drukuj    zapisz    Powrót do listy

6139 Inne o symbolu podstawowym 613, Ochrona środowiska, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, II OSK 495/12 - Wyrok NSA z 2013-01-15, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 495/12 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2013-01-15 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-02-22
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jerzy Stelmasiak /sprawozdawca/
Leszek Kamiński
Maria Czapska - Górnikiewicz /przewodniczący/
Symbol z opisem
6139 Inne o symbolu podstawowym 613
Hasła tematyczne
Ochrona środowiska
Sygn. powiązane
IV SA/Wa 1067/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2011-10-28
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2008 nr 25 poz 150 art. 144 ust. 1, 2 i 4
Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska - tekst jednolity
Dz.U. 2008 nr 199 poz 1227 art. 62 ust. 1 pkt 1, art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. b i art. 66 ust. 1 pkt 3 i 7
Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko
Dz.U. 2003 nr 162 poz 1568 art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz art. 19 ust. 1 i 2
Ustawa z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
Dz.U. 2012 poz 270 art. 145 par. 1 i art. 3 w zw. z art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a.
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz Sędziowie NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) del. WSA Leszek Kamiński Protokolant asystent sędziego Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Stowarzyszenia A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2011 r. sygn. akt IV SA/Wa 1067/11 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 października 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Stowarzyszenia A. z siedzibą w W. (dalej jako "skarżące stowarzyszenie") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] marca 2011 r. w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy ustalił dla B. Spółki z o.o. z siedzibą w W. środowiskowe uwarunkowania dla inwestycji polegającej na budowie garaży dla nie mniej niż 300 samochodów osobowych, realizowanej w ramach zabudowy wielorodzinnej na działkach o nr ew. [...] przy ul. Nowoursynowskiej w Warszawie.

Decyzją z dnia [...] marca 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie, po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez Stowarzyszenie C. oraz skarżące stowarzyszenie, utrzymało w mocy decyzję z dnia [...] lipca 2010 roku.

W uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że postępowanie w zakresie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody normuje ustawa z dnia 3 października 2008 roku o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 ze zm. – dalej jako "ustawa środowiskowa"). Zdaniem Kolegium, zaskarżona decyzja zawiera elementy wymagane przez przepis art. 82 ustawy środowiskowej. Ponadto postępowanie prowadzone przez organ I instancji zostało przeprowadzone zarówno zgodnie z zasadami określonymi w przepisach ustawy środowiskowej, jak i k.p.a. Sporządzony został raport o oddziaływaniu na środowisko planowanego przedsięwzięcia, uzyskane zostały wymagane prawem postanowienia, organ zapewnił w postępowaniu udział podmiotom uznanym za strony oraz społeczeństwu. Zaskarżona decyzja zawiera stosowne uzasadnienie wraz z odniesieniem się do uwag zgłaszanych w trakcie postępowania. W ocenie organu, przedłożony przez inwestora raport o oddziaływaniu na środowisko planowanego przedsięwzięcia, obejmuje między innymi analizę oddziaływania inwestycji na krajobraz i przyrodę ożywioną. Ponadto w dniu 10 czerwca 2010 r. inwestor przedłożył "Ekspertyzę nr 18/EKO/2010. Szczegółowa analiza przyrodnicza pod kątem identyfikacji gatunków znajdujących się na terenie Fortu Służew w Warszawie" opracowaną przez zespół pod kierunkiem mgr inż. Z.C. Z analizy dokumentów wynika, że na terenie objętym wnioskiem rozpoznano łącznie 79 gatunków roślin zielonych należących do runa leśnego. Na terenie nie stwierdzono występowania żadnych gatunków będących pod ochroną lub figurujących w polskiej Księdze Roślin. Natomiast w celu oceny stanu drzew inwestor w trakcie prowadzonego postępowania zlecił wykonanie "Analizy stanu zachowania drzew", w której dokonano waloryzacji poszczególnych drzew zlokalizowanych na terenie Fortu, wskazując drzewa w najgorszej kondycji, martwe oraz mogące stwarzać zagrożenie dla otoczenia, dodatkowo wskazano także drzewa, które należałoby usunąć ze względów pielęgnacyjno-sanitarnych. Ponadto, z raportu wynika, że teren planowanej inwestycji nie jest zlokalizowany na obszarze Natura 2000 "Dolina Środkowej Wisły", ustalonym ze względu na tzw. dyrektywę ptasią oraz znajduje się poza obszarem ochrony Skarpy Warszawskiej, a także poza Obszarem Chronionego Krajobrazu. Planowana inwestycja nie będzie miała negatywnego wpływu na wyżej wymienione tereny. Organ odwoławczy podkreślił, że w zaskarżonej decyzji ze względu na konieczność ograniczenia wpływu przedsięwzięcia na awifaunę w zaskarżonej decyzji nałożono na inwestora warunki określone przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2010 r., dotyczące prowadzenia prac związanych z realizacją przedsięwzięcia poza okresem lęgowym ptaków oraz zamontowaniem określonej ilości i rodzaju budek lęgowych dla ptaków. Na terenie Fortu nie stwierdzono występowania nietoperzy (gatunek chroniony). Pozostała fauna kręgowa (wiewiórki, jeże, ewentualnie borsuki i lisy) w okresie realizacji inwestycji będzie migrować na tereny sąsiednie, tj. teren Skarpy Ursynowskiej i teren Rezerwatu Park Natoliński.

Organ odwoławczy wskazał ponadto, że w dokumencie "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy" przyjętym uchwałą nr LXXXII/2746/2006 Rady m. st. Warszawy z dnia 10 października 2006 r., zawarta jest polityka przestrzenna odnosząca się do terenów dawnej Twierdzy Warszawa, w tym również do fortu Służew. Powołane studium zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm. – dalej jako "u.p.z.p.") zostało opracowane w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego. Dla terenu objętego wnioskiem inwestora nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Teren fortu Służew został wpisany do rejestru zabytków wraz ze strefą ochronną o szerokości 50 m od linii wału fortecznego. Ponadto w związku z planowaną inwestycją, inwestor występował do Biura Stołecznego Konserwatora Zabytków o wydanie zaleceń konserwatorskich, w związku z koniecznością przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięcia polegającego na budowie garaży dla nie mniej niż 300 samochodów osobowych realizowanego w ramach budowy zespołu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z handlem, usługami, częścią biurową, w tym zagospodarowania istniejącej fosy i wału fortu Służew, na ogólnodostępne tereny sportu i rekreacji, wypoczynku i zieleni miejskiej, rewaloryzacji istniejących koszar na handel i usługi. Inwestor zgodnie z zaleceniami konserwatorskimi przeprowadził analizę wpływu budowy zespołu budynków na warunki eksploatacji fortu Służew i zgodnie z tą analizą zaplanował kształt nowej zabudowy przewidzianej na terenach położonych na północ od fortu, niewpisanych do rejestru zabytków. Inwestor zaprojektował planowaną zabudowę w taki sposób, aby funkcjonalnie i kompozycyjnie związana była z fortem. Organ administracji wskazał również, że przewidziana jest restauracja istniejącej substancji zabytkowej w obszarach zawartych w pierwotnym narysie dzieła, przywrócenie profili i narysów form ziemnych (co związane jest z usunięciem zieleni inwazyjnej), utrzymanie zagospodarowania terenu związanego z typem zabudowy, w tym likwidacja zieleni zagrażającej substancji zabytkowej i ograniczającej czytelność historycznej struktury obiektów oraz zapewnienie widokowej ekspozycji zabytku. W przypadku konieczności usunięcia drzew lub krzewów na terenie fortu Służew, tj. objętym ochroną konserwatorską, decyzje w tej sprawie wydaje organ ochrony zabytków, w tym przypadku Stołeczny Konserwator Zabytków, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. Nr 92, poz. 880 ze zm.). Natomiast zgodnie z przedstawioną koncepcją i raportem, który zawiera ekspozycję fortu Służew w powiązaniu z nowoprojektowaną zabudową, południowa cześć działki inwestycyjnej jest objęta ochroną konserwatorską Stołecznego Konserwatora Zabytków. Ochroną objęte są tereny fortu Służew z pozostałościami architektury obronnej, do których należy głęboka na około 10 m fosa okalająca tę część działki od południa, wschodu i zachodu oraz zabudowa kubaturowa w postaci koszar szyjowych. Planowana zabudowa mieszkaniowa zostanie zlokalizowana w północnej części działki inwestycyjnej, nieobjętej ochroną konserwatorską. Teren inwestycji mieszkaniowej zgodnie z zapisami wyżej wymienionego Studium położony jest w strefie miejskiej przeznaczonej pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną.

Dalej organ odwoławczy wskazał, że do 2005 roku teren przeznaczony pod inwestycję był użytkowany przez wojsko i był wykorzystywany, jako baza magazynowa. Dawne obiekty wojskowe: magazyny, składy, kotłownie węglowe, obiekty administracyjne, place manewrowe zostały za zgodą stosownych organów rozebrane. Planowany układ nowoprojektowanych budynków będzie w jak najmniejszym stopniu uszczuplać zieleń istniejącą na terenie inwestycji. Przyszłą zabudowę rozmieszczono w taki sposób, aby uszanować historyczne drogi prowadzące do fortu wraz z cennymi nasadzeniami drzew.

Odnośnie zarzutów dotyczących analizy oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na powietrze, Kolegium wskazało, że analiza taka została wykonana w raporcie. W analizie wykonano obliczenia emisji i rozprzestrzeniania się substancji z emitorów zlokalizowanych na terenie inwestycji w fazie jej realizacji oraz eksploatacji. Obliczenia wykazały, że realizacja przedmiotowej inwestycji zgodnie z przyjętymi założeniami, nie spowoduje przekroczeń dopuszczalnych stężeń średniorocznych poza granicami planowanych obiektów, również w czasie ich eksploatacji. Ponadto przewidziano realizację wzdłuż ul. Dolina Służewiecka pasa zieleni izolacyjnej.

W odniesieniu do argumentu dotyczącego zagrożenia zalaniem terenu planowanej inwestycji, organ wskazał, że ze względu na swoje położenie i ukształtowanie terenu, wystąpienie deszczu nawalnego bądź wylanie Potoku Służewieckiego nie spowoduje takiego zagrożenia. Inwestycja nie wymaga zabezpieczenia przeciwpowodziowego. Przepisy ustawy środowiskowej nie nakładają obowiązku zawarcia w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach informacji w zakresie zabezpieczenia przeciwpowodziowego, tym bardziej że stosownie do obowiązujących przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 53 ust. 4 pkt 11), na etapie postępowania w sprawie wydania decyzji o warunkach zabudowy, dokonuje się stosownych uzgodnień w odniesieniu do obszarów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi, określonych w studium ochrony przeciwpowodziowej sporządzonym przez regionalnego dyrektora zarządu gospodarki wodnej, a w przypadku braku tego studium w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyło skarżące stowarzyszenie.

Oddalając skargę Sąd I instancji wskazał, że zaskarżona decyzja oraz utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji nie naruszają prawa.

Za niezasadny Sąd I instancji uznał zarzut skarżącego Stowarzyszenia, że z treści art. 66 ust. 1 pkt 3 i 7 ustawy środowiskowej wynika, że ustawodawca nie przewidział na terenie objętym ochroną konserwatorską realizacji nowego obiektu z zastosowaniem współczesnych materiałów budowlanych oraz adaptacji istniejącego budynku koszar szyjkowych na cele budowlane. W ocenie Sądu I instancji zarówno wykładnia literalna, celowościowa jak i systemowa art. 66 ust. 1 pkt 3 i pkt 7 ustawy środowiskowej, nie dają podstaw do formułowania takiego poglądu.

Sąd I instancji wskazał ponadto, że raport zawiera analizę w zakresie oddziaływania planowanej inwestycji na krajobraz kulturowy (strony nr 87-90 i strona nr 91). W ocenie Sądu I instancji, okoliczność, iż skarżące stowarzyszenie prezentuje inną koncepcję zagospodarowania terenu, którego dotyczy decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach nie podważa prawidłowości analizy tych kwestii zawartej w raporcie.

Sąd I instancji podkreślił, że z art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy środowiskowej wynika, że w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, wydawanej po przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, właściwy organ określa m.in. warunki wykorzystywania terenu w fazie realizacji i eksploatacji lub użytkowania przedsięwzięcia, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich. Warunki takie zostały przez organ I instancji w decyzji określone w punkcie 2 tej decyzji na stronach od 2 do 5.

Sąd I instancji uznał za nieuzasadniony zarzut dotyczący analizy zapisów obowiązującego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania

Odnosząc się do zarzutu niewzięcia przez organy administracji pod uwagę przy wydawaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zapisów zawartych w "Programie opieki nad zabytkami Miasta Stołecznego Warszawy na lata 2010-2014", Sąd I instancji wyjaśnił, że program taki nie jest aktem powszechnie obowiązującego prawa. Żaden przepis prawa regulujący kwestię wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia nie nakazuje organowi administracji brać pod uwagę przy wdawaniu tej decyzji zapisów zawartych w tego rodzaju programie.

Zarzut, że nie została przeprowadzona rzetelna analiza usytuowania projektowanego przedsięwzięcia związku z ponadnormatywnym skażeniem powietrza z przebiegającej w najbliższym sąsiedztwie tranzytowej arterii komunikacyjnej, zdaniem Sądu I instancji, jest w istocie zarzutem naruszenia art. 144 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (tekst jedn. Dz.U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm. – dalej jako "p.o.ś."). Z materiału dowodowego wynika, że eksploatacja instalacji w postaci garaży nie będzie skutkowała przekroczeniem standardów jakości środowiska. Nie może być podstawą odmowy wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia okoliczność, że inna instalacja powoduje przekroczenie standardów jakości środowiska. Taka sytuacja uzasadnia ewentualnie podjęcie czynności skutkujących tym, by instalacja powodująca przekroczenie standardów jakości środowiska była eksploatowana tak, żeby standardy te nie były przekraczane.

W ocenie Sądu I instancji niezasadny jest również zarzut, że nie został należycie przeanalizowany problem dotyczący wód opadowych pod kątem możliwości zalania inwestycji deszczem nawalnym. Twierdzenie, że mogłoby dojść do zalania garażu mają charakter spekulacji nie popartych żadnymi dowodami. Ponadto Sąd I instancji stwierdził, że kwestia zabezpieczenia przeciwpowodziowego może być rozpatrywana dopiero na etapie wydawania pozwolenia na budowę. Dopiero wówczas znane są bowiem konkretne rozwiązania techniczne i można ocenić projekt pod kątem zabezpieczeń przeciwpowodziowych. Nie jest możliwe dokonywanie takiej oceny na etapie wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, gdy znana jest tylko ogólna koncepcja planowanej inwestycji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyło skarżące stowarzyszenie.

Zarzuciło naruszenie przepisów prawa materialnego.

Po pierwsze, art. 144 ust. 1, 2 i 4 p.o.ś. w związku z art. 62 ust. 1 pkt 1 ustawy środowiskowej, poprzez ich błędną wykładnię i niezastosowanie, polegające na przyjęciu, że dopuszczalne jest zezwalanie na nowe instalacje w sytuacji, gdy istniejący stan środowiska nie odpowiada prawem określonym normom.

Po drugie, art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. b/ i art. 66 ust. 1 pkt 3 i 7 ustawy środowiskowej w związku z art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. a/ oraz art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że w toku rekonstrukcji pojęcia krajobraz kulturowy organ administracji dysponuje swobodnym uznaniem.

Ponadto skarżące stowarzyszenie zarzuciło naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 i art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 – zwanej dalej "p.p.s.a.") w związku art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. w sposób, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarżące stowarzyszenie wniosło o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną inwestor wniósł o jej oddalenie w całości.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

W świetle art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270, dalej zwanej p.p.s.a.) – skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Po pierwsze, należy podkreślić, że jeżeli skarga kasacyjna podnosi jednocześnie zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego i prawa materialnego, to w pierwszej kolejności należy rozpatrzyć te pierwsze zarzuty kasacyjne. Jest to bowiem konieczne dla oceny prawidłowości kontroli systemu faktycznego dokonanej przez Sąd I instancji jak i następnie kontroli zastosowanych przepisów prawa materialnego, a następnie ich wykładni.

Po drugie, zasadny jest zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy p.p.s.a. w związku z art. 7, 77 i 80 k.p.a. w zakresie braku prawidłowej kontroli stanu faktycznego ustalonego przez właściwe organy na skutek naruszenia przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Wynika to z tego, że zarówno w osnowie decyzji organu I instancji jak i utrzymanej w mocy decyzji organu II instancji – czego nie dostrzegł Sąd I instancji – określono w tym rozstrzygnięciu w sposób niedookreślony jej zakres przedmiotowy. Organ I instancji jednoznacznie bowiem rozstrzygnął pkt 1 osnowy decyzji z dnia 7 lipca 2010 r., że ustala środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia, którym jest budowa garaży dla "nie mniej niż 300 samochodów osobowych realizowanego w ramach budowy zespołu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z handlem, usługami i częścią biurową, w tym zagospodarowaniu istniejącej fosy i wałów fortu na ogólnodostępne tereny sportu i rekreacji, wypoczynku, zieleni miejskiej, rewaloryzacji istniejących koszar na handel i usługi, na działkach ew. nr [...] przy ul. [...] w Dzielnicy Ursynów m.st. Warszawy, którego inwestorem jest C. Sp. z o.o. Charakterystyka całego przedsięwzięcia stanowi załącznik, będący integralną częścią niniejszej decyzji."

Po trzecie, oznacza to, że w istocie w ramach oceny oddziaływania na środowisko nie ustalono jednoznacznie wielkości danego przedsięwzięcia co w praktyce uniemożliwia określenie "parametrów" oddziaływania danego przedsięwzięcia na środowisko, a jest oczywiście kluczową przesłanką konieczną w tym zakresie do prawidłowego rozstrzygnięcia tej sprawy przez właściwy organ. Od "wielkości" danego przedsięwzięcia, czyli czy będzie to przedsięwzięcie obejmujące np. 300, 500 czy też 1000 garaży zależy bowiem ocena przez właściwy organ nie tylko raportu dotyczącego oddziaływania tego przedsięwzięcia na środowisko lecz i oczywiście nałożonych obowiązków, o których stanowi przepis art. 82 ustawy środowiskowej. Dlatego też bez prawidłowego ustalenia stanu faktycznego w tej sprawie, tj. precyzyjnego określenia ewentualnego oddziaływania na środowisko danego przedsięwzięcia jednoznacznie ustalonego nie jest także możliwa właściwa ocena zastosowanych w tej sprawie przepisów prawa materialnego, jak i następnie dokonanej ich wykładni. Jest bowiem oczywiste, iż ocena oddziaływania na środowisko zawsze musi dotyczyć konkretnie oznaczonego przedsięwzięcia, zgodnie także z dyspozycją art. 62 cyt. ustawy środowiskowej, nie zaś przedsięwzięcia, którego skalę określono nieprecyzyjnie, podając tylko tak jak w tej sprawie jej minimalną wielkość czyli bez precyzyjnego określenia liczby projektowanych garaży.

Z tych względów i na podstawie art. 185 § 1 ustawy p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt