Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 27 lutego 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Walentyna Długaszewska (spr.) Sędziowie WSA Małgorzata Górecka WSA Szymon Widłak Protokolant: st. sekr. sąd. Janusz Maciaszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2019r. przy udziale sprawy ze skargi X na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Starosty z dnia [...] r. nr [...], II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] r. utrzymało w mocy decyzję Kierownika [...] Starostwa Powiatowego ( działającego z upoważnienia Starosty ) z dnia [...] r. cofającą skarżącemu uprawnienie do wykonywania badań technicznych pojazdów ( nr uprawnienia [...] ).

W uzasadnieniu organ II instancji wskazał, że w dniu [...]r. do organu I instancji wpłynął odpis wyroku Sądu Rejonowego z dnia [...]r., sygn. akt[...], uznającego skarżącego za winnego tego, że w dniu [...]r. jako uprawniony diagnosta przeprowadził badanie techniczne pojazdu o nr rej. [...] z zamontowaną cysterną z wynikiem pozytywnym, mimo braku ważnego protokołu badania technicznego tej cysterny oraz mimo braku decyzji zezwalającej na jej eksploatację.

Na tej podstawie organ I instancji uznał, że skarżący dokonał wpisu do dowodu rejestracyjnego niezgodnie ze stanem faktycznym, przez co zaistniały podstawy do cofnięcia skarżącemu jako diagnoście uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów.

Po rozpatrzeniu odwołania organ II instancji utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy powołał się na przepis art. 84 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono :

1 ) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie

z określonym zakresem i sposobem wykonania

2 ) wydanie przez diagnostę zaświadczenia lub dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Zdaniem organu wydanie decyzji w tym trybie nie musi być poprzedzone przeprowadzeniem postępowania kontrolnego, podstawą do wydania takiego aktu może być wyrok sądu powszechnego.

Skarżący dokonał wobec tego badania technicznego pojazdu

z zamontowanym urządzeniem technicznym niezgodnie z określonym zakresem

i sposobem wykonania oraz dokonał wpisu do dowodu rejestracyjnego niezgodnie ze stanem faktycznym.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skarżący – reprezentowany przez pełnomocnika - wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji, zarzucając naruszenie

- art. 84 ust. 3 pkt. 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym

- art. 7, art. 8, art. 77, art. 80 i art. 107 kpa.

Skarżący wniósł o dopuszczenie jako dowodu w sprawie dokumentów

w postaci :

- wyciągu ze świadectwa homologacji naczepy marki [...]

- wyciągu z instrukcji obsługi naczepy siodłowej marki [...]

- pisma [...] z dnia [...] r.

- pisma [...] z dnia [...] r.

na okoliczność tego, że przedmiotowe naczepy służą do przewozu materiałów sypkich i wobec tego nie podlegają dozorowi technicznemu.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 84 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono :

1 ) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie

z określonym zakresem i sposobem wykonania

2 ) wydanie przez diagnostę zaświadczenia lub dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Wskazać należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia [...] r., sygn. akt[...], skarżący dokonał nierzetelnego badania technicznego przedmiotowego pojazdu w dniu [...] r.

Powyższy wyrok był w zasadzie jedynym środkiem dowodowym, na podstawie którego organy obu instancji uznały istnienie przesłanek skutkujących koniecznością wydania decyzji o cofnięciu skarżącemu, jako diagnoście, uprawnień do wykonywania badań pojazdów.

Organy nie dokonywały zatem własnych ustaleń dowodowych w zakresie zdarzeń mających miejsce w dniu [...] r.

Należy jednakże zauważyć, co jest okolicznością bezsporną w przedmiotowej sprawie, że decyzje organu I i II instancji zostały wydane już po zatarciu skazania. Co oznacza, że w chwili orzekania skarżący nie figurował w[...]. Zaświadczenie w tym zakresie z dnia [...] r. skarżący załączył do odwołania. Mimo to, organ II instancji w żaden sposób nie odniósł się do tej istotnej dla sprawy okoliczności.

Zgodnie bowiem z art. 106 Kodeksu karnego z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe, a wpis o skazaniu usuwa się z rejestru skazanych.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd przedstawiony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego [...] z dnia [...] r., sygn. akt [...] ( cbois.nsa.gov.pl/doc ), że jeżeli decyzje

o cofnięciu diagnoście uprawnień zostały wydane po dacie, w której nastąpiło zatarcie skazania, to brak jest podstaw do przyjęcia, że organy administracyjne mogły podejmować swoje decyzje w oparciu wyłącznie o wyrok karny dotyczący naruszenia prawa przez danego diagnostę. Organy obu instancji nie mogły zatem ograniczyć prowadzonego przez siebie postępowania dowodowego jedynie do ustalenia, że w sprawie zapadł przeciwko skarżącemu wyrok karny skazujący.

Nie może zatem, w ocenie Sądu, budzić wątpliwości, że zatarcie skazania oznacza konieczność przeprowadzenia przez organ postępowania dowodowego

w zakresie czynności strony skarżącej, jako diagnosty, które zostały uznane za naruszające przepisy prawa, w tym ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Wyrok karny nie mógł w tej sytuacji stanowić jedynej podstawy ustaleń faktycznych organów w przedmiotowej sprawie.

Zdaniem Sądu zatem, organy naruszyły przepisy postępowania ( art. 7, art. 77 i art. 107 kpa ), stwierdzając dokonanie przez diagnostę naruszeń prawa jedynie w oparciu o wyrok karny, podczas gdy w dacie wydawania decyzji obu instancji nastąpiło zatarcie skazania.

Jeżeli organy zmierzały do cofnięcia skarżącemu uprawnień diagnosty, to winny dokonać własnych ustaleń w oparciu o dostępne środki dowodowe

( dokumenty, w tym przedłożone przez skarżącego w takcie postępowania sądowego, zeznania świadków itd. ) i na tej podstawie stwierdzić jednoznacznie, czy w sprawie istniały przesłanki do zastosowania wobec skarżącego przepisu art. 84 ust. 3 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2018, poz. 1302), orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265 z późn. zm