drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 1108/08 - Wyrok NSA z 2009-07-15, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 1108/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-07-15 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-12-22
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Małgorzata Korycińska /sprawozdawca/
Maria Myślińska
Marzenna Zielińska /przewodniczący/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 995/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-08-20
Skarżony organ
Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2004 nr 204 poz 2086 art 92 ust 4, art 92 ust 1 pkt 6
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - tekst jednolity.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art 156 par 1 pkt 2
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art 145 par 1 pkt 1 lit b)
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marzenna Zielińska Sędziowie Małgorzata Korycińska (spr.) NSA Maria Myślińska Protokolant Karolina Mamcarz po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. T. Spółki z o.o. Spółki komandytowej w Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 20 sierpnia 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 995/08 w sprawie ze skargi A. T. Spółki z o.o. Spółki komandytowej w Z. na decyzję Głównego Inspektor Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

I

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę spółki A. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2008 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd podał, że decyzją z dnia [...] września 2005 r. Ś. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na skarżącą spółkę karę pieniężną w wysokości 15 500 złotych. Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło ustalenie, że zastosowany typ wykresówki nie był zatwierdzony i przeznaczony do danego przyrządu kontrolnego, przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia przy wykonywaniu transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne, skrócenie dziennego czasu odpoczynku, przy wykonywaniu transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne oraz okazanie podczas kontroli wykresówki nie zawierającej pełnych danych o okresach pracy kierowcy. Podstawę prawną wydania decyzji stanowiły przepisy art. 6 ust. 1, art. 8 ust. 1-2 i ust. 7, art. 9 Rozporządzenia Rady (EWG) 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. WE L 370 z 31 grudnia1985 r.); art. 14 ust. 1, art. 15 ust. 1-2, ust. 6 Rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 roku w sprawie urządzeń rejestrujących stosownych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z 31 grudnia 1985 r.), art. 92 ust. 1 pkt 2 i 6, art. 92 ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 204, poz. 2088 ze zm.); Ip. 1.11.10 ust. 2 lit c, lp. 1.11.5 lit. a i b, lp. 1.11.1 lit. a, 1.11.11 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym.

W dniu [...] marca 2007 r. skarżąca spółka złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym zarzucając jej brak podstawy prawnej, gdyż nałożono nią karę za naruszenie niesankcjonowanych norm prawnych wyrażonych w Rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3820/85 i Rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85. Decyzją z dnia [...] października 2007 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego odmówił stwierdzenia nieważności decyzji uznając, iż umową międzynarodową wskazaną w art. 92 ust. 1 pkt 6 ustawy o transporcie drogowym jest Traktat Akcesyjny z 16 kwietnia 2003 r. dotyczący przystąpienia Rzeczpospolitej Polskiej do Unii Europejskiej. Traktat Akcesyjny jest jednocześnie umową międzynarodową o szczególnych konsekwencjach prawnych wskazanych w art. 91 ust. 1-3 Konstytucji. Stosownie bowiem do powoływanych przepisów konstytucyjnych, gdy z ratyfikowanej umowy międzynarodowej konstytuującej organizację międzynarodową, wynika, że prawo stanowione przez tę organizację jest bezpośrednio stosowane, to w wypadku kolizji z ustawami ma przed nimi pierwszeństwo. Zgodnie zaś z art. 2 Traktatu Akcesyjnego, od dnia przystąpienia do Unii Europejskiej nowe Państwa Członkowskie są związane postanowieniami Traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnot i Europejski Bank Centralny przed dniem przystąpienia. Postanowienia te są stosowane w nowych Państwach Członkowskich zgodnie z warunkami określonymi w tych Traktatach i w niniejszym Akcie. Z kolei jednym z takich, wskazanych w art. 2 Traktatu Akcesyjnego, wiążących Rzeczpospolitą Polską, postanowień jest art. 249 TWE, który zawiera katalog aktów prawa pochodnego, a są to akty wiążące: rozporządzenia, dyrektywy i decyzje, oraz niewiążące: zalecenia i opinie. Jednocześnie art. 249 TWE określa warunki obowiązywania rozporządzeń. Zgodnie z jego treścią mają one ogólne zastosowanie i obowiązują we wszystkich swoich częściach oraz stosuje się je bezpośrednio w każdym państwie członkowskim. Główny Inspektor Transportu Drogowego po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy decyzją z dnia [...] marca 2008 r. utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] października 2007 r.

Uzasadniając oddalenie skargi Sąd I instancji zacytował obszerne fragmenty uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2008 r., sygn. akt II GSK 112/08 w pełni aprobując tezy w nim zawarte. Podał, że rozporządzenia wspólnotowe mają taką samą moc obowiązującą we wszystkich państwach członkowskich i są zintegrowane z systemami prawnymi tych państw. Ich obowiązywanie zależy jedynie od ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Rozporządzenie Rady (EWG) Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym i pochodzące z tej samej daty Rozporządzenie Rady ( EWG ) Nr 3820/85 w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych, odnoszących się do transportu drogowego, należy traktować, jako przyjęte do polskiego stanu prawnego i jako stanowiące część umowy międzynarodowej, którą jest Traktat Akcesyjny. Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania Sąd I instancji stwierdził, że nie doszło do ich naruszenia w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W ocenie Sądu podniesione przez skarżącą spółkę zarzuty o charakterze proceduralnym mają wyraźnie charakter akcesoryjny, wspierający wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa - przepisu materialnego art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym.

W związku z tym Sąd w oparciu o art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz.1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., oddalił skargę.

II

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku skarżąca spółka A. zarzuciła naruszenie:

I. przepisów prawa materialnego:

1. art. 87 ust. 1, art. 91 ust 3 Konstytucji RP oraz art. 2 Aktu Akcesyjnego poprzez błędną wykładnię tych przepisów polegającą na przyjęciu, iż rozporządzenia wspólnotowe, w tym Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym, stanowią część umowy międzynarodowej jaką jest Traktat Akcesyjny, a w konsekwencji, iż rozporządzenia wspólnotowe wydane przed 1 maja 2004 r. są umowami międzynarodowymi;

2. art. 92 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2004 r., Nr 204 , poz. 2088 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 grudnia 2005 r. poprzez błędną wykładnię polegającą na:

a) błędnej interpretacji normy prawnej wyrażonej w powołanym przepisie poprzez przyjęcie, iż przepis ten przewiduje możliwość nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym w efekcie utożsamienia naruszenia przepisów rozporządzenia wspólnotowego z naruszeniem wiążącej Rzeczypospolitą Polską umowy międzynarodowej,

a w rezultacie

b) niedopuszczalne zastosowanie rozszerzającej wykładni powołanego przepisu poprzez przyjęcie, że jego hipoteza obejmuje nie tylko umowy międzynarodowe, ale również normy prawne zawarte we wtórnym prawie wspólnotowym, jakim są rozporządzenia wspólnotowe

II. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 151 p.p.s.a poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że przepis ten został zastosowany w stanie faktycznym i prawnym, w którym nie powinien być zastosowany wobec spełnienia się przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji określonych w art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. lub co najmniej wobec spełnienia się przesłanek uchylenia decyzji określonych w art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) b) i c) p.p.s.a.

2. art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. oraz art. 135 p.p.s.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że przepisy te nie zostały zastosowane w stanie faktycznym i prawnym uzasadniającym ich zastosowanie wskutek czego Sąd nie stwierdził nieważności zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2007 r. podczas gdy zostały one wydane z ewidentnym naruszeniem art. 156 § 1 pkt 2 Kpa w zw. z art. 92 ust. 1 pkt 6 ustawy o transporcie drogowym w brzemieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 grudnia 2005 r. poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie w ten sposób, że organ odmówił stwierdzenia nieważności decyzji, którą bez podstawy prawnej nałożono na skarżącą karę pieniężną w wysokości 1550,00 zł.

3. art. 145 § 1 pkt 1 lit a), b) i c) p.p.s.a. oraz art. 135 p.p.s.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że przepisy te nie zostały zastosowane w stanie faktycznym i prawnym uzasadniającym ich zastosowanie, wskutek czego Sąd nie uchylił zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2007 r., podczas gdy zostały one wydane z ewidentnym naruszeniem przepisu prawa materialnego, tj. art. 92 ust. 1 pkt 6 ustawy o transporcie drogowym w brzemieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 grudnia 2005 r. poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie oraz przepisów prawa procesowego tj. art. 6, 7, 8 i art. 10 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.

Podnosząc te zarzuty skarżąca domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznania skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 p.p.s.a., a w przypadku stwierdzenia przez Naczelny Sąd Administracyjny, że zaskarżony wyrok narusza również przepisy prawa procesowego, uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oraz zasądzenia na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Główny Inspektor Transportu Drogowego domagał się jej oddalenia, jako niezasadnej oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kontroli kasacyjnej sprawowanej w granicach skargi kasacyjnej poddany został wyrok Sądu I instancji oddalający skargę na decyzję odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie przepisów wspólnotowych. Uznając, że kontrolowana decyzja nie narusza prawa, Sąd I instancji przesądził tym samym, że wydana w postępowaniu zwykłym decyzja o nałożeniu kary pieniężnej nie posiada kwalifikowanej wady prawnej, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Przepis ten stanowi, że organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Żądając stwierdzenia nieważności decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym strona skarżąca wskazała na pierwszą przesłankę, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., natomiast z treści skargi kasacyjnej wynika, iż zaskarżona decyzja jest obarczona wadą rażącego naruszenia prawa. Wobec takiej konstrukcji zarzutów skargi kasacyjnej i z uwagi na istnienie nierozerwalnego związku, jaki zachodzi pomiędzy legalnością decyzji zaskarżonej do Sądu I instancji a decyzją wydaną w postępowaniu zwykłym, dla oceny zasadności zarzutów naruszenia prawa materialnego i powiązanych z nimi zarzutów naruszenia przepisów postępowania, istotnym jest ustalenie, czy decyzja o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie przepisów wspólnotowych posiada jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Odnosząc się do tak przedstawionego problemu Naczelny Sąd Administracyjny zauważa wpierw, że w dacie kontroli drogowej istniały publicznoprawne obowiązki: używania prawidłowych wykresówek, nieprzekraczania maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne, nieskracania dziennego czasu odpoczynku, przy wykonywaniu transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne oraz okazania podczas kontroli wykresówki zawierającej pełne dane o okresach pracy kierowcy. Obowiązki te wynikały z przepisów wspólnotowych, które po 1 maja 2004 r. obowiązują na terenie Rzeczpospolitej Polskiej bezpośrednio i korzystają z pierwszeństwa przed ustawami. Tej tezy nie kwestionuje strona skarżąca, jednakże uważa, że do dnia 21 grudnia 2005 r. istniała luka prawna polegająca na tym, że prawo krajowe nie przewidywało sankcji za naruszenie przepisów rozporządzeń wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela tego poglądu. Uszło bowiem uwadze strony skarżącej, że w załączniku do ustawy o transporcie drogowym określono wysokość kar pieniężnych za naruszenie wskazanych wyżej obowiązków wynikających m.in. z przepisów wspólnotowych. Zgodnie natomiast z art. 92 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym wykaz naruszeń lub warunków, o których mowa w ust. 1 oraz wysokość kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy. Przywołany w tym przepisie ust. 1 zawierał, w stanie prawnym obowiązującym w dacie kontroli, zamknięty katalog ustaw i przepisów, których naruszenie obowiązków lub warunków skutkowało karą pieniężną w wysokości określonej w załączniku do ustawy. W katalogu tym w punkcie 6 wymieniono wiążące Rzeczypospolitą Polską umowy międzynarodowe.

Z dotychczasowych rozważań wynikają dwie istotne okoliczności a mianowicie to, że w dacie kontroli pojazdu, przepisy Rozporządzenia nr 3820/85 oraz Rozporządzenia nr 3821/85 obowiązujące w Rzeczpospolitej Polskiej nakładały na określone podmioty obowiązki, po wtóre, przepisy prawa krajowego określały wysokość kar za naruszenie tych obowiązków. Już chociażby z tych względów uprawniony jest pogląd, że ustawodawca wprowadzając sankcje administracyjne za naruszenie przepisów wspólnotowych, możliwość ich stosowania upatrywał w treści art. 92 ust. 1 pkt 6 ustawy o transporcie drogowym. Za taką wykładnią art. 92 ust. 1 pkt 6 ustawy o transporcie drogowym przemawia również to, że pochodzące sprzed akcesji przepisy Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3820/85 z 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych, odnoszących się do transportu drogowego oraz Rozporządzenie Rady (EWG) Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym, na mocy art. 2 Aktu Akcesyjnego przyjęte zostały do polskiego porządku prawnego. Daje to podstawę do wykładni, że powołane rozporządzenia stanowią część umowy międzynarodowej, jaką jest Traktat Akcesyjny. Również rozwiązanie prawne przyjęte w art. 91 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, umożliwia wyprowadzenia sankcji za naruszenie obowiązków publicznoprawnych, wynikających z rozporządzeń, gdyż stanowi naruszenie obowiązków wynikających z Traktatu Akcesyjnego, a więc umowy międzynarodowej.

O tym, że w dacie wydania decyzji z dnia [...] września 2005 r. istniała podstawa prawna do nałożenia na skarżących kary pieniężnej świadczy także to, że przepisy prawa wspólnotowego powołane u jej podstawy spełniają wszelkie przesłanki bezpośredniego zastosowania. Warunkiem stosowania sankcji administracyjnej: kary pieniężnej, jest ustanowienie obowiązku publicznoprawnego. Przepisy prawa wspólnotowego, aby były podstawą do stosowania sankcji administracyjnej, a zatem były bezpośrednio skuteczne, muszą nadawać się do stosowania w drodze autorytatywnej konkretyzacji, a więc muszą spełniać zasadnicze elementy struktury normy prawnej, tj. zawierać reguły zachowania. Norma prawna określa adresata, warunki, w jakich ma stosować regułę postępowania (hipoteza), sposób postępowania (dyspozycja). Te warunki normy prawnej spełniają powołane u podstawy prawnej decyzji przepisy Rozporządzenia Rady, gdyż określają reguły zachowania, wskazują adresata, warunki i sposób postępowania.

Ta argumentacja, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w sposób dostateczny przeczy tezie, że decyzja o nałożeniu na skarżącą kary pieniężnej, została wydana bez podstawy prawnej. Nie sposób również uznać, że zaistniała druga z podstaw, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., a więc, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Naczelny Sąd Administracyjny dostrzega, że po nowelizacji art. 91 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, polegającej m.in. na dodaniu pkt 8 stanowiącego o przepisach wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych, w nielicznych orzeczeniach sądów administracyjnych prezentowany był pogląd, iż nowelizacja świadczyła o tym, że w stanie prawnym obowiązującym przed jej dokonaniem, naruszenie przepisów wspólnotowych nie było obwarowane sankcją. Nie podzielając tego poglądu z przyczyn powyżej podanych, Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że nawet gdyby uznać argumentację zawartą w przywołanych w skardze kasacyjnej wyrokach za przekonywującą, rzecz dotyczyłaby wykładni przepisu art. 91 ust. 1 pkt 6 ustawy o transporcie drogowym, w brzmieniu obowiązującym przed 21 grudnia 2005 r. i przy istniejącej w początkowej fazie obowiązywania art. 91 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie drogowym rozbieżności w wykładni art. 91 ust. 1 pkt 7 tej ustawy (nowelizacja skutkowała m.in. zmianą numeracji przepisu dotyczącego wiążących umów międzynarodowych) nie byłaby to przesłanka do uznania rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Z przedstawionych powodów Naczelny Sąd Administracyjny uznał za nieusprawiedliwione zarzuty postawione w obrębie podstawy kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. i powiązane z nimi zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania.

W skardze kasacyjnej, w obrębie podstawy, o której mowa w art. 174 pkt 2 p.p.s.a, kasator oprócz zarzutów naruszenia odpowiednich przepisów p.p.s.a. powiązanych z naruszeniem przepisów prawa materialnego, postawił zarzuty obejmujące art. 145 § 1 pkt 1 a - c p.p.s.a. w związku z art. 10 § 1 k.p.a. i art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. oraz art. 6, art. 7 i art. 8 k.p.a. Według autora skargi kasacyjnej w postępowaniu administracyjnym doszło do naruszenia zasady wyrażonej w art. 10 § 1 k.p.a., co rodziło po stronie Sądu I instancji obowiązek uchylenia zaskarżonej decyzji w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela tego poglądu i stwierdza, że w postępowaniu administracyjnym zainicjowanym wnioskiem skarżących o stwierdzenie nieważności decyzji spór dotyczył kwestii wykładni art. 92 ust. 1 pkt 6 ustawy o transporcie drogowym. W tym postępowaniu organ nie przeprowadzał żadnych dowodów i nie dokonywał ustaleń faktycznych. W tej sytuacji zaniechanie zawiadomienia stron o możliwości wypowiedzenia się, co do zebranych dowodów i materiałów oraz głoszonych żądań nie miało jakiegokolwiek wpływu na wynik sprawy administracyjnej, a nadto, wbrew temu, co twierdzi strona skarżąca, to uchybienie nie jest naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 b p.p.s.a.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w punkcie 1 sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono w oparciu o art. 204 pkt 1 p.p.s.a i art. 205 § 2 p.p.s.a oraz § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).



Powered by SoftProdukt