

W odpowiedzi na skargę w zakresie bezczynności Burmistrz H. wniósł o jej odrzucenie, względnie oddalenie. Stwierdził, że złożona przez skarżących skarga na bezczynność, stanowi w istocie skargę na bezczynność w zakresie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego stanowi akt prawa miejscowego. Zdaniem organu, niedopuszczalna jest skarga na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 5-7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). W tych sprawach skargi służą na wydane akty, a nie bezczynność w ich wydaniu.

W piśmie procesowym z 20 lipca 2015 r. skarżący zakwestionowali stanowisko Burmistrza H. zawarte w odpowiedzi na skargę. Podnieśli m. in., że sprawa o zmianę kwalifikacji gruntów w planie miejscowym w przypadku istnienia studium, w którym obowiązują ustalenia wprost odnoszące się do treści wniosków i w którym przyjęto kwalifikację gruntów zgodnie z żądaniem skarżących, nie może należeć do spraw szczególnie skomplikowanych. Zdaniem skarżących treść art. 61 § 3 K.p.a. reguluje wszczęcie postępowania administracyjnego, termin załatwienia sprawy zaś regulują przepisy art. 35 K.p.a. O przyczynach niezałatwienia sprawy w terminie organ powinien poinformować, zgodnie z art. 36 K.p.a. Skarżący nie znają przyczyn niezałatwienia sprawy, wynikającej z ich wniosków, nikt ich nie poinformował ani pisemnie ani ustnie, co także stanowi naruszenie szeregu przepisów prawa administracyjnego, art. 7, 8, 9 K.p.a.

Skarżący stwierdzili, że każdy ze złożonych przez nich wniosków od 2006 r. do 2011 r., należało załatwić maksymalnie po sześciu miesiącach. Urzędujący Burmistrz personalnie odpowiada za niezrealizowany wniosek z dnia 27 stycznia 2011 r. oraz wniosek ponowny, z dnia 13 maja 2011 r., co jednak nie zwalnia go z odpowiedzialności za niezałatwienie sprawy "odziedziczonej po poprzedniku".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:

Sąd administracyjny sprawuje kontrolę rozstrzygnięć (decyzji, postanowień i innych aktów oraz czynności z zakresu administracji publicznej) organów administracji publicznej według kryterium legalności, tj. zgodności rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej z przepisami prawa materialnego i procesowego, przy zastosowaniu, których je wydano. Stąd dla oceny dopuszczalności złożonej skargi koniecznym stało się ustalenie czy odpowiada ona wymogom określonym w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) zwanej dalej "p.p.s.a.", w myśl którego kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

Jak wynika z treści przytoczonego art. 3 § 2 p.p.s.a sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej w sprawach skarg na bezczynność organów jedynie w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4 p.p.s.a. Oznacza to, że dopuszczalność skargi na bezczynność organu administracji organu administracji publicznej występuje wówczas, gdy organ zwleka z wydaniem decyzji, postanowienia albo aktu lub dokonaniem czynności dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, a sprawa ma charakter sprawy z zakresu administracji publicznej. Z powyższego wynika także, że ustawa nie przewiduje możliwości wniesienia skargi na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 5-7 omawianego przepisu, a zatem niedopuszczalna jest skarga na bezczynność organów przypadku niepodjęcia: aktów prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; aktów organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, innych niż określonych w pkt 5, podejmowanych w sprawach z zakresu administracji publicznej; aktów nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

Przedmiotem skargi I. R., K. L., S. L. i W. L. jest bezczynność Burmistrza H. w przedmiocie nierozpatrzenia wniosków o dokonanie zmian miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie zmiany przeznaczenia działek, których skarżący są właścicielami.

Ustalenie przeznaczenia terenu (zmiana przeznaczenia terenu) może nastąpić jedynie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (art. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – Dz. U. z 2015r., poz. 199 ze zm.). Zgodnie z art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego.

Jak już wyżej wskazano, skarga na bezczynność nie obejmuje działań administracji publicznej opisanych w art. 3 § 2 pkt 5 -7 p.p.s.a., to jest m.in. stanowienia aktów prawa miejscowego. Niedopuszczalne jest więc wniesienie skargi na bezczynność w uchwalaniu aktu prawa miejscowego jakim jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub jego zmiana. Nadto podstawą wniesienia skargi na bezczynność w uchwalaniu aktu prawa miejscowego nie może też być art. 101a ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.).

Według art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy o samorządzie gminnym uchwalanie planów zagospodarowania przestrzennego, w tym ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania należy do zadań własnych gminy. Z przepisów tych, określających zadania, a więc również obowiązki rady gminy, nie wynika jednak prawo żądania mieszkańca gminy lub właściciela gruntów położonych na terenie gminy podjęcia albo zmiany uchwały zatwierdzającej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, nie przysługuje im inicjatywa uchwałodawcza.

Odnosząc się natomiast do zarzutów naruszenia przez organ przepisów art. 7, 8, 9, 35, 36 K.p.a., należy wskazać, że w sprawie dotyczącej miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie mamy do czynienia z załatwieniem sprawy administracyjnej po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego. Postępowanie planistyczne jest bowiem odrębnym postępowaniem, którego zakres reguluje ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i w takim wypadku organ nie jest zobowiązany do rozstrzygnięcia wniosku w trybie przepisów K.p.a.

Z powyższych względów skarga jest niedopuszczalna.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 58 § 3 p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji.