drukuj    zapisz    Powrót do listy

6115 Podatki od nieruchomości, Inne, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę, I SA/Ke 123/08 - Wyrok WSA w Kielcach z 2008-06-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Ke 123/08 - Wyrok WSA w Kielcach

Data orzeczenia
2008-06-12 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-03-20
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Sędziowie
Danuta Kuchta /sprawozdawca/
Ewa Rojek /przewodniczący/
Maria Grabowska
Symbol z opisem
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne
Inne
Sygn. powiązane
II FZ 320/08 - Postanowienie NSA z 2008-08-29
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 1997 nr 137 poz 926 art. 128, art. 249, art. 261 par. 4
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.
Dz.U. 2002 nr 169 poz 1387 art. 1 pkt 170, art. 24 par. 4
Ustawa z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Rojek, Sędziowie Sędzia WSA Maria Grabowska,, Sędzia WSA Danuta Kuchta (spr.), Protokolant Asystent sędziego Emilia Kundera, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 12 czerwca 2008r. spraw ze skarg S. K. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej skargi oddala.

Uzasadnienie

Decyzjami z dnia [...] znak: [...], [...] i [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] odpowiednio znak: [...], [...] i [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowań w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wydanych z upoważnienia Burmistrza Miasta i Gminy K. z dnia [...] odpowiednio znak [...], [...] i [...] w sprawie określenia wysokości istniejących na koncie PP-H "B." Sp. z o.o. zaległości w podatku od nieruchomości odpowiednio za:

- 1996r. w kwocie 299,00 zł oraz odsetek za zwłokę w kwocie 678,60 zł.,

- 1997r. w kwocie 356,50 zł. oraz odsetek za zwłokę w kwocie 626,80 zł.,

- 1998r. w kwocie 414,00 zł. oraz odsetek za zwłokę w kwocie 514,00 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, że w dniu 16 października 2006r. (błędnie wskazanym w zaskarżonych decyzjach, gdyż wniosek wpłynął w dniu 20 września 2006r.) S. K. złożył do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznych z dnia [...] znak: [...], [...] oraz [...]. W uzasadnieniu wniosku podał, że samorządowy organ podatkowy dokonał bezpodstawnie przypisu podatku od nieruchomości położonej w K. przy ul. T. [...] należącej do Gminy K. na rzecz Spółki "B.".

Powołując się na treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z dnia 23 maja 2007r. sygn. akt I SA/Ke 123/07 organ wyjaśnił, że w przedmiotowej sprawie w myśl przepisu art. 24 ustawy z dnia 12 września 2002r. o zmianie: ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2002r. nr 169, poz.1387) żądania uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności decyzji, która stała się ostateczna przed dniem 1 stycznia 2003r. podlegają rozpoznaniu w trybie, na zasadach i w terminach określonych w przepisach dotychczasowych. W związku z tym w przedmiotowej sprawie należało uwzględnić brzmienie przepisu art. 249 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa obowiązującego przed dniem 1 stycznia 2003r. (Dz. U. z 1997r., Nr 137, poz. 926 z późniejszymi zmianami), który stanowił, że organ podatkowy odmawia wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, jeżeli żądanie zostało wniesione po upływie roku od jej doręczenia.

Powołane wyżej decyzje z dnia [...] znak [...], [...] oraz [...] zostały doręczone na adres "B." Sp. z o.o. w dniu 2 lipca 2001r. Zatem roczny termin przewidziany do wniesienia żądania stwierdzenia nieważności decyzji upłynął z dniem 2 lipca 2002r. Oznacza to, że wnioski wniesione w dniu 16 października 2006r. zostały złożone po upływie terminu do wniesienia żądania o stwierdzenie nieważności decyzji.

Organ wyjaśnił również, że zgodnie z przepisem art. 133 ustawy Ordynacja podatkowa obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2003r., stroną w postępowaniu podatkowym jest każdy, kto żąda czynności organu podatkowego, do kogo czynność organu podatkowego się odnosi lub czyjego interesu działanie organu podatkowego chociażby pośrednio dotyczy.

Na powyższe decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. S. K. złożył skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K.. Zarzucił w nich, że decyzje te są niezgodne z prawem, a ponadto wydane zostały z naruszeniem prawa materialnego, również na skutek błędnej wykładni prawa.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że organ pierwszej instancji bezzasadnie żąda podatku od nieruchomości od Spółki, która nie była właścicielem ani nie użytkowała nieruchomości. Wyjaśnił, że od 2001r. składał wnioski i pisma, mimo to organy twierdziły, że nie jest stroną w sprawie. Z zaskarżonych decyzji wynika teraz, że jako strona złożył wniosek po upływie terminu.

W ocenie skarżącego w dniu rozstrzygania sprawy obowiązywał przepis art. 249 Ordynacji podatkowej przewidujący pięcioletni termin do wniesienia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji.

W dalszej części skargi S. K. podniósł, że to on był stroną i płatnikiem podatku od nieruchomości, a nie Spółka. W związku z tym zaskarżone decyzje naruszają przepisy art. 125, 145 i 211 Ordynacji podatkowej. Decyzje te powinny być doręczane jemu, jako właścicielowi budynku, a nie osobie trzeciej, niebędącej stroną.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. podtrzymało swoje stanowisko zawarte w zaskarżonych decyzjach.

Organ wyjaśnił również, że złożony przez S. K. wniosek o stwierdzenie nieważności z dnia 19 września 2006r. postanowieniem SKO w K. z dnia [...] znak: [...] pozostawiono bez rozpatrzenia, ponieważ wnoszący, pomimo prawidłowego wezwania nie dostarczył organowi odwoławczemu umocowania do działania w imieniu Spółki "B.". Postanowienie to zostało utrzymane w mocy postanowieniem z dnia [...] znak: [...]. Postanowienia te zostały jednak uchylone wyrokiem WSA w K. z dnia 23 maja 2007r. sygn. akt I SA/Ke 123/07. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że organy nie ustaliły, czy wolą skarżącego było wszczęcie postępowania w imieniu Spółki, czy też w jego własnym. W piśmie z dnia 12 października 2007r. S. K. stwierdził jednak, że wniosek o stwierdzenie nieważności przedmiotowych decyzji złożył w imieniu własnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjne zważył, co następuje:

Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. W przypadku stwierdzenia przez Sąd, iż decyzja lub postanowienie zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego lub procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy bądź stanowi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, podlegają one uchyleniu ( art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., określanej dalej jako ustawa p.p.s.a.)

Oceniając zaskarżone decyzje na powyższych zasadach stwierdzić należy, iż odpowiadają one prawu.

W niniejszej sprawie rozważenia wymagała kwestia, czy organ podatkowy prawidłowo zastosował treść art. 249 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60 ze zm.), określanej dalej jako Ordynacja podatkowa.

Przed dniem 1 stycznia 2003r. paragraf 1 powołanego art. 249 stanowił, że organ podatkowy odmawia wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, jeżeli żądanie zostało wniesione po upływie roku od jej doręczenia. Przepis ten został zmieniony przez art. 1 pkt 170 ustawy z dnia 12 września 2002r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 169 poz. 1387) i obecnie stanowi, że organ podatkowy wydaje decyzję o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, jeżeli żądanie zostało wniesione po upływie 5 lat od dnia doręczenia decyzji (art. 249 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

W powołanej ustawie zmieniającej zawarty został w art. 24 § 1 przepis intertemporalny, który z kolei przewiduje, że żądania uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności decyzji, która stała się decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, podlegają rozpatrzeniu w trybie, na zasadach i w terminach określonych w przepisach ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. A zatem przepis art. 24 § 1 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw ma zastosowanie do decyzji, które stały się ostateczne przed dniem 1 stycznia 2003 r.

W myśl art. 128 Ordynacji podatkowej ostateczne są decyzje, od których nie służy odwołanie w postępowaniu podatkowym. Uchylenie lub zmiana tych decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania mogą nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w Ordynacji podatkowej oraz w ustawach dodatkowych. Decyzja podatkowa jest ostateczna, jeżeli w pierwszej instancji strona nie złożyła od niej odwołania, jeżeli w pierwszej instancji stronie nie przysługuje od niej odwołanie z mocy ustawy (art. 261 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa), bądź decyzję tę wydał organ drugiej instancji w toku postępowania odwoławczego.

W przedmiotowej sprawie skarżący S. K. pismem złożonym w dniu 20 września 2006r. wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji wydanych z upoważnienia Burmistrza Miasta i Gminy K. z dnia [...], nr [...], [...] oraz [...]. Nie była przedmiotem sporu okoliczność, że decyzje te, doręczone w dniu 2 lipca 2001r. na adres "B." Sp. z o.o., nie zostały zaskarżone, a więc stały się decyzjami ostatecznymi.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 24 § 1 ustawy z 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz zmianie niektórych innych ustaw żądania uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności decyzji, która stała się decyzją ostateczną przed 1 stycznia 2003r. - czyli przed jej dniem wejścia w życie - podlegają rozpatrzeniu w trybie, na zasadach i w terminach określonych w przepisach Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie wskazanych zmian. Oznacza to, że zastosowanie w sprawie miał przepis art. 249 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2003r., przewidujący roczny termin do wniesienia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej.

Ponieważ S. K. wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznych z dnia [...] nr [...], [...] oraz [...] złożył w dniu 20 września 2006r., należy stwierdzić, że uczynił to z przekroczeniem terminu. Zakreślony przepisem art. 249 Ordynacji podatkowej termin jest terminem zawitym i jego przekroczenie ma ten skutek, że wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji nie podlega merytorycznemu rozpoznaniu (wyrok NSA w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2001r. sygn. akt V SA 1244/00). Inaczej rzecz ujmując, wniesienie wniosku z przekroczeniem terminu jest bezskuteczne, a organ nie może wszcząć postępowania.

Uwzględniając powyższe rozważania należy stwierdzić, że stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. zawarte w zaskarżonych decyzjach jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt