Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

I. Brak posiadania aktualnego dowodu osobistego nie może skutkować pozbawieniem statusu osoby bezrobotnej.

II. Jako niezgodne z prawem należy uznać rozstrzygnięcie stwierdzające, że brak możliwości potwierdzenia tożsamości za pomocą aktualnego dowodu osobistego i co się z tym wiąże brak możliwości potwierdzenia zdolności i gotowości do pracy, skutkuje utratą statusu osoby bezrobotnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Sikorska, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Masternak-Kubiak (spr.), Sędzia WSA Lidia Serwiniowska, Protokolant Aleksandra Siwińska, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 28 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi M. C. na decyzje Wojewody D. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie utraty statusu osoby bezrobotnej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Przedmiotem skargi wniesionej przez M. C. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu jest decyzja z dnia [...] r. nr [...] wydana na podstawie art. 138 § 1, pkt. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) oraz art. 33 ust. 3 i ust. 4 pkt. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.), utrzymująca w mocy decyzję Starosty L. z dnia [...] r., nr [...], orzekającą o utracie przez skarżącego statusu osoby bezrobotnej z dniem 11 lutego 2009 r.

W dniu 21 lipca 1999 r. M. C. dokonał kolejnej rejestracji w Powiatowym Urzędzie Pracy w L. Uzyskał status osoby bezrobotnej bez prawa do zasiłku dla bezrobotnych. W dniu rejestracji został zapoznany z obowiązującymi przepisami ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, a wraz z jej zmianą także z nową ustawą o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, czemu dał wyraz podpisując kartę rejestracyjną bezrobotnego (cz. C), ponadto otrzymał egzemplarz "Informacji dla osób rejestrujących się...:", w którym zawarto wyciąg wszystkich podstawowych praw i obowiązków dotyczących osób bezrobotnych.

Od dnia rejestracji, Powiatowy Urząd Pracy w L. wyznaczał M. C. terminy stawiennictwa celem potwierdzania gotowości do podjęcia pracy. Kolejnym wyznaczonym terminem był dzień 16 października 2008 r. W dacie tej bezrobotny stawił się, lecz nie przedstawił aktualnego dowodu osobistego, wymaganego od dnia 1 kwietnia 2008 r. Wobec powyższego, organ administracji nie odnotował obecności strony w PUP. M. C. oświadczył, że legitymuje się prawem jazdy i dyplomem ukończenia studiów wyższych oraz wniósł o wyznaczenie mu terminu potwierdzenia gotowości do pracy.

W odpowiedzi na żądanie strony, pismem z dnia 21 stycznia 2009 r. Powiatowy Urząd Pracy w L. wezwał M. C. do potwierdzenia gotowości do pracy w dniu 10 lutego 2009 r. W tej dacie bezrobotny zgłosił się, jednak nadal nie przedstawił aktualnego, obowiązującego od 1 kwietnia 2008 r., dowodu osobistego. M. C. został poinformowany o obowiązku posiadania nowego dowodu osobistego oraz o możliwości uzyskania środków finansowych z pomocy społecznej na pokrycie kosztów wyrobienia nowego dowodu osobistego.

Decyzją z dnia [...] r. Starosta L. pozbawił stronę statusu osoby bezrobotnej od dnia 11 lutego 2009 r. Organ wywiódł, że wobec braku możliwości potwierdzenia tożsamości, a co się z tym wiąże brakiem możliwości potwierdzenia gotowości do pracy, M. C. nie spełnia przesłanek określonych w definicji osoby bezrobotnej.

W odwołaniu od tej decyzji, skarżący zarzucił pracownikom PUP niekompetencję i brak logiki w działaniu. W szczególności podniósł, że jest osobą rozpoznawalną nawet w takim stopniu, że podczas zgłaszania się do Powiatowym Urzędzie Pracy nie musiał podawać swojego nazwiska. Zatem, jako całkowicie bezpodstawne uznał wywody organu, dotyczące niemożności potwierdzenia jego tożsamości.

W motywach zaskarżonej decyzji Wojewoda D. wskazał, że przedmiotem sporu jest kwestia ustalenia, czy M. C., wobec braku możliwości udokumentowania nowym dowodem osobistym swojej tożsamości, posiada prawo do figurowania w ewidencji Powiatowego Urzędu Pracy w L., jako osoba bezrobotna.

Dowód osobisty jest dokumentem stwierdzającym tożsamość osoby, poświadczającym obywatelstwo polskie oraz uprawniającym obywateli polskich do przekraczania granic państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, których obywatele mogą korzystać ze swobody przepływu osób na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, uznających ten dokument za wystarczający do przekraczania ich granicy.

Posiadacz dowodu osobistego jest zobowiązany okazywać ten dokument

uprawnionym organom i instytucjom. Prawo do legitymowania osób w celu ustalenia ich

tożsamości wynika z przepisów regulujących działalność właściwych organów. Prawo to

posiadają policjanci, funkcjonariusze Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, strażnicy

gminni (miejscy), funkcjonariusze Straży Granicznej, a także inni przedstawiciele organów administracji rządowej i samorządowej. Ponadto, okazania dowodu osobistego w celu ustalenia tożsamości osoby mogą żądać przedstawiciele instytucji (np. urzędnik bankowy, pracownik poczty, kontroler komunikacji miejskiej).

W Polsce obowiązują obecnie wyłącznie plastikowe dowody osobiste. Za uchylanie się od obowiązku posiadania lub wymiany dowodu osobistego grożą sankcje. Dowód osobisty jest dokumentem potwierdzającym tożsamość i obywatelstwo osoby, zatem jego brak może uniemożliwić dokonanie wielu czynności urzędowych. Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r., nr 139, poz. 993 z późn. zm.), określa dokładnie i szczegółowo, jaki obowiązek odnoszący się do dowodów osobistych ciąży na każdym obywatelu uzyskującym pełnoletniość. Od stycznia 2001 r. obowiązuje nowy wzór dowodu osobistego. Książeczkę zastąpiono wielowarstwową kartą poliwęglanową zawierającą podstawowe informacje o jej posiadaczu, datę wydania dokumentu i organ za to odpowiedzialny oraz, co stanowi istotną zmianę, okres ważności tego dokumentu. Dowód osobisty ważny jest bowiem przez 10 lat od wydania. Dowód osobisty wydaje wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na miejsce zameldowania wnioskodawcy na pobyt stały.

Stosownie do obowiązujących przepisów ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 26 listopada 2004 r. w sprawie rejestracji bezrobotnych i poszukujących pracy (Dz. U. z dnia 10 grudnia 2004 r.) określającego tryb rejestracji i sposób prowadzenia rejestru bezrobotnych i poszukujących pracy, wzór karty rejestracyjnej, a także dokumenty niezbędne do ustalenia statusu bezrobotnego i uprawnień rejestrowanych osób, osoba rejestrująca się przedkłada do wglądu pracownikowi powiatowego urzędu pracy dokonującemu rejestracji dowód osobisty lub inny dokument tożsamości (§ 3 ust. 1 pkt 1). Dowód osobisty jest zatem dokumentem wymaganym już od dnia rejestracji w urzędzie pracy.

W świetle powyższych rozważań organ odwoławczy uznał, że okoliczność, iż bezrobotny znany jest pracownikom urzędu pracy, nie zmienia faktu, że ma on prawny obowiązek legitymowania się dowodem osobistym. Brak tego dokumentu pociąga za sobą określone sankcje, a jedną z nich, wynikającą z ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, jest utrata statusu osoby bezrobotnej. Innymi słowy, bezrobotny, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy, przestaje być osobą zdolną i gotową do podjęcia zatrudnienia. Jeżeli zaistnieje ten brak zdolności, osoba taka nie może również cyklicznie stawiać się w urzędzie pracy. W ten sposób, całkowicie wypełnia dyspozycję art. 33 ust. 4 pkt 1 ustawy stanowiącego, że starosta pozbawia statusu bezrobotnego, który nie spełnia warunków określonych w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego M. C. wniósł o jej uchylenie oraz o "zadośćuczynienie w wysokości 100 000 zł."

W motywach skargi, podobnie jak w odwołaniu, skarżący wskazał, że jest dobrze

znany pracownikom PUP w L., zatem brak dowodu osobistego to wyłącznie pretekst do represji w postaci pozbawienia go statusu osoby bezrobotnej. Poza dowodem osobistym są bowiem jeszcze inne dokumenty tożsamości ze zdjęciem takie jak prawo jazdy, dyplom ukończenia studiów czy książeczka zdrowia.

Odpowiadając na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie. Organ podtrzymał w całości argumentację faktyczną i prawną przywołaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 184 Konstytucji RP z 1997 r. i art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 ustawy). Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowoadministracyjnym podlega prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów. Sądy administracyjne sprawują kontrolę aktów i czynności z zakresu administracji publicznej pod względem zgodności z obowiązującym w dacie ich wydania prawem. Sąd administracyjny nie rozważa kwestii, czy decyzja organu administracji publicznej jest słuszna, lecz czy mieści się w granicach obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Kryterium legalności umożliwia sądowi administracyjnemu wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji lub postanowienia, jeżeli stwierdzi on naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające postawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że narusza ona prawo w stopniu nakazującym jej eliminację z obrotu prawnego. W ocenie Sądu organy administracji obu instancji naruszyły prawo materialne, gdyż dokonały wadliwej wykładni i niewłaściwie zastosowały przepisy art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r., Nr 69, poz. 415.z późn. zm.) zwaną dalej ustawą o promocji zatrudnienia oraz § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 26 listopada 2004 r. w sprawie rejestracji bezrobotnych i poszukujących pracy (Dz. U. Nr 262, poz. 2607 z późn. zm.), co miało wpływ na wynik sprawy.

Organy administracji orzekły, że skarżący utracił status osoby bezrobotnej, gdyż nie jest zdolny i gotowy do podjęcia zatrudnienia z powodu braku aktualnego dowodu osobistego.

Zgodnie z przepisem definicyjnym art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia, bezrobotnym jest osoba niezatrudniona i niewykonująca innej pracy zarobkowej, zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym w danym zawodzie lub służbie albo innej pracy zarobkowej (...), zarejestrowana we właściwym dla miejsca zameldowania stałego lub czasowego powiatowym urzędzie pracy oraz poszukująca zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej (....). Przepis ten ustanawia przesłanki materialnoprawne, od spełnienia których zależy uznanie danej osoby za osobę bezrobotną.

Warunkiem uzyskania lub zachowania statusu bezrobotnego jest m. in. gotowość do podjęcia zatrudnienia. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z dnia 16 grudnia 1996 r., OPS 5/96 (ONSA 1997, nr 2, poz. 47), stwierdził, iż nie ulega wątpliwości, że ustawa, której celem jest między innymi łagodzenie skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej bezrobotnych, wiąże ustawową definicję bezrobotnego zawartą w jej art. 2 ust. 1 pkt 2 z wieloma przesłankami pozytywnymi i negatywnymi, "jednakże istotą tej definicji jest założenie, iż chodzi tu o osobę, która poszukuje zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej z zamiarem i gotowością jej podjęcia".

Zgodnie z art. 33 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia Starosta, z zastrzeżeniem art. 75 ust. 3, pozbawia bezrobotnego statusu bezrobotnego, który:

1) nie spełnia warunków, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2;

2) otrzymał pożyczkę z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub instytucji z udziałem środków publicznych na podjęcie działalności pozarolniczej lub rolniczej albo otrzymał jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2;

3) odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wykonywania prac, o których mowa w art. 73a, prac interwencyjnych lub robót publicznych albo udziału w szkoleniu, stażu lub przygotowaniu zawodowym w miejscu pracy; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje na okres 90 dni;

4) nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie i nie powiadomił w okresie do 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje na okres 3 miesięcy od dnia niestawienia się w powiatowym urzędzie pracy;

4a) nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w terminie, o którym mowa w art. 73 ust. 2a;

5) odmówił poddania się badaniom lekarskim lub psychologicznym mającym na celu ustalenie zdolności do pracy; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje na okres 3 miesięcy od dnia tej odmowy;

6) złożył wniosek o pozbawienie statusu bezrobotnego;

7) z własnej winy przerwał staż, szkolenie lub przygotowanie zawodowe w miejscu pracy; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje na okres 90 dni.

W świetle powyższej regulacji Starosta zobowiązany jest wydać decyzję o pozbawieniu bezrobotnego statusu bezrobotnego w przypadku wystąpienia, którejkolwiek z przesłanek wymienionych w przepisie art. 33 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia. Zauważyć należy przy tym, że katalog przesłanek skutkujących wydaniem decyzji o utracie statusu bezrobotnego stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że niemożliwym jest pozbawienie statusu bezrobotnego z innych przyczyn niż enumeratywnie wymienione w tym przepisie. Interpretacja postanowień art. 33 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia, jako ograniczających prawo podmiotowe, podlega ścisłej wykładni literalnej.

Starosta wydając decyzję o pozbawieniu bezrobotnego statusu bezrobotnego pozbawiony został tak zwanego "luzu decyzyjnego", a zapadła decyzja nie ma charakteru uznaniowego.

Organy administracji procedując, zatem w przedmiocie pozbawienia bezrobotnego statusu bezrobotnego zobowiązane były m.in. do ustalenia czy zachowanie bezrobotnego wyczerpuje dyspozycję przepisu art. 33 ust. 4 pkt 1 do 7.

W ocenie Sądu brak posiadania aktualnego dowodu osobistego nie może skutkować pozbawieniem statusu osoby bezrobotnej. Wśród przesłanek wskazanych enumeratywnie w art. 33 ust. 4 pkt 1-7 ustawy o promocji zatrudnienia nie wymienia się braku aktualnego dowodu osobistego. Brak posiadania aktualnego dowodu osobistego nie ma jakiegokolwiek wpływu na ocenę zdolności i gotowości bezrobotnego do podjęcia zatrudnienia, o której mowa w przepisie definicyjnym art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia.

Należy zgodzić się z organem odwoławczym, że w świetle przepisów ustawy dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r., nr 139, poz. 993 z późn. zm.), każdy obywatel Polski zobowiązany jest posiadać dowód osobisty, zaś kto uchyla się od obowiązku posiadania lub wymiany dowodu osobistego, podlega karze ograniczenia wolności do 1 miesiąca albo karze grzywny (art. 55 § 1), lecz nie jest rzeczą organów rejestrujących bezrobotnych i prowadzących rejestr tych osób, prawna weryfikacja tego obowiązku. Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 26 listopada 2004 r. w sprawie rejestracji bezrobotnych i poszukujących pracy (Dz. U. Nr 262, poz. 2607 z późn. zm.) tylko w momencie rejestracji osoba rejestrująca się zobowiązana jest przedstawić do wglądu pracownikom powiatowego urzędu pracy dokonującemu rejestracji, dowód osobisty lub inny dokument tożsamości. Z akt sprawy wynika, że skarżący został zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w L. w dniu 21 lipca 1999 r., co oznacza, że w dniu rejestracji legitymował się dowodem osobistym lub innym dokumentem tożsamości, a zatem skutecznie udokumentował swoją tożsamość. Potwierdzał następnie gotowość do pracy w wyznaczonych terminach. Sąd zwraca uwagę, że w powołanych przepisach rozporządzenia mowa jest o dowodzie osobistym lub innym dokumencie tożsamości. W dniu stawienia się skarżącego w urzędzie pracy, w celu potwierdzenia gotowości do podjęcia zatrudnienia, wobec braku możliwości ustalenia tożsamości skarżącego na podstawie aktualnego dowodu osobistego, pracownicy Powiatowego Urzędu Pracy w L. winni zatem ustalić tożsamość bezrobotnego na podstawie innego dokumentu tożsamości - paszportu, legitymacji ubezpieczeniowej, prawa jazdy. Z akt sprawy wynika natomiast, że pracownicy PUP nie zażądali od skarżącego okazania innego niż dowód osobisty dowodu tożsamości.

W świetle powyższych rozważań, jako niezgodne z prawem należy uznać rozstrzygnięcie stwierdzające, że brak możliwości potwierdzenia tożsamości na pomocą aktualnego dowodu osobistego i co się z tym wiąże brak możliwości potwierdzenia zdolności i gotowości do pracy, skutkuje utratą statusu osoby bezrobotnej. Całkowicie nieuprawnione jest twierdzenie organu, że brak posiadania aktualnego dowodu osobistego pociąga za sobą sankcje wynikające z ustawy o promocji zatrudnienia w postaci utraty statusu osoby bezrobotnej.

W ocenie Sądu zaskarżone rozstrzygnięcie podważa zasadę zaufania do organów państwa. Zasada zaufania do państwa i jego organów, wynikająca z konstytucyjnej zasady państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) oznacza, że ochronie konstytucyjnej podlegać musi zaufanie obywateli nie tylko do litery prawa, ale przede wszystkim do sposobu jego interpretacji przyjmowanej w praktyce stosowania prawa. Określając treść ochrony zaufania obywateli do państwa nie można ignorować podstawowego faktu, że w świadomości społecznej treść prawa rozpoznawana jest przede wszystkim ze sposobu jego interpretacji w praktyce stosowania prawa przez organy państwowe (por wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 27 kwietnia 1997 r., U 11/97, ZU 1997, nr 5-6, poz. 67).

Zakres treściowy zasady państwa prawnego, ze względu na swoje znaczenie w procesie urzeczywistnienia wolności i praw jednostki, obejmuje także prawo do dobrej administracji. Prawo do dobrej administracji gwarantują: Kodeks Dobrej Administracji (w tym przypadku w szczególności jego art. 17 i 22) przyjęty przez Parlament Europejski 6 września 2001 r. oraz art. 41 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, sporządzony w Nicei w 2000 r. Prawo to opiera się na przyjęciu, jako zasady, że sprawy administracyjne są rozpoznawane bezstronnie, rzetelnie i w rozsądnym terminie. Z rzetelnym postępowaniem administracyjnym mamy do czynienia tylko wtedy, gdy organ zarówno postępuje zgodnie z przepisami procedury, jak i dokonuje właściwej wykładni przepisów prawa materialnego.

Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli odpowiada przepisom prawa materialnego i procesowego. W związku z tym usunięcie zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego może nastąpić tylko wówczas, gdy postępowanie sądowe dostarczy podstaw do uznania, że przy wydawaniu decyzji organy naruszyły prawo powszechnie obowiązujące. W przedmiotowej sprawie organy administracji obu instancji naruszyły przepisy prawa materialnego, albowiem dokonały wadliwej interpretacji art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 33 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia oraz § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy w sprawie rejestracji bezrobotnych i poszukujących pracy.

W tym stanie rzeczy, w oparciu o art. 145 § 1 pkt. 1 lit a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), uchylono zaskarżoną decyzję. Na podstawie art. 135 tejże ustawy uchylono decyzję organu pierwszej instancji.

Z uwagi na charakter sprawy Sąd orzekał w przedmiocie wykonalności zaskarżonej decyzji (art. 152 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Rozstrzygnięcie w pkt II sentencji oznacza zatem, że zaskarżona decyzja nie wywołuje skutków prawnych, które wynikają z jej rozstrzygnięcia, od chwili wydania wyroku.

Sąd nie orzekał w przedmiocie zadośćuczynienia pieniężnego, o które wniósł skarżący, albowiem sąd administracyjny nie jest właściwy do zasądzania zadośćuczynienia pieniężnego.