Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka Sędziowie: Sędzia NSA Anna Orłowska Sędzia WSA Alina Dominiak ( spr. ) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Hanna Tarnawska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2012 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 15 maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Starosty [...] z dnia 7 grudnia 2011 r. nr [...], 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] na rzecz skarżącej M. M. kwotę 357 ( trzysta pięćdziesiąt siedem ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, 3. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Decyzją z dnia 7 grudnia 2011r. Starosta, działając na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) cofnął firmie M. M. licencję o numerze [...] na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy. W uzasadnieniu wskazał, że postanowieniem z dnia 9 listopada 2011r. zawiadomił M. M. o zamiarze przeprowadzenia kontroli dotyczącej zgodności wykonywania krajowego transportu drogowego rzeczy z przepisami ustawy o transporcie drogowym. Postanowienie to M. M. odebrała w dniu 16 listopada 2011r. Następnie organ wezwał M. M. do stawienia się w urzędzie w celu przeprowadzenia kontroli. Wezwanie odebrała w dniu 29 listopada 2011r., jednak nie stawiła się w urzędzie, nie dostarczyła wskazanych dokumentów, nie złożyła też żadnych wyjaśnień.

W odwołaniu M. M. podniosła, że obu pism nie odebrała osobiście. Prawdopodobnie odebrała je jej córka, która nie zdawała sobie sprawy z ich wagi. Skarżąca od dnia 3 października 2011r. do 25 listopada 2011r. przebywała na zwolnieniu lekarskim z powodu choroby. Posiada dokumenty, do przedłożenia których była wzywana i w każdej chwili może je przedstawić.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 15 maja 2012 r. utrzymało w mocy decyzję Starosty. W uzasadnieniu organ wskazał, że kluczowe było brzmienie art. 15 ust. 3 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym. Uznaniowość cofnięcia licencji sprowadza się do stwierdzenia, czy wezwany do przedstawienia informacji i dokumentów dokonał tej czynności w wyznaczonym terminie w sposób zgodny z treścią wezwania oraz przepisami prawa. Istotne było także, czy korespondencja była doręczona skutecznie w myśl przepisów k. p a. Organ nie dał wiary twierdzeniom skarżącej, że korespondencję skierowaną do niej odbierała jej córka. Z kolei z załączonych do akt sprawy zwrotnych poświadczeń odbioru jednoznacznie wynika, że pisma zostały doręczone bezpośrednio adresatowi, o czym świadczy adnotacja doręczającego pracownika poczty. Wskazał on, że pisma doręczył stronie - M. M.. Z załączonych zwolnień lekarskich wynika, iż zwolnienie obejmowało okres od 3 października 2011r. do 25 listopada 2011r. Doręczenie wezwania o terminie i warunkach kontroli odbyło się skutecznie w dniu 29 listopada 2011r. – czyli po okresie objętym zwolnieniem lekarskim. Informacja, że strona legitymuje się wymaganymi dokumentami nie mogła odnieść pozytywnego skutku, bowiem strona w wyznaczonym nie przedstawiła wymaganych dokumentów. Ewentualne wykonanie obowiązku po upływie wyznaczonego terminu jest bezskuteczne. W tej sytuacji organ I instancji, zgodnie z uznaniowym charakterem decyzji o cofnięciu licencji na wykonywanie transportu, mógł cofnąć przedmiotową licencję.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku M. M. wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji. Zarzuciła naruszenie art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. i art. 107 § 3 w zw. z art. 140 k.p.a., poprzez nieuzasadnione nieuwzględnienie słusznego interesu skarżącej i naruszenie zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa, art. 9 i 10 k.p.a. - poprzez nie wydanie postanowienia o wszczęciu postępowania oraz błędne pouczenie o skutkach nie wykonania zobowiązania. W uzasadnieniu wskazała, że niedostarczenie dokumentów było niedopatrzeniem niewspółmiernym do skutków, jakie za sobą niesie. Cofnięcie licencji zostało oparte na fakultatywnej przesłance. Przy uznaniu administracyjnym norma prawna nie przewiduje obowiązku określonego zachowania się organu, lecz możliwość wyboru sposobu załatwienia sprawy. Ważny jest rodzaj naruszenia, jego podstawy, słuszny interes strony. W ocenie skarżącej organ postąpił tak, jak w przypadku obligatoryjności cofnięcia licencji, a wyznaczony termin do przedstawienia dokumentów był nieadekwatny do ich wymaganej ilości. Organ nie wydał i nie doręczył postanowienia o wszczęciu postępowania, a decyzję o cofnięciu licencji wydał po 8 dniach od doręczenia wezwania, co sprzeciwia się ogólnym zasadom postępowania administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W świetle art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) ocena działalności organów administracji publicznej dokonywana przez sąd administracyjny polega na kontroli prawidłowości materialnych i procesowych aspektów stosunku administracyjnoprawnego, skonkretyzowanego w zaskarżonym do sądu akcie.

Dla wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego aktu niezbędne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) – c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

Oceniając zaskarżoną decyzję w oparciu o w/w kryterium, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku doszedł do przekonania, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie organy obu instancji uznały, że zaistniały przesłanki cofnięcia licencji przewidziane w art. 15 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym ( tj. Dz. U. z 2007 r. , nr 125, poz.874 ze zm.), zwanej dalej "ustawą" , albowiem skarżąca nie przedstawiła w wyznaczonym terminie informacji i dokumentów, o których mowa w art. 8 ust. 2 i 3, art. 14 i art. 83 ustawy.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 3 pkt 1 ustawy licencja może być cofnięta, jeżeli jej posiadacz nie przedstawił, w wyznaczonym terminie, informacji i dokumentów, o których mowa w art. 8 ust. 2 i 3, art. 14 i art. 83.

Podkreślenia wymaga, że ustawodawca posłużył się w tym przypadku zwrotem " licencja może być cofnięta", a nie zwrotem "licencję cofa się", tak jak w treści art. 15 ust. 1 ustawy. Przepis art. 15 ust. 3 ustawy, w przeciwieństwie do ust. 1 tegoż artykułu nie formułuje bezwzględnego obowiązku organu cofnięcia licencji, lecz kwestię tę pozostawia uznaniu administracyjnemu.

Decyzje podejmowane w ramach uznania administracyjnego pozostają pod kontrolą sądu administracyjnego, lecz inaczej ukształtowany jest zakres tej kontroli. Kontrola sądowa takich decyzji zmierza do ustalenia, czy na podstawie przepisów prawa dopuszczalne było wydanie decyzji, czy organ przy jej wydaniu nie przekroczył granic uznania i czy uzasadnił rozstrzygnięcie dostatecznie zindywidualizowanymi przesłankami (por. B. Adamiak, J. Borkowski Kodeks postępowania administracyjnego-Komentarz, C. H. Beck, Warszawa 2004, s. 494-495).

W sytuacji gdy decyzja ma charakter uznaniowy (inaczej niż decyzja wydawana na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, która jest decyzją związaną), okoliczności przewidziane w pkt 1 art. 15 ust. 3 ustawy ( nie przedstawienie określonych informacji i dokumentów) nie są wystarczającą i jedyną przesłanką do zastosowania przewidzianej w tym przepisie sankcji. Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było zastosowanie sankcji ( cofnięcie licencji) w każdym przypadku , gdy zaistnieją okoliczności wymienione w tym przepisie, to ukształtowałby go w formie obligującej organ do cofnięcia licencji. Tymczasem ustawodawca kwestię tę pozostawił uznaniu organu, który w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia powinien wskazać, z jakich przyczyn w konkretnym przypadku zdecydował się na skorzystanie z możliwości cofnięcia licencji. Zaskarżona decyzja jak również decyzja ją poprzedzająca nie zawierają w tym zakresie stanowiska organu, wobec czego należy uznać je za dowolne. Organy poprzestały na stwierdzeniu, że skarżąca nie przedstawiła żądanych dokumentów nie wyjaśniając, jakie przesłanki przemawiają za zasadnością cofnięcia licencji w tym konkretnym przypadku. W ten sposób doszło do naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wobec powyższego Sąd na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ) w zw. z art. 135 p.p.s.a. uchylił decyzje organów obu instancji.

Rozpoznając ponownie sprawę organ – w przypadku uznania, że zachodzą przesłanki do cofnięcia skarżącej licencji - powinien swoje stanowisko w sposób precyzyjny i jednoznaczny wyjaśnić, odnosząc je przy tym do ustalonego w sprawie stanu faktycznego.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.

Na mocy art. 152 p.p.s.a. Sąd orzekł, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.