drukuj    zapisz    Powrót do listy

6172 Notariusze i aplikanci notarialni, Zawody prawnicze, Minister Sprawiedliwości, Oddalono skargę, VI SA/Wa 2212/07 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-02-28, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 2212/07 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2008-02-28 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2007-12-18
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Czarnecki /przewodniczący sprawozdawca/
Magdalena Bosakirska
Pamela Kuraś-Dębecka
Symbol z opisem
6172 Notariusze i aplikanci notarialni
Hasła tematyczne
Zawody prawnicze
Sygn. powiązane
II GSK 634/08 - Wyrok NSA z 2008-08-08
Skarżony organ
Minister Sprawiedliwości
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 42 poz 369 art. 71k par. 2
Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 marca 2002 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy - Prawo o notariacie.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Sędzia WSA Magdalena Bosakirska Protokolant Marcin Just po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lutego 2008 r. sprawy ze skargi K. N. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu konkursowego na aplikację notarialną oddala skargę

Uzasadnienie

Zgłoszeniem z dnia [...] maja 2007 r. K. N. wystąpiła do Komisji Egzaminacyjnej ds. Aplikacji Notarialnej przy Ministrze Sprawiedliwości działającej w siedzibie Rady Izby Notarialnej w W. o przystąpienie do egzaminu na aplikację notarialną.

Zawiadomieniem z dnia [...] czerwca 2007 r. Rada Izby Notarialnej w W. poinformowała kandydatkę o terminie egzaminu, który miał odbyć się w dniu [...] czerwca 2007 r.

Po przeprowadzeniu egzaminu Komisja Egzaminacyjna ds. Aplikacji Notarialnej w obszarze właściwości Izby Notarialnej w W. w dniu [...] lipca 2007 r. podjęła Uchwałę Nr [...] w sprawie ustalenia wyniku egzaminu konkursowego na aplikację notarialną stwierdzając, iż K. N. uzyskała z egzaminu pisemnego wynik negatywny. Kandydatka bowiem na 250 pytań udzieliła 184 poprawnych odpowiedzi na wymaganych minimum 190.

Od tej uchwały K. N. złożyła w dniu [...] sierpnia 2007 r. odwołanie zaskarżając ustalenia Komisji co do niepoprawności udzielonych odpowiedzi na pytania 2, 56, 66, 111, 112, 206 i 212.

Odnosząc się do zakwestionowanych odpowiedzi podnosiła, iż;

W pytaniu nr 2 - kto określa minimalne wynagrodzenie za pracę - według skarżącej poprawną odpowiedzią był zakreślona "B" (Rada Ministrów w drodze rozporządzenia), a nie wymagana odpowiedź "A" (Sejm w drodze ustawy). W uzasadnieniu podała, iż stan prawny odnoszący się do tego pytania był taki, że to Rada Ministrów określiła wynagrodzenie minimalne. Co prawda art. 65 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowi, iż minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę lub sposób ustalania tej wysokości określa ustawa, jednakże na skutek braku uzgodnienia tego wynagrodzenia przez Komisję Trójstronną, zostało ono ustalone przez Radę Ministrów.

Pytanie nr 56 - według Kodeksu cywilnego, nie jest umową nazwaną - było zdaniem skarżącej w całości wadliwie sformułowane. Zatem w jej ocenie poprawną odpowiedzią była odpowiedź "A" (umowa przekazu), a nie wymagana odpowiedź "B" (przewłaszczenia na zabezpieczenia). Skarżąca stwierdziła, że treścią pytania została wprowadzona w błąd, gdyż sugerowało ono, że w Kodeksie cywilnym istnieje kategoria umów nienazwanych.

Podnoszono wadliwość co do prawidłowego sformułowania pytania nr 66 - jakie skutki, według Kodeksu cywilnego, wywołuje czynność osoby fizycznej prowadzącej cudzą sprawę bez zlecenia - przez niewskazanie o jakie prowadzone czynności bez zlecenia oraz ich skutek chodziło. Dlatego skarżąca zakreśliła jako poprawną odpowiedź "A" (czynność tej osoby nigdy nie wywołuje żadnych skutków prawnych), a nie wymaganą odpowiedź "C" (potwierdzenie osoby, której sprawa była prowadzona, nadaje prowadzeniu sprawy skutki zlecenia). Powołując się na literaturę przedmiotu skarżąca podnosiła, że przy tak sformułowanym pytaniu każda z proponowanych odpowiedzi była prawidłowa.

W pytaniu nr 111 - w jakim zakresie odpowiada wekslowo pełnomocnik, który przekroczył granice umocowania - za poprawną uznała odpowiedź "A" (odpowiada za różnicę między kwotą, do której miał umocowanie, a kwotą, na którą podpisał weksel), a nie wymaganą odpowiedź "B" (odpowiada wekslowo za całą kwotę). W ocenie skarżącej z art. 8 prawa wekslowego nie wynika wymagana odpowiedź. Na uzasadnienie poprawności swojej odpowiedzi przytoczyła orzecznictwo Sądu Najwyższego i piśmiennictwo.

Zdaniem skarżącej wprowadzające w błąd było sformułowanie pytania nr 112 - zgodnie z ustawą Prawo wekslowe, przez indos może być przeniesiony (chodziło o to jaki weksel może być przeniesiony w tej formie) - przez zawarcie w pytaniu zwrotu "może być przeniesiony". Dlatego skarżąca uznała za odpowiedź poprawną "A" (tylko weksel imienny), a nie wymaganą odpowiedź "C" (każdy weksel poza wystawionym wyraźnie nie na zlecenie). W uzasadnieniu powołała się na literaturę przedmiotu i przepisy Prawa wekslowego stwierdzając, że w pytaniu nie sprecyzowano o jaki indos chodziło i o jakie przeniesienie. Dlatego zakreśliła początkowo odpowiedź "C" poprawiając ją na odpowiedź "A". Nadto jej zdaniem przy tak sformułowanym pytaniu wszystkie proponowane odpowiedzi były niepoprawne, dlatego jej odpowiedź powinna zostać uznana za prawidłową.

Pytanie nr 206 - zgodnie z ustawą Ordynacja podatkowa, na czyim majątku może być zabezpieczone zobowiązanie podatkowe przed terminem płatności - było tak sformułowane, że wszystkie odpowiedzi można było uznać za poprawne. Zatem jej zdaniem zakreślona odpowiedź "A" (podatnika i jego następców prawnych) była także poprawna tak jak wymagana odpowiedź "B" (na majątku podatnika, płatnika lub inkasenta). W uzasadnieniu odwołała się do poglądów literatury stwierdzając, że brak słowa "wyłącznie" przed żadną z odpowiedzi czyniło to pytanie niezgodnym z art. 71j § 1 Prawa o notariacie, w myśl którego tylko jedna odpowiedź mogła być poprawna. Skarżąca podała przykład z opracowania Meritum - Podatki 2005, Warszawa 2005 o sytuacji podatkowej zaistniałej w przypadku łączenia się spółek, celem wykazania przejścia na następcę prawnego praw i obowiązków wynikających z prawa podatkowego oraz z decyzji wydanych na podstawie tych przepisów.

W pytaniu nr 212 - zgodnie z ustawą Ordynacja podatkowa, jeżeli organ podatkowy, do którego podanie w postępowaniu podatkowym zostało wniesione jest niewłaściwy w sprawie, to co powinien zrobić - kandydatka udzieliła odpowiedzi "B" (zwrócić podanie wnoszącemu ze wskazaniem organu właściwego), a nie wymaganej odpowiedzi "A" (niezwłocznie przekazać podanie właściwemu w sprawie organowi podatkowemu, zawiadamiając o tym wnoszącego podanie). Podkreślano, iż z pytania nie wynikało, czy jakikolwiek organ był właściwy do rozpoznania podania i czego podanie dotyczyło.

Minister Sprawiedliwości decyzją z dnia [...] października 2007 r. utrzymał zaskarżoną uchwałę w mocy.

Rozpoznając odwołanie organ administracji stwierdził, że sam przebieg egzaminu nie naruszył przepisów, a podjęta uchwała o jego wynikach, w stosunku do K. N., była prawidłowa. Egzamin przeprowadzono zgodnie z ustawą Prawo o notariacie i rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2005 r. w sprawie komisji egzaminacyjnej do spraw aplikacji notarialnej oraz szczegółowego trybu i sposobu przeprowadzania egzaminu konkursowego i notarialnego (Dz. U. Nr 258, poz. 2168 ze zm.).

Analizując poszczególne zarzuty stwierdzono, iż były one bezpodstawne.

W pytaniu nr 2 prawidłowość odpowiedzi "A" wynikała wprost z art. 65 ust. 4 Konstytucji RP, gdyż zgodnie z tym przepisem minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę określa ustawa, a ten akt normatywny uchwala Sejm, a nie Rada Ministrów. W pytaniu chodziło o to kto określa (kreuje) minimalną wysokość wynagrodzenia, a nie kto wskazuje sposób ustalenia tego wynagrodzenia. Gdyby zatem nie umocowanie ustawowe, Rada Ministrów nie byłaby władna samoistnie określić minimalnej wysokości wynagrodzenia za pracę.

Na pytanie nr 56 prawidłową odpowiedzią była podana w punkcie "B" (w Kodeksie cywilnym nie jest umową nazwaną umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie), a nie wskazana odpowiedź "A" (umowa przekazu). Prawo zobowiązań dzieli się na część ogólną i szczegółową. Pierwsza z nich dotyczy zasad odnoszących się do wszystkich stosunków zobowiązaniowych. Natomiast druga podaje ich instytucje szczególne , w tym przede wszystkim umowy nazwane (typowe). Zgodnie z art. 353- k.c. strony, w pewnych granicach, mogą ułożyć stosunek prawny według swojego uznania, a więc zawrzeć umowę nieopisaną w części szczegółowej, wówczas będzie to tzw. umowa nienazwana. Wskazano, iż podział umów na nazwane i nienazwane występuje w komentarzach i podręcznikach akademickich, w tym również w publikacji, na którą powoływała się skarżąca. Uznano zatem za nietrafny zarzut skarżącej o błędnym sformułowaniu tego pytania na tej podstawie, że Kodeks cywilny nie posługuje się pojęciem "umowy nienazwanej". Problem bowiem nie wynikał z wadliwości sformułowania pytania lecz z błędnego przekonania skarżącej, iż z Tytułu XXXVII Księgi trzeciej k.c. nie wynika, że umowa przekazu jest umową nienazwaną.

Organ administracji nie uznał wadliwości pytania nr 66. Pytanie oparte było na przepisach Kodeksu cywilnego o prowadzeniu przez osobę fizyczną cudzej sprawy bez zlecenia. Odwołując się do zasad określonych w Kodeksie Cywilnym dotyczyło sytuacji typowej wskazanej w art. 756 k.c., dlatego poprawną mogła być jedynie odpowiedź wskazana w punkcie "C" - potwierdzenie osoby, której sprawa była prowadzona, nadaje prowadzeniu sprawy skutki zlecenia - a nie zakreślona odpowiedź "A" - jej czynność nigdy nie wywołuje skutków prawnych.

Odnośnie odpowiedzi na pytanie nr 111, dotyczącego odpowiedzialności pełnomocnika, który przy podpisywaniu weksla przekroczył zakres umocowania, poprawną odpowiedzią była wyłącznie odpowiedź "B" - odpowiada wekslowo za całą kwotę - a nie udzielona jako "C" - nie odpowiada wekslowo. Treść pytania zasadzała się na art. 8 Prawa wekslowego. Zgodnie z tym przepisem podpisujący weksel bez umocowania, lub z przekroczeniem granic umocowania, odpowiada sam wekslowo. Zarzuty podnoszone w odwołaniu pomijają istotę pytania, które nie odnosiło się do tego czy mocodawca dokonał zapłaty z weksla. Gdyby zapłata przez niego nastąpiła nie dochodziłoby do odpowiedzialności z weksla. Na poprawność odpowiedzi "B" wskazuje Komentarz do art. 8 T. Komosa, W. Opalski, Prawo wekslowe i prawo czekowe, Warszawa 1999, gdzie w tezie 7 wprost stwierdzono o odpowiedzialności pełnomocnika za całą sumę wekslową w przypadku przekroczenia przez niego zakresu umocowania. Pogląd taki wyrażali również inni autorzy, np. Izabela Heropolitanska i to na gruncie prawa wekslowego, jak i identycznego przepisu prawa czekowego.

Na pytanie nr 112 prawidłową odpowiedzią była odpowiedź "C" (zgodnie z ustawą Prawo wekslowe przez indos może być przeniesiony każdy weksel poza wystawionym wyraźnie nie na zlecenie), a nie udzielona odpowiedź "A" (może być przeniesiony tylko weksel imienny). Odpowiedź na to pytanie wynikała z art. 11 Prawa wekslowego stanowiącego wyraźnie, iż przez indos można przenieść każdy weksel poza wystawionym wyraźnie nie na zlecenie, gdyż taki weksel może zostać przeniesiony tylko w formie i ze skutkiem przelewu. Szczególne sytuacje, na które wskazywała skarżąca, nie podważają jednak zasady jednoznacznie i wprost wyrażonej w art. 11 prawa wekslowego. W tym zakresie organ dokonał analizy tego przepisu wykazując niezasadność zarzutu skarżącej.

Organ administracji nie zgadzał się z nieprawidłowym sformułowaniem pytania nr 206. Prawidłową odpowiedzią na to pytanie była odpowiedź "B" (zgodnie z ustawą Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przed terminem płatności może być zabezpieczone na majątku podatnika, płatnika lub inkasenta), a nie udzielona odpowiedź "A" (może być zabezpieczone na majątku podatnika i jego następców prawnych), jak również nie podzielono tezy, iż na to pytanie poprawnymi odpowiedziami mogły być wszystkie odpowiedzi podane jako alternatywne. Istota odpowiedzi na pytanie wynikała z art. 33 § 1 oraz z art. 33b pkt 1 Ordynacji podatkowej. Skarżąca powołując się na piśmiennictwo odnosiła się do wyjątków, natomiast podstawą rozwiązywania testu były zasady i regulacje ogólne, a nie przypadki szczególne. Jak wskazano w decyzji, powołana w odwołaniu sytuacja, jaka może powstać w przypadku łączenia się spółek, z których jedna uzyskała odroczenie terminu płatności, nie odnosiła się zupełnie do istoty pytania.

Zdaniem Ministra Sprawiedliwości również nie było zasadnym kwestionowanie konstrukcji pytania nr 212. Prawidłową odpowiedzią na to pytanie była odpowiedź "A" (zgodnie z ustawą Ordynacja podatkowa, jeżeli organ podatkowy, do którego podanie w postępowaniu podatkowym zostało wniesione jest niewłaściwy w sprawie, to powinien niezwłocznie przekazać je organowi podatkowemu właściwemu w sprawie, zawiadamiając o tym wnoszącego podanie), a nie udzielona odpowiedź "B" (powinien zwrócić je wnoszącemu podanie, równocześnie wskazując organ właściwy do rozpoznania sprawy). Odpowiedź wynikała z art. 170 § 1 Ordynacji podatkowej nakazującego organowi podatkowemu, w wypadku stwierdzenia swojej niewłaściwości, przekazanie sprawy organowi właściwemu z zawiadomieniem wnoszącego podanie o przekazaniu podania. Poczynione natomiast przez skarżącą dodatkowe założenia nie wynikały z pytania.

Reasumując organ administracji podkreślał, iż decyzja dotycząca ustalenia wyników egzaminu konkursowego nie jest decyzją uznaniową, w której Minister Sprawiedliwości miałby możliwość oceny, jaki wynik kandydata można uznać za właściwy. Podkreślono, że pytania opierając się na przepisach prawa, umożliwiały wyłącznie odpowiedź alternatywną, zgodnie z ustawą Prawo o notariacie. Wobec powyższego odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wymienioną decyzję K. N. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z wnioskiem o uchylenie zaskarżonej decyzji. Decyzji zarzuciła naruszenie art. 71j § 1 Prawa o notariacie przez przyjęcie, że pytania nr nr 2, 56, 66, 111, 112, 206 i 212 spełniały wymagania tego przepisu, a w rezultacie przyjęcie, iż udzielone na nie odpowiedzi były nieprawidłowe.

W uzasadnieniu skargi odniesiono się do odpowiedzi udzielonych na powyższe pytania z argumentacją wskazaną w odwołaniu. Jednocześnie skarżąca przeprowadziła polemikę z motywami zaskarżonej decyzji stawiając zarzuty braku precyzyjności pytań (nr 2, 56, 66), w których nie wskazano konkretnych przepisów. Podobnie w pytaniu nr 111 nie dookreślono go przez podanie jakiej normy prawnej dotyczy, ani nie podano jak zachował się mocodawca co do odpowiedzialności z weksla, dlatego udzielona odpowiedź "A" przez skarżącą powinna zostać uznana.

W pytaniu 112 nie wskazano, że chodzi w nim wyłącznie o art. 11 Prawa wekslowego. Dlatego kierując się regułami semantycznymi języka polskiego miała prawo przypuszczać, że chodziło o każdy przewidziany prawem wekslowym przypadek przeniesienia weksla oraz o każdy tym prawem przewidziany indos. Dlatego wszystkie wskazane odpowiedzi były nieprawidłowe, w związku z tym za to pytanie należało przyznać skarżącej punkt.

Odnosząc się do pytania nr 206 podnoszono, przytaczając poglądy literatury tematu, iż nie wprowadzenie przed żadną z odpowiedzi słowa "wyłącznie" prowadziło do logicznego wniosku o poprawności wszystkich proponowanych odpowiedzi na to pytanie. Dlatego skarżąca powinna odpowiedź na to pytanie również mieć zaliczoną.

Kwestionując brak poprawności udzielonej odpowiedzi na pytanie nr 212 także zwrócono uwagę, iż w tym pytaniu nie dookreślono normy prawnej, na której zostało ono zbudowane, jak i niedookreślono samego stanu faktycznego pozwalającego na prawidłowe jego zrozumienie, co powinno skutkować zaliczeniem skarżącej odpowiedzi na to pytanie jako poprawnej.

W odpowiedzi na skargę Minister Sprawiedliwości stwierdzając, że argumenty w niej zawarte stanowią powtórzenie podnoszonych w odwołaniu, wnosił o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje;

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Sprawy należące do właściwości sądów administracyjnych rozpoznają, w pierwszej instancji, wojewódzkie sądy administracyjne (art. 3 § 1 w/w ustawy).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, iż jest ona niezasadna.

Podstawą materialnoprawną zaskarżonej decyzji były przepisy ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (j. t. Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 369 ze zm.).

Stosownie do art. 71 § 1 tej ustawy nabór na aplikację notarialną przeprowadza się w drodze egzaminu konkursowego na aplikację notarialną, który to egzamin konkursowy przeprowadzają komisje egzaminacyjne do spraw aplikacji notarialnej przy Ministrze Sprawiedliwości, powołane na obszarze jednej izby notarialnej (art. 71b § 1 Prawa o notariacie). Aplikantem notarialnym może być osoba, która spełnia warunki określone w art. 11 pkt 1-3 i uzyskała pozytywną ocenę z egzaminu konkursowego (art. 71 § 2 ww. ustawy). Egzamin konkursowy polega na rozwiązaniu testu składającego się z zestawu 250 pytań zawierających po trzy propozycje odpowiedzi, z których tylko jedna jest prawidłowa. Kandydat może wybrać tylko jedną odpowiedź. Za każdą prawidłową odpowiedź kandydat uzyskuje 1 punkt (art. 71j § 1 Prawa o notariacie), przy czym pozytywny wynik z egzaminu konkursowego otrzymuje kandydat, który uzyskał z testu co najmniej 190 punktów (§ 3 wymienionego przepisu). Zgodnie z art. 71k § 1 Prawa o notariacie po przeprowadzeniu egzaminu konkursowego komisja ustala wynik kandydata w drodze uchwały. Komisja ogłasza wyniki egzaminu konkursowego. Od uchwały komisji służy kandydatowi odwołanie dotyczące wyniku jego egzaminu do Ministra Sprawiedliwości (§ 2 art. 71k wymienionej ustawy).

K. N., na podstawie art. 71k § 3 Prawa o notariacie złożyła odwołanie do Ministra Sprawiedliwości od ustalonego wyniku egzaminu przez komisję, bowiem na wymaganą minimalną ilość prawidłowych odpowiedzi 190 komisja ta ustaliła, iż kandydatka odpowiedziała prawidłowo na 184 pytań. W związku z powyższym komisja stwierdziła, iż skarżąca nie zaliczyła egzaminu testowego.

Minister Sprawiedliwości, rozpatrując odwołanie K. N. od uchwały komisji egzaminacyjnej o ustaleniu wyniku egzaminu odniósł się bardzo szczegółowo do kwestionowanych przez skarżącą pytań i odpowiedzi (nr nr 2, 56, 66, 111, 112, 206 i 212). Dokonał również zbadania prawidłowości przebiegu egzaminu pod kątem wymagań formalnych stwierdzając, iż komisja w tym zakresie nie naruszyła przepisów ustawy Prawo o notariacie oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2005 r. w sprawie komisji egzaminacyjnej do spraw aplikacji notarialnej oraz szczegółowego trybu i sposobu przeprowadzania egzaminu konkursowego i notarialnego.

Odnosząc się do pytań minister nie uwzględnił zarzutu skarżącej o ich niejasnym lub mylącym sformułowaniu, które mogło spowodować wprowadzenie w błąd zdającą co do udzielenia prawidłowych odpowiedzi. Zdaniem Sądu orzekającego w sprawie argumentacja organu administracji w tym zakresie była trafna. W tym miejscu należałoby wskazać, iż zgodnie z art. 71j § 1 Prawa o notariacie skarżąca udzielając odpowiedzi powinna przyjąć jako aksjomat (pewnik), że z proponowanych odpowiedzi tylko jedna była prawdziwa (właściwa). Czynienie założeń, tak w odwołaniu jak i w skardze, iż na zakwestionowane pytania żadna z proponowanych odpowiedzi nie była właściwa lub właściwą mogły być wszystkie lub dwie odpowiedzi, nie było uprawnione w rozumieniu wymienionego przepisu. Przystępując zatem do egzaminu testowego z takim założeniem skarżąca postawiła się niejako w roli weryfikatora zespołu ds. układania pytań, a nie zdającego.

W zaskarżonej decyzji odniesiono się, z zachowaniem przepisów postępowania (w szczególności art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a.), bardzo szczegółowo do kwestionowanych pytań przez skarżącą oraz do udzielonych odpowiedzi. Podkreślenia natomiast wymaga, że Sąd orzekający w sprawie, badając zaskarżoną decyzję co do jej zgodności z prawem, nie jest organem trzeciej instancji w postępowaniu administracyjnym, nie ustalał więc ponownie wyniku egzaminu, zgodnie bowiem z art. 71k § 1 Prawa o notariacie wynik egzaminu ustala komisja egzaminacyjna.

W ocenie Sądu kwestionowane pytania były sformułowane w sposób pozwalający na udzielenie odpowiedzi prawidłowych.

Pytanie nr 2 odwoływało się do zasady konstytucyjnej z art. 65 ust. 4 Konstytucji RP (Minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę lub sposób ustalania tej wysokości określa ustawa), dlatego jedyną prawidłową odpowiedzią był zawarta w punkcie "A". Wskazanie przez skarżąca, jako poprawnej odwiedzi "B" nie można było uznać za właściwą co, zdaniem Sądu orzekającego w sprawie, Minister Sprawiedliwości uzasadnił w decyzji z prawidłowym zastosowaniem art. 107 § 3 k.p.a.

Pytanie nr 56 domagało się podania, która ze wskazanych w odpowiedzi umów, według Kodeksu cywilnego nie jest umową nazwaną. W przeprowadzonych w uzasadnieniu decyzji wywodach organ administracji szczegółowo wyjaśnił dlaczego jedynie prawidłową mogła być odpowiedź "B", a nie zakreślona przez skarżącą odpowiedź "A". Argumenty powołane przez ministra, na uzasadnienie prawidłowości wymaganej odpowiedzi sprecyzowane zostały z powołaniem się na odpowiednie przepisy prawa materialnego przy zastosowaniu właściwej ich interpretacji. Sąd podzielił argumentację organu co do zasadności prezentowanego stanowiska, w szczególności co do tego, że pytanie w związku z propozycjami odpowiedzi nie mogło wprowadzić w błąd.

Skuteczność czynności dokonanych przez osobę fizyczną prowadzącą cudzą sprawę bez zlecenia - pytanie nr 66 - określała odpowiedź "C". Minister Sprawiedliwości wykazał, iż z proponowanych odpowiedzi tylko odpowiedź "C", mając na uwadze treść odpowiedzi pozostałych, była prawidłowa. Podanie więc przez skarżącą, jako prawidłową odpowiedź "A" nie mogła spowodować przyznania jej za to pytanie punktu.

Organ administracji dokładnie wyjaśnił dlaczego na pytanie nr 111 prawidłową była tylko podpowiedź "B", a nie wskazana przez skarżącą odpowiedź "C". W uzasadnieniu decyzji powołano się nie tylko na treść art. 8 Prawa wekslowego, z którego, jak trafnie stwierdził organ, wynika jednoznacznie odpowiedź prawidłowa, lecz także wskazano dodatkowo na komentatorów i piśmiennictwo. Ubocznie można zwrócić uwagę, iż skarżąca tak w odwołaniu, jaki i w skardze błędnie podnosiła, że zakreśliła jako poprawną odpowiedź "A". Z arkusza odpowiedzi wynika jednoznacznie, że organ administracji prawidłowo ustalił podanie przez skarżącą na to pytanie odpowiedzi "C", a nie odpowiedzi "A". Początkowo zakreśliła odpowiedź "B", następnie skreśliła ją podając odpowiedź "C".

Odpowiadając na zarzut dotyczący błędnego sformułowania pytania nr 112 minister stwierdził, że pytanie opierało się na treści art. 11 ustawy Prawo wekslowe, z którego wynikała poprawna odpowiedź zawarta pod punktem "C" (Każdy weksel można przenieść przez indos, chociażby nie był wystawiony wyraźnie na zlecenie. Jeżeli wystawca umieścił w wekslu wyrazy "nie na zlecenie" lub inne zastrzeżenie równoznaczne, można przenieść weksel tylko w formie i ze skutkami zwykłego przelewu), natomiast skarżąca zakreśliła odpowiedź "A". Uzasadniając swoje stanowisko organ przeprowadził analizę przepisu art. 11 Prawa wekslowego wywodząc, iż przez indos nie może być przeniesiony jedynie weksel wystawiony wyraźnie nie na zlecenie, co wynika wprost z treści przytoczonego przepisu. Ponieważ odpowiedź "C" zawierała zapis o tym, iż przez indos może być przeniesiony każdy weksel poza wskazanym w tej odpowiedzi, a pozostałe odpowiedzi wyraźnie ograniczały możliwość indosowania weksla do kategorii podanych w tych odpowiedziach, zatem odpowiedzią prawidłową, w myśl art. 11 Prawa wekslowego, była tylko odpowiedź "C". Sąd w składzie orzekającym nie znalazł podstaw do podważenia stanowiska organu administracji w zakresie badanego przez niego pytania i udzielonej odpowiedzi. Ubocznie można zauważyć, że organ administracji cytując w decyzji poprawną odpowiedź "C" ("każdy weksel poza wystawionym wyraźnie na zlecenie") pomylił się przez pominięcie słowa "nie", jednakże w teście odpowiedź ta nie zawierała tego błędu, a w dalszej części swoich wywodów organ już prawidłowo cytował tą odpowiedź.

Odnosząc się do zarzutu nieprawidłowego sformułowania pytania nr 206, na które zdaniem skarżącej wszystkie propozycje odpowiedzi były poprawne, organ administracji uznał, że zarzuty skarżącej nie były trafne. Poprawną odpowiedzią na to pytanie była odpowiedź "B", a nie wskazana przez skarżącą odpowiedź "A". Organ administracji uzasadnił, zdaniem Sądu obszernie i przekonywująco, swoje stanowisko powołując się na przepisy ustawy Ordynacja podatkowa oraz ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Argumenty przytaczane przez skarżącą na podstawie piśmiennictwa, na poparcie poprawności udzielonej odpowiedzi, należało potraktować jako sytuacje szczególne, które nie zawierały się w pytaniu nr 206.

Wskazując na art. 170 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa minister stwierdził, że jedyną poprawną odpowiedzią na pytanie nr 212 była odpowiedź "A", a nie podana przez skarżącą odpowiedź "B". W ocenie Sądu orzekającego w sprawie argumentacja organu administracji, w świetle powołanej podstawy prawnej, nie nasuwa wątpliwości. Pytanie nie zawierało żadnych dodatkowych kryteriów, które mogłyby uzasadniać jego niejasność i w następstwie dawać podstawę skarżącej do dokonywania dalszych założeń. Jak podkreślano, egzamin polegał na rozwiązaniu testu jednokrotnego wyboru (art. 71j § 1 ustawy Prawo o notariacie) co powinno determinować zdającą do wyboru tylko jednej odpowiedzi przy podstawowym założeniu, iż jedna i tylko jedna z proponowanych odpowiedzi była właściwa.

Egzamin polegał na udzielaniu odpowiedzi opartych na konkretnych przepisach prawa, gdyż i pytania opierały się na konkretnych przepisach, a nie na poglądach wyrażanych w piśmiennictwie czy w orzecznictwie sądów. W związku z tym odpowiedź na każde pytanie powinna opierać się wyłącznie na jego treści, bez czynienia dodatkowych założeń czy domniemań doszukujących się stanów faktycznych lub prawnych wykraczających poza zawartych w pytaniu.

Minister Sprawiedliwości, co podkreślał w odpowiedzi na skargę i na rozprawie, przeprowadził analizę wszystkich pytań zawartych w teście na aplikację notarialną nie stwierdzając, by pytania były niejednoznaczne lub mylące mogąc wprowadzić zdających w błąd co do poprawności udzielenia odpowiedzi. W zaskarżonej decyzji odniósł się natomiast, zgodnie z przepisami postępowania, do wszystkich kwestionowanych przez skarżącą pytań i odpowiedzi, wyjaśniając dlaczego wskazane jako prawidłowe odpowiedzi były właściwe i dlaczego odpowiedzi udzielone przez skarżącą nie mogły zostać zaliczone.

W tych warunkach Wojewódzki Sąd Administracyjny, nie stwierdzając by zaskarżona decyzja naruszyła przepisy prawa materialnego lub przepisy postępowania, na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt