Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.) Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2008 r. sprawy ze skargi D. Sp. z o.o. z siedzibą w G. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia typu wagi automatycznej oddala skargę

Prezes Głównego Urzędu Miar decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) po ponownym rozpatrzeniu sprawy ze skargi .- skarżącej – P. Sp. j. z G. zakończonej decyzją Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] kwietnia 2007 r. postanowił utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję.

Ustalono, że Prezes Głównego Urzędu Miar decyzją z dnia [...] października 2006 r. nr [...] zatwierdził typ wagi automatycznej przenośnikowej o znaku fabrycznym [...] i nr fabrycznym [...] .

Do organu wpłynęło zażalenie skarżącej na postanowienie Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w [...] odmawiające dokonania legalizacji pierwotnej ww. wagi. Pismem z 17 stycznia 2007 r. organ wezwał stronę do sprecyzowania zgłoszonego żądania.

W odpowiedzi na wezwanie organu, strona wniosła o zmianę decyzji nr [...] w trybie art. 155 k.p.a. poprzez dodanie w treści decyzji określenia "kompaktowy" (waga automatyczna przenośnikowa kompaktowa) oraz poprzez zawarcie w charakterystyce typu informacji o przenośnym charakterze wagi lub innego określenia wskazującego na możliwość użytkowania wagi w innych miejscach niż miejsce pierwotnej legalizacji.

Organ wskazał, że zgodnie z art. 155 k.p.a. decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Wskazano, że decyzja zatwierdzenia typu nadaje uprawnienia producentowi do wprowadzenia zatwierdzonego typu przyrządu pomiarowego do obrotu i użytkowania na podstawie obowiązujących norm prawa i jest bezpośrednim źródłem przyznanych producentowi praw. Podniesiono, że zgodnie ze wzorem decyzji zatwierdzenia typu stanowiącym załącznik nr 30 do rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 kwietnia 2004 r. w sprawie prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomiarowych, decyzja zatwierdzenia typu powinna zawierać w rozstrzygnięciu jedynie takie postanowienia, które wiążą się z nadaniem określonych praw wynikających wprost z obowiązujących przepisów oraz umożliwiają identyfikację danych metrologicznych i technicznych przyrządu pomiarowego, mających wpływ na wynik pomiaru. Mając na względzie powyższe stwierdzono, iż rozstrzygnięcie decyzji powinno odzwierciedlać terminologię metrologiczną i techniczną opisaną w danym rozporządzeniu określającym wymagania dla przyrządu pomiarowego. Uznano, że brak jest podstaw do wprowadzenia w sentencji decyzji zatwierdzenia typu postanowień, które nie zostały uregulowane przepisami prawa, a w szczególności przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie wymagań metrologicznych, którym powinny odpowiadać wagi automatyczne przenośnikowe.

Zdaniem organu treść rozstrzygnięcia decyzji zatwierdzenia typu wagi automatycznej determinują przepisy określające wymagania dla tego rodzaju przyrządu pomiarowego. Przedstawione przez stronę znaczenie wyrazu "kompaktowy" i przykłady zastosowania tego wyrazu w odniesieniu do niektórych rodzajów urządzeń (podany przykład radia, magnetofonu, odtwarzacz DVD) wskazują, iż wyraz "kompaktowy" może być rozumiany niejednolicie i w różny sposób, podczas gdy treść decyzji zatwierdzenia typu powinna być jednoznaczna i jasna dla użytkowników przyrządu pomiarowego jak też pracowników administracji publicznej dokonujących prawnej kontroli metrologicznej. Organ wskazał, że niezastosowanie wyrazu "kompaktowy" w decyzji zatwierdzenia typu oprócz uzasadnienia znajdującego podstawy w terminologii stosowanej w przepisach prawa metrologicznego, ma uzasadnienie w rozbieżnościach interpretacyjnych tego wyrazu zastosowanego dla danego typu urządzenia zespolonego, w szczególności, iż na podstawie decyzji zatwierdzenia typu waga automatyczna może być wprowadzona do obrotu i legalizowana przez organy administracji miar na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, które mogą interpretować znaczenie ww. wyrazu odmiennie.

Podniesiono, iż skarżąca przyznaje, że obowiązujące przepisy umożliwiają poddanie kontroli metrologicznej wagi automatycznej rozumianej jako waga zespolona, natomiast nie znajdują zastosowania do wag automatycznych kompaktowych. Waga automatyczna o znaku fabrycznym W-1-00 jest rodzajem wagi automatycznej przenośnikowej, spełnia wymagania określone dla tego typu wagi i może być użytkowana, zgodnie z obowiązującymi przepisami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie wymagań metrologicznych, którym powinny odpowiadać wagi automatyczne przenośnikowe oraz załączniku nr 15 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 kwietnia 2004 r. w sprawie prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomiarowych. Brak jest norm, na podstawie których Prezes Głównego Urzędu Miar mógłby dla typu przyrządu pomiarowego dokonać odstępstwa od bezwzględnie obowiązujących przepisów, jakimi są przepisy określające zasady przeprowadzenia legalizacji pierwotnej i legalizacji ponownej (art. 8 k ust. 2 pkt 4 ustawy - Prawo o miarach). Odstępstwo od zasady dokonania legalizacji ponownej w przypadku zmiany miejsca instalacji lub użytkowania wagi automatycznej wprowadzone do decyzji zatwierdzenia typu wymaga podstawy prawnej. Brak normy dającej możliwość wprowadzenia takiego rozwiązania skutkuje koniecznością odmowy żądaniu strony o dokonanie zmian w decyzji nr [...] w sposób wnioskowany przez stronę.

Zdaniem organu nie znajduje uzasadnienia twierdzenie skarżącej, iż ustawodawca w momencie tworzenia przepisów nie znał rozwiązania przyjętego przez stronę, co doprowadziło do nieuwzględnienia pojęcia "kompaktowy" w przepisach zawierających wymagania metrologiczne. Podkreślano fakt, iż ustawodawca nie tworzy prawa pod konkretny stan faktyczny, a nałożenie obowiązku lub przyznanie praw osobom należy do jego "imperium", ustawodawca nie ma bowiem obowiązku objęcia przepisami prawa wszystkich mogących zaistnieć zdarzeń, czy też w przypadku prawnej kontroli metrologicznej - wszystkich przyrządów pomiarowych, lecz wprowadza takie regulacje prawne, które są według woli ustawodawcy konieczne.

Wobec powyższego nie uznano za zasadny zarzut naruszenia przez Prezesa Głównego Urzędu Miar art. 155 k.p.a. i postanowiono jak na w decyzji.

W skardze do sądu wnoszono o uchylenie zaskarżonej decyzji jako sprzecznej z prawem (w szczególności art. 7 k.p.a. i art. 9 k.p.a., 138 § 1 i 2 k.p.a.) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Prezesowi GUM.

Wskazano, że decyzje Prezesa GUM stoją w rażącej rozbieżności w stosunku do złożonego przez skarżącego wniosku o zatwierdzenie typu wagi ze wskazaniem jej nowatorskich cech nieznanych dotąd praktyce i nie znajdujących odpowiedniego uregulowania w przepisach metrologicznych zawartych w postanowieniach Rozporządzenia Ministra Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wymagań metrologicznych, którym powinny odpowiadać wagi automatyczne przenośnikowe z dn. 16.03.2004 r. (Dz. U. 04.43.394).

Zdaniem skarżącej istotne dla sprawy pozostaje, że zgłoszenie wniosku o zatwierdzenie typu wagi zawiera informacje o nowatorskim rozwiązaniu technicznym tworząc jasno sprecyzowany przedmiot sprawy jako nową jakość metrologiczną wykraczającą poza ramy ww. Rozporządzenia Ministra Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej z dnia 16.03.2004 r. Powyższy fakt i sposób wniesienia sprawy z opisem przedstawionego do zatwierdzenia urządzenia o nowych parametrach technicznych - pozwalających na określenie typu wagi jako "kompaktowej" zakwalifikowanej do zgłoszenia w Urzędzie Patentowym RP jako konstrukcji nowatorskiej posiadającej zdolność patentową, w sposób oczywisty zawiera granice wniosku i charakteru sprawy, znanego organowi zatwierdzającemu od samego początku rozpoznawania sprawy. Podniesiono, że pomimo posiadanej wiedzy o specyfice sprawy i rodzaju urządzenia w cechach innowacyjnych organ dokonał zatwierdzenia typu wagi w oparciu o przepisy, które nie znajdują odzwierciedlenia zarówno do samej wagi jako przedmiotu sprawy administracyjnej polegają na badaniu jej zgodności z wymogami prawa, jak też w kontekście zakreślonych wnioskiem uprawnionego charakteru sprawy.

Wskazano, że organ zignorował treść wniosku skarżącej stosując w swej dyspozycji rozwiązania o które uprawniony nie wnosił. Podniesiono, że w rozwiązaniu technicznym zastosowanym przez skarżącego nie ma wydzielonego pomostu wagowego, cała konstrukcja mechaniczna jest pomostem wagowym przekazującym ciężar przenoszonej masy (węgla) do zespołu wagowego. Waga skarżącego jest samodzielnym urządzeniem ważącym bo ma wbudowany taśmociąg (zawiera w sobie taśmociąg) - jest urządzeniem typu kompakt z możliwością przenoszalności bez utraty parametrów.

Wskazano, że sprawy nowatorskiego rozwiązania wagi przenośnikowej w wykonaniu kompaktowym i możliwość zatwierdzenia typu były uzgodnione i konsultowane z GUM na etapie projektowym przed realizacją gdyż obowiązujące krajowe przepisy w tym zakresie nie przewidywały takiego rozwiązania (powstała nowa jakość metrologiczna). Wskazano, że celem tego rozwiązania było stosowanie wag przenośnikowych wszędzie tam gdzie ze względów technicznych nie ma możliwości wykonania legalizacji pierwotnej tj. w miejscu jej eksploatacji a jest konieczność dokonywania rozliczeń finansowych w oparciu o zalegalizowane wagi. GUM podjął się badań zatwierdzenia typu i legalizacji, a decyzję nr [...] z dn. [...] wydał na inny rodzaj wagi. Dodatkowo podkreślono, że GUM dokonał legalizacji i zatwierdzenia typu na stanowisku kontrolnym specjalnie do tego celu zaprojektowanym i wybudowanym. Miał zatem pełną wiedzę o niemożliwości wykonania badań zatwierdzenia typu i legalizacji w miejscu docelowej jej pracy.

Z wyżej wskazanych przyczyn i niedopuszczalnej samowoli przy podejmowaniu decyzji o zatwierdzeniu typu wagi wbrew warunkom określonym we wniosku oraz okolicznościach opisanych uznano, że skarga jest konieczna.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał stanowisko i wyjaśnił dodatkowo, że decyzja zatwierdzenia typu Nr [...] - dnia [...] października 2006 r. zatwierdzająca typ wag automatycznych przenośnikowych o znaku fabrycznym W-1-00 nie mogła być również zmieniona z tego powodu że z dniem 7 stycznia 2007 r. Prezes GUM utracił kompetencje do zatwierdzenia typu wag automatycznych przenośnikowych. Od dnia 7 stycznia 2007 r. wagi automatyczne przenośnikowe nie podlegają już prawnej kontroli metrologicznej obejmującej zatwierdzenie typu, lecz ocenie zgodności z zasadniczymi wymaganiami dla przyrządów pomiarowych, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. Nr z 2004 r., Nr 204, poz. 2087 ze zm.). Zmiana stanu prawnego po dacie uprawomocnienia się decyzji powoduj, iż zmiana tej decyzji w trybie art. 155 k.p.c. jest niedopuszczalna.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tego aktu. Sąd administracyjny nie ocenia rozstrzygnięcia organu administracji pod kątem jego słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej także: p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów, skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem zaskarżenia jest decyzja Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] czerwca 2007 r. zapadła po ponownym rozpatrzeniu sprawy ze skargi -skarżącej — P. Sp. j. z G. zakończonej decyzją Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] kwietnia 2007 r. Skarżąca wnosiła o zmianę decyzji nr [...] w trybie art. 155 k.p.a. poprzez dodanie w treści decyzji określenia "kompaktowy" (waga automatyczna przenośnikowa kompaktowa), oraz poprzez zawarcie w charakterystyce typu informacji o przenośnym charakterze wagi lub innego określenia wskazującego na możliwość użytkowania wagi w innych miejscach niż miejsce pierwotnej legalizacji.

Zgodnie z art. 155 k.p.a. decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony; przepis art. 154 § 2 stosuje się odpowiednio. Należy zauważyć, że jest to nadzwyczajny tryb wzruszania ostatecznych decyzji administracyjnych.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest pogląd, że pojęcie "nabycia prawa" należy w tym wypadku rozumieć szeroko. Przyjmuje się wręcz, że każde indywidualne rozstrzygnięcie prawne, które ma znamiona rozstrzygnięcia merytorycznego w sprawie i kształtuje sytuację prawną strony, należy traktować jako rozstrzygnięcie, na podstawie którego strona "nabywa prawo" (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 1985 r., sygn. akt III SA 1003/85, OSPiKA 1987, nr 7-8, poz. 163 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2002 r., sygn. akt II SA/Kr 50/99, niepubl.).

Przepis art. 155 k.p.a. stanowi podstawę - w przypadku gdy spełnione zostaną wymienione w nim przesłanki - do uchylenia lub zmiany decyzji wówczas, gdy dotknięta jest ona wadami niekwalifikowanymi, a zatem takimi, które nie dają podstaw do wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności. Postępowanie prowadzone na podstawie art. 155 k.p.a. jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, zmierzającym do ustalenia zaistnienia przesłanek wymienionych w tym przepisie. Badanie interesu społecznego i słusznego interesu strony nie może polegać na ocenie zastosowania przepisów prawa przy wydawaniu decyzji ostatecznej. Postępowanie to nie zmierza bowiem do ponownego merytorycznego rozpatrzenia sprawy zakończonej już decyzją ostateczną. Rozstrzygnięcie podejmowane na gruncie powołanego przepisu ma charakter uznaniowy i podejmowane jest za zgodą strony. Na podstawie art. 155 k.p.a. mogą być zmienione lub uchylone zarówno decyzje wadliwe, jak i decyzje niewadliwe, wyłącznie jeżeli ich wzruszenie podyktowane jest względami interesu społecznego lub słusznym interesem strony, a nie sprzeciwiają się temu przepisy . szczególne (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2000 r., sygn. akt V SA 1346/99, niepubl.).

Przepisem szczególnym, w rozumieniu art. 155 k.p.a., będzie każdy przepis prawa, którego zastosowanie uzasadni określony stan faktyczny.

Zakres zastosowania nadzwyczajnej instytucji pozwalającej na wzruszenie decyzji (w tym także określonej w art. 155 k.p.a.) powinien być rozumiany ściśle, to jest w taki sposób, aby nie doszło do naruszenia wspomnianej zasady trwałości decyzji administracyjnych. Pogląd ten wynika wprost z reguły "exceptiones nosunt extentendae", zaś na konieczność jego przyjęcia wskazuje chociażby przyjęta zbiorcza nazwa dla tych instytucji, a mianowicie "nadzwyczajne tryby weryfikacji decyzji ostatecznych". Sugeruje to bowiem, iż mamy do czynienia z regulacją o charakterze wyjątkowym. Wszystkie zatem sytuacje faktyczne, które nie mieszczą się w dyspozycji danego przepisu prawa, kreującego instytucję nadzwyczajnego wzruszenia decyzji ostatecznej, nie pozwalają na skorzystanie z tej szczególnej formy działania organu.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego na gruncie art. 155 k.p.a. (i jego odpowiedników: w Ordynacji Podatkowej - tj. art. 253 a), oraz w Kodeksie Celnym - art. 265)¹ zwrócono uwagę na konieczność różnicowania dwóch rodzajów decyzji ostatecznych (uznaniowe, związane). Wskazano, iż charakter każdego z rodzajów rozstrzygnięć pozwala stosować nadzwyczajny tryb zmiany decyzji ostatecznej wyłącznie do pierwszych z nich, stanowi naturalną konsekwencję dotychczasowej linii orzeczniczej NSA. W uzasadnieniu wyroku z dnia 9 maja 2005 r. (sygn. akt OSK i 756/04, niepubl.) Sąd podkreślił, iż uwzględnienie interesu strony w rozumieniu art. 155 k.p.a. należy rozumieć w ten sposób, iż mając do wyboru możliwość korzystniejszego dla strony rozstrzygnięcia, niepozostającego jednakże w kolizji z obowiązującym porządkiem prawnym, organ działając w granicach uznania administracyjnego przyjmuje ten sposób orzekania, zmieniając decyzję mniej korzystną dla strony Nie mieści się jednak w pojęciu interesu strony orzekanie w sposób sprzeczny z przepisami prawa, choćby zostało ono potwierdzone orzeczeniami sądu wydanymi w innych sprawach. Podobne stanowisko zajął NSA we wcześniej wydanym wyroku z dnia 4 października 1999 r. (sygn. IV SA 1459/97, niepubl.). Sąd zauważył wówczas, iż wzruszenie decyzji niewadliwych może dotyczyć tylko takich, które mają charakter uznaniowy, lub przy wydaniu których organ administracji ma do wyboru pewną gamę rozstrzygnięć. Wyłączone jest jednak zastosowanie tej instytucji do decyzji związanych.

Zaskarżona decyzja nie mogła być zmieniona także z tego powodu, że z dniem 7 stycznia 2007 r. prezes GUM utracił kompetencje do zatwierdzenia typu wag automatycznych przenośnikowych. Od dnia 7 stycznia 2007 r. wagi automatyczne przenośnikowe nie podlegają już prawnej kontroli metrologicznej obejmującej zatwierdzenie typu, lecz ocenie zgodności z zasadniczymi wymaganiami dla przyrządów pomiarowych, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. Nr z 2004 r., Nr 204, poz. 2087 ze zm.) zmiana stanu prawnego po dacie uprawomocnienia się decyzji powoduje, iż zmiana tej decyzji w trybie art. 155 k.p.c jest niedopuszczalna.

Decyzja, której zmiany żąda skarżąca została wydana na podstawie obowiązujących w dniu jej wydania przepisów, brak zatem możliwości stosowania przepisów dawnych do spraw zakończonych ostateczną decyzją i zamyka to możliwość dokonania zmiany tej decyzji na podstawie art. 155 k.p.a. Jak już wskazano wyżej, przepis ten dopuszcza dokonywanie zmiany decyzji ostatecznej, na mocy której strona nabyła prawo, za zgodą strony, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się zmianie takiej decyzji. W sytuacji, gdy nowe uregulowania nie znają decyzji w kształcie kreowanym ustawą dawną to potencjalna zmiana decyzji ostatecznej musiałaby nastąpić poprzez zastosowanie przepisów ustawy dawnej a to jest niedopuszczalne. Wskazany przepis jest przepisem szczególnym, który sprzeciwia się dokonaniu zmiany decyzji ostatecznej w rozumieniu art. 155 k.p.a. (zob. komentarz Becka, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, prof. Z. Niewiadomski). Z tych też względów nie mógł odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia art. 155 k.p.a. Prawna możliwość zastosowania trybu przewidzianego w art. 155 k.p.a. jest uwarunkowana prowadzeniem postępowania w ramach tego samego stanu prawnego i faktycznego. Możność zastosowania artykułu 155 k.p.a. w sprawie należy rozważać w świetle przepisów prawa materialnego obowiązujących w okresie wydawania ostatecznych decyzji administracyjnych. Zmiana ostatecznej decyzji administracyjnej na mocy art. 155 k.p.a. jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy obowiązują przepisy prawne, na podstawie których decyzja została wydana, (por. wyroki NSA: z dnia 10 stycznia 1984 r., SA/Ka 660/83 - OSP 1986/7/134; glosa J. Borkowskiego - OSP 1986/7-8/134, z dnia 5 stycznia 2000 r., I SA 1826/98 - LEX nr 57178, z dnia 27 września 2002 r., III SA 330/01 - OSP 2004/9/111, glosa aprobująca: K. Celińska-Mysław -OSP 2004/9/111).

Reasumując powyższe rozważania Sąd uznał za nietrafne zarzuty podniesione w skardze, nie stwierdził także z urzędu naruszenia prawa, które miałoby wpływ na wynik rozstrzygnięcia.

Z przytoczonych wyżej powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270) orzekł jak w sentencji.