Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Grzelak Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Protokolant Marcin Just po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2008 r. sprawy ze skarg Z. [...] SA z siedzibą w K. na decyzje Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia prawa z rejestracji międzynarodowej znaku towarowego nr IR-585713 oraz z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia prawa z rejestracji międzynarodowej znaku towarowego nr IR-653449 1. uchyla zaskarżone decyzje; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz Z. [...] SA z siedzibą w K. kwotę 3234 (trzy tysiące dwieście trzydzieści cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Urząd Patentowy RP, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] marca 2007 r. wniosków Z. S.A. z siedzibą w K. przeciwko D. GmbH w K., Niemcy oraz R. S.A. z siedzibą w W. o stwierdzenie wygaśnięcia praw z rejestracji międzynarodowej znaków towarowych graficznych o nr IR- 585713 i nr IR - 653449 na podstawie art. 169 ust. 1 pkt. 2 oraz ust. 2 w związku z art. 315 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedno Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm. - dalej jako p.w.p.) oraz art. 98 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p. oddalił wnioski.

Z akt sprawy wnika, że w dniu [...] lutego 2005 r., do Urzędu Patentowego RP wpłynęły wnioski Z. S.A. z siedzibą w K., zwanej dalej skarżącą, o stwierdzenie wygaśnięcia praw z rejestracji międzynarodowej znaków towarowych graficznych o nr IR- 585713 i o nr IR - 653449 udzielonych na rzecz D. GmbH w K., Niemcy.

Przedmiotowe oznaczenia mają charakter graficzny (składają się z rysunku przedstawiającego dwie strzałki kontrastowe względem siebie, jedną w kolorze czarnym, drugą białą, obie wpisane w koło). Znaki zostały przeznaczone do oznaczania towarów i usług w klasach:

- znak IR - 585713 - kl. 1, 2, 3, 5, 6, 7, 8, 9, 11, 16, 20, 21, 24, 25, 29, 30, 32, 34, 35, 36, 39, 40, 42

(kl. 1: "środki wybielające", kl. 2: "farby, pokosty, lakiery, środki zapobiegające korozji i zabezpieczające drewno", kl. 3: "detergenty i środki czyszczące, środki do polerowania, odtłuszczania, i materiały ścierne, perfumy, olejki eteryczne, produkty pielęgnacyjne do ciała i kosmetyczne, płyny do pielęgnacji włosów, pasty do zębów", kl. 5: "produkty farmaceutyczne i weterynaryjne, preparaty higieniczne, produkty dietetyczne dla dzieci i osób chorych, przylepce i plastry opatrunkowe", kl. 6: "drobne wyroby elektryczne i pojedyncze drobne wyroby metalowe, opakowania i materiały opakowaniowe z metali nie szlachetnych", kl. 7: "trzeparki elektryczne, transportery odpadów i surowców wtórnych, urządzenia mechaniczne do zbierania, sortowania oraz usuwania odpadów i surowców wtórnych", kl. 8: "narzędzia ręczne noże, widelce i łyżki, żyletki, narzędzia ręczne sterowane ręcznie używane do zbierania, sortowania oraz usuwania odpadów surowców wtórnych, kl. 9: "żelazka do prasowania i odkurzacze elektryczne, urządzenia do rejestracji, transmisji i reprodukcji obrazów i dźwięków, magnetyczne nośniki zapisu, płyty analogowe, urządzenia do przetwarzania informacji oraz komputery", kl. 11: "ekspresy do kawy i tostery elektryczne", kl. 16: "papier i tektura, wyroby z papieru i tektury, ręczniki, serwetki i chusteczki papierowe, opakowania i materiały opakowaniowe z papieru i/lub tektury, materiały drukarskie, materiały papiernicze, kleje do papieru i materiałów papierniczych lub do użytku domowego, teczki, woreczki oraz folie do pakowania z tworzyw sztucznych", kl. 20: " wyroby artystyczne oraz wyroby do dekoratorstwa z drewna i tworzyw sztucznych, opakowania z drewna i tworzyw sztucznych", kl. 21: "przybory kuchenne i gospodarstwa domowego, pojemniki używane w gospodarstwie domowym oraz w kuchni (nie wyprodukowane z metali szlachetnych oraz nie pokrywane nimi), grzebienie i gąbki, szczotki (za wyjątkiem pędzli), wyroby artystyczne oraz wyroby na użytek gospodarstwa domowego oraz kuchni ze szkła, porcelany i fajansu, opakowania z tych materiałów", kl. 24: "tkaniny i wyroby tekstylne, wyroby używane w gospodarstwie domowym, nakrycia stołu oraz pościel, nakrycia łóżka i obrusy", kl. 25: "odzież, buty, nakrycia głowy", kl. 29: "mięso, ryby, drób, dziczyzna, ekstrakty mięsne, owoce i warzywa konserwowe, suszone i gotowane, galarety mięsne, rybne, owocowe i warzywne, konfitury, jaja i mleko, produkty mleczne, masło, ser, śmietana jogurt, mleko w proszku, oleje i tłuszcze spożywcze, sosy do sałat, konserwy mięsne, rybne, owocowe i warzywne", kl. 30: "kawa, herbata, kakao, cukier, ryż, tapioka, sago, ekstrakty kawy, mąki i preparaty na bazie zbóż (za wyjątkiem karmy dla zwierząt), chleb, wyroby piekarskie i drobne wyroby cukiernicze, lody spożywcze, miód, syrop z melasy, drożdże, drożdże chemiczne, sól kuchenna, musztarda, ocet winny, sosy (za wyjątkiem sosów do sałat), przyprawy, lód z urządzeń chłodniczych", kl. 32: "piwa, wody mineralne i gazowane oraz inne napoje bezalkoholowe, napoje owocowe, soki owocowe, syropy i inne preparaty do przygotowywania napojów", kl. 34: "tytoń i produkty pochodne od tytoniu, przybory dla palaczy (nie wyrabiane z metali szlachetnych lub nie pokrywane nimi), tabakierki, popielniczki, fajki, przyrządy do czyszczenia fajki, zapalniczki, zapałki", kl. 35: "komunikacja społeczna: doradztwo dla konsumentów oraz przedsiębiorstw w dziedzinach związanych z ochroną środowiska oraz odpadami, tj. ograniczeniem produkcji odpadów, zbieraniem, transportem, sortowaniem, przerobem oraz usuwaniem odpadów i surowców wtórnych, doradztwo przedsiębiorstwom produkującym lub używającym opakowań i/lub materiałów do pakowania", kl. 36: "pomoc w pozyskiwaniu kapitału na inwestycje w przedsięwzięciach, urządzenia, wyposażenie oaz świadczenie usług związanych ze zbieraniem, transportem, sortowaniem, przerobem oraz usuwaniem odpadów i surowców wtórnych, doradztwo w zakresie finansowania usług lub projektów wymienionych w klasach 35, 39, 40, 42", kl. 39: "zbieranie i transport odpadów oraz surowców wtórnych na rachunek osób trzecich", kl. 40: "przerób odpadów oraz surowców wtórnych na rachunek osób trzecich", kl. 42: "sortowanie odpadów oraz surowców wtórnych jak również ich usuwanie za pomoc procesów chemicznych, fizycznych i/lub biologicznych, na rachunek osób trzecich, doradztwo w zakresie rozwoju, doboru oraz wykorzystania opakowań oraz materiałów do pakowania jak również ich oznakowania, doradztwo w zakresie ochrony środowiska i usuwania odpadów").

- znak IR - 653449 - kl. 1 do 35 oraz 39, 40, 42.

( kl.1: "produkty chemiczne przeznaczone dla przemysłu, prac badawczych, fotografii jak również rolnictwa, ogrodnictwa i leśnictwa, żywice syntetyczne w stanie surowym, tworzywa sztuczne w stanie surowym, nawozy do użyźniania gleby, mieszanki do gaśnic, preparaty do hartowania i spawania metali, produkty chemiczne do konserwowania żywności, substancje garbujące,

kleje (spoiwa) przeznaczone dla przemysłu", kl. 2: "farby, pokosty, lakiery, środki zapobiegające korozji i zabezpieczające drewno, zaprawy farbiarskie, żywice naturalne w stanie surowym, folie metalowe i formy proszkowe dla malarzy, dekoratorów, drukarzy i artystów", kl. 3: "środki wybielające i inne substancje stosowane w praniu, środki do czyszczenia, polerowania, szorowania i ścierania, mydła, środki perfumeryjne, olejki eteryczne, kosmetyki, płyny do pielęgnacji włosów, środki do czyszczenia zębów", kl. 04:"oleje przemysłowe i tłuszcze, smary, mieszaniny pochłaniające kurz, nawilżające i wiążące, paliwa (w tym benzyny do silników) i materiały oświetleniowe, świece i knoty do oświetlenia", kl. 5: "produkty farmaceutyczne i weterynaryjne, środki sanitarne do celów medycznych, substancje dietetyczne do celów leczniczych, żywność dla niemowląt, plastry, materiały opatrunkowe, materiały do plombowania zębów, woski dentystyczne, środki odkażające, środki do zwalczania robactwa, fungicydy, herbicydy", kl. 6: "metale nieszlachetne i ich stopy, budowlane materiały metalowe, przenośne metalowe konstrukcje budowlane, materiały metalowe do budowy szlaków kolejowych, przewody nie elektryczne i przewody drutowe z metali nieszlachetnych, drobne wyroby żelazne i pojedyncze drobne wyroby metalowe, rury i rurki metalowe, kasy pancerne, towary z metali nieszlachetnych nie ujęte w innych klasach, rudy (kruszce)", kl. 7: "maszyny tj. urządzenia gospodarstwa domowego i biurowe nie ujęte w innych klasach, obrabiarki, silniki (z wyjątkiem silników stosowanych w pojazdach lądowych), mechanizmy sprzęgła i napędu (z wyjątkiem stosowanych do pojazdów lądowych), mechaniczne narzędzia rolnicze, inkubatory do jaj", kl. 8: "narzędzia i przyrządy ręcznie sterowane, urządzenia ręcznie sterowane (nie ujęte w innych klasach) dla gospodarstw domowych i ogrodnictwa oraz do obróbki metali, drewna, papieru, wyrobów tekstylnych, wyrobów z tworzyw sztucznych oraz materiałów budowlanych, noże, widelce i łyżki, ostrza- żyletki", kl. 9: "urządzenia i przyrządy naukowe, żeglarskie, geodezyjne, fotograficzne, kinematograficzne, optyczne, wagowe, pomiarowe, sygnalizacyjne, kontrolne, do ratowania życia i do celów dydaktycznych, urządzenia i przyrządy elektryczne (nie ujęte w innych klasach), urządzenia do rejestracji, transmisji i reprodukcji obrazów i dźwięków, magnetyczne nośniki zapisu, płyty z nagraniami, automaty sprzedające i mechanizmy do urządzeń uruchamianych przez wrzucenie monety, kasy rejestrujące, maszyny liczące, sprzęt do przetwarzania danych i komputery, gaśnice", kl. 10: "aparatura i instrumenty chirurgiczne, medyczne, stomatologiczne i weterynaryjne, protezy kończyn, oczu i zębów, artykuły ortopedyczne, materiały do wszywania stosowania w chirurgii", kl. 11: "urządzenia .do oświetlania, ogrzewania, wytwarzania pary, gotowania, chłodzenia, suszenia, wentylacji, zaopatrzenia w wodę oraz instalacje sanitarne", kl. 12: "pojazdy, urządzenia służące do poruszania się po lądzie, w powietrzu lub w wodzie", kl. 13: "broń palna, amunicja i pociski, materiały wybuchowe, sztuczne ognie", kl. 14: "metale szlachetne i ich stopy, wyroby z metali szlachetnych lub pokrywane nimi (nie ujęte w innych klasach), wyroby jubilerskie, kamienie szlachetne, przyrządy zegarmistrzowski i chronometryczne", kl. 15: "instrumenty muzyczne", kl. 16: "papier i tektura, wyroby z papieru i tektury (nie ujęte w innych klasach), materiały drukarskie, materiały introligatorskie, materiały fotograficzne, materiały papiernicze, kleje do papieru i materiałów papierniczych lub do użytku domowego, materiały przeznaczone dla artystów, pędzle malarskie, maszyny do pisania i sprzęt biurowy (z wyjątkiem mebli), materiały dydaktyczne i pomoce naukowe (za wyjątkiem aparatów), materiały z tworzyw sztucznych do pakowania (nie ujęte w innych klasach), karty do gry, czcionki drukarskie, matryce", kl. 17: "kauczuk, gutaperka, guma, azbest, mika i wyroby z kauczuku, gutaperki, gumy w formie bloków, płyt, prętów, płacht, sznurów lub taśm (wszystkie jako produkty pół-przetworzone), wyroby z tworzyw sztucznych pół-przetworzone, materiały wypełniające, uszczelniające i izolacyjne, rury giętkie niemetalowe", kl. 18: "skóra i imitacje skóry, wyroby z tych materiałów (nie ujęte w innych klasach), skóry zwierzęce, walizy i torby podróżne, parasolki, parasole duże i laski, bicze, uprzęże i wyroby rymarskie", kl. 19: "materiały budowlane niemetalowe, rury sztywne niemetalowe stosowane w budownictwie, asfalt, smoła i bitumy, budynki przenośne niemetalowe, pomniki niemetalowe", kl. 20: "meble, lustra, ramki, wyroby (nie ujęte w innych klasach) z drewna, korka, trzciny, wikliny, rogu, kości, kości słoniowej, fiszbinu, muszli bursztynu, macicy perłowej, sepiolitu, imitacji tych surowców lub z tworzyw sztucznych", kl. 21: "małe urządzenia ręczne stosowane w gospodarstwie domowym i w kuchni, pojemniki używane w gospodarstwie domowym oraz w kuchni (nie wyprodukowane z metali szlachetnych oraz nie pokrywane nimi), grzebienie i gąbki, szczotki (za wyjątkiem pędzli), materiały do wytwarzania pędzli, sprzęt do czyszczenia, wełna (wata) stalowa, nie przerobione lub pół-przerobione szkło (z wyjątkiem szkła stosowanego w budownictwie), wyroby ze szkła, porcelany i fajansu (nie ujęte w innych klasach)", kl. 22: "liny, sznury, sieci, namioty, brezenty, markizy, torby i torebki (nie ujęte w innych klasach), materiały obiciowe i do wypełniania (z wyjątkiem gum i tworzyw sztucznych), nie przerobione tekstylne materiały włókiennicze", kl. 23: "przędza i nici dla włókiennictwa", kl. 24: "tkaniny i wyroby tekstylne, (nie ujęte w innych klasach) narzuty na łóżka i obrusy", kl. 25: "odzież, buty, nakrycia głowy", kl. 26: "koronki i hafty, wstążki i sploty, guziki, haczyki i oczka, szpilki i igły, sztuczne kwiaty", kl. 28: "gry i zabawki, artykuły sportowe i gimnastyczne (nie ujęte w innych klasach), ozdoby choinkowe", kl. 29: "mięso, ryby, drób, dziczyzna, ekstrakty mięsne, owoce i warzywa konserwowe, suszone i gotowane, galaretki, konfitury, kompoty, jaja, mleko, produkty mleczne, oleje i tłuszcze jadalne", kl. 30: "kawa, herbata, kakao, cukier, ryż, tapioka, sago, ekstrakty kawy, mąki i produkty zbożowe (za wyjątkiem karmy dla zwierząt), chleb, wyroby cukieI1Pcze i słodycze, lody spożywcze, miód, syrop z melasy, drożdże, proszek do pieczenia, sól kuchenna, musztarda, ocet winny, sosy (przyprawy), przyprawy, lód z urządzeń chłodniczych", kl. 31: "produkty rolne, ogrodnicze, leśne i ziarna nie ujęte w innych klasach, żywe zwierzęta, świeże owoce i warzywa, nasiona, rośliny i kwiaty naturalne, karma dla zwierząt, słód", kl. 32: "piwa, wody mineralne i gazowane oraz inne napoje bezalkoholowe, napoje owocowe, soki owocowe, syropy i inne preparaty do przygotowywania napojów", kl. 33: "napoje alkoholowe (z wyjątkiem piwa)", kl. 34: "tytoń, przybory dla palaczy, zapałki", kl. 35: "reklama", kl. 39: "transport, pakowanie i składowanie towarów", kl. 40: "obróbka materiałów, recykling opakowań", kl. 42: "usuwanie odpadów za pomocą procesów chemicznych, fizycznych i/lub biologicznych, pisanie programów komputerowych").

Jako podstawę zgłoszonych żądań skarżąca wskazała art. 30 ust. 1 i art. 25 pkt 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. nr 5, poz. 17 ze zm.).

Skarżąca wyjaśniła, że jest jedną z ponad 30 firm krajowych, wyspecjalizowanych w organizacji odzysku, czyli zapewnieniu odzysku niektórych kategorii odpadów. Natomiast uprawnionym ze spornej rejestracji międzynarodowej jest niemiecka organizacja odzysku D. GmbH w K., Niemcy,( dalej zwana uprawnionym), która spopularyzowała analizowany znak w wielu krajach jako "zielony punkt", zaś w Polsce działa ona za pośrednictwem licencjobiorcy firmy pod nazwą R. S.A. z siedzibą w W., która z kolei udziela sublicencji innym przedsiębiorcom na używanie spornego znaku w Polsce.

W uzasadnieniu swojego interesu prawnego skarżąca powołała się na zasadę swobody działalności gospodarczej wyrażoną w art. 5 ustawy - Prawo działalności gospodarczej, argumentując, że podobnie jak inni uczestnicy rynku ma prawo posługiwania się oznaczeniami ogólnoinformacyjnymi, w zakresie świadczonych przez siebie usług. Natomiast R. S.A. z siedzibą w W.,(dalej zwana uczestnikiem), będąca wyłącznym licencjobiorcą spornych znaków, występuje z pismami ostrzegawczymi przeciwko przedsiębiorcom, w tym przeciwko skarżącej. Zdaniem skarżącej w wyniku działań i zaniedbań uprawnionego sporne znaki są rozpowszechnione wśród różnych przedsiębiorców w stopniu uniemożliwiającym wykonywanie przez niego funkcji oznaczania pochodzenia od konkretnego przedsiębiorcy i uległy degeneracji w odniesieniu do wszystkich towarów i usług do oznaczania których były przeznaczone bowiem stały się wyłącznie nośnikiem informacji w handlu, że produkt opatrzony tym znakiem podlega odzyskowi. Ponadto w toku postępowania skarżąca podniosła, że ani uprawniony ani licencjobiorca począwszy od daty uznania skutków rejestracji międzynarodowej spornych znaków ([...] lutego 1997 r.) nie byli producentami ani też dystrybutorami towarów ujętych w klasach od 1-34 i nigdy nie wprowadzali do obrotu na terenie Polski produktów objętych ochroną. Dlatego sporny znak nie jest i nigdy nie był postrzegany przez odbiorców jako znak wskazujący na pochodzenie towarów nimi oznaczonych z konkretnego źródła, a zatem po rejestracji utraciły zdolność indywidualizacji podmiotu od którego pochodzą usługi odzysku. Krąg odbiorców do których adresowane są towary objęte spornym prawem obejmuje nie tylko producentów, hurtowników czy sprzedawców, ale także nie będących profesjonalistami przeciętnych konsumentów będących końcowymi odbiorcami towarów. W odpowiedzi na wnioski uczestnik zakwestionował interes prawny skarżącej, zaś uprawniony zarzucił błędną podstawę prawną wniosku, bowiem w jego ocenie w niniejszej sprawie powinny mieć zastosowanie przepisy ustawy - Prawo własności przemysłowej, a nie ustawy o znakach towarowych.

Na rozprawie w dniu [...] października 2006 r. skarżąca precyzując swój interes prawny, powołała się na zasadę swobody działalności gospodarczej wyrażoną w art. 20 Konstytucji oraz art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807), jak również wskazała, że między nią a uprawnionym i uczestnikiem toczy się postępowanie o zwalczanie nieuczciwej konkurencji przed Sądem Okręgowym w W. Skarżąca złożyła do akt sprawy wyniki badań omnibusowych dotyczących znajomości znaków zielonego punktu z lutego 2006 r., przeprowadzonych przez P. Z badań tych wynika, iż około 1/3 badanych spotkała się ze znakiem zielony punkt, zaś prawie połowa z nich wie, że jest on nakładany na opakowania produktów. Około 94 % badanych nie kojarzy znaku z przedsiębiorstwem. Natomiast uprawniony nadesłał raport pod nazwą "Uwagi na temat wyników badania P. ..." oraz raport badawczy pt. "Psychologiczne badania percepcji oznaczenia Der Grune Punkt jako znaku towarowego", kwestionujący wartość dowodową i poznawczą przedstawionych badań omnibusowych.

Mając na uwadze przepis art. 315 ust. 1 i 2 p.w.p. oraz powołując się na utrwalone orzecznictwo i poglądy doktryny Urząd Patentowy przyjął, że skoro wnioski o unieważnienie wpłynęły pod rządami ustawy - Prawo własności przemysłowej, zatem kwestia utraty dostatecznych znamion odróżniających w odniesieniu do spornych znaków towarowych podlega ocenie na podstawie nowych przepisów.

Analizując interes prawny skarżącej jako wnioskodawcy w kontekście wymogów art. 169 ust. 2 p.w.p. Urząd Patentowy stwierdził, że skarżąca wykazała posiadanie interesu prawnego w domaganiu się stwierdzenia wygaśnięcia kwestionowanego prawa, w części dotyczącej wszystkich usług dla których przeznaczone zostały sporne znaki towarowe (tj. usług ujętych w klasach 35, 36, 39, 40, 42). W tym zakresie organ uznał, iż interes prawny można wywieść z zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej zagwarantowanej w art. 20 Konstytucji RP oraz art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Organ przyjął, że skoro skarżąca jest organizacją odzysku działającą na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej zatem zajmuje się odzyskiem niektórych odpadów. Bardzo zbliżony charakter mają usługi dla których przeznaczone zostały znaki sporne, dotyczą one bowiem problematyki ochrony środowiska i gospodarki odpadami. W tym zakresie należy uznać, iż rozstrzygnięcie przez Urząd Patentowy czy rozpatrywany znak posiada nadal znamiona odróżniające, czy też je utracił na skutek używania przez wielu przedsiębiorców (i obecnie stanowi jedynie informację o przeznaczeniu usługi), będzie miało rzeczywisty wpływ na sferę praw materialnych skarżącego, dlatego strona ma prawo żądać ustalenia tej okoliczności. W konsekwencji posiada interes prawny w żądaniu wszczęcia postępowania spornego, w części dotyczącej ww. usług.

Natomiast organ uznał, że skarżąca nie ma interesu prawnego ( tylko faktyczny), w zakresie wszystkich kas towarowych bowiem nie produkuje żadnego z towarów objętych ochroną spornych znaków (ani nawet ich nie sprzedaje), lecz świadczy wyłącznie usługi związane z zagospodarowaniem (odzyskiem) niektórych kategorii odpadów. W ocenie Urzędu Patentowego nie budzi wątpliwości okoliczność, że rynek związany z wytwarzaniem produktów takich jak choćby żelazka do prasowania, czy wyroby artystyczne jest zupełnie innym obszarem działania niż rynek związany z przetwarzaniem odpadów. Skoro więc wnioskodawca działa jako podmiot zajmujący się recyklingiem, należało przyjąć, że jest on legitymowany do występowania z wnioskiem o unieważnienie spornego prawa, w odniesieniu do takich usług (i usług bezpośrednio z nimi związanych), natomiast nie uwzględniono interesu prawnego przedsiębiorcy w zakresie, jaki wykracza poza przedmiot jego działania. Natomiast bez wpływu na interes prawny pozostaje toczące się pomiędzy stronami postępowanie o zwalczanie nieuczciwej konkurencji przed Sądem Okręgowym w W. Zdaniem Urzędu istniejący między stronami stosunek konkurencji dotyczy świadczonych usług odzysku, w stosunku do których interes prawny nie został zakwestionowany.

Dlatego też w dalszej części uzasadnień organ dokonał analizy wniosków o stwierdzenie wygaśnięcia spornych praw w zakresie, w jakim uwzględniło interes prawny strony tj. wyłącznie w części dotyczącej usług (kl. 35, 36, 39, 40, 42).

Przytaczając treść art. 169 ust. 1 pkt 2 p.w.p. organ podkreślił, iż utrata przez znak towarowy znamion odróżniających jest sytuacją wyjątkową, dotyczącą zazwyczaj przekształcenia znaku towarowego w nazwę rodzajową towaru. W doktrynie rozróżnia się dwie zasadnicze teorie degeneracji znaku towarowego: obiektywną i subiektywną. Zgodnie z pierwszą koncepcją proces przekształcenia znaku towarowego w nazwę usługi lub określenie jego cech należy uznać za zakończony wtedy, gdy wszystkie biorące udział w obrocie i mające styczność z daną usługą kręgi (nabywcy, sprzedawcy, producenci) uznają, że oznaczenie określa usługę jako taką, a nie wskazuje na jej pochodzenie z określonego przedsiębiorstwa. Natomiast teoria subiektywna przypisuje decydujące znaczenie zachowaniu się uprawnionego. Dopóki nie rezygnuje on z ochrony uznając, że znak nie uległ przekształceniu, dopóty nie można uznać jego prawa za wygasłe z powodu degeneracji znaku, chociażby w powszechnej opinii oznaczenie utraciło właściwą znakom towarowym więź z przedsiębiorstwem.

Organ wyjaśnił, iż w p.w.p. przyjęta została subiektywna koncepcja degeneracji znaku (odmiennie niż w ustawie o znakach towarowych). Zarówno doktryna przedmiotu, jak i utrwalone orzecznictwo uznały, iż decydujące znaczenie ma nastawienie uprawnionego do oznaczenia. Zachowanie tego właśnie podmiotu jego uporczywość i determinacja w używaniu znaku w funkcji oznaczania pochodzenia daje wyraz temu, że nadal traktuje on oznaczenie jako znak towarowy i stanowi przeszkodę uznania degeneracji znaku. (patrz Ewa Nowińska, Urszula Promińska Michał du Vall "Prawo własności przemysłowej", wyd. LexisNexis, Warszawa 2003, s.245, Urszula Promińska "Prawo własności przemysłowej", wyd. Difin, Warszawa 2004, s. 268-269). Takie samo stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 października 2005 r. (sygn. akt II GSK 120/05). Sąd ten stwierdził jednoznacznie (podobnie jak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekający w tej samej sprawie w I instancji, sygn. akt VI SA/Wa 795/04), że pod rządami aktualnie obowiązującej ustawy zastosowanie ma subiektywna koncepcja degeneracji znaku o czym przesądza brzmienie art. 169 ust. 1 pkt 2 p.w.p., stąd też dla oceny degeneracji znaku zasadnicze znaczenie ma zachowanie uprawnionego. Ponadto organ przytoczył wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2004 r. (sygn. akt 6 II SA 2379/03) który uznał, że w sytuacji gdy uprawniony podejmuje obronę znaku towarowego, tak w formach procesowych wytaczając stosowane powództwa jak też nieprocesowych wysyłając listy ostrzegawcze, zamieszczając powszechnie dostępne informacje, że oznaczenie jest chronionym znakiem towarowym uświadamia tym samym zainteresowanym kręgom odbiorców funkcję tego oznaczenia jako znaku towarowego. W ocenie Urzędu Patentowego takie ostrożne podejście do analizowanej instytucji wynika z przekonania, że ułatwienie przekształcenia znaku towarowego w nazwę rodzajową stanowiłoby niesłusznie przywilej dla konkurentów właściciela znaku, którzy bez własnych nakładów i wysiłków chcieliby korzystać np. z dobrej renomy znaku towarowego. Tego rodzaju unormowanie znajduje wyraz w Pierwszej Dyrektywie Rady Wspólnot Europejskich z dnia 21 grudnia 1988 r. o harmonizacji przepisów prawa państw członkowskich dotyczących znaków towarowych (89/104/EEL) - art. 12 ust 2 pkt a.

W ocenie organu materiały zgromadzone w aktach sprawy potwierdzają aktywność uprawnionego zmierzającą do zachowania spornego prawa z rejestracji. Uczestnik udzielił bowiem R. S.A licencji na używanie spornego znaku towarowego (wpisanej do rejestru prowadzonego przez Urząd Patentowy), zaś polska firma podjęła działania zmierzające do zaniechania naruszania znaku przez inne podmioty (kierując do naruszycieli listy ostrzegawcze, wytaczając powództwa w sprawach o naruszenie prawa do kwestionowanego znaku towarowego). Powyższe okoliczności nie budzą wątpliwości w niniejszej sprawie i zostały stwierdzone zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym (publikacje prasowe: "Zielony punkt w logo i w sądzie"- BiznesNetpl, s. 54, t. II, Forum Firm- Dziennik Internetowy PAP, SO 56-59, t II, "Zielony punkt w sądzie"- Rzeczpospolita, s. 65, t II, wyrok z dnia [...] listopada 2004 r. Sądu Okręgowego w R., Wydział [...] Gospodarczy, sygn. akt [...] opublikowany w Rzeczniku Patentowym nr 3-4/2004, s. 66- 69 t II, postanowienie z dnia [...] marca 2005 r. Sądu Okręgowego w R. Wydział [...] Gospodarczy, sygn. akt [...], k. 70- 72 t II, list ostrzegawczy z dnia [...] stycznia 1997 r., k. 77, t II, pisma z dnia [...] stycznia 1997 r. oraz z dnia [...] października 1997 r., z dnia [...] grudnia 1997 r., [...] lutego 1998 r., stanowiące odpowiedź na list ostrzegawczy, k. 78-81, t II, list ostrzegawczy z dnia [...] maja 1997 r., t II, pisma z dnia [...] maja 1997 r., [...] października 1997 r., stanowiące odpowiedź na list ostrzegawczy, k. 85-86, t II, list ostrzegawczy z dnia [...] września 2003 r., k. 87-89, t II, pismo z dnia [...] października 2003 L, k. 101- 102, t II), jak również zostały przyznane przez samego wnioskodawcę (na okoliczność posiadania przez niego interesu prawnego). W tej sytuacji nie sposób przyjąć, że spełniona została jedna z obligatoryjnych przesłanek art. 169 ust. 1 pkt 2 u.p.w.p. wymagająca takich działań lub zaniedbań uprawnionego, które prowadziłyby do utraty przez znak utraty znamion odróżniających.

W ocenie organu badania omnibusowe, z których wynika, że blisko 1/3 badanych Polaków zetknęła się ze spornymi znakami towarowymi, przy czym blisko połowa badanych z tej grupy widziała te znaki na opakowaniach różnych produktów i kojarzy je z recyklingiem, a tylko w niewielkim stopniu z jakąkolwiek firmą, nie dają podstaw do uznania, że znaki te utraciły dostateczne znamiona odróżniające w odniesieniu do usług objętych ochroną ze spornej rejestracji. Badania te bowiem nie uwzględniają specyfiki rynku odzysku surowców wtórnych oraz adresatów usług objętych ochroną ze spornej rejestracji świadczonych przez uprawnioną, tj. przedsiębiorstw produkujących różnego rodzaju towary oraz organizacji samorządowych, które to podmioty przede wszystkim korzystają z usług objętych ochroną z rejestracji. Uwagi te dotyczą w równej mierze pochodzącego od uprawnionego raportu badawczego z dnia 20 marca 2006 r. (Psychologiczne Badania Percepcji znaku graficznego "Der Grune Punkt" jako znaku towarowego). Organ wskazał, że jego stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie europejskim. Wprawdzie Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C371/02 [...] wskazał konieczność uwzględniania przy stwierdzeniu degeneracji znaku opinii konsumentów lub innych końcowych odbiorców, jednakże jest to zasada od której odstępstwa mogą wynikać ze specyfiki rynku produktowego, a taka sytuacja zachodzi w przedmiotowej sprawie.

W skargach do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca zarzuciła :

- naruszenie art. 28 k.p.a. poprzez przyjęcie, że nie ma interesu prawnego w zakresie uznania za wygasły znaku towarowego w klasach towarowych, a przez to nie rozpatrzenie wniosku w tym zakresie, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;

- wadliwą subsumcję przepisu art. 169 ust. 2 p.w.p. do ustalonego stanu faktycznego i przyjęcie, że utrata znamion odróżniających znaku towarowego w klasach usługowych nie nastąpiła w wyniku działań uczestnika, co stanowi naruszenie przepisów prawa materialnego;

- naruszenie art. 28 w zw. z art. 107 § l oraz art. 8 k.p.a. poprzez błędne przyjęcie, że w postępowaniu status strony przysługuje R. S.A., przy jednoczesnym braku uzasadnienia stanowiska organu w uzasadnieniu decyzji, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;

- naruszenie art. 107 § l oraz art. 8 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu decyzji powodów przyznania R. statusu strony w postępowaniu, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;

- naruszenie art. 77 § l w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez sprzeczną ze stanem faktycznym, kwalifikację adresata znaku towarowego, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;

- naruszenie art. 77 § l w zw. z art. 75 § 1 i art. 7 k.p.a. poprzez pominięcie przedłożonych przez skarżącą badań jako dowodu co do degeneracji znaku, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;

- naruszenie art. 77 § l w zw. z art. 76 § 1 i art. 7 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie w materiale dowodowym decyzji Komisji Europejskiej w sprawie D. jako dowodu na okoliczność, że znak uległ degeneracji, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;

Zdaniem skarżącej Urząd błędnie rozdzielił interes prawny wnioskodawcy w odniesieniu do klas usługowych i towarowych co sprawia, że nie uwzględniono rzeczywistego stanu faktycznego. W ocenie strony interes ten jest taki sam w przypadku klas usługowych i towarowych. Urząd zakwalifikował działalność zarówno skarżącej, jak i uczestnika jako działalność polegającą na recyklingu w sytuacji, gdy nie zajmują się oni sami recyklingiem, a jedynie wykupują stosowną usługę u recyklera. Uczestnik wykorzystuje prawa wynikające z rejestracji znaków zarówno w klasach usługowych, jak i towarowych do skłonienia przedsiębiorców do zawarcia umów o przejęcie obowiązku odzysku od R. S.A., gdyż tylko wtedy przedsiębiorcy ci otrzymują licencję na stosowanie znaku na swoich opakowaniach nieodpłatnie. Nie ma żadnego znaczenia okoliczność, że skarżąca nie produkuje towarów objętych klasami towarowymi, skoro nie produkuje ich także uczestnik i znaku w klasach towarowych używa wyłącznie w zakresie obowiązku odzysku od przedsiębiorców, a więc na tym samym polu co skarżąca.

Zdaniem strony skarżącej przyjęcie braku interesu prawnego w klasach towarowych doprowadziło do nie rozpoznania merytorycznie części wniosków dotyczących znaków w klasach towarowych.

W ocenie skarżącej norma art. 169 ust. 1 pkt 2 p.w.p. nie może być rozumiana w ten sposób, że bierze się wyłącznie pod uwagę zaniedbania uprawnionego zatem, skoro nie ma zaniedbań i uprawniony wzywa inne osoby do zaniechania stosowania oznaczenia to znak nie uległ degeneracji. Powinny też być brane pod uwagę działania uprawnionego negatywnie wpływające na zdolność odróżniającą, powodujące degenerację znaku i jeśli te działania przeważają to nastąpiła degeneracja. W sprawie zdecydowanie przeważają działania powodujące degenerację znaku. Przedsiębiorca, który nie zarejestrował znaku jako wspólnego znaku towarowego (art. 136 p.w.p.) i udziela licencji na jego stosowanie setkom tysięcy podmiotów (znak zielonego punktu znajduje się na 90 % opakowań dostępnych w handlu), ani też nie pełni funkcji gwarancyjnej. Używanie znaku przez setki tysięcy przedsiębiorców mogłoby nie degenerować znaku, gdyby był to znak gwarancyjny.

Skarżąca podkreśla, że znaki nakładane są na opakowania towarów przez przedsiębiorców bez żadnego powiązania z zawartym w danym opakowaniu towarem, nie pełniąc żadnej funkcji znaku. Konieczną cechą znaku towarowego jest jego funkcja oznaczenia pochodzenia.(tak: R. Skubisz, Prawo znaków towarowych. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1997r.). Zgodnie z tak rozumianą definicją, oznaczenie samo w sobie, nie jest znakiem towarowym. Znaki będące przedmiotem niniejszego postępowania niewątpliwie nie wskazują na żaden związek ani z producentem ani z usługodawcą, a zatem utraciły zdolność odróżniającą w zakresie pochodzenia towarów i usług od danego przedsiębiorcy, poprzez jego wieloletnie rozpowszechnianie i szerokie stosowanie na rynku przez innych przedsiębiorców. W ten sposób znaki nabrały cech wyłącznie informacyjnych, stając się dla niektórych przedsiębiorców oznaczeniem wskazującym na umowy zawarte przez przedsiębiorcę co do recyklingu, a więc o okolicznościach nie mających związku z producentem, natomiast dla większości konsumentów towarów, na których opakowaniach znajduje się ten znak, jest on dla nich informacją o możliwości poddania opakowania recyklingowi.

Skarżąca zakwestionowała ocenę wyników badań omnibusowych, dokonaną przez organ, która świadczy o niewłaściwym rozumieniu istoty usług świadczonych przez strony, które nie świadczą usług w przedmiocie odzysku surowców wtórnych. Adresatami usług są rzeczywiście przedsiębiorcy produkujący różnego rodzaju towary i wprowadzający je na rynek, jednak, wbrew twierdzeniu Urzędu, nie oni są adresatami znaku. Adresatami znaku są konsumenci z tego powodu, że to konsumenci, zgodnie z założeniami polityki marketingowej dotyczącej znaku mają być zachęcani do kupna towarów ze znakiem. Zdaniem skarżącej uprawniony prowadzi w taki sposób akcję promocyjną znaku, aby wyrobić wśród odbiorców przekonanie, iż znak ma znaczenie ekologiczne. Ma informować właśnie konsumenta o tym, że przedsiębiorca - producent danego towaru wniósł wkład finansowy do uprawnionego z licencji i przyczynił się i finansowo do rozwoju systemu odzysku krajowego i recyklingu opakowań. Ponadto skarżąca zaznaczyła, że odzysk nie jest dobrowolnym działaniem, ale stanowi obowiązek ustawowy obciążający wszystkich przedsiębiorców, a także, że taki wkład finansowy ponoszony jest także przez innych przedsiębiorców, którzy zawarli umowy z innymi organizacjami odzysku, błędem jest określenie jako adresata znaku innych przedsiębiorców. Informacja, którą teoretycznie niesie znak jest pozbawiona jakiegokolwiek znaczenia dla pozostałych przedsiębiorców, gdyż nie ma wpływu na żaden fragment ich działalności rynkowej. Niezrozumiałe jest także odwołanie się przez Urząd do organizacji samorządowych. W tej sytuacji badanie prawidłowo skierowano do wyłącznych odbiorców znaku, tj. do konsumentów. W sprawach nie zachodzi, jak twierdzi Urząd, konieczność odstępstwa od zasady przyjętej w orzeczeniu ETS w sprawie C-371/02, iż przy stwierdzaniu degeneracji znaku konieczne jest badanie opinii konsumentów. Okoliczność, że znaki są kierowane do konsumentów została także wyraźnie potwierdzona w decyzji Komisji Europejskiej i orzeczeniu Sądu I instancji w sprawie D., załączonymi do skarg.

W odpowiedzi na skargi Urząd Patentowy RP wniósł o ich oddalenie.

Odnosząc się do zarzutów skarg uznał je za bezzasadne tłumacząc, iż nie zajmował się charakterem działalności gospodarczej prowadzonej przez uprawnionego lecz porównywał zakres działalności skarżącego z towarami i usługami objętymi ochroną spornego, uznając, że zakres tej działalności nie obejmuje produkcji konkretnych towarów wskazanych w wykazie znaku spornego stąd nie ma bezpośredniej zależności pomiędzy wydaną decyzją a sytuacją materialnoprawną strony. Zdaniem organu fakt udzielania licencji różnym podmiotom przez uprawnionego nie powoduje degeneracji znaku skoro możliwość udzielania licencji wprost wynika z art. 163 p.w.p. Natomiast załączona do skarg decyzja Komisji Europejskiej w sprawie D. jako dowodu na okoliczność degeneracji znaków nie została ujawniona w toku postępowania spornego, w związku z czym organ nie miał możliwości ustosunkować się do tego orzeczenia.

Na rozprawie przed Sądem w dniu 2 kwietnia 2008 r. uprawniony i uczestnik wnieśli o oddalenie skarg.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słusznościowych.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi- dalej jako p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawy z punktu widzenia wskazanych wyżej kryteriów skargi zasługują na uwzględnienie, bowiem decyzje Urzędu Patentowego RP z dnia [...] kwietnia 2007 r. naruszają prawo, aczkolwiek nie wszystkie zarzuty skarg okazały się zasadne.

Na wstępie należy przypomnieć, że Urząd Patentowy RP, działając w trybie postępowania spornego jest związany regułami procedury administracyjnej, określającej jego obowiązki w zakresie prowadzenia postępowania i orzekania. Musi zatem przestrzegać m.in. zasady dochodzenia prawdy materialnej, w sposób wyczerpujący rozpatrzeć materiał dowodowy i ocenić na podstawie tego materiału dowodowego czy dana okoliczność została udowodniona (art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a.) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie według wymagań określonych w art. 107 § 3 k.p.a.

Zdaniem Sądu Urząd Patentowy RP dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. – poprzez pominięcie istotnych dla okoliczności dotyczących zakresu interesu prawnego wnioskodawcy w żądaniu wygaśnięcia przedmiotowych znaków towarowych zarejestrowanych na rzecz uprawnionego firmy D. GmbH z siedzibą w K., w Niemczech. Kwestia tego interesu nie została poddana wszechstronnej analizie z punktu widzenia realiów konkretnej sprawy a także specyfiki przedmiotu działalności gospodarczej strony skarżącej.

W rozpatrywanych sprawach skarżąca, swój interes prawny wywodziła z zasady swobody działalności gospodarczej. Nie jest on bez znaczenia w rozpatrywanej sprawie. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.) podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach. W orzecznictwie nie budzi raczej wątpliwości teza, że źródłem interesu prawnego w sprawach z zakresu własności przemysłowej mogą być nawet najbardziej ogólne normy prawne, kreujące prawo do prowadzenia działalności gospodarczej w tym art. 20 i 22 Konstytucji RP, art. 6 ust. 1 ww. ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a wcześniej art. 5 ustawy z 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej ( Dz. U. Nr 101, poz. 1178 ze zm. ).

Oddalając złożone wnioski o wygaśnięcie praw ochronnych ze znaków IR- 585713 i IR - 653449 Urząd Patentowy przyjął, że skoro skarżąca jest organizacją działającą na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej, zatem zajmuje się odzyskiem niektórych odpadów. Ponieważ bardzo zbliżony charakter mają usługi dla których przeznaczone zostały znaki sporne, dotyczą one bowiem problematyki ochrony środowiska i gospodarki odpadami zatem należy uznać, iż strona skarżąca posiada interes prawny w żądaniu wszczęcia postępowania spornego, w części dotyczącej takich usług. Natomiast Urząd Patentowy odmówił interesu prawnego w części dotyczącej wszystkich bez wyjątku klas towarowych dla których zostały zarejestrowane sporne znaki stwierdzając, że skarżąca nie ma interesu prawnego ( tylko faktyczny), w zakresie wszystkich klas towarowych bowiem nie produkuje żadnego z towarów objętych ochroną spornych znaków (ani nawet ich nie sprzedaje). W ocenie Urzędu Patentowego nie budzi wątpliwości okoliczność, że rynek związany z wytwarzaniem produktów takich jak choćby żelazka do prasowania, czy wyroby artystyczne jest zupełnie innym obszarem działania niż rynek związany z przetwarzaniem odpadów.

Zdaniem Sądu dokonanej przez Urząd Patentowy oceny interesu prawnego skarżącej nie sposób podzielić bez szeregu zastrzeżeń. Przede wszystkim należy wskazać, że organ całkowicie pominął okoliczność, iż zakres działalności gospodarczej przedsiębiorcy wpisanego do rejestru (KRS) określa się w tym rejestrze. W przypadku strony skarżącej z przedstawionego przez nią wypisu z KRS ( Dział 3, Rubryka 1 - Przedmiot działalności ) wynika, iż przedmiotem działalności skarżącej jest;

- zagospodarowanie metalowych odpadów i złomu,

- zagospodarowanie niemetalowych odpadów i złomu,

- sprzedaż hurtowa odpadów i złomu,

- pozaszkolne formy kształcenia, gdzie indziej nie sklasyfikowane,

- unieszkodliwianie odpadów.

Stosownie do treści przepisów art. 2 pkt 7) i pkt 10) ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej ( Dz. U. z 2007 r, Nr 90, poz. 609 ) ilekroć w ustawie mowa o odzysku lub recyklingu to rozumie się przez to odzysk i recykling w rozumieniu przepisów o odpadach.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach ( tekst jednolity Dz. U. 2007 r. , Nr 39, poz. 251) odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany. Przykładowo, jak wynika z cytowanego przepisu rodzaje odpadów są wymienione w załączniku Nr 1 do ww. ustawy i obejmują m.in. pozostałości z produkcji lub konsumpcji, nie wymienione w pozostałych kategoriach (Q1), produkty nieodpowiadające wymaganiom jakościowym (Q2), produkty, których termin przydatności do właściwego użycia upłynął i inne produkty tam wymienione. Z kolei zgodnie z art. 3 ust.1 pkt 9 ustawy o odpadach przez pojęcie odzysku - rozumie się przez to wszelkie działania, niestwarzające zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, polegające na wykorzystaniu odpadów w całości lub w części, lub prowadzące do odzyskania z odpadów substancji, materiałów lub energii i ich wykorzystania, określone w załączniku nr 5 do ustawy; zaś pojęcie recyklingu oznacza taki odzysk, który polega na powtórnym przetwarzaniu substancji lub materiałów zawartych w odpadach w procesie produkcyjnym w celu uzyskania substancji lub materiału o przeznaczeniu pierwotnym lub o innym przeznaczeniu, w tym też recykling organiczny, z wyjątkiem odzysku energii; (art. 3 ust. 1 pkt 14 ustawy o odpadach). Z kolei klasy towarowe, dla których zarejestrowano znaki obejmują także takie towary jak surowce, półprodukty, opakowania. (por. kl. 6, 16, 20 i 21 dla IR - 585713, oraz kl. 6, 16, 17, 19, 21 dla IR - 653449).

Zdaniem Sądu z cytowanych przepisów niezbicie wynika, że w rzeczywistości pod pojęciem odpadów należy rozumieć także takie produkty (towary), które powstają w ramach zagospodarowania odpadów lub recyklingu i mogą być przedmiotem obrotu w handlu. W tej sytuacji Sąd doszedł do przekonania, że przedmiot działalności gospodarczej skarżącej wpisany do KRS wskazuje, iż obejmuje on nie tylko usługi, jak to przyjął Urząd Patentowy, ale także towary. W konsekwencji należy stwierdzić, iż opisany wyżej zakres działalności gospodarczej skarżącej wynikający z KRS jest szerszy niż usługi w klasach 35, 36, 39, 40 42, co do których Urząd Patentowy uznał, że mogą uzasadniać interes prawny.

Kwestia oceny interesu prawnego wnioskodawcy z punktu widzenia zakresu działalności gospodarczej strony określonej w KRS została bezpodstawnie pominięta w toku postępowania administracyjnego bowiem Urząd Patentowy w wydanej decyzji niejako automatycznie przyjął, iż, skoro skarżąca nie produkuje i nic nie sprzedaje, zatem jej interes prawny nie istnieje w odniesieniu do wszystkich bez wyjątku towarów objętych międzynarodową rejestracją. Natomiast, zdaniem Sądu, logiczne jest, że skoro w uzasadnieniu swego interesu prawnego strona powoływała się na zasadę swobody działalności gospodarczej, zatem analizując ten interes nie można pominąć przedmiotu tej działalności wpisanego do rejestru (KRS) bowiem to właśnie ma duże znaczenie dla identyfikacji przedsiębiorcy na rynku. Jednocześnie podkreślenia wymaga okoliczność, że dla oceny interesu prawnego strony skarżącej jako wnioskodawcy w rozpatrywanych sprawach nie ma istotnego znaczenia podnoszony w skardze zarzut, iż w rzeczywistości strony ( skarżący i uczestnik ) nie zajmują się recyklingiem a tylko wykupują stosowną usługę u recyklera.

Wadliwe działanie organu polegało przede wszystkim na braku prawidłowych ustaleń dotyczących interesu prawnego strony skarżącej w zakresie klas towarowych. Niewątpliwie należy podzielić stanowisko strony skarżącej, że brak ten rzutuje na granice rozpoznania sprawy pod względem merytorycznym. Odmawiając skarżącej uznania interesu prawnego w klasach towarowych organ nie przeprowadził analizy przesłanek wygaśnięcia spornych znaków towarowych w tej części, przez co doprowadził do naruszenia przepisów art. 7, 77 i 107 k.p.a.

Naruszenie wspomnianych przepisów procedury administracyjnej mogło mieć – w ocenie Sądu - istotny wpływ na ostateczny wynik spraw, a więc stanowi podstawę prawną do uchylenia przez sąd administracyjny zaskarżonych decyzji Urzędu Patentowego RP. Ponadto sygnalizowany wyżej brak pełnego odniesienia się do kwestii interesu prawnego nie pozwala na właściwe skontrolowanie legalności zaskarżonych decyzji.

Nie są zasadne zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 28 w zw. z art. 107 § 1 oraz art. 8 k.p.a. poprzez błędne przyjęcie, że w postępowaniu status strony przysługuje R. S.A. Należy podzielić stanowisko organu, że decydujące znaczenie w tej kwestii ma fakt, iż uczestnik na podstawie umowy z uprawnionym i stosownie do art. 163 p.w.p. jest wyłącznym licencjodawcą przedmiotowych znaków na terenie Polski. W tej sytuacji interes prawny uczestnika co do udziału w postępowaniu na prawach strony nie budzi wątpliwości.

Zdaniem Sądu, w rozpatrywanej sprawie organ prawidłowo zastosował przepisy p.w.p. albowiem zgodnie z art. 315 ust. 2 tejże ustawy, do stosunków powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Zdarzeniem prawnym, o którym mowa w powołanym przepisie jest w niniejszej sprawie złożenie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaków spornych towarowych graficznych. Powyższe wnioski zostały złożone w dniu [...] lutego 2005 r., a więc pod rządami ustawy - Prawo własności przemysłowej, tym samym przepisy tejże ustawy stanowiły podstawę do rozstrzygnięcia wniosków.

Mając powyższe na względzie należy uznać, iż w toku ponownego postępowania organ winien w pierwszej kolejności dokonać analizy interesu prawnego skarżącej pod kątem przedmiotu działalności gospodarczej wpisanego do KRS i następnie dokonać porównania zakresu tej działalności z klasami towarowymi, dla których zarejestrowano sporne znaki. Od ustalenia tych okoliczności zależy zatem dalsza ocena przesłanek stwierdzenia wygaśnięcia spornych znaków.

Z tych też przyczyn szczegółowe rozważanie pozostałych zarzutów skarg było bezprzedmiotowe.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Jednocześnie Sąd – działając w oparciu o przepis art. 152 cyt. ustawy – stwierdził, że uchylone decyzje Urzędu Patentowego RP nie podlegają wykonaniu. O kosztach orzeczono na mocy art. 200 p.p.s.a. w związku z art. 205 § 1 p.p.s.a.