Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Korzeniowski (spr.) Sędziowie sędzia WSA Teresa Zyglewska sędzia WSA Agnieszka Wójcik po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 27 marca 2017 r. sprawy ze skargi J. C. na postanowienie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie zagospodarowania odpadu oddala skargę.

Przedmiotem zaskarżenia jest postanowienie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska (dalej: GIOŚ, organ) z [...] września 2016 r. znak: [...] wydane na podstawie art. 144, art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 23, dalej: k.p.a.), art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1048, dalej: u.m.p.o.), w związku z art. 24 ust. 3 lit. a i art. 2 pkt 35 lit. a rozporządzenia (WE) Nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz. Urz. UE L 190 z 12 lipca 2006 r. ze zm., dalej: rozporządzenie Nr 1013/2006), art. 18 ustawy z 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 140 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia J. C. (dalej: strona, skarżący) na postanowienie GIOŚ z [...] kwietnia 2016 r., znak: [...].

W postanowieniu z [...] września znak: [...] organ:

1. Uchylił postanowienie GIOŚ, znak: [...], z [...] kwietnia 2016 r. wzywające J. C. do zastosowania procedur określonych w art. 24 ust. 3 rozporządzenia Nr [...], poprzez zagospodarowanie odpadu o kodzie [...] w postaci uszkodzonego pojazdu marki [...], o numerze identyfikacyjnym nadwozia [...], wysłanego z terytorium USA na terytorium Polski, przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu pojazdów, posiadającego decyzję właściwego organu w zakresie gospodarki odpadami, wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu pojazdów, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia postanowienia - w części dotyczącej terminu jego wykonania;

2. Utrzymał w mocy postanowienie GIOŚ, znak: [...], z [...] kwietnia 2016 r., w pozostałym zakresie;

3. Określił termin wykonania postanowienia jako nie dłuższy niż 30 dni od daty

doręczenia postanowienia.

Stan sprawy przestawiał się następująco:

W związku z kontrolą deklaracji uproszczonej nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdu marki [...], o numerze identyfikacyjnym nadwozia: [...], przeprowadzoną przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego I w [...], Oddziału Celnego IV w [...], ujawniono nielegalne międzynarodowe przemieszczanie odpadów.

W wyniku działań kontrolnych ustalono: 1) Rodzaj odpadów; uszkodzony pojazd marki [...], o numerze identyfikacyjnym nadwozia [...]; 2) Kod odpadu: [...], 3) Wysyłający: [...], [...], [...], [...]; 4) Odbiorca: J. C., ul. [...] m. [...] [...], Polska. Zgromadzone dokumenty obejmowały: kopię formularza informacji o nielegalnym międzynarodowym przemieszczaniu odpadów z [...] lutego 2016 r.; kopię formularza wniosku o przeprowadzenie oceny towaru przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska (dalej: [...] WIOŚ); kopię deklaracji [...] lutego 2016 r.; kopię Certyfikatu [...] wydanego przez właściwy organ stanu [...]; kopię faktury nr [...] z 12 marca 2015 r.; kopię tłumaczenia faktury nr [...] z 12 marca 2015 r.; kopię tłumaczenia [...] wydanego przez właściwy organ stanu [...]; kopię oceny technicznej nr [...], z [...] stycznia 2016 r. wraz z kalkulacją naprawy Nr [...], sporządzoną przez uprawnionego rzeczoznawcę samochodowego L. K.

Naczelnik Urzędu Celnego I w [...], w dniu [...] lutego 2016 r. w piśmie znak: [...], zawiadomił GIOŚ o nielegalnym międzynarodowym przemieszczaniu odpadu oraz przekazał całą zebraną w tej sprawie dokumentację.

GIOŚ po przeanalizowaniu nadesłanej dokumentacji w dniu 1 marca 2016 r. wszczął z urzędu postępowanie administracyjne, znak: [...], w sprawie określenia sposobu gospodarowania odpadem o kodzie [...] w postaci uszkodzonego pojazdu marki [...], o numerze identyfikacyjnym nadwozia: [...], przez J. C., będącego odbiorcą odpadu, odpowiedzialnego za jego nielegalne międzynarodowe przemieszczenie z terytorium USA na terytorium Polski.

W toku postępowania w piśmie z 12 marca 2016 r. strona nadesłała wyjaśnienia, w których stwierdziła, że nie jest odpowiedzialna za nielegalne międzynarodowe przemieszczanie odpadu w postaci ww. pojazdu, ponieważ sporny pojazd nigdy nie został uznany za odpad, zarówno na terytorium USA jak i na terytorium Unii Europejskiej.

GIOŚ po przeanalizowaniu zebranej w toku postępowania dokumentacji wydał postanowienie z [...] kwietnia 2016 r., znak: [...] w którym: 1) wezwał J. C., zam. pod adresem: ul. [...], do zastosowania procedur określonych w art. 24 ust. 3 rozporządzenia Nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów, poprzez zagospodarowanie odpadu o kodzie [...] w postaci uszkodzonego pojazdu marki [...] o numerze identyfikacyjnym nadwozia [...], wysłanego z terytorium USA na terytorium Polski, przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu pojazdów, posiadającego decyzję właściwego organu w zakresie gospodarki odpadami, wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu pojazdów oraz 2) ustalił termin realizacji działań określonych w pkt 1 na nie dłuższy niż 30 dni od daty doręczenia tego postanowienia.

W uzasadnieniu ww. postanowienia GIOŚ stwierdził, że istotne jest, że z tłumaczenia zapisów (sporządzonego przez tłumacza przysięgłego M.W. w dniu 3 lutego 2016 r.) Certyfikatu [...] nr [...] UN, tj. dowodu własności pojazdu powypadkowego, wynika, że "pojazd nie będzie rejestrowany". Powyższe oznacza, że dla przedmiotowego pojazdu powypadkowego właściwe władze stanu [...] wydały dokument, na podstawie którego nie jest możliwa rejestracja pojazdu. Jednocześnie ww. świadectwo pojazdu z odzysku posiada adnotację: "w celu uzyskania tytułu własności stanu [...] dla pojazdu "rekonstruowanego" należy użyć formularza MV-426B. Niniejszy pojazd powypadkowy nie może być używany na drogach do momentu uzyskania tytułu własności dla pojazdu «rekonstruowanego». Zdaniem GIOŚ, wyżej przytoczony zapis oznacza, że przedmiotowy pojazd powypadkowy, w stanie w jakim się znajdował, nie mógł poruszać się po drogach. GIOŚ podkreślił, że aby przedmiotowy pojazd mógł być wykorzystany zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem, wymagane było uzyskanie dla niego statusu pojazdu "rekonstruowanego". GIOŚ wyjaśnił, że zgodnie z treścią ww. [...], właścicielem ww. pojazdu powypadkowego była firma [...], [...], [...]. Następnie ww. firma, sprzedała pojazd J. C., na podstawie faktury z 12 marca 2015 r., jako pojazd powypadkowy, za kwotę [...] dolarów amerykańskich, co odpowiada kwocie ok. [...] zł (zgodnie ze średnim kursem NBP w dniu 12 marca 2015 r.).

W ocenie GIOŚ, można zatem stwierdzić, że poprzedni właściciel ww. pojazdu, nie dokonywał niezbędnych napraw pojazdu oraz nie uzyskał niezbędnego do dalszego wykorzystania świadectwa pojazdu zrekonstruowanego. W takim stanie pojazd został przekazany J. C..

GIOŚ powołał się na treść art. 72 ust. 2a ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.). Według GIOŚ, strona przedstawiła dokument wydany przez władze stanu [...], z zapisem "pojazd nie będzie rejestrowany". Nie można uznać, że dokument posiadający powyższy zapis jest tożsamy z dokumentem o którym mowa w ww. art. 72 ust. 2a ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Z uwagi na fakt, że dokument posiada adnotację, że nie uprawnia on do rejestracji pojazdu, należy przyjąć, że pojazd ten nie może być zarejestrowany na terytorium Polski. Biorąc pod uwagę powyższe, GIOŚ stwierdził, że sporny pojazd stanowi odpad, zgodnie z definicją odpadu zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21 ze zm. dalej: u.o.).

W związku z faktem, że pojazd objęty niniejszym postanowieniem posiadał silnik, płyny eksploatacyjne oraz inne niebezpieczne elementy, nadające im właściwości odpadu niebezpiecznego, to zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Ministra Środowiska z 9 grudnia 2014 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1923), GIOŚ zaklasyfikował przedmiotowy pojazd do odpadów o kodzie [...] - "zużyte lub nienadające się do użytkowania pojazdy". GIOŚ stwierdził również, że nie można przypisać odpowiedzialności za przemieszczenie ww. odpadu podmiotowi pozbywającemu się spornego pojazdu, gdyż dokonał on pozbycia się tego pojazdu na rzecz strony na terytorium USA. W związku z powyższym, odpowiedzialność za nielegalne przemieszczanie omawianych odpadów ponosi skarżący.

GIOŚ wyjaśnił, że przywóz do Polski odpadów niesklasyfikowanych pod żadnym kodem w załącznikach III, IIIB, IV lub IVA do rozporządzenia Nr 1013/2006, zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. b iii) ww. rozporządzenia, wymaga zastosowania procedury uprzedniego pisemnego zgłoszenia i zgody. Organ powołał się na treść art. 2 ust. 1 pkt 4 u.m.p., zawierającego definicję ustawową odbiorcy odpadów sprowadzonych nielegalnie. Zdaniem GIOŚ, J. C. stał się zatem odbiorcą odpadu sprowadzonego na terytorium Polski z naruszeniem zasad określonych w tytule II rozporządzenia Nr 1013/2006, co na podstawie art. 2 pkt 35 lit. a ww. rozporządzenia stanowiło nielegalne międzynarodowe przemieszczenie odpadów.

W dniu 12 maja 2016 r. J. C. wniósł do GIOŚ zażalenie na postanowienie ww. organu znak: [...], z [...] kwietnia 2016 r.

W zażaleniu strona podniosła, że ww. postanowienie zostało wydane z naruszeniem:

1) przepisów postępowania, mającym istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności art. 6, art. 7, art. 77 § 1 i art. 81 k.p.a., polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego, jego dowolnej ocenie oraz niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, a w szczególności:

a) bezpodstawne pominięcie rozstrzygnięcia niemieckiego organu celnego, co do zgłoszonego do obrotu na terenie UE pojazdu do wolnego obrotu na terenie całej UE, w tym także na terenie RP oraz przede wszystkim pominięcie zaświadczenia o braku zastrzeżeń do dopuszczenia do ruchu pojazdu mechanicznego, a więc braku przeciwwskazań do rejestracji samochodu na terenie UE;

b) przyjęcie błędnych niepotwierdzonych przypuszczeń odnośnie: statusu spornego pojazdu na terenie USA; powodów zmiany właściciela ww. pojazdu na rynku USA; pozyskania spornego pojazdu przez podmiot prowadzący działalność zajmujący się sprzedażą używanych w tym używanych i uszkodzonych pojazdów na terenie USA; stanu ww. pojazdu w momencie jego zakupu, albowiem nie był to pojazd wycofany trwale z eksploatacji, tylko czasowo wycofany z ruchu z gwarancją jego ponownego dopuszczenia do ruchu po dokonaniu stosownych napraw i przeprowadzeniu stosownych badań; celu przywozu ww. pojazdu na teren UE, celu jego zakupu, a także przywozu na terytorium Polski;

c) pominięcie istotnych dokumentów stanowiących dowody w sprawie, tj. w szczególności: opinii rzeczoznawcy samochodowego L. K., w której stwierdzono, że "Pojazd został przedstawiony do oględzin w stanie uszkodzonym, po naprawie i dokonaniu badań technicznych nadaje się do dalszej eksploatacji i nie sianowi odpadu według ustawy z 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628 ze zm.)".

oraz stanowiącej, że "...w celu przywrócenia pełnych walorów

techniczno-handlowych pojazdu wymaga on prac naprawczych w profesjonalnym zakładzie blacharsko-lakierniczym i określonych nakładów finansowych w zakresie przedmiotowej oceny technicznej"; opinii rzeczoznawcy samochodowego P. T. stanowiącej, że "Pojazd nie zagraża środowisku naturalnemu, nie stanowi też odpadu zgodnie z przepisami "ustawy Międzynarodowy obrót odpadami z dnia 27 kwietnia 2001 r. (Dz. U, nr 62, poz. 628 ze zm.) Pojazd przeznaczony do naprawy zgodnie z technologią producenta"; dowodów załączonych do deklaracji akcyzowej, w tym dowodu odprawy celnej ostatecznej [...] z [...] grudnia 2015 r., wystawionego i przyjętego przez niemiecki organ celny, dopuszczających ww. używany i uszkodzony pojazd do swobodnego obrotu na terenie całej UE, w tym także na terenie kraju, a także decyzji o braku przeciwwskazań do rejestracji spornego pojazdu na terenie całej UE;

d) bezpodstawne i nieuprawnione negowanie decyzji organu celnego niemieckiego (odprawy celnej dopuszczającej sporny pojazd do wolnego obrotu na terenie całej UE oraz decyzji o braku przeciwwskazań do rejestracji ww. pojazdu na terenie całej UE), które doprowadziło do wprowadzenia w błąd organy ochrony środowiska;

e) przekroczenie przez Naczelnika Urzędu Celnego I w [...], Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska i Głównego Inspektora Ochrony Środowiska granic swobodnej oceny dowodów, która przybrała cechy oceny dowolnej i w sposób oczywisty sprzecznej ze zgromadzonym w tej sprawie materiałem dowodowym, które to naruszenia miały istotny wpływ na wyniki sprawy;

2) przepisów prawa materialnego, w szczególności przepisów "ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628 ze zm.) oraz przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o międzynarodowym obrocie odpadami (Dz. U. Nr 62, poz. 628 ze zm.)".

Zdaniem skarżącego, ww. naruszenia doprowadziły do błędnego uznania, że pojazd marki [...], o numerze identyfikacyjnym nadwozia [...] stanowi odpad. Mając powyższe na uwadze strona wniosła o uwzględnienie zażalenia i uchylenie ww. postanowienia w całości oraz umorzenie omawianego postępowania w całości.

Dodatkowo na podstawie art. 143 k.p.a. skarżący wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w całości.

W uzasadnieniu zażalenia strona obszernie przedstawiła swoje stanowisko w kwestii stawianych zarzutów i podniosła, że ww. naruszenia doprowadziły do błędnego uznania przez GIOŚ, że pojazd marki [...] o numerze identyfikacyjnym nadwozia [...] stanowi odpad. Skarżący w uzasadnieniu wyjaśnia z jakich powodów uważa, że sporny pojazd nigdy nie stanowił odpadu, nie był odpadem i nie został uznany za odpad na terytorium USA oraz na terytorium UE w momencie jego dopuszczenia do wolnego obrotu na obszarze całej UE przez niemiecki organ celny, w tym także na terytorium RP. Przywołane dokumenty, w tym opinie niezależnych rzeczoznawców zdaniem strony, wprost stanowią, że ww. pojazd nadaje się do naprawy zgodnie z technologią producenta, a następnie po naprawie i dokonaniu badań technicznych ww. pojazd nadaje się do dalszej eksploatacji. Ponadto strona stwierdziła, że naprawa spornego pojazdu powinna się zakończyć do końca maja 2016 r., po czym samochód zostanie poddany badaniom technicznym i ponownie dopuszczony do ruchu i ponownie wykorzystywany w celu, w jakim pierwotnie został wyprodukowany oraz w celu, w jakim skarżący nabył oraz przywiózł pojazd na terytorium RP.

Do zażalenia strona dołączyła kopię dokumentu [...] wydanego przez właściwy organ stanu [...] wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem ww. dokumentu, kopię niemieckich dokumentów celnych wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem, ekspertyzę nr [...] sporządzoną przez uprawnionego rzeczoznawcę samochodowego P. T. w dniu 19 stycznia 2016 r., kopię oceny technicznej nr [...] z 26 stycznia 2016 r. sporządzonej przez uprawnionego rzeczoznawcę samochodowego L. K.

GIOŚ w postanowieniu z [...] maja 2016 r., znak: [...] wstrzymał wykonanie zaskarżonego postanowienia GIOŚ z [...] kwietnia 2016 r., znak: [...].

W piśmie z 31 maja 2016 r. skarżący przekazał do GIOŚ kopię zaświadczenia o przeprowadzonym w dniu 30 maja 2016 r. badaniu technicznym nr [...] przedmiotowego pojazdu z wynikiem pozytywnym.

W postanowieniu z [...] września znak: [...]:

1. Uchylił postanowienie GIOŚ, znak: [...], z [...] kwietnia 2016 r. wzywające J. C. do zastosowania procedur określonych w art. 24 ust. 3 rozporządzenia Nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczenia odpadu, poprzez zagospodarowanie odpadu o kodzie [...] w postaci uszkodzonego pojazdu marki [...], o numerze identyfikacyjnym nadwozia [...], wysłanego z terytorium USA na terytorium Polski, przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu pojazdów, posiadającego decyzję właściwego organu w zakresie gospodarki odpadami, wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu pojazdów, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia postanowienia - w części dotyczącej terminu jego wykonania;

2. Utrzymał w mocy postanowienie GIOŚ, znak: [...], z [...] kwietnia 2016 r., w pozostałym zakresie;

3. Określił termin wykonania postanowienia jako nie dłuższy niż 30 dni od daty

doręczenia postanowienia.

W uzasadnieniu ww. postanowienia GIOŚ powołał się na definicję ustawową pojęcia odpady wyrażoną w art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21 ze zm.) wskazując na błędną podstawę prawną powoływaną przez stronę jako: ustawa o odpadach z 27 kwietnia 2001 r. (Dz. U. Nr 62 poz. 628 ze zm.). GIOŚ następnie odniósł się do zarzutów strony podniesionych w zażaleniu.

Według GIOŚ, z tłumaczenia zapisów (sporządzonego przez tłumacza przysięgłego M. W. w dniu 3 lutego 2016 r.) znajdujących się w dokumencie [...] nr [...] UN, stanowiącym dowód własności pojazdu powypadkowego, wynika, że "Pojazd nie będzie rejestrowany". Powyższe oznacza, że dla przedmiotowego pojazdu powypadkowego właściwe władze stanu [...] wydały dokument, na podstawie którego nie jest możliwa rejestracja pojazdu. Jednocześnie ww. dokument zawiera adnotację: "w celu uzyskania tytułu własności stanu [...] dla pojazdu "rekonstruowanego" należy użyć formularza MV-426B. Niniejszy pojazd powypadkowy nie może być używany na drogach do momentu uzyskania tytułu własności dla pojazdu "rekonstruowanego". W ocenie GIOŚ, wyżej przytoczony zapis oznacza, że omawiany pojazd powypadkowy, w stanie w jakim się znajdował, nie mógł poruszać się po drogach.

Organ podkreślił, że aby ww. pojazd mógł być wykorzystany zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem, wymagane było uzyskanie dla niego statusu pojazdu "zrekonstruowanego". GIOŚ wskazał, że strona przedstawiła dokument wydany przez władze stanu [...], z zapisem "Pojazd nie będzie rejestrowany". Według GIOŚ, nie można uznać, że dokument posiadający powyższy zapis jest tożsamy z dokumentem o którym mowa w ww. art. 72 ust. 2a ustawy Prawo o ruchu drogowym. Z uwagi na fakt, że dokument posiada adnotację, że nie uprawnia on do rejestracji pojazdu, należało przyjąć, że pojazd ten nie może być zarejestrowany na terytorium Polski, a tym samym wykorzystany zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem.

GIOŚ odnosząc się do zarzutu strony, że sporny pojazd na terenie USA nigdy nie został uznany za odpad, o czym świadczy brak zapisów, które dyskwalifikują możliwość dokonania napraw w danym pojeździe i możliwość ponownego zarejestrowania oraz brak wydania przez właściwy organ stanu [...] dokumentu [...] stwierdził, że nawet w przypadku, gdy dla pojazdu właściwe organy stanu [...] nie wystawią ww. dokumentu, bądź nie umieszczą adnotacji przesądzającej przeznaczeniu pojazdu, istnieje możliwość, że pojazd ten będzie stanowił odpad w rozumieniu krajowych przepisów prawa. Zdaniem GIOŚ, wyżej opisana sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie, bowiem jak wcześniej wskazano zgodnie z przepisami ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym sporny pojazd w momencie przemieszczenia na terytorium RP nie posiadał dokumentu, który pozwalał na jego rejestrację w Polsce a tym samym nie istniała możliwość jego wykorzystanie zgodnie z przeznaczeniem. GIOŚ stwierdził, że dokument [...] jest kluczowym dokumentem w niniejszej sprawie, bowiem to z ww. dokumentu wynika, że pojazd zarówno w dniu przemieszczenia nie mógł być wykorzystany zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem na terytorium USA, jak również nie może być wykorzystany zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem na terytorium RP. GIOŚ odniósł się także do stanowiska skarżącego przedstawionego w zażaleniu, według którego możliwość odzysku samochodowego dyskwalifikuje wydanie dokumentu [...]. GIOŚ stwierdził, że sporny pojazd wymaga przeprowadzenia procesu przygotowania do ponownego użycia zanim będzie zdatny do wykorzystania zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem.

W ocenie GIOŚ, pojazd marki [...], o numerze identyfikacyjnym nadwozia [...] stanowi odpad w rozumieniu powołanych przepisów, a przyjęta przez stronę interpretacja przytoczonych przepisów dyrektywy ramowej UE 2008/98/WE z 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów jest niewłaściwa. Zdaniem GIOŚ, istotne jest również to, że rzeczoznawca L. K., w ocenie technicznej nr [...], z 26 stycznia 2016 r., stwierdził, że pojazd sprowadzono z terytorium USA w stanie uszkodzonym, natomiast w celu przywrócenia mu pełnych walorów techniczno-handlowych wymaga prac naprawczych w profesjonalnym zakładzie blacharsko-lakierniczym, a ww. naprawy obejmować będą wymianę m. in. wzmocnienia bocznego z podłużnicą (lewego i prawego) oraz belkę zawieszenia przedniego. W kalkulacji naprawy Nr [...] do ww. opinii rzeczoznawca stwierdził natomiast, że naprawy w spornym pojeździe obejmować będą m. in. wybudowanie i wymianę podłużnic przednich (lewej i prawej), wymianę i operację scalenia główek ramy przedniej (lewej i prawej) oraz wymianę wzmocnień słupków przednich (lewego i prawego) wraz z operacją scalenia. Powyższe uszkodzenia potwierdza w ocenie GIOŚ, dokumentacja fotograficzna, z której jednoznacznie wynika, że w spornym pojeździe znacznym uszkodzeniom uległa w szczególności przednia część pojazdu.

GIOŚ wyjaśnił także, że L. K. w ocenie technicznej dokonał wyceny zespołów ww. pojazdów określając procent zniszczenia poszczególnych zespołów następująco: nadwozie 21 %, wyposażenie 16 %, silnik z osprzętem 10 %, układ napędowy 0 %, zawieszenie przednie z układem kierowniczym 15 %, zawieszenie tylne 0 %, reszta 6 %.

GIOŚ odniósł się do ekspertyzy nr [...] sporządzonej w dniu 19 stycznia 2016 r. przez uprawnionego rzeczoznawcę samochodowego P. T., stanowiącej załącznik do zażalenia na postanowienie znak: [...] z [...] kwietnia 2016 r. Według organu, z ww. ekspertyzy wynika, że w spornym pojeździe część konieczna do naprawy to m. in. grodź silnika, a wśród części do wymiany wskazano wzmocnienie przednie. GIOŚ wyjaśnił, że grodź silnika jest elementem nośnej konstrukcji nadwozia pojazdu oddzielającym komorę silnika od przedziału pasażerskiego. Ponadto ww. element konstrukcji służy także za szkielet podtrzymujący m. in. kolumnę kierowniczą, szybę przednią, deskę rozdzielczą z zestawem wskaźników oraz półkę mocowania akumulatora.

Zdaniem organu podkreślenia wymaga, że grodź silnika należy uznać za istotny element konstrukcji pojazdu. GIOŚ wskazał, że w ww. ekspertyzie określono również procent zniszczenia poszczególnych zespołów, tj. nadwozie lakierowane 39 %, wyposażenie nadwozia 42 %, silnik z osprzętem 50 %, układ napędowy 20 %, zawieszenie przednie 60 %, zawieszenie tylne 20 %, reszta 50 %.

GIOŚ zaznaczył, że przedstawione przez stronę ocena techniczna nr [...], z 26 stycznia 2016 r. wraz z kalkulacją naprawy [...] oraz ekspertyza nr [...] znacznie się od siebie różnią. W ocenie technicznej nr [...] L. K. określił stopień uszkodzenia silnika z osprzętem na 10 %, tymczasem kalkulacja napraw oraz dokumentacja fotograficzna w ocenie organu II instancji wskazuje na wyższy procent zniszczenia ww. zespołu pojazdu. Wątpliwości organu wzbudza, czy ww. ocenie technicznej prawidłowo określono stopień zniszczenia i wartość silnika z osprzętem, w szczególności biorąc pod uwagę ekspertyzę nr [...], w której P. T. jako procent uszkodzenia silnika z osprzętem wskazał 50%. Zdaniem GIOŚ, ww. dokumenty wykazują również inne znaczące rozbieżności, w szczególności w zakresie procentowego stopnia uszkodzeń poszczególnych zespołów w pojeździe. W ocenie organu, stwierdzone różnice sięgają nawet 45 % np. w przypadku zawieszenia przedniego. Dodatkowo GIOŚ stwierdził, że ekspertyza nr [...] sporządzona przez uprawnionego rzeczoznawcę samochodowego P. T. w dniu 19 stycznia 2016 r., utwierdza organ w przekonaniu, że pojazd marki [...], o numerze identyfikacyjnym nadwozia [...] stanowi odpad. GIOŚ wyjaśnił, że poza wcześniej wspomnianą przesłanką, dotyczącą braku dokumentu umożliwiającego rejestrację ww. pojazdu na terenie Polski, dodatkowo poparciem powyższego stanowiska organu jest stopień uszkodzeń spornego pojazdu w dacie jego sprowadzenia do kraju, który zgodnie z ww. ekspertyzą jest znacznie wyższy, niż wynikało to z oceny technicznej przedstawionej w Urzędzie Celnym I w [...].

GIOŚ wskazał również, że zgodnie z treścią ww. dokumentu [...] dokument ten został wystawiony przez właściwy organ stanu [...] na rzecz podmiotu [...]. Następnie ww. podmiot sprzedał sporny pojazd na rzecz podmiotu [...], [...] USA, który zgodnie z fakturą nr [...] w dniu 12 marca 2016 r. sprzedał ww. pojazd J. C. Zatem poprzedni właściciele omawianego pojazdu, nie dokonując w nim napraw, nie uzyskali niezbędnego do dalszego wykorzystania świadectwa pojazdu zrekonstruowanego, a zatem nie widzieli możliwości wykorzystania pojazdu zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem i dokonywali jego sprzedaży. Ponadto podmiot [...] sprzedał ww. pojazd J. C., za kwotę [...] dolarów amerykańskich, co odpowiada kwocie ok. [...] zł (zgodnie ze średnim kursem NBP w dniu 11 marca 2015 r.), przy czym rzeczoznawca samochodowy ww. ocenie technicznej nr [...] oszacował wartość pojazdu w stanie uszkodzonym na kwotę [...] zł. Oznacza to, że ostatni właściciel sprzedał pojazd na rzecz strony znacznie poniżej jego rzeczywistej wartości. Zdaniem GIOŚ, można zatem stwierdzić, że podmiot [...] sprzedał ww. pojazd, nie dokonując w nim niezbędnych napraw oraz nie uzyskując niezbędnego do dalszego wykorzystania pojazdu świadectwa pojazdu zrekonstruowanego. W takim stanie pojazd był sprzedany stronie, jako pojazd nienadający się do użytku zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem.

GIOŚ zwrócił uwagę w uzasadnieniu postanowienia z [...] września 2016 r., że w zażaleniu strona stwierdziła, że nabycie spornego pojazdu jako towaru handlowego przez podmiot [...], [...] USA, było możliwe, ponieważ ww. pojazd był wycofany z ruchu czasowo, a nie trwale wycofany z eksploatacji. W świetle powyższych okoliczności ww. pojazd w ocenie strony, nie stanowił odpadu. Odnosząc się do stanowiska skarżącego GIOŚ podkreślił, że odpady mogą być i są przedmiotem swobodnego handlu i w wielu przypadkach posiadają określoną wartość rynkową, lecz ten fakt nie powoduje, że wraz z zawarciem transakcji handlowej tracą one status odpadu. Według GIOŚ, stan rozpatrywanego pojazdu w momencie przemieszczenia wyraźnie wskazywał, że przed ewentualnym wykorzystaniem tego przedmiotu niezbędne będzie poddanie go procesom odzysku, a status prawny pojazdu w dacie przemieszczenia wynikający z dokumentu [...] wskazywał, że pojazd nie nadaje się do rejestracji na terytorium RP.

GIOŚ odniósł się także w uzasadnieniu postanowienia z [...] września 2016 r. do przytoczonego w zażaleniu Wytycznych Korespondentów nr [...], w świetle których, zdaniem skarżącego, sporny pojazd nie stanowi i nie stanowił odpadu. GIOŚ wyjaśnił, że zgodnie z Wytycznymi Korespondentów nr [...], do drobnych napraw zalicza się m. in.; pękniętą lub rozbitą przednią szybę; rozbite lampy przednie lub tylne; silnik wystawiony na działanie czynników atmosferycznych ze względu na brak maski; konieczność wymiany klocków hamulcowych; uszkodzoną nieistotną część pojazdu, (typ. 2 Wytycznych Korespondentów nr [...], tj. pojazd używany nadający się do naprawy - niebędący odpadem). Natomiast naprawa wykraczająca poza pojęcie drobnej naprawy obejmuje: sprasowanie lub zgniecenie pojazdu; obecność płynów i substancji niebezpiecznych; istotne części lub fragmenty pojazdu (np. silnik, słupki, dach, oś, system wtrysku paliwa, mocowanie skrzyni biegów) są znacznie uszkodzone (typ. 4 Wytycznych Korespondentów nr [...], tj. odpad w postaci wraku pojazdu nieoczyszczony - odpad niebezpieczny). W ocenie GIOŚ, stwierdzoną w ww. kalkulacji naprawy Nr [...], sporządzonej przez uprawnionego rzeczoznawcę samochodowego L. K. konieczność wymiany takich elementów, jak: podłużnice przednie (lewa i prawa), główki ramy przedniej (lewej i prawej) oraz wzmocnień słupków przednich (lewego i prawego), należało w ocenie GIOŚ uznać za naprawę wykraczającą poza rozumienie terminu drobnej naprawy. Dodatkowo według GIOŚ, powyższe potwierdza ekspertyza nr [...] z [...] stycznia 2016 r. sporządzona przez uprawnionego rzeczoznawcę samochodowego P. T., zgodnie z którą wśród części koniecznych do wymiany wskazano silnik po ewentualnej weryfikacji, ale co ważne, że jako część do naprawy wskazano grodź silnika. Ponadto określenie procentowego uszkodzenia nadwozia lakierowanego na 39 %, wyposażenia nadwozia na 42 %, silnika z osprzętem na 50%, układu napędowego na 20 %, zawieszenia przedniego na 60 %, zawieszenia tylnego 20 %, a reszty na 50 %, również w ocenie GIOŚ powyższy zakres uszkodzeń, przemawia za stwierdzeniem, że ww. pojazd wymaga naprawy wykraczającą znacznie poza rozumienie terminu drobnej naprawy. Stwierdzony stan faktyczny nakazywał zatem zaklasyfikowanie omawianego pojazdu do pojazdu typu 4; odpad w postaci wraku pojazdu - odpad niebezpieczny, zgodnie z ww. Wytycznymi Korespondentów nr 9.

Zdaniem GIOŚ, w związku z powyższym, oraz biorąc pod uwagę fakt, że poprzedni właściciel pojazdu, nie dokonał napraw umożliwiających użytkowanie omawianego pojazdu oraz nie uzyskał świadectwa pojazdu zrekonstruowanego umożliwiającego rejestrację pojazdu, a także fakt, że podmiot [...] zbywał pojazd za kwotę znacznie poniżej wartości pojazdu, można stwierdzić, że ostatni posiadacz, nie znajdując dla pojazdu dalszego zastosowania, pozbył się go na rzecz J. C., co stanowi przesłankę do uznania omawianego pojazdu za odpad w myśl art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach.

W dniu 2 listopada 2016 r. J. C., reprezentowany przez r. pr. M. B., wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem GIOŚ, skargę na postanowienie GIOŚ znak: [...] z [...] września 2016 r.

Zaskarżonemu postanowieniu

I. zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

1) art. 7. oraz art. 77 § 1 i 2 k.p.a. poprzez brak podjęcia wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia sprawy, przede wszystkim zaś zaniechanie:

a) ustalenia faktycznego zamiaru/intencji poprzedniego właściciela pojazdu marki [...] o numerze identyfikacyjnym nadwozia [...] ("Pojazd") co do sposobu postąpienia z Pojazdem, tj. organ nie podjął czynności w celu ustalenia czy zamiarem poprzedniego właściciela Pojazdu (tj.[...], adres: [...]; dalej: [...] lub "Sprzedający") było:

i) pozbycie się Pojazdu, z powodu postrzegania go jako odpadu; czy też:

ii) sprzedaż Pojazdu jako uszkodzonego samochodu, nadającego się do używania zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem (tj. do poruszania po drogach publicznych po dokonaniu stosownej naprawy), w ramach typowej transakcji handlowej;

w sytuacji, gdy intencje poprzedniego właściciela (Sprzedającego) wobec Pojazdu mają kluczowe znaczenia dla ustalenia, czy w sprawie doszło do "pozbycia się" Pojazdu, a w konsekwencji czy możliwe było zakwalifikowanie Pojazdu jako odpad; jednocześnie materiał dowodowy zgromadzony w sprawie (m. in. rozporządzenie Pojazdem na podstawie umowy sprzedaży, dokumenty wydane dla Pojazdu (w tym [...] pozwalający na dalszą eksploatację samochodu na drogach publicznych), charakter prowadzonej działalności przez [...], tj. handel samochodami, nie zaś odpadami) jednoznacznie świadczył, że intencją poprzedniego właściciela Pojazdu nie było pozbycie się Pojazdu jako odpadu, lecz jego sprzedaż w celu dalszego wykorzystywania przez nabywcę jako samochodu osobowego (zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem);

b) ustalenia rzeczywistego charakteru prawnego i konsekwencji prawnych wydania dla Pojazdu certyfikatu [...] przez Departament Transportu stanu [...] (dalej: "Certyfikat" lub [...]"), w sytuacji, gdy kwestie te stanowiły dla organu istotny element przy rozstrzyganiu sprawy, a zostały przez organ ustalone dowolnie, a w konsekwencji błędnie;

c) wyjaśnienia rozbieżności pomiędzy (i) opinią rzeczoznawcy L. K. nr [...] stycznia 2016 r. ("Opinia LK") oraz opinią rzeczoznawcy P. T. nr [...] z 19 stycznia 2016 r. ("Opinia PT"), a w konsekwencji zaniechanie (ii) ustalenia faktycznego stanu technicznego Pojazdu, co wykluczało możliwość podejmowania jakichkolwiek stanowczych ustaleń w tym zakresie (co do stanu technicznego Pojazdu), w tym w szczególności w zakresie rozstrzygania o statusie Pojazdu jako rzekomym odpadzie.

2) art. 7 k.p.a. art. 77 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. poprzez: (i) zaniechanie wszechstronnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności całkowite pominięcie okoliczności korzystnych dla skarżącego, oraz (ii) dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności postawienie wniosków z niego nie wynikających, co skutkowało błędnym przyjęciem przez organ, że:

a) z dokumentu własności Pojazdu (tj. Certyfikatu) wynika, że "pojazd zarówno w dniu

przemieszczenia nie mógł być wykorzystywany zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem na

terenie USA, jak również nie może być wykorzystywany zgodnie ze swoim pierwotnym

przeznaczeniem na terytorium RP", podczas gdy z treści Certyfikatu wynika wprost, że

Pojazd może zostać zarejestrowany po dokonanej naprawie i dopuszczony do ruchu

publicznego, a w konsekwencji może być wykorzystywany zgodnie ze swoim

pierwotnym przeznaczeniem (wynika to nie tylko z Certyfikatu, ale zostało także

potwierdzone przez Departament Transportu Stanu [...] w stosownym

oświadczeniu tego organu, załączonym do skargi);

b) zamiarem poprzedniego właściciela Pojazdu było pozbycie się go, podczas gdy organ nie dysponował żadnym dowodem bezpośrednim świadczącym o rzeczywistej woli poprzedniego właściciela Pojazdu (w szczególności nie zwrócił się do poprzedniego właściciela o zajęcie stanowiska, o które ostatecznie - wystąpił skarżący – stanowisko stanowi załącznik do skargi), a jednocześnie dowody pośrednie (zwłaszcza fakt rozporządzenia Pojazdem w ramach typowej umowy sprzedaży, przez podmiot zajmujący się profesjonalnie handlem samochodów; posiadanie przez Pojazd Certyfikatu umożliwiającego dalszą eksploatację na drogach publicznych - co w świetle wątpliwości organu zostało potwierdzone przez Departament Transportu Stanu Pensylwania), ocena zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, świadczyła, że poprzedni właściciel nie postrzegał Pojazdu jako odpadu, a jego intencją nie było "pozbycie się" Pojazdu, tylko dokonanie typowej sprzedaży Pojazdu jako samochodu osobowego, nadającego się do dalszego używania w ruchu publicznym, zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem - zostało to expressis verbis potwierdzone przez sprzedającego w oświadczeniu z 19 października 2016 r. (w załączeniu);

c) Pojazd nie posiada dokumentu, który umożliwi jego rejestrację na terenie kraju (a tym

samym wykorzystywanie Pojazdu zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem), co skutkowało

błędnym zakwalifikowaniem Pojazdu jako odpadu, w sytuacji gdy dokumenty

przedłożone przez skarżącego (tj. m. in. [...], wystawiony przez niemiecki organ celny, dowód odprawy celnej, decyzja o braku przeciwskazań do rejestracji Pojazdu na terenie całej UE z 11 grudnia 2015 r., pozytywny wynik badania technicznego Pojazdu) były wystarczające do zarejestrowania Pojazdu na terytorium Polski. Według skarżącego, należy odnotować w szczególności, że z decyzji niemieckiego organu celnego z [...] grudnia 2015 r. (wydanej po faktycznych oględzinach Pojazdu) wynikało, że brak jest przeciwskazań do rejestracji Pojazdu, a organ nie dysponował żadnymi dowodami podważającymi wiarygodność stanowiska niemieckiego organu celnego. Konkludując skarżący stwierdził w skardze, że dokumenty wydane dla Pojazdu zostały uznane przez właściwy polski organ administracji za wystarczające do zarejestrowania Pojazdu na terytorium Polski, wbrew twierdzeniom organu;

d) Pojazd wymaga "poważnej naprawy" w sytuacji gdy:

(i) istotne rozbieżności pomiędzy Opinią LK oraz Opinią PT podważały ich wiarygodność i nie pozwalały na ustalenie faktycznego zakresu uszkodzeń Pojazdu, a tym bardziej na uznanie Pojazdu za odpad. W konsekwencji, Opinia LK i Opinia PT nie powinny posłużyć organowi za podstawę do ustalenia stanu technicznego Pojazdu:

(ii) wnioski zawarte w Opinii PT co do uszkodzeń silnika, które wpłynęły na uznanie uszkodzeń za poważne, nie były stanowcze, w szczególności rzeczoznawca wskazywał na konieczność weryfikacji ewentualnej potrzeby wymiany silnika. W konsekwencji, Opinia PT nie powinna posłużyć organowi za podstawę kategorycznego ustalenia stanu technicznego silnika w Pojeździe;

(iii) zakres uszkodzeń ustalony przez organ nie wynikał z zebranego materiału dowodowego, w szczególności wbrew stanowisku organu z Opinii LK nie wynika, że istniała konieczność wymiany wzmocnień słupków przednich (prawego i lewego);

(iv) z Opinii LK oraz Opinii PT wynika, że Pojazd nie zagrażał środowisku i nie stanowił odpadu w rozumieniu prawa polskiego. Był to zgodny wniosek obu rzeczoznawców (którzy różnili się w ocenie uszkodzeń Pojazdu), który powinien zostać wzięty pod uwagę przez organ, w szczególności w świetle szeregu wątpliwości.

e) Pojazd został poddany procesowi odzysku, w sytuacji gdy z zażalenia skarżącego z dnia 12 maja 2016 r. wynikało, że Pojazd został poddany naprawie, a fakt posłużenia się przez skarżącego terminem "odzysk" (jedynie we fragmencie zażalenia) wynikał z omyłki pisarskiej oraz braku posiadania przez skarżącego wiedzy na temat terminologii ustawy o odpadach. Jednocześnie błąd ten nie uprawniał organu do przyjęcia na tej podstawie, że Pojazd został poddany procesowi odzysku, a w konsekwencji stanowił odpad.

Zdaniem skarżącego, mając na uwadze powyższe, nastąpiło ustalenie okoliczności faktycznych niezgodnie z zasadami logiki. W innym przypadku organ wywiódłby, że Pojazd nie jest odpadem albowiem w szczególności: (i) intencją [...] było dokonanie transakcji handlowej sprzedaży Pojazdu, (a nie pozbycie się pojazdu, co zostało dodatkowo potwierdzone przez sprzedającego); (ii) Pojazd posiadał Certyfikat umożliwiający jego rejestrację i używanie w ruchu publicznym (co zostało dodatkowo potwierdzone przez Departament Transportu stanu [...]); (iii) obaj rzeczoznawcy zgodnie stwierdzili, że pojazd nie jest odpadem i można go naprawić, a następnie dopuścić do ruchu (co jest zgodne z treścią Certyfikatu); (iv) nie istnieje wiarygodny dowód potwierdzający, że pojazd był "poważnie uszkodzony"; (v) pojazd został naprawiony, zarejestrowany i dopuszczony do ruchu. W rezultacie, organ nie miał podstaw do uznania, że Pojazd był w momencie sprowadzenia odpadem.

3) art. 7 i art. 77 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a. w zw. z 84 § 1 k.p.a. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na:

a) całkowicie dowolnym ustaleniu statusu prawnego [...] i implikacji związanych z jego wydaniem dla Pojazdu, a w konsekwencji błędnym uznaniu, że Pojazd stanowi odpad i nie może zostać zrejestrowany, w sytuacji gdy ustalenie przedmiotowych kwestii było kluczowe dla sprawy i wymagało wiadomości specjalnych, a zatem wymagało powołania biegłego na okoliczność treści prawa obcego (stanu [...]) i praktyki jego stosowania.

b) całkowicie dowolnym ustaleniu, że Pojazd wymagał "poważnej naprawy" co skutkowało uznaniem Pojazdu za odpad w sytuacji, gdy ustalenie stanu technicznego Pojazdu wymagało wiadomości specjalnych, a (i) organ nie zwrócił się do właściwego biegłego o wydanie stosownej opinii w przedmiocie stanu technicznego Pojazdu, jednocześnie zaś (ii) w materiale postępowania brak było dowodów pozwalających poczynić stanowcze ustalenia w tym zakresie (z uwagi na rozbieżności/sprzeczność pomiędzy Opinią LK i Opinią PT; jakkolwiek, jednym z punktów wspólnych obu opinii było stwierdzenie, że Pojazd nie stanowi odpadu, nadaje się do naprawy i eksploatacji w ruchu publicznym),

4) art. 8 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. poprzez:

a) wydanie postanowienia bez wskazania z jakich przyczyn organ odmówił wiarygodności wystawionemu przez niemiecki organ celny dowodowi odprawy celnej oraz w szczególności decyzji o braku przeciwskazań do rejestracji Pojazdu na terenie całej UE z 11 grudnia 2015 r. - co uniemożliwia kontrolę przedmiotowego postanowienia w zakresie odmowy wiarygodności wyżej wskazanych dowodów;

b) wykorzystanie argumentacji w przedmiocie uznania Pojazdu za odpad wzajemnie się wykluczającej, tj. uznanie Pojazdu za odpad z powołaniem się na Wytyczne Korespondentów nr [...], w sytuacji gdy w świetle Wytycznych Korespondentów nr [...] nie każdy uszkodzony pojazd stanowi odpad, w szczególności odpadem nie jest pojazd

wymagający drobnych napraw, a jednocześnie organ nie wyjaśnił należycie rzeczywistego stanu pojazdu i zakresu naprawy, których wymagał Pojazd.

Powyższe w ocenie skarżącego skutkowało (i) naruszeniem zasady pogłębiania zaufania obywateli do władzy publicznej stanowiącej prawną gwarancję ochrony praw obywatela wobec władczego działania władzy publicznej, i, w konsekwencji, (ii) błędnym przyjęciem, że skarżący dokonał nabycia i międzynarodowego przemieszczenia odpadu, podczas gdy rzeczywiście skarżący nabył i dokonał importu samochodu osobowego, nadającego się do używania w ruchu publicznym zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, o czym świadczyły dokumenty wydane dla Pojazdu (w tym Certyfikat).

5) art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., poprzez utrzymanie w mocy postanowienia organu I instancji w sytuacji, gdy zostało ono wydane z naruszeniem przepisów postępowania mających istotne znaczenia na wynik sprawy oraz przepisów prawa materialnego, co wynikało w szczególności z braku wnikliwego rozpatrzenia zarzutów zawartych w złożonym przez skarżącego zażaleniu. Główny Inspektor Ochrony Środowiska powinien był zgodnie z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. uchylić w całości postanowienie organu I instancji i umorzyć postępowanie w sprawie, ewentualnie na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. uchylić postanowienie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z [...] kwietnia 2016 r. (sygn. [...]) w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, gdyż postanowienie to zostało wydane z naruszeniem przepisów prawa, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

II. zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, z zakresu ochrony środowiska, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

6) art. 3 ust. 1 pkt 6) ustawy o odpadach z 14 grudnia 2012 r. (dalej: "u.o.") poprzez przyjęcie przez organ, że sprowadzony Pojazd był odpadem, podczas gdy w rzeczywistości Pojazd nie był odpadem tylko samochodem osobowym, zakupionym od firmy handlującej samochodami, nadającym się do naprawy, rejestracji i dalszej eksploatacji w ruchu publicznym zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem (zgodnie z dokumentami wydanymi dla Pojazdu, w tym zgodnie z Certyfikatem), a sprzedający nigdy nie miał intencji pozbycia się Pojazdu (o czym świadczy w szczególności umowa sprzedaży Pojazdu oraz oświadczenie sprzedającego stanowiące załącznik do niniejszej skargi, celem usunięcia wszelkich wątpliwości w tym zakresie); skarżący podkreśla, że element "pozbycia się" jest konieczną przesłanką dla uznania za odpad, a wobec braku woli pozbycia się Pojazdu przez sprzedającego, nie mógł on zostać uznany za odpad;

7) art. 25 ust. 1 pkt ustawy z 29 czerwca 2007 roku o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (dalej: "u.m.p.o."), albowiem w sytuacji, gdy Pojazd nie stanowił odpadu tylko samochód osobowy nadający się do używania w ruchu publicznym zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, jego import do Polski nie mógł być oceniany w świetle przedmiotowej ustawy;

8) art. 2 ust. 1 pkt 4 u.m.p.o., poprzez błędne uznanie skarżącego za odbiorcę odpadów przywiezionych nielegalnie, podczas gdy skarżący zakupił samochód osobowy nadający się do używania zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, a nie odpad, a tym samym naruszenie § 1, § 2 oraz załącznika nr 1 rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie katalogu odpadów z 9 grudnia 2014 r. (dalej: "r.k.o.") poprzez uznanie, że skarżący dokonał przemieszczenia odpadu o kodzie [...] zdefiniowanego jako "zużyte lub nienadające się do użytkowania pojazdy";

9) art. 17 u.o. poprzez zobowiązanie skarżącego do oddania sprawnego, dopuszczonego do ruchu i zarejestrowanego w Polsce Pojazdu (który jest bezpieczny dla środowiska oraz przedstawia znaczny wartość majątkową) do stacji demontażu pojazdów, co spowodowałoby wytworzenie odpadu, podczas gdy zgodnie z polskim prawem i unijna hierarchią postępowania z odpadami, w pierwszej kolejności należy zapobiegać powstawaniu odpadów.

III. Ewentualnie, z daleko posuniętej ostrożności, w przypadku stwierdzenia przez Sąd, że sporny Pojazd stanowił odpad w momencie przekroczenia granicy, zarzucono organowi:

1) naruszenie art. 74 ust. 2 i 4 Konstytucji RP poprzez wydanie postanowienia, którego realizacja doprowadzi do negatywnego oddziaływania na środowisko (albowiem Pojazd jest w pełni sprawny, dopuszczony do ruchu, zarejestrowany w Polsce),

2) naruszenie art. 6 k.p.a. poprzez uznanie, że realizacja obowiązku określonego w art. 24 r.p.o. powinna zostać wykonana poprzez demontaż Pojazdu i wytworzenie z niego odpadu, podczas gdy Pojazd jest w pełni sprawny, dopuszczony do ruchu, został zarejestrowany w Polsce i nie stanowi zagrożenia dla środowiska;

3) naruszenie art. 7, 8 k.p.a. poprzez wydanie postanowienia nakazującego postępowanie z Pojazdem bezpiecznym dla środowiska, posiadającym znaczną wartość ekonomiczną, zarejestrowanym na terytorium Polski, w sposób sprzeczny z interesem społecznym i słusznym interesem obywatela, tj. dokonując demontażu Pojazdu, co jest rażąco niekorzystne dla środowiska oraz sprzeczne z interesem ekonomicznym Skarżącego;

4) pominięcie przez Organ innych skutecznych rozwiązań prawnych umożliwiających realizację art. 24 r.p.o. w zgodzie z zasadami ochrony środowiska, w sposób inny niż nakazanie wytworzenia odpadu w drodze demontażu Pojazdu;

5) pominięcie przez Organ, iż doszło do utraty statusu odpadu (gdyby Pojazd miał zostać tak zakwalifikowany), gdyż Pojazd spełnia wymagania określone w art. 14 ust. 1 ustawy o odpadach, a wobec tego postępowanie z nim w sposób określony w postanowieniu stanowiłoby naruszenia art. 17 ust. 1 pkt. 1 u.o. oraz art. 4 dyrektywy 2008/98.

Mając powyższe na względzie wniesiono:

1) na podstawie art. 145 § 1 pkt 1) lit. a) oraz lit. c) p.p.s.a, o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia;

ewentualnie, w przypadku stwierdzenia przez Sąd, że zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 156 k.p.a.:

2) na podstawie art. 145 § 2 p.p.s.a. o stwierdzenie nieważności postanowienia;

ewentualnie, w przypadku stwierdzenia przez Sąd, że sporny Pojazd stanowił odpad w momencie przekroczenia granicy:

3) na podstawie art. 145 § 1 pkt 1) lit. b) p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 5 k.p.a. o stwierdzenie nieważności postanowienia, które było niewykonalne w dniu jego wydania, gdyż na dzień jego wydania Pojazd był naprawiony, zarejestrowany i dopuszczony do ruchu, a tym samym nie posiadał już statusu odpadu (jeśli Sąd uzna, że mógł posiadać taki status w dacie przekroczenia granicy), a tym samym brak było substratu (odpadu), wobec którego można by wykonać postanowienie (zgodnie z jego treścią);

4) na podstawie art. 135 p.p.s.a. o rozważenie uchylenia także postanowienia organu I instancji, tj. postanowienia Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z [...] kwietnia 2016 r. (sygn. [...]), z uwagi, że jest ono obarczone analogicznymi wadami jak zaskarżone postanowienie utrzymujące je w mocy (w zakresie merytorycznym);

5) na podstawie art. 200 p.p.s.a. o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego od organu na rzecz skarżącego według norm przepisanych.

Ponadto wniesiono:

6) na podstawie art. 61 § 2 pkt 1 p.p.s.a. o wstrzymanie wykonania w całości zaskarżonego postanowienia przez organ, a na wypadek gdyby organ nie uwzględnił przedmiotowego wniosku, na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. wniesiono o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w całości przez Sąd do momentu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy, z uwagi na fakt, że wykonanie postanowienia spowodowałoby znaczną szkodę w majątku Skarżącego (wskutek demontażu Pojazdu o znacznej wartości) oraz spowodowałoby trudne do odwrócenia skutki (dla skarżącego, albowiem zdementowanego Pojazdu nie dałoby się odzyskać/przywrócić do poprzedniego stanu, oraz dla środowiska, albowiem Pojazd jest w pełni sprawny, dopuszczony do ruchu, zarejestrowany, nie stanowi odpadu, a w konsekwencji demontaż byłby szkodliwy dla środowiska);

7) na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a. o dopuszczenie dowodu w postaci:

a) oświadczenia poprzedniego właściciela pojazdu (tj. [...]) z 19 października 2016r. na okoliczność jego treści, w szczególności zaś na okoliczność; (i) postrzegania Pojazdu przez jego poprzedniego właściciela jako samochodu osobowego, nie zaś odpadu (ii) zamiaru sprzedaży Pojazdu przez [...] (w ramach typowej transakcji sprzedaży), a nie pozbycia się go; (iii) przeświadczenia [...] o możliwości wykorzystania Pojazdu przez nabywcę zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem, tj. jako samochód osobowy dopuszczony do ruchu;

b) stanowiska organu stanu [...] z 19 października 2016 r. na okoliczność jego

treści, w szczególności zaś na okoliczność: (i) charakteru prawnego [...] tj. okoliczności, że tego typu Certyfikat jest wydawany wyłącznie dla pojazdów nadających się do dalszej eksploatacji zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, 3 nie dla odpadów; (ii) implikacji prawnych związanych z jego wydaniem;

c) dowodu rejestracyjnego wydanego dla Pojazdu, na okoliczność dopuszczenia Pojazdu do ruchu na terytorium Polski, a tym samym możliwości wykorzystywania zgodnie z przeznaczeniem.

Zdaniem skarżącego, dowody wskazane w Punkcie 7) a)-c) są niezbędne do wyjaśnienia istotnych okoliczności dla sprawy, w tym wątpliwości organu, i nie spowodują nadmiernego przedłużenia postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący w sposób szczegółowy przedstawił treść postawionych zarzutów. Według skarżącego, okoliczności opisane w uzasadnieniu skargi potwierdzają jednoznacznie, że zaniechanie należytego wyjaśnienia sprawy przez organ, w tym w zakresie kluczowych kwestii dotyczących (i) intencji sprzedawcy wobec pojazdu, (ii) konsekwencji prawnych wydania Certyfikatu; (iii) rzeczywistego stanu technicznego pojazdu, w sposób oczywisty wpłynęło na nieprawidłowe rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy przez organ. Skarżący wyjaśnił, że "[...] nie jest wydawany dla odpadów, a jedynie dla samochodów nadających się używania zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. Świadczy o tym nawet samo użycie sformułowania "for a Vehicle". W konsekwencji, wydanie dla pojazdu [...] (i) nie skutkuje uznaniem samochodu za odpad, oraz (ii) nie eliminuje możliwości jego rejestracji oraz korzystania z pojazdu nad drogach publicznych zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem pojazdu.

Skarżący podkreśla, że możliwość rejestracji i dalszej eksploatacji Pojazdu zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem wynika wprost z Certyfikatu wydanego dla Pojazdu, który stanowił że "w celu uzyskania tytułu własności stanu [...] dla pojazdu naprawionego należy użyć formularza MV-426B. Niniejszy pojazd powypadkowy nie może być używany na drogach do momentu uzyskania tytułu własności dla pojazdu naprawionego". Skarżący twierdzi, że organ nie dokonał właściwej, wszechstronnej analizy brzmienia Certyfikatu, poprzestając jedynie na przeczytaniu początkowej treści Certyfikatu, a w konsekwencji doszedł do błędnych wniosków, że pojazd nie może być zarejestrowany i dalej eksploatowany zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. W ocenie skarżącego, podkreślić należy, że o konsekwencjach prawnych wydania Certyfikatu decyduje treść całego Certyfikatu oraz prawo obce mające do niego zastosowanie, a nie tylko jego fragment czytany bez powiązania go pozostałymi postanowieniami Certyfikatu. Co więcej, o ile organ miał wątpliwości co do konsekwencji prawnych wydania Certyfikatu, powinien był powołać biegłego o wiadomościach specjalnych, a co najmniej zwrócić się do Organu stanu [...] (Departamentu Transportu), który wydał przedmiotowy Certyfikat.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

W piśmie z 14 lutego 2017 r. skarżący reprezentowany przez r. pr. M.B. wniósł replikę skarżącego na odpowiedź GIOŚ na skargę z [...] listopada 2016 r. W uzasadnieniu tego pisma skarżący przedstawił stanowisko odnoszące się do argumentów GIOŚ zawartych w odpowiedzi na skargę i uznał, że są one całkowicie chybione.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1066) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm. dalej: p.p.s.a.), polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpatrywania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Na podstawie art. 134 § 1 p.p.s.a., w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności. Zgodnie z jej treścią, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c, p.p.s.a.) lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Przeprowadzona na płaszczyźnie zgodności z prawem kontrola zaskarżonego postanowienia, w ramach wskazanych kryteriów, prowadzi do konstatacji, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżone postanowienie oraz postanowienie je poprzedzające nie naruszają prawa.

W rozpoznawanej sprawie wyróżniono zarzuty proceduralne oraz dotyczące prawa materialnego. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że zarzuty procesowe, podnoszące naruszenie przepisów postępowania, powinny być zbadane przed zarzutami niewłaściwej wykładni lub błędnego zastosowania przepisów prawa materialnego. Dopiero wszak po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy, albo nie został skutecznie podważony, co stanowi kwestię o charakterze procesowym, można przejść do skontrolowania procesu subsumcji tego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd przepis materialnoprawny (tak np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 maja 2012 r., sygn. akt I OSK 848/11, LEX nr 1218904 i z 9 maja 2013 r., sygn. akt IOSK 2355/11, LEX nr 1328094).

W ocenie Sądu, organy administracji w sposób wyczerpujący i rzetelny zebrały materiał dowodowy, a następnie dokonały prawidłowej jego oceny pod względem zastosowania przepisów k.p.a., u.o., u.m.p.o., rozporządzenia Nr 1013/2006, oraz ustawy z 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w skardze należy wyjaśnić, że w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia GIOŚ szczegółowo wyjaśnił podstawy faktyczne i prawne utrzymania w mocy postanowienia organu I instancji z [...] kwietnia 2016 r. w części zobowiązującej skarżącego do zastosowania procedur określonych w art. 24 ust. 3 lit. a rozporządzenia Nr 1013/2006 w postaci uszkodzonego pojazdu marki [...], o numerze identyfikacyjnym nadwozia [...], wysłanego z terytorium USA na terytorium Polski, przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu pojazdów, posiadającego decyzję właściwego organu w zakresie gospodarki odpadami, wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu pojazdów, w terminie nie dłuższym niż 30 dnia od dania otrzymania postanowienia.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 7 i 77 § 1 i 2 k.p.a., należy stwierdzić, że organy obu instancji dokonały niewadliwej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, który w ocenie Sądu jest prawidłowo zebrany i kompletny, a wnioski jakie z niego wysnute były logicznie uzasadnione i nie noszą cech dowolności.

Materiał dowodowy oraz postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przez organ I i II instancji są zgodne z wymogami określonymi w art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. Wbrew zarzutom skargi organy administracji orzekające w niniejszej sprawie podjęły czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes strony.

Przeprowadzone przez organ I i II instancji postępowanie wyjaśniające, jak również zgromadzony materiał dowodowy dotyczący zobowiązania skarżącego do zastosowania procedur określonych w art. 24 ust. 3 rozporządzenia Nr 1013/2006 poprzez zagospodarowanie odpadu o kodzie [...] w postaci przedmiotowego pojazdu, wysłanego z terytorium USA na terytorium Polski, przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu pojazdów, posiadającego decyzję właściwego organu w zakresie gospodarki odpadami, wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu pojazdów, w terminie nie dłuższym niż 30 dnia od dania otrzymania postanowienia, mając na uwadze przedstawioną wyżej wykładnię zasad postępowania administracyjnego, umożliwiło dokonanie oceny w zakresie wystąpienia przesłanek wymaganych przez prawo do wydania w niniejszej sprawie postanowienia utrzymującego w mocy postanowienie wydanego przez GIOŚ na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. Wskazać należy, że jeżeli organ odwoławczy kwestionuje rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji, lecz nie wskazuje na uchybienia w ustalonym stanie faktycznym sprawy i z tej przyczyny nie podnosi potrzeby przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego, to wydaje rozstrzygnięcie reformatoryjne w rozumieniu art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.

Nie można zgodzić się z zarzutem przedstawionym w skardze dotyczącym naruszenia art. 7 i 77 § 1 k.p.a. przez organy orzekające w niniejszej sprawie. Organy w sposób wyczerpujący zebrały i rozpatrzyły cały materiał dowodowy, a także oceniły na podstawie całokształtu materiału dowodowego udowodnienie okoliczności dotyczących sprowadzenia przez skarżącego odpadu w postaci uszkodzonego pojazdu marki [...], o numerze identyfikacyjnym nadwozia [...], wysłanego z terytorium USA na terytorium Polski.

W niniejszej sprawie stosownie do regulacji art. 11 k.p.a. organy administracji wyjaśniły także skarżącemu zasadność przesłanek, którymi kierowały się przy załatwieniu sprawy, aby w miarę możliwości doprowadzić do realizacji postanowienia bez stosowania środków przymusu. Zasada przekonywania nie zostanie zrealizowana, gdy organ pominie milczeniem niektóre twierdzenia lub nie odniesie się do okoliczności istotnych dla danej sprawy. W niniejszej sprawie Sąd nie stwierdził naruszenia zasady wynikającej z art. 11 k.p.a.

W ocenie Sądu, uzasadnienia postanowień organu I i II instancji są skonstruowane w sposób umożliwiający realizację zasady ogólnej przekonywania (art. 11 k.p.a.), a także objaśniają tok myślenia prowadzący do zastosowania powołanych w postanowieniach organu I i II instancji przepisów k.p.a. oraz przepisów prawa materialnego, które doprowadziły do wydania postanowienia utrzymującego w mocy postanowienie GIOŚ z [...] kwietnia 2016 r.

Z uzasadnień kontrolowanych przez Sąd postanowień wynikają motywy podjętych rozstrzygnięć. Według Sądu, uzasadnienia kontrolowanych postanowień stanowią uzewnętrznioną motywację podjętych w nich rozstrzygnięć. W uzasadnieniach tych postanowień znalazło się bowiem ustalenie, jakie normy obowiązują w związku z wydaniem przez GIOŚ postanowienia z [...] września 2016 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.

Według Sądu, podejmując rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie GIOŚ przeprowadził również w sposób prawidłowy proces subsumcji stanu faktycznego pod obowiązujące normy prawne regulujące wydanie postanowienie, w którym zobowiązano skarżącego do zastosowania procedur określonych w art. 24 ust. 3 lit. a rozporządzenia Nr 1013/2006 poprzez zagospodarowanie odpadu o kodzie [...] w postaci przedmiotowego pojazdu, wysłanego z terytorium USA na terytorium Polski, przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu pojazdów, posiadającego decyzję właściwego organu w zakresie gospodarki odpadami, wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu pojazdów, w terminie nie dłuższym niż 30 dnia od dania otrzymania postanowienia.

W przedmiotowej sprawie GIOŚ w postanowieniu z [...] września 2016 r. ustosunkował się także do twierdzeń skarżącego zawartych w zażaleniu z 12 maja 2016 r., a także przeprowadził kontrolę instancyjną działania, które podjął organ wydając postanowienie z [...] kwietnia 2016 r. Ustalenia te znajdują bowiem swój wyraz w postanowieniu GIOŚ z [...] września 2016 r.

W zaskarżonym do Sądu postanowieniu z [...] września 2016 r. GIOŚ powołał się na motywy wyrażone przez organ I instancji w postanowieniu z [...] kwietnia 2016 r. GIOŚ w postanowieniu z [...] września 2016 r. uzasadnił także fakt nieuwzględnienia zażalenia skarżącego, podając motywy, jakimi się kierował przy odrzuceniu poszczególnych twierdzeń zawartych w tym zażaleniu. GIOŚ jako organ odwoławczy w postanowieniu z [...] września 2016 r. wyczerpująco udowodnił także brak związku przyczynowego między wadami postępowania zarzucanymi w zażaleniu, a postanowieniem z [...] kwietnia 2016 r. wydanym przez GIOŚ jako organ I instancji. Należy stwierdzić, że uzasadnienia kontrolowanych przez Sąd postanowień wydanych w przedmiotowej sprawie są związane z przedmiotem rozstrzygnięcia, którym jest zobowiązanie skarżącego do zastosowania procedur określonych w art. 24 ust. 3 rozporządzenia Nr 1013/2006.

Przechodząc do zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego wskazać trzeba, że w ocenie Sądu, wbrew zarzutom skargi GIOŚ właściwie przyjął, że pojazd, którego dotyczy postępowanie, stanowił nielegalnie przemieszczony odpad. Z akt kontrolowanej przez Sąd sprawy wynika, że organy dokonały prawidłowej interpretacji art. 3 ust. 1 pkt 6 u.o.

Treść tego pojęcia odgrywa w niniejszej sprawie zasadniczą rolę i stanowi jednocześnie oś sporu. Powstawanie odpadów powinno być eliminowane lub ograniczane przez ich odbiorców niezależnie od stopnia uciążliwości bądź zagrożeń dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska, a także niezależnie od ich ilości lub miejsca powstawania. W prawie międzynarodowym konwencja o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych, sporządzona w Bazylei dnia 22 marca 1989 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 19 poz. 88), za odpad uznaje substancje lub przedmioty, które są usuwane lub których usuwanie zamierza się przeprowadzić albo których usuwanie jest wymagane z mocy przepisów prawa krajowego (art. 2 pkt 1) Konwencji. Rozporządzenie Nr 1013/2006 odwołuje się wielokrotnie do celów postępowania z odpadami wynikających z przepisów konwencji wskazując m. in., że wspólnota jest stroną tej umowy. Polskie przepisy wewnętrzne dotyczące międzynarodowego przemieszczania odpadów w sposób bardzo ścisły są powiązane z regulacjami unijnymi oraz międzynarodowymi, a zmiany zachodzące w tych regulacjach muszą wywoływać odpowiednie zmiany w prawie polskim.

W piśmiennictwie wyrażono pogląd, według którego "Definicja »odpadu« zaproponowana w Konwencji bazylejskiej ma charakter sztywny. W definicji tej element subiektywny oceny został ograniczony do minimum" (zob. A. Barczak, Model gospodarowania odpadami komunalnymi w Polsce i Niemczech. Analiza prawno-porównawcza, Szczecin 2013, s. 17.). Kluczowym elementem definicji pojęcia "odpady" jest określenie "pozbycie się", gdyż przedmiot staje się odpadem właśnie z chwilą "pozbycia się" go przez dotychczasowego posiadacza. Zgodnie z ogólnym znaczeniem słowo "pozbywać się" oznacza "uwolnić się od czegoś niepotrzebnego, uciążliwego. Pozbyć się starych ubrań, mebli. Pozbyć się długów, kłopotów, uciążliwości, obowiązków (M. Szymczak (red.), Słownik języka polskiego, t. 2, Warszawa 1979, s. 886.). Według aktualnie obowiązującej definicji w u.o., przez odpady rozumie się każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany (art. 3 ust. 1 pkt 6 u.o.). Z definicji tej wynika dwoista natura odpadu.

Odpadem zatem pod pewnymi warunkami może stać się substancja lub przedmiot. Pojęcie "pozbywać się" należy interpretować w świetle celu ogólnego przepisów u.o., którym jest ochrona zdrowia ludzi i środowiska przed szkodliwymi skutkami spowodowanymi przez substancję lub przedmiot, które mogą stać się odpadami oraz w świetle celów szczegółowych wynikających zasad gospodarki odpadami. Termin "pozbywać się", który określa zakres stosowania pojęcia "odpad", nie może zatem być interpretowany wąsko.

Przy interpretacji pojęcia "pozbywać się" należy brać pod uwagę przede wszystkim obowiązujące normy prawne dotyczące procesów ponownego użycia, przetwarzania, recyklingu oraz odzysku poszczególnych rodzajów odpadów. Istotne znaczenie mają także standardy dotyczące bezpieczeństwa używania substancji lub przedmiotów. Pozbycie się substancji lub przedmiotu, które stają się odpadem powinno być także oceniane przez pryzmat zasad: zapobiegania odpadom oraz przezorności i materialnej odpowiedzialności sprawcy zanieczyszczającego środowisko.

Sąd orzekający w tym składzie w pełni podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 18 czerwca 2015 r., sygn. II OSK 2874/13, według którego "Dla uznania danego przedmiotu za odpad podlegający regulacjom ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (Dz. U. z 2007 r. Nr 124, poz. 859 ze zm.) – dalej jako: ustawa o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów, oraz rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz. Urz. UE L 190 z dnia 12 lipca 2006 r. ze zm.) – dalej jako: rozporządzenie nr 1013/2006, decydujące znaczenie ma stan prawny i faktyczny istniejący w chwili wprowadzenia produktu na terytorium Polski. Nabycie przez pojazd statusu odpadu uzależnione jest od tego, czy w momencie przekroczenia granicy może on być wykorzystywany zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem, a zatem czy może on poruszać się po drogach. Z tej przyczyny w postępowaniu w sprawie dotyczącej międzynarodowego przemieszczania odpadów nie bada się możliwości przywrócenia pojazdowi stanu technicznego umożliwiającego dopuszczenie do ruchu drogowego. To, co stanie się w przyszłości z pojazdem, nie ma wpływu na uzyskany przez niego status odpadu".

Należy zgodzić się ze stanowiskiem GIOŚ, że decydujące znaczenie dla uznania danego przedmiotu za "odpad" ma jego stan w chwili sprowadzenia na terytorium Polski, który w przypadku pojazdów wycofanych z eksploatacji, wynika ze statusu prawnego oraz stanu technicznego danego pojazdu oraz woli jego poprzedniego posiadacza.

Słusznie podnosi zatem organ, że pozbycie się pojazdu przez poprzedniego posiadacza na terytorium USA bez równoczesnego przekazania dowodu rejestracyjnego lub dokumentu stanowiącego jego odpowiednik, w sposób jednoznaczny przesądza o zaistnieniu przesłanki "pozbycia się".

Skarżący w skardze podnosi, że GIOŚ niesłusznie zakwalifikował sporny pojazd jako odpad, bowiem w ocenie skarżącego ww. pojazd nie spełniał przesłanek koniecznych dla uznania spornego pojazdu za odpad. Jako poparcie powyższego argumentu skarżący wskazał m. in. fakt, że GIOŚ dokonał błędnej, zawężającej wykładni dokumentu [...] nr [...] UN, wydanego przez właściwy organ stanu [...], uznając, że nie pozwala on na rejestrację pojazdu, podczas gdy z treści ww. dokumentu wynikało, że pojazd może być zarejestrowany i używany zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, po dokonaniu naprawy i uzyskaniu Certyfikatu dla pojazdu "rekonstruowanego". Skarżący podkreśla, że GIOŚ w celu należytego wyjaśnienia sprawy winien samodzielnie ustalić konsekwencje wydania dokumentu [...] w szczególności poprzez powołanie biegłego lub w drodze kontaktu z właściwym organem stanu [...]. Odnosząc się do powyższego zarzutu wskazać należy, że w skarżonym postanowieniu (na stronach 18-19) GIOŚ stwierdził, że z tłumaczenia zapisów (sporządzonego przez tłumacza przysięgłego M. W. w dniu 3 lutego 2016 r.) znajdujących się w dokumencie [...] nr [...] UN, stanowiącym dowód własności pojazdu powypadkowego, wynika, że "Pojazd nie będzie rejestrowany". Powyższe oznacza, że dla przedmiotowego pojazdu powypadkowego właściwe władze Stanu [...]wydały dokument, na podstawie którego nie jest możliwa rejestracja pojazdu. Jednocześnie ww. dokument zawiera adnotację: "w celu uzyskania tytułu własności stanu [...] dla pojazdu "rekonstruowanego" należy użyć formularza MV-426B. Niniejszy pojazd powypadkowy nie może być używany na drogach do momentu uzyskania tytułu własności dla pojazdu "rekonstruowanego". Wyżej wskazana treść dokumentu oznacza, że omawiany pojazd powypadkowy, w stanie w jakim się znajdował, nie mógł poruszać się po drogach. Należy zaznaczyć, że aby ww. pojazd mógł być wykorzystany zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem, wymagane było uzyskanie dla niego statusu pojazdu "zrekonstruowanego".

Istotne znaczenie w przedmiotowej sprawie ma także treść art. 72 ust. 1 pkt 5 ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.), według którego rejestracji pojazdów dokonuje się na podstawie dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był wcześniej zarejestrowany. Zgodnie z art. 72 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku pojazdu sprowadzonego z terytorium państwa niebędącego państwem członkowskim, zamiast dowodu rejestracyjnego, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt 5 tej ustawy, dopuszcza się przedstawienie innego dokumentu stwierdzającego rejestrację pojazdu, wydanego przez organ właściwy do rejestracji pojazdów w tym państwie.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażono pogląd, według którego "(...) w postępowaniach w przedmiocie międzynarodowego przemieszczenia odpadów, dotyczących uszkodzonych pojazdów przewożonych przez granicę, pierwszoplanowe znaczenie mają dowody z dokumentów, pozwalające ustalić przede wszystkim zamiar poprzedniego posiadacza pojazdu oraz to, czy pojazd ten może poruszać się po drogach, czyli być użytkowany zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem" (zob. wyrok NSA z 16 kwietnia 2014 r., sygn. II OSK 2793/12).

Skarżący w toku postępowania przed GIOŚ przedstawił dokument wydany przez władze stanu [...], z zapisem "Pojazd, nie będzie rejestrowany". Organ nie miał zatem podstaw, aby uznać, że dokument posiadający powyższy zapis jest tożsamy z dokumentem o którym mowa w ww. art. 72 ust. 2a ustawy Prawo o ruchu drogowym. Z uwagi na fakt, że dokument posiada adnotację, że nie uprawnia on do rejestracji pojazdu. Prawidłowo zatem przyjął organ, że pojazd ten nie może być zarejestrowany na terytorium Polski, a tym samym wykorzystany zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego, że sporny pojazd na terenie USA nigdy nie został uznany za odpad, o czym świadczy brak zapisów, które dyskwalifikują możliwość dokonania napraw w danym pojeździe i możliwość ponownego zarejestrowania, tj. zapisy o treści: "For Parts Only", "Non Rebuidable", "Non Repairale" oraz brak wydania przez właściwy organ stanu [...] dokumentu "Certificate Of Destruction" należy stwierdzić, że nawet w sytuacji, gdy dla pojazdu właściwe organy stanu Pensylwania nie wystawią ww. dokumentu bądź nie umieszczą adnotacji przesądzającej przeznaczeniu pojazdu, istnieje możliwość, że pojazd ten będzie stanowił odpad w rozumieniu krajowych przepisów prawa.

W niniejszej sprawie zgodnie z przepisami ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym sporny pojazd w momencie przemieszczenia na terytorium RP nie posiadał dokumentu, który umożliwiał jego rejestrację na terytorium RP, a tym samym nie istniała (w czasie jego wprowadzenia na terytorium RP) możliwość jego wykorzystania zgodnie z przeznaczeniem.

Należy podkreślić, że toku postępowania organy obu instancji wielokrotnie powtarzały, że zgodnie z zapisami w ww. świadectwie pojazdu powypadkowego wystawionego przez właściwy organ stanu [...] dla ww. pojazdu, "Niniejszy pojazd powypadkowy nie może być używany na drogach do momentu uzyskania tytułu własności dla pojazdu "rekonstruowanego", a zatem dopiero tytuł własności wystawiony dla pojazdu "rekonstruowanego" mógł stanowić dokument niezbędny do zarejestrowania przedmiotowego pojazdu na terytorium RP. Skarżący w toku postępowania nie przedstawił ww. dokumentu, tym samym wyżej przytoczony zarzut skarżącego należało uznać za pozbawiony podstaw.

Podstawowym dokumentem w niniejszej sprawie jest dokument o nazwie [...] gdyż z treści tego właśnie dokumentu wynika, że przedmiotowy pojazd zarówno w dniu przemieszczenia nie mógł być wykorzystany zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem na terytorium USA, jak również nie mógł być wykorzystany zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem na terytorium RP.

W ocenie Sądu, GIOŚ w sposób jasny i wyczerpujący uzasadnił swoje stanowisko dotyczące interpretacji treści dokumentu [...]. Z treści ww. dokumentu wynika w sposób jednoznaczny, że nie jest to dokument uprawniający do rejestracji spornego pojazdu zarówno na terytorium USA jak i na terytorium RP. Powyższe ustalenia, wbrew zarzutom skargi, nie wynikają jedynie z zapisu w górnej części dokumentu, tj. "Pojazd nie będzie rejestrowany", ale również z adnotacji w dalszej części Certyfikatu, zgodnie z którą dopiero po złożeniu stosownego wniosku w postaci formularza MV-426B wraz z ww. dokumentem, po przejściu niezbędnych badań technicznych właściwy organ stanu [...] może wydać tytuł własności wystawiony dla pojazdu "rekonstruowanego", który stanowi dokument niezbędny do zarejestrowania przedmiotowego pojazdu na terytorium USA oraz na terytorium Polski.

W sytuacji, w której skarżący w dacie przemieszczenia spornego pojazdu dysponowałby dokumentem "Certificate of Title "reconstructed" wraz z zaświadczeniem o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu z wynikiem pozytywnym, nie istniałaby przeszkoda prawna do rejestracji spornego pojazdu na terytorium RP. Wskazać należy, że skarżący w toku prowadzonego postępowania nie przedstawił ww. Certyfikatu własności pojazdu "rekonstruowanego", wobec czego rejestracja spornego pojazdu z punktu widzenia polskiego prawa była niemożliwa i posiadała cechę trwałą.

Odnosząc się do stanowiska skarżącego, według którego GIOŚ nie jest organem kompetentnym do rozstrzygania o tym, jakie dokumenty mogą stanowić podstawę rejestracji pojazdu na terenie Polski, ponieważ pojazd pomimo stanowiska GIOŚ został zarejestrowany na terenie RP. Na poparcie powyższego argumentu skarżący przedstawił kopię dowodu rejestracyjnego Nr [...], wydanego dla przedmiotowego pojazdu przez Starostę [...] w dniu [...] września 2016r. Wskazać należy, że właściwe organy w sprawach rejestracji pojazdów na terytorium RP rozpatrują jedynie wniosek o rejestrację pojazdu na podstawie otrzymanej dokumentacji, jednak nie analizują dokumentacji pod względem informacji zawartych w dokumentach, które mogłyby świadczyć o tym, że pojazd stanowi odpad. Według art. 1 ustawy z 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 686 ze zm.) organem powołanym do kontroli przestrzegania przepisów o ochronie środowiska oraz badania i oceny stanu środowiska jest Inspekcja Ochrony Środowiska. Natomiast zgodnie z art. 2 ust. 2 pkt 9 ww. ustawy, do zadań Inspekcji Ochrony Środowiska należy wykonywanie zadań w określonych w przepisach o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów. Tym samym GIOŚ jest organem kompetentnym w sprawach międzynarodowego przemieszczania odpadów, w tym również w zakresie kwalifikowania przedmiotów jako odpadów w międzynarodowym przemieszczaniu.

Należy zgodzić się z organem, że treść dokumentu [...]", wraz jego uwierzytelnionym tłumaczeniem, nie budzi wątpliwości co do jego znaczenia, charakteru oraz konsekwencji dla dalszych możliwości użytkowania przedmiotowego pojazdu. Nie wystąpiła zatem konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego czy ustaleń z organem właściwym stanu [...]. W toku postępowania skarżący nie wystąpił z wnioskiem o przeprowadzenie takich dowodów. Nie jest zatem uzasadniony zarzut, że nieprzeprowadzenia powyższych dowodów prze organ.

Odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących oceny przez GIOŚ stanu technicznego przedmiotowego pojazdu wskazać należy, że GIOŚ określił stan techniczny spornego pojazdu jako wykraczający poza drobną naprawę na podstawie dwóch różnych opinii technicznych sporządzonych przez uprawnionych rzeczoznawców w przybliżonym czasie, tj. kiedy stan techniczny spornego pojazdu nie uległ zmianie.

Jak wynika z akt sprawy przedmiotowy pojazd został sprowadzony z USA na terytorium Polski w stanie uszkodzonym. Powyższe potwierdza: ocena techniczna nr [...], z 26 stycznia 2016 r. sporządzona wraz z kalkulacją naprawy Nr [...]przez uprawnionego rzeczoznawcę samochodowego L. K. oraz dokumentacja fotograficzna. W ww. ocenie technicznej L. K. stwierdził, że w celu przywrócenia spornemu pojazdowi pełnych walorów techniczno-handlowych, pojazd wymaga prac naprawczych w profesjonalnym zakładzie blacharsko- lakierniczym, a ww. naprawy obejmować będą wymianę m. in. wzmocnienia bocznego z podłużnicą (lewego i prawego) oraz belkę zawieszenia przedniego. Wskazać jednocześnie należy, że integralną częścią ww. oceny technicznej jest kalkulacja napraw Nr [...]. W ww. kalkulacji napraw rzeczoznawca wskazał naprawy konieczne do przeprowadzenia w pojeździe, w tym m. in.: wybudowanie i wymianę podłużnic przednich (lewej i prawej), wymianę i operację scalenia główek ramy przedniej (lewej i prawej) oraz wymianą wzmocnień słupków przednich (lewego i prawego) wraz z operacją scalenia. Powyższe uszkodzenia potwierdza ponadto dokumentacja fotograficzna, z której jednoznacznie wynika, że w spornym pojeździe znacznym uszkodzeniom uległa w szczególności przednia część pojazdu. W ww. ocenie L. K. dokonał wyceny zespołów ww. pojazdów określając procent zniszczenia poszczególnych zespołów następująco: nadwozie 21 %, wyposażenie 16 %, silnik z osprzętem 10 %, układ napędowy 0 %, zawieszenie przednie z układem kierowniczym 15 %, zawieszenie tylne 0 %, reszta 6 %.

W ekspertyzie nr [...] sporządzonej w dniu 19 stycznia 2016 r. przez uprawnionego rzeczoznawcę samochodowego P. T., stanowiącej załącznik zażalenia na postanowienie znak: [...] z [...] kwietnia 2016r. stwierdzono, że procent zniszczenia poszczególnych zespołów na dzień przeprowadzenia opinii znajdował się na poziomie nadwozie lakierowane 39 %, wyposażenie nadwozia 42 %, silnik z osprzętem 50 %, układ napędowy 20 %, zawieszenie przednie 60 %, zawieszenie tylne 20 %, reszta 50 %.

Z ww. ekspertyzy wynika, że w spornym pojeździe część konieczna do naprawy to m. in. grodź silnika, a wśród części do wymiany wskazano wzmocnienie przednie. GIOŚ wyjaśnił, że grodź silnika jest elementem nośnej konstrukcji nadwozia pojazdu oddzielającym komorę silnika od przedziału pasażerskiego. Ponadto ww. element konstrukcji służy także za szkielet podtrzymujący m. in. kolumnę kierowniczą szybę przednią deskę rozdzielczą z zestawem wskaźników oraz półkę mocowania akumulatora.

W ocenie Sądu, GIOŚ jako organ odwoławczy dokonał prawidłowej oceny na podstawie dokumentów przedstawionych przez skarżącego nie w sposób dowolny, gdyż organ uzasadniając zaskarżone postanowienie w sposób wyczerpujący i zrozumiały wyjaśnił swoje stanowisko względem przedstawionych przez skarżącego opinii technicznych.

Wskazać należy, że ocena techniczna nr [...] została przekazana w dniu [...] lutego 2016 r. do GIOŚ przez Urząd Celny [...] w [...] Oddział Celny [...] w [...] wraz z zawiadomieniem znak: [...], którą do organu celnego dostarczył skarżący. Na podstawie art. 27 ust. 2 u.m.p.o., ocena techniczna, została przekazana do GIOŚ jako dokument zebrany przez ww. urząd celny w niniejszej sprawie. Skarżący posługiwał się ww. opinią przed organem celnym, wykonaną na własne zlecenie. Opinia ta była częścią materiału dowodowego, na podstawie którego GIOŚ wydał postanowienie w I instancji. Ekspertyza nr [...] sporządzona w dniu 19 stycznia 2016 r. przez uprawnionego rzeczoznawcę samochodowego P. T., została włączona do akt wraz z zażaleniem na postanowienie znak: [...] z [...] kwietnia 2016 r. Oznacza to, że GIOŚ miał obowiązek dokonania analizy i oceny także tej ekspertyzy w postanowieniu II instancji, w wyniku której uprawniony był do stwierdzenia, że odbiega ona treścią od oceny technicznej nr [...], w taki sposób, że określony zakres napraw koniecznych do przeprowadzenia w ww. pojeździe jest znacznie szerszy. Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie kluczową przesłanką przesądzającą o uznaniu spornego pojazdu za odpad jest dokument, "[...] stan techniczny ww. pojazdu był zgodny z treścią ww. dokumentu.

Należy stwierdzić, że niezależnie od stanu technicznego pojazdu opisanego w opiniach technicznych, fakt wydania dokumentu uniemożliwiającego użytkowanie pojazdu w sposób zgodny z jego pierwotnym przeznaczeniem przesądził o tym, że pojazd jest odpadem.

Poprzedni właściciel pojazdu, nie dokonał napraw umożliwiających użytkowanie omawianego pojazdu oraz nie uzyskał świadectwa pojazdu zrekonstruowanego umożliwiającego rejestrację pojazdu. Firma [...] sprzedała przedmiotowy pojazd za kwotę znacznie poniżej wartości pojazdu. Oznacza to, że ostatni posiadacz, nie znajdując dla pojazdu dalszego zastosowania, pozbył się go na rzecz skarżącego, co stanowiło w konsekwencji przesłankę do uznania omawianego pojazdu za odpad w myśl art. 3 ust. 1 pkt 6 u.o.

Oznacza, że przedmiotowy pojazd nie mógł być zarejestrowany na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i traktowany był jako odpad. Od daty zakupu przedmiotowego pojazdu, do czasu sprowadzenia go na terytorium RP, pojazd ten był wycofany z eksploatacji i nie był poddany żadnym proces unieszkodliwiania, które spowodowałyby zmianę jego statusu formalnoprawnego jako odpadu. Następnie przedmiotowy pojazd przemieszczony został do Polski ze Stanów Zjednoczonych jako odpad.

Wbrew ocenie skarżącego, stan faktyczny, jak i prawny spornego pojazdu, zostały ustalone prawidłowo. Sporny pojazd został sprowadzony przez skarżącego na terytorium RP z dokumentem, który nie dawał prawa do ponownej rejestracji oraz uniemożliwiał użytkowanie tego pojazdu zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem.

Podkreślenia wymaga, że przedmiotowy pojazd został na terenie USA zakwalifikowany jako nienadający się do użytkowania zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem i posiadając taki status został sprowadzony do Polski. Pojazdu tego pozbył się jego właściciel na terytorium USA. Ustalone przez organ okoliczności "pozbycia się" tego pojazdu wypełniają podstawową przesłankę definicji ustawowej odpadu zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 6 u.o.

Należy wyraźnie zaznaczyć, że uprawnienia rzeczoznawcy samochodowego nie obejmują klasyfikowania danego pojazdu jako odpadu. Kompetencje w tym zakresie posiada GIOŚ.

Przedstawiona przez skarżącego interpretacja definicji ustawowej pojęcia odpady jest niezgodna z przesłankami wymienionymi w tej definicji przesądzającymi o uznaniu przedmiotu za odpad. Podkreślenia wymaga, że ustalenie warunków, przy spełnieniu których odpad przestaje być odpadem (utrata statusu odpadu) ma znaczenie przede wszystkim dla oceny zamierzanych do zastosowania czy zastosowanych procesów gospodarowania odpadami, które pozbawiając odpady pewnych ich cech, mogą pozwolić na uznanie, że dana substancja lub przedmiot, już wcześniej zakwalifikowane do kategorii odpadów, ten status utraciły. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 2 u.o., przez gospodarowanie odpadami - rozumie się: zbieranie, transport, przetwarzanie odpadów, łącznie z nadzorem nad tego rodzaju działaniami, jak również późniejsze postępowanie z miejscami unieszkodliwiania odpadów oraz działania wykonywane w charakterze sprzedawcy odpadów lub pośrednika w obrocie odpadami. Przetwarzanie oznacza procesy odzysku lub unieszkodliwiania, w tym przygotowanie poprzedzające odzysk lub unieszkodliwianie (art. 3 ust. 1 pkt 21). Recykling - oznacza odzysk, w ramach którego odpady są ponownie przetwarzane na produkty, materiały lub substancje wykorzystywane w pierwotnym celu lub innych celach; obejmuje to ponowne przetwarzanie materiału organicznego (recykling organiczny), ale nie obejmuje odzysku energii i ponownego przetwarzania na materiały, które mają być wykorzystane jako paliwa lub do celów wypełniania wyrobisk (art. 3 ust. 1 pkt 23 u.o.).

Naprawa samochodu oraz wymiana części w profesjonalnym warsztacie blacharsko-lakierniczym lub autoryzowanym serwisie nie spełnia przesłanek ustawowych gospodarowania odpadami. Naprawa pojazdu wycofanego z eksploatacji w warsztacie samochodowym narusza bowiem treść art. 29 u.o., według którego odpady są przetwarzane w instalacjach lub urządzeniach (ust. 1).

Instalacje oraz urządzenia do przetwarzania odpadów eksploatuje się tylko wówczas, gdy: 1) spełniają wymagania ochrony środowiska, w tym nie powodują przekroczenia standardów emisyjnych, o których mowa w przepisach o ochronie środowiska, oraz 2) pozostałości powstające w wyniku działalności związanej z przetwarzaniem odpadów będą przetwarzane z zachowaniem wymagań określonych w ustawie (ust. 2).

Odpad może być pozbawiony statusu odpadu (utrata statusu odpadu) jedynie poprzez poddanie go procesom odzysku, w szczególności recyklingu. Naprawa samochodu wycofanego z eksploatacji w warsztacie samochodowym (blacharsko-lakierniczym) lub potencjalna możliwość przeprowadzenia takiej naprawy oraz wymiana i naprawa wszystkich uszkodzonych części w samochodzie wycofanym z eksploatacji mającym status odpadu, a następnie jego rejestracja nie stanowią zastosowania procesów gospodarowania odpadami, które pozbawiając odpadu pewnych jego cech, mogą pozwolić na uznanie, że pojazd wycofany z eksploatacji (niezależnie od stopnia uszkodzeń), już wcześniej zakwalifikowany do kategorii odpadów, ten status utracił. Bez znaczenia dla utraty statusu odpadu przez pojazd wycofany z eksploatacji pozostaje także kwestia stopnia uszkodzeń pojazdu wycofanego z eksploatacji, a także jego rejestracja jako pojazdu po wykonanych naprawach. Ujęcie w katalogu odpadów danej substancji lub przedmiotu nie oznacza, że stanowią one odpad we wszystkich okolicznościach. Mogą być zaliczone do określonej kategorii odpadów po stwierdzeniu spełniania wymagań określonych w definicji odpadu wyrażonej w art. 6 ust. 1 pkt 6 u.o. Definicja ogólna pojęcia odpady uzupełniona jest definicjami dotyczącymi szczególnych kategorii odpadów takimi jak pojazdy wycofane z eksploatacji. Zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy z 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 poz. 803), przez pojazd wycofany z eksploatacji - rozumie się pojazd stanowiący odpad w rozumieniu przepisów o odpadach. Oznacza to, że ustawa kwalifikuje w całości pojazd wycofany z eksploatacji jako odpad w rozumieniu przepisów o odpadach.

Naprawa lub wymiana części w pojeździe wycofanym z eksploatacji, a następnie jego rejestracja nie pozbawi go w ten sposób statusu odpadu. Bez znaczenia pozostaje także kwestia oceny stopnia uszkodzeń poszczególnych części w pojeździe wycofanym z eksploatacji, która faktycznie sprowadzałaby się do badania stopnia uszkodzeń odpadów w pojeździe wycofanym z eksploatacji stanowiącym odpad w rozumieniu definicji ustawowej pojazdu wycofanego z eksploatacji.

Odnosząc się do wniosków dowodowych przedstawionych w skardze wskazać należy, na regulację zawartą w art. 106 § 3 p.p.s.a., zgodnie z którym sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Powyższa regulacja stanowi wyjątek od wynikającej z art. 133 § 1 p.p.s.a. zasady, zgodnie z którą sąd kontrolując legalność zaskarżonego aktu opiera się na materiale dowodowym zgromadzonym w postępowaniu przed organem wydającym zaskarżoną decyzję. To organ administracji przed wydaniem rozstrzygnięcia ma obowiązek tak przeprowadzić postępowanie dowodowe, by zostały wyjaśnione wszystkie okoliczności, które umożliwiają odpowiednie załatwienie sprawy. Zastąpić organu w tym zakresie nie może sąd administracyjny, gdyż naruszałoby to konstytucyjną zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego.

Wskazać należy, że celem postępowania dowodowego, o którym mowa w art. 106 § 3 p.p.s.a., nie jest ponowne ustalenie stanu faktycznego w sprawie administracyjnej, lecz wyłącznie ocena, czy organy administracji ustaliły ten stan zgodnie z regułami procedury administracyjnej, a następnie czy dokonały prawidłowej subsumcji ustalonego stanu faktycznego do dyspozycji określonych przepisów prawa materialnego. Sąd administracyjny nie jest zatem uprawniony do dokonywania ustaleń, które miałyby służyć merytorycznemu rozstrzyganiu sprawy załatwionej zaskarżonym rozstrzygnięciem. Może on dokonywać jedynie takich ustaleń, które będą stanowiły podstawę oceny zgodności z prawem tego rozstrzygnięcia. W związku z powyższym, wnioski skarżącego o dopuszczenie dowodów w postaci: oświadczenia poprzedniego właściciela pojazdu, stanowiska organu stanu [...] z [...] października 2016 r. na okoliczność jego treści oraz dowodu rejestracyjnego wydanego dla przedmiotowego pojazdu na okoliczność dopuszczenia pojazdu do ruchu na terytorium Polski nie mogły zostać uwzględnione. Ponadto przewidziane art. 106 § 3 p.p.s.a. postępowanie dowodowe ma charakter wyjątku i pozostawione jest do uznania sądu. Celem art. 106 § 3 p.p.s.a. nie jest ponowne, czy też uzupełniające ustalenie stanu faktycznego w sprawie, lecz ocena, czy organy administracji ustaliły ten stan zgodnie z regułami obowiązującymi w procedurze administracyjnej, a następnie czy dokonały prawidłowej subsumcji ustalonego stanu faktycznego do dyspozycji przepisów prawa materialnego. Może on mieć zastosowanie jedynie wówczas, gdy sąd poweźmie wątpliwości co do prawidłowości ustaleń faktycznych. W niniejszej sprawie Sąd nie miał wątpliwości co prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez GIOŚ w toku postępowania.

Mając na uwadze, że zaskarżone postanowienie podjęte zostało z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa, skarga nie mogła zostać uwzględniona, a Sąd orzekł na mocy art. 151 p.p.s.a. jak w sentencji.