drukuj    zapisz    Powrót do listy

6120 Ewidencja gruntów i budynków, Ewidencja gruntów Inne, Główny Geodeta Kraju, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 1351/09 - Wyrok NSA z 2010-07-28, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 1351/09 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2010-07-28 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-09-18
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Izabella Kulig - Maciszewska /przewodniczący sprawozdawca/
Monika Nowicka
Teresa Rutkowska
Symbol z opisem
6120 Ewidencja gruntów i budynków
Hasła tematyczne
Ewidencja gruntów
Inne
Sygn. powiązane
IV SA/Wa 473/09 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-06-04
Skarżony organ
Główny Geodeta Kraju
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art.1 § 1 i 2 , art. 3 § 1, art.134 § 1 i art. 141 § 1 i 4, art.184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2005 nr 240 poz 2027 art.2 pkt 8, art. 20 ust.1
Ustawa z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska ( spr.) Sędziowie NSA Monika Nowicka del. NSA Teresa Rutkowska Protokolant Aleksandra Żurawicka po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 czerwca 2009 r. sygn. akt IV SA/Wa 473/09 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Głównego Geodety Kraju z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 4 czerwca 2009 r. sygn. akt IV SA/Wa 473/09 oddalił skargę M. S. na decyzję Głównego Geodety Kraju z dnia [...] stycznia 2009 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach sprawy:

Starosta Wołomiński decyzją nr [...] z dnia [...] lipca 2001 r. orzekł o wprowadzeniu zmiany w operacie ewidencji gruntów miasta Tłuszcz, polegającej na wpisie w poz. [...] działki ew. nr [...] o pow. 1241 m2, następnie utrzymaną w mocy decyzją Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego nr [...] z dnia [...] listopada 2001 r.

M. S. wniosła o stwierdzenie nieważności ww. decyzji nr [...] z dnia [...] listopada 2001 r., a Główny Geodeta Kraju decyzją z dnia [...] listopada 2008 r. odmówił stwierdzenia jej nieważności i następnie w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy utrzymał w mocy swoją decyzję.

Ustalając stan faktyczny w sprawie organ stwierdził, iż działka nr [...] o pow. 0,1241 ha poprzednio oznaczona nr ew. [...] była wykazywana w ewidencji gruntów i budynków miasta T. jako własność K. i H. małż. W. na podstawie aktu własności ziemi z dnia [...] września 1977 r., który nie obejmował działki o nr [...] o pow. 0,0085 ha sąsiadującej z działką nr [...]. Z akt sprawy wynika, że w 1988 r. projektowanym podziałem, związanym z zamiarem poszerzenia ul. W., zostało objęte kilkanaście działek, w tym działka [...], stanowiąca własność K. i H. małż. W. oraz sąsiadująca działka nr [...], która na mapie z projektowanym podziałem została wykazana jako własność Skarbu Państwa we władaniu Rejonu Dróg Publicznych w O. M. Burmistrz Gminy Tłuszcz decyzją z dnia [...] października 1998 r. zatwierdził projekt podziału działki ewidencyjnej nr [...] o pow. 0,1240 ha na działki nr [...] o pow. 0,0025 ha i nr [...]o pow. 0,1215 ha, przedstawiony na mapie z projektowanym podziałem, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu [...] marca 1998 r. i zaewidencjonowanej za numerem [...]. Mapa ta zawierała wykaz powierzchni, zgodnie z którym z działki nr [...] pod poszerzenie ulicy W. miała być przeznaczona działka nr [...] o pow. 0,0025 ha. Podział działki nr [...] został ujawniony w ewidencji gruntów i budynków zgodnie z ww. mapą z projektowanym podziałem. Powierzchnia działki nr [...] wykazywana w ewidencji gruntów i budynków wynosiła 0,1241 ha, a zatem występowała rozbieżność o 0,0001 ha pomiędzy powierzchnią działki wykazywaną w ewidencji gruntów i budynków, a powierzchnią działki nr [...], wykazaną na mapie podziałowej nr [...]. Na decyzję Burmistrza Gminy Tłuszcz z dnia [...] października 1998 r. K. W. złożyła odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ostrołęce, a Burmistrz, działający na podstawie art. 132 § 1 K.p.a., decyzją z dnia [...] grudnia 1998 r. uchylił w całości swoją decyzję z dnia [...] października 1998 r., co oznaczało, że projektowany podział działki nr [...] nie doszedł do skutku.

W tej sytuacji Starosta Wołomiński decyzją z dnia [...] października 2000 r. orzekł o wprowadzeniu zmiany w ewidencji gruntów i budynków, polegającej na przywróceniu stanu sprzed podziału działki nr [...]. Jak wynika z zawiadomienia o zmianie nr [...] z dnia [...] października 2000 r. w ewidencji gruntów i budynków została faktycznie wpisana działka nr [...], jednakże wpisano pow. tej działki 0,1240, czyli taką jaka była wykazana na mapie, zamiast powierzchni 0,1241 ha, która była uprzednio wykazywana w tej ewidencji. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego decyzją z dnia [...] maja 2001 r. uchylił w całości decyzję Starosty Wołomińskiego z dnia [...] października 2000 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, wskazując, że w wyniku wprowadzenia tej zmiany powierzchnia działki nr [...] została zmniejszona o 0,0001 ha. Starosta Wołomiński decyzją z dnia [...] lipca 2001 r. orzekł o wprowadzeniu zmiany w ewidencji gruntów i budynków, polegającej na wpisie w poz. [...] działki ew. nr [...] o pow. 1241 m2. Tym samym Starosta Wołomiński przywrócił w ewidencji gruntów i budynków w odniesieniu do działki nr [...] stan sprzed podziału, a zatem taki, jaki był wykazywany dotychczas w tej ewidencji.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2001 r. utrzymał w mocy decyzję Starosty Wołomińskiego z dnia [...] lipca 2001 r.

Odnosząc się do zarzutów skarżącej organ wskazał, iż M. S. w postępowaniu dotyczącym wprowadzenia zmiany w ewidencji gruntów i budynków przedstawiła swoje roszczenia własnościowe do części działki nr [...], która, zdaniem skarżącej, stanowiła własność jej rodziców, a obecnie jej własność. Działka nr [...] nie była jednak przedmiotem decyzji Starosty Wołomińskiego nr [...] z dnia [...] lipca 2001 r., a tym samym nie jest przedmiotem niniejszego postępowania. Wyjaśnienia dotyczące tej działki oraz jej podziału w ramach wydzielenia działek pod poszerzenie ulicy W., zostały zawarte w decyzji Głównego Geodety Kraju z dnia [...] listopada 2008 r. oraz niniejszej decyzji tylko w takim zakresie, w jakim było to niezbędne do wyjaśnienia skarżącej stanu faktycznego. Również przedmiotem niniejszego postępowania nie była decyzja Burmistrza Gminy Tłuszcz z dnia [...] grudnia 1998 r. a ponadto Główny Geodeta Kraju nie jest organem właściwym w zakresie podziałów nieruchomości, co za tym idzie zarzuty skarżącej, dotyczące wymienionej decyzji, zawarte przez skarżącą we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie mogły być rozpatrywane w tym postępowaniu.

W toku postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego z dnia [...] listopada 2001 r. oraz decyzji Starosty Wołomińskiego z dnia [...] lipca 2001 r. M. S. przedstawiła swoje roszczenia do części działki sąsiedniej nr [...], zarzucając, że organy administracji usiłują przerzucić na nią ciężar prowadzenia dowodu własności w odniesieniu do działki nr [...] bez udokumentowania geodezyjnego skąd i z czyjej własności działka ta się wzięła. Wszystkie zarzuty M. S., zdaniem organu, sprowadzają się do tego, że obecna powierzchnia działki nr [...], wynosząca 0,1241 ha, jest w ocenie skarżącej mniejsza od pierwotnej powierzchni 1269 m2, która to powierzchnia jest wymieniona w treści dobrowolnej umowy sprzedaży z dnia [...] maja 1965 r.

We wniosku o stwierdzenie nieważności skarżąca podniosła, że wykazała dowodami, iż działka nr [...] była większa o nadprogramowe 25 m2. W piśmie z dnia [...] października 2004 r. do Wojewody Mazowieckiego skarżąca podniosła, że działka [...] stanowiła integralną całość z działką nr 1072, ponieważ powierzchnie obu działek bilansowały się i pierwotnie ich łączna powierzchnia wynosiła niemal 1270 m2. Organ wskazał, iż w toku postępowania ustalono jednak, że jedynym tytułem własności, jakim legitymowała się K. W., matka skarżącej, był akt własności ziemi wydany w dniu [...] września 1977 r. na działkę o nr [...] o pow. 0,1200 ha. W 1984 r. została zakończona odnowa operatu ewidencji gruntów i budynków dla miasta T., w wyniku której działkom ewidencyjnym zostały nadane [...], której powierzchnia wynosi 0,1241 ha. Działka nr [...] odpowiada dawnej działce nr [...]. Organ podkreślił, iż jak wykazano w uzasadnieniu decyzji zarzuty skarżącej nie dotyczą postępowania, w którym zostały wydane zaskarżone decyzje. Decyzja Starosty Wołomińskiego z dnia [...] lipca 2001 r. dotyczyła bowiem jedynie przywrócenia w ewidencji gruntów i budynków zapisów, jakie istniały przed wprowadzeniem zmiany w zakresie podziału działki nr [...], gdyż decyzja zatwierdzająca ten projekt podziału została wycofana z obrotu prawnego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Głównego Geodety Kraju z dnia [...] stycznia 2009 r. M. S. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o uchylenie decyzji ją poprzedzających, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W odpowiedzi na skargę Główny Geodeta Kraju wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego aktu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż w przedmiotowej sprawie skarga nie jest zasadna i podlega oddaleniu. Zaskarżona decyzja Głównego Geodety Kraju z dnia [...] stycznia 2009 r. wydana została w ramach postępowania prowadzonego w trybie art. 156 i nast. K.p.a., regulujących nadzwyczajne postępowanie administracyjne służące weryfikacji ostatecznych decyzji administracyjnych pod względem ich zgodności z prawem przez pryzmat przesłanek nieważności decyzji administracyjnej, określonych w art. 156 § 1 K.p.a. Badając legalność decyzji administracyjnej organ nadzoru zobowiązany jest zatem dokonać oceny, czy rozstrzygnięcie zawarte w ocenianej decyzji nie pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa, na podstawie których decyzja została wydana i czy ustalenia organu wydającego ocenianą decyzję znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym.

Oceniana dwukrotnie przez Głównego Geodetę Kraju decyzja Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego z dnia [...] listopada 2001 r. jest decyzją drugoinstancyjną, którą utrzymano w mocy decyzję Starosty Wołomińskiego z dnia [...] lipca 2001 r. orzekającą o wprowadzeniu zmiany w operacie ewidencji gruntów m. T., polegającej na wpisie w poz. [...] działki ewidencyjnej nr [...] o pow. 1241 m2.

Sąd wskazał, iż Burmistrz Gminy Tłuszcz decyzją z dnia [...] października 1998 r. zatwierdził projekt podziału działki nr [...] o pow. 1240 m2 przyjętej do państwowego zasobu geodezyjno-kartograficznego w Wyszkowie za numerem [...] w dniu 19 marca 1998 r., stanowiącej własność H. i K. małż. W. na działkę nr [...] o pow. 25 m2 i działkę nr [...] o pow. 1215 m2, razem powierzchnia działek wyniosła 1240 m2. Podział działki został dokonany z urzędu celem wydzielenia gruntu pod poszerzenie ul. W. Organ uznał, iż podziału nieruchomości można dokonać z urzędu zgodnie z art. 93 ust. 1 i art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741), gdyż jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego i niezbędny do realizacji celów publicznych. Jednakże na skutek wniesionego odwołania od tej decyzji, Burmistrz Gminy Tłuszcz w trybie samokontroli na podstawie art. 132 § 1 K.p.a. uchylił swoją decyzję z dnia [...] października 1998 r. Tak więc projekt podziału działki nr [...] na działkę nr [...] i działkę nr [...] nie został zatwierdzony. Jednakże na podstawie operatu pomiarowego przyjętego do państwowego zasobu geodezyjno-kartograficznego w Wyszkowie za numerem [...] w dniu [...] marca 1998 r. w operacie ewidencji gruntów m. T. w poz. [...] wpisane zostały działki ewidencyjne nr: [...] i [...].

Wojewódzki Sąd wskazał, mając na względzie zadania starosty związane z prowadzeniem ewidencji stosownie do rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454) stwierdził, iż aktualizacji operatu ewidencyjnego dokonuje się poprzez wprowadzanie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych zaś starosta zobowiązany jest czynić to z urzędu na podstawie § 46 ust. 1 i 2 pkt 1 ww. rozporządzenia.

Przenosząc tę regulację na grunt niniejszej sprawy Wojewódzki Sąd wskazał, iż skoro decyzja zatwierdzająca projekt podziału działki ew. nr [...] została uchylona, nie było podstaw do ujawnienia w operacie ewidencji gruntów zmiany w postaci jej podziału. Zapis w operacie ewidencji gruntów o podziale działki ew. nr [...] na działki nr: [...] i [...] stał się nieaktualny i należało doprowadzić do zgodności ewidencji gruntów ze stanem przed podziałem, który nie został zakończony ostateczną decyzją. W tej sytuacji zasadnie Starosta Wołomiński doprowadził do tej zgodności wydając decyzję z dnia [...] lipca 2001 r. i Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego utrzymując tę decyzję w mocy decyzją z dnia [...] listopada 2001 r.

Wobec powyższego, Sąd I instancji nie zgodził się na zarzut, iż w przedmiotowej sprawie zostały naruszone art. 7d pkt 1 i 5, art. 11, art. 12, art. 20 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1, art. 22 ust. 1 i 3, art. 24 oraz art. 24a ustawy z dnia 15 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, jak art. 6 – 10, 15 75 – 78, 107 § 3, art. 156 § 1 pkt 2 oraz art. 157 K.p.a.

Ponadto ustosunkowując się do pozostałych zarzutów wskazał, iż każdy organ administracji publicznej zgodnie z art. 19 K.p.a. musi przestrzegać z urzędu swojej właściwości zarówno rzeczowej jak i miejscowej. Orzekając w przedmiotowej sprawie organ związany był zakresem przedmiotowym wniosku skarżącej z dnia 2 stycznia 2007 r. wszczynającego przedmiotowe postępowanie administracyjne. Wniosek ten nie dotyczył roszczeń zgłaszanych przez skarżącą w stosunku do działki ew. nr [...] sąsiadującej z działką nr [...]. Przedmiotem postępowania była stanowiąca własność skarżącej działka ew. nr [...].

Z dokumentacji w aktach administracyjnych, jak słusznie wskazał organ wynika, że skarżąca jako następca prawny właścicieli działki nr ewid. [...] legitymuje się prawem własności stwierdzonym aktem własności ziemi jedynie do działki nr ewid. [...]. Zgłaszane przez skarżącą roszczenia do części działki nr ewid. [...] wykraczają poza zakres przedmiotowego postępowania i mogą być przedmiotem badań w innym postępowaniu.

Od powyższego wyroku wniesiono skargę kasacyjną, w której zarzucono:

1) naruszenie przepisów postępowania zawartych w ustawie P.p.s.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy:

a) art. 1 § 1 i 2, art. 3 §1, art. 134 § 1 P.p.s.a., polegające na niedostatecznym zrealizowaniu przez WSA prawa kontroli działalności administracji publicznej, nieskorzystaniu z upoważnienia dla Sądu umożliwiającego wydanie wyroku w warunkach nie związania zarzutami i wnioskami skargi i nie rozpoznania jej w całokształcie okoliczności sprawy, mogących wskazywać na rażące naruszenie prawa przez organy administracji,

b) art. 133 § 1 P.p.s.a. poprzez nie objęcie rozstrzygnięciem całości materiału sprawy i oparcie wyroku tylko na jego części,

c) art. 141 § 1 i 4 P.p.s.a. poprzez pominięcie ustosunkowania się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do szeregu istotnych zarzutów podniesionych w skardze do WSA,

2) prawa materialnego, polegającego na niewłaściwym zastosowaniu (niezastosowaniu) przepisów art. 7d pkt 1 i 5, art. 11–12, art. 20 ust. 1 pkt 1, art. 22 ust. 1 i 3, art. 24, art. 24a ustawy z dnia 15 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz odpowiednich przepisów dekretu z dnia 2 lutego 1955 r. o ewidencji gruntów i budynków, polegającym na uznaniu (niezasadnym) prawidłowości postępowania w niniejszej sprawie organów administracji pomimo bezprawnego wydzielenia działki nr [...] kosztem działki skarżącej nr [...] bez stosownych i koniecznych dokumentów w postaci map i wyrysów i z rażącym naruszeniem przepisów K.p.a. a w konsekwencji niezasadnym uznaniu, że odmowa stwierdzenia nieważności decyzji zawartych we wniosku i jego sprecyzowaniu była uzasadniona, także art. 140 i nast. K.c., polegającym na pozbawieniu skarżącej prawa własności gruntu o pow. 25 m2 pomimo ochrony tego prawa zawartej w ww. przepisach.

Wniesiono o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości oraz przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania a także o zasądzenie od organu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania w niniejszej sprawie oraz o dopuszczenie na podstawie art. 206 § 3 w zw. z art. 193 P.p.s.a. jako dowodów uzupełniających załączonych dowodów opłacania przez poprzedników prawnych skarżącej oraz skarżącą podatków od pow. 1241 m2. zajmowanego gruntu, ponieważ te dowody są niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości w sprawie, które skarżąca przedstawiła dopiero po rozprawie przed WSA i nie spowoduje to nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż Sąd nie dokonał w stopniu zadowalającym kontroli działalności administracji publicznej, bowiem nie skontrolował zaskarżonej skargą decyzji w ramach uprawnienia wyjścia poza zarzuty i wnioski skargi oraz powołane podstawy prawne. Uznając bowiem zgodność decyzji z prawem m.in. Sąd zaakceptował w pełni postępowanie prowadzone przez Głównego Geodetę Kraju, pomimo tego że uznał on, iż w decyzji Głównego Geodety Kraju z [...] listopada 2008 r. sprawę rozpoznano tylko w odniesieniu do działki nr [...] a nie nr [...] i tylko w takim zakresie w jakim było to niezbędne do wyjaśnienia skarżącej stanu faktycznego w sytuacji, gdy skarżąca przedstawiła swoje roszczenia do części działki nr [...]. Powierzchnie tych działek powinny być, zdaniem skarżącej kasacyjnie, rozpatrywane łącznie bowiem przenikały się. Tym bardziej, że w sprawie działki nr [...] było prowadzone postępowanie, w toku którego uchylono wprawdzie decyzję o podziale tej działki, ale nie umorzono postępowania jako bezprzedmiotowego. Ponadto z szeregu dokumentów wynika, iż obiecywano skarżącej wszczęcie postępowania i powiadomienia o tym fakcie, co się dotąd nie stało, ale organ administracji uznał, że sprawa działki nr [...] jest okolicznością istotną w sprawie.

Skarżąca zarzuca, iż WSA nie odniósł się do szeregu zarzutów podnoszonych przez nią wielokrotnie w toku postępowania, w tym do twierdzenia GGK zawartego w ustosunkowaniu się do jej zarzutów, iż skoro dotyczą one decyzji Burmistrza Gminy Tłuszcz z [...] grudnia 1998 r. a Główny Geodeta Kraju nie jest organem właściwym w zakresie podziału nieruchomości – zarzuty te nie mogą być rozpatrzone w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją. Rażące uchybienia przepisom postępowania zawarte w zaskarżonej decyzji polegały na tym, że GGK naruszył art. 62 1 § 5 § 1 K.p.a., ponieważ nie uznał za konieczne rozpoznanie w jednej sprawie całokształtu problematyki sprawy przez jeden organ z udziałem wszystkich zainteresowanych stron, które winno zakończyć się jedną decyzją.

Wbrew sentencji zaskarżonego wyroku, WSA zaakceptował, w istocie implicite stan, w którym uznał, że sprawa nie została rozpoznana w całokształcie, a zatem, nie powinien kategorycznie wypowiadać się o zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, zwłaszcza w świetle uchwały NSA z 8 stycznia 2007 r. FPS 1/06. Tym samym nie można zgodzić się, iż skarga nie jest zasadna a Sąd powinien ją uwzględnić nie będąc związany jej granicami i wnioskami. Także i z tego względu, że skoro postępowanie w sprawie podziału działki nr [...] obejmowało tylko projektowany jej podział zilustrowany mapą, która miała stanowić istotny dokument w sprawie, a która przewidywała, że z działki tej odejdzie 25 m2 (działka [...]) na poszerzenie ul. W. W związku z tym powstaje pytanie jak potraktować cel i pomiary dokonane dla jego realizacji, zawarte w powyższej mapie, jeżeli uległy one zmianie, to należało to uwidocznić w stosownym postępowaniu administracyjnym z udziałem stron, w tym skarżącej a nie odejmować własność gruntu bez podstawy prawnej. Zdaniem skarżącej kasacyjnie, taką samą wadą było dotknięte postępowanie zakończone decyzją Starosty Wołomińskiego z [...] października 2000 r. orzekającą o wprowadzeniu zmiany w ewidencji gruntów, polegającej na przywróceniu stanu sprzed podziału działki [...] nie wyjaśniającą na jakiej podstawie ustalono powierzchnię tej działki na 1240 m2 zamiast 1241 m2. Następnie na jakiej podstawie Starosta Wołomiński orzekł decyzją z [...] lipca 2001 r. o wprowadzeniu zmiany w ewidencji gruntów i budynków polegającej na wpisie powierzchni działki [...] wynoszącej 1241 m2 skoro przywrócił stan sprzed podziału, jaki był wykazywany i który był oparty na akcie własności z 1977 r. opiewającym na powierzchnię 1220 m2, ponieważ nie obejmował działki [...] i powierzchni 85 m2. Zestawienie tych faktów świadczy o braku wzajemnego bilansowania się powierzchni działek [...] i [...] i nierozliczeniu wskazywanej przez skarżącą powierzchni 1269 m2. Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślając konieczność uwidocznienia zmian w ewidencji gruntów (bazy danych) nie uzasadnił na jakich dokumentach je oparto.

Wadliwość zatem zaskarżonego wyroku polegała na zaakceptowaniu jako prawidłowej zaskarżonej decyzji, pomimo że nie wykazała ona prawidłowego rozdysponowania powierzchni działek o obszarach 85 czy 73 m2 także nieuzasadnieniu pod tym względem zaskarżonego wyroku, co może wskazywać na istotny wpływ tych uchybień na wynik sprawy. Tym bardziej że WSA przyznał, iż działka nr ew. [...] (potem [...]) w 1967 r. miała w ewidencji powierzchnię 1220 m2, na wydzielenie której nikt nie pytał małżonków W. ani J. K. o zgodę, ani nie zawiadomił ich o postępowaniu. Ponieważ nie przemierzono również powierzchni przedmiotowych działek (brak na to dokumentów) K. W. miała przekonanie, że jej działka ma znacznie większą powierzchnie. Dopiero po styczniu 1983 r. dowiedziała się o zmniejszeniu powierzchni jej działki (1241 m2) co nastąpiło w 1991 r. Przy tym należy również uwzględnić, że działka nr ew. [...] o pow. 73 m2 miała przeznaczenie jako dojście i zawierała powierzchnię narzuconą. Skoro dalsza jej część wykraczająca poza styk graniczny z ogrodzoną działkę skarżącej miała pow. ok. 40 m2 nie jest wykorzystywana na ten cel, ponieważ tę część zagradza zamknięta furtka (mogłaby to stwierdzić wizja lokalna) i powierzchnia ta jest zarośnięta, powstaje pytanie, o rzeczywisty cel zmian w ewidencji i wydzielenia działki nr [...], tak sprzecznie tłumaczony przez organy administracji (ciąg pieszy do użytku publicznego, dojście, ciąg komunikacyjny, władający Skarb Państwa), skoro w rzeczywistości z powyższych 40 m2 korzystały nieliczne osoby prywatne i nie wiadomo kto płaci od niej podatki. W 1967 r. działka [...] nie mogła być uwidoczniona i wydzielona, ponieważ nie była ogrodzona i stanowiła wolne pole a K. W. rozpoczynała wówczas budowę swojego domu. Skarżąca zasadnie zatem twierdzi, że ścieżka wzdłuż granicy z działką K. W. pochodzi z działki nr [...] (wystarczyłoby ją przemierzyć) a jej wydzielenie nie jest prawidłowo udokumentowane. Została ona bowiem jej właścicielką dopiero w 1977 r. (przedtem była władającą) większą powierzchnią od J. K., którego zgoda na zmiany też była konieczna.

Powyższych okoliczności nie wyjaśnia również pismo Starosty Wołomińskiego kierowane do GGK z dnia 8 września 2008 r. nie tylko z tego powodu, że okoliczności w nim zawarte starosta nie powoływał zanim sprawa została skierowana do GGK, ale ze względu na całokształt problemów podnoszonych wielokrotnie przez skarżącą, czemu dała ostatnio wyraz w piśmie do Głównego Geodety Kraju z dnia 1 września 2008 r.

Wskazane wyżej okoliczności podważają prawidłowość wyroku WSA, który nie dopatrzył się niesłusznie naruszenia przepisów KPA przez GGK, zwłaszcza art. 6–10, 15, 75–78, 107 § 3 i art. 156 § 1 pkt 2 i art. 157.

Skarżąca podtrzymała dalsze zarzuty i ich uzasadnienie zawarte w skardze do WSA a dotyczące nieprawidłowości, wyrażające się w przeniesieniu ciężaru meritum sprawy na naczelny organ administracji, zamiast na organy szczebla podstawowego, jak również powołane na te okoliczności wyroki. Zasadność skargi kasacyjnej wynika również z wnikliwej analizy innych szczegółowych dokumentów sprawy jak np. rejestru pomiarowego z 1 dnia czerwca 1970 r., mapki z dnia 16 grudnia 1991 r. UR w W. powołująca się między innymi na działkę [...], wypisu z rejestru gruntów z dnia 16 listopada 1995 r. Z załączonych do skargi zachowanych nakazów płatniczych podatku od nieruchomości za lata 1987 r. i 1988 r. i 1969 r. oraz 1993–2004 r. (podatki małżonkowie W. płacili od 1976 r.) wynika, że przy rozliczeniu powierzchni działki K. W. trzeba było płacić także za powierzchnię później wydzielonej ścieżki o pow. 25 m2, czyli płaciła za powierzchnię, której nie było. Wystąpiła zatem rozbieżność pomiędzy dokumentem wykazującym powierzchnię 1241 m2 a nakazami płatniczymi na 1241 m2 chociaż powierzchnia działki [...] (poprzednio nr [...]) wynosiła 1220 m2 i w 1967 r. nie mogła być uwidoczniona.

Naczelny Sąd Administracyjny, zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i jako taka podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

W myśl art. 174 ustawy P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego (pkt 1), bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2), przy czym do ich skuteczności konieczne jest powołanie konkretnych przepisów prawa, którym – zdaniem strony skarżącej – uchybił Sąd I instancji, określenie jaką postać miało naruszenie, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego wykazanie dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Związanie granicami skargi kasacyjnej oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny nie może samodzielnie konkretyzować zarzutów kasacyjnych, uzupełniać ich czy w inny sposób korygować, zatem z własnej inicjatywy nie może podjąć żadnych badań w celu ustalenia czy zaskarżone orzeczenie nie narusza innych przepisów prawa niż te wprost powołane w skardze kasacyjnej.

W rozpoznawanej sprawie skarżąca kasacyjnie zarzuciła Sądowi I instancji zarówno naruszenie przepisów postępowania oraz przepisów prawa materialnego, wobec czego w pierwszej kolejności podlegają rozpoznaniu zarzuty odnoszące się do uchybień procesowych.

Nie mogą odnieść zamierzonego skutku postawione zarzuty naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 1 § 1 i 2, art. 3 § 1, art. 134 § 1 P.p.s.a. polegający na niedostatecznym zrealizowaniu prawa kontroli działalności administracji publicznej, nieskorzystaniu z upoważnienia dla Sądu umożliwiającego wydanie wyroku w warunkach nie związania zarzutami i wnioskami skargi i nie rozpoznania jej w całokształcie okoliczności sprawy, mogących wskazywać na rażące naruszenie prawa przez organy administracji oraz art. 133 § 1 P.p.s.a., poprzez nieobjęcie rozstrzygnięciem całości materii i oparcie wyroku tylko na jego części, bowiem po pierwsze: brakuje precyzji w sformułowaniu zarzutu. Otóż art. 1 P.p.s.a. nie zawiera § i określa co normuje ustawa – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. postępowanie sądowe w sprawach z zakresu administracji kontroli działalności publicznej oraz w innych sprawach, do których jego przepisy stosuje się z mocy ustaw szczególnych. Zgodnie zaś z art. 3 § 1 P.p.s.a. sądy administracyjne sprawują tę kontrolę i stosują odpowiednie środki określone w ustawie. Celem kontroli sprawowanej przez sąd administracyjny jest ocena działalności administracji publicznej. Sąd, na skutek zaskarżenia aktu, czynności (bezczynności) organu, nie przejmuje sprawy administracyjnej do końcowego załatwienia, lecz ma jedynie skontrolować (ocenić) działalność tego organu. Sąd administracyjny nie zastępuje zatem organu administracji publicznej i nie rozstrzyga sprawy administracyjnej, chociaż oczywiście wydaje wyrok rozstrzygający sprawę sądowoadministracyjną. Sąd administracyjny rozstrzyga wprawdzie spór, lecz nie między stronami postępowania administracyjnego, a pomiędzy stronami postępowania sądowoadministracyjnego (tj. organem administracji, który wydał zaskarżony akt, a podmiotem legitymowanym do jego zaskarżenia), i tylko w zakresie obejmującym legalność zachowań prawnych organu administracyjnego. W takim tylko zakresie sprawa administracyjna staje się w postępowaniu sądowoadministracyjnym przedmiotem oceny Sądu.

Po drugie należy wskazać, iż wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał prawidłowej oceny legalności działalności organu administracji publicznej, tj. Głównego Geodety Kraju wydającego zaskarżoną decyzję z dnia [...] stycznia 2009 r. w oparciu o szczegółową analizę całości materiału sprawy.

Ponadto skarżąca kasacyjnie, domagała się dopuszczenia na podstawie art. 206 § 3 w zw. z art. 193 P.p.s.a. jako dowodów uzupełniających, dowodów opłacania przez poprzedników prawnych skarżącej oraz skarżącą podatków od pow. 1241 m2. Należy podnieść, iż art. 206 P.p.s.a. nie zawiera §, a ponadto odnosi się do zasądzenia w uzasadnionych przypadkach na rzecz skarżącego od organu tylko części kosztów w razie częściowego uwzględnienia skargi. Natomiast przepis, który reguluje ewentualne postępowanie dowodowe to art. 106 § 3 P.p.s.a., zgodnie z którym Sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeśli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania. Wniosek ten nie mógł zostać uwzględniony nie tylko z powodu wskazanej wady konstrukcyjnej, ale również wobec faktu, iż Naczelny Sąd Administracyjny nie przeprowadza postępowania dowodowego, a jedynie ocenia prawidłowość wydanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny rozstrzygnięcia i w niniejszej sprawie do tej oceny zbędne było uzupełnienie postępowania dowodowego.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w niniejszej sprawie za całkowicie chybiony należy również uznać zarzut naruszenia art. 141 § 1 i 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zauważyć należy, że § 1 odnosi się do określenia terminu co do sporządzenia uzasadnienia wyroku zaś § 4 tego przepisu określa składniki, jakie powinno posiadać uzasadnienie wyroku, to jest zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzuty podniesione w skardze, stanowiska pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. W niniejszej sprawie wszystkie te elementy zawiera uzasadnienie przedmiotowego wyroku. Przedstawiono bowiem zarówno część historyczną, w której podano wszystkie istotne okoliczności sprawy, jak i merytoryczne stanowisko Sądu, które wskazuje z jakich przyczyn Sąd wydał rozstrzygnięcie. Podkreślić przy tym należy, że wskazany wyżej przepis stanowi przede wszystkim o konstrukcji uzasadnienia, dlatego też, nie ma podstaw do przyjęcia, aby Sąd pierwszej instancji dopuścił się uchybień przy jego konstruowaniu. Z faktu, że skarżąca nie zgadza się z ustaleniami Sądu nie można kwestionować prawidłowości uzasadnienia, w którym Sąd, wbrew twierdzeniu skarżącej szczegółowo odniósł się do postawionych zarzutów, w ramach przeprowadzanej kontroli prawidłowości rozstrzygnięcia decyzji Głównego Geodety Kraju z dnia [...] stycznia 2009 r., podjętej w szczególnym trybie wzruszenia decyzji jakim jest stwierdzenie nieważności decyzji.

Przechodząc do oceny zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego należy wskazać, iż jest on niezasadny. Przede wszystkim w postępowaniu nieważnościowym, wbrew oczekiwaniom strony skarżącej, nie można badać prawidłowości wszystkich decyzji wydanych w toku postępowania (tj. decyzji Burmistrza Miasta Tłuszcz z dnia [...] grudnia 1998 r. czy też decyzji Starosty Wołomińskiego z dnia [...] października 2000 r.) i odnosić się w ich zakresie do postawionych zarzutów. Twierdzenia strony skarżącej o nieustosunkowaniu się do całości zarzutów nie znajdują uzasadnienia, bowiem kontrola decyzji w ramach postępowania nieważnościowego, który stanowi nadzwyczajny tryb weryfikacji ostatecznych decyzji administracyjnych, jako wyjątek od zasady trwałości decyzji przewidzianej w art. 16 Kodeksu postępowania administracyjnego, oznacza badanie legalności decyzji administracyjnych pod względem ich zgodności z prawem przez pryzmat przesłanek uregulowanych w art. 156 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. Organ ocenia zatem czy dana decyzja jest dotknięta wadą nieważności, natomiast nie orzeka merytorycznie w sprawie.

Oceniana dwukrotnie decyzja Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego z dnia [...] listopada 2001 r. jest decyzją drugoinstancyjną utrzymującą w mocy decyzję Starosty Wołomińskiego z dnia [...] lipca 2001 r. orzekającą o wprowadzeniu zmiany w operacie ewidencji gruntów miasta Tłuszcz, polegającej na doprowadzeniu do zgodności stanu przed podziałem przez wpisanie w poz. [...] działki ew. nr [...] o pow. 1241 m2, co do której postępowanie podziałowe na działki [...] i [...] nie zostało zakończone ostateczną decyzją.

Wojewódzki Sąd Administracyjny badając prawidłowość zaskarżonej decyzji Głównego Geodety Kraju z dnia [...] stycznia 2009 r., wydanej w trybie nadzwyczajnym, poczynił szczegółowe ustalenia faktyczne na podstawie akt sprawy, wskazując, iż decyzją z dnia [...] października 1998 r. Burmistrz Gminy Tłuszcz zatwierdził projekt podziału, dokonanego z urzędu, działki nr [...], przyjętej do państwowego zasobu geodezyjno-kartograficznego w W. za numerem [...] w dniu [...] marca 1998 r., stanowiącej własność H. i K. małż. W. na działkę nr [...] o pow. 25 m2 i działkę nr [...] o pow. 1215 m2, których razem powierzchnia wyniosła 1240 m2 w celu wydzielenia gruntu pod poszerzenie ul. W., którą to decyzję następnie w trybie samokontroli uchylił, zatem projekt podziału działki nr [...] na działkę nr [...] i działkę nr [...] nie został zatwierdzony. Jednakże na podstawie operatu pomiarowego przyjętego do państwowego zasobu geodezyjno-kartograficznego w W. za numerem [...] w dniu [...] marca 1998 r. w operacie ewidencji gruntów m. T. w poz. [...] wpisane zostały działki ewidencyjne nr: [...] i [...]. Zatem skoro, w niniejsze sprawie, decyzja zatwierdzająca projekt podziału działki ew. nr [...] została uchylona, nie było podstaw do ujawnienia w operacie ewidencji gruntów zmiany w postaci jej podziału. Zapis w operacie ewidencji gruntów o podziale działki ew. nr [...] na działki nr: [...] i [...] stał się nieaktualny i należało doprowadzić do zgodności ewidencji gruntów ze stanem sprzed podziału, który nie został zakończony ostateczną decyzją.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w tak ustalonym stanie faktycznym sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo orzekł, iż zasadnie Starosta Wołomiński doprowadził do zgodności ewidencji gruntów ze stanem sprzed podziału, wydając decyzję z dnia [...] lipca 2001 r., którą następnie Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego utrzymał w mocy decyzją z dnia [...] listopada 2001 r. Wobec powyższego należało uznać, iż Sąd I instancji nie naruszył wskazanych przepisów prawa materialnego.

Ponadto należy podkreślić, iż przedmiotem oceny zarówno przez organ administracyjny jak i Sąd I instancji w ogóle nie mogła być działka nr [...], w tym jej powstanie, wielkość, bowiem co słusznie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny, orzekający w przedmiotowej sprawie organ był związany zakresem przedmiotowym wniosku skarżącej z dnia 2 stycznia 2007 r. wszczynającego postępowanie administracyjne o stwierdzenie nieważności decyzji, który w żaden sposób nie dotyczył roszczeń względem działki ew. nr [...], sąsiadującej z działką nr [...]. Przedmiotem postępowania jak i wydanych decyzji z dnia [...] listopada 2001 r. oraz z dnia [...] lipca 2001 r. była wyłącznie stanowiąca własność skarżącej działka ew. nr [...]. Natomiast roszczenia skarżącej odnoszące się do działki nr [...] wykraczają w istocie poza zakres niniejszego postępowania. Jeżeli skarżąca posiada roszczenia względem działki nr [...] to powinna dochodzić swoich praw w innych postępowaniach, a nie w tym, które dotyczy wyłącznie działki nr [...].

Należy bowiem wskazać, iż zasady zakładania i prowadzenia ewidencji gruntów i budynków przewidziane przepisami ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454) stanowią stosownie do art. 2 pkt 8 i art. 20 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, iż ewidencja stanowi jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, która obejmuje dane liczbowe i opisowe dotyczące gruntów i budynków, a także dane dotyczące właścicieli, użytkowników wieczystych i innych osób władających nieruchomościami. Dane ewidencyjne odnoszące się do gruntów dotyczą między innymi numeru działki, numerycznego opisu granic, pola powierzchni działki ewidencyjnej i informacji określających pola powierzchni konturów użytków gruntowych i klas gleboznawczych w granicach działki ewidencyjnej (§ 10, § 11, § 59 i § 60 rozporządzenia).

Wpisów oraz zmian podmiotowych i przedmiotowych dokonuje się w ewidencji na podstawie prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, ostatecznych decyzji administracyjnych, dokumentacji architektoniczno-budowlanej, opracowań geodezyjno-kartograficznych przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

Ze wskazanych wyżej przepisów wynika zatem, że dane ewidencyjne mają charakter informacyjno-techniczny i odnoszą się do konkretnej działki ewidencyjnej. Ewidencja rejestruje jedynie stany prawne wynikające z określonych dokumentów urzędowych, a zatem stany ustalane w innym trybie lub przez inne organy orzekające. Dla obywateli i organów państwowych moc wiążącą mają tylko dane dotyczące opisu gruntów (ich położenia, konturu granic, rodzaju użytków, itp.). Ewidencja nie rozstrzyga natomiast żadnych sporów do gruntów, zaś organy ewidencyjne nie są uprawnione do weryfikacji dokumentów na podstawie, których dokonują zmian w ewidencji. Ochronie i rejestracji praw podmiotowych służą natomiast księgi wieczyste, a spory na tle własności i sposobu korzystania z nieruchomości mogą być dochodzone przed sądami powszechnymi lub w innych odrębnych postępowaniach.

Uznać zatem należy, że rejestr ewidencji gruntów jest wyłącznie odzwierciedleniem aktualnego stanu prawnego dotyczącego danej nieruchomości i zawiera jedynie dane wynikające z tytułu własności, ma charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny, co oznacza, że nie kształtuje nowego stanu prawnego nieruchomości, a jedynie potwierdza stan prawny nieruchomości zaistniały wcześniej. To natomiast oznacza, że ujawniony w ewidencji gruntów stan prawny musi być oparty na odpowiednich dokumentach (prawomocnych orzeczeniach sądowych, ostatecznych decyzjach administracyjnych, czynnościach prawnych dokonanych w formie aktów notarialnych, spisanych umowach i ugodach w postępowaniu sądowym i administracyjnym lub innych dokumentach posiadających moc dowodową dla ustalenia prawa własności). Nie można zatem w postępowaniu o zmianę danych w ewidencji gruntów samodzielnie ustalać i rozstrzygać o prawidłowości tytułów własności, które były podstawą dokonania wpisów w ewidencji.

Z przepisów § 44, § 46 i § 47 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków wynika, że ewidencja gruntów powinna być utrzymywana w stałej aktualności nie tylko co do stanu faktycznego, ale i prawnego. Zmian w stanie prawnym zapisanym w ewidencji gruntów dokonuje się na podstawie prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, ostatecznych decyzji administracyjnych, aktów normatywnych oraz innych dokumentów wymienionych w § 46 ust. 2 powołanego wyżej rozporządzenia, co wynika także z art. 22 ust. 3 omawianej ustawy. Dokonanie zatem zmian w operacie ewidencyjnym jest możliwe poprzez udokumentowanie przez osobę zainteresowaną rozbieżności pomiędzy danymi zawartymi w ewidencji a rzeczywistym stanem prawnym i faktycznym gruntów, co wynika też z § 45 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia. Podkreślenia wymaga, że zawarte w ustawie – Prawo geodezyjne i kartograficzne regulacje prawne dotyczące ewidencji gruntów (art. 20 – art. 26) dotyczą naniesienia do ewidencji gruntów bezspornych danych o gruntach, budynkach i lokalach.

Podkreślić w tym miejscu należy, że Starosta, jako przedstawiciel Skarbu Państwa odpowiada za aktualność danych w ewidencji, o czym stanowi § 44 powołanego rozporządzenia, przy czym wszelkie zmiany powinny być dokonane w oparciu o dane udokumentowane. Zauważyć także należy, że obowiązek wynikający z art. 22 ust. 2 powołanej ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne z jednej strony zapewnia aktualność tych danych, które powinny odzwierciedlać stan rzeczywisty, z drugiej zaś strony eliminuje możliwość dokonywania tych zmian z datą wsteczną. Pamiętać przy tym jednak trzeba, że dokonanie takiej zmiany jest czynnością materialno-techniczną, w związku z czym nie mają do niej zastosowania przepisy procedury administracyjnej, albowiem zmiany w ewidencji gruntów nie są dokonywane w drodze decyzji administracyjnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podzielając w pełni argumentację wynikającą ze stanu faktycznego sprawy ustalonego przez organy administracji oparł swoje stanowisko na szczegółowej analizie akt sprawy, zasadnie rozpatrując skargę w granicach wynikających z przedmiotu sprawy administracyjnej.

Wobec powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt