Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Kaja Angerman, sędzia WSA Anna Sękowska, Protokolant spec. Iwona Hoga, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2018 r. sprawy ze skargi H.D. i B.K. na uchwałę Rady [...] z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 4 ust. 13, § 13 ust. 2 pkt 4 i ust. 3 pkt 3, § 17 ust. 4 pkt 2 zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działki obecnie nr ew. [...] z obrębu [...]; 2. stwierdza nieważność załącznika graficznego zaskarżonej uchwały w zakresie przebiegu ciągu pieszo-jezdnego oznaczonego symbolem 2 KPj przez działkę obecnie nr ew. [...] z obrębu [...]; 3. w pozostałym zakresie oddala skargę; 4. zasądza od Miasta [...] na rzecz H.D. i B.K. kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi wniesionej przez [...] [...] i [...] [...] (dalej także jako: skarżący) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie jest uchwała Rady [...] z dnia [...] lipca 2008r. Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru osiedla [...] po wschodniej stronie ulicy [...], opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego z 2008 r., Nr 141, poz. 4982.

Stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia sprawy jest następujący:

Rada [...] w dniu [...] lipca 2008r. podjęła uchwałę w sprawie planu miejscowego dla obszaru wyżej wskazanego. Odnośnie działki obecnie nr ewidencyjny [...] z obrębu 3-12-04, poprzednio nr [...] i [...], plan przewiduje zlokalizowanie na części działki przeznaczenie w postaci alei pieszo-jezdnej, oznaczone symbolem 2KPj, która łączy i komunikuje ulice: [...] i [...]. Ciąg ten zapewnia dostęp dwóm działkom tj. nr ew. [...] oraz [...] do drogi publicznej.

Pismem z dnia 30 kwietnia 2018r. skarżący wezwali Radę [...] do usunięcia naruszenia prawa. W wezwaniu tym podnieśli celowość przeprowadzenia tego ciągu. Wiąże się z tym bowiem istotne zmniejszenie powierzchni działki i niemożność w związku z tym zagospodarowania jej dwoma wolnostojącymi budynkami ze względu na przyjęte w planie normatywy powierzchniowe działek budowalnych. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi. Następnie została wniesiona skarga na przedmiotową uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie:

- art. 1 ust. 2 pkt 1, 6, 7 w zw. z art. 6 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – Dz. U. z 2003r. Nr 80, poz. 717 ze zm., dalej u.p.z.p.) w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego oraz art. 64 ust. 3 oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej - polegające na niezastosowaniu ww. przepisów przy wydawaniu skarżonej uchwały, w części, to jest w zakresie § 4, § 13, § 16 oraz § 17 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolami 2KPj w odniesieniu do działki [...] z obrębu 3-12-04,

- art. 1 ust. 2 pkt. 6 w zw. z art. 2 pkt. 17 u.p.z.p., polegające na niezastosowaniu ww. przepisu, które doprowadziło do nadużycia władztwa planistycznego przez organ, poprzez ustalenie w odniesieniu do działki [...] z obrębu 3-12-04 terenu oznaczonego symbolami 2KPj.

- art. 16 ust. 1 u.p.z.p., poprzez wrysowanie planu zagospodarowania przestrzennego na nieaktualnych kopiach mapy zasadniczej. Nie dokonano inwentaryzacji stanu istniejącego, zignorowano istniejącą zabudowę oraz rzeczywisty stan zabudowy, gdzie część działek, przez które miałby przebiegać ciąg pieszo-jezdny, są zabudowane i ogrodzone stałym ogrodzeniem.

Zdaniem skarżących wrysowanie ciągu pieszo-jezdnego 2KPj nastąpiło bez żadnego uzasadnienia i potrzeby. Ład przestrzenny obszaru obejmującego działkę nr [...] nie wymaga tworzenia kolejnego ciągu jezdno-pieszego.

Skarga w oparciu o art. 147 § 1 p.p.s.a. wnosi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w zakresie § 4, 13, 16 oraz 17 dla terenu oznaczonego symbolem 2KPj, w odniesieniu do działki nr ew. [...] z obrębu 3-12-04 oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżących kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu w pierwszej kolejności skarżący wywodzą, że zostały spełnione warunki formalne do wniesienia skargi tj. w dniu 30 kwietnia 2018r., działając na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2018r, poz. 994 ze zm.), dalej "u.s.g.." wezwali Radę [...] do usunięcia naruszenia prawa powstałego w związku z uchwaleniem spornej uchwały. Dalej skarżący wykazali swoją legitymację skargową tj. pozostają współwłaścicielami nieruchomości stanowiącej działkę nr ew. [...]. Plan naruszył ich interes prawny, bowiem poprzez odjęcie pod ciąg pieszo-jezdny części działki nr [...] o pow. 375 m kw, nie będą mogli wybudować dwóch wolnostojących budynków mieszkalnych, a jedynie budynki w zabudowie bliźniaczej.

Dalej wywodzą, że plan sporządzono na nieaktualnej mapie zasadniczej, która nie uwzględnia istniejącej zabudowy.

Zdaniem skarżących wszelkie ograniczenia prawa własności mogą być regulowane wyłącznie w drodze ustawy. Przy uchwaleniu tego planu doszło do nadużycia władztwa planistycznego poprzez ustalenie ciągu pieszo-jezdnego.

W odpowiedzi na skargę Rada [...] wniosła o jej oddalenie.

W uzasadnieniu podniesiono, że w planie określa się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 10) u.z.p.p. W celu obsługi komunikacyjnej działek plan ustalił układ ulic lokalnych, dojazdowych i ciągów pieszo-jezdnych w celu obsługi istniejącego i nowego zainwestowania. Organ podkreślił, że jedną z naczelnych zasad planowania jest zasada ładu przestrzennego i jej dochowanie wymaga wyważenia interesów podlegających uwzględnieniu w planie miejscowym.

Zajęcie działki skarżących na potrzeby wyznaczenia ciągu pieszo-jezdnego było zarówno konieczne, jak i nie narusza w sposób nadmierny i uzasadniony korzystania z nieruchomości.

Działka skarżących nr ew. [...] z obrębu 3-12-04 położona jest w rejonie ul. [...] w dzielnicy [...] [...]. Działka ta, o powierzchni 2020 m2, powstała w 2015r., z połączenia działek ew. nr [...] i [...]. Zgodnie z ustaleniami planu przedmiotowa działka położona jest częściowo na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, oznaczonym symbolem al.4 MN oraz częściowo na terenie alei pieszo - jezdnej oznaczonej symbolem 2KPj.

W celu obsługi komunikacyjnej działek, plan ustala układ dróg publicznych obejmujących: tereny dróg publicznych (KD), tereny placów (KP-P), tereny alej pieszo - jezdnych (KPj) oraz wyznacza tereny dróg wewnętrznych (KDw). Jednym elementów tego układu jest aleja pieszo - jezdna oznaczona na rysunku planu symbolem 2KPj, o zróżnicowanej szerokości: 8 m, 15 m i 6 m. Aleja pieszo - jezdna 2KPj stanowi dojazd do nieruchomości skarżących - działki nr ew. [...] oraz działki nr ew. [...] od ul. [...] i ul. [...]. Została wyznaczona m.in. na wąskiej działce nr ew. [...] z obrębu 3-12-04, która ze względu na szerokość 8 m nie mogła zostać zagospodarowana jako samodzielna działka budowlana. Mogła zostać jedynie przeznaczona na dojazd do nieruchomości leżących w drugiej linii zabudowy.

Kontynuacja przebiegu alei na obecnej działce nr ew. [...] z obrębu 3-12-04 oraz działce nr ew. [...] z obrębu 3-12-04 wynikła z konieczności połączenia zarówno pieszego, jak i komunikacyjnego ulic [...] i [...]. Kwartał zabudowy pomiędzy ul. [...], a aleją 2KPj, wzdłuż jego północnej granicy, ma długość ok. 547 m, co stanowi znaczną barierę przestrzenną, uniemożliwiającą dogodne powiązanie komunikacyjne terenów mieszkaniowych położonych na południe z terenami lasów położonymi na północy. Ponadto lokalizacja alei wzdłuż zachodniej granicy działki nr ew. [...] z obrębu 3-12-04 jest z planistycznego punktu widzenia słuszna, gdyż inne wyznaczenie alei, np. na przedłużeniu działki [...] z obrębu 3-12-04 spowodowałoby konieczność jej podziału min. na działkę o parametrach nie dających możliwości do zagospodarowania, co znacznie pogorszyłoby warunki jej zagospodarowania oraz praktycznie nie dałoby możliwości dalszego, dotychczasowego użytkowania.

Wobec tego aleja musiała zostać wyznaczona na działce nr ew. [...] w szerszych liniach rozgraniczających. Zatem słuszne jest, zdaniem Rady, wydzielenie przedmiotowej alei pieszo - jezdnej z działki nr ew. [...] w celu zapewnienia obsługi komunikacyjnej dwóch działek nr ew. [...], [...] z obrębu 3-12-04, które nie mają bezpośredniego dostępu do drogi publicznej - od ul. [...] i ul. [...] oraz w celu powiązania komunikacyjnego z terenami lasów. Ponadto aleja pieszo - jezdna 2KPj ma swoją kontynuację w kierunku północnym w postaci drogi publicznej [...], stanowiąc funkcjonalne i dogodne połączenie terenów zabudowy mieszkaniowej z obszarami leśnymi o funkcji rekreacyjno - wypoczynkowej.

Z planistycznego widzenia, ze względu na interes społeczny, przyjęte w planie rozwiązanie jest najwłaściwsze mimo, że nastąpiło kosztem m.in. działki nr [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. W przypadku uchwał o charakterze aktu prawa miejscowego, przepisy nie przewidują wyłączenia możności stwierdzenia nieważności ze względu na upływ określnego czasu, licząc od daty powzięcia takiej uchwały.

Skarga została wniesiona na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. Według tego przepisu prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na uchwałę z zakresu administracji publicznej ma każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone takim aktem, przy czym zaskarżenie uchwały do sądu musi być poprzedzone wezwaniem organu do usunięcia naruszenia prawa.

Sąd dokonując oceny dopuszczalności złożonej skargi podkreśla, że przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. stanowi lex specialis w stosunku do ogólnej normy art. 50 p.p.s.a. Strona inicjująca postępowanie sądowe w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g musi wykazać istnienie związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a jej indywidualną sytuacją prawną (interes prawny), a także musi wykazać, że ze względu na istnienie tego związku zaskarżona uchwała negatywnie wpływa na jej sytuację prawną, pozbawiając np. uprawnień lub uniemożliwiając ich realizację (naruszenie interesu prawnego). Wykazanie tych dwóch przesłanek pozwala sądowi administracyjnemu na przeprowadzenie merytorycznej kontroli zaskarżonej uchwały.

W rozpoznawanej sprawie Sąd stwierdza, że skarżący niewątpliwie posiadają interes prawny w skarżeniu planu miejscowego jako współwłaściciele działki leżącej w obszarze kwestionowanego planu. Regulacje planu odnoszą się do działki nr ew. [...] obręb 3-12-04 w ten sposób, że usytuowano na części tej działki ciąg pieszo- jezdny. W ten sposób nastąpiło wyłączenie istotnej części powierzchni działki skarżących z możliwości zainwestowania, a w dalszej kolejności - w przypadku urządzenia tego ciągu - do pozbawienia skarżących prawa własności.

Taki zapis planu stanowi w ocenie Sądu naruszenie interesu prawnego właścicieli, które następuje wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący (wyrok NSA z 19 czerwca 2009r., sygn. akt II OSK 205/09). W rozpatrywanej sprawie skarżący zostali pozbawieni możliwości korzystania z części swej nieruchomości zgodnie z uprawieniami zagwarantowanymi w art. 140 k.c., co zdaniem Sądu stanowi naruszenie interesu prawnego w rozumieniu art. 101 u.s.g. i usprawiedliwiało merytoryczne rozpatrzenie skargi na plan.

Przesłanką wyznaczenia kwestionowanego ciągu pieszo-jezdnego było - po pierwsze konieczność skomunikowania działki oraz działki sąsiadów z ciągiem dróg publicznych, - po drugie skomunikowanie dodatkowym łącznikiem dwóch ulic [...] i [...] w celu podziału długiego kwartału. Mianowicie kwartał zabudowy pomiędzy ul. [...], a aleją 2KPj wzdłuż jego północnej granicy, ma długość ok. 547 m, co stanowi znaczną barierę przestrzenną umożliwiającą dogodne powiązanie komunikacyjne terenów mieszkaniowych położonych na południu z terenami lasów. Lasy te zaś to teren przyrodniczo- rekreacyjny tj. obszar chronionego krajobrazu.

Jeśli chodzi o ustalenia faktyczne, to bezspornie sporna działka nie posiada dostępu do drogi publicznej. Usytuowanie jej bowiem pomiędzy ul. [...] i ul. [...], w drugiej linii zabudowy powoduje, że w planie konieczne było zapewnienie skomunikowania jej z układem komunikacyjnym dróg publicznych. Zgodnie z § 4 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1578) przy zapisywaniu ustaleń projektu tekstu planu miejscowego ustalenia dotyczące układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury powinny określać układ komunikacyjny i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych oraz określenie warunków powiązań układu komunikacyjnego z układem zewnętrznym. Realizując warunek zawarty w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p., mający uszczegółowienie w powołanym wyżej przepisie rozporządzenia, w pełni zasadnie było zagwarantowanie dostępu do drogi publicznej omawianej działki. Spór natomiast sprowadza się do sposobu zapewnienia tego skomunikowania. .

Proponowany w planie ciąg komunikacyjny nie tylko zapewnia dostęp do drogi działce skarżących, ale także komunikuje ul. [...] z ul. [...]. Usytuowanie przebiegu tego ciągu determinowane było istnieniem w tym obszarze bardzo wąskiej działki o szerokości zaledwie 8m. Działka ta zapewniała jednocześnie skomunikowanie działek nr [...] i nr [...] z ul. [...]. Kwestia zatem fundamentalna sprowadza się do tego, czy wystarczające było zapewnienie obsługi poprzez wyznaczenie sięgacza do działki nr [...] poprzez ową wąską działkę i w ten sposób zapewnienie obsługi działki nr [...] od strony ul. [...], czy jednak w ramach kompetencji planistycznych gminy uprawnione było przeprowadzenie ciągu przez działkę nr [...], część działki nr [...] (małej i zabudowanej) do ul. [...]. Przy przyjętym w planie założeniu działka skarżących ulega znacznemu zmniejszeniu osiągając powierzchnię poniżej 2000 m kw., a także ograniczenie powierzchni dotyczy sąsiedniej działki nr [...], która przylega bezpośrednio do ul. [...].

Przy czym na marginesie zaznaczyć należy, ze dostęp do drogi publicznej dla działki nr obecnie [...] został zagwarantowany na mocy służebności gruntowej obciążającej działkę nr [...] na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości stanowiącej działkę poprzednio [...], obecnie [...]. Treść służebności jest bardzo szeroka i została opisana w dziale III księgi wieczystej nr [...]. Zatem właściciel działki nr [...] ma zagwarantowane prawnie skomunikowanie z ul. [...] i stan ten jako utrwalony powoduje, że nie dochodzi do sporów na tym tle.

Mając na względzie tę okoliczność, jak również sytuację właściciela działki nr [...], przez którą przebiega ciąg w kierunku ul. [...], Sąd doszedł do wniosku, że nie było konieczności ani potrzeby wyznaczenia ciągu pieszego w kształcie wynikającym z rysunku planu. Otóż funkcję zapewnienia dostępu działki nr [...] do ul. [...] spełniałby sięgacz poprowadzony ową wąską, 8 metrową działką. Zapewniłoby to także skomunikowanie działki nr [...] z ul. [...] za pośrednictwem ustanowionej służebności gruntowej. Jednocześnie analiza części graficznej prowadzi do wniosku, że w wielu kwartałach dopuszczono skomunikowanie działek położonych w tzw. drugiej linii zabudowy właśnie za pomocą owych sięgaczy. Rzecz dotyczy choćby sięgaczy w obszarach a.1.4 MN, a.2.2.MN, a.5.2 MN, które oznaczono symbolem KDw. Zgodnie z § 13 ust. 2 pkt 5 planu są to drogi wewnętrzne, stanowiące dojazdy do poszczególnych terenów, zespołów osiedlowych i budynków. Dalsza analiza części graficznej planu prowadzi do wniosku, że dalszy, niewiele węższy kwartał położony obok kwartału, w którym znajduje się sporna działka, tj. obejmujący obszary a3.1 MN/U oraz a3.2 MN, nie został podzielony żadnym ciągiem komunikacyjnym w celu ułatwienia komunikacji i połączenia ul. [...] z ul. [...]. Organ nie dopatrzył się potrzeby, aby wyznaczać tutaj ciąg komunikacyjny celem zrealizowania założeń, które legły u podłoża wyznaczenia przebiegu ciągu 2KPj. Tymczasem zapewnienie tego celu wymagałoby także podziału tego kwartału, aby ułatwić dostęp do lasu i łatwiejszą komunikację pieszych i rowerzystów.

Zgodnie z art. 140 k.c. w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Jednym z dopuszczalnych przez prawo ograniczeń prawa własności jest możliwość uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, które jako przepisy prawa powszechnie obowiązującego na terenie danej gminy kształtują ład przestrzenny i treść prawa własności (zob. art. 1 ust. 1 i 2, art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 w zw. w zw. z art. 14 ust. 8 u.p.z.p.). Wprost stanowi o tym m. in. art. 6 ust. 1 u.p.z.p., zgodnie z którym ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Przyznanie gminie prawa do kształtowania treści prawa własności poprzez uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest zgodne z Konstytucją RP (por. np. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 8 kwietnia 2000 r., SK 23/98, OTK 2000/3/93). Władztwo planistyczne nie jest jednak prawem gminy absolutnym i podlega ograniczeniom wynikającym z innych przepisów prawa powszechnie obowiązującego. Ponadto, za nadużycie władztwa planistycznego uznaje się nadmierną ingerencję w sferę prawa własności, która to ingerencja nie pozostaje w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia (vide np. wyrok NSA z 12 stycznia 2016 r., II OSK 1132/14, CBOSA).

Inaczej rzecz ujmując, w aspekcie zarzutu nadużycia władztwa planistycznego okolicznością istotną jest, czy doszło do należytego wyważenia interesu ogólnego i interesów indywidualnych. Konieczność ważenia tych interesów potwierdza również art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., zgodnie z którym każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich.

Z koniecznością ważenia skonfigurowana jest ściśle zasada proporcjonalności. Wymóg proporcjonalności, zwany także zakazem nadmiernej ingerencji, oznacza konieczność zachowania proporcji pomiędzy ograniczeniem danego konstytucyjnego prawa lub wolności (czyli nałożonymi na jednostkę obciążeniami), a zamierzonym celem (pozytywnym efektem) danej regulacji prawnej. Wymóg proporcjonalności oznacza konieczność wyważania dwóch dóbr (wartości), których pełna realizacja jest niemożliwa (vide wyrok NSA z dnia 3 lipca 2014r., sygn. akt II OSK 240/13).

Powyższe prowadzi do wniosku, że gmina uchwalając plan nadużyła swego władztwa planistycznego. Ważenie potrzeb ogólnych, które w tej sprawie ograniczają się do "wygodniejszej" komunikacji dwóch ulic oraz zapewnienia wydajniejszego strumienia przepływu osób odwiedzających park objęty ochroną prawną oraz obciążenia indywidualnego w postaci istotnego ograniczenia właścicieli działki nr [...], polegającego na ustaleniu przebiegu ciągu pieszo-jednego i w ten sposób zmniejszeniu powierzchni działki skarżących w sposób uniemożliwiający zabudowę dwoma budynkami wolnostojącymi (działka o pow. 2020 m kw. zostanie pomniejszona o ok. 375 m kw.) - prowadzi do wniosku, że ustalony w planie przebieg ciągu stanowi nadmierną ingerencję w prawo własności. Organ nie zachował tutaj proporcjonalności między celami, które miał w założeniu do osiągniecia, a kosztami prawnymi poniesionymi przez indywidualnych właścicieli. Koszty te dla właściciela należy ocenić jako zbyt wysokie.

Nie bez znaczenia dla oceny zasady proporcjonalności ma także sytuacja właściciela działki nr [...], bowiem przebieg ciągu pieszo-jezdnego dotyczy także części tej działki. Co prawda Sąd orzeka jedynie w granicach interesu prawnego skarżących, jednakże ten argument służy pomocniczo przy dokonywaniu oceny zakresu dopuszczalnej ingerencji gminy w prawo własności. Niewątpliwie zaś przeprowadzenie ciągu przez działkę nr [...] prowadzi do naruszenia interesu prawnego właścicieli tej działki.

Nadto z definicji alei pieszo-jezdnej, określonej w § 4 ust. 13 wynika, że przeznaczenie tych ciągów to komunikacja piesza i rowerowa. Wyjątkowo, a mianowicie jedynie jako dojazd do działek, przewidziano komunikację kołową. Oznacza to, że zaproponowany ciąg ma w istocie służyć wyłącznie pieszym i rowerzystom, w celu szybkiego dotarcia do terenów leśnych. Prowadzi to do wniosku, że cele rekreacyjne miałyby priorytet przed ochroną prawa własności. Nie negując oczywiście potrzeb i konieczności realizacji tych celów Sąd uważa, że w tej konkretnej sytuacji faktycznej piesi i rowerzyści mogą wybrać inną drogę dotarcia do lasu.

Nie jest uzasadniony argument, że wyznaczony ciąg stanowi kontynuację ciągu komunikacyjnego w postaci drogi publicznej [...]. Stanowi jedynie częściowo tj. w zakresie ruchu pieszego i rowerowego, nie zaś samochodowego.

Z tych wszystkich względów Sąd uznał za uzasadnione zarzuty skargi naruszenia - art. 1 ust. 2 pkt 1, 6, 7 w zw. z art. 6 ust. 1 oraz ust. 2 u.p.z.p. w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego oraz art. 64 ust. 3 oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Wobec tego stwierdził nieważność odpowiednich zapisów części tekstowej planu jak wymieniono w sentencji wyroku, jako odnoszących się do wskazanego ciągu pieszo-jezdnego oznaczonego symbolem 2KPj w odniesieniu do działki nr ew. obecnie [...]. W pkt 2. stwierdzono nieważność załącznika graficznego w zakresie przebiegu spornego ciągu pieszo-jezdnego przez działkę nr ew. [...].

Sąd uznał, że brak podstaw do stwierdzania nieważności w całości § 4, 13, 17, gdyż regulują one szereg kwestii, nie dotyczących owego ciągu. Odnośnie §16 nie dotyczy on w ogóle przedmiotowego ciągu pieszo-jezdnego. Z tych względów skarga w tym zakresie, na podstawie art. 151 p.p.s.a. została oddalona.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a. i §14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018r, poz. 265). Na koszty postępowania w łącznej kwocie 780 zł składają się: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 480 zł i wpis od skargi w kwocie 300 zł.