Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Górska Sędziowie: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Pobojewski po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2016 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi R. S., J. S. i U. S. na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 10 września 2013 r. nr [...] w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Wejherowa w obszarze między ul. [...] a ulicami [...] i [...] 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części przeznaczającej pod drogę oznaczoną symbolem 16. KDD teren działki nr [...] obręb 3 w W., dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr [...]; 2. zasądza od Rady Miejskiej solidarnie na rzecz skarżących R. S., J. S. i U. S. 831 (osiemset trzydzieści jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

R. S., U. S. i J. S. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na uchwałę Nr [...] Rady Miasta z dnia 10 września 2013 r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta W. w obszarze pomiędzy ul. [...] a ulicami P. i B.

Skargę wniesiono w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Uchwałą Nr [...] z dnia 10 września 2013 r. Rada Miasta uchwaliła zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta W. w obszarze pomiędzy ul. [....] a ulicami P. i B. W uchwalonym planie teren działki nr [...], obręb W., dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr [...], został w części przeznaczony pod drogę publiczną – ulicę dojazdową oznaczoną symbolem 16.KDD. W pozostałej części został przeznaczony pod tereny zabudowy produkcyjnej oraz usługowej, bez ustalania proporcji pomiędzy funkcjami, oznaczony symbolem 7.P/U.

R. S., U. S. i J. S. współwłaściciele działki nr [...] pismem z dnia 24 sierpnia 2015 r. wezwali Radę Miasta do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę załącznika graficznego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie dotyczącym działki nr [...], obręb [...] w W. poprzez wyłączenie części tej działki z terenu oznaczonego jako 16.KDD i włączenie tej działki w całości do terenu oznaczonego jako 7.P/U. Według nich kwestionowana uchwała we wskazanym zakresie została podjęta z przekroczeniem granic władztwa planistycznego i z rażącym naruszeniem ich prawa własności. Wyjaśnili, że na nieruchomości posadowiony jest budynek zakładu produkcyjnego, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Na mocy kwestionowanego planu miejscowego znaczna część nieruchomości została przeznaczona pod drogę publiczną (16.KDD). Przeznaczenie pod drogę tej część działki uniemożliwia prowadzenie działalności gospodarczej poprzez całkowite zlikwidowanie (zajęcie) placu manewrowego niezbędnego przy odbiorze i wysyłce towarów. Droga została zaplanowana tuż przy budynku, a nawet częściowo wchodzi w obrys budynku. Według nich w tym obszarze istnieje możliwość poprowadzenia publicznej drogi dojazdowej w inny sposób, zdecydowanie mniej ingerujący w prawo własności. Droga może być przeprowadzona w taki sposób, aby nie pozbawiała właścicieli realnej możliwości korzystania z nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem, a w szczególności bez potrzeby uniemożliwienia korzystania z budynku, w którym zlokalizowany jest zakład produkcyjny. Zdaniem wzywających gmina nadużyła przysługującego jej władztwa planistycznego i podjęła uchwałę w istotny sposób ograniczającą prawo własności wzywających i nadmiernie ingerującą w uprawnienia właścicielskie. Przysługujące gminie władztwo planistyczne nie oznacza całkowitej dowolności w kształtowaniu warunków zabudowy nieruchomości.

Podkreślono, że w sprawie tej samej uchwały zapadł już prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 348/14. Rozważania i wskazania zawarte w powyższym wyroku mają zastosowanie także w odniesieniu do nieruchomości wzywających.

W odpowiedzi na wezwanie Rada Miasta podjęła uchwałę Nr [...] z dnia 11 września 2015 r., w załączniku której przedstawiła swoje stanowisko odnośnie wezwania do usunięcia naruszenia prawa złożonego przez właścicieli działki nr [...]. Uznała, że argumentacja wezwania nie posiada uzasadnienia w okolicznościach faktycznych i prawnych, w związku z czym należy je odrzucić w całości. W ocenie organu przedmiotowa uchwała została uchwalona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w zakresie planowania przestrzennego oraz przepisami odrębnymi, projekt zmiany planu miejscowego sporządzono zgodnie z obowiązującą procedurą określoną w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199 ze zm.). Projekt zmiany planu został wyłożony do publicznego wglądu, w trakcie którego przeprowadzono publiczną dyskusję nad przyjętymi rozwiązaniami i ostatecznie po przedstawieniu projektu przez Prezydenta Miasta na sesji, Rada Miasta projekt zmiany planu uchwaliła. Wojewoda po sprawdzeniu zgodności uchwały z przepisami prawa skierował ją do publikacji w Dzienniku Urzędowym Województwa, co nastąpiło w dniu 3 października 2013 r. pod pozycją [...]. Podkreślono, że projekt planu został sporządzony z należytą starannością, zgodnie z obowiązującymi przepisami, a jedną z najważniejszych kwestii rozpatrywanych w trakcie jego sporządzania były sprawy nowych rozwiązań w dziedzinie obsługi komunikacyjnej terenu objętego projektowaniem, w uzgodnieniu z zarządcami dróg publicznych, to jest z Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad - Oddział w G., Zarządem Drogowym dla Powiatu oraz Prezydentem Miasta.

W toku procedury, w trakcie wyłożenia do publicznego wglądu projektu zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w dniach od 15 lipca 2013 r. do 5 sierpnia 2013 r. oraz w ciągu 14 dni po wyłożeniu, to jest do dnia 19 sierpnia 2013 r., do ustaleń projektu planu miejscowego wzywający nie wnieśli uwag, o których mowa w art. 18 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przeprowadzono w trakcie sporządzania projektu zmiany planu szereg spotkań z właścicielami i wieczystymi użytkownikami nieruchomości leżących na przedmiotowym obszarze, konsultując z nimi projektowane rozwiązania komunikacyjne. Układ komunikacyjny istniejący na obszarze objętym zmianą planu nie spełnia wymagań obowiązujących przepisów ustawy o drogach publicznych i przepisów wykonawczych do tej ustawy, nie jest bezpieczny i wymaga zmian. Istniejące do dziś indywidualne wjazdy z drogi krajowej skłaniają do poszukiwania rozwiązań lepszych, bezpiecznych, spełniających jednocześnie wymagania funkcjonalności, zapewniających wygodę obsługi planowanych funkcji. Takim rozwiązaniem przyjętym w zmianie planu jest ograniczenie ilości skrzyżowań z drogą krajową - z założeniem likwidacji indywidualnych wjazdów oraz zaplanowanie nowego układu dróg serwisowych i dojazdowych obsługujących poszczególne nieruchomości stosownie do ich struktury. Założony cel przystąpienia do sporządzenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta W., zatwierdzonego uchwałą Nr [...] Rady Miasta z dnia 18 grudnia 2001 r. (Dziennik Urzędowy Województwa z 2012 r. poz. 4569 ze zm.), to jest doprowadzenie do zgodności z aktualnymi przepisami oraz aktualnymi potrzebami osiągnięto poprzez przyjęcie uchwały o uchwaleniu zmiany planu.

Istotną przesłanką uzasadniającą wprowadzanie nowych rozwiązań było zachowanie w sporządzanym projekcie zmiany planu zasady zgodności sporządzanego projektu planu z ustaleniami "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta W." uchwalonego uchwałą Nr [...] Rady Miasta z dnia 26 czerwca 2001 r. – tekst jednolity uchwała Nr [...] Rady Miasta z dnia 25 czerwca 2013 r., które zobowiązuje do rozwijania funkcji systemu transportowego miasta poprzez poprawę sprawności funkcjonowania układu ulicznego miasta zwłaszcza na przeciążonych ruchem obszarach centralnych miasta oraz na terenach rozwojowych - w których należy zwiększyć zgodnie ze studium zakres działań modernizacyjnych infrastruktury drogowej i uzupełniać układ uliczny miasta W.

W skardze zaskarżonej w części uchwale zarzucono rażące naruszenie:

1) art. 1 ust. 2 pkt 1, 6, 7 i 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm., zwanej dalej u.p.z.p.), art. 140 kodeksu cywilnego oraz art. 7, art. 21 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 64 Konstytucji RP, polegające na przekroczeniu władztwa planistycznego gminy oraz nieuzasadnione i nadmierne ograniczenie prawa własności skarżących;

2) art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w zw. z § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1587), polegające na niedopełnieniu wymogów co do skonkretyzowania parametrów drogi publicznej zgodnie z wymogami powołanych wyżej przepisów.

Wniesiono o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części dotyczącej nieruchomości oznaczonej ewidencyjnie jako działka nr [...], obręb [...] w W.

W uzasadnieniu skargi podkreślono, że na działce skarżących posadowiony jest budynek zakładu produkcyjnego, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Na mocy kwestionowanego planu miejscowego znaczna część nieruchomości została przeznaczona pod drogę publiczną (16.KDD). Przeznaczenie pod drogę tej część działki uniemożliwia prowadzenie działalności gospodarczej poprzez całkowite zlikwidowanie (zajęcie) placu manewrowego niezbędnego przy odbiorze i wysyłce towarów. Droga została zaplanowana tuż przy budynku, a nawet częściowo wchodzi w obrys budynku. W ten sposób niemożliwe jest korzystania z budynku zgodnie z jego przeznaczeniem, a bliskość drogi w stosunku do budynku (a nawet wejście w obrys budynku) będzie powodowało wzajemne zagrożenie ruchu drogowego wobec budynku i osób z niego korzystających oraz samego budynku dla użytkowników drogi publicznej.

Wskazano, że w tym obszarze istnieje możliwość przeprowadzenia przebiegu publicznej drogi dojazdowej w inny sposób, zdecydowanie mniej ingerujący w prawo własności skarżących. Droga może być przeprowadzona w taki sposób, aby nie pozbawiała właścicieli realnej możliwości korzystania z nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem, a w szczególności bez potrzeby uniemożliwienia korzystania z budynku, w którym zlokalizowany jest zakład produkcyjny. Droga może zostać przeprowadzona bardziej w kierunku południowym od obecnego przebiegu, gdzie istnieje pas niezabudowanego terenu. Przebieg drogi nie będzie zakłócał korzystania z jakichkolwiek zabudowań. W najbliższym sąsiedztwie (od strony południowej) jest także położona niezabudowana nieruchomość, wchodząca w skład mienia komunalnego Gminy Miasta, przez którą może być przeprowadzona droga. Nieruchomość ta obecnie jest we władaniu spółki komunalnej (ze 100% udziałem Gminy Miasta).

Rada Miasta miała możliwość i obowiązek rozpatrzenia innego przebiegu drogi publicznej, który nie powodowałby tak znacznej ingerencji w prawo własności i wprowadzał tak dalece idących ograniczeń w korzystaniu z istniejących już budynków. Brak jest uzasadnienia dla właśnie takiego przebiegu drogi publicznej. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 348/14, rolą organu gminy było w tej sprawie rozważenie, czy takie zaprojektowanie rozwiązań komunikacyjnych w odniesieniu do obszaru, na którym znajduje się nieruchomość w użytkowaniu wieczystym skarżących, jak przyjęte w zaskarżonej uchwale, nie jest szczególnie dla nich krzywdzące w świetle zasady sprawiedliwości społecznej i zachowania właściwych proporcji nakładanych ciężarów i ograniczeń praw (art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP).

Rada Miasta ani Prezydent Miasta nie rozważyli wpływu projektowanego przebiegu drogi publicznej na korzystanie z nieruchomości i budynków istniejących na tym terenie, ani nie rozważyli innego przebiegu drogi publicznej, który w mniejszym stopniu ingerowałby w prawo własności. Przede wszystkim zaś rada miasta winna wziąć pod uwagę wykorzystanie nieruchomości komunalnej, która jest położona w pobliżu. Mienie komunalne winno być w pierwszej kolejności wykorzystywane na cele publiczne, w tym wytyczenia i budowę drogi, bo takie jest główne przeznaczenie tego mienia.

Skarżący zaprzeczyli jakoby byli powiadomieni o spotkaniach i brali udział w konsultacjach o projektowanych rozwiązaniach komunikacyjnych. Ponadto, nawet gdyby takie spotkania miały miejsce, to nie niwelują one ewentualnej niezgodności z prawem, jeżeli uchwała jest taką niezgodnością dotknięta. Gmina nadużyła przysługujące jej władztwo planistyczne i podjęła uchwałę w istotnym sposób ograniczającą prawo własności skarżących i nadmiernie ingerującej w uprawnienia właścicielskie.

Zarzucono również, że wbrew wymogom ustawy i rozporządzenia nie określono w planie parametrów układu komunikacyjnego na terenie 16.KDD obejmującym działkę skarżących. Wykładnia art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w powiązaniu z § 4 pkt 9 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie pozostawia wątpliwości, że jeżeli w planie przewiduje się tereny pod drogi tworzące system komunikacji, to obowiązkowo należy określić zasady modernizacji, rozbudowy i budowy tego terenu obejmujący w szczególności parametry układu komunikacyjnego. Nie jest zatem wystarczające ani ustalenie na rysunku planu linii rozgraniczających ani przywoływanie w odpowiedzi na skargę szczegółowych przepisów normujących kwestie związane z szerokością dróg, określonych w tabeli stanowiącej do przywołanego rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. Również w orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że organ planistyczny jest uprawniony i zobowiązany do skonkretyzowania parametru odnoszącego się do szerokości drogi poprzez wskazanie w części tekstowej planu szerokości dróg w liniach rozgraniczających, ponieważ przepisy przywołanego rozporządzenia określają jedynie minimalną szerokość poszczególnych kategorii dróg. Swoboda planistyczna przysługująca organowi w tym zakresie nie obejmuje jednak możliwości całkowitego pominięcia określenia parametrów dróg w części tekstowej planu.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta reprezentowana przez Prezydenta Miasta wniosła o jej oddalenie podtrzymując argumentację sformułowaną w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Zaprzeczono, jakoby przebieg projektowanego pasa drogi naruszał obrys budynku na działce skarżących. Według organu na pas drogowy zajęta została i tak ta część działki, która służy jako dojazd. Rada zaprzeczyła twierdzeniom skarżących, że nie rozważała innych lokalizacji drogi dojazdowej do nieruchomości. Nie jest jednak prawdą, że gmina ma 100% udziału w nieruchomości położonej na południe od działki skarżących i że ta właśnie działka mogłaby posłużyć alternatywnie pod drogę dojazdową. Nie podzielono również stanowiska w zakresie obligatoryjnego umieszczenia w części tekstowej planu parametrów projektowanej drogi.

Na rozprawie w dniu 23 marca 2016 r. pełnomocnik procesowy organu wyjaśnił, że Rada Miasta przystąpiła do zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w związku ze stwierdzeniem jego nieważności w części wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 348/14, co potwierdził przedłożeniem do akt uchwały z dnia 17 listopada 2015 r. o przystąpieniu do zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu miasta W. Pełnomocnik oświadczył, że zmianą objęty zostanie teren działki, co do której stwierdzono nieważność oraz teren działki skarżących w niniejszej sprawie. Pełnomocnik potwierdził, że teren położony na południe od działki nr [...] jest własnością spółki, w której 100% udziałów ma Gmina Miejska W.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2015 r., poz. 199), zwanej dalej u.p.z.p., kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego należy do zadań własnych gminy. Kontrola sądu administracyjnego w tym przedmiocie nie może więc dotyczyć celowości czy słuszności dokonywanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozstrzygnięć, lecz ogranicza się do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej w u.p.z.p. procedury planistycznej. Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), sąd administracyjny sprawuje kontrolę administracji publicznej wyłącznie pod względem zgodności z prawem. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) kontrola działalności administracji publicznej wykonywana przez sądy administracyjne obejmuje w szczególności orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej.

Kontroli sądu w niniejszej sprawie poddana została uchwała Nr [...] Rady Miasta z dnia 10 września 2013 r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta W. w obszarze pomiędzy ul. [...] a ulicami P. i B.

Uprawnienie do żądania zweryfikowania powyższej uchwały skarżący wywodzą z treści art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594), zwanej dalej u.s.g., który stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Z treści art. 52 § 4 i art. 53 § 2 p.p.s.a. wynika, że przesłanką wniesienia skargi na uchwałę rady gminy jest uprzednie wezwanie tego organu do usunięcia naruszenia prawa a skargę wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi na wezwane do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania o usunięciu naruszenia prawa (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OSP 2/2007 ONSAiWSA 2007/3, poz. 60). Skarżący wystosowali do organu wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w dniu 24 sierpnia 2015 r., które doręczono organowi w dniu 26 sierpnia 2015 r. Rada udzieliła odpowiedzi na wezwanie podejmując uchwałę Nr [...] z dnia 11 września 2015 r. w sprawie rozpatrzenia wezwania do usunięcia naruszenia uprawnienia w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Uchwałę doręczono pełnomocnikowi stron w dniu 28 września 2015 r. Termin do wniesienia skargi został zachowany, gdyż skarga wpłynęła do organu w dniu 15 października 2015 r.

Następnie należało rozważyć, czy skarżący posiadają interes w zaskarżeniu uchwały w rozumieniu art. 101 ust. 1 u.s.g. Jak przyjmuje się jednolicie w orzecznictwie i doktrynie źródłem interesu prawnego lub uprawnienia jest norma prawa materialnego. Przez interes prawny, w przeciwieństwie do interesu faktycznego, rozumie się przyznany przepisami prawa materialnego zakres uprawnień podmiotu, kształtujący jego sytuację prawną. Naruszenie tego interesu następuje więc wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący.

Skarżący są współwłaścicielami nieruchomości położonej na terenie objętym kwestionowanym planem miejscowym, działki oznaczonej w ewidencji gruntów nr. [...], położonej w W. obręb [...]. Przedmiotowa działka została w planie objęta dwoma jednostkami planistycznymi: część działki należy do jednostki planistycznej oznaczonej symbolem 7.P/U o przeznaczeniu pod zabudowę produkcyjną i usługową, bez ustalonych proporcji między funkcjami, a część należy do strefy oznaczonej symbolem 16.KDD., przeznaczonej pod drogę publiczną – ulicę dojazdową. Skarżący kwestionują przeznaczenie części działki nr [...] pod drogę publiczną (16.KDD) twierdząc, że takie rozwiązanie w nadmierny sposób ogranicza ich uprawnienia właścicielskie. Żądają zmiany zaplanowanego przebiegu drogi publicznej z wykorzystaniem własności komunalnej.

W odniesieniu do wskazanego obszaru wraz z uchwaleniem kwestionowanego planu nastąpiła zmiana przeznaczenia w stosunku do dotychczasowego wynikającego z planu miejscowego, polegająca na wyłączeniu z części działki nr [...] wykorzystywanej dotychczas dla celów prowadzenia działalności gospodarczej. Według oświadczeń skarżących część działki przeznaczona w kwestionowanym planie pod drogę publiczną jest wykorzystywana jako plac manewrowy służący do dokonywania wysyłek i odbioru towarów. Według skarżących tego rodzaju rozwiązanie przyjęte w planie miejscowym narusza ich interes prawny i ogranicza w możliwości wykorzystywania przysługującego im prawa własności zgodnie z jego gospodarczym przeznaczeniem.

Niewątpliwie zatem kwestionowane postanowienia uchwały o planie wpływają na sytuację prawną skarżących jako współwłaścicieli tej części nieruchomości, która została objęta jednostką planistyczną 16.KDD., albowiem określają ich przeznaczenie pod drogę publiczną, które wyłącza de facto możliwość korzystania przez skarżących w dotychczasowy sposób z ich prawa do nieruchomości. Skutkiem jest wywłaszczenie z uwagi na cel publiczny - przeznaczenie pod drogę publiczną. Taki cel publiczny wynika z treści art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2014 r. poz. 518), zwanej dalej u.g.n., według którego celem publicznym w rozumieniu ustawy jest wydzielanie gruntów pod drogi publiczne, także drogi rowerowe (stosownie do noweli obowiązującej od dnia 21 czerwca 2014 r.). Okoliczność ta uzasadnia przyznanie skarżącym legitymacji do wniesienia skargi. Istnieje bowiem związek pomiędzy własną, prawnie gwarantowaną sytuacją skarżących, a zaskarżoną uchwałą, gdyż jej treść wkracza w uprawnienia właścicielskie skarżących.

Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 u.p.z.p., w brzmieniu obowiązującym w dacie rozpoczęcia i prowadzenia czynności planistycznych w przedmiocie zaskarżonego planu, podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie.

Oznacza to, że zarówno naruszenie "zasad sporządzania", jak i istotne naruszenie "trybu sporządzania" miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego pozwala na stwierdzenie nieważności takiej uchwały w całości lub części. Zasady sporządzania planu miejscowego rozumiane są jako wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawnione organy dotyczące m.in. zawartych w akcie planistycznym ustaleń. Pojęcie zasad sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego należy wiązać ze sporządzaniem aktu planistycznego, a więc zawartością aktu planistycznego (część tekstowa, graficzna i załączniki), zawartych w nim ustaleń a także standardów dokumentacji planistycznej. W przypadku naruszenia zasad sporządzania planu ustawodawca nie wymagał wówczas, aby przedmiotowe naruszenie miało charakter istotny, co oznaczało wówczas, że każde naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego skutkować będzie stwierdzeniem nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części.

Z dniem 18 listopada 2015 r. na mocy art. 41 pkt 5 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji (Dz. U. z 2015 r. poz. 1777) przepis art. 28 ust. 1 u.p.z.p. obowiązuje w nowym brzmieniu, zgodnie z którym nieważność uchwały rady gminy powoduje istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania oraz naruszenie właściwości organów w tym zakresie. Wobec braku przepisów intertemporalnych w zakresie tej zmiany, kontrolę zaskarżonej uchwały sąd dokonał na podstawie art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w brzmieniu aktualnie obowiązującym. Tak więc dla stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały wymagane jest poza istotnym naruszeniem trybu również istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego.

W odniesieniu do planu miejscowego, jego zawartość (część tekstowa, graficzna) - określają art. 15 ust. 1, art. 20 ust. 1 u.p.z.p., przedmiot określa art. 15 ust. 2 i 3, natomiast standardy dokumentacji określa wydane na podstawie art. 16 ust. 2 wskazanej ustawy rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164, poz. 1587).

Natomiast tryb postępowania odnosi się do sekwencji czynności, jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia studium, czy też planu miejscowego począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium lub planu a skończywszy na uchwaleniu studium lub planu. Przy czym podkreślić należy, że nie każde naruszenie trybu postępowania powoduje nieważność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale tylko naruszenie istotne.

Oceniając w świetle przywołanych kryteriów uchwałę o zmianie planu w zaskarżonej części odnoszącej się do działki nr [...] położonej w W. sąd uznał, że doszło do istotnego naruszenia zasad sporządzania planu, gdyż gmina przekroczyła przysługujące jej władztwo planistyczne, bez szczegółowego rozważenia i uzasadnienia ingerując w prawo własności skarżących poprzez przeznaczenie części ich nieruchomości na realizację celów publicznych. Wskutek tego uchwalony plan w kwestionowanej części prowadzi do wywłaszczenia. Uzasadniało to stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części przeznaczonej pod drogę publiczną oznaczoną symbolem 16.KDD., obejmującej część terenu działki skarżących o nr [..].

Rozważania uzasadniające powyższe stanowisko należy rozpocząć od wskazania, że ustawodawca w art. 3 ust. 1 u.p.z.p. powierzył kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, gminom i zaliczył te działania do zadań własnych gminy. Przepis ten statuuje generalną zasadę władztwa planistycznego gminy, która ma obowiązek ustawowy kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej na swoim terenie. Z mocy art. 9 ust. 1 i 2 u.p.z.p. gmina zobowiązana jest do określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, poprzez uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Z kolei przepis art. 4 ust. 1 u.p.z.p. określa, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Oznacza to, że ustawodawca powierzył gminie kompetencje w zakresie władczego przeznaczania i ustalania zasad zagospodarowania terenu. Przy czym władztwo planistyczne gminy nie jest absolutne i podlega ograniczeniom wynikającym niekiedy wprost z u.p.z.p. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 7 lutego 2001 r. w sprawie K 27/00 (sygn. akt OTK 2001/2/29, LEX nr 46367), podjętym w poprzednim stanie prawnym wynikającym z ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r., nr 15, poz. 139 ze zm.), lecz rozważania dotyczące tej kwestii pozostają aktualne, wskazał, że organy gminy właściwe do sporządzenia projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i następnie do uchwalenia tego planu, muszą się kierować ogólnymi zasadami określonymi w art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, przepisami innych ustaw regulującymi określone sprawy szczegółowe z zakresu gospodarki przestrzennej oraz przepisami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Fakt nadania gminie władztwa planistycznego uprawniającego do autonomicznego decydowania o przeznaczeniu i zagospodarowaniu terenu nie stoi jednocześnie w sprzeczności z koniecznością uwzględniania racjonalności w działaniu gminy w tym zakresie, realizującej się w przyjmowaniu finalnych, optymalnych rozwiązań planistycznych. Władztwo planistyczne nie może tym samym stanowić legitymacji do nieograniczonej swobody w działaniach planistycznych, bowiem gminy w tych czynnościach muszą uwzględniać obowiązujące przepisy prawa, co wynika z art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

Przysługujące gminie prawo władczego rozstrzygania o przeznaczeniu terenu pod określone funkcje może być skutecznie zrealizowane jedynie w planie miejscowym, który został uchwalony przy zachowaniu określonych u.p.z.p. zasad i trybu sporządzania planu. W konsekwencji ocena przyjętych przez organ planistyczny rozwiązań dokonywana musi być przez pryzmat przepisu art. 28 ust. 1 u.p.z.p., a na sądzie spoczywa obowiązek dokonania oceny zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z prawem, w tym też z wynikającą z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP zasadą proporcjonalności oraz zasadą ochrony prawa własności ustanowionej w art. 64 Konstytucji RP.

Prawo własności chronione w Rzeczpospolitej Polskiej konstytucyjnie (art. 21 ust. 1), znajdując nadto ochronę w przepisach Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (w szczególności art. 6 ust. 1 oraz art. 1 Protokołu nr 1), nie jest prawem bezwzględnym. Doznaje ono w określonych sytuacjach ograniczeń. Dopuszcza je Konstytucja RP w art. 64 ust. 3 stanowiąc, że własność może być ograniczona, tyle że tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie w jakim nie narusza to istoty prawa własności, a więc z poszanowaniem zasady proporcjonalności, tj. zakazem nadmiernej w stosunku do chronionej wartości ingerencji w sferę praw i wolności jednostki. Ingerencja w sferę prawa własności musi zatem pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do wyżej wskazanych celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia, przy czym ograniczenia te winny być dokonane wyłącznie w formie przepisów ustawowych. Takimi przepisami ustawowymi w niniejszej sprawie były regulacje u.p.z.p.

Ze względu na to, że z mocy przepisów u.p.z.p. ustalenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego kształtują wraz z innymi przepisami prawa sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, a zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.z.p., każdy posiada prawo - w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego - do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny oraz ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób, to kształtowanie polityki przestrzennej gminy powinno odbywać się z jednej strony z uwzględnieniem prawa osoby posiadającej tytuł prawny do nieruchomości do jej zagospodarowania, zaś z drugiej strony z uwzględnieniem prawa do podejmowania działań, które w ramach ograniczonych m.in. zasadami współżycia społecznego, pozwolą zrealizować zasadę zrównoważonego rozwoju, a jednocześnie służyć będą zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty lokalnej (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 sierpnia 2011 r., sygn. akt II SA/Łd 698/11, dostępny na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zwłaszcza w sytuacji, gdy decyzje planistyczne tak daleko wkraczać będą w istotę uprawnień właścicielskich podmiotów prywatnych, jak w rozpatrywanej sprawie, rozważenie konkurencyjnych interesów członków wspólnoty samorządowej i samej wspólnoty winno poprzedzać wnikliwe rozważenie wszystkich argumentów przemawiających za preferowanym przez uchwałodawcę rozwiązaniem, przeanalizowanie rozwiązań wariantowych i szczegółowe uzasadnienie podjętych decyzji planistycznych. Dyspozycja art. 112 u.g.n., według której przepisy rozdziału 4 "Wywłaszczenie nieruchomości" stosuje się m.in. do nieruchomości położonych na obszarach przeznaczonych w planach miejscowych na cele publiczne potwierdza, że tego rodzaju postanowienie planu zmierza w istocie swojej do wywłaszczenia dotychczasowych właścicieli, czyli pozbawienia ich własności, skoro może stać się podstawą wszczęcia przez właściwy organ postępowania w przedmiocie wywłaszczenia części działki dla realizacji celu publicznego.

W tym zakresie w rozpoznawanej sprawie gmina ani wnikliwie ani szczegółowo nie podeszła do planowania przeznaczenia części działki nr [...], ani też nie uzasadniła dostatecznie swego wyboru. Z dokumentów zgromadzonych w toku procedury planistycznej, jak i w trakcie postępowania sądowego wynika, że decydując się na przebieg drogi publicznej przez część działki skarżących kierowano się wymogami wprowadzenia rozwiązań komunikacyjnych zgodnych z przepisami ustawy o drogach publicznych, zwiększających bezpieczeństwo układu komunikacyjnego poprzez ograniczenie ilości indywidulanych zjazdów i wjazdów z drogi krajowej na poszczególne działki. Dodatkowo organ wyjaśnił, że projektując przebieg drogi publicznej oznaczonej symbolem 16.KDD przez działkę nr [...] wziął pod uwagę tą jej część, która wykorzystywana była dotychczas jako dojazd. Organ uznał, że skoro wprowadzane zmiany są zgodne ze studium, podjęte w toku prawidłowo przeprowadzonej procedury planistycznej, w trakcie której żaden z uprawnionych nie oponował przeciwko nim, to projektowane rozwiązania są prawidłowe.

Stanowisko organu jest błędne, albowiem ani przeprowadzenie procedury planistycznej w zgodzie z przepisami, ani zgodność projektu planu ze studium nie oznacza, że w toku postępowania planistycznego nie mogło dojść do nadużycia władztwa planistycznego, z czym mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie.

Po pierwsze bowiem, rada miasta w sposób ogólnikowy, bez indywidualizacji do uwarunkowań działki nr [...] i prowadzonej na jej terenie dzielności gospodarczej, w sposób arbitralny bez uzasadnienia zadecydowała o przeznaczeniu części działki bezpośrednio graniczącej z budynkiem położonego na tej działce zakładu produkcyjnego na drogę publiczną. Przeznaczenie tej części działki pod drogę publiczną, czyli na realizację celu publicznego, z istoty swej mającego służyć ogółowi wspólnoty obywatelskiej, nie jest tożsame z doczasowym wykorzystywaniem tej części działki jako placu manewrowego niezbędnego przy odbiorze i wysyłce towarów. Ta część działki służyła bowiem do tej pory prowadzonej na jej terenie działalności gospodarczej. Służyła zatem realizacji celów indywidulanych ściśle określonej grupy osób rzeczowo uprawnionych do tej nieruchomości. Zmiana przeznaczenia wprowadzona kwestionowanymi postanowieniami planu w gruncie rzeczy doprowadzi do jakościowej zmiany dotychczasowego przeznaczenia i konieczności wywłaszczenia dotychczasowych współwłaścicieli.

Rozmiar i waga skutków prawnych w sferze interesów skarżących projektowanej zmiany przeznaczenia działki nr [..] wymagała od organu uchwałodawczego szczególnego rozważenia oraz przedstawienia alternatywnych możliwości przebiegu projektowanej drogi 16.KDD., zwłaszcza z wykorzystaniem własności komunalnej, czego w niniejszej sprawie zabrakło.

Skarżący wskazywali na możliwość wykorzystania pod drogę publiczną nieruchomości położonych na południe od działki nr [...]. Wbrew początkowym oświadczeniom organu, na rozprawie w dniu 23 marca 2016 r. pełnomocnik organu przyznał, że teren położony na południe od działki skarżących jest własnością spółki, w której 100% udziałów ma Gmina Miejska. To potwierdza też, że w toku procedury planistycznej gmina nie objęła analizą możliwości przebiegu drogi przez teren będący własnością spółki, której jest wyłącznym udziałowcem.

W tej sytuacji wyłączna ingerencja w sferę prywatnych interesów skarżących jako współwłaścicieli działki nr [...] dokonana została z naruszeniem zasady proporcjonalności wyrażonej w art. 31 ust. 1 Konstytucji RP. Aby bowiem władztwo planistyczne nie cechowało się dowolnością, nie przekraczało granic uznania planistycznego, czyli, aby nie doszło do nadużycia władztwa, organ musi respektować reguły składające się na istotę zasady proporcjonalności. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 26 kwietnia 1995 r., sygn. akt K 11/94 (OTK 1995/1/12) stwierdził, że dla oceny, czy doszło do naruszenia zasady proporcjonalności konieczne jest udzielenie odpowiedzi na trzy pytania: 1) czy wprowadzona regulacja ustawodawcza jest w stanie doprowadzić do zamierzonych przez nią skutków; 2) czy regulacja ta jest niezbędna dla ochrony interesu publicznego, z którym jest powiązana, oraz 3) czy efekty wprowadzanej regulacji pozostają w proporcji do ciężarów nakładanych przez nią na obywatela. Zasada proporcjonalności według ugruntowanego poglądu Trybunału Konstytucyjnego (zob.m.in. wyrok TK z dnia 12 stycznia 1999 r., P 2/98, OTK z 1999 r. Nr 1, poz. 2) z jednej strony stawia przed prawodawcą każdorazowo wymóg stwierdzenia rzeczywistej potrzeby dokonania w danym stanie faktycznym ingerencji w zakres prawa bądź wolności jednostki. Z drugiej zaś winna być rozumiana jako wymóg stosowania takich środków prawnych, które będą skuteczne, a więc rzeczywiście służące realizacji zamierzonych przez prawodawcę celów. Według Trybunału chodzi tu o środki niezbędne, w tym sensie, że chronić będą określone wartości w sposób, bądź w stopniu, który nie mógłby być osiągnięty przy zastosowaniu innych środków, przy czym niezbędność to również skorzystanie ze środków jak najmniej uciążliwych dla podmiotów, których prawa lub wolności ulegną ograniczeniu.

Badając w tym kontekście szczegółowe postanowienia skarżonego planu, przy uwzględnieniu norm statuujących władztwo planistyczne gminy, sąd uznał, że Rada Miasta nie wykazała, że realizacja celu publicznego, w tym przypadku drogi publicznej na tym konkretnym odcinku, obejmującym działkę nr [...], jest tak dalece niezbędna, że zaistniała w związku z tym konieczność ograniczenia praw skarżących ze skutkiem wywłaszczenia.

W ocenie sądu nie rozważono dostatecznie i przekonywająco kwestii, czy sposób zaprojektowania przedmiotowej drogi dojazdowej, prowadzący do pozbawienia skarżących prawa własności, stanowi racjonalne i jedyne rozwiązanie, zapewniające prawidłową obsługę komunikacyjną i czy powyższego prawa skarżących nie narusza w sposób nadmierny i nieproporcjonalny w stosunku do "obciążeń" innych działek. Rada miasta nie rozważyła również w sposób niebudzący wątpliwości, czy istnieje możliwość innego przeprowadzenia projektowanej drogi w sposób, który w mniejszym stopniu ograniczałby prawo własności skarżących, chociażby poprzez rozważenie przebiegu drogi przez działki stanowiące własność gminy położone na południe od działki nr [..]. Rada miasta nie wykazała też, aby interes ogólny w tej sprawie uzasadniał zaprojektowanie drogi znacznym kosztem działki skarżących, podczas gdy jej przebieg będzie umożliwiał obsługę komunikacyjną także szeregu innych nieruchomości położonych w omawianym kwartale ulic, a mających już dostęp do tej drogi.

Analiza kwestionowanych w zaskarżonym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozwiązań planistycznych w odniesieniu do działki nr [...] doprowadziła do wniosku, że Rada Miasta uchwalając je naruszyła interes skarżących, nadużywając władztwa planistycznego i w sposób nieuzasadniony ingerując w przysługujące im prawo własności.

Sąd uznał również za sprzeczne z obligatoryjnymi wymaganiami art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 9 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego pominięcie ustalenia w części tekstowej planu w § 20 na karcie terenu nr 16 wskaźników w zakresie komunikacji, w tym przede wszystkim szerokości planowanej drogi publicznej, dojazdowej KDD w liniach rozgraniczających. Na karcie terenu nr 16.KDD. obejmującej teren o przeznaczeniu pod ulicę dojazdową szerokość w liniach rozgraniczających określono posługując się odesłaniem "jak na rysunku planu".

Brak w części tekstowej określenia obowiązkowych wskaźników w zakresie komunikacji, a umieszczenie ich wyłącznie w części graficznej planu, prowadzi według sądu do niedopuszczalnej rozbieżności pomiędzy częścią tekstową a częścią graficzną planu w zakresie wskaźników planowanych dróg. Zgodnie z § 8 ust. 2 rozporządzenia na projekcie rysunku planu miejscowego stosuje się nazewnictwo i oznaczenia umożliwiające jednoznaczne powiązanie projektu planu miejscowego z projektem tekstu planu miejscowego. Przy czym pamiętać należy, że rysunek planu jest integralną częścią planu, uszczegóławiającą część tekstową. Ustalenia obu części muszą być ze sobą skorelowane i odczytywane łącznie. Z tych względów nie może być rozbieżności pomiędzy częścią tekstową planu a rysunkiem planu. W związku z powyższym nie można uznać, że w tym zakresie rozbieżność między częścią tekstową planu, a jego częścią graficzną jest mało istotna. Świadczą o tym kontrowersje i spór pomiędzy skarżącymi a organem co do rzeczywistego przebiegu drogi. Skarżący twierdzą bowiem, że droga przebiegając przez ich działkę obejmuje część obrysu budynku na niej położonego, czemu organ zaprzecza. Gdyby wymagane parametry drogi zostały oznaczone w części tekstowej i uwidocznione na rysunku nie byłoby w tym zakresie wątpliwości, których twierdzenia organu rozwiać jednak nie mogą.

W orzecznictwie przyjmuje się, że przepis art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. należy interpretować w ten sposób, że jeżeli w planie miejscowym przewiduje się tereny pod drogi tworzące system komunikacji, to obowiązkowo należy określić zasady modernizacji, rozbudowy i budowy tego systemu, w tym ustalić ich parametry zarówno na rysunku planu, jak i w wersji tekstowej. Określenie parametrów dróg poprzez ich wytyczenie wyłącznie na rysunku planu liniami rozgraniczającymi nie może zostać uznane za wystarczające dla spełnienia wymogu ustalenia parametru drogi. Rysunek planu nie ma w sposób samodzielny znaczenia normatywnego, a jedynie obrazuje, przedstawia w formie graficznej ustalenia tekstowe, w ten sposób dookreślając je i uzupełniając (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. akt II SA/Wr 696/13, LEX nr 1463476). Swoboda planistyczna przysługująca organowi w tym zakresie nie obejmuje jednak możliwości całkowitego pominięcia określenia parametrów dróg w części tekstowej planu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 marca 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 879/11, LEX nr 1138467; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 kwietnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1560/08, dostępny na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Należy zatem zgodzić się ze skarżącymi, że w kwestionowanej uchwale w ogóle nie określono parametrów nowo projektowanej drogi publicznej 16.KDD, co stanowi naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w zw. z § 4 pkt 9 lit a rozporządzenia.

Przedstawione uchybienie doprowadziło również do istotnego zdaniem sądu naruszenia zasad sporządzania planu, skutkującego stwierdzeniem nieważności części tekstowej i graficznej planu w zakresie wszystkich ustaleń, które dotyczą do działki nr [...] w jednostce planistycznej 16.KDD.

Z uwagi na przedstawione uchybienia sąd uznał, że w niniejszej sprawie Rada Miasta podejmując zaskarżoną uchwałę naruszyła w sposób nieuprawniony interes prawny skarżących poprzez nadużycie władztwa planistycznego i nieuzasadnioną ingerencję w przysługujące im prawo własności działki nr [...], przez co w sposób istotny doszło do naruszenia zasad sporządzania planu.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał zaskarżoną uchwałę za niezgodną z prawem w części objętej wnioskiem skargi i na podstawie art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stwierdził jej nieważność w tym zakresie.

Na marginesie wskazać należy, że w następstwie wydania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (prawomocnego) wyroku z dnia 15 października 2014 r., w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 348/14, stwierdzającego nieważność zaskarżonego w niniejszej sprawie planu miejscowego w części odnoszącej się do działki nr [...], obręb W., przez którą również zaprojektowano przebieg drogi publicznej 16.KDD, Rada Miasta wszczęła procedurę zmiany tego planu. Potwierdza to zatem dostrzeżoną również przez organ konieczność zmiany podejścia do podejmowanych na tym terenie rozwiązań planistycznych. Należy bowiem jako priorytetowych szukać takich rozwiązań, które w pierwszej kolejności pozwolą na wykorzystanie na cele publiczne gruntów komunalnych, a dopiero w ostateczności kierować się do gruntów właścicieli prywatnych, przy zachowaniu wymogów zasady proporcjonalności i równości.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania sąd wydał na podstawie art. 200, art. 202 § 2 i art. 205 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) w związku z § 15 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804), zasądzając od organu solidarnie na rzecz skarżących zwrot wpisu sądowego uiszczonego od skargi w kwocie 300 zł oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 531 zł, na które oprócz opłaty w wysokości równej stawce minimalnej składa się również zwrot wydatków w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.