Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Królikowska-Przewłoka (spr.) Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant st. sekr. sąd. Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2011 r. sprawy ze skargi J. R. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie niezezwolenia na eksploatację urządzeń 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury na rzecz skarżącego J. R. kwotę 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżoną decyzją Minister Infrastruktury utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] czerwca 2010 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego z dnia [...] stycznia 2010 r. nie zezwalającej J. R., skarżącemu w niniejszej sprawie, na eksploatację urządzeń określonych w załączniku nr 1 do tej decyzji i nakazującej wycofanie ich z eksploatacji.

Decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2003 r., nr [...], Dyrektor Transportowego. Dozoru Technicznego nadał uprawnienie skarżącemu prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą "I.", do wytwarzania stalowych zbiorników cylindrycznych i specjalnych (toroidalnych) na gaz LPG, służących do zasilania silników spalinowych w pojazdach.

Pismem z dnia [...] października 2009 r. przedsiębiorca A. z/s w B., prowadzący działalność w zakresie montażu instalacji LPG, poinformował Oddział Terenowy Transportowego Dozoru Technicznego Oddział Terenowy w [...] o nieszczelnościach występujących w zbiornikach LPG do napędu pojazdów samochodowych wyprodukowanych przez przedsiębiorstwo skarżącego.

W dniu [...] października 2009 r. w B., inspektor TDT przeprowadził badania doraźne 3 zbiorników LPG o numerach: [...],[...],[...], wyprodukowanych w 2009 r. przez Stronę. Z przeprowadzonych badań, tego samego dnia sporządzono protokoły: nr [...], nr [...] oraz nr [...], w których opisano, iż została przeprowadzona pneumatyczna próba szczelności, a wynik określono jako negatywny.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] Dyrektor TDT zawiesił uprawnienie nadane stronie ww. decyzją z dnia [...] grudnia 2003 r. wzywając stronę do przedstawienia w terminie do [...] stycznia 2010 r. (zmienionym na [...] stycznia 2010 r.) wyjaśnień i usunięcia nieprawidłowości i złożenia propozycji środków zaradczych w zw. z uchybieniem polegającym na wprowadzeniu do obrotu na terenie Polski zbiorników LPG niewłaściwej jakości zagrażającej bezpieczeństwu oraz w sposób niezgodny z obowiązującymi przepisami dozoru technicznego.

W dniu [...] stycznia 2010 r. komisja TDT, w obecności przedstawicieli Kierownictwa Przedsiębiorstwa Strony, dokonała inspekcji przedsiębiorstwa Strony w zakresie spełniania warunków uprawnienia do wytwarzania stalowych zbiorników cylindrycznych i specjalnych (toroidalnych) na gaz LPG, służących do zasilania silników spalinowych w pojazdach, nadanego przez TDT decyzją z dnia [...] grudnia 2003 r. Na jej podstawie sporządzono Protokół komisji Nr [...], w którym stwierdzono m.in., że:

"...przedsiębiorca przedstawił kopie poświadczeń wykonania i zbadania zbiorników LPG dla pojazdów samochodowych z dnia [...] października 2009 r. (obejmujący [...] zbiorników) i z dnia [...] grudnia 2009 r. (obejmujący [...] zbiorników) wraz z załącznikami... "

Wytworzone zbiorniki nie zostały przebadane przez TDT i nie zostały wystawione dla nich przez TDT protokoły z badania oraz decyzje dopuszczające do eksploatacji. Nadmienić należy, że wykaz, który przedstawiła strona dotyczył zbiorników wyprodukowanych w firmie I. i niespełniających w/w wymagań.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. Nr [...] wydaną, jak wskazano w decyzji w wyniku postępowania prowadzanego z urzędu na podstawie art. 44 ust. 1 pkt 3 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz. U. nr 122, poz. 1321) w zw. z art. 104 kpa, w następstwie stwierdzenia, że zbiorniki na gaz skraplany (LPG) produkcji skarżącego zostały wprowadzone do eksploatacji z pominięciem art. 14 ust. 1 i 2 powołanej ustawy, bez uzyskania decyzji zezwalających na ich eksploatację Dyrektor TDT nie zezwolił skarżącemu na eksploatację urządzeń szczegółowo określonych w załączniku nr 1 do decyzji, stanowiącego jej integralną część oraz nakazał wycofanie z eksploatacji wymienionych zbiorników, wprowadzonych już do eksploatacji.

W uzasadnieniu poinformowano, że urządzenia określone w załączniku powinny zostać wycofane z eksploatacji ze względu na nieprzestrzeganie obowiązujących w tym zakresie przepisów. Nadto wskazano, że przedmiotowe zbiorniki podlegają dozorowi technicznemu i zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy mogą być eksploatowane tylko na podstawie decyzji zezwalającej na ich eksploatację wydanej przez TDT, a taka decyzja nie została wydana.

W związku z tym, jak podano w uzasadnieniu, TDT na podstawie art. 18 ust. 1 powołanej ustawy wydał decyzję o wstrzymaniu eksploatacji zbiorników.

Strona nie wniosła odwołania od w/w decyzji nr [...].

Pismem z dnia [...] marca 2010 r. skierowanym do Dyrektora TDT skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności ww. decyzji zarzucając, iż decyzja została wydana bez podstawy prawnej oraz z rażącym naruszeniem prawa, była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały, jak również zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa oraz została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, co oznacza, iż nie spełnia pięciu spośród wymienionych w art. 156 § 1 kpa przesłanek nieważności decyzji.

Zdaniem skarżącego żaden z przepisów wskazanych w podstawie prawnej decyzji (art. 104 kpa i art. 44 i art. 7 powołanej ustawy) nie stanowi podstawy do wydania decyzji nie zezwalającej na eksploatację zbiorników i nakazującej wycofanie ich z eksploatacji. Nadto skarżący nie eksploatuje urządzeń, o których mowa w decyzji, bo urządzeniem jest dopiero zbiornik zabudowany z osprzętem w samochodzie. Wycofanie z obrotu zbiorników byłoby możliwe tylko przy spełnieniu trzech przesłanek tj. wówczas, gdy urządzenie techniczne objęte jest dozorem technicznym uproszczonym, jest produkowane seryjnie na podstawie tej samej dokumentacji i według tej samej technologii i jest sprzedawane w stanie przygotowanym do eksploatacji, a w tym przypadku nie są spełnione co najmniej dwie przesłanki, bo zbiorniki są objęte dozorem pełnym i nie są sprzedawane w stanie gotowym do eksploatacji. Decyzja jest przy tym niewykonalna, bo załącznik określa nr zbiornika bez podania roku produkcji.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2010 r. Dyrektor TDT na podstawie art. 65 § 1 kpa w zw. z art. 43 powołanej ustawy przekazał ww. wniosek wg właściwości Ministrowi Infrastruktury.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. Minister Infrastruktury na podstawie art. 158 § 1 kpa w zw. z art. 7 ust. 3 powołanej ustawy odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] stycznia 2010 r.

W uzasadnieniu wskazano, że wydając decyzję z dnia [...] stycznia 2010 r., Dyrektor przyjął ustalenia zawarte w w/w protokole z przeprowadzonej w dniu [...] stycznia 2010 r. inspekcji. W trakcie tej inspekcji, na wezwanie TDT Strona przedstawiła kopie poświadczeń wykonania i zbadania zbiorników LPG dla pojazdów samochodowych z dnia [...] października 2009 r. i [...] grudnia 2009 r., które zostały wprowadzone do obrotu w Polsce bez badań wykonanych przez TDT oraz bez dokumentów, t.j. protokołu z badania oraz decyzji dopuszczającej do eksploatacji wydanych przez TDT.

Wydając decyzję nr [...], Dyrektor TDT stwierdził, iż "urządzenia (tj. zbiorniki LPG), szczegółowo określone w załączniku do decyzji, powinny zostać wycofane z eksploatacji ze względu na nieprzestrzeganie obowiązujących w tym zakresie przepisów". Zgodnie bowiem z przepisem § 1 pkt 1 lit. f rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu oraz w związku z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym, zbiorniki na gaz skroplony lub sprężony, służące do zasilania silników spalinowych w pojazdach podlegają dozorowi technicznemu i mogą być eksploatowane tylko na podstawie decyzji zezwalającej na ich eksploatację, wydanej przez właściwą jednostkę dozoru technicznego, czyli TDT (art. 44 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym).

Zdaniem organu w/w decyzja zawiera w swojej treści zarówno podstawę formalną, jak i materialną. Podstawą formalną jest art. 44 ust. 1 pkt 3 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym oraz art. 104 kpa. Natomiast podstawą materialną jest art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym, na podstawie którego Stronie nie zezwala się na eksploatację urządzeń szczegółowo określonych w załączniku nr 1 do decyzji, co równoznaczne jest z nakazem wstrzymania eksploatacji urządzenia, o którym mowa w w/w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym.

Organ podniósł, że wydanie decyzji nie odbyło się na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy o dozorze technicznym, ponieważ - przedmiotowe zbiorniki podlegają dozorowi technicznemu sprawowanemu w formie dozoru pełnego i mogą być dopuszczone do eksploatacji na podstawie art. 14. ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym. Obejmuje on swoim zakresem przeprowadzenie badań przez TDT w czasie produkcji, co nie zostało spełnione przez Stronę, czyli producenta. Natomiast wbrew obowiązującym przepisom, Strona wprowadziła do obrotu [...] zbiorników LPG i tylko ona posiadała informację, kto był odbiorcą przedmiotowych zbiorników. W związku z powyższym, to na Stronie, jako producencie, leży obowiązek usunięcia skutków swoich niezgodnych z prawem działań. Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym, urządzenia techniczne powinny być projektowane, wytwarzane, naprawiane, modernizowane oraz eksploatowane zgodnie z ich przeznaczeniem, w sposób zapewniający bezpieczeństwo ich eksploatacji - zgodnie z przepisami ustawy i przepisami odrębnymi. Względy bezpieczeństwa eksploatacji, w szczególności zagrożenie dla zdrowia i życia użytkowników zbiorników, wynikające z użytkowania zbiorników, które nie uzyskały decyzji zezwalającej na ich eksploatację, uzasadniały zatem zakaz wycofania tych urządzeń z eksploatacji, co było logiczną konsekwencją zakazu ich eksploatacji.

Zdaniem organu nie znajduje również potwierdzenia zarzut skierowania decyzji do podmiotu niebędącego stroną w sprawie. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym, zbiorniki, o których mowa w zaskarżonej decyzji, powinny zostać poddane wykonywanemu przez TDT dozorowi technicznemu i uzyskać decyzję zezwalającą na ich eksploatację. Strona nie spełniła tego wymogu i dopuściła do eksploatacji zbiorniki bez wymaganej decyzji. Zaskarżona decyzja Dyrektora TDT miała na celu zapobieżenie dalszemu przekazywaniu do eksploatacji i eksploatowaniu, a także wycofanie z rynku urządzeń nieodpowiadających wymaganiom określonym w ustawie o dozorze technicznym, co powinno być obowiązkiem podmiotu, który je na rynek wprowadził.

Niezasadnym jest również zarzut naruszenia przepisu art. 16 powołanej ustawy. Przepis ten bowiem nie odnosi się w żaden sposób, ani do sytuacji faktycznej, ani prawnej, stanowiących podstawę wydania zaskarżonej decyzji.

Strona zarzuca zaskarżonej decyzji, iż była ona niewykonalna w dniu jej wydania, a jej wykonalność ma charakter trwały, ponieważ załącznik do tej decyzji "określa nr zbiornika nie podając roku produkcji". Strona bowiem stosuje te same numery zbiorników każdego roku. W związku z powyższym zaskarżona decyzja powoduje wycofanie z eksploatacji "również zbiorniki zabudowane osprzętem eksploatowane w. latach wcześniejszych, tj. 2008, 2007, 2006, 2005 itd.". Organ nie podzielił twierdzeń strony co do wykonalności decyzji.

W załączniku do decyzji wskazano bowiem m.in. numery zbiorników, które powinny być wycofane z eksploatacji, opierając się na zestawieniach, które Strona przekazała w trakcie postępowania, i które to zestawienia nie zawierały informacji dotyczącej roku produkcji tych zbiorników. W decyzji nie wskazano roku produkcji tych zbiorników, ale w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jednoznacznie zapisano, iż dotyczy ona tylko zbiorników na gaz skroplony (LPG), służących do zasilania silników spalinowych w pojazdach, wyprodukowanych przez Stronę, które "zostały wprowadzone do eksploatacji z pominięciem obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy o dozorze technicznym". Oznacza to, iż zaskarżona decyzja nie dotyczy wszystkich zbiorników o podanych w załączniku numerach, ale tylko tych, które zostały wprowadzone do obrotu w Polsce, m.in. bez badań TDT, protokołów z badań oraz decyzji dopuszczających do eksploatacji, wydanych przez TDT.

Minister Infrastruktury, nie stwierdził zatem zaistnienia przesłanek, które uzasadniały wydanie decyzji stwierdzającej nieważność decyzji Dyrektora TDT z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...].

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy strona wniosła o uchylenie decyzji podnosząc, iż organ błędnie uznał, iż nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia jej nieważności.

To, że organ powołał się w "petitum" decyzji na art. 44 i 7 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym z powołaniem się na niespełnianie wymagań z art. 14 wskazanej ustawy o dozorze technicznym nie oznacza, zdaniem strony, istnienia podstawy prawnej dla tej konkretnej decyzji. Opisywanie w uzasadnieniu, że podstawą jest jeszcze art. 18 ust. 1 jest również nadużyciem prawa, bo przepis odnosi się do eksploatującego tzn. właściciela samochodu, na którym zamontowano urządzenie, a skarżący, w jego ocenie nie jest eksploatującym urządzenie i nie może być stroną decyzji o zakazie ich eksploatacji.

Skarżący nie eksploatuje urządzeń, o których mowa w decyzji. Jeżeli decyzja w ogóle mówi o urządzeniach, to takie eksploatują właściciele samochodów. Bowiem urządzeniem jest dopiero zbiornik zabudowany wraz z osprzętem na samochodzie. W tym ujęciu decyzja została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie i bez podstawy prawnej, skoro organ powołuje się na przepis art. 18 dotyczący niewłaściwej eksploatacji urządzenia, a nie produkcji zbiorników.

Biorąc pod uwagę uzasadnienie decyzji organu , to właściwie nie wie on robi, czy wycofuje zbiorniki czy urządzenia z eksploatacji.

Jeśli organ chciałby wycofać z obrotu nie urządzenia, lecz same zbiorniki, to wycofanie z obrotu zbiorników wymienionych w załączniku do przedmiotowej decyzji byłoby, zdaniem skarżącego, możliwe tylko wtedy, gdyby spełnione zostały jednocześnie trzy przesłanki:

1.urządzenie techniczne objęte jest dozorem technicznym uproszczonym

2.jest produkowane seryjnie na podstawie tej samej dokumentacji i według tej samej technologii

3.jest sprzedawane w stanie przygotowanym do eksploatacji.

W przypadku adresata decyzji, tj. skarżącego, nie są spełnione co najmniej dwie z trzech wymienionych przesłanek, a więc zbiorniki objęte są dozorem pełnym i nie są sprzedawane w stanie gotowym do eksploatacji.

Skarżący nie zgodził się również ze stanowiskiem organu co do niezasadności zarzutu niewykonalności w/w decyzji podnosząc, że załącznik określa nr zbiornika nie podając roku produkcji. Tymczasem te same nr zbiorników stosowane są niego każdego roku (od 1 do ...). Powoduje to niewykonalność decyzji, bowiem decyzja wycofuje z eksploatacji również zbiorniki zabudowane osprzętem i eksploatowane w latach wcześniejszych tj. 2008, 2007, 2006, 2005 itd. Aktualnie na stacjach diagnostycznych, w wyniku przedmiotowej decyzji nie dokonuje się (odmawia się) przeglądów okresowych urządzeń eksploatowanych przez właścicieli samochodów, pomimo, że ich urządzenia dopuszczone były do obrotu przez TDT w latach wcześniejszych zgodnie z wymaganiami. To w sposób oczywisty powoduje niemożliwość prawidłowego wykonania decyzji i powoływanie się na stronę, ze to ona przedstawiła .."zestawienia" jest jedynie próbą zatuszowania nieprofesjonalnego działania organu. Zakwestionowane zestawienia przedstawiane były tylko w 2009 r. jego dotyczyły.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa Minister Infrastruktury utrzymywał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu wskazano, że wydając zaskarżoną decyzję nr [...], Dyrektor TDT przyjął ustalenia zawarte w w/w protokole z przeprowadzonej w dniu [...] stycznia 2010 r. inspekcji. W trakcie tej inspekcji, na wezwanie TDT, Strona przedstawiła kopie poświadczeń wykonania i zbadania zbiorników LPG dla pojazdów samochodowych z dnia [...] października 2009 r. i [...] grudnia 2009 r., które zostały wprowadzone do obrotu, w Polsce bez badań wykonanych przez TDT oraz bez dokumentów, t.j. protokołu z badania oraz decyzji dopuszczającej do eksploatacji wydanych przez TDT.

Wydając decyzję nr [...], Dyrektor TDT stwierdził, iż "urządzenia (tj. zbiorniki LPG), szczegółowo określone w załączniku do decyzji, powinny zostać wycofane z eksploatacji ze względu na nieprzestrzeganie obowiązujących w tym zakresie przepisów". Zgodnie bowiem z przepisem § 1 pkt 1 lit. f rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu oraz w związku z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym, zbiorniki na gaz skroplony lub sprężony, służące do zasilania silników spalinowych w pojazdach podlegają dozorowi technicznemu i mogą być eksploatowane tylko na podstawie decyzji zezwalającej na ich eksploatację, wydanej przez właściwą jednostkę dozoru technicznego, czyli TDT (art. 44 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym).

Zdaniem organu zaskarżona decyzja zawiera w swojej treści zarówno podstawę formalną, jak i materialną. Podstawą formalną jest art. 44 ust. 1 pkt 3 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym oraz art. 104 kpa. -Natomiast podstawą materialną jest art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym, na podstawie którego Stronie nie zezwala się na eksploatację urządzeń szczegółowo określonych w załączniku nr 1 do decyzji, co równoznaczne jest z nakazem wstrzymania eksploatacji urządzenia, o którym mowa w w/w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym.

Przedmiotowe zbiorniki podlegają dozorowi technicznemu sprawowanemu w formie dozoru pełnego i mogą być dopuszczone do eksploatacji na podstawie art. 14. ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym. Obejmuje on swoim zakresem przeprowadzenie badań przez TDT w czasie produkcji, co nie zostało spełnione przez Stronę, czyli producenta. Natomiast wbrew obowiązującym przepisom, Strona wprowadziła do obrotu [...] zbiorników LPG i tylko ona posiadała informację, kto był odbiorcą przedmiotowych zbiorników. W związku z powyższym, to na Stronie, jako producencie, leży obowiązek usunięcia skutków swoich niezgodnych z prawem działań. Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym, urządzenia techniczne powinny być projektowane, wytwarzane, naprawiane, modernizowane oraz eksploatowane zgodnie z ich przeznaczeniem, w sposób zapewniający bezpieczeństwo ich eksploatacji - zgodnie z przepisami ustawy i przepisami odrębnymi. Względy bezpieczeństwa eksploatacji, w szczególności zagrożenie dla zdrowia i życia użytkowników zbiorników, wynikające z użytkowania zbiorników, które nie uzyskały decyzji zezwalającej na ich eksploatację, uzasadniały nakaz wycofania tych urządzeń z eksploatacji, co było logiczną konsekwencją zakazu ich eksploatacji.

Nie znajduje również potwierdzenia zarzut skierowania decyzji do podmiotu niebędącego stroną w sprawie. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym, zbiorniki, o których mowa w zaskarżonej decyzji, powinny zostać poddane wykonywanemu przez TDT dozorowi technicznemu i uzyskać decyzję zezwalającą na ich eksploatację. Strona nie spełniła tego wymogu i dopuściła do eksploatacji zbiorniki bez wymaganej decyzji. Zaskarżona decyzja Dyrektora TDT miała na celu zapobieżenie dalszemu przekazywaniu do eksploatacji i eksploatowaniu, a także wycofanie z rynku urządzeń nieodpowiadających wymaganiom określonym w ustawie o dozorze technicznym, co powinno być obowiązkiem podmiotu, który je na rynek wprowadził.

Minister Infrastruktury nie zgodził się z twierdzeniem strony, iż zaskarżona decyzja była niewykonalna już w dniu jej wydania, a jej wykonalność ma charakter trwały, ponieważ załącznik do tej decyzji "określa nr zbiornika nie podając roku produkcji", co zdaniem Strony skutkuje wycofaniem z eksploatacji zbiorników wyprodukowanych w latach wcześniejszych. Zdaniem Ministra Infrastruktury powyższe twierdzenie jest bezzasadne. Dyrektor TDT wydając zaskarżoną decyzję, wskazał w załączniku m.in. numery zbiorników, które powinny być wycofane z eksploatacji, opierając się na zestawieniach, które Strona przekazała w trakcie postępowania, i które to zestawienia nie zawierały informacji dotyczącej roku produkcji tych zbiorników. W decyzji nie wskazano roku produkcji tych zbiorników, ale w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jednoznacznie zapisano, iż dotyczy ona tylko zbiorników na gaz skroplony (LPG), służących do zasilania silników spalinowych w pojazdach, wyprodukowanych przez Stronę, które "zostały wprowadzone do eksploatacji z pominięciem obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy o dozorze technicznym". Oznacza to, iż zaskarżona decyzja nie dotyczy wszystkich zbiorników o podanych w załączniku numerach, ale tylko tych, które zostały wprowadzone do obrotu w Polsce, m.in. bez badań TDT, protokołów z badań oraz decyzji dopuszczających do eksploatacji, wydanych przez TDT.

Bezzasadne wydaje się również twierdzenie strony, iż "aktualnie na stacjach diagnostycznych, w wyniku przedmiotowej decyzji nie dokonuje się (odmawia się) przeglądów okresowych urządzeń eksploatowanych przez właścicieli samochodów, pomimo, że ich urządzenia dopuszczone były do obrotu przez TDT w latach wcześniejszych zgodnie z wymaganiami". W punkcie 9.2. Załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 18 września 2009 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz. U. Nr 155, poz. 1232), sprawdzeniu przez diagnostę podlega również dokument stwierdzający sprawność urządzenia technicznego wydany przez właściwy organ dozoru technicznego. Brak przedmiotowego dokumentu stanowi podstawę do uznania stanu technicznego pojazdu, przedmiotów jego wyposażenia i części za niezgodny z warunkami technicznymi. W związku z powyższym, zarzut Strony, iż diagności nie będą wiedzieli, które zbiorniki "zostały wprowadzone do eksploatacji z pominięciem obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy o dozorze technicznym'", zdaniem Ministra Infrastruktury, nie znajduje uzasadnienia.

W skardze na tę decyzję skarżący zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, w tym poprzez błędną wykładnię art. 4 pkt 1 lit. a) oraz art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21.12.2000 r. o dozorze technicznym (Dz.U. Nr 122, poz. 1321 z późn. zm.) - dalej zwana ustawą o dozorze, w zw. z § 1 pkt 1 lit. f) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16.07.2002 r. w sprawie rodzajów urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu (Dz.U. Nr 120, poz. 1021 z późn. zm.), skutkującą przyjęciem, że zbiornik na gaz LPG stanowi urządzenie techniczne objęte dozorem technicznym, podczas, gdy taki zbiornik stanowi jedynie element urządzenia technicznego, którym staje się dopiero po wyposażeniu w odpowiedni osprzęt umożliwiający jego użytkowanie;

2. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności:

- art. 6, 157 § 1, 156 § 1 pkt 1, 2 i 4 ustawy z dnia 14.06.1960 r. kpa w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy o dozorze, poprzez odmowę stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego (TDT) z dnia [...].01.2010 r., która zapadła z naruszeniem przepisów o właściwości, została wydana bez podstawy prawnej i została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, a więc jest obciążona kwalifikowanymi wadami prawnymi uzasadniającymi jej wyeliminowanie z obrotu prawnego;

- art. 6, 19, 20, 156 § 1 pkt 1 kpa w zw. z art. 7 ust. 1 oraz art. 44 ust. 1 pkt 1 lit c) ustawy o dozorze i § 1 ust. 2 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 20.10.2006 r. w sprawie warunków technicznych dozoru technicznego w zakresie projektowania, wytwarzania, eksploatacji, naprawy i modernizacji specjalistycznych urządzeń ciśnieniowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1469), poprzez utrzymanie w mocy decyzji wydanej przez Dyrektora TDT z naruszeniem przepisów o właściwości;

- art. 6, 11 oraz art. 156 § 1 pkt 2 i 4 kpa w zw. z art. 7 i 18 ustawy o dozorze, poprzez utrzymanie w obrocie prawnym decyzji Dyrektora TDT wydanej bez podstawy prawnej oraz skierowanie jej do osoby nie będącej stroną w sprawie, gdyż podstawy do zakazu eksploatacji i nakazu wycofania z obrotu zbiorników na gaz LPG nie mógł stanowić przepis art. 18 ust. 1 ustawy o dozorze, ponieważ Strona nie była podmiotem eksploatującym przedmiotowe zbiorniki, a zatem nie można jej zakazać ich eksploatacji, gdyż eksploatowane są one przez posiadaczy pojazdów napędzanych gazem LPG;

- art. 7 i art. 77 kpa w zw. z art. 7 ustawy o dozorze, poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej w następstwie nie wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w tym w zakresie naruszenia przez Stronę przepisów o dozorze technicznym, i oparcie rozstrzygnięcia w zasadzie wyłącznie na podstawie protokołu z inspekcji z dnia [...].01.2010 r., który jednak, że wskazanych niżej przyczyn, nie może stanowić dowodu w sprawie;

- art. 10 § 1, 61 § 4, 75 § 1, 81 kpa w zw. z art. 7 ustawy o dozorze, w następstwie naruszenia zasady czynnego udziału strony w postępowaniu poprzez niepoinformowanie jej o wszczęciu postępowania, wykorzystanie w sprawie protokołu z przeprowadzonej poza prowadzonym postępowaniem w dniu [...].01.2010 r. inspekcji, bez umożliwienia się stronie wypowiedzenia się co do zebranych materiałów i dowodów; konsekwencją czego uzyskany z naruszeniem prawa protokół z inspekcji nie stanowi dowodu w sprawie i nie może być podstawą rozstrzygnięcia;

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł:

- o stwierdzenie nieważności skarżonej decyzji oraz decyzji jej poprzedzającej, bądź

- o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej, oraz

- o zasądzenie na rzecz Skarżącego kosztów postępowania wg norm

przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy czym stosownie do § 2 powołanego artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – zw. ppsa – Dz. U. Nr 153, poz. 1270).

Badając skargę wg powyższych kryteriów Sąd uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja narusza bowiem prawo w stopniu uzasadniającym jej uchylenie.

Zaskarżona decyzja została wydana wskutek rozpoznania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora TDT z dnia [...] stycznia 2010 r. Podnieść zatem należy, iż stosownie do art. 127 § 3 kpa do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji, co oznacza, iż mimo iż postępowanie z ww. wniosku nie jest stricte postępowaniem dwuinstancyjnym to organ tak, jak w przypadku rozpoznawania odwołania zobowiązany jest do ponownego rozpoznania sprawy w jej całokształcie i odniesienia się do zarzutów zawartych we wniosku, dając wyraz swemu stanowisku w uzasadnieniu decyzji w sposób odpowiadający wymogom art. 107 § 3 kpa. Wprawdzie zaskarżona decyzja co do zasady spełnia wymóg art. 107 § 1 kpa, bo zawiera uzasadnienie.

W istocie jednak sprowadza się ono do przytoczenia (niemal w całości) uzasadnienia kwestionowanej przez skarżącego decyzji z dnia [...] czerwca 2010 r., co wskazuje na to, że organ nie dokonał pogłębionej analizy sprawy objętej zaskarżoną decyzją ani też nie odniósł się do stanowiska strony zawartego we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy. Wprawdzie strona we wniosku podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko co do wadliwości decyzji z dnia [...] stycznia 2010 r., jednakże ta okoliczność nie upoważnia organu do automatycznego powołania motywów decyzji z dnia [...] czerwca 2010 r. i przepisania ich do uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Takie działanie może być bowiem odczytywane nie tylko jako brak wnikliwości przy rozpoznawaniu wniosku złożonego w trybie art. 127 § 3 kpa i jest sprzeczne z zasadą pogłębiania zaufania do organów państwa, ale jako dowód, iż w istocie organ wniosku tego nie rozpoznał. Z jego treści wynika jednak, że sprowadza się ono do przytoczenia (niemal w całości) uzasadnienia decyzji z dnia [...] czerwca 2010 r., którą skarżący kwestionuje wnosząc o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej ww. decyzją. Skoro zatem zaskarżona decyzja wydana została wskutek tego wniosku to obowiązkiem organu było dokonanie pogłębionej ponownej analizy wszystkich okoliczności sprawy i uwzględnieniem prawnej ich oceny i odniesienie się do stanowiska strony zawartego w przedmiotowym wniosku. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji wskazuje jednak na to, iż w istocie organ nie zastosował się w sposób pełny do powyższych rygorów procedury administracyjnej. Jedynym zdaniem, poza treścią przytoczonego uzasadnienia decyzji z dnia [...] czerwca 2010 r. wskazującym na to, że organ rozpoznał wniosek jest stwierdzenie organu, że we wniosku strona nie przedstawiła nowych okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na zmianę rozstrzygnięcia. Takie twierdzenie nie jest jednak spełnieniem wymogu z art. 107 § 3 kpa, którym organ rozpoznający wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy jest również związany. Okoliczność, iż strona podtrzymała swoje stanowisko co do wadliwości decyzji z dnia [...] stycznia 2010 r. z obowiązku spełnienia powyższego wymogu jednak nie zwalnia.

Takie działanie może być odczytywane jako brak wnikliwości i staranności w rozpoznawaniu wniosku złożonego w trybie art. 127 § 3 kpa stanowi nie tylko o naruszeniu w/powołanego przepisu ale również jest sprzeczne z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa (art. 8 kpa). W tym stanie rzeczy nie jest możliwe dokonanie przez Sąd pełnej kontroli zaskarżonej decyzji.

Ponownie rozpoznając wniosek strony złożony w trybie art. 127 § 3 kpa organ uwzględni powyższe wskazania i podejmie stosowne rozstrzygnięcie, które winno być uzasadnione zgodnie z wymogami art. 107 § 3 kpa.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja z przyczyn procesowych jest decyzją wadliwą. Nie podzielił natomiast zarzutu podnoszonego w skardze, co do naruszenia przepisów o właściwości organu podzielając w tym względzie stanowisko organu zawarte w odpowiedzi na skargę.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ppsa orzekł, jak w pkt 1 sentencji, w pkt 2 uwzględniając art. 152 ppsa zaś o kosztach orzeczono po myśli art. 200 ppsa.