drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 644 Środki zapewniające wykonanie orzeczeń Sądu, Wymierzenie grzywny Informacja publiczna, Inne, Orzeczono o wymierzeniu grzywny, II SA/Łd 1049/11 - Wyrok WSA w Łodzi z 2011-11-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Łd 1049/11 - Wyrok WSA w Łodzi

Data orzeczenia
2011-11-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-09-27
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Sędziowie
Anna Stępień /sprawozdawca/
Renata Kubot-Szustowska
Sławomir Wojciechowski /przewodniczący/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
644 Środki zapewniające wykonanie orzeczeń Sądu
Hasła tematyczne
Wymierzenie grzywny
Informacja publiczna
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Orzeczono o wymierzeniu grzywny
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 153, art. 154 par. 1, 3, 6, art. 286 par. 1-2
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1 ust. 2, art. 16 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Dz.U. 2011 nr 113 poz 658 art. 11
Ustawa z dnia 28 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty.
Sentencja

Dnia 23 listopada 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Sędzia NSA Anna Stępień (spr.) Protokolant asystent sędziego Marcelina Chmielecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2011 roku sprawy ze skargi W. B. o wymierzenie grzywny Dyrektorowi Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. za niewykonanie wyroku WSA w Łodzi z dnia 20 grudnia 2010 roku w sprawie II SAB/Łd 53/10 dotyczącej bezczynności organu w przedmiocie udzielenia informacji publicznej 1. wymierza Dyrektorowi Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. grzywnę w wysokości 200 (dwustu) złotych; 2. zasądza od Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. na rzecz W. B. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2010r., sygn. akt II SAB/Łd 53/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, po rozpatrzeniu skargi W. B. na bezczynność Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, zobowiązał Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. do załatwienia wniosku W. B. w terminie 14 dni od uprawomocnienia się niniejszego wyroku i zasądził na rzecz skarżącego W. B. od Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania przed sądem.

Wyrokiem z dnia 21 lipca 2011r., sygn. akt I OSK 678/11 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł.

W. B. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na niewykonanie wyroku tegoż sądu z dnia 20 grudnia 2010r., sygn. akt II SAB/Łd 53/10 przez Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. Jako podstawę wniesionej skargi wskazał art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a.

W skardze tej W. B. zawarł wniosek o wymierzenie Dyrektorowi Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. grzywny do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w 2010r., ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że Dyrektor Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. nie wykonał wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 20 grudnia 2010r., sygn. akt II SAB/Łd 53/10 w całości mimo, iż 14 – dniowy termin, wyznaczony przez tenże sąd już upłynął.

W dniu 9 sierpnia 2011r. skierował pismo do Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł., w którym doprecyzował sposób załatwienia sprawy.

W piśmie z dnia 25 sierpnia 2011r. Dyrektor tegoż Centrum odmówił wykonania wyroku z dnia 20 grudnia 2010r. w części odnoszącej się do dostępu do informacji publicznej, a w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

W uzasadnieniu podniesiono, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego został doręczony pełnomocnikowi Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w dniu 16 sierpnia 2011r., a akta sprawy zostały przekazane do Centrum Egzaminów Medycznych w dniu 19 sierpnia 2011r. Zgodnie z art. 286 § 2 p.p.s.a. termin do załatwienia sprawy zaczął więc swój bieg od dnia 19 sierpnia 2011r.

Dyrektor Centrum, wykonując wyrok w części dotyczącej zwrotu kosztów sądowych, dokonał przekazania środków finansowych na rachunek skarżącego w dniu 23 sierpnia 2011r., a zatem został zachowany termin wskazany w wyroku. Zanim jednak zostały doręczone akta sprawy, skarżący wystosował pismo, w którym domagał się wykonania wyroku oraz dodatkowo "zestawu pytań testów PES wraz z poprawnymi odpowiedziami oraz "puli pytań" wykorzystanych podczas PES wraz z poprawnymi odpowiedziami ze wszystkich specjalizacji lekarskich obejmujących okres od wiosny 2000 do wiosny 2011 włącznie". Pismo to jest datowane na dzień 9 sierpnia 2011r., a zostało otrzymane przez Centrum Egzaminów Medycznych w dniu 11 sierpnia 2011r.

Pismo to nie odpowiadało jednak warunkom określonym w art. 154 § 1 p.p.s.a., wymagającym uprzedniego pisemnego wezwania właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy. Zostało ono bowiem przesłane do Centrum Egzaminów Medycznych przed doręczeniem organowi akt sprawy.

Skarżący ponowił swoje wystąpienie, przesyłając do Centrum Egzaminów Medycznych tzw. "wezwanie przesądowe" datowane na dzień 20 sierpnia 2011r., a otrzymane przez Centrum w dniu 23 sierpnia 2011r.

Zwracał się w nim o wykonanie wyroku oraz przekazanie "puli pytań" egzaminacyjnych. Jednocześnie informował, iż w przypadku niezastosowania się przez Centrum Egzaminów Medycznych do tych żądań w terminie 7 dni od doręczenia pisma, złoży skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi w związku z niewykonaniem prawomocnego wyroku.

Skarga taka została złożona w dniu 1 września 2011r., przy czym została skierowana bezpośrednio do sądu. Została więc przesłana przez sąd do Centrum Egzaminów Medycznych, które ją otrzymało w dniu 8 września 2011r. W dniu 1 lipca 2011r. weszła w życie ustawa z dnia 28 kwietnia 2011r. o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz.U. nr 113, poz. 658). W jej wyniku został wprowadzony art. 16r ust. 12, który w zdaniu drugim stanowi, iż zadania testowe nie podlegają udostępnianiu na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej.

Unormowanie to wyklucza zatem stosowanie reżimu prawnego, wynikającego z ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Traci zatem aktualność pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi w sprawie II SAB/Łd 53/10, nakazujący Dyrektorowi Centrum Egzaminów Medycznych zastosowanie powołanej ustawy.

Dyrektor Centrum nie mógł zatem procedować w trybie tej ustawy i nie mógł wykonać wyroku w części dotyczącej udostępnienia żądanych zadań egzaminacyjnych.

O istniejących uwarunkowaniach formalnych i faktycznych poinformował więc skarżącego w piśmie z dnia 25 sierpnia 2011r. Jednocześnie wskazał inny tryb służący do uzyskania zadań egzaminacyjnych, opisany w zarządzeniu Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych nr [...] z dnia [...] w sprawie wprowadzenia instrukcji udostępniania książeczek zadań testowych, klucza poprawnych odpowiedzi i komputerowych kart odpowiedzi oraz wzoru protokołu takiego udostępnienia. Obecnie jest to jedyny akt określający procedurę takiego udostępniania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 154 § 1 p.p.s.a. w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania oraz w razie bezczynności organu lub przewlekłego prowadzenia postępowania po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie, żądając wymierzenia temu organowi grzywny. W myśl art. 154 § 3 p.p.s.a. ustawodawca wskazał, że samo wykonanie wyroku lub załatwienie sprawy po wniesieniu skargi, o której mowa w § 1, nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania lub oddalenia skargi.

Oznacza to, że podstawowym warunkiem dla stwierdzenia istnienia materialnoprawnej podstawy wymierzenia grzywny organowi administracji publicznej w oparciu o art. 154 § 1 p.p.s.a jest upływ terminu do wykonania wyroku wyznaczonego przez sąd administracyjny do wydania aktu lub podjęcia czynności bądź też upływ ustawowego terminu (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 maja 2010r., sygn. akt I OSK 227/10 – Lex nr 672898).

Z regulacji prawnej zamieszczonej w przepisach art. 154 § 1 i 3 p.p.s.a. wynika, iż sąd rozpoznając skargę na bezczynność, uwzględnia stan istniejący w dacie wniesienia skargi (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 marca 2009r., sygn. akt I OSK 652/08 – Lex nr 570318).

Z kolei w myśl art. 286 p.p.s.a. po uprawomocnieniu się orzeczenia sądu pierwszej instancji akta administracyjne sprawy zwraca się organowi administracji publicznej, załączając odpis orzeczenia ze stwierdzeniem jego prawomocności ( § 1). Termin do załatwienia sprawy przez organ administracji określony w przepisach prawa lub wyznaczony przez sąd liczy się od dnia doręczenia akt organowi ( § 2).

W rozpatrywanej sprawie akta administracyjne wraz z odpisem prawomocnego wyroku z dnia 20 grudnia 2010r. zostały zwrócone Dyrektorowi Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. w dniu 19 sierpnia 2011r. Skarżący wezwał wprawdzie Dyrektora tegoż Centrum do wykonania wskazanego wyroku już w dniu 9 sierpnia 2011r., a więc jeszcze przed datą doręczenia akt, lecz w dniu 20 sierpnia 2011r. ponowił wezwanie.

W odpowiedzi na to wezwanie pismem z dnia 25 sierpnia 2011r. Dyrektor Centrum Egzaminów Medycznych poinformował skarżącego, że zaistniała zmiana stanu prawnego, czyniąca nieaktualnymi wskazania sądu, co do dalszego postępowania. W dniu 1 lipca 2011r. weszła w życie ustawa o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Zgodnie z art. 16r ust. 2 zd. 2 – gie tej ustawy zadania testowe nie podlegają udostępnianiu na zasadach określnych w ustawie z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej. Z tych względów uznał za właściwe zawiadomić wnioskodawcę, że objęta wnioskiem informacja nie jest informacją publiczną i nie podlega udostępnieniu na zasadach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem sądu nie można jednakże podzielić powyższego stanowiska Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych, zajętego w piśmie z dnia 25 sierpnia 2011r. oraz odpowiedzi na skargę, iż w związku z wejściem w życie art. 16r ust. 12 ustawy o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty utracił aktualność pogląd wyrażony w wyroku z dnia 20 grudnia 2011r. nakazujący zastosowanie ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112, poz. 1198 ze zm.), gdyż unormowanie to wyklucza stosowanie reżimu prawnego wynikającego z ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Przede wszystkim zauważyć trzeba, że orzekając w przedmiocie bezczynności organu administracji sąd administracyjny uwzględnia stan faktyczny i prawny obowiązujący w dniu orzekania. W dacie wydania przez Naczelny Sąd Administracyjny wyroku o sygn. akt I OSK 678/11, oddalającego skargę kasacyjną Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 20 grudnia 2010r., sygn. akt II SAB/Łd 53/10, tj. w dniu 21 lipca 2011r. weszła już w życie ustawa z dnia 28 kwietnia 2011r. o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz.U. nr 113, poz. 658).

Zgodnie bowiem z jej art. 11 ustawa ta weszła w życie z dniem 1 lipca 2009r.

Naczelny Sąd Administracyjny z uwagi na przedmiot sprawy, wydając wskazany wyżej wyrok, uwzględnił obowiązujący wówczas stan prawny. W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko sądu pierwszej instancji, że Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. jest państwową jednostką budżetową podległą ministrowi do spraw zdrowia, której przedmiotem działalności jest realizacja zadań związanych z organizowaniem i przeprowadzanie egzaminów medycznych, a zatem informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do tej jednostki w zakresie wykonywania przez nią szeroko rozumianych zadań publicznych. Przeprowadzanie zaś egzaminów medycznych jest celem, dla którego powołane zostało Centrum Egzaminów Medycznych, który stanowi istotę działalności tej jednostki. Sposób przeprowadzania egzaminów stanowi zaś wiadomość wytworzoną przez ową jednostkę.

Naczelny Sąd Administracyjny za prawidłowy uznał również wniosek sądu pierwszej instancji, że okoliczność, iż różni autorzy opracowują na potrzeby przeprowadzenia Państwowego Egzaminu Specjalistycznego pytania z poszczególnych dziedzin medycyny, stanowiące utwory w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006r. nr 90, poz. 631 ze zm.), nie stoi na przeszkodzie temu, że opracowanie i ustalenie przez organ, w oparciu o te utwory, testu egzaminacyjnego, służącego do przeprowadzenia Państwowego Egzaminu Specjalistycznego powoduje, że utwory te, wykorzystane do egzaminu państwowego, uzyskują walor dokumentu urzędowego, zaś pytania niewykorzystane, stanowiące tzw. "pulę pytań", są materiałem urzędowym w rozumieniu art. 4 pkt 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że nie stanowią informacji publicznej różnego typu materiały znajdujące się, co prawda, w posiadaniu organu, których zawartość (treść) intelektualna nie została użyta czy wykorzystana przy załatwianiu jakiejkolwiek ze spraw, a przez to nie nabrały te materiały cech dokumentów urzędowych, zaś takie stanowisko nie przesądza jeszcze o obowiązku udostępnienia przedmiotowej informacji (organ ma rozpatrzyć wniosek skarżącego bądź poprzez udzielenie stosownej informacji, bądź wydanie decyzji o odmowie).

Podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 1 i ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, mogą bowiem ograniczyć dostęp do żądanych informacji publicznych (art. 5 ustawy) np. ze względu na prywatność osoby fizycznej, ewentualnie z innych powodów, o których stanowi ustawa, co w praktyce może oznaczać udostępnienie treści dokumentu odpowiednio zanonimizowanego. Organ może również odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych.

Jednak jeśli odmawia, to ma tego dokonać w procesowej formie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 ustawy), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy Kodeks postępowania administracyjnego. W zależności natomiast od rodzaju tajemnicy, wnioskodawcy służy wówczas, po wyczerpaniu środków zaskarżenia, bądź skarga do sądu administracyjnego, bądź powództwo do sądu powszechnego (art. 22 ustawy), czyli sądu właściwego ze względu na przyczynę odmowy.

W myśl art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący, wobec czego ani organ administracji publicznej, ani sąd, orzekając ponownie w tej samej sprawie, nie mogą nie uwzględnić oceny prawnej i wskazań wyrażonych wcześniej w orzeczeniu sądu, gdyż są nimi związane.

W konsekwencji tego nie ma miejsca na polemikę z oceną prawną i wskazaniami do dalszego postępowania.

Ponowne rozpoznanie sprawy przez sąd administracyjny ogranicza się natomiast do kontroli tego, czy organy administracji prawidłowo wykonały wytyczne zawarte w poprzednio wydanym wyroku. W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku sądu administracyjnego, ciążący na organie i na sądzie, może być wyłączony tyko w wypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub faktycznego, czyniącej pogląd prawny nieaktualnym, a także w razie wzruszenia wyroku w trybie przewidzianym prawem (por. np wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2000r., sygn. akt I SA/Ka 2408/98 – Lex nr 44392, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2010r., sygn. akt VII SA/Wa 530/09 – Lex nr 530/09).

Pod pojęciem "oceny prawnej", użytym w art. 153 p.p.s.a., należy rozumieć znaczenie przepisów prawa i sposobu ich stosowania w konkretnej sprawie, zaś "wskazania co do dalszego postępowania" stanowią konsekwencje dokonanej oceny prawnej.

Z treści art. 16r ust. 12 ustawy o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty wynika natomiast wyłącznie tyle, że zadania testowe nie podlegają udostępnianiu na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej.

Z unormowania tego nie wynika jednakże, iż z dniem 1 lipca 2011r. zadania testowe, wykorzystane do egzaminu państwowego, utraciły walor dokumentu urzędowego zawierającego w sobie informację wytworzoną przez organ, służącą realizacji jego zadań, a więc informacji publicznej.

Omawiana zmiana ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty dokonana ustawą z dnia 28 kwietnia 2011r. wyłączyła zatem jedynie możliwość udostępniania zadań testowych w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zauważyć przy tym należy, iż w art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej określono, że przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi.

W tej sytuacji, skoro skarżący domagał się udostępnienia w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej zestawu pytań testowych wraz z odpowiedziami i wykorzystanej "puli pytań", Dyrektor Centrum Egzaminów Medycznych zobowiązany był w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt wraz z odpisem prawomocnego wyroku do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej z uwagi na omawianą zmianę ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty obowiązującą od dnia 1 lipca 2011r.

Podstawą prawną do wydania takiej decyzji jest art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który to przepis stanowi ogólnie, że odmowa udostępnienia informacji publicznej przez organy władzy publicznej następuje w drodze decyzji.

Do decyzji tej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z odstępstwami wynikającymi z art. 16 ust. 2 pkt 1 i 2 tej ustawy.

W wydanym w rozpatrywanej sprawie wyroku Naczelny Sąd Administracyjny nie przesądził zresztą, że organ ma obowiązek udostępnienia żądanej informacji. Wskazał, że organ ma rozpatrzyć wniosek skarżącego bądź poprzez udzielenie stosownej informacji, bądź wydanie decyzji o odmowie.

Z przedstawionych wyżej względów sąd, w składzie rozpatrującym niniejszą sprawę, nie podzielił również argumentacji przedstawionej w odpowiedzi na skargę, odwołującej się do stanowiska zajętego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 24 sierpnia 2011r., sygn. akt II SAB/Łd 23/11 oddalającego skargę na bezczynność Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Wskazany w wyroku z dnia 20 grudnia 2011r. czternastodniowy termin do załatwienia wniosku skarżącego we wskazany wyżej sposób, wobec doręczenia akt administracyjnych organowi wraz z odpisem prawomocnego wyroku w dniu 19 sierpnia 2011r., upłynął w dniu 2 września 2011r.

Mając na względzie powyższe względy oraz okoliczność, że do dnia wydania niniejszego wyroku organ zobowiązany nie załatwił wniosku skarżącego w sposób prawem przewidziany, sąd za zasadne uznał nałożenie na organ grzywny w określonej w sentencji wyroku wysokości, jako adekwatnej w tej sytuacji sankcji za niewykonanie wyroku z dnia 20 grudnia 2011r.

Wprawdzie art. 154 § 6 p.p.s.a. stanowi grzywnę, o której mowa w § 1, wymierza się do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów, lecz określenie w tym przepisie jedynie górnej granicy dopuszczalności wysokości grzywny oznacza, iż sąd może orzec grzywnę w niższej wysokości, uwzględniając wszystkie okoliczności rozpatrywanej sprawy, w tym przyczyny niewypełnienia przez organ obowiązku.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 156 § 1 i 6 oraz art. 200 i 205 § 1 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.

A.D.



Powered by SoftProdukt