drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6401 Skargi organów nadzorczych na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym), Planowanie przestrzenne, Rada Miasta, stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały, II SA/Kr 20/11 - Wyrok WSA w Krakowie z 2011-05-11, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Kr 20/11 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2011-05-11 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-01-05
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Andrzej Irla /przewodniczący/
Kazimierz Bandarzewski /sprawozdawca/
Krystyna Daniel
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6401 Skargi organów nadzorczych na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Planowanie przestrzenne
Sygn. powiązane
II OSK 2025/11 - Wyrok NSA z 2011-12-14
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 80 poz 717 art. 17, art. 28
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie : WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) WSA Krystyna Daniel Protokolant : Anna Chwalibóg po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi Wojewody [....] na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 19 grudnia 2007 r. nr XXXI/398/07 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny-Dąbie" stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały

Uzasadnienie

W dniu 19 grudnia 2007 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę Nr XXXl/398/07 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny –Dąbie", rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu.

Wojewoda Małopolski opublikował ww. uchwałę Rady Miasta Krakowa w sprawie uchwalenia planu w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego Nr 101 z dnia 12 lutego 2008 r. Uchwała po upływie 30 dni od tej daty weszła w życie i stała się prawem miejscowym.

Wojewoda Małopolski pismem z dnia 3 grudnia 2010 r. wniósł, na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) skargę na ww. uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, domagając się stwierdzenie jej nieważności w całości.

W bardzo obszernym uzasadnieniu skargi podniesiono, że istota skargi domagającej się stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miasta Krakowa Nr XXXI/398/07 z dnia 19 grudnia 2007 r. w całości i sprowadza się do tego, że na różnych etapach procedury planistycznej dokonano szeregu zmian planu miejscowego w stosunku do projektu tegoż planu podlegającego wyłożeniu do publicznego wglądu przy jednoczesnym braku powtórzenia czynności proceduralnych w niezbędnym zakresie. Wykładany do publicznego wglądu projekt planu częściowo został zmieniony nie tylko wskutek wniesionych uwag uwzględnionych następnie przez Prezydenta Miasta Krakowa czy też rozstrzygnięcia Rady Miasta Krakowa w zakresie uwag przez Prezydenta nie uwzględnionych, ale także projekt ów uległ zmianie w wyniku uwzględnienia przez Radę Miasta Krakowa wniosków radnych.

Skarga strony skarżącej uzasadniana jest także stwierdzonym w toku analizy prawnej brakiem wymaganej ustawowo zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru Czyżyny - Dąbie z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa przyjętego uchwałą Nr XII/87/03 Rady Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 r. w odniesieniu do ustaleń dla części obszaru objętego przedmiotowym planem miejscowym.

Wnioskując o stwierdzenie nieważności uchwały w sprawie planu miejscowego dla obszaru Czyżyny - Dąbie strona skarżąca zdecydowała się objąć swoim wnioskiem przedmiotową uchwałę w całości, albowiem w jej ocenie zdelegalizowanie uchwały zgodnie z żądaniem strony skarżącej odnoszącym się tylko i wyłącznie do jej fragmentów przy jednoczesnym założeniu przeważającej większości racji po stronie skarżącej, uczyniłoby pozostałą część kwestionowanego planu miejscowego bezprzedmiotową. Przyczyną takiego stanowiska jest w szczególności to, że zastrzeżenia strony skarżącej co do zgodności z prawem przedmiotowego planu miejscowego odnoszą się do przeważającej jego części, a ponadto - co ma także znaczenie - dotyczą one planu miejscowego dla terenów newralgicznych urbanistycznie, przeznaczonych do zainwestowania w różny sposób, w tym także do terenów przeznaczonych pod realizację różnych form zieleni urządzonej.

Dokonując działań zmierzających do kompleksowej oceny zgodności z obowiązującym porządkiem prawnym uchwalonego przez Radę Miasta Krakowa miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu Czyżyny - Dąbie, strona skarżąca dokonała porównania tekstu projektu planu wyłożonego do publicznego wglądu i planu uchwalonego oraz dokonała analizy dokumentacji planistycznej w zakresie sposobu rozpatrzenia złożonych do wyłożonego projektu planu uwag.

W ocenie Wojewody Małopolskiego organ planistyczny, uchwalając przedmiotowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla obszaru Czyżyny - Dąbie, dokonał zmian w przeznaczeniu części terenów objętych tym planem w odniesieniu do projektu planu dla tego obszaru wyłożonego do publicznego wglądu. Dokonanie samego tylko porównania rysunków - planu uchwalonego i projektu planu wyłożonego pozwala na konstatację, że część terenów planem objętych w efekcie ma inne przeznaczenie, aniżeli przeznaczenie określone w projekcie planu miejscowego. Ponieważ owe zmiany przeznaczenia niektórych obszarów planu w stosunku do projektu planu z wyłożenia wiążą się ze zmianą także części ustaleń tekstowych dla tych terenów, strona skarżąca przedstawiła łącznie wszystkie dostrzeżone zmiany, jednocześnie pokazując zmiany w ustaleniach i zmiany w przeznaczeniu poszczególnych obszarów terenów, wraz z jednoczesnym podjęciem próby wskazania źródeł owych zmian.

Wskazane w skardze różnice pomiędzy uchwalonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla obszaru Czyżyny - Dąbie a projektem tego planu wyłożonym do publicznego wglądu dotyczą § 16 ust. 2 planu miejscowego w zakresie Ilości miejsc postojowych oraz zbilansowania miejsc postojowych.

Zapis § 16 uchwały, dotyczący zasad modernizacji, rozbudowy i budowy układu komunikacyjnego obszaru objętego planem miejscowym Czyżyny - Dąbie, zawiera ustalenia odnoszące się do całego obszaru objętego przedmiotowym planem, zatem ustalone w § 16 ust. 2 przedmiotowego planu zasady obsługi parkingowej obszaru objętego planem mają zastosowanie do całości tego obszaru. Zgodnie z przepisami obowiązującego porządku prawnego w miejscowym planie określa się obowiązkowo m. in. zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej, które zawierać powinny wskaźniki w zakresie komunikacji i sieci infrastruktury technicznej, w szczególności ilości miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań lub ilości zatrudnionych albo powierzchni obiektów usługowych i produkcyjnych (art. 15 ust. 2 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z § 4 pkt 9 lit. c rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1587)).

W ocenie strony skarżącej tego rodzaju działanie rady gminy stanowi istotne naruszenie trybu procedowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie bowiem z przepisem art. 19 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jeżeli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego, w tym także w wyniku uwzględnienia uwag planu - czynności, o których mowa w art. 17 ustawy, ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian; przedmiotem ponowionych czynności może być jedynie część projektu planu objęta zmianą. Przywołany przepis umożliwia zatem radnym wprowadzanie dodatkowych zmian do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, z tym jednakże, że po dokonaniu powyższego winny zostać ponowione w niezbędnym zakresie czynności proceduralne. Odstąpienie natomiast rady gminy od powtórzenia w niezbędnym zakresie procedury planistycznej jest istotnym naruszeniem trybu sporządzania planu miejscowego i winno skutkować stwierdzeniem nieważności wszystkich ustaleń planu miejscowego odnoszących się do tych obszarów wyznaczonych w planie, w odniesieniu do których wystąpiło owo naruszenie.

Wskaźniki dotyczące zapewnienia koniecznej liczby miejsc parkingowych są ustalane zwykle dla całego przeznaczonego do zainwestowania obszaru objętego planem (i tak też było w niniejszym przypadku) i ponadto z istoty swej są znaczącym elementem projektowanych zasad zagospodarowania przestrzeni. Z tego powodu w ocenie strony skarżącej zmiana liczby miejsc parkingowych dokonana bezpośrednio przez radnych winna następnie zostać poddana weryfikacji najbardziej zainteresowanych podmiotów, tj. mieszkańców, właścicieli, podmiotów zamierzających inwestować na tym obszarze.

Wojewoda Małopolski wskazał na różnice w zakresie § 29 planu miejscowego co do wysokości zabudowy na terenach UN2 - Tereny Usług Nauki, dokonane bezpośrednio przez Radę Miasta Krakowa już po zakończeniu etapu wyłożenia projektu planu miejscowego obszaru Czyżyny - Dąbie do publicznego wglądu, w tym także po zakończeniu etapu wprowadzania przez Prezydenta Miasta Krakowa uwag do projektu planu złożonych w wyniku jego wyłożenia.

Uwzględniając powyższe strona skarżąca podkreśla, iż w jej ocenie ustalenie wskaźnika wysokości zabudowy na poziomie innym niż w wersji wyłożonej do publicznego wglądu, dokonane bezpośrednio przez organ stanowiący gminy po zakończeniu prac nad projektem planu przez organ wykonawczy, jest obarczone błędem o charakterze proceduralnym w sytuacji, jeśli organ stanowiący nie dopełnił wymogu określonego w przepisie art. 19 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W myśl tego przepisu jeżeli rada gminy stwierdziła konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego, w tym także w wyniku uwzględnienia uwag do projektu planu, winny następnie zostać powtórzone czynności, o których mowa w art. 17 ustawy, w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian.

Następnie Wojewoda Małopolski wskazał na różnice obejmujące treść § 31 planu miejscowego, wskutek czego zmianie uległy wskaźniki intensywności zabudowy dla obszaru oznaczonego w planie symbolem UN/UW - Tereny Usług Nauki i Usług Kongresowo - Wystawienniczych w porównaniu z ustaleniami zawartymi w projekcie planu. W uchwalonym planie miejscowym podwyższony został maksymalny dopuszczalny udział powierzchni zainwestowanej obiektami i urządzeniami przeznaczenia dopuszczalnego z 40% w projekcie planu do 45% powierzchni terenu w planie uchwalonym, jak również obniżony został minimalny wskaźnik powierzchni czynnej biologicznie z 20% w projekcie planu do 15% w planie uchwalonym.

W skardze podniesiono różnice w treści § 33 planu miejscowego. Projekt planu wyznaczał na obszarze nim objętym Tereny Zabudowy Usługowej oznaczone symbolami od U1 do U5, dla których przewidziano konkretne ustalenia co do zasad ich zagospodarowania i parametrów projektowanej tam zabudowy, odrębne dla każdego z terenów oznaczonych symbolem U. W planie miejscowym uchwalonym wyznaczone zostały natomiast Tereny Zabudowy Usługowej od U1 do U8, dla których także przewidziano konkretne ustalenia w zakresie wyżej wskazanym, niemniej jednak w części ustalenia te odbiegają od ustaleń przyjętych dla tych obszarów w projekcie planu.

W odniesieniu do terenów oznaczonych w planie symbolem U1 stwierdzono, że w projekcie planu podlegającym wyłożeniu do publicznego wglądu na rysunku planu wyznaczone zostały dwa tereny o symbolu U1: obydwa tereny poniżej drogi oznaczonej symbolem KD/Z+T w południowo - zachodniej części obszaru objętego planem. Jeden z tych terenów U1, usytuowany na rysunku planu pomiędzy drogą KD/Z (od strony wschodniej), terenem oznaczonym symbolem MWU5 (od strony zachodniej) i terenem KD/D (od strony południowej), w planie uchwalonym opisany został symbolem U6, zaś w części tekstowej planu uchwalonego wprowadzone zostały ustalenia dla terenu U6 odmienne aniżeli ustalenia dla tego samego terenu zawarte w projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu, a dotyczące dopuszczalnej maksymalnej wysokości projektowanej tam zabudowy. W projekcie przedmiotowego planu miejscowego dla wszystkich obszarów oznaczonych symbolem U1 dopuszczono lokalizację zabudowy o wysokości nie przekraczającej 13 metrów, zaś w planie uchwalonym dla terenu oznaczonego symbolem U6 (w projekcie planu Ul) przewidziano możliwość lokalizacji zabudowy o wysokości nie przekraczającej 20 metrów. Powyższa zmiana parametru wysokości zabudowy w obszarze U6 wynika z uwzględnienia przez Prezydenta Miasta Krakowa uwagi opisanej pod nr [...] w Zarządzeniu Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 23 kwietnia 2007 r. w sprawie sposobu rozpatrzenia uwag do projektu planu obszaru Czyżyny - Dąbie.

W ocenie strony skarżącej opisane wyżej działanie organu planistycznego ma charakter istotnego naruszenia procedury sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Organ planistyczny bowiem wprowadzając ową zmianę ustaleń dla danego terenu nie powtórzył procedury planistycznej w niezbędnym zakresie, zatem wedle strony skarżącej winna zostać stwierdzona nieważność przedmiotowego planu w zakresie wszystkich jego ustaleń części tekstowej oraz graficznej dotyczących obszaru oznaczonego na rysunku planu symbolem U6.

W odniesieniu z kolei do terenów oznaczonych w projekcie planu symbolem U2 stwierdza się, iż w części graficznej projektu wyznaczone zostały cztery obszary oznaczone symbolem U2. Analogicznie także w planie uchwalonym wyznaczono cztery tereny o takim symbolu, przy czym jeden z tych obszarów w planie uchwalonym ma inne granice aniżeli ten sam teren w projekcie planu. Powyższe dotyczy terenu oznaczonego symbolem U2 położonego przy wschodniej granicy obszaru objętego planem, pomiędzy drogami oznaczonymi symbolami KD/D (od strony zachodniej i południowej), KD/Z+T (od strony północnej) i KD/GP+T (od strony wschodniej). Zmiana granic tego obszaru w stosunku do projektu planu wyłożonego do publicznego wglądu polega na ujęciu w liniach rozgraniczających terenu U2 także terenu, który w projekcie planu oznaczony był symbolem ZP5, a który usytuowany był w bezpośrednim sąsiedztwie omawianego terenu U2 przy drodze KD/GP+T. W efekcie tychże działań obszar ZP5 zawarty został w liniach rozgraniczających obszaru U2 o ustaleniach takich, jak dla terenu U2, a zatem o ustaleniach dopuszczających zainwestowanie kubaturowe na całym tym obszarze, podczas gdy w projekcie planu teren ZP5 przeznaczony był pod zieleń urządzoną jako zieleniec w sąsiedztwie węzła komunikacyjnego i terenów komunikacji, bez możliwości lokalizacji na tym obszarze jakiejkolwiek zabudowy. Powyższa zmiana przeznaczenia obszaru ZP5 na U2 i w konsekwencji zmiana także ustaleń tekstowych w tym zakresie, wynika wprost z pozytywnego rozpatrzenia przez Prezydenta Miasta Krakowa uwagi opisanej pod nr 6 w ostatnio przywołanym Zarządzeniu Prezydenta Miasta Krakowa.

Powyższe powoduje zatem, w ocenie strony skarżącej, konieczność stwierdzenia nieważności wszystkich ustaleń części tekstowej i graficznej planu w takim fragmencie omawianego terenu oznaczonego w planie miejscowym symbolem U2, w jakim teren ten w projekcie planu oznaczony był symbolem ZP5, zaś uzasadnieniem wniosku strony skarżącej jest przyjęcie przez nią założenia o konieczności ponowienia procedury planistycznej w odniesieniu do zmienionego przeznaczenia danego obszaru.

Niezależnie od powyższego strona skarżąca stwierdza, iż w odniesieniu do wszystkich pozostałych terenów oznaczonych symbolem U2 (poza powyżej opisanym) w planie uchwalonym wprowadzono odmienne ustalenia co do dopuszczalnej wysokości lokalizowanej na tych terenach zabudowy. Na obszarach oznaczonych tym symbolem projekt planu miejscowego wyłożony do publicznego wglądu przewidywał możliwość lokalizowania obiektów kubaturowych nie przekraczających wysokości 10 metrów. Prezydent Miasta Krakowa przekazując pod obrady Rady Miasta Krakowa projekt uchwały w sprawie planu miejscowego dla obszaru Czyżyny - Dąbie określił ten parametr wysokości zabudowy dla tych terenów na takim samym poziomie (10 metrów). § 33 ust. 3 pkt 6 lit. b załącznika do Zarządzenia Nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 30 października 2007 r. w sprawie przyjęcia i przekazania pod obrady Rady Miasta Krakowa projektu uchwały Rady Miasta Krakowa w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny – Dąbie" przewidywał dla terenu U2 i U4 wysokość zabudowy maksymalnie do 10 metrów. Tymczasem w planie uchwalonym parametr ten pozostawiono niezmieniony jedynie w odniesieniu do terenu U2 opisanego wyżej (tego powstałego z połączenia terenów U2 i ZP5), zaś na pozostałych terenach oznaczonych symbolem U2 w planie dopuszczona została możliwość lokalizacji zabudowy o wysokości maksymalnie 20 metrów.

W ocenie strony skarżącej zmiana parametru wysokości dopuszczalnej zabudowy w ww. opisanych obszarach nastąpiła już po przekazaniu Radzie Miasta Krakowa projektu uchwały w sprawie przedmiotowego planu miejscowego. Biorąc pod uwagę powyższe strona skarżąca podnosi, iż w jej ocenie to Rada Miasta Krakowa dokonała zmiany projektu planu w tym zakresie czyniąc powyższe już po jego wyłożeniu do publicznego wglądu, bez powtórzenia procedury planistycznej w niezbędnym zakresie. Tego rodzaju działanie jak opisane wyżej winno skutkować zatem stwierdzeniem nieważności wszystkich ustaleń przedmiotowego planu miejscowego w zakresie tych terenów oznaczonych symbolem U2, do których odnosi się zapis § 33 ust. 3 pkt 6 lit. b planu uchwalonego, a to w myśl przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Powyżej opisane ustalenia tekstowej i graficznej części planu, odmienne od ustaleń dla tych obszarów zawartych w projekcie planu miejscowego wyłożonym do publicznego wglądu, uzasadniają w ocenie strony skarżącej wniosek o stwierdzenie nieważności wszystkich ustaleń przedmiotowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie odnoszącym się do opisanych powyżej terenów.

W odniesieniu do terenów oznaczonych w uchwalonym planie miejscowym symbolem U3 strona skarżąca wskazuje, iż projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Czyżyny - Dąbie przewidywał w części graficznej trzy obszary oznaczone symbolem U3 - wszystkie w południowo-zachodniej części obszaru objętego planem. W planie uchwalonym tylko jeden z tych obszarów pozostał niezmieniony - mianowicie obszar U3 graniczący z drogą KD/D (od strony południowo-wschodniej) i z terenem oznaczonym U6 (od strony zachodniej). W odniesieniu do pozostałych terenów oznaczonych symbolem U3 w planie uchwalonym nastąpiły zmiany w stosunku do tego, co było przedmiotem wyłożenia.

Obszar oznaczony w projekcie planu symbolem U3, zlokalizowany przy południowo-zachodniej granicy przedmiotowego planu miejscowego pomiędzy terenami MWN2 (od zachodu), U1 (od południa) i KD/D (od wschodu) w planie uchwalonym został opisany jako teren oznaczony symbolem U7. W zakresie ustaleń dla tego obszaru zawartych w planie wyłożonym do publicznego wglądu, a dotyczących dopuszczalnej wysokości lokalizowanej tam zabudowy, wystąpiły zmiany polegające na odmiennym określeniu tego parametru. W planie uchwalonym na obszarze oznaczonym symbolem U7 zapisano bowiem możliwość lokalizowania zabudowy o wysokości maksymalnie 19 metrów, podczas gdy ustalenia projektu planu dla terenów U3 (a zatem także dla obszaru oznaczonego w planie uchwalonym symbolem U7) przewidywały dopuszczalną wysokość zabudowy do 13 metrów. Powyższe nastąpiło w wyniku uwzględnienia przez Prezydenta Miasta Krakowa uwagi opisanej w Zarządzeniu Prezydenta Miasta Krakowa Nr [...] z dnia 23 kwietnia 2007 r. pod nr [...] i uwzględnienia jej w projekcie planu bez powtórzenia procedury planistycznej, co w ocenie strony skarżącej skutkować winno stwierdzeniem nieważności wszystkich ustaleń przedmiotowego planu miejscowego (części tekstowej i części graficznej) w zakresie, w jakim dotyczą one terenu oznaczonego w planie miejscowym symbolem U7.

Także obszar oznaczony w projekcie planu symbolem U3, zlokalizowany przy południowej granicy obszaru objętego planem, sąsiadujący z drogą KD/D (od strony zachodniej) oraz drogą KD/Z i terenem ZP5 (od strony wschodniej), w planie uchwalonym ma zmienione granice - mianowicie sąsiadujący z tym terenem obszar oznaczony w projekcie planu symbolem ZP5, w planie uchwalonym połączony został w całości z terenem U3 i oznaczony ostatecznie symbolem U3. W sytuacji jak opisana wyżej, w wyniku zmiany granic przedmiotowego obszaru U3 i rozszerzenia go następnie o obszar, który w projekcie planu przeznaczony był pod zieleń urządzoną w rejonie węzła komunikacyjnego bez możliwości jego zabudowy (i oznaczony był symbolem ZP5), uzasadniony jest wniosek strony skarżącej o stwierdzenie nieważności ustaleń przedmiotowego planu w części tekstowej i graficznej w takim zakresie, w jakim dotyczy on terenu, który w projekcie planu oznaczony był symbolem ZP5, zaś w planie uchwalonym znalazł się w liniach rozgraniczających obszaru U3. Wprowadzone do planu uchwalonego wyżej opisane ustalenia w zakresie ww. obszaru U3 są wynikiem częściowego uwzględnienia przez Prezydenta Miasta Krakowa uwag opisanych pod nr [...] i pod nr [...] w Zarządzeniu Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 23 kwietnia 2007 r. Nr [...].

Odnośnie terenów oznaczonych na rysunku planu symbolem U4 strona skarżąca wskazuje, iż w projekcie przedmiotowego planu miejscowego wyznaczone były dwa obszary oznaczone symbolem U4: -jeden obszar zlokalizowany był przy północnej granicy obszaru objętego planem (pomiędzy drogami KD/GP i KD/L, od strony wschodniej sąsiadujący z terenem oznaczonym symbolem U5), do którego to obszaru strona skarżąca nie wnosi żadnych zastrzeżeń co do jego granic, oraz drugi obszar oznaczony symbolem U4, zlokalizowany przy terenach UN/UW (od strony północnej) oraz przy drogach KD/D, KD/Z+T i KD/GP+T (odpowiednio od strony zachodniej, południowej i wschodniej). W odniesieniu do tego drugiego obszaru strona skarżąca wskazuje, w porównaniu z projektem planu wyłożonym do publicznego wglądu w planie uchwalonym nastąpiła zmiana granic tego obszaru od strony wschodniej - od granicy z drogą KD/GP+T, polegająca na poszerzeniu tego terenu U4 o fragment terenu w projekcie planu leżącego w liniach rozgraniczających drogi KD/GP+T. Powyższe spowodowane zostało przyjęciem przez Prezydenta Miasta Krakowa autopoprawki nr [...] Radnego Rady Miasta Krakowa zgłoszonej do projektu uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Czyżyny - Dąbie (Zarządzenie Nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie przyjęcia autopoprawki do projektu uchwały Rady Miasta Krakowa w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny – Dąbie"), polegającej na korekcie linii rozgraniczającej pomiędzy terenami KD/GP+T i terenami U4 i UN/UW.

Zmianie uległy także ustalenia części tekstowej planu miejscowego w zakresie dopuszczalnej wysokości zabudowy lokalizowanej w obszarach oznaczonych symbolem U4 - w projekcie planu miejscowego wyłożonym do publicznego wglądu w terenach U4 dopuszczona była możliwość lokalizacji zabudowy o wysokości nie przekraczającej 10 metrów, zaś w planie uchwalonym w obszarach U4 dopuszczono możliwość lokalizacji zabudowy o wysokości maksymalnie do 33 metrów. Uzasadniony jest zatem wniosek strony skarżącej o stwierdzenie nieważności przedmiotowego planu miejscowego w zakresie, w jakim dotyczy on obszarów oznaczonych w planie symbolem U4, a to ze względu na naruszenie przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W zakresie terenu oznaczonego symbolem U5 strona skarżąca zauważa, że w projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu wyznaczony został jeden obszar oznaczony symbolem U5, zlokalizowany przy północno-wschodniej granicy obszaru objętego planem, sąsiadujący od strony południowej z terenem oznaczonym symbolem ZS, a od strony północnej i wschodniej z drogami odpowiednio KD/GP i KD/GP+T. W planie uchwalonym znaczna części terenu U5 zmieniono przeznaczenie - dużą część U5 od strony wschodniej (przy granicy z drogą KD/GP+T) przeznaczono na teren oznaczony symbolem MWU6. Wskutek powyższego zmianie uległy ustalenia części tekstowej miejscowego planu w zakresie, w jakim odnoszą się one w całości do obszaru oznaczonego w planie uchwalonym jako MWU6 w stosunku do ustaleń, jakie dla tego samego obszaru, (oznaczonego jednakże w projekcie planu symbolem U5) przewidywał projekt miejscowego planu. Różnice w tym zakresie dotyczą nie tylko przeznaczenia podstawowego, ale także wskaźnika dopuszczalnej wysokości projektowanej na tym obszarze zabudowy: ustalenia dla terenu U5 w projekcie planu i w planie uchwalonym dopuszczają na tym obszarze lokalizację zabudowy o wysokości maksymalnie do 20 metrów, zaś dla terenu MWU6 w planie uchwalonym przewidziano możliwość lokalizowania obiektów o wysokości do 25 metrów (pozostałe wskaźniki ustalone dla MWU6, jak powierzchnia zabudowy, wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej są tożsame z ustaleniami dla terenu U5 w projekcie planu i w planie uchwalonym). W ocenie strony skarżącej powyższe nastąpiło w wyniku uwzględnienia przez Prezydenta Miasta Krakowa uwagi opisanej w zarządzeniu Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 23 kwietnia 2007 r. Nr [...] pod nr [...]. Wprowadzenie do planu tego rodzaju zmiany polegającej w istocie na zmianie przeznaczenia danego terenu bez powtórzenia w niezbędnym zakresie procedury planistycznej, w ocenie strony skarżącej winno skutkować stwierdzeniem nieważności wszystkich ustaleń przedmiotowego planu miejscowego w zakresie, w jakim ustalenia te odnoszą się do terenu oznaczonego w planie miejscowym symbolem MWU6.

W odniesieniu natomiast do obszaru oznaczonego w planie uchwalonym symbolem U8 teren ten, położony przy południowo-wschodniej granicy obszaru objętego planem, jest terenem o zmienionym przeznaczeniu w stosunku do projektu będącego przedmiotem wyłożenia. Teren oznaczony w planie uchwalonym symbolem U8 w projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu oznaczony był symbolem ZP1 (w dużej części) oraz KU1 (w północnym fragmencie). Wskutek uwzględnienia przez Prezydenta Miasta Krakowa uwag opisanych w zarządzeniu Nr [...] pod nr 9, 14, 29, 34, 35, 42, 43, 44, 45, 47 i 51 teren oznaczony w projekcie planu symbolem ZP1 został w całości przekształcony w teren oznaczony symbolem U8 i dodatkowo jeszcze w linie rozgraniczające tego terenu U8 włączono południowy fragment terenu KU l, zmniejszając tym samym obszar KU1. Teren ZP1 w projekcie planu przewidziany był pod lokalizację zieleni urządzonej - parku dla potrzeb rekreacji i wypoczynku, z całkowitym zakazem lokalizacji obiektów kubaturowych i z obowiązkiem zachowania wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej na poziomie minimum 90%. Plan uchwalony przewiduje natomiast dla terenu oznaczonego symbolem U8 możliwość lokalizacji obiektów kubaturowych - obiektów usług publicznych, obiektów usług komercyjnych i obiektów biurowych i administracyjnych (zgodnie z § 33 ust. 1 uchwały), określając także wskaźniki intensywności zabudowy dla tego obszaru w § 33 ust. 3 pkt 4 uchwały. W sposobie uwzględnienia uwag zapisano, iż "aby zachować zgodność ze studium, przeznaczając teren pod zabudowę usługową, wprowadzony zostanie odpowiednio wysoki wskaźnik powierzchni czynnej biologicznie".

Co do postanowień § 34 planu miejscowego Wojewoda Małopolski również wskazał na różnice między uchwalonym planem a wyłożonym do publicznego wglądu.

Opisując zakres zmian treści § 34 wskazano, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "Czyżyny – Dąbie" wyznaczone zostały oznaczone na rysunku planu symbolem PT1/U, PT2/U, PT3/U, PT4/U i PT5/U - Tereny Produkcyjno - Technologiczne i Usługowe. W projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tego obszaru wyłożonym do publicznego wglądu wyznaczony był tylko jeden tego rodzaju teren, oznaczony symbolem PT/U. Podstawowym przeznaczeniem tego terenu, zapisanym w projekcie planu i także zachowanym w uchwalonym planie miejscowym dla obszaru Czyżyny - Dąbie dla wszystkich obszarów PT/U, są centra technologiczne, obiekty produkcyjne wysokich technologii, obiekty usług wysokich technologii, inkubatory przedsiębiorczości oraz obiekty biurowe i administracyjne. W zakresie szczegółowych ustaleń co do sposobu zagospodarowania terenów oznaczonych symbolem PT/U strona skarżąca wskazuje, iż w odniesieniu do części z nich plan uchwalony zawiera inne ustalenia aniżeli w projekcie planu.

Tereny oznaczone w planie uchwalonym symbolami PT1/U, PT2/U i PT4/U znajdują się w liniach rozgraniczających obszaru oznaczonego w projekcie symbolem PT/U. Jak to jednakże wykazane zostało w tabeli 5 lit. a, ustalenia części tekstowej planu uchwalonego w stosunku do projektu planu w odniesieniu do tych terenów różnią się parametrem dopuszczalnej wysokości zabudowy. W projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu ustalono, iż na terenie PT/U dopuszcza się wysokość zabudowy nie przekraczającą 15m, z zastrzeżeniem zawartym w przepisie § 34 ust. 8 projektu planu, odnoszącym się zróżnicowania zabudowy na tych obszarach ze względu sąsiedztwo pasa startowego. W tym miejscu jedynie na marginesie tutaj strona skarżąca podnosi fakt zróżnicowania wysokości zabudowy na obszarach położonych w bezpośrednim sąsiedztwie pasa startowego, dotyczącego nie tylko terenów PT/U, ale także i innych terenów przeznaczonych pod zainwestowanie o charakterze mieszkalnym, wywołując ten problem niejako wstępnie. Dokładnie i kompleksowo dla wszystkich terenów położonych w sąsiedztwie pasa startowego problem ten zostanie omówiony w dalszej części skargi.

W planie uchwalonym wprowadzono zróżnicowaną dopuszczalną wysokość projektowanej zabudowy w stosunku do tej określonej w projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu. Projekt zakładał dopuszczalną wysokość zabudowy na terenie PT/U o wysokości maksymalnej do 15 metrów, z zastrzeżeniami wynikającymi z bliskiej odległości pasa startowego. Tymczasem w planie uchwalonym w § 34 ust. 4 pkt 6 uchwały zapisano, iż dla terenu PT1/U przyjmuje się dopuszczalną wysokość zabudowy 25m (w tym zakresie strona skarżąca nie wnosi uwag, a to ze względu na wyznaczoną w projekcie planu w obszarze PT/U tzw. strefę zróżnicowanej wysokości zabudowy D, dopuszczającą zabudowę do wysokości 25 metrów, która to strefa pokrywa się z granicą terenu PT1/U w planie uchwalonym; będzie o tym mowa w dalszej części skargi), a dla terenu PT4/U – 20 metrów. Parametr maksymalnej wysokości zabudowy w terenie PT2/U został utrzymany na poziomie określonym w projekcie planu (15 metrów). W planie uchwalonym zawarto dodatkowo zapis (§ 34 ust. 4 pkt 6 lit. e uchwały), iż dla terenu PT2/U ustala się nakaz uwzględnienia ograniczeń wysokości zabudowy określonych na rysunku planu, o których mowa w § 7 ust. 3 pkt 2 uchwały, a wynikających ze szczególnych wymagań dla lądowisk.

Ponadto strona skarżąca wskazuje, że w planie uchwalonym dodatkowo organ planistyczny wyznaczył obszary oznaczone symbolem PT3/U i PT5/U. Obydwa te obszary zostały wyznaczone na terenach, które w projekcie planu miejscowego miały odrębne przeznaczenie. Teren PT3/U w projekcie planu oznaczony był symbolem ZP4, którego podstawowym przeznaczeniem miała być zieleń urządzona, z zakazem lokalizacji obiektów kubaturowych oraz z obowiązkiem zachowania na tym obszarze parametru minimum 95% powierzchni czynnej biologicznie. Tymczasem organ planistyczny dokonał zmiany przeznaczenia terenu oznaczonego symbolem ZP4 położonego w północnej części projektu planu (graniczącego z drogą KD/GP i z terenem PT/U) na teren produkcyjno - technologiczny i usługowy (PT3/U) i ustalił dla tego terenu w § 34 ust. 4 pkt 5 uchwały wskaźniki odrębne niż dotychczasowe określone w projekcie planu. Zgodnie z przywołanym przepisem uchwały dla terenu PT3/U ustala się wskaźnik powierzchni czynnej biologicznie na poziomie minimum 50% (a nie 95%, jak to miało miejsce w pierwotnych ustaleniach zawartych w projekcie planu dla tego obszaru - dla ZP4), a wskaźnik powierzchni zabudowy maksymalnie 30% (podczas gdy na tym obszarze w projekcie planu obowiązywał całkowity zakaz zabudowy). Maksymalna wysokość zabudowy na obszarze PT3/U została określona na poziomie maksymalnym do 15 metrów.

Odnosząc się do terenu oznaczonego w planie symbolem PT5/U strona skarżąca wskazuje, iż obszar ten pierwotnie w projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu o symbolu KU2 przeznaczony był pod lokalizację obiektów usług technicznych motoryzacji i stacji paliw wraz z wyposażeniem w urządzenia obsługi ruchu i urządzeń technicznych dróg, z możliwością lokalizacji (jako przeznaczenie dopuszczalne) także obiektów usług komercyjnych z zakresu handlu i gastronomii. Obszar ten położony był w środkowej części obszaru objętego projektem planu, sąsiadując od strony wschodniej z obszarem oznaczonym symbolem UN2, od strony północnej z terenem UN1, a od strony zachodniej z terenem KDW. Złożona doń uwaga opisana w zarządzeniu Prezydenta Miasta Krakowa w sprawie sposobu rozpatrzenia uwag do projektu planu miejscowego dla obszaru "Czyżyny – Dąbie" pod nr [...] wnosiła o korektę przeznaczenia północnej części terenu KU2 polegającej na dodaniu przeznaczenia podstawowego takiego jak dla terenów PT/U umożliwiającego jej alternatywne wykorzystanie. Z uzasadnienia wniosku zgłaszającego uwagę wynika, iż trwa procedura zamiany działek i jest to związane z zamiarem likwidacji istniejącej stacji paliw i budową w zamian nowej na innych działkach, zgodnie z pozwoleniem na budowę. W wyniku uwzględnienia przez Prezydenta Miasta Krakowa przedmiotowej uwagi północna część obszaru KU2 zmieniła przeznaczenie i w planie uchwalonym z części terenu KU2 został wyodrębniony teren PT5/U w granicach jak na rysunku planu. Strona skarżąca wskazuje, iż parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy określone w projekcie planu dla terenu KU2 oraz w planie uchwalonym dla terenu PT5/U są identyczne, niemniej jednak w jej ocenie w omawianej sytuacji nastąpiła przede wszystkim zmiana przeznaczenia tego terenu. W planie uchwalonym zapisano wprawdzie, iż dopuszcza się na obszarze PT5/U utrzymanie i wykorzystanie istniejących obiektów usług technicznych motoryzacji i stacji paliw, wraz z wyposażeniem w urządzenia obsługi ruchu i urządzeń technicznych dróg, z zastrzeżeniem jednakże zapisu zawartego w § 34 ust. 4 pkt 8 lit. f uchwały, zgodnie z którym dopuszcza się w obszarze PT5/U prowadzenie robót budowlanych w odniesieniu do owych istniejących obiektów, z możliwością ich rozbudowy, przebudowy i modernizacji maksymalnie o 20% dotychczasowej powierzchni zabudowy obiektu. W wyniku powyższego w efekcie odstąpiono od sformułowanego w przepisie § 8 ust. 2 uchwały generalnego zakazu prowadzenia robót budowlanych w istniejących obiektach, których efektem byłaby zmiana istniejących gabarytów tych obiektów. Ten ostatni zapis § 34 ust. 4 pkt 8 lit. f uchwały wprowadzony został w drodze autopoprawki Prezydenta Miasta Krakowa zarządzeniem Nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 4 grudnia 2007 r. w sprawie przyjęcia autopoprawki do projektu uchwały Rady Miasta Krakowa w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny – Dąbie".

W ocenie strony skarżącej wyżej opisane zmiany tak przeznaczenia danych konkretnych obszarów, jak i ustaleń części tekstowej planu, dokonane w wyniku uwzględnienia przez organ planistyczny złożonych do projektu planu uwag oraz w wyniku autopoprawki Prezydenta Miasta Krakowa, winny skutkować stwierdzeniem nieważności wszystkich tych ustaleń planistycznych (części tekstowej i części graficznej), które dotyczą terenów oznaczonych w planie symbolami PT2/U, PT3/U, PT4/U i PT5/U. Uzasadnieniem przedmiotowego stwierdzenia jest naruszenie przez organ planistyczny trybu sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, które to naruszenie zdaniem skarżącego jest naruszeniem istotnym. Ustalenie bowiem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego odmiennego przeznaczenia danych obszarów (zwłaszcza zmiana przeznaczenia obszaru zielonego w teren przeznaczony do zainwestowania), jak również ustalenie odmiennych od przewidywanych projektem planu ustaleń w zakresie warunków zagospodarowania i zabudowy obszaru (choćby tylko odnoszących się do maksymalnej dopuszczalnej wysokości zabudowy), bez powtórzenia w tym zakresie niezbędnych czynności procedury planistycznej, jest działaniem naruszającym przepisy porządku prawnego obowiązujące w zakresie zasad kształtowania przestrzeni.

Następnie wskazano na różnice w treści § 35 planu miejscowego, w tym zakresie, że zmiana brzmienia przepisu § 35 ust. 4 pkt 2 w zakresie ustalenia nakazu zapewnienia w sposobie zagospodarowania terenu inwestycji wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej o wielkości nie mniejszej niż 30%, nastąpiła w wyniku uwzględnienia przez Prezydenta Miasta Krakowa uwagi opisanej w punkcie 23 załącznika do przywołanego wyżej zarządzenia Nr [...].

Różnice dotyczą również § 36 planu miejscowego, w zakresie odnoszącym się do terenów oznaczonych w planie miejscowym dla obszaru "Czyżyny – Dąbie" symbolem MWU polega na odmiennych ustaleniach planu dotyczących niektórych wskaźników zagospodarowania terenu i kształtowania zabudowy na tych terenach. W projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyłożonym do publicznego wglądu wyznaczone zostały tereny zabudowy mieszkaniowej z usługami oznaczone symbolami od MWU1 do MWU6. W planie uchwalonym wyznaczono także tereny oznaczone symbolami od MWU l do MWU6, niemniej jednak -jak to zostało wskazane w tabeli 7 lit. od A do lit. F - ustalenia dla poszczególnych terenów częściowo różnią się od ustaleń projektu przedmiotowego planu w wersji wyłożonej do publicznego wglądu. Ponadto strona skarżąca wskazuje, iż w odniesieniu do wyznaczonego w projekcie planu terenu oznaczonego symbolem MWU6 w planie uchwalonym zmieniono jego przeznaczenie na MW3 (i zapisano doń inne ustalenia; będzie o tym mowa poniżej w punkcie 8). Natomiast wyznaczony w planie uchwalonym teren o symbolu MWU6 w projekcie planu zawiera się w granicach terenu oznaczonego symbolem U5 (północno - wschodni obszar na rysunku planu); ustalenia dla terenu MWU6 wyznaczonego z części dotychczasowego terenu U5 są częściowo odmienne od przyjętych dla tego obszaru w projekcie planu.

Niezależnie od powyższego strona skarżąca wskazuje na jeszcze jedno zagadnienie związane ze zmianami planu uchwalonego w porównaniu z projektem planu wyłożonym do publicznego wglądu, a odnoszące się do obszarów oznaczonych w planie uchwalonym symbolem MWU4. W projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny – Dąbie" wyłożonym do publicznego wglądu wyznaczony był na rysunku planu teren o symbolu MN - Teren Zabudowy Mieszkaniowej Jednorodzinnej, dla którego to terenu szczegółowe ustalenia zawarte były w przepisie § 39 projektu uchwały. Przedmiotowy teren usytuowany był na rysunku projektu planu przy zachodniej granicy obszaru objętego planem, sąsiadując z jednej strony z drogą KD/Z+T (na mapie w kierunku południowym od linii rozgraniczającej drogę), a z drugiej strony z terenem oznaczonym w projekcie planu symbolem ZP1. W planie uchwalonym przeznaczenie terenu MN zostało zmienione, a to na skutek uwzględnienia przez Prezydenta Miasta Krakowa w całości opisanej w załączniku do zarządzenia Nr [...] z dnia 23 kwietnia 2007 r. pod nr 55 uwagi złożonej do projektu planu przez Komisję Planowania Przestrzennego i Ochrony Środowiska Rady Miasta Krakowa. Wskutek powyższego teren oznaczony w projekcie planu symbolem MN został przekształcony w teren o symbolu MWU4, a zatem organ planistyczny dokonał zmiany w przeznaczeniu tego terenu, ustalając dla niego w miejsce dotychczasowego przeznaczenia na zabudowę mieszkaniową jednorodzinną przeznaczenie podstawowe pod lokalizację zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami. Jednocześnie organ dokonał zmian w części tekstowej uchwały w zakresie wskaźników i parametrów zabudowy w porównaniu z parametrami określonymi dla tego konkretnego obszaru w wyłożonym do publicznego wglądu projekcie planu eliminując z treści projektu planu całkowicie ustalenia zawarte w § 39 projektu. Wskutek powyższego w planie uchwalonym dla wszystkich obszarów oznaczonych symbolem MWU4, w tym także i dla obszaru, który w projekcie oznaczony był jako MN, zawarte zostały następujące ustalenia: maksymalny udział powierzchni zainwestowanej obiektami i urządzeniami lokalizowanymi jako przeznaczenie dopuszczalne nie może przekroczyć 30% powierzchni terenu (dla terenu MN w planie wyłożonym wskaźnik ten wynosił 5% powierzchni terenu), wskaźnik powierzchni czynnej biologicznie w planie uchwalonym dla MWU4 -określono na poziomie minimum 20% (w planie wyłożonym dla terenu MN wskaźnik ten wynosił minimum 70%), a wskaźnik powierzchni zabudowy na poziomie maksimum 50% (w planie wyłożonym dla terenu MN wynosił on maksimum 25%), Wysokość projektowanej zabudowy dla obszarów MWU4 ustalona została na poziomie maksimum 12 metrów do kalenicy, w tym poddasze mieszkalne, natomiast dla terenu MN w planie wyłożonym wysokość projektowanej zabudowy określona była na poziomie maksimum 9 metrów do kalenicy, w tym poddasze mieszkalne.

Z kolei w zakresie dotyczącym ustaleń dla terenów oznaczonych symbolem MWU2 w planie uchwalonym zostały ustalone inne wskaźniki zagospodarowania terenu i jego zabudowy, w porównaniu z projektem planu wyłożonym do publicznego wglądu. Projekt planu przewidywał dla terenu MWU2 nakaz zachowania powierzchni biologicznie czynnej na poziomie minimum 55% oraz maksymalny udział powierzchni zainwestowanej obiektami i urządzeniami przeznaczenia dopuszczalnego maksymalnie na 15% powierzchni terenu, podczas gdy w planie uchwalonym powyższe wskaźniki zapisano na poziomie odpowiednio 25% (maksymalny udział przeznaczenia dopuszczalnego) i 45% (minimalny wskaźnik powierzchni czynnej biologicznie). Rada Miasta Krakowa samodzielnie, już po etapie wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu, dokonała zmian w ustaleniach projektu planu uchwalając plan o treści odmiennej od projektu, co winno - w myśl przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - zostać poprzedzone powtórzeniem w niezbędnym zakresie procedury planistycznej.

Różnice dotyczą również § 37 planu miejscowego, dokonane w odniesieniu do terenu oznaczonego w planie symbolem MW. W planie uchwalonym organ planistyczny wyodrębnił tereny oznaczone symbolem MW1, MW2, MW3 - Tereny Zabudowy Mieszkaniowej Wielorodzinnej. Ustalenia projektu planu i planu uchwalonego w odniesieniu do obszarów oznaczonych na rysunku planu MW 1 i MW2 są identyczne; stwierdza się brak różnic tak zakresie granic tych obszarów, jak i w zakresie ustaleń tekstowych planu do nich się odnoszących.

W odniesieniu jednakże do terenu oznaczonego w planie uchwalonym symbolem MW3 strona skarżąca zauważa, iż obszar ten, zlokalizowany w północnej części obszaru objętego planem pomiędzy terenem ZP1 (od strony wschodniej) i terenem PT/U (od strony zachodniej), w projekcie planu miejscowego wyłożonym do publicznego wglądu oznaczony był symbolem MWU6. W planie uchwalonym nastąpiła zmiana przeznaczenia tego terenu z MWU6 na MW3 i tym samym ustalono doń odrębne wskaźniki w zakresie warunków jego zagospodarowania i zabudowy aniżeli w projekcie planu.

Wojewoda Małopolski wskazał również na różnice w treści § 47 planu miejscowego. W wyłożonym do publicznego wglądu projekcie przedmiotowego planu miejscowego organ planistyczny wyznaczył na rysunku planu po kilka obszarów oznaczonych symbolami od ZP1 do ZP7, zapisując szczegółowe ustalenia dla każdego z nich w części tekstowej projektu planu. W planie uchwalonym ostatecznie wyznaczonych zostało kilka terenów o symbolach od ZP1 do ZP6. W niniejszej skardze dotychczas była mowa o niektórych terenach oznaczonych w projekcie planu symbolem ZP, w odniesieniu do których na różnych etapach procedury planistycznej organy gminy wprowadzały zmiany, zarówno w odniesieniu do granic poszczególnych obszarów, ich nazewnictwa, przeznaczenia, jak i ustaleń w zakresie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy.

W zakresie zagadnień związanych z usytuowaniem w obrębie obszaru objętego przedmiotowym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny – Dąbie" pasa startowego strona skarżąca podniosła, że w planie miejscowym na skutek rozpatrzenia przez organ wykonawczy uwag zgłoszonych do projektu planu, zawarte zostały zapisy dotyczące zasad zagospodarowania terenów oznaczonych w planie symbolem KS - Tereny pasa startowego oraz terenów leżących w bezpośrednim otoczeniu pasa startowego - w obszarach oznaczonych symbolem KS oraz symbolem ZP5. Odpowiednio w przepisie § 49 ust. 4 i § 46 ust. 4 wprowadzona została możliwość okazjonalnego wykorzystania w ww. terenach dawnego pasa startowego i dawnej drogi kołowania oraz lądowiska dla celów lotniczych - pokazowych i w sytuacjach kryzysowych. Ponadto zmiany postanowień planu dotyczą w szczególności ograniczeń w wysokości zabudowy w terenach z pasem startowym sąsiadujących i różnic w tym zakresie między projektem przedmiotowego planu miejscowego wyłożonym do publicznego wglądu a planem uchwalonym.

W projekcie planu miejscowego wyłożonym do publicznego wglądu zawarty był przepis § 7 ust. 1 pkt 10 projektu, określający granice stref zróżnicowanej wysokości zabudowy w pasie terenu w sąsiedztwie pasa startowego o szerokości odpowiednio: strefa A o szerokości 20 metrów, gdzie maksymalna wysokość zabudowy wynosi 6 metrów; strefa B o szerokości 25 metrów i maksymalnej wysokości zabudowy 10 metrów; strefa C o szerokości 50 metrów i maksymalnej wysokości zabudowy 15 metrów oraz strefa D o szerokości 95 metrów i maksymalnej wysokości zabudowy 25 metrów. Strefy te wyznaczone zostały na rysunku planu w terenach oznaczonych symbolami PT/U (wszystkie 4 strefy) i oznaczonych symbolem MWU6 (strefa A). W wyniku zmiany postanowień przedmiotowego planu miejscowego w zakresie terenów PT/U oraz MW3 (oznaczonego w projekcie symbolem MWU6) strona skarżąca podkreśla, iż zmianie także uległy postanowienia co do dopuszczalnej wysokości zabudowy w ww. terenach, przy czym projektowana wysokość owej zabudowy jest wyższa aniżeli określona w projekcie planu. Przykładem jest teren oznaczony w planie uchwalonym symbolem MW3 (w projekcie - MWU6), na którym plan dopuszcza lokalizowanie zabudowy o wysokości do 25 metrów, podczas gdy na tym obszarze w projekcie planu obowiązywały dla części tego terenu postanowienia odnoszące się do strefy A o dopuszczalnej wysokości zabudowy 6 metrów oraz postanowienia projektu dopuszczające w pozostałej części tego terenu zabudowę o wysokości do 22 metrów. Podobnie rzecz ma się z obszarem oznaczonym w projekcie planu symbolem PT/U, a w planie miejscowym uchwalonym symbolem PT2/U - w planie uchwalonym dla terenu PT2/U przewidziano możliwość lokalizowania zabudowy o wysokości do 15 metrów. Dla tego samego obszaru projekt planu wprowadzał owe ww. strefy zróżnicowanej wysokości zabudowy - strefę A (6 metrów), strefę B (10 metrów) i strefę C (15 metrów). W związku z powyższym, w ocenie strony skarżącej należałoby stwierdzić nieważność postanowień planu w takim zakresie, w jakim odnoszą się one do tej części terenów oznaczonych w planie symbolem PT2/U, która zawiera się w obszarze, na którym projekt planu wyznaczał strefy A i B (w strefie C dopuszczona została wysokość zabudowy 15 metrów, w planie uchwalonym - dopuszczona została identyczna wysokość zabudowy w całym obszarze PT2/U). Ponieważ jednakże dokumentacja planistyczna i projekt planu podlegający wyłożeniu nie są dokumentami obowiązującymi, toteż w ocenie strony skarżącej nie można – poprzez odniesienie się do owej dokumentacji i projektu - skutecznie żądać stwierdzenia nieważności postanowień odnoszących się tylko do ww. części terenów oznaczonych w planie symbolem PT2/U. W związku z powyższym w ocenie strony skarżącej uzasadniony jest jej wniosek o stwierdzenie nieważności także ustaleń odnoszących się do obszaru oznaczonego w planie symbolem PT2/U.

Analiza dokumentacji formalno - prawnej uchwały Nr XXXI/398/07 Rady Miasta Krakowa z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny – Dąbie" pozwala na wysunięcie tezy, że Prezydent Miasta Krakowa realizując wymogi określone w przepisie art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie przeprowadził wszystkich wymaganych przepisami prawa czynności, a przeprowadzona przezeń procedura planistyczna, w wyniku której została uchwalona uchwała Nr XXXI/398/07, nie odpowiada kształtowi postępowania planistycznego wyznaczonego wymogami obowiązującego prawa.

W ocenie strony skarżącej organ planistyczny uwzględniając zgłoszone do projektu planu miejscowego uwagi i zmieniając wskutek tego brzmienie projektu planu wyłożonego do publicznego wglądu, winien był przeprowadzić ponownie procedurę planistyczną w niezbędnym zakresie, w tym także winien był dokonać ponownego wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu w zakresie, w jakim wprowadzono doń te zmiany. Przepis art. 17 pkt 13 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi wprost jedynie o obowiązku wprowadzenia do projektu planu zmian wynikających z rozpatrzenia uwag i ponowienia w niezbędnym zakresie uzgodnień. Niemniej jednak w ocenie strony skarżącej obowiązek ten należy rozpatrywać w kontekście obowiązku wynikającego także z przepisu § 12 pkt 18 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu planu, zgodnie z którym to przepisem organ planistyczny winien do dokumentacji planistycznej dołączyć dowody potwierdzające czynności ponawiane w związku z uwzględnieniem uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu. Ponadto podkreślić także tutaj należy raz jeszcze, iż przywołany wyżej przepis art. 17 ustawy wprost wskazuje, jakie czynności winien kolejno podejmować organ planistyczny po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzenia planu miejscowego. Wprowadzony w tym przepisie porządek działań organu planistycznego ma niebagatelne znaczenie z punktu widzenia także ponawiania czynności planistycznych. W dalszej części niniejszej skargi strona skarżąca wskazuje na wagę i znaczenie procedowania planu miejscowego z udziałem społeczeństwa w ogóle, w tym miejscu zaś wskazać należy na to, iż zachowanie przez organ kolejności działań podejmowanych przezeń w kierunku sporządzenia i następnie uchwalenia planu miejscowego ma szczególne znaczenie dla zapewnienia prawidłowości procedury planistycznej. Podjęcie sekwencji czynności wymaganych do uchwalenia planu gwarantuje możliwość udziału zainteresowanych podmiotów w procesie planowania. Zachowanie zatem określonej w przepisie art. 17 ustawy kolejności podejmowanych działań ma znaczenie ze względu na to, iż często podjęcie jednej czynności jest uwarunkowane decyzjami i rozstrzygnięciami zapadłymi w związku z czynnością ją poprzedzającą. Inaczej mówiąc, każda podejmowana przez organ planistyczny czynność ma wpływ na działania, które będą podejmowane w dalszej kolejności.

Także zasady poprawnego prawotwórstwa wymagają, aby tworzenie prawa, w tym również aktów o charakterze prawa miejscowego, polegało na tworzeniu jasnych i nie wzbudzających kontrowersji aktów normatywnych, również w odniesieniu do zastosowanych procedur ich tworzenia. Zasady te wymagają także, aby wszędzie tam, gdzie przepisy prawa wprowadzają obowiązek zastosowania pewnej określonej procedury sporządzania aktu normatywnego z udziałem społeczeństwa, ta procedura została w pełni zastosowana, co tym samym umożliwi adresatom aktu normatywnego wzięcie udziału w konstruowaniu tego aktu. Wszędzie zaś tam, gdzie literalne odczytywanie przepisu prawa prowadzić może do ograniczeń w uprawnieniach adresatów danego aktu normatywnego, stosować należy reguły wykładni systemowej i celowościowej, pozwalające na pełne zapewnienie możliwości realizacji wszystkich przysługujących tym podmiotom uprawnień.

W świetle powyżej przedstawionej argumentacji strona skarżąca podkreśla, że wedle jej opinii w będącej przedmiotem niniejszego postępowania sytuacji brak ponowienia w pełnym zakresie czynności proceduralnych, w szczególności wprowadzenie do projektu planu miejscowego zmian wynikających z uwag zgłoszonych do projektu podczas jego wyłożenia do publicznego wglądu oraz brak ponowienia wyłożenia projektu planu uwzględniającego owe uwagi, miały istotny wpływ na ostateczny kształt przedmiotowego planu miejscowego. Plan miejscowy dla obszaru "Czyżyny – Dąbie" uchwalony przez Radę Miasta Krakowa w zakresie, w jakim dotyczy on ustaleń planistycznych opisanych w części I niniejszej skargi w punktach od 1 do 10, został bowiem w istotny sposób zmodyfikowany w stosunku do wersji projektu planu wyłożonego do publicznego wglądu, także w wyniku uwzględnienia złożonych doń uwag. Jednakże brak jednoczesnego ponowienia procedury i ponownego wyłożenia projektu w zakresie objętym ową modyfikacją spowodował, iż organ planistyczny uniemożliwił odniesienie się do owego projektu wszystkim tym podmiotom, które w pełni akceptowały pierwotny tekst planu.

Dla dodatkowego uzasadnienia swojego stanowiska strona skarżąca wskazuje, że analogiczna sytuacja była już przedmiotem postępowań sądowoadministracyjnych, których wyniki potwierdzają pogląd reprezentowany przez skarżącego w niniejszym postępowaniu - por. wyroki: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2008 r., sygn. akt II OSK 367/08 i z dnia 16 grudnia 2008 r., sygn. akt II OSK 1151/08, a także wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 2 sierpnia 2006 r., sygn. akt II SA/Kr 927/05, z dnia 23 czerwca 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 373/08, z dnia 23 czerwca 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 372/08, z dnia 23 czerwca 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 375/08, z dnia 23 czerwca 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 376/08, z dnia 23 czerwca 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 377/08, z dnia 23 czerwca 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 378/08, z dnia 28 stycznia 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 29/07, z dnia 23 kwietnia 2007 r., sygn. akt II SA/Kr 1294/06, z dnia 30 kwietnia 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 319/09 oraz wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 6 listopada 2007 r., sygn. akt II SA/Łd 324/07, z dnia 20 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Łd 981/07, z dnia 13 sierpnia 2008 r., sygn. akt II SA/Łd 417/08.

Także stanowisko to popiera kształtująca się w ostatnim czasie linia orzecznicza - por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia l lipca 2010 r., sygn. akt II OSK 905/10 (dotyczący miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Ruczaj – Zaborze" w Krakowie) oraz następujące wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie: z dnia 17 maja 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 327/10 (dotyczący miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Chełm - Zakamycze II" w Krakowie), z dnia 28 czerwca 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 520/10 (dotyczący miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Witkowice w Krakowie) oraz z dnia 8 listopada 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 1126/10 (dotyczący miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Ruczaj – Zaborze" w Krakowie).

W ocenie strony skarżącej kwestionowany plan miejscowy obszaru "Czyżyny – Dąbie" w zakresie niżej omówionym jest sprzeczny z obowiązującym Studium Uwarunkowań i Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa. Stosownie do normy ujętej przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zawierający cześć tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem. W myśl natomiast regulacji zawartej w przepisie art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium. Ustalenia studium - zgodnie z treścią przepisu art. 9 ust. 4 ustawy - są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Dokonując oceny legalności ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny – Dąbie" strona skarżąca dokonała sprawdzenia zgodności przedmiotowego planu miejscowego z obowiązującym Studium stwierdzając, że w jej ocenie uchwalony przedmiotowy plan miejscowy w części sprzeczny jest z ustaleniami Studium.

W studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa dla obszaru, który został objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego "Czyżyny – Dąbie", wyznaczone zostały tereny oznaczone na rysunku studium symbolem ZP - tereny zieleni publicznej oraz symbolem ZL - tereny zieleni leśnej. Zgodnie z ustaleniami dla tych obszarów zawartymi w Studium w części dotyczącej zasad kształtowania struktury przestrzennej Miasta Krakowa główną funkcją dla tych terenów zieleni publicznej maj ą być ogólnodostępne tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich (w tym parków rzecznych, ogrodów botanicznych, parku ekologicznego), ogrodów działkowych, wyposażone w ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji (place zabaw, boiska), tereny cieków i zbiorników wodnych oraz cmentarzy. Jako główne kierunki zagospodarowania przestrzennego dla terenów zieleni publicznej zapisano w Studium ukształtowanie miejskiego systemu zieleni publicznej (w przeważającej części ogólnodostępnej) w oparciu o istniejące zasoby przyrodnicze, urządzenie terenów zieleni jako przestrzeni publicznych o wysokich walorach estetycznych, przyrodniczych, funkcjonalnych i krajobrazowych, urządzenie ogrodu botanicznego, utworzenie parku ekologicznego itp. Z kolei w zakresie terenów oznaczonych w Studium symbolem ZL - tereny zieleni leśnej główną ich funkcją są lasy wraz z niezbędnymi obiektami obsługi gospodarki leśnej oraz urządzeniami udostępniania rekreacyjnego lasów, zaś głównymi kierunkami zagospodarowania przestrzennego tych obszarów jest zagospodarowanie lasów zgodnie z ich ochronnymi funkcjami na podstawie planów urządzenia lasów oraz urządzenie lasów jako terenów rekreacyjnych (parków leśnych) w zakresie nie kolidującym z zadaniami gospodarki leśnej i nie zagrażającym walorom przyrodniczym oraz obejmowanie ochroną prawną lasów o najwyższych walorach.

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny – Dąbie" zapisano ustalenia oraz dopuszczono takie przeznaczenie terenów oznaczonych w Studium symbolem ZP i symbolem ZL, które są sprzeczne z przeznaczeniem i projektowanymi funkcjami dla tych obszarów określonymi w Studium. Tereny opisane w Studium symbolem ZP i symbolem ZS w przedmiotowym planie miejscowym zostały przeznaczone na tereny oznaczone symbolami: ZP1, ZP2, ZP3, ZP5 i ZP6 i opisane jako tereny zieleni urządzonej z podstawowym przeznaczeniem na realizację zieleni urządzonej w formie różnego rodzaju parków, symbolem ZS - Teren Zieleni i Sportu z podstawowym przeznaczeniem na realizację zieleni urządzonej oraz obiektów i urządzeń sportowych, symbolem U8 - Tereny zabudowy Usługowej z podstawowym przeznaczeniem terenu na realizację różnego rodzaju funkcji usługowych (publicznych, komercyjnych, administracyjnych), symbolem MW3 - Tereny Zabudowy Mieszkaniowej Wielorodzinnej z podstawowym przeznaczeniem obszaru na lokalizację zabudowy mieszkaniowej o wysokości do 25m, symbolem US - Teren Usług Sportu i Rekreacji z podstawowym przeznaczeniem na lokalizację kompleksu wielofunkcyjnego obiektów sportowo -rekreacyjnych, w tym hali widowiskowo - sportowej, wraz z niezbędnymi obiektami i urządzeniami infrastruktury technicznej i komunikacyjnej oraz niezbędnym zapleczem administracyjno - socjalnym.

W Studium wyznaczona została także granica terenów przeznaczonych do zabudowy, rozgraniczająca tereny otwarte od zabudowanych (zainwestowanych) i przeznaczonych do zainwestowania oraz określająca dopuszczalny jej zasięg, zaprojektowana w celu konkretyzacji struktury przestrzennej miasta, a także w celu zapobiegania niekontrolowanemu jej rozprzestrzenianiu. Zgodnie z zapisami Studium, wewnątrz obszarów przeznaczonych do zainwestowania należy uwzględnić tereny istniejących i projektowanych parków, ogrodów miejskich, skwerów, placów i alei jako tereny otwarte, służące zachowaniu lokalnych wartości przyrodniczych i krajobrazowych. Granica ta - "ma charakter orientacyjny, a jej ostateczny przebieg zostanie ustalony w planach miejscowych" (punkt 1 części 4.2 Studium -Kształtowanie struktury przestrzennej miasta).

W ocenie strony skarżącej ustalenia zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny – Dąbie" w części sprzeczne są z postanowieniami Studium. Powyższe odnosi się do ustaleń dla tych terenów, które w Studium opisane zostały symbolem ZP i przeznaczone pod lokalizację szeroko rozumianej zieleni oraz opisane symbolem ZL z przeznaczeniem pod zieleń leśną, a w planie miejscowym uchwalonym przeznaczone zostały pod lokalizację różnego rodzaju zabudowy usługowej i mieszkaniowej wielorodzinnej, bądź dla których generalnie jako przeznaczenie podstawowe ustalono lokalizację danego rodzaju obiektów kubaturowych.

Odnosząc się do obszarów oznaczonych w Studium symbolem ZP, strona skarżąca wskazuje, że przedmiotowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w zakresie odnoszącym się do terenów oznaczonych w planie miejscowym symbolem MW3, U8 i US, przeznaczonych pod lokalizację odpowiednio zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, usługowej oraz pod budowę hali widowiskowo -sportowej w terenie US, sprzeczny jest z ustaleniami Studium dla tych samych obszarów. Przedmiotowy plan miejscowy przewiduje przeznaczenie tych obszarów pod zainwestowanie i pod lokalizację tam zabudowy.

Analogiczne zastrzeżenia strony skarżącej odnoszą się do terenów, które w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny – Dąbie" oznaczone zostały symbolem ZP3 i do sąsiadujących z terenem ZP3 od strony wschodniej terenów oznaczonych symbolem ZS. Obydwa przywołane tereny w planie miejscowym znajdują się bowiem w obszarze, który w Studium został oznaczony symbolem ZL i opisany jako tereny zieleni leśnej. W przedmiotowym planie miejscowym dla terenu ZP3 zapisano jako przeznaczenie podstawowe realizację ogólnodostępnej zieleni urządzonej z zakazem lokalizacji obiektów kubaturowych. Z kolei podstawowym przeznaczeniem obszaru ZS -opisanego w planie jako tereny zieleni i sportu ma być realizacja zieleni urządzonej i terenowych obiektów i urządzeń sportowych, z dopuszczeniem lokalizacji obiektów kubaturowych związanych z obsługą użytkowników terenu typu mała gastronomia czy wypożyczalnia sprzętu sportowego i budynków socjalnych związanych z przeznaczeniem terenu. W ocenie strony skarżącej przeznaczenie ww. opisanych obszarów - terenu ZP3 i sąsiadującego z nim terenu ZS jest sprzeczne z ustaleniami Studium, które dla tych właśnie obszarów przewidywało funkcję tylko i wyłącznie leśną.

W zakresie natomiast obszaru oznaczonego symbolem US i opisanego jako Teren Sportu i Rekreacji wskazać należy jako przeznaczenie podstawowe tego terenu zapisano w planie lokalizację w tym obszarze wielofunkcyjnego kompleksu sportowo - rekreacyjnego, dopuszczając zabudowę o wysokości do 30m. W Studium teren ten opisany był symbolem ZP i Studium nie zawiera możliwości lokalizacji tam jakichkolwiek obiektów kubaturowych. Zgodnie natomiast z uchwałą w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (§ 35) jako funkcje dopuszczalne w obiekcie, o którym wyżej mowa, ustala się m. in. usługi komercyjne - handel detaliczny i gastronomia, usługi turystyki, w tym hotele, funkcje wystawiennicze - targowe i konferencyjne, funkcje dydaktyczne (szkoleniowe), funkcje muzealne. W planie wprowadzono także ustalenie, iż w granicach terenu US w zakresie zasad jego zagospodarowania i warunków zabudowy nie ogranicza się w zasadzie powierzchni funkcji dopuszczalnych w obiekcie, z zastrzeżeniem § 10 ust. 1 uchwały, nie mającym dla tej sprawy większego znaczenia. Oczywiście, strona skarżąca ma świadomość faktu, iż organy Gminy Kraków projektując Studium Uwarunkowań i Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa, zawarły w jego ustaleniach możliwość lokalizacji w obszarze "Czyżyny – Dąbie" tego rodzaju obiektu - w Studium jest bowiem mowa o kluczowych obszarach rozwoju naukowo - technologicznego, do których zaliczony został obszar "Czyżyny – Dąbie" jako jeden z wyznaczonych obszarów aktywizacji naukowo - technicznej, mający odgrywać kluczową rolę w rozwoju Krakowa jako ośrodka naukowego i ośrodka rozwoju nowoczesnych technologii. Obszar ten opisany został w Studium jako "położony pomiędzy historycznym układem przestrzennym [...] a [...]. Koncentracja w tym miejscu ważnych funkcji (...) wpłynie na zrównoważenie rozwoju przestrzennego miasta. (...) W [...] rekomendowana jest lokalizacja parku technologicznego, (...) regionalnych centrów handlowych i kulturalnych wyższych uczelni, a także hali widowiskowo - sportowej". W Studium zawarte zostało także ustalenie, iż do najpilniejszych zadań administracji samorządowej należy m. in. budowa wielofunkcyjnej hali widowiskowo - sportowej, o standardzie umożliwiającym organizację imprez widowiskowych i sportowych o znaczeniu międzynarodowym i krajowym, zaś jako działanie Miasta Krakowa na rzecz rozwoju funkcji kulturalnych wskazane zostało m. in. ustalenie lokalizacji i wspieranie budowy Wielofunkcyjnej Hali Widowiskowo -Sportowej.

W ocenie strony skarżącej fakt "zarezerwowania" niejako przez organy gminy w Studium możliwości lokalizacji w obrębie obszaru objętego planem miejscowym "Czyżyny – Dąbie" hali widowiskowo - sportowej, bez jednoczesnego wskazania konkretnego miejsca jej posadowienia, nie uprawnia organu planistycznego do lokalizowania hali gdziekolwiek w obszarze tegoż planu. Podkreślić bowiem tutaj należy, iż w omawianym obszarze "Czyżyny – Dąbie" wyznaczone zostały, także w Studium, tereny, na których budowa tego rodzaju obiektu może zostać realizowana, bez jednoczesnego naruszania w tym zakresie postanowień Studium. Zasada racjonalnego prawodawcy, w tym także prawodawcy lokalnego, zaprzecza stanowisku, że prawodawca ten tworzyć będzie przepisy i normy wewnętrznie ze sobą sprzeczne. Taka sytuacja owej wewnętrznej sprzeczności ma miejsce wówczas, kiedy prawodawca lokalny w Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy w danym fragmencie terenu wyznacza obszary pod zainwestowanie i obszary od zabudowy wolne projektując jednocześnie w tym fragmencie bez wskazania konkretnej lokalizacji budowę kompleksu sportowego, zaś w planie miejscowym dla tegoż samego fragmentu terenu umieszcza ów kompleks sportowy w obszarze, który w studium przewidziany został jako obszar wolny od zabudowy, co więcej - czyniąc budowę owego kompleksu sportowego podstawowym przeznaczeniem terenu. Strona skarżąca podkreśla, że w jej ocenie w obszarze "Czyżyny – Dąbie" istnieje możliwość lokalizacji kompleksu sportowego, jednakże kompleks ten mógłby być zrealizowany w ocenie strony skarżącej tylko w tym obszarze, co do którego obowiązujące studium dopuszcza tego rodzaju funkcję. Inaczej mówiąc, jeżeli w obszarze oznaczonym w Studium symbolem ZP jako główne funkcje dopuszczono realizację ogólnodostępnych terenów otwartych w formie ogrodów, parków, ciągów spacerowych itp., to sprzeczne ze studium będzie ustalenie planu miejscowego dopuszczające zlokalizowanie w tych obszarach obiektu kubaturowego z możliwymi - jako funkcje dopuszczalne - usługami komercyjnymi (handel detaliczny, gastronomia), turystycznymi (także hotele), wystawienniczymi, konferencyjnymi, dydaktycznymi itp.

Zgodnie z wypracowanym w tym przedmiocie stanowiskiem doktryny prawa administracyjnego studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego gminy określa strukturę przestrzenną gminy i lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego, przeznaczenie poszczególnych obszarów gminy, wstępną lokalizację przestrzeni publicznych i infrastruktury technicznej. Realizacja ustaleń studium następuje poprzez uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, jako aktów prawa' miejscowego, których ustalenia muszą być zgodne z ustaleniami studium, co wynika wprost z przepisu art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przejawia się to w szczególności w obowiązku dokonania oceny zgodności ze studium projektów planów miejscowych przez organy stanowiące gmin, przy czym dokonanie oceny tej zgodności jest obligatoryjnym elementem uchwalenia planu. Merytoryczne ustalenia w zakresie kierunków zagospodarowania i zasad ochrony na poszczególnych obszarach, a także w zakresie obszarów rozmieszczenia infrastruktury technicznej określone zostają na etapie uchwalania studium. Ustalenia studium znacząco zatem, choć pośrednio, oddziałują na prawa i obowiązki podmiotów zewnętrznych wobec administracji, przede wszystkim użytkowników przestrzeni oraz właścicieli i władających nieruchomościami Urządzenia prawne planowania i zagospodarowania przestrzennego przewidziane w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym składają się na swego rodzaju system, w którym studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywanych na szczeblu gminnym (np. miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego) wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące, zarówno organy władzy publicznej, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów ich zagospodarowania i zabudowy. Pomimo, że w przeciwieństwie do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego studium nie jest aktem prawa miejscowego, to jednakże owa zgodność ustaleń planów miejscowych ze studium winna być zachowana. Ustawodawca wprost bowiem stanowi, że ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, red. Prof. Z. Niewiadomski, Wydawnictwo C.H. BECK, Warszawa 2004; T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Zakamycze 2004).

Strona skarżąca podkreśla, że przeznaczenie danego rodzaju terenu ustalone w planie miejscowym, które to przeznaczenie koliduje z ustaleniami studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego gminy w taki sposób, iż przewiduje na danym obszarze realizację funkcji nie przewidzianej w studium, powoduje, iż taki plan miejscowy ze studium nie jest zgodny. W konsekwencji zatem naruszone zostały te przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które stanowią wprost o obowiązku zachowania zgodności obydwu dokumentów planistycznych - studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Krakowa wniosła o jej odrzucenie skargi ewentualnie o lub oddalenie skargi w całości z powodu jej bezzasadności.

Przedstawiono tok procedury uchwalania planu miejscowego. Podniesiono, że wprowadzone zmiany wynikające z autopoprawek Prezydenta Miasta Krakowa nie wymagały powtórzenia procedury planistycznej, natomiast w wyniku wprowadzonych poprawek Radnych tylko jedna ze zmian wymagała powtórzenia procedury planistycznej w zakresie uzyskania dodatkowego uzgodnienia Dyrektora Zarządu Dróg i Transportu w K..

Uzasadniając wniosek o odrzucenie skargi podniesiono, że wyrokiem z dnia 10 lutego 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (sygn. II SA/Kr 1318/08) oddalił w całości skargę złożoną na uchwałę Nr XXXI/398/07 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny –Dąbie". Jak wynika w treści uzasadnienia wyroku, Sąd uczynił przedmiotem kontroli wskazaną uchwałę w całości. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie jest prawomocny w związku z oddaleniem skargi kasacyjnej przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2009 r. (sygn. II OSK 795/09).

Odnosząc się do poszczególnych zmian powiedziano, że zmiany wprowadzone w § 16 uznano, że nie jest konieczne ponowienie procedury planistycznej, w tym poddania go dyskusji publicznej, gdyż ww. inwestycja jest inwestycją gminną na terenie gminnym, a przeprowadzone analizy i opracowania w tym zakresie wskazują na zasadność wprowadzenia takiego wskaźnika dotyczącego miejsc postojowych na terenie.

W przedmiocie zmian w § 29 planu miejscowego podniesiono, że w tym wypadku nie jest konieczne ponowienie procedury w tym ponowienie wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu, gdyż zmiana ta nie ogranicza prawa do korzystania z terenu UN2 (Teren Usług Nauki - przeznaczony na usługi nauki — obiekty dydaktyczne i badawcze szkolnictwa wyższego) w odniesieniu do edycji projektu planu wyłożonej do publicznego wglądu. Zmiana dotycząca podniesienia wysokości zabudowy daje właścicielowi terenu (Politechnika [...]) większe niż wcześniej możliwości zagospodarowania terenu. Podniesienie wysokości obiektów na 33 metrów nie będzie miało również w tym wypadku niekorzystnego wpływu na tereny sąsiednie, a wręcz będzie stanowić kontynuację wysokości zabudowy terenu sąsiedniego oznaczonego symbolem UN/UW przeznaczonego również podobnie jak teren UN2 m.in. na usługi nauki — obiekty dydaktyczne i badawcze szkolnictwa wyższego.

W przedmiocie zmian w § 31 planu miejscowego wskazano, że dotyczą terenu znajdującego się w zarządzie Politechniki [...] lub jej własnością. W związku z powyższym uznano, że nie jest konieczne ponowienie procedury planistycznej, gdyż wprowadzone uwzględnioną uwagą zmiany są korzystne dla inwestora i właściciela terenu oraz nie ograniczają prawa do korzystania z terenu - tego ani żadnego innego.

W przedmiocie zmian w § 33 planu miejscowego podniesiono, że zmiany te dotyczy terenu będącego w części własnością Gminy Kraków.

Uznano, że nie jest konieczne ponowienie procedury planistycznej, gdyż wprowadzone uwzględnioną uwagą zmiany są korzystne dla właściciela terenu, nie ograniczają prawa do korzystania z terenu, a wręcz są korzystniejsze i zgodne z intencją wyrażoną w złożonych w uwagach. Również i w tym wypadku nie jest konieczne ponowienie procedury w tym ponowienie wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu, gdyż zmiana ta nie ogranicza prawa do korzystania z terenów U (Teren Zabudowy Usługowej) w odniesieniu do edycji projektu planu wyłożonej do publicznego wglądu. Zmiany te dotyczą wysokości zabudowy tj. podniesienia jej wielkości i dają właścicielom terenu większe niż wcześniej możliwości zagospodarowania terenu. Zmiany te nie będą miały również niekorzystnego wpływu na tereny sąsiednie i ład przestrzenny, gdyż będą stanowić kontynuację wysokości zabudowy w terenach sąsiednich. I tak w sąsiedztwie terenu U2, dla którego zmieniono wysokość z 10 metrów na 20 metrów znajdują się tereny, dla których ustalono wysokość zabudowy jako maksymalną 18 metrów (MZ2), 35 metrów (MZ3), 33 metrów (MW2). W sąsiedztwie terenu U4, dla którego zwiększono wysokość zabudowy z 10 metrów na 33 metry znajduje się teren UN/UW, dla którego wyznaczono maksymalną wysokość zabudowy na 33 metry.

W przedmiocie zmian dla obszaru oznaczonego symbolem U4 położonego przy węźle na skrzyżowaniu ul. [...] z ul. [...] stwierdzono, że prowadzenie zmiany w projekcie miejscowego planu polegającej na poszerzeniu terenu U4 o fragment terenu w projekcie planu leżącego w liniach rozgraniczających drogi KD/GP + T spowodowane było przyjęciem przez Prezydenta Miasta Krakowa autopoprawki zarządzeniem nr [...] z dnia 19 grudnia 2007 r. wynikającej z poprawki nr [...] Radnego Miasta Krakowa, która brzmiała: "zmienia się przebieg linii tramwajowej i linii rozgraniczających oraz linii zabudowy przy zbiegu al. [...] II i ul. [...] zgodnie z załącznikiem graficznym".

Wyjaśniono, że skoro wprowadzone zmiany są korzystniejsze dla właścicieli terenów, gdyż zwiększono możliwość inwestowania na terenie w sąsiedztwie omawianego węzła, poprzez poszerzenie terenu U4 i terenu UN/UW i przesunięcie nieprzekraczalnej linii zabudowy uznano, że nie ma potrzeby ponownego wykładania projektu planu do publicznego wglądu w tym zakresie, gdyż zmiany te nie ograniczają prawa do korzystania z terenu, a wręcz są korzystniejsze od dotychczasowych.

Natomiast odnosząc się do zmian dotyczących wysokości zabudowy dla terenu U4, dla którego zwiększono wysokość zabudowy z 10 metrów na 33 metry należy stwierdzić, że w tym przypadku nie jest konieczne ponowienie procedury planistycznej, gdyż wprowadzona zmiana nie ogranicza prawa do korzystania z terenu U4, a nawet jest korzystniejsza od dotychczasowego zapisu. Zmiana ta nie będzie miała również niekorzystnego wpływu na tereny sąsiednie i ład przestrzenny, gdyż w bezpośrednim sąsiedztwie terenu U4 znajduje się teren UN/UW, dla którego wyznaczono maksymalną wysokość zabudowy na 33 metry.

W przedmiocie zmian dotyczących terenu U8 - dotyczącego przeznaczenia działek na cele mieszkalno -usługowe.

Podniesiono, ze dodanie w § 34 ust. 4 pkt 6 zapisu, o którym mowa w lit.e jest dodatkowym zapisem wyjaśniającym, a zapis o wysokości zabudowy wzdłuż nieprzekraczalnej szczególnej linii zabudowy jest również wynikiem rozpatrzenia ww. uwag.

W odniesieniu do terenu PT3/U należy wyjaśnić, że powstał on w wyniku rozpatrzenia uwagi nr 4 o zmianę przeznaczenia terenu ZP4 na teren PT/U, który to teren jest własnością Gminy Kraków, w związku z powyższym uznano, że wprowadzona zmiana nie ogranicza prawa własności i jest korzystniejsza dla właściciela stąd nie jest konieczne ponowienie procedury planistycznej.

W odniesieniu do terenu PT5/U należy wyjaśnić, że powstał on w wyniku rozpatrzenia uwagi nr 19 dotyczącej korekty przeznaczenia północnej części terenu KU2 (na działce nr "1"), tak aby zgodnie z treścią uwagi umożliwić jej wykorzystanie takie jak jest to określone w przeznaczeniu terenu PT/U. W projekcie planu miejscowego przekazanego do uchwalenia teren KU 2 wyznaczony na działkach nr "1" i "2" został omyłkowo w całości oznaczony nowym symbolem identyfikacyjnym PT5/U. Ponieważ uwaga do planu dotyczyła tylko działki nr "1" na działce nr "2" należało przywrócić symbol, którym oznaczona była ta działka na wyłożeniu do publicznego wglądu tj. KU 2, co nastąpiło w wyniku przyjętej zarządzeniem Nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 4 grudnia 2007 r. autopoprawki. Przyjęta autopoprawka zgodnie z intencją przedmiotowej uwagi wprowadziła dodatkowy zapis umożliwiający alternatywne wykorzystanie działki nr "1", a w związku z tym w terenie PT5/U wprowadzono zapis dopuszczający utrzymanie i wykorzystanie istniejących obiektów usług technicznych motoryzacji i stacji paliw, doprecyzowując jednocześnie zapis ustaleń projektu planu mówiący o dopuszczeniu prowadzenia robót budowlanych określając jaki zakres robót jest możliwy do wykonania i w jakim procencie w odniesieniu do istniejących obiektów.

W przedmiocie zmian w § 35 podniesiono, że w sytuacji gdy na terenie US będącym własnością Gminy Kraków inwestorem budowy hali widowiskowo-jest również Gmina Miejska Kraków poddawanie pod dyskusję publiczną zmiany ww. wskaźnika jest bezzasadne.

W przedmiocie zmian w § 36 podniesiono, że wprowadzona zmiana nie ogranicza prawa własności (prawa do korzystania z terenu), a co więcej jest wręcz korzystna dla składających uwagę i zgodna z intencją, uznano, że w tym zakresie nie jest konieczne ponowienie procedury planistycznej wynikającej z tej zmiany.

W przedmiocie zmian w § 37 wyjaśniono, że wprowadzona zmiana w § 37 wynika z rozpatrzenia uwag dotyczących lokalizacji zabudowy w sąsiedztwie pasa startowego oznaczonego symbolem KS (Tereny Pasa Startowego), który to zapis jest również wynikiem innego sposobu redagowania warunków dotyczących wysokości zabudowy w sąsiedztwie pasa startowego.

W przedmiocie zmian w § 47 wyjaśniono, że dodano pkt 3, w którym zapisano możliwość lokalizacji wnioskowanego obiektu, dla którego ustalono powierzchnię zabudowy - max. 600 m2 (§ 47 ust. 3 pkt 5 lit a) i wysokość zabudowy – maksymalnie do 7 metrów (§ 47 ust. 3 pkt 5 lit b).

W przedmiocie zapisów dotyczących pasa startowego wskazano, że wprowadzone zapisy dotyczące zasad zagospodarowania leżących w bezpośrednim otoczeniu pasa startowego oznaczonego symbolem KS oraz w terenie ZP 5 wynikają z rozpatrzenia uwag do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu miejscowego i innego sposobu zapisu dotyczącego maksymalnej wysokości zabudowy w sąsiedztwie pasa startowego. Jak stwierdza strona skarżąca maksymalna wysokość zabudowy wprowadzona po wyłożeniu jest wyższa w sąsiadujących z pasem startowy terenach, a więc jest bardziej korzystna dla właścicieli poszczególnych terenów.

Wskazano, że istotą zarzutu naruszenia art. 17 pkt 13 ustawy jest wskazanie, że uwzględniając zgłoszone do projektu planu miejscowego uwagi i zmieniając wskutek tego brzmienie projektu planu wykładanego do publicznego wglądu organ sporządzający plan winien był przeprowadzić ponownie procedurę planistyczną w niezbędnym zakresie, w tym także, winien był dokonać ponownego wyłożenia projektu planu miejscowego do publicznego wglądu w zakresie w jakim wprowadzono doń te zmiany.

Przepis art. 17 pkt 13 ustawy stanowi jedynie o obowiązku wprowadzenia do projektu planu wynikających z rozpatrzenia uwag i ponowienia w niezbędnym zakresie uzgodnień.

Zdaniem Strony Skarżącej organ planistyczny uwzględniając zgłoszone do projektu planu miejscowego uwagi i zmieniając wskutek tego brzmienie projektu planu, winien był przeprowadzić ponownie procedurę planistyczną w niezbędnym zakresie, w tym także winien był dokonać ponownego wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu w zakresie, w jakim wprowadzono te zmiany.

Ze stanowiskiem wyrażonym w skardze nie można się zgodzić. Przede wszystkim należy wyraźnie podkreślić, na co zwraca uwagę również Strona Skarżąca, że zgodnie z art. 17 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym po wprowadzeniu zmian wynikających z rozpatrzenia uwag, ponawia się w niezbędnym zakresie jedynie uzgodnienia. Pogląd jakoby, powtórzona miała być cała procedura poczynając od uzgodnień pozostaje w sprzeczności nie tylko z brzmieniem tego przepisu, ale również z jego ratio legis. Celem wprowadzenia ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym było przede wszystkim dążenie do uproszczenia i przyspieszenia procedury sporządzania planu miejscowego, tak żeby jego przygotowanie i uchwalenie mogło odbyć z rozsądnym czasie z poszanowaniem jednocześnie usprawiedliwionych interesów osób trzecich. Owo poszanowanie interesów sprowadza się do umożliwienia uczestnictwa w procedurze sporządzania planu miejscowego zainteresowanym osobom w pewnym, wyznaczonym ustawowo zakresie oraz do uwzględniania ich uzasadnionych wniosków. Przedstawiane wnioski, a w dalszej części procedury sporządzania projektu planu wnoszone uwagi są rozpatrywane przez organ sporządzający miejscowy plan i określonym zakresie wynikającym ze sposobu ich rozpatrzenia wprowadzane do ustaleń projektu planu. Udział czynnika społecznego w procedurze sporządzania planu miejscowego ma w głównej mierze służyć ochronie ich praw, a szczególności prawa własności. Nie wprowadza on jednak przełamania podstawowych reguł i zasad prawa administracyjnego, którego istotą jest to, że organ administracyjny korzystający z przysługujących mu kompetencji ostatecznie, w granicach przewidzianych prawem, samodzielnie i jednostronnie rozstrzyga o sytuacji jednostki. Pamiętając o tej zasadzie ustawodawca przewidział w art. 17 pkt 13 ustawy konieczność ponowienia uzgodnień w niezbędnym zakresie. Zasadność nałożenia obowiązku ponowienia uzgodnień wydaje się oczywista i nie wymaga w tym miejscu żadnego komentarza. Jednakże konieczność ponowienia w niezbędnym zakresie uzgodnień nie oznacza konieczności realizacji kolejnych etapów procedury sporządzania projektu planu miejscowego. Taka konkluzja przedstawiona w skardze nie ma uzasadnienia nie tylko w brzmieniu art. 17 pkt 13 ustawy, ale również abstrahuje od aspektu celowościowego tego przepisu.

W przedmiocie zgodności miejscowego planu ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa

Zgodnie z wymogami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenia planu miejscowego muszą być zgodne z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Taki stan rzeczy znalazł odzwierciedlenie w zaskarżonej uchwale w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "Czyżyny Dąbie", w której Rada Miasta Krakowa stwierdziła - zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - zgodność planu z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, uchwalonym przez tą samą Radę Miasta.

Regulacje normatywne, jakimi są ustalenia planu miejscowego, stanowią efekt analiz uwarunkowań faktycznych, prawnych, społecznych oraz polityki przestrzennej gminy, a także ważenia interesów publicznych, jak i prywatnych.

Zapewnienie zgodności planu miejscowego ze Studium na zasadzie mechanicznego przeskalowania wyznaczonych terenów z rysunku Studium do rysunku planu, nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa i byłoby absolutnie niewłaściwe z punktu widzenia zasad planowania przestrzennego oraz osiągania celów polityki przestrzennej i nadawałoby dokumentowi Studium rangę, jakiej z mocy prawa nie posiada.

Rysunki Studium sporządzone są na mapach w skali 1 : 25 000, a rysunek planu sporządzony został w skali 1 : 2 000 z wykorzystaniem urzędowych kopii map zasadniczych. Stosowana w geodezji i kartografii metoda generalizacji, (której celem jest dostosowanie mapy do danych potrzeb, zwiększenie jej czytelności itp) jest procesem zmniejszania szczegółowości mapy i zasada ta nie ma zastosowania w drugą stronę - do powiększania. Proste, mechaniczne przeskalowywanie map jest niemożliwe choćby z tego względu, że linia o szerokości pół milimetra zastosowana na mapie Studium - w skali 1 : 25 000, w rzeczywistości, narysowana na ziemi miałaby dwanaście i pół metra. Nie można sprowadzać sporządzenia planu miejscowego do prostego powiększenia mapy. W orzecznictwie i literaturze uważa się, że zgodność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (...) nie oznacza i nie może oznaczać prostego przenoszenia ustaleń studium do planu (por. wyrok NSA z dnia 4 czerwca 2008 r., sygn. akt II OSK 1883/07).

Racjonalne, z merytorycznego punktu widzenia, rozwiązania ustalone planem, nie stają w sprzeczności z polityką przestrzenną wyrażoną w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, a tym samym kwestionowany skargą plan miejscowy jest zgodny ze Studium.

Odnosząc się do sformułowanych w skardze zarzutów, należy w tym miejscu wskazać, że są one nietrafne.

Kwestia zgodności ze Studium poruszona została w części II skargi. Strona Skarżąca twierdzi, że "ustalenia zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru Czyżyny-Dąbie w części sprzeczne są z postanowieniami Studium. Powyższe odnosi się do ustaleń dla tych terenów, które w Studium opisane zostały symbolem ZP i przeznaczone pod lokalizację szeroko rozumianej zieleni oraz opisane symbolem ZŁ z przeznaczeniem pod zieleń leśną, a w planie miejscowym uchwalonym przeznaczone zostały pod lokalizację różnego rodzaju zabudowy usługowej i mieszkaniowej wielorodzinnej, bądź dla których generalnie jako przeznaczenie podstawowe ustalono lokalizację danego rodzaju obiektów kubaturowych".

Odnosząc się do tego zarzutu należy wskazać, że Rada Miasta Krakowa stwierdziła zgodność planu z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, a zwłaszcza w zakresie przytoczonych wcześniej:

- celów rozwoju,

- zasad zrównoważonego rozwoju przestrzennego Krakowa i kształtowania ładu przestrzennego,

- wyznaczonych granic terenów przeznaczonych do zabudowy - oznacza to generalna zgodność planu z zasięgiem terenów przeznaczonych do zainwestowania i zabudowy;

- kierunków zagospodarowania wyodrębnionych kategorii obszarów;

- zasad zagospodarowania i kształtowania zabudowy i przestrzeni w wyznaczonych strefach.

Ponadto na przedmiotowym obszarze nie występuje w Studium teren ZL - Teren zieleni leśnej. Prawdopodobnie błędnie został odczytany odcień koloru zielonego, gdyż na obszarze przedmiotowego planu miejscowego znajduje się jedynie teren zieleni publicznej i teren zieleni fortecznej, co ma odzwierciedlenie w ustaleniach planu miejscowego w postaci terenów oznaczonych symbolami ZP 1 - ZP 6, co jest zgodne z zapisami w Studium i rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zaznaczyć przy tym trzeba, że zgodnie z zapisami Studium "Dopuszcza się w planach miejscowych korekty określonej w studium granicy pomiędzy terenami otwartymi, a przeznaczonymi do zabudowy i zainwestowania (...), a także linii rozgraniczających pomiędzy wyodrębnionymi kategoriami terenów, pod warunkiem realizacji zasad zrównoważonego rozwoju i kształtowania ładu przestrzennego określonych dla Krakowa w Studium...". Według strony przeciwnej zgodność ta została zachowana.

W odniesieniu do zarzutu niezgodności lokalizacji hali widowiskowo-sportowej przeprowadzono szczegółową analizę zgodności jej lokalizacji określonej w planie miejscowym z obowiązującym wówczas Studium, co zostało przedstawione poniżej.

Zgodnie ze Studium głównymi elementami kształtującymi strukturę przestrzenną Miasta są m.in. obszary rozwoju naukowo-technologicznego. Studium wskazuje kilka obszarów, a jednym z nich jest obszar "Czyżyny-Dąbie", który swym zasięgiem obejmuje w swej południowej części '(tam, gdzie projekt planu przewiduje lokalizację hali widowiskowo-sportowej) tereny ograniczone: od zachodu nowoprojektowaną ul. [...], od południa al. [...], od północy al. [...], od wschodu ul. [...]. Według Studium cały ten obszar odgrywać będzie kluczową rolę w rozwoju Krakowa, jako ośrodek naukowy i rozwoju nowoczesnych technologii. Głównymi kierunkami zagospodarowania obszaru "Czyżyny-Dąbie" jest koncentracja w tym miejscu ważnych funkcji związanych z nauką i nowoczesnym przemysłem, uzupełnionych inwestycjami o charakterze publicznym.

W Czyżynach obok lokalizacji parku technologicznego, przedstawicielstw krajowego biznesu, instytucji rządowych, targów międzynarodowych, hoteli, regionalnych centrów handlowych i kulturalnych wyższych uczelni, rekomendowana jest lokalizacja hali widowiskowo-sportowej. Przy tym Studium nie precyzuje konkretnego miejsca lokalizacji hali w tym obszarze. Uszczegółowienie lokalizacji hali widowiskowo-sportowej mogło zatem nastąpić w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego odpowiednio do wydanej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy.

Zgodnie z zawartymi w Studium kierunkami rozwoju i zagospodarowania przestrzennego Krakowa dotyczącymi rozwoju funkcji metropolitalnych, należy podjąć takie działania, które w przyszłości będą przesądzać o znaczeniu Miasta, o jego konkurencyjności i atrakcyjności. Temu służyć ma m.in. wspieranie rozwoju instytucji kultury, który ma bezpośredni związek ze wzrostem atrakcyjności Krakowa. Artystyczny klimat Krakowa nie jest wystarczający w przypadku organizowania imprez najwyższej rangi, a także imprez masowych. Do najpilniejszych zadań należy więc m.in. budowa Wielofunkcyjnej Hali Widowiskowo-Sportowej, o standardzie umożliwiającym organizację imprez widowiskowych i sportowych o znaczeniu międzynarodowym i krajowym. Zgodnie ze Studium Miasto powinno podjąć działania na rzecz ustalenia lokalizacji i wspierania budowy Wielofunkcyjnej Hali Widowiskowo-Sportowej, która (według Studium) zalicza się do grupy najważniejszych zadań inwestycyjnych o znaczeniu dla metropolitalnej rangi Krakowa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została określona w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, że sądy administracyjne dokonują kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.".

Ze względu na powyższą zasadę oraz treść art. 134 § 1 P.p.s.a., zgodnie z którym sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, konieczne jest podkreślenie, że określony w skardze przedmiot zaskarżenia obejmuje badanie legalności całej uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 19 grudnia 2007 r. Nr XXXI/398/07 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny-Dąbie", zwanej dalej w skrócie "planem miejscowym" lub "uchwalonym planem miejscowym".

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w tej sprawie skargę wniósł organ nadzoru – Wojewoda Małopolski - który zarówno nie musi legitymować się wykazaniem naruszenia jego interesu prawnego w zaskarżeniu przedmiotowego planu miejscowego, jak również nie jest związany terminem do zaskarżenia uchwały, której nieważność nie stwierdził w ustawowym terminie 30 dni postępowania nadzorczego.

Rada Miasta Krakowa wniosła o odrzucenie skargi wskazując, że już raz zaskarżony w tej sprawie plan miejscowy był badany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie pod względem zgodności z prawem i Sąd ten wyrokiem z dnia 10 lutego 2009 r. sygn. akt II SA/Kr 1318/08 skargę oddalił. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2009 r. sygn. akt II OSK 795/09 oddalił skargę kasacyjną na ten wyrok.

Sąd orzekając w tej sprawie nie podziela poglądu co do konieczności odrzucenia skargi w tej sprawie.

Sama okoliczność, że plan miejscowy był już raz zaskarżony skarga do sądu administracyjnego i sad ten skargę oddalił, nie oznacza zamknięcia drogi dla kolejnego skutecznego wniesienia skargi na ten sam plan miejscowy.

W tym miejscu należy przytoczyć treść Art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie "u.s.g.", zgodnie z którym "każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego".

Tej możliwości skutecznego wniesienia skargi nie stosuje się, jeżeli w sprawie orzekał już sąd administracyjny i skargę oddalił (art. 101 ust. 2 u.s.g.). Skład orzekający w tej sprawie podziela pogląd, że niedopuszczalnym jest wniesienie kolejnej skargi na plan miejscowy, jeżeli wcześniej sąd administracyjny rozpoznawał skargę innego podmiotu na ten sam plan miejscowy i dokonał merytorycznej oceny tego planu w takim zadym zakresie, w jakim domaga się oceny legalności planu skarżący w kolejnej wniesionej skardze na ten plan. Jeżeli natomiast sąd oddalił skargę tylko z tego powodu, ze podmiot wnoszący albo w ogóle nie mógł skutecznie wnieść skargi, albo też wprawdzie mógł wnieść skargę, ale zaskarżony plan miejscowy nie naruszył jego interesu prawnego (i tylko tego skarżącego) – to dopuszczalnym byłoby wniesienie skargi na ten sam plan miejscowy przez innego skarżącego, który albo powołuje się na własny interes prawny o innej treści niż dotyczyło to wcześniejszego skarżącego, albo też nie jest wymagane uprawdopodabnianie naruszenia interesu prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 13 lutego 2009 r., sygn. akt II OZ 134/09, opub. w LEX nr 535053 wyraził pogląd, że "przymiot strony w postępowaniu kwestionującym legalność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, kształtowany jest na innych zasadach niż w postępowaniu administracyjnym regulowanym przepisami k.p.a. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia uchwałą Rady w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego otwiera dopiero drogę do merytorycznego rozpoznania (oceny) sprawy. Ocena ta zaś dotyczy rodzaju naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia podmiotu, kwestionującego przed sądem administracyjnym legalność tego planu. Inny podmiot natomiast, który nie wniósł skargi do sądu administracyjnego we własnym interesie, nie może skutecznie ubiegać się o dopuszczenie do udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym".

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 stycznia 2010 r., sygn. akt I OSK 1016/09, opub. w LEX nr 594835 również wyraził pogląd, że: "1. Istotnym warunkiem umożliwiającym zaskarżenie uchwały samorządowej jest nie tylko jej obiektywna niezgodność z prawem materialnym, kształtującym sytuację prawną podmiotu skarżącego, ale także konieczność wykazania, że uchwała w sposób rzeczywisty i bezpośredni narusza interes prawny skarżącego, przez co należy rozumieć ograniczenie, zniesienie lub uniemożliwienie realizacji tego interesu. (...)".

Sąd orzekając w tym składzie w pełni popiera wyżej zaprezentowane stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 10 lutego 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 1318/08 skargę oddalił tylko dlatego, że zaskarżony plan miejscowy – będący przedmiotem także tej skargi – nie naruszył interesu prawnego tego skarżącego. Tym samym zakres rozważań sądu w sprawie zakończonej ww. wyrokiem z dnia 10 lutego 2009 r. dotyczył tylko oceny, czy zaskarżony plan miejscowy naruszył interes prawny skarżącego. Ponieważ w ocenie sądu interesu prawnego skarżącego plan miejscowy nie naruszył, tym samym sąd nie przeszedł do oceny merytorycznej legalności samego planu miejscowego. Ani razu w uzasadnieniu do ww. wyroku z dnia 10 lutego 2009 r. nie zostało zawarte ani jedno zdanie wskazujące na ocenę zgodności z prawem zaskarżonego planu miejscowego.

Sąd, poza rozpoznawaniem istnienia naruszenia interesu prawnego skarżącego, jedynie ustosunkował się do dwóch dodatkowych zarzutów zawartych wprost w skardze: tj. zarzutu sporządzenia części graficznej planu miejscowego w niewłaściwej skali oraz zarzutu zastosowania zbyt grubych linii rozgraniczających poszczególne tereny zagospodarowania (przeznaczenia) w planie miejscowym. Co do obu tych zarzutów sąd ustalił, ze są one niezasadne i zasadniczo tylko tymi ustaleniami sąd - rozpoznając tą sprawę - jest związany. Zarzuty dotyczące niewłaściwej skali map stanowiących załączniki graficzne i niewłaściwej grubości linii (kreski) rozgraniczających poszczególne tereny nie są zresztą zawarte w skardze Wojewody.

Rekapitulując ten tok rozważań, w ocenie sądu skarga jest dopuszczalna, ponieważ została wniesiona przez Wojewodę Małopolskiego wywodzącego swoje uprawnienia z pozycji organu nadzoru i tym samym w tej skardze skarżący nie wywodzi przesłanki naruszenia jego interesu prawnego – skarga bowiem nie jest wnoszona na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. Wojewoda wnosząc skargę nie stoi na straży interesu prawnego, ani też nie reprezentuje interesu prawnego innego podmiotu. Wojewoda w ramach funkcji nadzorczych może skutecznie zaskarżyć plan miejscowy wówczas, gdy w jego ocenie narusza on obowiązujące prawo.

Przechodząc do rozważań merytorycznych należy stwierdzić, że skarga jest zasadna i suma wszystkich uchybień jest tak istotna, że uzasadnia stwierdzenie nieważności planu miejscowego w całości. Skarga jest przy tym niezmiernie obszerna i bardzo precyzyjnie wskazuje na uchybienia popełnione przez organy planistyczne w toku procedury uchwalania planu miejscowego.

Uchybienia te można podzielić na kilka głównych grup. Do pierwszej z nich należy zaliczyć szczegółowo wywiedzione w skardze różnice pomiędzy tekstem wyłożonego do publicznego wglądu planu miejscowego (zwanego dalej w skrócie "wyłożonym planem miejscowym"), a tekstem uchwalonego planu miejscowego.

Wskaźniki co do ilości miejsc parkingowych, określone w § 16 ust. 2 wyłożonego planu miejscowego i uchwalonego planu miejscowego różnią się. Różnice te dotyczą ilości miejsc parkingowych w zakresie ilości miejsc parkingowych dla obiektów usług i produkcji wysokich technologii – wyłożony plan miejscowy ustalał tą ilość na od 25 do 35 miejsc na 100 zatrudnionych, a uchwalony plan miejscowy na od 15 do 35 miejsc na 100 zatrudnionych. Ilość miejsc parkingowych dla obiektów dydaktycznych, naukowych (badawczych) wyłożony plan miejscowy ustalał na 10 miejsc na 100 studentów, a uchwalony plan miejscowy na od 5 do 10 miejsc na 100 studentów. Ilość miejsc parkingowych dla kompleksu wielofunkcyjnego obiektów sportowo-rekreacyjnych na terenie US wyłożony plan miejscowy ustalał na od 1200 do 2500 miejsc postojowych w każdej formie, a uchwalony plan miejscowy na maksimum 1250 miejsc postojowych tylko do miejsc postojowych naziemnych (bez ograniczeń parkingu podziemnego).

Ilość miejsc postojowych dla obiektów biurowych i administracyjnych wyłożony plan miejscowy określał na 25-35 miejsc na 100 zatrudnionych, a uchwalony plan miejscowy na 15-35 miejsc postojowych. Ilość miejsc postojowych dla zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i zabudowy zamieszkania zbiorowego wyłożony plan miejscowy ustalał na 1 miejsce na 1 mieszkanie, a uchwalony plan miejscowy na 0,8-1 miejsce na 1 mieszkanie. Uchwalony plan miejscowy nie zawierał ustaleń ilości miejsc parkingowych dla zabudowy jednorodzinnej (ponieważ takiego terenu w planie uchwalonym już nie było), ale wyłożony plan miejscowy (który zawierał obszar zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej) taki wskaźnik zawierał i określał go na 1-1,2 miejsca postojowe na 1 mieszkanie lub 2 miejsca na 1 budynek mieszkalny rodzinny.

Istotne różnice między wyłożonym planem miejscowym a uchwalonym planem miejscowym dotyczą rozdziału IV planu miejscowego. Jest to jeden z najważniejszych rozdziałów tego planu, ponieważ zawiera on określenie sposobu i kryteriów zagospodarowania poszczególnych obszarów planu miejscowego. To właśnie rozdział IV dokonuje ustalenia zasad zagospodarowania. Tym samym różnice zawarte w tym rozdziale mają istotny wpływ na ważność całego planu miejscowego.

I tak w § 29 różnice dotyczą wysokości zabudowy na terenach UN2 - Tereny Usług Nauki. Wyłożony plan miejscowy zakładał wysokość do 15 metrów, a uchwalony plan miejscowy ustalił wysokość maksymalnie 33 metry.

W § 31 wyłożonego planu miejscowego ustalał wskaźnik intensywności zabudowy dla obszaru oznaczonego w planie symbolem UN/UW - Tereny Usług Nauki i Usług Kongresowo – Wystawienniczych. Wyłożony plan miejscowy zawierał dla powierzchni zainwestowanej obiektami i urządzeniami przeznaczenia dopuszczalnego wskaźnik max. 40 % i minimalną powierzchnię biologicznie czynną na 20 %, natomiast uchwalony plan miejscowy zawiera maksymalny udział powierzchni zainwestowanej obiektami i urządzeniami przeznaczenia dopuszczalnego w wysokości 45% powierzchni terenu w planie miejscowym oraz minimalny wskaźnik powierzchni czynnej biologicznie do 15%.

W § 33 wyłożony planu miejscowy dla obszaru "Tereny Zabudowy Usługowej" oznaczonego symbolami od U1 do U5 i dla tych obszarów dopuszczał lokalizację zabudowy o wysokości nie przekraczającej 13 metrów. Uchwalony plan miejscowy dla obszaru U6 (w projekcie planu U1) przewiduje możliwość lokalizacji zabudowy o wysokości nie przekraczającej 20 metrów.

Wyłożony plan miejscowy dla obszaru oznaczonego symbolem U2 przewidywał możliwość lokalizowania obiektów kubaturowych nie przekraczających wysokości 10 metrów, a uchwalony plan miejscowy parametr ten pozostawiono niezmieniony jedynie w odniesieniu do części obszaru U2, a dla części terenu U2 dopuszczona została możliwość lokalizacji zabudowy o wysokości maksymalnie 20 metrów.

Wyłożony plan miejscowy dla obszaru U3 określał dopuszczalną wysokość zabudowy do 13 metrów, podczas gdy uchwalony plan miejscowy dopuścił możliwość lokalizowania zabudowy o wysokości maksymalnie do 19 metrów.

Zmianie uległy ustalenia części tekstowej planu miejscowego w zakresie dopuszczalnej wysokości zabudowy lokalizowanej w obszarach oznaczonych symbolem U4 - w wyłożonym planie miejscowym na terenach U4 dopuszczona była możliwość lokalizacji zabudowy o wysokości nie przekraczającej 10 metrów, zaś w uchwalonym planie miejscowym dopuszczono możliwość lokalizacji zabudowy o wysokości maksymalnie do 33 metrów.

Różnice dotyczą obszaru U5. Wyłożony plan miejscowy określił wskaźnik dopuszczalnej wysokości zabudowy na maksymalnie 20 metrów, zaś w uchwalonym planie miejscowym obszar MWU6 (który w wyłożonym planie był zakwalifikowany jak U5) przewiduje możliwość lokalizowania obiektów o wysokości do 25 metrów.

W § 34 wyłożonego planu miejscowego (obszar PT/U - Tereny Produkcyjno - Technologiczne i Usługowe.), dopuszczono wysokość zabudowy nie przekraczającej 15 metrów, z zastrzeżeniem zawartym w przepisie § 34 ust. 8 projektu planu, odnoszącym się zróżnicowania zabudowy na tych obszarach ze względu sąsiedztwo pasa startowego. W uchwalonym planie miejscowym wprowadzono dla terenu PT1/U dopuszczalną wysokość zabudowy do 25 metrów, a dla terenu PT4/U – 20 metrów.

Uchwalony plan miejscowy dla obszaru PT3/U przewidywał zachowanie minimum 50% powierzchni czynnej biologicznie i współczynnik zabudowy max 30 %, podczas gdy wyłożony plan miejscowy (na tym obszarze zawiera oznaczenie ZP4) ustalał współczynnik powierzchni biologicznie czynnej na min.95 % i całkowity zakaz zabudowy.

Różnice dotyczą również § 36 uchwalonego planu miejscowego, w zakresie odnoszącym się do terenów MWU. Wyłożony plan miejscowy określał jako maksymalny udział powierzchni zainwestowanej obiektami i urządzeniami lokalizowanymi jako przeznaczenie dopuszczalne na 5% powierzchni terenu, wskaźnik powierzchni czynnej biologicznie na minimum 70%) a wskaźnik powierzchni zabudowy na poziomie maksimum 25%. Wysokość projektowanej zabudowy dla obszarów MN określona była na poziomie maksimum 9 metrów do kalenicy, w tym poddasze mieszkalne. W planie uchwalonym maksymalny udział powierzchni zainwestowanej obiektami i urządzeniami lokalizowanymi jako przeznaczenie dopuszczalne nie może przekroczyć 30% powierzchni terenu, wskaźnik powierzchni czynnej biologicznie w planie uchwalonym dla MWU4 -określono na poziomie minimum 20%, a wskaźnik powierzchni zabudowy na poziomie maksimum 50%. Wysokość projektowanej zabudowy dla obszarów MWU4 ustalona została na poziomie maksimum 12 metrów do kalenicy, w tym poddasze mieszkalne.

Wyłożony plan miejscowy dla obszaru MWU2 określał wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej na poziomie minimum 55% oraz maksymalny udział powierzchni zainwestowanej obiektami i urządzeniami przeznaczenia dopuszczalnego maksymalnie na 15% powierzchni terenu, podczas gdy w planie uchwalonym powyższe wskaźniki zapisano na poziomie odpowiednio 25% (maksymalny udział przeznaczenia dopuszczalnego) i 45% (minimalny wskaźnik powierzchni czynnej biologicznie).

Dla obszaru byłego pasa startowego, w wyłożonym planie miejscowym zawarty był w § 7 ust. 1 pkt 10 przepis określający granice stref zróżnicowanej wysokości zabudowy w pasie terenu w sąsiedztwie pasa startowego o szerokości odpowiednio: strefa A o szerokości 20 metrów, gdzie maksymalna wysokość zabudowy wynosi 6 metrów; strefa B o szerokości 25 metrów i maksymalnej wysokości zabudowy 10 metrów; strefa C o szerokości 50 metrów i maksymalnej wysokości zabudowy 15 metrów oraz strefa D o szerokości 95 metrów i maksymalnej wysokości zabudowy 25 metrów. Strefy te wyznaczone zostały na rysunku planu w terenach oznaczonych symbolami PT/U (wszystkie 4 strefy) i oznaczonych symbolem MWU6 (strefa A). Uchwalony plan miejscowy zmienił te współczynniki. W wyniku tej zmiany w zakresie terenów PT/U oraz MW3 (oznaczonego w projekcie symbolem MWU6). Przykładowo teren oznaczony w uchwalonym planie miejscowym symbolem MW3 (w projekcie - MWU6), dopuszczał lokalizowanie zabudowy o wysokości do 25 metrów, podczas gdy na tym obszarze w wyłożonym planie miejscowym obowiązywały dla części tego terenu postanowienia odnoszące się do strefy A o dopuszczalnej wysokości zabudowy 6 metrów oraz postanowienia projektu dopuszczające w pozostałej części tego terenu zabudowę o wysokości do 22 metrów. Podobnie rzecz ma się z obszarem oznaczonym w wyłożonym planie miejscowym oznaczonym symbolem PT/U, a w planie miejscowym uchwalonym symbolem PT2/U - w planie uchwalonym dla terenu PT2/U przewidziano możliwość lokalizowania zabudowy o wysokości do 15 metrów, w wyłożony plan miejscowy dla strefy A przewidywał maksymalną wysokość do 6 metrów.

Co ważne, dokonano tych zmian bez powtórzenia procedury planistycznej, a w szczególności bez wyłożenia projektu planu miejscowego do publicznego wglądu. Podnoszona w odpowiedzi na skargę okoliczność, że część tych obszarów, dla których dokonano zmiany, stanowi własność Gminy Miasto Kraków, albo też innego podmiotu, który albo się na to godzi, albo to jest w jego interesie – nie może być podstawą do uznania zachowania procedury sporządzania planu miejscowego. Niezależnie od podmiotu, mającego prawo do nieruchomości, procedura planistyczna musi być w każdym przypadku przestrzegana i nawet wówczas, gdy dana zmiana dokonana została z korzyścią dla właściciela nieruchomości, nie zwalnia to organów planistycznych od przestrzegania procedury. Również przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie różnicują procedur planistycznych w odniesieniu do ilości działek objętych uchwalanym planem miejscowym lub właścicieli tych nieruchomości. Przyjęcie w tym zakresie stanowiska Rady Miasta doprowadziłoby do sanowania naruszenia procedury planistycznej w interesie danego właściciela, który mógłby następnie dowolnie sprzedać daną nieruchomość i tym samym nowy właściciel korzystałby z tak naruszonej procedury. Tylko w jednym zakresie stanowisko Rady Miasta mogłoby być uznane za zasadne, mianowicie skoro zmiany dokonałoby zgodnie z interesem właściciela, to te właściciel mógłby mieć trudności z wykazaniem naruszenia jego interesu jako skarżącego rozstrzygnięcia w tym zakresie planu miejscowego. W tej jednak sprawie, w związku z wniesieniem skargi przez Wojewodę, sąd w ogóle nie bada naruszenia jakiegokolwiek interesu prawnego.

Tym samym w ocenie sądu tego rodzaju działanie Rady Miasta, skutkujące zmianą parametrów zagospodarowania obszarów między wyłożonym planem miejscowy a uchwalonym planem miejscowym, stanowi istotne naruszenie trybu procedowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie bowiem z art. 19 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). zwanej dalej w skrócie "u.p.z.p.", jeżeli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego, w tym także w wyniku uwzględnienia uwag do planu - czynności, o których mowa w art. 17 u.p.z.p., ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian, a przedmiotem ponowionych czynności może być jedynie część projektu planu objęta zmianą. Przywołany przepis umożliwia radzie gminy wprowadzanie dodatkowych zmian do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, z tym jednakże, że po dokonaniu powyższego winny zostać ponowione w niezbędnym zakresie czynności proceduralne. Odstąpienie natomiast rady gminy od powtórzenia w niezbędnym zakresie procedury planistycznej jest istotnym naruszeniem trybu sporządzania planu miejscowego i skutkuje stwierdzeniem nieważności wszystkich ustaleń planu miejscowego odnoszących się do tych obszarów wyznaczonych w planie, w odniesieniu do których wystąpiło owo naruszenie. Ponieważ w opisanym wyżej zakresie, wskaźniki dotyczące zapewnienia koniecznej liczby miejsc parkingowych zostały ustalone dla zdecydowanej większości obszaru, a przy tym w istotnym zakresie wystąpiła rozbieżność między tymi wskaźnikami w wyłożonym planie miejscowy i uchwalonym planie, a ponadto są one zwłaszcza na terenach dużych miast znaczącym elementem projektowanych zasad zagospodarowania przestrzeni i jej dostępności – należało przynajmniej ponowić wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu, nie przesądzając o konieczności dokonania jeszcze innych uzgodnień, np. z właściwym zarządcą drogi (art. 17 pkt 7 lit. d u.p.z.p.).

Kolejna grupą wad, jakie należy przypisać zaskarżonej uchwale, jest brak zgodności między tekstem uchwalonego planu miejscowego, a tekstem planu wyłożonego. Również i w tym przypadku dopuszczalnym byłoby dokonanie takich zmian, ale musiałoby to powodować ponowienie procedury planistycznej. Skala tych zmian jest przy tym dość obszerna i Sąd wskazuje na te najważniejsze uchybienia dokonane przez organ planistyczny w tej sprawie.

W wyłożonym planie miejscowym (patrząc od ulicy [...]) plan zawierał oznaczenie obszaru ZP4, a uchwalony plan miejscowy dla tego samego obszaru określił przeznaczenie jako – PT3/U. Tuż obok tego obszaru wyłożony plan miejscowy określił przeznaczenie terenu jako MWU6, a uchwalony plan miejscowy –MW3. Dalej na wschód wyłożony plan miejscowy określił przeznaczenie terenu U5, a uchwalony plan miejscowy – w dużej części MWU6.

Następnie wyłożony plan miejscowy dla znacznego obszaru określił jednolite przeznaczenie PT/U, a uchwalony plan miejscowy dokonał podziału tego terenu w zakresie jego przeznaczenia na: PT1/U, PT2/U, PT4/U.

Wyłożony plan miejscowy dla obszaru pomiędzy terenem PT/U a drogą KD/Z+T przewidywał przeznaczenie KU2. Uchwalony plan miejscowy dla tego obszaru określa przeznaczenie jako PT5/U.

Dla części planu miejscowego między aleją [...] a aleją [...] zmiany między wyłożonym planem miejscowym a uchwalonym planem miejscowym dotyczą następujących obszarów.

Wyłożony plan miejscowy określił przeznaczenie obszaru MN, a uchwalony plan miejscowy MWU4. Dalej między projektowaną ulicą [...] a al. [...] wyłożony plan miejscowy określał przeznaczenie terenu ZP5, a uchwalony plan miejscowy rozszerzył obszar U3 na całość obszaru ZP5.

Wyłożony plan miejscowy dla obszaru nieopodal skrzyżowania al. [...] a ul. [...] przewidywał przeznaczenie terenu ZP5, a uchwalony plan miejscowy pomija to przeznaczenie o całość tego terenu obejmuje przeznaczeniem U2. Nieopodal skrzyżowania al. [...] z ul. [...] wyłożony plan miejscowy określał przeznaczenie terenu jako ZP1, a uchwalony plan miejscowy określił je jako U8. Ponadto między al. [...] a al. [...] istnieją drobniejsze różnice między treścią wyłożonego planu miejscowego a uchwalonym planem miejscowym co do oznaczeń numerów przy tych samych przeznaczeniach, np. wyłożony plan miejscowy określił dane obszary jako U1 i U3, a uchwalony plan miejscowy – U6 i U7 (lewa strona projektowanej ul. [...]). Wyłożony plan miejscowy określał obszar ZP7, a uchwalony plan miejscowy – ZP6. Taka zmiana miała również miejsce po północnej stronie od al. [...]. Wyłożony plan miejscowy określał przeznaczenie znacznych obszarów terenu jako ZP6, a uchwalony plan miejscowy – ZP5.

Wskazane wady jedynie w zakresie innej numeracji przy utrzymanym przeznaczeniu danego obszaru między wyłożonym planem miejscowym a uchwalonym planem miejscowym same nie stanowią istotnej wady (aczkolwiek jeżeli organ planistyczny dokonuje rozróżnienia między np. obszarem ZP1 i obszarem ZP2, to winien to czynić tylko wówczas, gdy warunki zagospodarowania takich terenów są odmienne), tym niemniej porównując obszar wyłożonego planu miejscowego z obszarem uchwalonego planu miejscowego należy dojść do wniosku, że zmiana przeznaczenia terenów jest znaczna, obejmująca wraz z tymi mniej istotnymi uchybieniami w tym zakresie (czyli dotyczącymi jedynie odmiennej numeracji) – ponad połowę całego obszaru planu miejscowego.

Samowolne dokonanie tych zmian, bez poprzedzenia ich opiniowaniem i uzgodnieniem z właściwymi organami (a w szczególności z organami zajmującymi się ochroną środowiska) nie może być uznane za zgodne z obowiązująca procedurą uchwalania planów miejscowych. Szereg wyżej opisanych zmian dotyczy bowiem zmiany przeznaczenia z terenów zieleni na tereny usługowe bądź produkcyjno-technologiczne.

Kolejną grupą zarzutów, zasadnie podniesionych w skardze, jest brak zgodności między uchwalonym planem miejscowym a uchwałą Rady Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 r. Nr XII/87/03 w sprawie Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, zwanej dalej w skrócie "Studium".

Zgodnie z art. 9 ust. 4 u.p.z.p. ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Istotnym jest również art. 20 ust. 1 u.p.z.p., zgodnie z którym plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego tejże gminy.

Powołane przepisy oznaczają, że treść studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego bezwzględnie wiąże organy gminy w zakresie treści ustalanego planu miejscowego, a tym samym treść uchwalanego planu miejscowego musi być zgodna z treścią studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Orzecznictwo sądowe wielokrotnie wskazywało na wymóg zgodności między streści studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego a uchwalanym planem miejscowym. Zgodność oznacza tożsamość przeznaczenia danego obszaru w planie miejscowym z kierunkami zagospodarowania określonymi w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

W tej sprawie takiej zgodności w znacznej części planu miejscowego nie ma.

Brak zgodności dotyczy, w szczególności następujących obszarów. Analizując od strony północnej planu miejscowego (od ul. [...]). Studium określiło obszar ZP, a uchwalony plan miejscowy wyłączył część obszaru ZP i określił ich przeznaczenie jako: PT3/U oraz MW3, MZ1 i MW1.

Zgodnie z treścią Studium obszar ZP- tereny Zieleni Publicznej zostały zakwalifikowane jako ogólnodostępne tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich, ogrodów działkowych, cieków i zbiorników wodnych oraz cmentarzy. Wśród głównych kierunków zagospodarowania przestrzennego wskazuje się na kształtowanie miejskiego systemu zieleni publicznej, tworzenie parków i ogrodów, zalesienia oraz różnicowanie wyposażenia terenu w urządzenia parkowe (ścieżki, place, obiekty rekreacyjne). Studium zawiera również warunki i standardy wykorzystania terenu, wśród których przeważa zakwalifikowanie obszaru ZP pod kątem kształtowania zieleni oraz wykluczenie wszelkich form użytkowania obniżającego wartość i wielkość zasobów przyrodniczych (s. 141-142 Studium).

Przeznaczenie obszaru ZP (Studium), który w planie miejscowym obejmuje obszary: PT3/U – tereny produkcyjno-technologiczne i usługowe, MW1 i MW3- tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, MZ 1 – tereny zabudowy zamieszkania zbiorowego, jest oczywiście sprzeczne z treścią Studium. Tereny PT/U, MW i MZ stanowią obszary mieszkaniowe i produkcyjno-usługowe i takie przeznaczenie tych terenów nie można pogodzić z funkcją zapisaną w Studium jako ZP. Bez wątpliwości plan miejscowy dla takiego obszaru skutkować będzie obniżeniem, a w zasadzie degradacją wartości i wielkości zasobów przyrodniczych.

Gdyby nawet założyć, czego strony nie podnoszą, że stan rzeczywisty nie jest spójny z ustaleniami Studium, to i tak taki argument nie mógłby uzasadniać prawidłowe zakwalifikowanie danego obszaru w planie miejscowym. Jeżeli Studium nie jest spójne z rzeczywistym sposobem zagospodarowania danego terenu, to jeszcze przed podjęciem procedury uchwalenia planu miejscowego organ wykonawczy gminy ma obowiązek przeprowadzenia analizy dotyczącej tak zasadności przystąpienia do sporządzenia planu miejscowego, jak i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium uwarunkowani kierunków zagospodarowania przestrzennego (art. 14 ust. 5 u.p.z.p.). Tym samym jeżeli Prezydent Miasta Krakowa zamierzał przygotować projekt planu miejscowego, który zakładałby niezgodność ze Studium, to najpierw należało dokonać zmiany Studium chociażby tylko dla tego obszaru tak, aby w dalszej kolejności można było przygotować projekt planu miejscowego zarówno zgodnego z treścią zmienionego Studium, jak i adekwatnego co do rzeczywistego sposobu wykorzystania danego obszaru. Taką argumentacje wzmacnia jeszcze dodatkowo art. 32 u.p.z.p.

Wyżej opisana niezgodność między treścią Studium a uchwalonym planem miejscowym, nie jest jedyną.

Między ul. [...] a al. [...] istnieje w uchwalonym panie miejscowym obszar UK. Studium przewiduje dla tego obszaru ZP.

Obszar UK to tereny usług kultury. Zgodnie z § 32 ust. 1 planu miejscowego podstawowym przeznaczenie obszaru UK stanowią obiekty użyteczności publicznej w formie wielofunkcyjnych pawilonów wystawowych o funkcji muzealno-edukacyjnej, wystawowej, pokazowej wraz z niezbędnym zapleczem administracyjno-socjalnym i budynkami gospodarczymi; urządzenia służące funkcjom wystawienniczym umożliwiającym organizowanie imprez oraz obiekty zabudowy lotniskowej. Wprawdzie maksymalny wskaźnik powierzchni zabudowy wynosi 30 % terenu, to w ocenie Sądu tak określonego przeznaczenia UK nie można pogodzić z zapisem Studium zakazującym na obszarze ZP (Studium) jakiegokolwiek użytkowania obniżającego wartość i wielkość zasobów przyrodniczych (str. 142 Studium).

Uchwalony plan miejscowy przewiduje po obu stronach al. [...] obszar ZP3. Zgodnie z § 44 ust. 1 planu miejscowego podstawowym przeznaczeniem obszaru ZP3 stanowi ogólnodostępna zieleń urządzona jako park w otoczeniu byłego fortu [...]. Jako przeznaczenie dopuszczalne przewidziano dla obszaru ZP3 możliwość lokalizacji: obiektów małej architektury związanej z podstawowym przeznaczeniem terenu; nie wyznaczonych na rysunku planu ciągów pieszych i ścieżek rowerowych; sieci i urządzeń infrastruktury technicznej; obiektów i urządzeń – służących wyłącznie dla obsługi terenu i obiektów budowlanych oraz związanych z utrzymaniem i użytkowaniem terenów zieleni – w tym dojazdów i zatok postojowych.

Zgodnie z § 44 ust. 3 pkt 4 planu miejscowego, w granicach wyznaczonego terenu, w zakresie sposobu jego zagospodarowania ustala się możliwość odsłonięcia i częściowej odbudowy fragmentów fortu [...] na cele wystawiennicze.

Studium zaś dla tego obszaru określiło przeznaczenie ZF – tereny zieleni fortecznej. Nieprawidłowo w skardze Wojewoda zarzucił w tym zakresie naruszenie kierunku zagospodarowania w Studium opisanego jako ZL.

Główną funkcją terenu ZF stanowią zespoły zieleni związanej z istniejącymi obiektami dawnej Twierdzy [...] wykorzystywanymi dla lokalizacji usług publicznych lub usług komercyjnych, w tym kultury, turystyki i rekreacji, a głównym kierunkiem zagospodarowania przestrzennego jest ochrona i konserwacja zachowanych oraz rekonstrukcja brakujących elementów układu urbanistycznego, a także substancji architektonicznych fortów i innych obiektów fortyfikacyjnych (s. 142 Studium). Dodatkowo Studium określa, że kierunkiem zagospodarowania jest ochrona, konserwacja i odtworzenie zieleni fortecznej oraz układu dróg rokadowych (przyfrontowych, równoległych do linii zakładanego frontu), a także form ziemnych fortyfikacji oraz adaptacja i wykorzystanie obiektów dla lokalizacji funkcji usługowych w celi racjonalnego zagospodarowania oraz rehabilitacji zespołów fortecznych i ich otoczenia. Wśród podstawowych standardów wykorzystania terenu ZF, poza możliwością dobudowy, nadbudowy i innych prac budowlanych celem rewitalizacji obiektów [...], przewidziało Studium jedynie zachowanie i konserwację zieleni (s. 143 Studium).

Skoro więc Studium wskazuje jako główny kierunek zagospodarowania terenów ZF jako ochrona i odbudowa fortyfikacji, to postanowienia planu miejscowego, zakładające dla takiego obszaru jako podstawowe przeznaczenie urządzoną zieleń ogólnodostępną wskazuje na niezgodność między Studium a planem. Tam, gdzie kierunkiem zagospodarowania było utrzymanie terenów zieleni publicznej, tam Studium określało kierunek zagospodarowania jako ZP. Plan miejscowy w istocie zrównał sposób zagospodarowania terenu ZP3 z innymi terenami ZP, które różnią się jedynie szczegółami, a nie istotną ich przeznaczenia. Skoro wiec Studium odrębnie wskazuje obszary ZP i ZF, to plan miejscowy musi dla takich obszarów wskazać i to co do istotny odmienne zagospodarowanie.

Dalej miedzy al. [...] a al. [...] plan miejscowy określił znaczny obszar zagospodarowania jako US – tereny sportu i rekreacji (§ 35 planu miejscowego). Według planu miejscowego podstawowym przeznaczeniem obszaru US stanowi lokalizacja kompleksu wielofunkcyjnego obiektów sportowo-rekreacyjnych, a tym hali widowiskowo-sportowej wraz z niezbędnymi obiektami i urządzeniami infrastruktury technicznej i komunikacyjnej oraz niezbędnym zapleczem administracyjno-socjalnym. Powierzchnia zabudowy to maksimum 50 % obszaru. W Studium zaś cały obszar US określony był jako teren ZP, przewidującym, między innymi, cytowany powyżej zakaz jakiegokolwiek użytkowania terenu obniżającego wartość i wielkość zasobów przyrodniczych.

Pobieżne obliczenia wskazują, że obszar US o powierzchni ok. 4 ha mógłby być zabudowany nawet w połowie (ok. 2 ha). Sąd nie ma wątpliwości, że przy takiej treści Studium zakazującej jakiegokolwiek użytkowania degradującego zasoby naturalne zabudowa 2 ha z pewnością takie zasoby zdegraduje. Nie można więc mówić o jakiejkolwiek w tym zakresie zgodności między treścią Studium a planem miejscowym. Podnoszona przez Radę Miasta Krakowa okoliczność, że obszar planu miejscowego już w Studium potencjalnie był rezerwowany pod przyszłą halę widowiskowo-sportową w K. nie oznacza jeszcze zgodności Studium w tym zakresie. Studium przewidziało np. znaczny teren UP/P/UC między ul. [...] a al. [...], na którym lokalizacja takiej hali byłaby zgodna z treścią Studium. Ocena zgodności dotyczy w tej sprawie ustalenia, czy obszar ZP (Studium) pozwala na określenie w planie przeznaczenia na cele zabudowy halą widowiskowo-sportową. W ocenie Sądu nie ma takiej zgodności.

Między al. [...] a ul. [...] plan miejscowy określił, między innymi, przeznaczenie terenu jako MW2 – tereny zabudowy mieszkaniowej z usługami (§ 36 panu miejscowego) z podstawowym przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniowa wielorodzinną z usługami wbudowanymi. Studium dla tego obszaru przewidywało jako kierunek zagospodarowania UP – tereny o przeważającej funkcji usług publicznych (s. 140 Studium).

Studium dla obszaru UP jako główna funkcje przewidziało zabudowę usługową, tzn. obiekty i urządzenia służące realizacji celów publicznych w szczególności w dziedzinie administracji, oświaty, zdrowia, opieki społecznej, kultury, sportu i rekreacji a także zieleni publicznej. Główne kierunki zagospodarowania przestrzennego według Studium (obszar UP) to kształtowanie zabudowy związanej z realizacją programu infrastruktury społecznej na poziomie przyjętych standardów; powiązanie układu przestrzennego i zabudowy z systemem elementów krystalizujących strukturę przestrzenną na poziomie lokalnym i miejskim ulic [...], głównych ciągów miejskich, osi kompozycyjnych, punktów i ciągów widokowych oraz istniejących i projektowanych przestrzeni publicznych; wykorzystanie terenów otwartych do kształtowania zieleni publicznej powiązanej z usługami oraz włączonych w system przyrodniczy miasta. Jako warunki i standardy wykorzystania terenu Studium dla obszaru UP określiła intensyfikację istniejącej zabudowy usługowej oraz zapewnienie prawidłowej obsługi komunikacyjnej i powiązań z układem komunikacyjnym miasta (s. 140 Studium).

Tym samym określenie w planie miejscowym terenu od budownictwo wielorodzinne mieszkaniowe dla obszaru wyznaczonego w Studium jako UP nie spełnia kryterium zgodności Studium z planem miejscowym. Sąd wyjaśnia przy tym, że gdyby Studium dopuściło na terenach UP możliwość realizacji budownictwa mieszkaniowego, to zapisałoby w Studium rozwiązanie analogiczne dla obszaru UC – teren o przeważającej funkcji usług komercyjnych wraz z możliwością uzupełniającej zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (s. 140 Studium). Wątpliwości co do zgodności ze Studium budzi również oznaczenie w lanie obszarów MZ2 i MZ3 –terenów zamieszkania zbiorowego z podstawowym przeznaczeniem na domu studenckie i hotele. Również te tereny znajdują się w Studium w obszarze UP.

Nie można mówić o zgodności treści Studium z planem miejscowym w zakresie obszaru U8. Obszar U8 (między ul. [...] a al. [...]) w planie miejscowym został przeznaczony na tereny zabudowy usługowej (§ 33 planu miejscowego). Studium zaś określiło dla tego terenu kierunek przeznaczenia jako ZP. Jak zostało to już wyżej opisane w obszarze ZP Studium nie dopuszczało jakiegokolwiek wykorzystania terenu obniżającego wartość lub wielkość zasobów przyrodniczych. Niewątpliwie zaś teren zabudowy usługowej prowadzi do takiej degradacji zasobów przyrodniczych.

Niezgodne ze Studium jest przeznaczenie części obszaru poi stronie zachodniej projektowanej ulicy [...]. Studium określa ten obszar częściowo jako ZP – tereny zieleni publicznej, plan miejscowy całkowicie pomija jakiekolwiek zakwalifikowanie do terenów ochrony zasobów przyrodniczych. Tym samym tereny oznaczone w Studium jako ZP zostały w uchwalonym planie miejscowym zakwalifikowane jako MWU5, U6 i U3. Tereny zabudowy wielorodzinnej z usługami lub tereny zabudowy usługowej nie mogą być uznane za tereny tożsame z kierunkowym ich zagospodarowanie określonym w Studium jako ZP.

Wątpliwości co do zgodności ze Studium budzą również oznaczenia w planie miejscowym obszarów ZP5 i ZP6 (§ 46 i 47 planu miejscowego). Plan miejscowy dla obu tych obszarów dopuszcza możliwość lokalizacji obiektów wystawienniczych i targowych, komercyjnych, obsługi imprez plenerowych, obiektów zabudowy lotniskowej (obszar ZP5 - § 46 ust. 2 planu miejscowego). Studiom zaś dla tego obszaru przewidywało jako kierunek zagospodarowania teren ZP, który nie dopuszczał jakiejkolwiek zabudowy.

Analogicznie teren ZP 6 w planie miejscowym został opisany jako teren z dopuszczalnym przeznaczeniem pod pojedynczy obiekt usług komercyjnych, pojedynczy obiekt o funkcji wystawienniczej, obiekt usług rekreacji, sportu i rehabilitacji oraz usług komercyjnych ( § 47 ust. 2 Planu miejscowego). Studium zaś określało kierunek zagospodarowania jako ZP.

Następnie należy wskazać na teren położony po zachodniej stronie projektowanej ul. Stanisława Lema, który albo stanowi część obszaru KD/Z, albo też nie jest objęty żadnym przeznaczeniem (teren między ZP1, US i ZP6 od strony południowej). Studium określiło przeznaczenie tego terenu jako ZP, plan miejscowy zaś prawdopodobnie jako KD/Z.

Kolejną wadą jest uzależnienie lokalizowania elementów z zakresu przeznaczenia dopuszczalnego w obszarze KD (§ 51 ust. 8 planu miejscowego) o zgody zarządcy drogi. Warunki udzielania przez zarządcę drogi zgody na lokalizację sieci, obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych obiektów wiązanych z obsługą mieszkańców wynika np. z art. 40 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr .19, poz. 115 z późn. zm.).

Plan miejscowy musi kompleksowo ustalać zasady wykorzystania terenu i nie może wprowadzać odrębnych zasad współdziałania przy ustaleniach dopuszczalnych zasad. Nie może wprowadzać odrębnego upoważnienia dla jakiegokolwiek innego organu do udzielania zgody na zagospodarowanie terenu.

Sąd zwraca również uwagę na jeszcze jeden aspekt. Dla obszarów oznaczonych w planie jako E, ZP, ZS i KS plan miejscowy nie wprowadza żadnej stawki opłaty planistycznej. Zgodnie z art.15 ust. 2 pkt 12 u.p.z.p., w planie miejscowym określa się obowiązkowo stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4 u.p.z.p.

Mając powyższe na uwadze Sąd w tej sprawie uznał, że zakwestionowana uchwała w znacząco przeważającej części narusza w sposób istotny przepisy prawa stosownie do art. 28 u.p.z.p. Rada Miasta Krakowa podjęła bowiem tą uchwałę tak z istotnym naruszeniem trybu (procedury) jego sporządzania, przejawiającej się przede wszystkim w dokonanych zmianach w jego treści bez ponowienia w odpowiednim zakresie procedowania nad projektem planu miejscowego oraz zasad jego sporządzania polegających na braku zgodności planu miejscowego ze Studium w znacznym zakresie.

W związku z powyższym na podstawie art. 28 ust. 1 u.p.z.p. należało stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały w całości. Sąd przychyla się do stanowiska Wojewody Małopolskiego, że ewentualne pozostawienie części zaskarżonej uchwały w obrocie prawnym w tej sprawie byłoby działaniem niecelowym i niezasadnym. Sąd zakwestionował zdecydowaną liczbę paragrafów w rozdziale IV planu miejscowego, a wiec w tym rozdziale, w którym ustalono sposoby zagospodarowania poszczególnych obszarów. Pozostawienie niewielkich fragmentów niespójnych ze sobą skutkowałoby brakiem tak czytelności pozostawionego w obrocie prawnym planu jak i brakiem możliwości jego stosowania.

Sąd uprawniony był do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały, ponieważ miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, a zatem dla dopuszczalności stwierdzenia jego nieważności w zaskarżonej części nie ma znaczenia upływ czasu zgodnie z regulacją art. 94 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

Mając powyższe na uwadze należało, na podstawie art. 147 § 1 P.p.s.a., stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały w całości.



Powered by SoftProdukt