Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski Sędziowie WSA Adam Lipiński (spr.) Sławomir Antoniuk Protokolant Małgorzata Kędzielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi [...] Bank S.A. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych - oddala skargę.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa, art. 12 pkt 2, art. 22 w związku z art. 32 ust. 1 pkt 8 i ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania [...]Bank S.A. z siedzibą w W., utrzymał w mocy swoją poprzedzającą decyzję z dnia [...] listopada 2009 r. nakazującą [...] Bank S.A. przywrócenie stanu zgodnego z prawem w procesie przetwarzania danych osobowych P. L., poprzez zaprzestanie przetwarzania jego danych osobowych w celach marketingowych.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, co następuje:

Do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w dniu 8 września 2009 r. wpłynęła skarga P. L. na przetwarzanie jego danych osobowych przez [...] Bank S.A. z siedzibą w W. przy ul. [...], w celach marketingowych pomimo złożenia przez niego sprzeciwu w tym przedmiocie. P. L. wskazał, że jest klientem tego Banku i użytkownikiem bankowości elektronicznej Banku [...]. Po zalogowaniu się do systemu i tym samym ustaleniu przez Bank jego tożsamości, mimo złożonego sprzeciwu, nadal otrzymuje materiały marketingowe, co stanowi ewidentne naruszenie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), zwanej dalej ustawą. Jako dowód otrzymania takiej wiadomości P. L. załączył rzut ekranu strony internetowej serwisu transakcyjnego Banku, w którym był już zalogowany, wraz z treścią wiadomości zatytułowanej "Wygraj samochód Lancia Delta – załóż MotoLokatę".

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że Bank przetwarza dane osobowe P. L. w celu realizacji zawartej z nim umowy o prowadzenie rachunku bankowego i że w dniu 12 sierpnia 2009 r. P. L. zgłosił sprzeciw wobec przetwarzania jego danych osobowych w celach marketingowych, co zostało przez Bank odnotowane w informatycznym systemie bankowym.

Jak przyznał Bank, informacja handlowa została skierowana do P. L. w dniu 13 sierpnia 2009 r. drogą mailową, a w dniu 19 sierpnia 2009 r. drogą telefoniczną. Nadto w dniu 2 września 2009 r. (sytuacja opisywana przez P. L.) za pośrednictwem internetowego serwisu transakcyjnego Banku otrzymał on, skierowaną na jego imię i nazwisko, wiadomość zatytułowaną "Wygraj samochód Lancia Delta - załóż MotoLokatę". Treść tej informacji handlowej była następująca: "Załóż atrakcyjnie oprocentowaną MotoLokatę i wygrywaj! Nagroda główna komfortowa Lancia Delta. Ponadto do zdobycia aparaty fotograficzne lub repliki samochodów. Warunki udziału w konkursie: - załóż MotoLokatę na 6 miesięcy z oprocentowaniem stałym 6% w skali roku - odpowiedz kreatywnie na pytanie: Jaki ptak widnieje w logotypie [...] i jak myślisz dlaczego? Opisz kreatywnie. Konkurs trwa do 30.09.2009 r. Odpowiedzi na pytanie konkursowe możesz udzielić na www.[...] oraz w placówkach [...]. Szczegóły oferty i konkursu dostępne są na www.[...] na [...] [...] oraz w placówkach banku".

Bank wyjaśnił, iż z uwagi na względy techniczne uwidocznienie zgłoszonego sprzeciwu w informatycznym systemie bankowym następuje z kilkudniowym opóźnieniem, dlatego możliwe jest, że w krótkim okresie po zgłoszeniu sprzeciwu do klienta jest jeszcze kierowana informacja handlowa. Jak wskazano, taka sytuacja miała miejsce w przypadku P. L. i skutkowała przesłaniem do niego materiałów marketingowych w dniach 13 oraz 19 sierpnia 2009 r.

Natomiast odnosząc się do faktu skierowania do P. L. informacji handlowej za pośrednictwem serwisu transakcyjnego o treści "Wygraj samochód Lancia Delta – załóż MotoLokatę", Bank wskazał, że komunikaty odnoszące się do promocji produktu własnego Banku kierowane do nieoznaczonego kręgu osób w ocenie Banku nie stanowią informacji handlowej w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2002 r. Nr 144, poz. 1204 ze zm.). Tego typu komunikaty można uznać za informację handlową dopiero z chwilą, gdy konkretny klient dobrowolnie i w pełni świadomie zechce zapoznać się z ich treścią poprzez "kliknięcie przesłanego komunikatu" i przejście do jego szczegółów. Nadto wskazano, iż przesyłanie takich komunikatów do klientów Bank traktuje na równi z przesyłaniem komunikatów dotyczących np. zmian w Tabeli opłat i prowizji, a zaprzestanie ich wysyłania naraziłoby Bank na naruszenie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm.). W ocenie Banku przesłany P. L. za pośrednictwem serwisu transakcyjnego materiał nie stanowił informacji handlowej zdefiniowanej w treści art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2002 r. Nr 144, poz. 1204 ze zm.), natomiast jako ogłoszenie konkursu stanowił rodzaj przyrzeczenia publicznego (art. 919-921 Kodeksu cywilnego).

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie zgodził się z argumentacją Banku.

Wskazał, że istotą reklamy jest upowszechnianie informacji o towarach i usługach oraz zainteresowanie potencjalnego nabywcy i zachęcenie go do kupna oferowanych towarów i usług, niezależnie od użytego do tego celu nośnika. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r. (sygn. I SA/Ka 192-193/97) orzekł, że "reklama to działania mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabywania towarów od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego. (...) Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do zawarcia umowy". W wyroku z dnia 8 kwietnia 1997 r. (sygn. SA/Ka 2976/95) Naczelny Sąd Administracyjny uznał ponadto, że "za reklamę należy także uznać działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom".

Nie ulega zatem wątpliwości, iż wbrew twierdzeniom Banku, przesłana P. L. informacja posiadała wszelkie powyżej wskazane cechy reklamy. Nadto nie sposób zgodzić się, że przedmiotowy materiał miał na celu jedynie zachęcenie do wzięcia udziału w konkursie, który uwarunkowany był założeniem przez klienta Banku oferowanej przez niego lokaty. Jak podkreśla się w doktrynie "przy ocenie skuteczności przyrzeczenia publicznego zważać należy, czy ma ono poważny charakter, czy też stanowi żart, chwyt reklamowy, propagandę polityczną albo prowokację artystyczną lub intelektualną" (S. Dmowski, M. Sychowicz, H. Ciepła, K. Kołakowski, T. Wiśniewski, Cz. Żuławska, J. Gudowski, G. Bieniek, Najnowsze wydanie: Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom II, Warszawa 2009, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, wydanie IX). Zachęcenie klienta do nabycia lokaty poprzez przedstawienie nagród, które można wygrać biorąc udział w konkursie przeznaczonym dla jej nabywców bez wątpienia stanowiło "chwyt reklamowy", który miał na celu podkreślenie atrakcyjności oferowanego produktu własnego Banku i zapewnienie klienta, iż jego nabycie wiąże się nie tylko z korzyściami związanymi z jego oprocentowaniem, ale także uwarunkowaną jej posiadaniem, możliwością wygrania atrakcyjnych nagród. Nadto sformułowania, którymi posłużył się Bank w wiadomości przesłanej skarżącemu w dniu 2 września 2009 r., należy uznać za sugestywne, zrozumiałe, zwięzłe, łatwe do zapamiętania, jak również odwołujące się do interesów ekonomicznych odbiorcy, przez co swoją charakterystyką odpowiadające tekstom reklamowym. Podkreślenia wymaga, że reklama ma nie tyle informować, co przekonywać do podjęcia określonych działań. Dodatkowo wskazać należy, że zadaniem reklamy jest oddziaływanie na emocje odbiorcy, a jedną z form przez nią wykorzystywanych jest tryb rozkazujący. Informacji przekazanej przez Bank skarżącemu nie sposób uznać za neutralną, gdyż przez posłużenie się sformułowaniem "Załóż atrakcyjnie oprocentowaną MotoLokatę i wygrywaj!" Bank w sposób jednoznaczny nawoływał do podjęcia aktywności przez klienta. Stwierdzić należy, że celem przesłanej przez Bank wiadomości o ww. treści – wbrew twierdzeniom Banku – nie było przesłanie P. L. jedynie informacji o konkursie, lecz zaprezentowanie mu określonego produktu Banku, podkreślenie jego atrakcyjności i nakłonienie go do skorzystania z oferty prezentowanej przez Bank.

W konkluzji organ stwierdził, że kwestionowana przez P. L. wiadomość niewątpliwie miała charakter marketingowy. Bank przesłał tę wiadomość do P. L. i w konsekwencji przetwarzał jego dane osobowe w celach marketingowych, pomimo wniesienia skutecznego sprzeciwu w tym zakresie (art. 32 ust. 1 pkt 8 ustawy o ochronie danych osobowych). Stosownie do art. 32 ust. 3 ww. ustawy Bank po otrzymaniu sprzeciwu powinien niezwłocznie zaprzestać przetwarzania danych osobowych w celach marketingowych niezależnie od formy i technicznego sposobu reklamy, czego w niniejszej sprawie nie uczynił, a zatem przetwarzał dane osobowe swojego klienta niezgodnie z zasadami ustawy o ochronie danych osobowych.

W tym stanie faktycznym Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wydał decyzję administracyjną z dnia [...] listopada 2009 r. nakazującą [...] Bank S.A. przywrócenie stanu zgodnego z prawem w procesie przetwarzania danych osobowych P. L., poprzez zaprzestanie przetwarzania jego danych osobowych w celach marketingowych i następnie, po rozpatrzeniu odwołania [...] Bank S.A., decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. utrzymał swoją poprzedzającą decyzję w mocy.

[...] Bank S.A. zaskarżył powyższą decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o jej uchylenie w całości, jako naruszającej prawo. W skardze wskazywał na naruszenie:

1) art. 8 ust. 1, art. 12 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, poprzez przyjęcie, że działający jako organ – Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych jest organem właściwym do rozstrzygania w niniejszej sprawie;

2) art. 32 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 4 i 5 w związku z art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, poprzez przyjęcie, że złożenie przez klienta skarżącego Banku sprzeciwu dotyczącego przetwarzania jego danych osobowych jest wystarczające dla zaprzestania przetwarzania tych danych osobowych na gruncie ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną.

W uzasadnieniu skargi Bank między innymi dowodził, iż GIODO nie był organem właściwym do rozstrzygania w sprawie z uwagi na to, że przedmiot sprawy (komunikat podstawiony do rachunku klienta w elektronicznym systemie transakcyjnym Banku) w istocie dotyczy stosowania ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną, a nie stosowania ustawy o ochronie danych osobowych. Powyższe ma o tyle znaczenie, że z uwagi na legalną definicję świadczenia usług drogą elektroniczną, o jakiej mowa w art. 2 ust. 4 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, komunikat do rachunku, który w ocenie P. L. został mu przesłany, mimo złożenia przez niego sprzeciwu, o jakim mowa w art. 32 ust. 1 pkt 8 ustawy o ochronie danych osobowych, w istocie nie może stanowić informacji handlowej w ogóle. Informacja handlowa powinna zawierać: oznaczanie podmiotu, na którego zlecenie jest rozpowszechniana wraz z jego adresem elektronicznym, a także – jeżeli informacja dotyczy działalności promocyjnej – wyraźny opis takiej działalności oraz jednoznaczne określenie warunków pozwalających na skorzystanie z oferty, a także wszelkie informacje, które mogą mieć znaczenie dla określenia zakresu odpowiedzialności stron (tj. usługodawcy i usługobiorcy) (Prawo Internetu pod redakcją P. Podreckiego, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2007, wyd. 2, str. 206).

Ponadto przy wydawaniu obu decyzji doszło do naruszenia art. 5 ustawy o ochronie danych osobowych, który stanowi lex specialis w stosunku do przepisów ustawy o ochronie danych osobowych. Zatem w przypadku przesyłania informacji handlowej drogą elektroniczną będą miały zastosowanie przepisy ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną i w konsekwencji postanowienia tej ustawy odnoszące się do uzyskania zgody klienta skarżącego Banku, o jakiej mowa w art. 10 ust. 2. Przy czym w przypadku P. L. uzyskanie takiej zgody nie było konieczne, bowiem opierając się na legalnej definicji usługi świadczonej drogą elektroniczną, poprzez fakt skierowania komunikatu do rachunku do wszystkich klientów skarżącego Banku, nie została spełniona podstawowa przesłanka odnosząca się do niezamówionej informacji handlowej. Komunikat do rachunku, jaki otrzymał P.L. nie miał charakteru zindywidualizowanego, co pozbawia działania Banku cech bezprawności.

Bank podkreślił, iż P. L. oraz inni klienci Banku otrzymali wyłącznie komunikat o treści "Wygraj samochód Lancia Delta - załóż MotoLokatę", którego pełna treść "wyświetlała" się dopiero z inicjatywy konkretnego klienta, poprzez "kliknięcie" na ww. komunikat. Komunikat ten można uznać za informację handlową dopiero z chwilą, gdy konkretny klient dobrowolnie i w pełni świadomie zechce zapoznać się z jego treścią poprzez "kliknięcie" przesłanego komunikatu i przejście do jego szczegółów.

W odpowiedzi na skargę Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wnosił o jej oddalenie, przytaczając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Polemizując z zarzutem braku właściwości Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w niniejszej sprawie, wskazywał na treść art. 1 ustawy o ochronie danych osobowych oraz na treść art. 16 ust. 1 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną.

Na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie pełnomocnik skarżącego na pytanie Sądu oświadczył, że po zalogowaniu się klienta Banku, czyli w momencie, gdy dla Banku klient ten jest spersonifikowany, w dalszym ciągu pojawia się na otwartej stronie komunikat identyczny, jak na stronie głównej - "Wygraj samochód Lancia Delta - załóż MotoLokatę".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Stosownie do treści art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona, czyli w tej sprawie – Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Tak więc Sąd ten nie orzeka o świadczeniu, ale jedynie bada czy zaskarżona decyzja administracyjna jest zgodna z obowiązującym prawem.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Właściwość Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych do rozpatrywania niniejszej sprawy wynika z treści art. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.). Właściwości tej nie wyłącza ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2002 r. Nr 144, poz. 1204 ze zm.), co wynika z art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o ochronie danych osobowych przetwarzanie takich danych jest dopuszczalne wtedy, gdy jest to niezbędne dla wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów realizowanych przez administratorów danych albo odbiorców danych, a przetwarzanie nie narusza praw i wolności osoby, której dane dotyczą. Stosownie do treści art. 23 ust. 4 ustawy, za prawnie usprawiedliwiony cel, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, uważa się w szczególności marketing bezpośredni własnych produktów lub usług administratora danych. Art. 32 ust. 1 ustawy stanowi natomiast, iż każdej osobie przysługuje prawo do kontroli przetwarzania danych, które jej dotyczą, zawartych w zbiorach danych, a zwłaszcza prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania jej danych w przypadkach wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 4 i 5, gdy administrator danych zamierza je przetwarzać w celach marketingowych lub wobec przekazywania jej danych osobowych innemu administratorowi danych (pkt 8). W myśl art. 32 ust. 3 ustawy o ochronie danych osobowych, w razie wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w ust. 1 pkt 8, dalsze przetwarzanie kwestionowanych danych jest niedopuszczalne. Administrator danych może jednak pozostawić w zbiorze imię lub imiona i nazwisko osoby oraz numer PESEL lub adres wyłącznie w celu uniknięcia ponownego wykorzystania danych tej osoby w celach objętych sprzeciwem.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie bezspornie wynika, że P. L. złożył sprzeciw wobec przetwarzania jego danych w celach marketingowych, czemu administrator danych, to jest [...] Bank S.A. nie zaprzecza

i co odnotował w swoich systemach informatycznych.

Spór w niniejszej sprawie sprowadza się zatem do oceny czy sprzeciw taki był skuteczny wobec działań operatora, zamieszczenia na stronie Banku komunikatu "Wygraj samochód Lancia Delta - załóż MotoLokatę", który to komunikat, co zostało przyznane przez pełnomocnika Banku na rozprawie, wyświetlał się także po zalogowaniu się klienta Banku, czyli w momencie, gdy dla Banku klient ten był już spersonifikowany jako P. L. i w tym momencie było operatorowi wiadome, iż klient ten złożył sprzeciw wobec przetwarzania jego danych w celach marketingowych.

Po pierwsze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w całości aprobuje ustalenie organu, iż komunikat o treści "Wygraj samochód Lancia Delta - załóż MotoLokatę" jest reklamą. Zawiera bowiem wszystkie cechy charakterystyczne dla reklamy, co dobitnie wykazał Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, odwołując się zarówno do cech reklamy w rozumieniu powszechnym, jak i w rozumieniu orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 12 czerwca 1997 r., sygn. akt I SA/Ka 192-193/97, wyrok z dnia 8 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Ka 2976/95). Przedmiotowy komunikat wprost zmierza do upowszechnienia informacji o danym produkcie i jego celem jest zainteresowanie potencjalnego klienta zakupem tego produktu. Dominuje tu zatem chęć promocji, kształtowanie popytu na dany towar za pomocą elementu zachęty. Zastosowany nośnik w celu wyartykułowania tej informacji jest tu bez znaczenia. Komunikat ten wyraźnie promuje produkt skarżącego Banku – określony typ lokaty, zachęcając potencjalnego klienta do zawarcia umowy, kusząc go możliwością wygrania samochodu. Komunikat ten mieści się zatem w pojęciu działalności marketingowej.

Fakt umieszczenia tego komunikatu na stronie internetowej skarżącego Banku nie zmienia w niczym oceny, iż komunikat ten jest reklamą, jednakże skierowaną do anonimowych odbiorców. Dlatego na tym etapie wyświetlania się reklamy nie można domagać się od Banku respektowania sprzeciwu P. L. wobec przetwarzania jego danych w celach marketingowych, choćby z tej prostej przyczyny, iż na tym etapie internauta nie jest dla Banku znany, ale anonimowy. Dopiero gdy następuje spersonalizowanie internauty, co miało niewątpliwie miejsce w dniu 2 września 2009 r., przy okazji korzystania przez P. L. z internetowej usługi tego Banku – wykonania przelewu, Bank powinien wiedzieć, że emituje swoją reklamę wprost do osoby, która wniosła sprzeciw na przetwarzanie jej danych osobowych w celach marketingowych, a zatem nadal mimo wyraźnego sprzeciwu takiej osoby łączy ją ze swoją reklamą, ze swoim materiałem marketingowym, czym narusza art. 32 ust. 3 ustawy o ochronie danych osobowych.

Skarżący Bank niuansu tego zdaje się nie dostrzegać. Z chwilą ujawniania danych internauty (oczywiście w formie zalogowanej), zmienia się jego status odbiorcy reklamy: z anonimowego na znanego, spersonifikowanego klienta. Z chwilą takiej zmiany statusu internauty w przypadku, gdy Bank ma doczynienia z klientem, który zastrzegł sprzeciw przetwarzania swoich danych osobowych w celach marketingowych, system informacyjny Banku powinien natychmiast zaprzestać wyświetlania reklamy (art. 32 ust. 3 omawianej ustawy). Skoro tego nie czyni, tym samym nadal atakuje klienta swoim materiałem marketingowym, wbrew jego woli, narusza prawo.

W niniejszej sprawie Bank przyznał, iż nadal po zalogowaniu się P.L. na stronie internetowej Banku emitował przedmiotową reklamę "Wygraj samochód Lancia Delta - załóż MotoLokatę", mimo iż w systemie operacyjnym Banku internauta ten był już osobą spersonalizowaną, a nie anonimową. Nadto skarżący Bank w żaden sposób, zarówno podczas postępowania administracyjnego, jak i przed Sądem, nie udowodnił, aby przedmiotowa informacja nie wyświetlała się automatycznie już podczas fazy korzystania przez P. L. z usługi przelewu internetowego, nie udowodnił też swojego twierdzenia, iż przedstawiony przez P.L. wydruk strony internetowej Banku z widoczną przedmiotową reklamą powstał w wyniku wejścia ("kliknięcia") klienta Banku w przedmiotową reklamę.

Zaskarżoną decyzją Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie zabrania skarżącemu Bankowi prowadzenia działalności marketingowej, umieszczania na swoich stronach reklam produktów tego Banku. Organ zabrania jedynie takiej formy działań reklamowych, które naruszają prawo obywatela do ochrony jego danych osobowych w zakresie działań marketingowych, gdy obywatel ten korzysta z prawa przyznanego przepisem art. 32 ust. 1 pkt 8 ustawy o ochronie danych osobowych.

Gdyby przyjąć za prawidłowe argumenty zawarte w skardze, ochrona osoby korzystającej z instytucji przewidzianej w art. 32 ust. 1 pkt 8 ustawy o ochronie danych osobowych byłaby iluzoryczna. Nie jest tu trafne wywodzenie w skardze, iż uregulowania zawarte w treści art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną, umożliwiają skarżącemu Bankowi emitowanie w każdym momencie i wobec każdego klienta przedmiotowego komunikatu, co nie narusza zasad wyrażonych w ustawie o ochronie danych osobowych. Przy interpretowaniu obu ustaw należy mieć na względzie inny cel, któremu służą, zaś w kwestiach ochrony danych osobowych, zawarte w art. 16 ust. 1 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną odniesienie do ustawy o ochronie danych osobowych.

Odpowiednie wyłączenie informacji marketingowej jest problemem natury technicznej z zakresu informatyki.

Podjęte w niniejszej sprawie decyzje Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] stycznia 2010 r. i wcześniejsza z dnia [...] listopada 2009 r., są z powyższych względów zasadne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie dopatrzył się naruszenia prawa przy podejmowaniu tych decyzji, które mogłoby skutkować ich uchyleniem bądź stwierdzeniem nieważności.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 132 i art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wyroku.