Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Daria Sachanbińska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 marca 2021 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 19 maja 2020 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Oleskiego z dnia 4 grudnia 2019 r., nr [...], 2) zasądza od Wojewody Opolskiego na rzecz skarżącej A. K. kwotę 997 (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną decyzją z dnia 19 maja 2020 r., nr [..], Wojewoda Opolski, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2020 r. poz. 256, ze zm. - zwanej dalej K.p.a.), oraz art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2019 r. poz. 1186, ze zm., [obecnie Dz.U. z 2020 r. poz. 1333 - dopisek Sądu]), zwanej dalej Prawem budowlanym, utrzymał w mocy decyzję Starosty Oleskiego z dnia 4 grudnia 2019 r., nr [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą A Sp. z o.o. w [...] pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] numer [...] wraz z kablową linią zasilającą w miejscowości [...], na działce oznaczonej ewidencyjnie numerem a, obręb ewidencyjny [...], jednostka ewidencyjna [...].

Decyzję tę wydano przyjmując następujący stan faktyczny i prawny.

Wnioskiem z dnia 2 października 2019 r. A Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (zwana dalej inwestorem), reprezentowana przez pełnomocnika Ł. O., zwróciła się do Starosty Oleskiego o zatwierdzenie projektu budowlanego oraz wydanie pozwolenia na budowę dla wyżej wymienionej inwestycji. Do powyższego wniosku załączono m.in. projekt budowlany w 4 egzemplarzach, oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością położoną w [...] oznaczonej geodezyjnie jako działka nr a na cele budowlane, opracowanie projektowe zatytułowane "kwalifikacja przedsięwzięcia" oraz opracowanie projektowe zatytułowane "analiza rozkładu pól elektromagnetycznych wokół stacji bazowej".

Pismem z dnia 7 października 2019 r. Starosta Oleski zawiadomił strony o wszczęciu postępowania w przedmiotowej sprawie.

W piśmie z dnia 11 października 2019 r. swoje uwagi do przedmiotowej inwestycji wniósł T. W., wskazując, że z akt sprawy nie wynika właściwa moc sumy wszystkich anten, co niewątpliwe ma znaczący wpływ na oddziaływanie, a tym samym ilość stron postępowania. Podkreślił, że w najbliższym sąsiedztwie przedmiotowej inwestycji zlokalizowana jest zabudowa jednorodzinna i wielorodzinna, jak również przedstawił swoje wątpliwości w zakresie konieczności uzyskania przez inwestora decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach inwestycji oraz w zakresie przyszłych zamiarów inwestora co do dołączenia kolejnych anten do obecnie wnioskowanych.

W piśmie z dnia 15 października 2019 r. H. H. wskazał natomiast na negatywny wpływ stacji bazowych telefonii komórkowych na zdrowie ludzi.

Pismem z dnia 14 października 2019 r. A. K. wniósł o ujęcie go jako strony w prowadzonym przez Starostę Oleskiego postępowaniu oraz wskazał na możliwe negatywne oddziaływanie przedmiotowej inwestycji na mieszkańców sąsiadujących ze stacją nieruchomości oraz innych nieruchomości położonych w większej odległości. Podkreślił, że wybudowanie tego typu stacji bazowej telefonii komórkowej obniży również wartość posiadanej nieruchomości.

Pismem z dnia 14 października 2019 r. mieszkańcy i działkowicze ulic: [...], [...] i przyległych w [...] wnieśli o uznanie ich za strony postępowania, wywodząc swój interes prawny na podstawie oddziaływania planowanej inwestycji na ich zdrowie. Akcentowali, że stacja tego typu emituje pole elektromagnetyczne, przekraczające wartości uznane za dopuszczalne przez Światową Organizację Zdrowia. Wskazali również, iż mają zastrzeżenia jedynie co do lokalizacji inwestycji, gdyż znajduje się ona na osiedlu domków jednorodzinnych oraz wnieśli o zmianę miejsca lokalizacji inwestycji na tereny rolne poza ścisłą zabudową.

Odnosząc się do powyższych zarzutów, pełnomocnik inwestora w piśmie z dnia 12 listopada 2019 r. wyjaśnił, że w złożonej dokumentacji ujęto wszystkie parametry charakterystyczne inwestycji, w tym także dane dotyczące anten planowanych do zainstalowania na obiekcie, ich typu, rodzaju, mocy wraz z podaniem częstotliwości, pasm i kierunku pracy (azymutu każdej z nich). Na ich podstawie wyznaczono obszar oddziaływania obiektu, zatem twierdzenie jakoby z akt sprawy nie wynikała "właściwa" moc sumy wszystkich anten jest nieuprawnione. Jednocześnie poinformował, że dokumentacja projektowa zawiera wszystkie anteny planowane do instalacji przez inwestora na budowanej stacji bazowej [...] na działce nr a. Wskazał również na konieczność skonkretyzowania zarzutów przez strony postępowania.

Przy piśmie z dnia 14 listopada 2019 r. swoje uwagi wnieśli również A. K. i P. K., przedstawiając obawy związane z niekorzystnym wpływem przedmiotowej inwestycji na ludzi oraz prawdopodobnym spadkiem wartości ich nieruchomości. Zwrócili się z prośbą o przeprowadzenie niezależnej opinii dotyczącej zasięgu oddziaływania fal elektromagnetycznych emitowanych przez projektowane anteny, które mają być zamontowane na wieży stacji bazowej telefonii komórkowej [...].

Pismem z dnia 20 listopada 2019 r. Starosta Oleski, działając na podstawie art. 10 § 1 oraz art. 79a K.p.a., zawiadomił strony o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań przed wydaniem decyzji oraz poinformował, iż zakończył postępowanie i zostanie wydane rozstrzygnięcie w sprawie.

Pismem z dnia 19 listopada 2019 r. Gmina Olesno zwróciła się z prośbą o uwzględnienie jej jako strony postępowania. Odpowiadając na powyższe podanie, w piśmie z dnia 26 listopada 2019 r. Starosta Oleski wyjaśnił dlaczego Gminie Olesno nie przysługuje przymiot strony w niniejszym postępowaniu.

Pismem z dnia 24 listopada 2019 r. G. K. zwrócił się z wnioskiem o ujęcie go jako strony postępowania oraz zapewnienie mu czynnego udziału w postępowaniu. Odpowiadając na powyższe podanie, w piśmie z dnia 29 listopada 2019 r. Starosta Oleski wyjaśnił dlaczego wymienionemu wnioskodawcy nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu.

W piśmie z dnia 28 listopada 2019 r. swoje uwagi wnieśli A. K. i P. K., ponownie podkreślając kwestię prawdopodobieństwa spadku wartości ich nieruchomości w związku z realizacją przedmiotowej inwestycji oraz wskazując, iż mogłaby ona zostać wykonana w innej lokalizacji, tj. z innej strony ciepłowni, od strony ogródków działkowych.

Pismem z dnia 27 listopada 2019 r. swoje uwagi wniósł L. W., wskazując, że nie zgadza się ze stanowiskiem pełnomocnika inwestora, iż inwestycja nie będzie szkodliwa dla zdrowia mieszkańców sąsiednich nieruchomości. Poinformował, że w jego ocenie należy ustanowić inną lokalizację przedmiotowej inwestycji z dala od zabudowań.

Pismem z tego samego dnia swoje uwagi wniósł również T. W., wskazując, że zastrzeżenia i uwagi, które wniósł w piśmie z dnia 11 października 2019 r. w punktach 1-4, nie zostały wyjaśnione w pełnym zakresie. Ponadto udzielona odpowiedź projektanta porusza temat na tyle ogólnie, że nie można tego uznać za jego pełne wyjaśnienie.

Następnie, w dniu 29 listopada 2019 r., do siedziby organu pierwszej instancji wpłynęło pismo stron postępowania, tj. L. W., A. K., A. P. (jako reprezentanta A. B.) oraz H. H., w którym przedstawili swoje uwagi. Wskazali, iż - w ich ocenie - krąg stron postępowania jest zbyt wąski oraz brak jest podstaw do uznania, że przedmiotowa inwestycja jest zgodna z zapisami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zarzucili ponadto nierzetelne ustalenie obszaru oddziaływania przedmiotowej inwestycji przez wnioskodawcę oraz wskazali na konieczność zapewnienia tej inwestycji dostępu do drogi publicznej. Wnieśli o uznanie za strony postępowania wszystkich osób, które zgłosiły dotychczas swoje uczestnictwo wykazując interes prawny oraz o przeprowadzenie w sprawie dowodu z opinii biegłego, który zweryfikuje poprawność oznaczenia obszaru występowania niedopuszczalnych pól elektromagnetycznych. Reasumując wskazali, że nie oponują przeciwko inwestycji, lecz powinna ona zostać zlokalizowana z dala od zabudowań mieszkalnych oraz miejsc pracy.

Decyzją z dnia 4 grudnia 2019 r., nr [...], Starosta Oleski zatwierdził projekt budowlany i udzielił A Sp. z o.o. w [...] pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] numer [...] wraz z kablową linią zasilającą w miejscowości [...], na działce nr ewid. gr. a, obręb ewidencyjny [...], funkcja - cyfrowa sieć telekomunikacyjna, rodzaj zabudowy - infrastruktura techniczna - ciepłownictwo z dopuszczeniem zabudowy produkcyjnej, zabudowy usługowej, obiekty, urządzenia i sieci infrastruktury technicznej niezwiązanej z zaopatrzeniem w ciepło.

W motywach uzasadnia Starosta wskazał, że z analizy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika, że lokalizacja planowanej inwestycji na terenie objętym projektem zagospodarowania jest zgodna z obowiązującym na tym terenie miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, przyjętym uchwałą Rady Miejskiej w Oleśnie z dnia 27 czerwca 2012 r., Nr XXI/157/12, w sprawie przyjęcia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów położonych w rejonie ulic: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...]. Wyjaśnił, że przedmiotowa inwestycja zlokalizowana jest w obrębie jednostki strukturalnej oznaczonej symbolem: 1C - tereny infrastruktury technicznej - ciepłownictwo i 2E - tereny infrastruktury technicznej - energetyka. W § 43 miejscowego planu zagospodarowania teren zainwestowania przeznaczony jest pod infrastrukturę techniczną - ciepłownictwo. Dodatkowo jako przeznaczenie uzupełniające dopuszczono lokalizację zabudowy: produkcyjnej, usługowej, obiekty, urządzenia i sieci infrastruktury technicznej niezwiązane z zaopatrzeniem w ciepło. Ponadto, zgodnie z § 12 pkt 6 planu zagospodarowania przestrzennego, na obszarze planu dopuszczono lokalizację infrastruktury telekomunikacyjnej w zakresie łączności publicznej. Ustalono również, że zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2016 r. poz. 71) przedmiotowa inwestycja nie kwalifikuje się do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, gdyż do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne z wyłączeniem radiolinii oraz zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 8 tego. rozporządzenia inwestycja nie kwalifikuje się również do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, gdyż do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się między innymi instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z wyłączeniem radiolinii. W związku z tym nie zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania w zakresie oceny oddziaływania na środowisko, o którym mowa w art. 71 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. 2018 r. poz. 2081, ze zm., [obecnie Dz.U. z 2021 r. poz. 247] - zwanej dalej ustawą).

W celu sprawdzenia drugiego ze wskazanych wymogów, tj. zgodności projektu zagospodarowania terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, pokreślono, że do telekomunikacyjnych obiektów budowlanych nie ma zastosowania § 12 rozporządzenia Ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. 2019 r. poz. 1065), a więc nie ma zastosowania dla usytuowania przedmiotowej wieży antenowej i zachowania odległości od granic działki, a ma zastosowanie rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. z 2005 r. Nr 219, poz. 1864 ze zm.). W myśl § 9 tego rozporządzenia, przy określaniu usytuowania antenowych konstrukcji wsporczych należy kierować się względami technologicznymi oraz wymaganiami bezpieczeństwa dotyczącymi w szczególności: a) ochrony przed polem elektromagnetycznym, z uwzględnieniem dopuszczalnych poziomów promieniowania, jakie mogą występować w środowisku, b) bezpieczeństwa i higieny pracy w pobliżu urządzeń wytwarzających pole elektromagnetyczne. Z analizy załączonych do wniosku dokumentów wynika, że instalacja nie będzie powodować przekroczeń dopuszczalnych wartości pól elektromagnetycznych w miejscach przebywania ludzi, a zatem nie zachodzi potrzeba tworzenia obszaru ograniczonego użytkowania, a ponadto ludność nie będzie miała fizycznego dostępu do obszaru, dla którego przekroczony jest dopuszczalny poziom elektromagnetycznego promieniowania niejonizującego. Tym samym narażenie ludzi na działanie pól elektromagnetycznych organ określił jako pomijalne. Obszary, na których zostanie przekroczony poziom dopuszczalnych wartości pól elektromagnetycznych znajdują się w przestrzeni niedostępnej dla ludzi. Z projektu budowlanego wynika, że osie głównych wiązek promieniowania znajdują się nad terenami oznaczonymi na rysunku planu symbolami: 1C - tereny infrastruktury technicznej - ciepłownictwo, 18MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, 6MN/RM - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oraz zabudowy zagrodowej, 1RU - tereny obiektów obsługi produkcji w gospodarstwach rolnych. W planie określono dopuszczalną wysokość budynków na tym terenie w zależności od rodzaju zabudowy. I tak, dla zabudowy: 1C - maksymalna wysokość budynków nie może przekroczyć 10,0 m, 18MN - maksymalna wysokość budynków mieszkalnych nie może przekraczać 10,00 m, 6MN/RM - maksymalna wysokość budynków innych niż garażowe nie może przekraczać 10,00 m, 1RU- maksymalna wysokość budynków nie może przekraczać 12,00 m. Oznacza to, że projektowane budynki w przyszłości na tych terenach nie osiągną wysokości występowania zasięgu sumarycznego pola elektromagnetycznego o poziomie wyższym niż 0,1 W/m2. Zgodnie z art 124 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2019 r. poz. 1396 ze zm., [obecnie Dz.U. z 2020 r. poz. 1219]) przez miejsca dostępne dla ludności rozumie się wszelkie miejsca, z wyjątkiem miejsc, do których dostęp ludności jest zabroniony lub niemożliwy bez użycia sprzętu technicznego. W związku z powyższym, realizacja planowanego przedsięwzięcia nie spowoduje zagrożenia dla zdrowia ludzi, związanego z przekroczeniem dopuszczalnych wartości mocy promieniowania elektromagnetycznego, to jest o gęstości przekraczającej 0,1 W/m2. Nie spowoduje też ograniczeń w dopuszczalnej w obowiązującym planie miejscowym zabudowie, gdyż nie może ona mieć wyższej zabudowy niż 12 m. Planowana stacja nie oddziałuje ponadnormatywnie w obszarze dostępnym dla ludności, co obrazują także przekroje pionowe przedmiotowej inwestycji załączone do projektu budowlanego. Ustalono, że przedłożony projekt budowlany jest kompletny, posiada wymagane opinie, uzgodnienia i pozwolenia oraz informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia ze względu na specyfikę projektowanego obiektu budowlanego. Ponadto do projektu budowlanego załączona została decyzja Szefostwa Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP o akceptacji lokalizacji przedmiotowej inwestycji oraz pismo Burmistrza Olesna informujące, że działka, na której jest projektowana przedmiotowa inwestycja posiada dostęp do drogi publicznej poprzez istniejący zjazd z drogi publicznej gminnej ul. [...] w [...]. Oprócz tego dołączono analizę rozkładu pól elektromagnetycznych wokół stacji bazowej oraz kwalifikację przedsięwzięcia, z której wynika, że przedmiotowa inwestycja nie została zakwalifikowana do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco lub mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

Pismem z dnia 18 grudnia 2019 r. odwołanie od powyższej decyzji wniósł T. W., wskazując na brak podstaw do stwierdzenia, że planowana inwestycja zgodna jest z postanowieniami planu miejscowego. Wskazał również, że obszar oddziaływania sumy anten emitujących pole elektromagnetyczne w przyszłości może ulec zmianie, a tym samym wysokość budynków może być wyższa.

Pismami z dnia 17 grudnia 2019 r. odwołanie od decyzji Starosty Oleskiego wnieśli również A. i P. K. oraz pismem z dnia 11 grudnia 2019 r. A. B., wskazując, że teren objęty przedmiotową inwestycją nie spełnia warunków terenów przemysłowych.

Odrębnym pismem z dnia 16 grudnia 2019 r. odwołanie od tej decyzji wniósł również L. W., zarzucając organowi brak szczegółowych ustaleń co do obszaru, na którym zostanie przekroczony poziom dopuszczalnych wartości pól elektromagnetycznych, a który będzie znajdował się w przestrzeni niedostępnej dla ludzi. Wskazał również, że nie otrzymał projektu, ani też jakiejkolwiek informacji o zakończeniu prac nad ostatecznym projektem, o jego zatwierdzeniu oraz o możliwości zapoznania się z ostatecznymi dowodami w sprawie.

W wyniku rozpoznania wniesionych odwołań, opisaną na wstępie decyzją z dnia 19 maja 2020 r., nr [...], Wojewoda Opolski utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. W motywach rozstrzygnięcia Wojewoda argumentował, że zgodnie z art. 4 Prawa budowlanego, każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności pozwoleń, o których mowa w art. 23 ust. 1 i art. 26 ust. 1 oraz decyzji, o której mowa wart, 27 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz.U. z 2018 r. poz. 2214 oraz z 2019 r. poz. 125 i 730), jeżeli są one wymagane, złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Do wniosku o pozwoleniu na budowę, inwestor winien dołączyć dokumenty, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 1, 2 i 9 Prawa budowlanego. Zgodnie z art. 35 ust. 1-4, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno-budowlanej dokonuje sprawdzeń wymaganych tym przepisem. W razie stwierdzenia naruszeń w zakresie przewidzianym w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. Natomiast w razie spełnienia wymagań określonych w art. 35 ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 35 ust. 3 i ust. 4 Prawa budowlanego). Uwzględniając powyższe organ stwierdził, że na terenie objętym wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w rejonie ulic: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...] w [...], przyjęty uchwałą Nr XXI/157/12 Rady Miejskiej w Oleśnie. Teren, na którym znajduje się działka nr a został określony symbolem 1C, tj. tereny infrastruktury technicznej. Stosownie do § 43 pkt 2 lit. c powyższej uchwały, na terenie tym przeznaczeniem uzupełniającym są obiekty, urządzenia i sieci infrastruktury technicznej niezwiązane z zaopatrzeniem w ciepło. Jednocześnie ustalono maksymalną wysokość budynków, liczoną od naturalnego poziomu gruntu do najwyższego punktu dachu, która nie może przekraczać 10 m. Jak stanowi art. 3 pkt. 2 Prawa budowlanego, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Zgodnie z projektem budowlanym, stacja bazowa nr [...] składa się ze stalowej wieży kratowej typu [...] o łącznej wysokości 55,95 m n.p.t, posadowionej na płytowym fundamencie o rzucie kwadratu. Bezsprzecznie przedmiotowa inwestycja nie jest budynkiem, a więc nie obowiązuje jej ograniczenie wysokości. Organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2410 ze zm.), infrastruktura techniczna to każdy element infrastruktury lub sieci, który może służyć do umieszczenia w nim lub na nim elementów infrastruktury lub sieci telekomunikacyjnej, nie stając się jednocześnie aktywnym elementem tej sieci telekomunikacyjnej, taki jak rurociągi, kanalizacja, maszty, kanały, komory, studzienki, szafki, budynki i wejścia do budynków, instalacje antenowe, wieże i słupy. Dlatego przedmiotowa inwestycja jest zgodna z obowiązującym na terenie miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Ponadto, stosownie do jego § 12 pkt 6 lit. a, na obszarze planu dopuszcza się lokalizację infrastruktury telekomunikacyjnej w zakresie łączności publicznej.

W dalszej kolejności, odwołując się do treści § 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie, organ wyjaśnił, że przy określaniu usytuowania wolno stojących konstrukcji wsporczych anten i urządzeń radiowych należy kierować się względami technologicznymi oraz wymaganiami bezpieczeństwa dotyczącymi w szczególności: 1) ochrony przed polem elektromagnetycznym, z uwzględnieniem dopuszczalnych poziomów promieniowania, jakie mogą występować w środowisku; 2) bezpieczeństwa i higieny pracy w pobliżu urządzeń wytwarzających pole elektromagnetyczne. Podkreślił, że zgodnie z art. 124 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, przez miejsca dostępne dla ludności rozumie się wszelkie miejsca, z wyjątkiem miejsc, do których dostęp ludności jest zabroniony lub niemożliwy bez użycia sprzętu technicznego. Uwzględniając powyższe organ zauważył, że projekt budowlany został wykonany zgodnie z już nieobowiązującymi przepisami prawa, tj. wskazuje miejsca gdzie będzie występować gęstość mocy większa niż 0,1 W/m2. Z projektu budowlanego w pkt 9.2 pt. "Analiza otoczenia projektowanej inwestycji (obiektu budowlanego)" wynika, że zasięg sumarycznego pola elektromagnetycznego o poziomie wyższym niż 0,1 W/m2 występować będzie wyłącznie nad działkami a, f, g, b, c, d, e, w wolnej przestrzeni na wysokości powyżej 20,3 m n.p.t., na odcinku o długości równej 52,90 m. Organ zaznaczył, że z zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika, że na działkach nr a, b, c, d, e i f maksymalna wysokość budynków nie może przekraczać 10 m, natomiast na działkach nr g i h wysokość budynków nie może przekraczać 12 m. Dlatego w obrębie zasięgu sumarycznego pola elektromagnetycznego o poziomie wyższym niż 0,1 W/m2 na poziomie zawieszenia anten wytwarzanego przez instalacje planowanej inwestycji [...] nie występują oraz nie mogą powstać miejsca dostępne dla ludności. Niezależnie od powyższego organ zauważył, że zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r. rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 17 grudnia 2019 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku (Dz. U. z 2019 r. poz. 2448), dopuszczalna gęstość mocy dla miejsc dla ludności wynosi 10 W/m2. Skoro przedmiotowa inwestycja jest zgodna z wcześniej obowiązującymi przepisami tj. gęstość mocy nie mogła przekraczaj 0,1 W/m2, to tym bardziej inwestycja ta będzie spełniała parametry, o których mowa w obowiązujących obecnie przepisach, tj. gęstość mocy nie może przekraczać 10 W/m2. Wojewoda zaznaczył również, że z analizy załączonych do wniosku dokumentów, w tym opisu technicznego do projektu budowlanego wynika, że przedmiotowa inwestycja nie zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco lub mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, gdyż przedsięwzięcie nie osiąga progów wskazanych w § 2 ust. 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2016 r. poz. 71). Do wniosku zostało ponadto dołączone oświadczenie projektanta posiadającego uprawnienia budowlane do projektowania w specjalność konstrukcyjno-budowlanej, że wnioskowana instalacja radiokomunikacyjna nie spełnia warunków, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 60 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko. Inwestycja nie wymaga zatem uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wojewody, przedmiotowa inwestycja zlokalizowana na działce oznaczonej w operacie ewidencji gruntów i budynków numerem a w [...] nie narusza przepisów odrębnych, a tym samym jest zgodna z zapisami obwiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W dalszej kolejności odnosząc się do zarzutu odwołania dotyczącego niezapewnienia stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania organ wyjaśnił, że Starosta Oleski pismem z dnia 20 listopada 2019 r. zawiadomił strony o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym. Ostatnie pismo wniesione przez pełnomocnika inwestora wpłynęło do siedziby Starostwa Powiatowego w Oleśnie dnia 13 listopada 2019 r. Organ wyjaśnił, że stosownie do treści art. 73 § 1a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zm.), zwanej dalej K.p.a., czynności określone w § 1 (tj. strona ma prawo wglądu w akta sprawy, sporządzania z nich notatek, kopii lub odpisów), są dokonywane w lokalu organu administracji publicznej w obecności pracownika tego organu, a zatem nie ma podstawy prawnej do tego, aby doręczać stronom postępowania projekt budowlany załączony do wniosku o pozwolenie na budowę.

Na decyzję Wojewody Opolskiego skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu wniosła A. K., reprezentowana przez pełnomocnika - adwokata T. C., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów według norm przypisanych w tym zastępstwa procesowego. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

1) art 7, art. 87 ust. 1 w związku z art. 79 ust 1 Konstytucji RP poprzez sporządzenie decyzji bez podania konkretnej jednostki redakcyjnej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, co uniemożliwia złożenie ewentualnej skargi kasacyjnej albowiem Trybunał Konstytucyjny kontroluje naruszenie konkretnego zastosowanego przepisu, a nie całości danego aktu normatywnego;

2) art. 7, art. 8 , art. 9, art. 77 § 1, art. 107 § 1 i § 3 K.p.a. poprzez brak wskazania konkretnej jednostki prawnej z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko wraz z jej uzasadnieniem, co stanowi rażące naruszenie prawa albowiem organ winien podać, jak ustalił a szczególnie na podstawie, jakich danych maksymalne moce, tilty anten, oraz jak rozumie pojęcie miejsc dostępnych dla ludności w rozumieniu art. 64 ust. 3 Konstytucji RP. Ponadto organ nie wyjaśnił dlaczego analizował tylko niewielką część mocy wiedząc, iż anteny są przystosowane do pracy o wielokrotnie wyższej mocy;

3) art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko w związku z przepisami § 2 ust 1 pkt 7 lit a-d w związku z § 3 ust. 8 pkt 1 lit a-g rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko poprzez brak uwzględnienia maksymalnych mocy, tiltów anten;

4) niezweryfikowanie mocy wyjściowej pojedynczego nadajnika TX z uwzględnieniem tolerancji tej mocy określonej przez producenta;

5) niedokonanie wyliczeń mocy EIRP w oparciu o budżet mocy w poszczególnych sektorach projektowanej stacji z uwzględnieniem tolerancji produkcyjnej podanych parametrów.

W uzasadnieniu stawianych zarzutów skarżąca wywiodła, że kwestionowana decyzja została wydana z rażącym naruszeniem przepisów art. 7, art. 77 § 1, art. 80 , art. 76 § 1, art 75 § 1 K.p.a., ponieważ organ nie uzasadnił w sposób wystarczający, dlaczego planowana inwestycja nie wymaga wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Akcentowała, że w zaskarżonej decyzji nie wskazano mocy anten, które były objęte analizą, ponadto organ odwoławczy nie dokonał jakichkolwiek własnych ustaleń tego czy określona inwestycja wymaga wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Przywołując liczne wyroki sądów administracyjnych wywodziła, że kwestia oddziaływania pola elektromagnetycznego wymaga uwzględnienia maksymalnego możliwego emitowania takiego pola z urządzenia, maksymalnego możliwego pochylenia osi wiązki promieniowania, ukształtowania terenu oraz istniejącego i potencjalnego zagospodarowania. W ocenie skarżącej, w przedmiotowej sprawie inwestycja dotyczy różnych grup anten o różnej mocy, dlatego organ winien uwzględnić kumulacje pól elektromagnetycznych, tak aby można było dokonać prawidłowej kwalifikacji przedmiotowej inwestycji. Organ wydając decyzję o lokalizacji stacji bazowej musi mieć pewność, że promieniowanie EIRP nie będzie dotyczyć miejsc dostępnych dla ludności. W ocenie skarżącej, brak wskazania konkretnej jednostki analizowanego rozporządzenia oraz ilości anten i ich maksymalnej mocy, a także maksymalnych pochyleń anten uniemożliwia podjęcie polemiki z wydaną decyzją.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Opolski, podtrzymując argumentację przedstawianą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniósł o oddalenie skargi.

Pismem procesowym z dnia 4 września 2020 r. B Sp. z o.o. z siedzibą w [...] wniosła o dopuszczenie jej do udziału w postępowaniu sądowym jako uczestnika postepowania. We wniosku wskazała, że jest wykonawcą inwestycji, dla której zaskarżoną decyzją zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę. Z tego względu uznała, że wynik postępowania sądowoadministracyjnego dotyczy jej interesu prawnego, bowiem rozstrzygnięcie bezpośrednio dotyczyło sfery jej uprawnień.

Pismem procesowym z dnia 9 września 2020 r. o dopuszczenie do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika postępowania wystąpiło również [...] Stowarzyszenie A z siedzibą w [...], wskazując, że przedmiot sprawy jest zgodny z celami statutowymi organizacji społecznej.

Postanowieniem z dnia 30 września 2020 r., sygn. akt II SA/Op 185/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu odmówił dopuszczenia do udziału w charakterze uczestnika postępowania Spółki B. Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy przez NSA, który postanowieniem z dnia 8 grudnia 2020 r., sygn. akt II OZ 1046/20, oddalił zażalenie wywiedzione przez Spółkę.

Natomiast, postanowieniem z dnia 19 stycznia 2021 r., sygn. akt 185/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, ponownie rozpoznając wniosek Stowarzyszenia A - na skutek uchylenia przez NSA postanowieniem z dnia 8 grudnia 2020 r., sygn. akt II OZ 1045/20, postanowienia tutejszego Sądu z dnia 30 września 2020 r., sygn. akt II SA/Op 185/20, odmawiającego dopuszczenia do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika postępowania – dopuścił je do udziału w postępowaniu jako uczestnika na prawach strony.

W piśmie procesowym z dnia 14 lutego 2021 r. uczestnik postępowania –[...] Stowarzyszenie A przedstawiło swoje stanowisko w sprawie z powołaniem na orzecznictwo, akcentując, że wydane decyzje nie zawierają uzasadnienia merytorycznego w zakresie braku konieczności uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji. Z wydanych decyzji nie wynika również jakie moce EIRP anten objęto analizą, czy zweryfikowano je i ustalono maksymalne moce EIRP oraz czy uwzględniono możliwość pochylenia osi głównych wiązek promieniowania tych anten (tlit). Ponadto organy nie dokonały ustaleń w zakresie zgodności projektu budowlanego z § 11 ust. 2 pkt 11 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego. W ocenie uczestnika postępowania, wydane decyzje nie spełniają wymogów K.p.a., a ustalenia rzeczywistych mocy EIRP anten oraz możliwość pochyleń tych anten jest istotne, gdyż Spółka dokonuje rozbudowy wszystkich stacji wielokrotnie podwyższając ich moc.

Wojewódzki Sąd Administracyjny Opolu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 137) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania.

Stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a, który nie miał w sprawie zastosowania. Przy czym, przeprowadzając kontrolę, sąd bierze pod uwagę stan faktyczny oraz stan prawny istniejący w momencie podejmowania przez organ administracji kontrolowanego aktu administracyjnego – co jest istotne w niniejszej sprawie.

Na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a., uwzględnienie skargi na decyzję następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c). W takich przypadkach sąd uchyla zaskarżoną decyzję. Stosownie do treści art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. sąd stwierdza nieważność decyzji, gdy zachodzą przesłanki nieważności określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego, nadal zwanego K.p.a., lub w innych przepisach. W myśl art. 145 § 1 pkt 3 P.p.s.a., uwzględniając skargę na decyzję, sąd stwierdza jej wydanie z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w K.p.a. lub innych przepisach. Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi sąd ją oddala zgodnie z art. 151 P.p.s.a.

Przeprowadzona w niniejszej sprawie przez Sąd, we wskazanym zakresie i według wskazanych kryteriów, kontrola legalności zaskarżonej decyzji, a także – z mocy art. 135 P.p.s.a - decyzji utrzymanej nią w mocy wykazała, że akty te wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa, skutkującym koniecznością ich uchylenia na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c P.p.s.a.

Uzasadniając powyższą ocenę, w pierwszej kolejności przypomnieć trzeba, że dokonując ustaleń na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, zwanej nadal Prawem budowlanym, organy stwierdziły, iż projekt budowlany przedłożony do zatwierdzenia przez inwestora nie narusza ustaleń obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie zachodziła również konieczność przeprowadzenia postępowania w zakresie oceny oddziaływania na środowisko, gdyż realizacja planowanego przedsięwzięcia nie spowoduje zagrożenia dla zdrowia ludzi, związanego z przekroczeniem dopuszczalnych wartości mocy promieniowania elektromagnetycznego, to jest o gęstości przekraczającej 0,1 W/m2, oraz nie spowoduje ograniczeń w zabudowie, gdyż nie może ona mieć wyższej zabudowy niż 12 m, wobec czego zaistniała podstawa do wydania decyzji pozytywnej dla inwestora.

W związku z powyższym wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza m.in. zgodność inwestycji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (pkt 1). Poza tym organ sprawdza zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi (pkt 2) oraz kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7, oraz dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 6 (pkt 3).

Cytowany przepis ustawy Prawo budowlane określa zakres obowiązków organu, których celem jest kompleksowe sprawdzenie projektu budowlanego w fazie wyjaśniającej postępowania administracyjnego w sprawie pozwolenia na budowę i zatwierdzenia projektu budowlanego. Ponadto pozwolenia na budowę udziela się dla konkretnego przedsięwzięcia, określonego przez inwestora we wniosku inicjującym postępowanie w tej sprawie.

Stosownie natomiast do art. 32 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, pozwolenie na budowę lub rozbiórkę obiektu budowlanego może być wydane po uprzednim przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko albo oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, jeżeli jest ona wymagana przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, nadal zwanej ustawą.

Zgodnie z art. 71 ustawy decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach określa środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia (ust.1). Uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane dla planowanych przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko (ust. 2 pkt 1 i 2). Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na budowę, decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego oraz decyzji o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych - wydawanych na podstawie Prawa budowlanego (art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy).

Z zestawienia treści powyższych przepisów wynika zatem, iż wobec treści art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego rolą organu administracji architektoniczno-budowlanej jest ustalenie, czy inwestycja objęta wnioskiem o udzielenia pozwolenia na budowę wymaga uprzedniego uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzięcia. Organ administracji architektoniczno-budowlanej zobligowany jest w tym celu dokonać kwalifikacji projektowanej inwestycji w świetle przepisów rozporządzenia w sprawie oddziaływania przedsięwzięć na środowisko. Zauważyć w tym miejscu należy, iż w dacie orzekania przez organy administracji w niniejszej sprawie kategorie przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz rodzaje przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko określono w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2016 r. poz. 71 - zwanego dalej rozporządzeniem), natomiast w dniu 11 października 2019 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2019 r. poz. 1839). Zgodnie z § 4 ww. rozporządzenia z dnia 10 września 2019 r. do spraw wszczętych, a niezakończonych stosujemy przepisy dotychczasowe, a zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie będą miały przepisy rozporządzenia z 2010 r.

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:

a) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

b) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

c) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

d) 20 000 W - przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.

Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:

a) 15 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 5 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

b) 100 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 20 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

c) 500 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 40 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

d) 1000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 70 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

e) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m i nie mniejszej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

f) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m i nie mniejszej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

g) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 300 m i nie mniejszej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny - przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.

W myśl § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami planowanego, realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w ust. 1. Przy czym przez planowane przedsięwzięcie rozumie się w tym przypadku przedsięwzięcie, w stosunku do którego zostało wszczęte postępowanie w sprawie wydania jednej z decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, lub dokonano zgłoszenia, o którym mowa w art. 72 ust. 1a tej ustawy.

Organ administracji architektoniczno-budowlanej, kontrolując w zakresie zgodności z wymogami dotyczącymi ochrony środowiska przedłożony mu do zatwierdzenia projekt budowlany dotyczący urządzenia radiokomunikacyjnego, do jakich zaliczają się stacje bazowe telefonii komórkowych, winien ocenić czy równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny względem osi głównej wiązki promieniowania tej anteny wynosi nie mniej niż wartości poddane w tych przepisach, w relacji do podanych tam odległości miejsc dostępnych dla ludności, przy czym jeżeli sprawa dotyczy instalacji wytwarzających promieniowanie, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia, tj. mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, obowiązkiem organu jest zsumowanie promieniowania wytwarzanego przez wszystkie anteny zamontowane na tej samej stacji bazowej -wieży. Powyższe dane winny wynikać z przedłożonego do zatwierdzenia projektu budowlanego budowy stacji bazowej telefonii komórkowej, gdyż to zatwierdzony projekt budowlany determinuje zakres inwestycji jaka może zostać legalnie wykonana (por. art. 28 ust. 1, art. 34 ust. 4, art. 36a art. 51 ust.1 pkt 3 Prawa budowlanego). Ustalenia zatwierdzonego decyzją projektu budowlanego, w tym określone w nim parametry techniczne planowanego, obiektu są wiążące dla inwestora w toku jego realizacji jak też dla szeroko rozumianych organów budowlanych. W ugruntowanym orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że w odniesieniu do przedsięwzięć stanowiących instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujących pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w przypadku instalacji wieloantenowych kwalifikacja przedsięwzięcia, jako mogącego zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko musi uwzględniać możliwość kumulacji wartości parametrów minimalnej równoważnej mocy promieniowana izotropowego wyznaczonych dla wszystkich pojedynczych anten wchodzących w skład całej instalacji. Dlatego, po przeprowadzeniu stosownych ustaleń i obliczeń uwzględniających możliwe kierunki (azymuty) promieniowania oraz pochylenia wiązek promieniowania poszczególnych anten, kwalifikacja przedsięwzięcia będącego wieloantenową instalacją w świetle wymogu przeprowadzenia oceny środowiskowej musi być rezultatem uprzedniej oceny możliwości zaistnienia zjawiska interferencji fal elektromagnetycznych skorelowanych (zgodnych) w fazach oraz wynikającej z niego kumulacji wartości mocy promieniowania elektromagnetycznego ustalonych dla wszystkich pojedynczych anten wchodzących w skład danej instalacji (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. akt II OSK 271/18; z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. akt II OSK 2706/13; z dnia 29 września 2015 r., sygn. akt II OSK 139/14; z dnia 1 grudnia 2015 r., sygn. akt II OSK 801/14; z dnia 22 lutego 2017 r., sygn. akt II OSK 1494/15; z dnia 10 maja 2018 r., sygn. akt II OSK 2877/17; z dnia 26 lutego 2018 r., sygn. akt II OSK 1050/18 - wszystkie orzeczenia dostępne na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Dopiero określenie tych poszczególnych parametrów technicznych inwestycji i ustalenie okoliczności jej lokalizacji (np. względem miejsc dostępnych dla ludzi) może stanowić punkty wyjścia do dokonania kwalifikacji inwestycji pod względem uwarunkowań środowiskowych (por. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2014 r., sygn. akt II OSK 104/13).

Kwalifikacja inwestycji z punktu widzenia wymogów ochrony środowiska, w tym potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko zakończonego wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, dokonuje się na podstawie dokumentacji przedłożonej przez inwestora z projektem budowlanym i materiałów zgromadzonych toku postępowania. Zebrany w sposób wyczerpujący materiał dowodowy organ zobowiązany jest rozpatrzyć w jego całokształcie i poddać swobodnej ocenie zgodnie z art. 80 K.p.a. Na organie procedującym w sprawie pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej spoczywa bowiem obowiązek skrupulatnego ustalenia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych i podjęcia niezbędnych czynności procesowych celem wyjaśnienia pojawiających się braków czy nieścisłości, w szczególności - kwestii dotyczącej inwestycji, których ocena wymaga wiedzy specjalistycznej i które, będąc istotnymi przedsięwzięciami dla zaspokajania potrzeb społecznych, rodzą jednocześnie pewien niepokój lub opór społeczności lokalnej albo prowadzą do konfliktów pomiędzy inwestorem i mieszkańcami. Zasada budowania zaufania, zgodnie z art. 8 K.p.a., zaliczana jest do najważniejszych zasad postępowania administracyjnego. W przypadku, gdy przedmiotem jest ważna społecznie i rozwojowo inwestycja, która budzi niepokój uczestników, nakaz budowania zaufania przez organ wyraża się w obowiązku skrupulatnego dochowania form działania administracji, bezstronności działania, profesjonalizmu i transparentności przy podejmowanych decyzjach i analizach. Tylko poprzez wysoką jakość czynności postępowania, ich transparentność oraz wykazaną skrupulatność w ocenie sprawy przez organ uczestnicy mogą nabrać zaufania do działania organów administracji publicznej i przekonania o trafności rozstrzygnięć.

W okolicznościach niniejszej sprawy z uwagi na charakter wyrażanych przez skarżącą oraz uczestnika postępowania zastrzeżeń, organ winien zatem odpowiednio wyjaśnić kwestię oceny zgodności przedsięwzięcia z wymogami ochrony środowiska.

Zaznaczyć również należy, że w postępowaniu o pozwolenie na budowę organ nie może oprzeć się tylko na kwalifikacji przedsięwzięcia sporządzonej na zlecenie inwestora, ale musi potraktować ją jako stanowisko strony podlegające ocenie, dokonać tej oceny i wypowiedzieć się dlaczego zgadza się (bądź nie) z zaproponowaną kwalifikacją planowanej inwestycji. Przedłożona przez inwestora dokumentacja projektowa winna być dla organów architektoniczno - budowlanych wyłącznie punktem wyjścia do poczynienia własnych, krytycznych ustaleń w zakresie kwalifikacji środowiskowej planowanego przedsięwzięcia. Tylko bowiem wówczas jest możliwe poczynienie bezstronnych, obiektywnych i merytorycznych ustaleń w zakresie potrzeby przeprowadzania oceny oddziaływania inwestycji na środowisko, a w dalszej kolejności, ustalenia konieczności uzyskania decyzji środowiskowej. Jakkolwiek organ nie ma kompetencji do ingerencji lub modyfikacji zasadniczego kształtu planowanej inwestycji, gdyż zależy to wyłącznie od woli inwestora, to jednak nie może uchylać się od dokładnej i merytorycznej oceny, czy legalna realizacja przedsięwzięcia w zaplanowanym przez inwestora kształcie, ze względu na zakres jego przewidywanego i możliwego oddziaływania na środowisko, nie powinna zostać uzależniona od określenia istotnych warunków korzystania ze środowiska oraz wymagań dotyczących ochrony środowiska (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 30 września 2020 r., sygn. akt II SA/Gd 728/19).

Decyzja określająca uwarunkowania środowiskowe wydawana jest bowiem w celu umożliwienia organowi, wydającemu decyzję stanowiącą podstawę realizacji przedsięwzięcia, wprowadzenie do postanowień gwarantujących minimalizację negatywnego oddziaływania na środowisko. Należy jeszcze raz podkreślić, że ustalenie takich środowiskowych uwarunkowań nie oznacza braku możliwości realizacji przedsięwzięcia. Wręcz przeciwnie, pozwoli stworzyć warunki umożliwiające legalną realizację i eksploatację przedsięwzięcia nieobojętnego dla środowiska, w tym dla zdrowia i warunków życia ludzi. Daje to z jednej strony szansę na zaspokojenie potrzeb inwestycyjnych inwestora, a z drugiej na zadośćuczynienie wymogom ochrony środowiska. Przepis art. 74 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej czyni zdrowe i środowisko wartościami objętymi troską państwa i jego obywateli. Ochrona środowiska jest zadaniem państwa (art. 5), z którym związane są konkretne obowiązki spoczywające na organach władzy publicznej (art. 68 ust. 4, art. 74 ust. 1, 2 i 3).

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego oraz z uzasadnień kwestionowanych decyzji wynika, że organy administracji nie ustaliły wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Kwalifikacja środowiskowa przedsięwzięcia na potrzeby oceny jego zgodności z wymaganiami ochrony środowiska została poczyniona przez organy pobieżnie bez dokonania wyczerpującej, oceny tego materiału.

Do wniosku o pozwolenie na budowę przedmiotowej stacji bazowej telefonii komórkowej inwestor przedłożył projekt budowlany obejmujący budowę stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] numer [...] wraz z kablową linią zasilającą. Z opisu technicznego planowanej inwestycji zawartego w projekcie wynika, że obejmować ona będzie instalację anten sektorowych i radioliniowych na stalowej wieży kratowej o łącznej wysokości 55,95 m n.p.t., posadowionej na płytowym fundamencie. Na stronie 59 projektu budowlanego w tabeli nr 1 zatytułowanej "Parametry techniczne i maksymalne zasięgi pól elektromagnetycznych o poziomach wyższych niż 0,1 W/m2 oraz sumaryczne moce EIRP wyznaczone dla anten stacji bazowej" wyszczególniono anteny sektorowe i radioliniowe stanowiące zasadniczy element inwestycji. Anteny sektorowe scharakteryzowano podając następujące dane: model, azymut, wysokość zawieszenia (środek elektryczny), pasmo pracy, maksymalną moc nadajnika, tłumienie toru antenowego, maksymalne pochylenie osi głównej wiązki (tlit), równoważną moc promieniowania izotopowo (EIRP) na pasmo, zasięg występowania obszaru pola EM o poziomie wyższym od 0,1 W/m2 na pasmo, sumę EIRP dla azymutu/anteny, zasięg występowania obszaru pola EM o poziomie wyższym od 0,1 W/m2 dla azymutu/anteny. Jako typ anten sektorowych planowanych do montażu wskazano anteny typu [...]. Takie dane wynikają też z dołączonego do wniosku o pozwolenie na budowę opracowania pt.: "Analiza rozkładu pól elektromagnetycznych wokół stacji bazowej - Instalacja radiokomunikacyjna [...]" oraz "Kwalifikacja przedsięwzięcia - Instalacji radiokomunikacyjnej [...]". Ponadto w tabeli nr 3, zatytułowanej "Parametry techniczne i maksymalne zasięgi pól elektromagnetycznych o poziomach wyższych niż 0,1 W/m2 oraz sumaryczne moce EIRP wyznaczone dla anten stacji bazowej [...]" (str. 59 projektu budowlanego) wskazano na: model, azymut, wysokość zawieszenia (środek elektryczny), pasmo pracy, maksymalne pochylenie osi głównej wiązki (tlit), EIRP na pasmo, zasięg występowania obszaru pola EM o poziomie wyższym od 0,1 W/m2 na pasmo, suma EIRP dla azymutu/anteny, zasięg występowania obszaru pola EM o poziomie wyższym od 0,1 W/m2 dla azymutu/anteny. Z analizy ww. dokumentów wynika, że autor opracowania określił równoważną moc promieniowania izotropowo (EIRP) dla każdej z sześciu anten sektorowych i pięciu radioliniowych. I tak dla anten sektorowych: 1930W azymut 80; 1586W azymut 80; 1930W azymut 180; 1586W azymut 180; 1930W azymut 310; 1586W azymut 310, natomiast dla anten radioliniowych: 5888W azymut 29; 1778W azymut 89; 1072W azymut 117; 2630W azymut 266 i 2630W azymut 287. W opracowaniu tym wskazano, że wypadkowa równoważna moc promieniowana izotropowo (EIRP) na pasmo zawiera się w przedziale 1586-1930W, maksymalne pochylenie osi głównej (tlit) 100, zasięg występowania obszaru pola EM o poziomie wyższym od 0,1W/m2 - 52,9 m, a wysokość zawieszenia poszczególnych anten - 53 m n.p.t. - w przypadku anten sektorowych oraz 50,3 i 51,0 m n.p.t. - w przypadku anten radioliniowych. Wskazano również, że maksymalne obszary pola o poziomie wyższym niż 0,1W/m2 zarówno dla planowanej instalacji operatora [...], jak i istniejącej instalacji operatora [...] częściowo na siebie zachodzą, jednakże ze względu na różnice w wysokości zawieszenia anten obu instalacji (tj. 20 m różnicy), ich oddalenie (ok. 75 m) - kumulacja oddziaływania pochodzącego od obu instalacji zachodzi w minimalnym stopniu oraz na znacznej wysokości ponad powierzchnią terenu z dala od miejsc dostępnych dla ludzi. Jednocześnie autor opracowania, jak również w projekcie budowlanym (str. 65) zwrócono uwagę, że podane modele anten i ich parametry pracy stanowią przykładową konfigurację antenową, bazującą na aktualnie dostępnym na rynku sprzęcie telekomunikacyjnym, a inwestor ma prawo wykorzystać urządzenie innego typu, stosownie do ich dostępności na rynku pod warunkiem zachowania zdeklarowanych wartości mocy promieniowanych izotropowo (EIRP) i wskazanych, maksymalnych pochyleń osi głównych wiązek. Nie określono natomiast w projekcie, czy anteny te będą zdalnie nachylane względem powierzchni terenu.

Zauważyć należy, iż z ukształtowanej już linii orzeczniczej, którą Sąd w pełni podziela, kwestia oddziaływania pola elektromagnetycznego wymaga uwzględnienia maksymalnego możliwego emitowania pola z tego urządzenia, maksymalnego możliwego pochylenia osi wiązki promieniowania, ukształtowania terenu oraz istniejącego i potencjalnego zagospodarowania (por. wyroki NSA: z dnia 7 września 2017 r., sygn. akt II OSK 3083/15; z dnia 11 lipca 2018 r., sygn. akt II OSK 907/18; z dnia 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt II OSK 3008/18; z dnia 9 czerwca 2017 r., sygn. akt II OSK 1839/16; z dnia 9 grudnia 2016 r., sygn. akt II OSK 708/15). W rozpoznawanej, w sprawie organ administracji architektoniczno - budowlanej nie wyjaśnił w sposób jednoznaczny istotnej dla kwalifikacji przedsięwzięcia kwestii, jak odpowiednie pochylenie anten zostanie osiągnięte według założeń konstrukcyjnych, czy możliwa jest zmiana pochylenia wiązek promieniowania poszczególnych anten oraz czy możliwa jest zmiana ich azymutu. Sąd podkreśla, że w istocie organ nie dokonał weryfikacji tej inwestycji pod kątem możliwości emisyjnych planowanych anten wynikających z ich uwarunkowań technicznych, ale zaakceptował konfigurację anten przedstawioną przez inwestora, która w świetle możliwości technicznych tych urządzeń jest tylko jedną z wielu możliwych. Nie można bowiem wykluczyć sytuacji (a brak w tym zakresie informacji w aktach sprawy), że operator anten może zdalnie nimi sterować, co spowoduje zmianę ustawienia anten po uruchomieniu instalacji. Dodatkowo niekontrolowana zmiana położenia anten może być spowodowana warunkami atmosferycznymi. Prawidłowe ustalenie stanu sprawy wymaga zatem od organu zbadania planowanej inwestycji, poddając wnikliwej analizie parametry techniczne i użytkowe urządzenia wskazane przez inwestora, bez których nie sposób rozstrzygnąć o oddziaływaniu inwestycji na otoczenie. Dopiero uwzględnienie maksymalnego pochylenia anteny pozwoli na określenie, czy w normatywnie określonych w rozporządzeniu odległościach od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania anteny, znajdują się miejsca dostępne dla ludności, jak jest to normowane w przepisach ww. rozporządzenia. Okoliczność ta winna podlegać wyjaśnieniu, a w razie stwierdzenia istnienia możliwości regulacji pochylenia anten większej niż deklarowana przez inwestora należy ustalić oddziaływanie anteny od minimalnego do maksymalnego jej pochylenia, aby jednoznacznie ustalić od jakiej do jakiej wysokości od poziomu terenu oraz w jakiej odległości od anten i płaszczyźnie możliwe jest ewentualne oddziaływanie promieniowania na miejsca dostępne dla ludności w przypadku nachylenia anten pod różnym kątem. Powyższe rozważania odnoszą się również do ewentualnej, możliwej zmiany ustawienia azymutu anten tworzących radiolinię. Nie ustalono bowiem, czy możliwa jest zmiana azymutu tych anten oraz jaki jest zakres możliwego ustawienia azymutu, a w konsekwencji, czy spowoduje to przekroczenie dopuszczalnych norm przewidzianych w obowiązującym w dniu wydania zaskarżonej decyzji rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 17 grudnia 2019 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku (Dz. U. z 2019 r. poz. 2448).

Nie weryfikując danych wskazanych przez inwestora organy nie mogły poczynić prawidłowych ustaleń faktycznych, mogących stanowić podstawę rozstrzygnięcia. Przeprowadzone postępowanie nie dostarczyło materiału do tego, ażeby dokonać prawidłowej kwalifikacji środowiskowej planowanych instalacji radiokomunikacyjnych w świetle przepisów rozporządzenia i zweryfikować zgodność inwestycji z wymaganiami ochrony środowiska. Sąd zwraca uwagę, że organy administracji architektoniczno-budowlanej dokonały kwalifikacji planowanego przedsięwzięcia jako niewymagającego przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko opierając się jedynie na kwalifikacji przedsięwzięcia sporządzonej przez autora projektu budowlanego. Projektant uznał, że inwestycja nie należy do przedsięwzięć mogących zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, gdyż obejmuje radiolinie, a stosownie do treści § 2 ust. 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. do przedsięwzięć mogących zawsze albo potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zaliczono instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne z wyłączeniem radiolinii. Godzi się jednak zauważyć, że z przedłożonego do zatwierdzenia projektu budowlanego (str. 59, tabela nr 1) wynika, iż projektowane przedsięwzięcie inwestycyjne tylko w części obejmuje radiolinie a w pozostałym zakresie anteny sektorowe. Organy obu instancji winny zatem, stosownie do wymogów art. 7, 77 i 107 K.p.a., rozważyć tę istotna dla sprawy okoliczność faktyczną w kontekście powołanych wyżej przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. i dać temu wyraz w uzasadnieniu decyzji.

Wszelkie rozstrzygnięcia podjęte na podstawie skontrolowanego przez Sąd materiału dowodowego należało uznać za przedwczesne, albowiem nie wykluczono w sposób bezsporny możliwości emisji pola elektromagnetycznego w miejscach dostępnych dla ludności i w wartościach, o których mowa w rozporządzeniu, a także nie zweryfikowano dokonanej przez autora projektu kwalifikacji przedsięwzięcia.

Z uwagi na ujawnione nieprawidłowości, sprowadzające się do braku dokonania wymaganych ustaleń i oceny, nie jest możliwe zweryfikowanie trafności stanowiska organów, co do prawidłowej kwalifikacji środowiskowej planowanego przedsięwzięcia. Rolą Sądu nie jest bowiem wyręczanie organów w ustalaniu okoliczności faktycznych sprawy oraz badanie dowodów, lecz kontrola zgodności z prawem działań podejmowanych przez organy. Dokonując oceny w powyższym zakresie, Sąd nie rozstrzyga o meritum sprawy, gdyż nie będąc kolejną instancją w postępowaniu administracyjnym, nie zastępuje organów w rozpatrywaniu spraw.

W tych okolicznościach należało stwierdzić, że decyzje wydane w niniejszej sprawie przez organy obu instancji zapadły z naruszeniem art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 K.p.a., które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w związku z art. 135 P.p.s.a. uchylił zarówno zaskarżoną decyzję Wojewody, jak i poprzedzającą ją decyzję Starosty Oleskiego z dnia 4 grudnia 2019 r. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a., zasadzając na rzecz skarżącej kwotę 997 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, na którą oprócz wpisu sądowego od skargi w wysokości 500 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł składa się również wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 480 zł, określone na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800).

Wskazania co do dalszego postępowania wynikają wprost z treści uzasadnienia niniejszego wyroku i sprowadzają się do ponownego rozpoznania sprawy na podstawie prawidłowo zebranego i rozpatrzonego materiału dowodowego. Rzeczą organów przy ponownym rozpatrywaniu sprawy będzie usunięcie dostrzeżonych naruszeń i dokonanie ustaleń co do kwalifikacji środowiskowej planowanego przedsięwzięcia. W szczególności organ rozważy, istnienie możliwości regulacji pochylenia anten deklarowanych przez inwestora, ustali oddziaływanie anteny od minimalnego do maksymalnego jej pochylenia, a także w jakiej odległości od anten i płaszczyźnie możliwe jest ewentualne oddziaływanie promieniowania na miejsca dostępne dla ludności w przypadku nachylenia anten pod różnym kątem. Ponadto organ ustali, czy możliwa jest zmiana azymutu anten, podając zakres ustawienia azymutu a także uwzględni kumulację mocy poszczególnych anten, w tym usytuowanych w odległości 75 m od planowanej inwestycji anten istniejącej stacji bazowej operatora [...]. W razie powzięcia wątpliwości co do tego, czy planowane przedsięwzięcie wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, czy też nie, organ ma prawo do zobowiązania inwestora do przedłożenia postanowienia, o którym mowa w art. 63 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziału społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko. Dodać również należy, iż uwagi na treść § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, które weszło w życie dnia 11 października 2019 r. do spraw wszczętych, a niezakończonych przed tym dniem stosuje się przepisy dotychczasowego rozporządzenia, co oznacza, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ zobligowany będzie stosować nadal przepisy rozporządzenia z 2010 r.