Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Urszula Raczkiewicz Sędziowie NSA Andrzej Kuba (spr.) Maria Myślińska Protokolant Ewa Czajkowska po rozpoznaniu w dniu 7 października 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O. z dnia 19 listopada 2008 r. sygn. akt I SA/Op 230/08 w sprawie ze skargi H. M. na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w O. z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania płatności do gruntów rolnych oraz nałożenia sankcji 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w O. na rzecz H. M. kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2008 r. o sygn. akt I SA/Op 230/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w O. uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w O. z dnia [...] czerwca 2008 r., nr [...], w przedmiocie odmowy przyznania płatności do gruntów rolnych oraz nałożenia sankcji.

Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym.

W dniu [...] kwietnia 2007 r. H. M. złożyła w Biurze Powiatowym Agencji w O. wniosek o przyznanie jednolitej i uzupełniającej płatności obszarowej oraz o przyznanie pomocy finansowej z tytułu wspierania gospodarowania na obszarach górskich i innych obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW).

Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w O. decyzją z dnia [...] kwietnia 2008 r., nr [...] odmówił stronie przyznania jednolitej płatności obszarowej oraz uzupełniającej płatności obszarowej do powierzchni grupy upraw podstawowych i nałożył sankcje.

Organ wskazał, że w odniesieniu do obydwu rodzajów płatności powierzchnia deklarowana kwalifikowana wynosiła łącznie 1,77 ha, natomiast powierzchnia stwierdzona w trakcie kontroli administracyjnej wyniosła 0,00 ha. Skutkowało to odmową przyznania płatności i zastosowaniem sankcji.

Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w O., po rozpatrzeniu odwołania strony, decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wskazano, że H. M. zadeklarowała we wniosku o przyznanie płatności do gruntów rolnych na rok 2007 dwie działki ewidencyjne: nr 155/21 oraz 194/29, położone w miejscowości Z.. W ocenie organu, zgromadzony materiał dowodowy, wskazuje, że powyższe działki, będące przedmiotem kontroli krzyżowej, nie znajdowały się w posiadaniu H. M., a jedynie były jej współwłasnością. Wyjaśniono ponadto, jak należy rozumieć pojęcie "posiadanie" na gruncie ustawy o płatnościach bezpośrednich.

Organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 22 ust. 1 rozporządzenia Komisji WE nr 796/2004 wniosek o przyznanie pomocy może być w każdej chwili wycofany z inicjatywy producenta rolnego po pisemnym zawiadomieniu organu, ale przed powiadomieniem rolnika o nieprawidłowościach we wniosku lub przed powiadomieniem go o zamiarze przeprowadzenia kontroli na miejscu oraz gdy taka kontrola na miejscu stwierdzi nieprawidłowości. W przedmiotowej sprawie strona wycofała przedmiotową działkę w dniu 25 stycznia 2008 r. w związku z wezwaniem z dnia 21 stycznia 2008 r., po powiadomieniu przez organ niższego stopnia o stwierdzonych nieprawidłowościach. Zatem Kierownik Biura Powiatowego ARiMR wykluczył powyższą działkę i nałożył sankcję zgodnie z obowiązującym prawem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylając zaskarżoną decyzję wskazał, że zagadnieniem spornym między stronami były dwie kwestie: pierwsza odnosiła się do zasadności odmowy przyznania płatności do działki ewidencyjnej 155/21 z uwagi na bezpodstawne, zdaniem skarżącej, przyznanie statusu posiadacza samoistnego lub zależnego J. S. władającemu tą działką bez zgody skarżącej; drugą sporną kwestią było nałożenie sankcji w zakresie dotyczącym działki ewidencyjnej nr 194/29 pomimo skutecznego, w ocenie skarżącej, wycofania wniosku w tej części poprzez złożenie korekty w dniu 25 stycznia 2008 r.

Odnosząc się do pierwszego spornego zagadnienia Sąd stwierdził, że trafna jest przyjęta przez organ odwoławczy wykładnia pojęcia "posiadanie" na gruncie art. 7 ust. 1 ustawy o płatnościach, ze wskazaniem na potrzebę sięgania w tym zakresie do prawodawstwa wspólnotowego. W ocenie Sądu I instancji organy słusznie wskazały, że definiowanie "posiadania" tylko na podstawie art. 336 k.c. dla potrzeb ustawy o płatnościach jest niewystarczające; ustawa o płatnościach wyraźnie wiąże posiadanie z produkcją rolną i pozwala na przyznawanie płatności podmiotom, które faktycznie uprawiają grunty, decydują o rodzaju upraw i zabiegów agrotechnicznych, podejmują działania organizacyjne, kierownicze, zarządcze, i choć nie muszą osobiście i bezpośrednio angażować się w tę produkcję, niezbędne jest dokonywanie przez nie nakładów i czerpanie ewentualnych korzyści.

Sąd zwrócił uwagę, że z przedstawionych akt administracyjnych wynika, iż skarżąca nie użytkowała rolniczo w 2007 r. żadnej z działek objętych wnioskiem; działkę 194/29 użytkował jako dzierżawca B. S., zaś działkę 155/21 – J. S..

Przechodząc do oceny zasadności rozstrzygnięcia w odniesieniu do działki nr 194/29 Sąd wskazał na mylną ocenę organów obu instancji odnośnie znaczenia czynności podjętej przez stronę w następstwie wezwania do złożenia wyjaśnień, a w szczególności wycofania tej działki poprzez dokonanie korekty wniosku o przyznanie płatności w dniu 25 stycznia 2008 r. Pomimo wyraźnych zarzutów skarżącej i materiałów dowodowych znajdujących się w aktach sprawy organ odwoławczy pominął okoliczność, że organ I instancji prowadził postępowanie wyjaśniające dwuetapowo: najpierw co do działki ewidencyjnej 155/21 (użytkowanej przez J. S.), wzywając stronę pismem z dnia 17 września 2007 r. do złożenia wyjaśnień w związku z nieścisłościami dotyczącymi tej działki. Dopiero w dalszej kolejności, bo wezwaniem z dnia 21 stycznia 2008 r. doręczonym stronie w dniu 23 stycznia 2008 r., wezwał do wyjaśnienia nieścisłości dotyczących działki194/29, w następstwie czego H. M. wycofała powyższą działkę dokonując korekty wniosku. Wbrew stanowisku organu odwoławczego, akta administracyjne nie dowodzą, aby wycofanie tej działki nastąpiło w wyniku powiadomienia przez organ I instancji o stwierdzonych nieprawidłowościach. W wezwaniu nie informowano strony, że zostały stwierdzone nieprawidłowości, lecz że występują nieścisłości odnoszące się do tej działki rolnej w zestawieniu z działkami innych producentów, które wymagają wyjaśnień strony. Skoro pojęcie "nieprawidłowości" zostało zdefiniowane w prawie wspólnotowym (art. 2 pkt 10 rozporządzenia (WE) nr 796/2004), a organ prowadzący postępowanie nie stosował tego terminu i wzywał stronę jedynie do złożenia wyjaśnień, to obydwu tych pojęć nie może następnie utożsamiać, zwłaszcza w aspekcie skutków, jakie przepisy prawa wiążą ze stwierdzeniem przez właściwy organ nieprawidłowości. Wyrazem zróżnicowania omawianych pojęć jest również treść pouczenia umieszczonego na wezwaniu, w którym wskazano, że rygor wykluczenia działki z płatności, przyjęcie zawyżenia powierzchni i nałożenia sankcji zastosowany będzie w przypadku, gdy strona nie stawi się celem złożenia wyjaśnień we wskazanym terminie. W analizowanym przypadku skarżąca w siedmiodniowym terminie zgłosiła się w siedzibie organu i złożyła korektę wniosku obejmującą wycofanie działki nr 194/29. W tych okolicznościach wycofanie wniosku w odniesieniu do tej

działki należy uznać za skuteczne w świetle unormowania zawartego w art. 22 rozporządzenia nr 796/2004. W związku z powyższym organy nie miały podstaw do merytorycznego rozpatrzenia wniosku w tej części, a więc odmowy przyznania płatności i nałożenia sankcji.

Ze względu na przedstawione powyżej naruszenie prawa Sąd I instancji uchylił zaskarżoną decyzję i wskazał, że ponownie przeprowadzonym postępowaniu organ odwoławczy zastosuje się do oceny prawnej wyrażonej przez Sąd w zakresie odnoszącym się do działki nr 194/29 i wyda stosowne rozstrzygnięcie.

Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa złożył skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnosząc o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i rozpoznanie skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w O. oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1/ naruszenie przepisów prawa materialnego: art. 22 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników (Dz.U.UE.L.04.141.18), poprzez jego niewłaściwe zastosowanie na gruncie ustalonego stanu faktycznego niniejszej sprawy wyrażające się w przyjęciu, że rolnik wezwany do wyjaśnienia nieścisłości we wniosku może następnie wycofać wniosek w części objętej wezwaniem, pomimo nie wyjaśnienia kwestii objętych wezwaniem na swoją korzyść, gdyż brak jest podstaw do utożsamiania niejasności wymagających wyjaśnień strony z nieprawidłowościami, które zostają stwierdzone przez organ;

względnie

2/ naruszenie przepisów postępowania: art. 145 § 1 pkt 1 lit a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz.1270 ze zm.), przez uwzględnienie skargi w oparciu o przesłankę naruszenia przez organy Agencji prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy przy przyjęciu w stanie faktycznym sprawy, że akta administracyjne nie dowodzą, aby wycofanie działki ewidencyjnej nr 155/21 nastąpiło w wyniku powiadomienia przez organ I instancji o stwierdzonych nieprawidłowościach, w sytuacji, gdy z akt administracyjnych sprawy wynika wniosek przeciwny, które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy.

W ocenie Dyrektora Oddziału Regionalnego ARiMR w O. ustalonego stanu faktycznego błędnie nie "podciągnięto" pod hipotezę określonej normy prawnej - art. 22 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 w zakresie, w jakim przepis ten wyłącza możliwość wycofania wniosku w części, po poinformowaniu rolnika o nieprawidłowościach.

Zdaniem organu wycofanie wniosku przez H. M. nie mogło być uznane za skuteczne, bowiem H. M. w odpowiedzi na wezwanie z dnia 21 stycznia 2008 roku nie wyjaśniła wskazanych w jego treści nieprawidłowości na swoją korzyść. Zdaniem kasatora bez znaczenia jest użycie przez organ I instancji w treści pisma wzywającego określenia "nieścisłości we wniosku". Już sam bowiem sam fakt zadeklarowania tej samej działki we wnioskach przynajmniej dwóch rolników traktowany jest jako nieprawidłowość, wymagająca wyjaśnienia w trybie przewidzianych przepisami kodeksu postępowania administracyjnego.

Użycie w treści wezwania terminu "nieścisłość" w zastępstwie określenia wynikającego z przepisów prawa wspólnotowego "nieprawidłowość" nie zmienia faktu, iż z chwilą otrzymania pisma z ARiMR rolnik jest poinformowany o nieprawidłowości. Organy ARiMR stosują określenie "nieścisłość", gdyż na etapie składania wyjaśnień przez rolników nie jest przesądzone, u którego z nich deklaracja działki jest w istocie nieprawidłowością, która skutkować będzie negatywnymi konsekwencjami.

Na takie rozumienie i konieczność stosowania przepisu art. 22 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 wskazuje pośrednio także redakcja § 6 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 kwietnia 2004 roku w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy na wspieranie działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 73, poz. 657, z późn. zm.). Wprawdzie wskazany akt prawny nie reguluje kwestii przyznawania dopłat bezpośrednich lecz tzw. dopłat ONW niemniej w przypadku obydwu płatności przyjęty tryb postępowania przez organy ARiMR jest analogiczny (wezwanie rolników do wyjaśnień celem ustalenia faktycznego użytkownika działki z rygorem wykluczenia areału dla osoby, która nie wykazała uprawnienia do płatności). Wspomniany § 6 ust. 4 rozporządzenia ONW stanowi wprost, iż wniosek może być wycofany w całości lub w części przez producenta rolnego przed dniem, w którym Agencja poinformowała producenta rolnego o stwierdzeniu nieprawidłowości w złożonym wniosku lub o zamiarze przeprowadzenia kontroli na miejscu. Ponadto po dniu, o którym mowa wyżej, jeżeli w wyniku wyjaśnień złożonych kierownikowi biura powiatowego Agencji przez producenta rolnego lub w wyniku kontroli na miejscu, kierownik biura powiatowego Agencji uznał, że producent rolny spełnia wymagania do uzyskania płatności ONW, lecz nie później niż do dnia poprzedzającego dzień, w którym została doręczona decyzja administracyjna w sprawie przyznania płatności ONW temu producentowi.

W ocenie organu bez znaczenia dla oceny skutków wezwania do złożenia wyjaśnień z dnia 21 stycznia 2008 r. jest redakcja pouczenia zamieszczonego w jego treści.

Dla poparcia zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit a) p.p.s.a autor skargi kasacyjnej wskazał, że aktualny pozostaje wywód poczyniony powyżej, a odnoszący się do kwestii interpretacji pojęć "nieścisłość" i "nieprawidłowość", z naciskiem na fakt, iż H. M. w odpowiedzi na wezwanie z dnia 21 stycznia 2008 roku nie wyjaśniła wskazanych w jego treści nieprawidłowości na swoją korzyść, tj. nie wykazała, że spełnia wymagania do uzyskania dopłat do gruntów rolnych.

Reasumując kasator wskazał, że skoro H. M. na skutek wezwania do złożenia wyjaśnień nie wyjaśniła nieprawidłowości na swoją korzyść, nie mogła skutecznie wycofać wniosku w zakresie działki ewidencyjnej nr 194/29, w świetle treści art. 22 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z treścią przepisu art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznanie sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny następuje tylko w granicach skargi kasacyjnej (w niniejszej sprawie nie występowała nieważność postępowania, którą NSA musiałby brać pod rozwagę z urzędu – art. 183 § 2 p.p.s.a.).

Wnoszący skargę kasacyjną powołał się tylko na pierwszą z przytoczonych w art. 174 p.p.s.a. podstaw skargi kasacyjnej, tj. naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 174 pkt 1 p.p.s.a.

Wprawdzie formalnie w skardze kasacyjnej podniesiony został również zarzut naruszenia przepisów postępowania, a konkretnie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., ale było to tylko w kontekście zarzutu naruszenia prawa materialnego, a konkretnie art. 22 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników (Dz.U.UE.L.04.141.18), zwanego dalej rozporządzeniem nr 796/2004. Zarzut naruszenia przepisów postępowania został przedstawiony jako konsekwencja zarzutu naruszenia prawa materialnego.

Skoro zdaniem organu wnoszącego skargę kasacyjną Wojewódzki Sąd Administracyjny naruszył przepisy prawa materialnego przez ich niewłaściwe zastosowanie, to jednocześnie poprzez uchylenie z tego powodu zaskarżonej decyzji naruszył przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a., gdyż brak było podstaw do jego zastosowania.

Natomiast skarga kasacyjna nie dotyczy ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia przez Sąd I instancji, które nie zostały skutecznie zakwestionowane, z których ponadto niewątpliwie wynika, że organ nie poinformował rolnika, w myśl przepisu art. 22 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004, o nieprawidłowościach we wniosku pomocowym, które prowadziłyby do niezatwierdzenia wycofania wniosku w odniesieniu do jego części, w której wykryto nieprawidłowości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny ustalił w zaskarżonym wyroku, że wbrew stanowisku organu akta administracyjne nie dowodzą, aby wycofanie przedmiotowej działki nastąpiło w wyniku powiadomienia przez organ I instancji o stwierdzonych nieprawidłowościach.

Pismo z dnia 21 stycznia 2008 r. nie zawiera bowiem stwierdzenia o nieprawidłowościach wykrytych we wniosku co do tej konkretnej działki, lecz stanowi wezwanie do złożenia wyjaśnień w związku z wykrytymi nieścisłościami.

Treść pisma organu oceniona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny nie została zakwestionowana w skardze kasacyjnej.

Również nie postawiono zarzutu przyjętej za przepisem art. 2 pkt 10 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 definicji pojęcia "nieprawidłowości" wyrażonego w art. 22 ust. 1 tegoż rozporządzenia.

Należy się zgodzić ze stanowiskiem Sądu I instancji, że organy nie miały podstaw do utożsamiania niejasności, które wymagają wyjaśnienia strony, z nieprawidłowościami, które zostają stwierdzone przez organ w trybie art. 22 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 w związku z art. 2 pkt 10 tegoż rozporządzenia. Niewątpliwie są to odrębne pojęcia, przy czym tylko "nieprawidłowości" zostały zdefiniowane ustawowo (art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 796/2004).

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, wykładnia art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 796/2004, w szczególności w części dotyczącej sankcji nieskutecznego wycofania wniosku lub jego części w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości we wniosku pomocowym, musi być ścisła i precyzyjna, a w żadnym stopniu nie może być rozszerzająca.

Należy stwierdzić, że sankcja z przepisu art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 796/2004 jest skierowana do tych wnioskodawców, którzy świadomie chcieli wprowadzić w błąd organ orzekający, a nie do tych, którzy w odpowiednim czasie zorientowali się w swojej pomyłce i wycofali wniosek w części, w której zawierał on błędy.

Jedną z zasad ubiegania się o przyznanie pomocy, wyrażoną w przepisie art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 796/2004, jest swoboda wycofania w każdej chwili wniosku o przyznanie pomocy w całości lub części po pisemnym zawiadomieniu organu.

Wyjątkiem od tej zasady jest właśnie sankcja niezatwierdzenia wycofania odnośnie części wniosku, w której wykryto nieprawidłowości, ale dopiero po poinformowaniu rolnika przez organ o nieprawidłowościach we wniosku pomocowym lub jeśli został powiadomiony o zamiarze przeprowadzenia kontroli na miejscu i jeżeli ta kontrola ujawni nieprawidłowości.

Dlatego też wyjątek ten winien być bardzo ściśle stosowany, a argumenty wnoszącego skargę kasacyjną, że przedmiotowe pismo skierowane do wnioskodawcy w dniu 21 stycznia 2008 r. zawierało w istocie stwierdzenie szeregu nieprawidłowości, należało uznać za nieprzekonywujące.

Tym argumentom przeczy między innymi treść pouczenia zawarta w powyższym piśmie, zatytułowanym zresztą wezwaniem na podstawie art. 50 § 1 k.p.a. do złożenia wyjaśnień w zakresie wykrytych nieścisłości. Konkretnie chodzi o informacje, że w przypadku niestawienia się wykryte błędy zostają sklasyfikowane jako wykluczające, powierzchnia działek wówczas będzie traktowana jako zawyżona, a konsekwencją tego będą zastosowane sankcje zgodnie z regulacjami unijnymi.

Z powyższego pouczenia, jak i treści całego pisma jednoznacznie wynikało, że sprawa "nieścisłości" zawartych we wniosku pomocowym nie została jeszcze rozstrzygnięta przez stwierdzenie nieprawidłowości w świetle art. 22 ust. 1 w zw. z art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 796/2004, a przynajmniej nie poinformowano o tym wnioskodawcy zgodnie z dyspozycją omawianego przepisu.

Skoro skarżąca w wyznaczonym jej terminie zgłosiła się do organu i zgodnie z wezwaniem złożyła wyjaśnienia i jednocześnie korektę wniosku obejmującą wycofanie spornej działki nr 194/29, to prawidłowo przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny, że w tych okolicznościach wycofanie wniosku w odniesieniu do tej działki należało uznać za skuteczne w świetle przepisu art. 22 ust. 1 w związku z art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 796/2004 i w konsekwencji zastosowanie sankcji z tego przepisu było pozbawione podstaw.

Do czasu usunięcia wątpliwości nie można przyjmować, że zostały już stwierdzone nieprawidłowości w złożonym wniosku. Nie powinno się utożsamiać czynności wezwania rolnika do złożenia wyjaśnień z poinformowaniem go o stwierdzeniu nieprawidłowości.

Powoływanie się przez wnoszącego skargę kasacyjną na rozbieżności w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych odnośnie wykładni przepisu art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 796/2004, w tym również WSA w O., nie może stanowić wystarczającego argumentu za przyjęciem stanowiska wyrażonego w skardze kasacyjnej, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny jest konsekwentny w swoim orzecznictwie, o czym świadczą wyroki NSA z dnia 26.09.2006 r. o sygn. akt II GSK 109/06 oraz z dnia 21.06.2007 r. o sygn. akt II GSK 65/07.

Kolejny argument, że skarżąca w wyniku wezwania jej do złożenia wyjaśnień odnośnie nieścisłości dotyczących między innymi działki nr 194/29, nie wyjaśniła tej nieścisłości na swoją korzyść i dlatego cofnęła w tym zakresie swój wniosek, jest nie do końca logiczny, gdyż gdyby wyjaśniła tę nieścisłość na swoją korzyść, tzn. że działka ta może być objęta wnioskiem o przyznanie pomocy, to wówczas nie byłoby potrzeby wycofywania wniosku w tej części i zatwierdzenia tego wycofania przez organ.

Z omawianych przepisów rozporządzenia nr 796/2004, jak i innych przepisów wspólnotowych nie wynika, aby tego rodzaju postępowanie wyjaśniające na skutek wezwania organu musiało prowadzić do korzystnego dla wnioskodawcy ustalenia, aby mógł on skutecznie wycofać swój wniosek w części.

W świetle powyższych rozważań należało uznać wykładnię przepisu art. 22 ust. 1 w zw. z art. 2 pkt 10 rozporządzenia nr 796/2004, dokonaną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w O., za prawidłową i określenie sposobu zastosowania tego przepisu do ustalonego stanu faktycznego za właściwe. Dlatego też zarzuty skargi kasacyjnej kwestionujące stanowisko Sądu I instancji w tym zakresie nie mogły być uwzględnione.

Z tych wszystkich przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę na podstawie art. 184 p.p.s.a. Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego uzasadnia przepis art. 204 pkt 2 p.p.s.a.