Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia NSA Artur Mudrecki, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 września 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 817/09 w sprawie ze skargi J. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 9 września 2009 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją orzekającą o solidarnej odpowiedzialności osoby trzeciej za zobowiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. D. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 180 zł (słownie: sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 21 września 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 817/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę J. D. (dalej jako strona lub skarżąca), na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 9 września 2009 r. w przedmiocie wznowienia postępowania.

Sąd pierwszej instancji przedstawiając stan faktyczny ustalony przez organy podał, że Spółka z o.o. "C.", zwana dalej też Spółką, nie uiściła ciążących na niej należności z tytułu podatku od towarów i usług za miesiące październik 2002 r., lipiec i październik 2003 r., w konsekwencji czego powstały zaległości podatkowe w rozumieniu art. 51 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 z 2005r. ze zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową.

Wobec bezskuteczności egzekucji z majątku spółki, postanowieniem z dnia 9 lipca 2007 r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w G. wszczął z urzędu postępowanie w sprawie orzeczenia solidarnej odpowiedzialności członka zarządu spółki J. D. jako osoby trzeciej za zaległości podatkowe "C." sp. z.o.o z tytułu podatku od towarów i usług. Postanowienie to zostało zaadresowane i wysłane na adres zamieszkania strony, tj. G. ul. [...], a następnie po dwukrotnym awizowaniu przez Urząd Pocztowy (w dniu 11 lipca 2007 r. oraz w dniu 19 lipca 2007 r.) zostało zwrócone do nadawcy z adnotacją poczty "nie podjęto w terminie" w dniu 27 lipca 2007 r.

Następnie w dniu 13 sierpnia 2007 r. organ podatkowy skierował do podatnika zawiadomienie w trybie art. 200 Ordynacji podatkowej, które po dwukrotnym awizowaniu przez Urząd Pocztowy (w dniu 17 sierpnia 2007 r. oraz w dniu 27 sierpnia 2007 r.) zostało zwrócone do nadawcy z adnotacją poczty "nie podjęto w terminie" w dniu 4 września 2007 r.

Postanowieniem z dnia 2 listopada 2007 r. Naczelnik [..] Urzędu Skarbowego w G. orzekł o odpowiedzialności J. D. jako osoby trzeciej za zaległości podatkowe "C." sp. z o.o. z tytułu podatku od towarów i usług za październik 2002 r. oraz lipiec i październik 2003 r. w łącznej kwocie 83.777,29 zł wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 54.491,00 zł oraz za koszty postępowania egzekucyjnego w kwocie 5.103,09 zł. Doręczenie tej decyzji nastąpiło w trybie art. 150 Ordynacji podatkowej w dniu 21 listopada 2007 r. Decyzja ta po dwukrotnym awizowaniu przez Urząd Pocztowy w dniu 7 listopada 2007 r. oraz w dniu 14 listopada 2007 r. została zwrócona do organu pierwszej instancji z adnotacją poczty "nie podjęto w terminie" w dniu 22 listopada 2007 r.

Pismem z dnia 24 stycznia 2008 r. Skarżący wniósł o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej wydaniem w dniu 2 listopada 2007 r. decyzji podnosząc, że nie z własnej winy nie brał udziału w postępowaniu (naruszenie przepisów o doręczeniu) oraz powołując się na istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne oraz dowody istniejące w dniu wydania decyzji, które nie były znane organowi wydającemu decyzję (organ podatkowy nie wiedział, że w 2003 r. został złożony wniosek o upadłość Spółki).

Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w G., postanowieniem z dnia 2 lutego 2009 r. wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną orzekającą solidarną odpowiedzialność J. D. jako osoby trzeciej za zaległości podatkowe "C." sp. z o.o. w podatku od towarów i usług.

Następnie organ pierwszej instancji, decyzją z dnia 9 marca 2009 r. odmówił uchylenia decyzji ostatecznej Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w G. z dnia 2 listopada 2007 r., bowiem nie stwierdził zaistnienia przesłanek określonych w art. 240 § 1 pkt 4 i 5 ww. ustawy.

Po rozpatrzeniu odwołania skarżącego Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 9 września 2009 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu podniósł, że wznowienie postępowania jest instytucją szczególną, nadzwyczajną, stanowiącą wyjątek od zasady trwałości decyzji administracyjnej. Postępowanie wznowieniowe toczy się w bardzo zawężonych ramach i przedmiotem tego postępowania nie jest ponowne merytoryczne rozpoznanie sprawy we wszystkich jej aspektach, a jedynie zbadanie, czy zaszły wyjątkowe okoliczności, enumeratywnie wyliczone w art. 240 § 1 (pkt 1-11) Ordynacji podatkowej. W ocenie organu żadna z przesłanek wymienionych w art. 240 § 1 pkt 4 i 5 Ordynacji podatkowej nie wystąpiła. W szczególności brak było podstaw do stwierdzenia, że strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu.

Organ odwoławczy podkreślił, że kryterium braku winy, jako przesłanka zasadności uchylenia decyzji ostatecznej, wiąże się z obowiązkiem strony do zachowania należytej staranności przy prowadzeniu własnych spraw. Tymczasem J. D. dopuścił się zaniedbań w powyższym zakresie, nie dopełnił bowiem wynikającego z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995r. o ewidencji i identyfikacji podatników (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz.268l z późn. zm.) obowiązku dokonania aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym. Nie wykonał także wynikającego z art. 146 § 1 Ordynacji podatkowej obowiązku zawiadomienia organu podatkowego o zmianie swojego adresu.

Dyrektor Izby Skarbowej nie znalazł również potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, że organ podatkowy pierwszej instancji prowadząc postępowanie w trybie art. 116 Ordynacji podatkowej, zakończone wydaniem decyzji z dnia 2 listopada 2007 r., posiadał wiedzę na temat miejsca zatrudnienia podatnika w GUS w Warszawie i nie zastosował się do dyspozycji art. 148 §1 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez zaniechanie doręczenia pism w miejscu pracy. Podatnik dopiero bowiem przy piśmie z dnia 14 sierpnia 2008 r. stanowiącym odwołanie od decyzji Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w G. z dnia 29 lipca 2008 r. przedłożył zaświadczenie o zatrudnieniu. Organ odwoławczy nie stwierdził także zaistnienia przesłanki wymienionej w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, bowiem wbrew twierdzeniom strony organ pierwszej instancji prowadząc postępowanie w przedmiocie orzeczenia solidarnej odpowiedzialności osób trzecich, zakończone decyzją z dnia 2 listopada 2007 r., wiedział, iż wniosek o ogłoszenie upadłości C.sp. z o.o. został złożony, w aktach sprawy znajdowało się bowiem sprawozdanie Zarządu Spółki za 2003 r., z którego fakt ten wynikał.

Nie godząc się z powyższą decyzją strona wywiodła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, w której zarzuciła naruszenie art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z § 4 Ordynacji podatkowej poprzez brak uzasadnienia faktycznego, w szczególności brak podania przyczyn, dla których organy pominęły dowody powołane przez skarżącego; art. 122 ww. ustawy poprzez zaniechanie dokładnego i wnikliwego wyjaśnienia stanu faktycznego w sprawie; art. 138 §1 w związku z art. 148 i 150 Ordynacji podatkowej poprzez naruszenie zasad doręczenia pism w postępowaniu podatkowym oraz art. 200 §1 w związku z art. 123 Ordynacji podatkowej poprzez naruszenie zasady czynnego udziału stron w postępowaniu podatkowym prowadzonym przez organ pierwszej instancji.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał skargę za bezzasadną. W uzasadnieniu wyroku, Sąd pierwszej instancji podniósł, iż wznowienie postępowania jest trybem nadzwyczajnym, którego celem jest umożliwienie ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i podjecie ponownego rozstrzygnięcia sprawy zakończonej ostateczna decyzją, jeżeli postępowanie przed organem podatkowym dotknięte było kwalifikowaną wadą procesową, wymienioną w art. 240 Ordynacji podatkowej. W dalszej części uzasadnienia WSA podniósł, że z akt postępowania wynika, iż przesyłki m.in. zawierające postanowienie o wszczęciu postępowania, jak i decyzję w przedmiotowej sprawie, zostały doręczone w trybie art. 150 Ordynacji podatkowej, na adres G., ul. [...]. W ocenie Sądu przesłanki przewidziane w art. 150 Ordynacji podatkowej, decydujące o skuteczności doręczenia dokonywanego w tym trybie, zostały spełnione.

W dalszej kolejności WSA w Gdańsku podniósł, że twierdzenie skarżącego, iż jego miejscem zamieszkania w rozumieniu art. 25 Kodeksu cywilnego już przed wszczęciem postępowania podatkowego była W., nie zostało dostatecznie wykazane. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że brak wymeldowania się z pobytu w G. oraz umieszczenie przez pracodawcę w dokumencie PIT — 11 w rubryce miejsce zamieszkania starego adresu skarżącego jest zachowaniem silniej wskazującym na uzewnętrznienie zamiaru stałego pobytu niż podjęcie pracy w W., sprowadzenie obłożnie chorej żony wraz z córką oraz posyłanie jej do szkoły w W..

Końcowo Sąd pierwszej instancji odnosząc się do wskazanej przez stronę we wniosku o wznowienie postępowania przesłanki z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej stwierdził, że zgodnie z tym przepisem podstawą do wznowienia postępowania może być także wyjście na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji nieznanych organowi, który wydał decyzję. Tymczasem, jak słusznie podniósł Dyrektor Izby Skarbowej, okoliczność, na która powołuje się skarżący (fakt zgłoszenia wniosku o upadłość spółki w 2003 r.), była znana organowi, wynikała bowiem z materiału dowodowego sprawy (sprawozdanie Zarządu z 2003 r.).

Powyższy wyrok w całości strona zaskarżyła skargą kasacyjną, w której zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, to jest:

1. art. 145 § 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.), polegające na uznaniu zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 9 września 2009 r. Nr [...], jako odpowiadającej przepisom prawa i nieuwzględnieniu skargi mimo naruszenia przez organ pierwszej oraz drugiej instancji art. 187 § 1 oraz art. 122 w zw. z art. 240 § 1 pkt 4 oraz art. 245 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez niedostatecznie wyczerpujące rozpatrzenie całego materiału dowodowego i uznanie w konsekwencji, iż brak jest przesłanek do uchylenia decyzji ostatecznej Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w G. z dnia 2 listopada 2007 r., co miało wpływ na wydawane w toku sprawy rozstrzygnięcia;

2. art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a., polegające na uznaniu zaskarżonej decyzji, jako odpowiadającej przepisom prawa i nieuwzględnieniu skargi mimo naruszenia przez organ I oraz II instancji art. 245 § 1 pkt 1 oraz art. 240 § 1 pkt 4 w zw. z art. 165 § 2 i § 4 oraz z art. 148 § 1 i art. 150 Ordynacji podatkowej poprzez stwierdzenie, iż postanowienie o wszczęciu postępowania w przedmiocie orzeczenia odpowiedzialności J. D. — członka zarządu spółki, za jej zobowiązania podatkowe z tytułu zaległości w podatku od towarów i usług, zostało prawidłowo doręczone co skutkować miało prawidłowym wszczęciem ww. postępowania, gdy w rzeczywistości poprzez naruszenie powyższych przepisów nie wszczęto postępowania podatkowego w sposób prawidłowy, co miało wpływ na wydawane w toku sprawy rozstrzygnięcia;

3. art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a., polegające na uznaniu zaskarżonej decyzji, jako odpowiadającej przepisom prawa i nieuwzględnieniu skargi, mimo naruszenia przez organ pierwszej oraz drugiej instancji art. 245 § 1 pkt 1 oraz art. 240 § 1 pkt 4 w zw. z art. 138 § 1 oraz art. 148 i 150 Ordynacji podatkowej poprzez uznanie, że decyzja Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w G. z dnia 2 listopada 2007 r. nr [...], odpowiada przepisom prawa pomimo naruszenie art. 138 § 1 w związku z art. 148 i 150 Ordynacji podatkowej poprzez naruszenie zasad doręczania pism w postępowaniu podatkowym przed organem pierwszej instancji oraz niewyznaczenie kuratora dla osoby nieobecnej zgodnie z art. 138 § 1, pomimo zaistnienia przesłanek dla ustanowienia kuratora;

4. art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a., polegające na uznaniu zaskarżonej decyzji, jako odpowiadającej przepisom prawa i nieuwzględnieniu skargi, mimo naruszenia art. 245 § 1 pkt 1 oraz art. 240 § 1 pkt 4 w zw. z art. 200 § 1 oraz art. 123 Ordynacji podatkowej poprzez uznanie, iż zaskarżona decyzja Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w G. z dnia 2 listopada 2007 r. nr [...], odpowiada przepisom prawa pomimo naruszenie przepisu art. 200 § 1 ustawy oraz art. 192 w związku z art. 123 Ordynacji podatkowej, co stanowi naruszenie zasady czynnego udziału stron w postępowaniu podatkowym przed organem pierwszej instancji.

Mając na uwadze powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zarzuty skargi kasacyjne nie są trafne, a zatem rozpoznawany środek odwoławczy podlega oddaleniu.

Wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej Sąd pierwszej nie naruszył przepisów art. 187 § 1 oraz art. 122 w zw. z art. 240 § 1 pkt 4 oraz art. 245 § 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit.c/ p.p.s.a. Nie można się bowiem zgodzić z stanowiskiem kasatora, że Wojewódzki Sąd Administracyjny, dokonując kontroli legalności zaskarżonego aktu, błędnie uznał, że organ podatkowy nie naruszył powyższych przepisów poprzez niedostatecznie wyczerpujące rozpatrzenie całego materiału dowodowego. Należy podkreślić, że w toku postępowania wywołanego wnioskiem o wznowienie postępowania podatkowego organ podatkowy zobowiązany był przede wszystkim ustalić, czy zachodziła podstawa do wznowienia określona w art. 240 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej. Przepis ten stanowi, iż wznawia się postępowanie, jeżeli strona nie z własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. W ocenie skarżącego organy powinny dokonać ustaleń faktycznych, że od listopada 2006 r. jego centrum życiowe znajdowało się w W., a nie w G.. Jednakże Sąd pierwszej instancji zasadnie wskazał, że organ podatkowy, doręczał przesyłki na znany mu adres podatnika. Przy czym wiedza o tym miejscu zamieszkania pochodziła z danych dostarczonych przez J. D.. Organ bowiem opierał się na ewidencji podatników. Podatnik nie zgłaszał żadnych zmian w tym zakresie zwłaszcza jeśli chodzi o miejsce zamieszkania. Co więcej, składając deklaracje w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. i 2007 r. podawał adres zamieszkania w G., na który przecież organy podatkowe dokonywały spornych doręczeń. W związku z tym należy przypomnieć, że w tych zeznaniach podatkowych wskazywane jest miejsce zamieszkania w ostatnim dniu roku podatkowego. Stąd też niezrozumiałe są twierdzenia, że organ podatkowy zobowiązany był do prowadzenia postępowania wyjaśniającego zmierzającego do ustalenia faktycznego miejsca zamieszkania. Warto również dodać, na co zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że niniejsza sprawa toczyła się w ramach postępowania nadzwyczajnego, a mianowicie postępowania wznowieniowego. W sytuacji zatem, gdy podatnik nie powiadomił w stosownym trybie organu podatkowego o zmianie miejsca zamieszkania, składając zeznania podatkowe w podatku dochodowym, nie można zasadnie twierdzić, że postępowanie toczyło się bez jego udziału bez winy skarżącego.

Nie jest trafny także zarzut naruszenia art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 245 § 1 pkt 1 oraz art. 240 § 1 pkt 4 w zw. z art. 165 § 2 i § 4 oraz z art. 148 § 1 i art. 150 Ordynacji podatkowej. Wbrew twierdzeniom kasatora, postępowanie w przedmiocie orzeczenia odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki zostało prawidłowo wszczęte, albowiem doręczenie postanowienia o wszczęciu nastąpiło zgodnie z przepisami procesowymi. Zgodnie z art. 148 § 1 Ordynacji podatkowej pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy. Jak trafnie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 kwietnia 2010 r., II FSK 2152/08 (POP 2010, nr 6, poz. 549) skierowanie przesyłki na adres podatnika znajdujący się w prowadzonej przez urząd skarbowy ewidencji podatników i płatników nie narusza art. 148 i art. 150 § 2 Ordynacji podatkowej. Ponieważ postanowienie o wszczęciu postępowania przesłano na adres podatnika wynikający z ewidencji podatników, dopuszczalne było zastosowanie trybu doręczenia zastępczego określonego w art. 150 Ordynacji podatkowej. Również dochowane zostały wszystkie wymogi określone w art. 150 Ordynacji podatkowej, umożliwiające uznanie tej przesyłki za doręczoną. W konsekwencji nie nastąpiło naruszenie przepisów art. 165 § 2 i § 4 Ordynacji podatkowej, gdyż prawidłowo wszczęto postępowanie podatkowe.

Za chybiony należy również uznać zarzut naruszenia art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 245 § 1 pkt 1 oraz art. 240 § 1 pkt 4 w zw. z art. 138 § 1 oraz art. 148 i 150 Ordynacji podatkowej. Zdaniem kasatora w sprawie nastąpiło naruszenie zasad doręczania pism w postępowaniu podatkowym przed organem pierwszej instancji poprzez nie wyznaczenie kuratora dla osoby nieobecnej zgodnie z art. 138 § 1, pomimo zaistnienia przesłanek dla ustanowienia kuratora. Wbrew temu stanowisku Sąd pierwszej instancji nie naruszył powyższej normy prawnej. Zgodnie z art. 138 § 1 Ordynacji podatkowej organ podatkowy występuje do sądu z wnioskiem o wyznaczenie kuratora dla osoby niezdolnej do czynności prawnych lub osoby nieobecnej, jeżeli kurator nie został już wyznaczony. Zatem przesłanką niezbędną jest nieobecność strony w miejscu zamieszkania. Jednakże nie każda sytuacja nie podjęcia przez stronę awizowanej przesyłki obliguje organ do ustanawiania kuratora do doręczeń. Jak wcześniej wskazano, organ podatkowy miał wszelkie przesłanki do uznania, że pod adresem doręczenia zamieszkuje podatnik. Dopiero wówczas, gdyby organ podatkowy miał informacje, że strona wyjechała bez podania nowego miejsca zamieszkania, czy też podatnik nie zamieszkuje pod tym adresem, organ podatkowy zobowiązany byłby do wystąpienia o ustanowienie kuratora.

Z wyżej wskazanych względów za nietrafny należy także uznać zarzut naruszenia art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 245 § 1 pkt 1 oraz art. 240 § 1 pkt 4 w zw. z art. 200 § 1 oraz art. 123 Ordynacji podatkowej. Skoro Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo uznał, że organ podatkowy zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami doręczył podatnikowi postanowienie o wszczęciu postępowania podatkowego, zawiadomienie w trybie art. 200 § 1 O.p. oraz decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego, zasada czynnego udziału strony w postępowaniu podatkowym, wyrażona w art. 123 Ordynacji podatkowej, nie została naruszona.

W końcowej części uzasadnienia skargi kasacyjnej jej autor wskazał, że sporna korespondencja nie została prawidłowo doręczona albowiem była adresowana na nazwisko "W.", a nie "D.". Jednak adnotacje dokonane na kopertach nie potwierdzają tych twierdzeń. Przesyłki adresowane były pismem ręcznym. Pierwszą literą zaś jest "D" pisane w specyficzny sposób. Również oceny w zakresie prawidłowości doręczeń nie może zmienić fakt, że na jednej z kopert znajduje się dopisek "pełnomocnik spółki".

Z tych też względów Naczelny Sąd Administracyjny, uznając zarzuty za chybione, na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 w związku z art. 205 § 2 p.p.s.a. Wynagrodzenie pełnomocnika Dyrektora Izby Skarbowej ustalono w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b), § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c/ rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).