Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz Sędzia NSA Joanna Kabat - Rembelska Sędzia del. WSA Dariusz Dudra (spr.) Protokolant Magdalena Sagan po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej C. R. R. i M. P. w Z. Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 listopada 2011 r. sygn. akt III SA/Wr 313/11 w sprawie ze skargi C. R. R. i M. P. w Z. Ś. na uchwałę Rady Powiatu w Z. Ś. z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie budżetu powiatu 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od C. R. R. i M. P. w Z. Ś. na rzecz Rady Powiatu w Z. Ś. 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z 30 listopada 2011 r. sygn. akt: III SA/Wr 313/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę [...] w [...] na Uchwałę Rady Powiatu Z. z dnia [...] listopada 2010 r., Nr [...] w sprawie Budżetu Powiatu Z. na rok [...]

Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2011 r. [...] dalej: skarżący – jako organ prowadzący zasadniczą szkołę zawodową - wezwał Radę Powiatu Ząbkowickiego do usunięcia naruszenia prawa zawartego w uchwale Rady Powiatu Z. Nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r. w sprawie Budżetu Powiatu Z. na rok [...] w części dotyczącej załącznika nr [...], dział [...], rozdział [...], § [...] określającego planowaną kwotę dotacji do szkoły zawodowej.

Rada powiatu Z. nie udzieliła odpowiedzi na pismo z [...] kwietnia 2011 r.

[...] jako organ prowadzący Zasadniczą Szkołę Zawodową wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na Uchwałę Rady Powiatu Ząbkowickiego Nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r. w sprawie Budżetu Powiatu [...]. Zarzucił jej naruszenie prawa materialnego: art. 90 ust. 2a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256 poz. 2572 ze zm.; dalej: ustawa o systemie oświaty), polegające na zaniżeniu kwoty dotacji przewidzianej na jednego ucznia. Zaplanowano wydatki dla [...] w kwocie [...] zł – załącznik nr [...], dział [...], rozdział [...], § [...].

[...] podał, że zgodnie z art. 90 ust. 2a ustawy o systemie oświaty dotacje dla szkół niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych, w których realizowany jest obowiązek nauki, przysługują na każdego ucznia w wysokości nie niższej niż kwota przewidziana na jednego ucznia danego typu i rodzaju szkoły w części oświatowej subwencji ogólnej otrzymywanej przez jednostkę samorządu terytorialnego, o której mowa ust. 1 i 2. Warunkiem jest, że osoba prowadząca szkołę poda organowi właściwemu do udzielania dotacji planowaną liczbę uczniów nie później niż do 30 września roku poprzedzającego rok udzielenia dotacji. Zastrzeżenie przekazania informacji o liczbie uczniów – w tej sprawie - zostało spełnione. Jednak praktyka stosowana przez jednostkę samorządu terytorialnego w latach 2008 - 2010 była sprzeczna z powyższym przepisem. Dotacja na jednego ucznia była zaniżana o około 50 % w stosunku do kwoty jaka powinna być przeznaczona na jednego ucznia.

Prawo do otrzymania dotacji wynikające z ustawy o systemie oświaty przyjmuje cechy prawa podmiotowego. Jest ono prawem bezwzględnym, niezbywalnym i przysługuje odpowiednio każdemu podmiotowi prowadzącemu niepubliczną szkołę, pod warunkiem, że do 30 września roku poprzedzającego rok otrzymania dotacji wystąpi do jednostki samorządu terytorialnego z wnioskiem o dotację i przedstawi projektowaną liczbę uczniów objętych działalnością edukacyjną. Jednostka samorządu terytorialnego nie jest więc upoważniona do szczegółowego ingerowania w sposób wydatkowania a tym bardziej do obniżania wysokości dotacji. Organ dotujący ma obowiązek przyznać dotację w kwocie nie niższej niż wynika to z subwencji oświatowej.

Rada Powiatu [...] w odpowiedzi na skargę wyjaśniła, że art. 90 ust. 2a ustawy o systemie oświaty różnicuje szkoły pod względem typu i rodzaju. Również w subwencji ogólnej otrzymywanej corocznie przez daną jednostkę samorządu terytorialnego także "widoczny" jest podział na typy i rodzaje szkół. Ustawa o systemie oświaty, wśród typów szkół ponadgimnazjalnych kształcących w zawodach, wymienia zasadnicze szkoły zawodowe, technika, technika uzupełniające. Nie jest natomiast zdefiniowane w tej ustawie pojęcie "rodzaju" szkoły.

Organ podkreślił, że wobec braku legalnej definicji terminu "rodzaj szkoły" uznaje się, że "rodzaj szkoły" to jej cechy szczególne, charakterystyczne w ramach danego typu szkoły. Natomiast [...] kształcąca młodocianych pracowników jest innym rodzajem szkoły niż Zasadnicza Szkoła Zawodowa dla młodzieży ze względu na odrębną organizację kształcenia zawodowego. Uczeń - młodociany pracownik Zasadniczej Szkoły Zawodowej na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego, szkoli się w danym zawodzie poza szkołą, u pracodawcy rzemieślnika. Natomiast uczeń [...] dla młodzieży odbywa praktyczną naukę zawodu w [...] , w warsztatach szkolnych lub u pracodawcy. Z uwagi na tę odrębną organizację kształcenia, charakterystycznymi cechami wyróżniającymi Zasadniczą Szkołę Zawodową dla młodocianych pracowników i Zasadniczą Szkołę Zawodową dla młodzieży jest liczba godzin nauki realizowana w tych rodzajach szkół. Z kolei kształcenie w tych zawodach w typie szkoły, jaką jest Zasadnicza Szkoła Zawodowa, w różnych jej "rodzajach", a więc cechach szczególnych, charakterystycznych w ramach danego typu szkoły wpływa na zróżnicowany charakter kosztów ponoszonych na utrzymanie tych szkół, co powinno być uwzględniane, bowiem ma to znaczący wpływ na określenie kwoty dotacji. Różnice wynikające z ramowych planów nauczania w zakresie szczególnie odnoszącym się do organizacji kształcenia zawodowego pozwalają uznać Zasadniczą Szkołę Zawodową dla młodocianych pracowników i Zasadniczą Szkołę Zawodową dla młodzieży za szkoły różnych rodzajów.

Oddalając skargę [...] Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu przyjął, że ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.; dalej: ustawa o samorządzie powiatowym) wprowadza wymógł naruszenia interesu lub uprawnienia przez uchwałę rady powiatu w sprawie z zakresu administracji publicznej. Jest to zwężenie legitymacji skargowej w stosunku do zasady ogólnej, wyrażonej w art. 50 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) Sąd jest zatem zobligowany do zbadania legitymacji procesowej strony skarżącej poprzez ustalenie, czy będąca przedmiotem skargi uchwała narusza jej prawem chroniony interes lub uprawnienie w sprawie z zakresu administracji publicznej. Pojecie "interesu prawnego (uprawnienia)" nie zostało co prawda normatywne dookreślone. Wskazuje się, że o tym, czy strona ma interes prawny (uprawnienie) a nie tylko faktyczny, decyduje ostatecznie to, czy jej żądanie znajduje oparcie w przepisach prawa publicznego, w szczególności prawa administracyjnego. Chodzi o przepis prawa administracyjnego, który daje osobie zainteresowanej możność określonego zachowania się, a zatem stwarza na rzecz tej osoby podmiotowe prawo publiczne.

Sąd I instancji podkreślił, że z regulacji art. 90 ust 1 i 2 ustawy o systemie oświaty wskazuje wynika uprawnienie dla szkoły niepublicznej do otrzymania dotacji. Wskazany wyżej przepis ustawy o systemie oświaty wskazuje jedynie przesłanki (podstawy) ustalenia wysokości dotacji. Kwota dotacji, jej wysokość wymaga konkretyzacji, w ramach uchwały jednostki samorządu terytorialnego, o której mowa w art. 90 ust. 4 ustawy o systemie oświaty. Zgodnie z tym przepisem, organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego ustala tryb udzielania i rozliczania dotacji, o których mowa w ust. 1a i 2a-3b, oraz tryb i zakres kontroli prawidłowości ich wykorzystywania, uwzględniając w szczególności podstawę obliczania dotacji, zakres danych, które powinny być zawarte we wniosku o udzielenie dotacji i w rozliczeniu jej wykorzystania, oraz termin i sposób rozliczenia dotacji.

Zdaniem Sądu w oparciu o powyższe rozwiązania, w tym postanowienia uchwały podjętej na podstawie art. 90 ust. 4 cyt. ustawy, organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego podejmuje czynności mające na celu ustalenie wysokości dotacji dla konkretnej placówki niepublicznej oraz przekazanie ustalonej kwoty tej placówce. W sprawie było to pismo Starosty Z. z dnia [...] stycznia 2011 r., informujące o podjęciu uchwały budżetowej na rok [...] i zaplanowaniu wydatków dla wskazanej szkoły w kwocie [...] zł. Dla ustalenia dotacji, jej przyznania nie wystarczy samo określenie wysokości planowanej dotacji dla danej szkoły niepublicznej lub placówki oświatowej w uchwale budżetowej rady powiatu (w załączniku nr [...] do Uchwały Rady Powiatu Z. Nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r. w sprawie Budżetu Powiatu Z., w której zaplanowano wysokość dotacji dla [...] w kwocie [...] zł). Samo określenie wysokości planowanej dotacji dla określonej szkoły w uchwale budżetowej rady powiatu nie rodzi określonego uprawnienia dla organu prowadzącego daną szkołę, co do możliwości jej zaskarżenia. Uchwała budżetowa powiatu jako plan dochodów i wydatków jednostki samorządu terytorialnego nie kreuje bezpośrednio żadnych uprawnień osób trzecich, czy też zobowiązań wobec osób trzecich. W odróżnieniu od uchwały rady powiatu opartej o upoważnienie wynikające z art. 90 ust. 4 ustawy o systemie oświaty, jej zapisy regulują uprawnienia, czy obowiązki osób trzecich. W odróżnieniu od czynności organów wykonawczych powiatu podejmowanych na podstawie art. 90 ust. 2a ustawy, mające na celu ustalenie wysokości dotacji dla placówek niepublicznych oraz przekazanie ustalonej kwoty.

[...] wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu oraz zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

- przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r, o samorządzie powiatowym (Dz. U, z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.) polegające uznaniu, że skarga została wniesiona przez podmiot nie posiadający ku temu legitymacji procesowej.

- art. 141 § 1 p.p.s.a. polegając na nie wskazaniu podstawy prawnej rozstrzygnięcia, lakonicznym uzasadnieniu uniemożliwiającym jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego i prawnego.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że WSA łączy pojęcie "interesu prawnego" z "uprawnieniami" mimo że przepis art. 87 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym wyraźnie je rozgranicza. W przedostatnim zdaniu uzasadnienia Sąd stwierdza" W tym stanie rzeczy skarga na uchwałę budżetową jako wniesiona przez podmiot nie posiadający ku temu legitymacji procesowej, nie może zostać uwzględniona." Takie stwierdzenia są niejasne i nie pozwala na stwierdzenie podstawy prawnej rozstrzygnięcia i nie spełnia zatem wymogów określonych w art. 141 § 4 p.p.s.a.

Skarżący podkreślił, że zaskarżona uchwała w sposób bezpośredni wpływa na prawa i obowiązki szkoły i strony skarżącej jako osoby prowadzącej taką placówkę. Skarżąca jest adresatem art. 90 ust, 2a ustawy o systemie oświaty. Tym samym posiada interes prawny w takim ukształtowaniu treści uchwały o wysokości dotacji. Treść uchwały bezpośrednio wpływa na sytuację prawną kierowanej przez stronę skarżącą placówki w zakresie realizacji jej uprawnień do ustawowych dotacji, które wynikają z norm prawa materialnego art. 90 ust. 1 i 2a cyt. ustawy. Uchwała Rady Powiatu Z. z dnia [...] listopada 2010r. nr [...] w przedmiocie budżetu Powiatu Z. na rok [...] r. w kwestii wysokości dotacji na szkołę stanowi naruszenie art. 90 ust. 2a ustawy o systemie oświaty bowiem przyznana wysokość dotacji jest niższa niż kwota przewidziana na jednego ucznia w części oświatowej subwencji ogólnej otrzymywanej przez jednostkę samorządu terytorialnego.

W ocenie autora skargi kasacyjnej interes prawny lub uprawnienie skarżącej określone w art. 87 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym wynika zatem z art. 90 ust. 1 i 2a ustawy o systemie oświaty. Przepis art. 90 ust. 2a nakłada na organ prowadzący szkołę obowiązek podania informacji o planowanej liczbie uczniów nie później niż do 30 września roku poprzedzającego rok udzielenia dotacji.

Zdaniem skarżącego Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał również błędnej wykładni art. 90 ust 4 ustawy o systemie oświaty stwierdzając, że jej zapisy regulują niewątpliwie uprawnienia czy obowiązki osób trzecich. W przepisie art. 90 ust. 4 ustawy o systemie oświaty ustawodawca przekazał organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego kompetencję do ustalenia trybu udzielania i rozliczania dotacji o których mowa w art. 90 ust. 2a. Organy jednostek samorządu terytorialnego upoważnione zostały jedynie do uszczegółowienia zasad przyznawania dotacji, poprzez określenie w sposób techniczny przekazywania i rozliczania dotacji. Sformułowanie "tryb udzielania" ma znaczenie techniczne. Skoro Rada Powiatu Z. co najmniej od 2007 r. do chwili obecnej nie korzystała z upoważnienia przewidzianego w art. 90 ust. 4 ustawy o systemie oświaty tj. nie określiła trybu udzielania lub rozliczania dotacji, to strona skarżąca jako organ prowadzący szkołę ma ukształtowane przepisami prawa materialnego (art. 90 ust. 1 i 2a ustawy o systemie oświaty) uprawnienie do korzystania z dotacji oświatowych. Posiada tym samym interes prawny w tym, by zaskarżona uchwała pozostawała w zgodzie z obiektywnym porządkiem prawnym.

Rada Powiatu Z. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wiosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - zwanej dalej p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co oznacza, że Sąd jest związany podstawami określonymi przez ustawodawcę w art. 174 p.p.s.a. i wnioskami skargi zawartymi w art. 176 p.p.s.a.

Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę skarżącą naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, czy też procesowego, określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zatem sam autor skargi kasacyjnej wyznacza zakres kontroli instancyjnej wskazując, które normy prawa zostały naruszone. Naczelny Sąd Administracyjny nie ma obowiązku ani prawa do domyślania się i uzupełniania argumentacji autora skargi kasacyjnej (por. wyrok NSA z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt I FSK 1536/11, LEX nr 1218336).

Przy skorzystaniu w skardze kasacyjnej z podstawy określonej w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zakres oceny Sądu jest ograniczony do badania, czy wskazane przepisy prawa materialnego zostały naruszone przez ich błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie i na czym to naruszenie polegało. Natomiast w myśl art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Sąd kontroluje, czy w trakcie orzekania przed sądem pierwszej instancji nie doszło do naruszenia przepisów postępowania sądowoadministracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie może więc samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej ani uściślać bądź w inny sposób ich korygować. Dodać należy, iż zasada związania granicami skargi kasacyjnej nie dotyczy jedynie nieważności postępowania, o której mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a.

Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia znacząco sformalizowanym. Aby mogła odnieść skutek w postaci jej uwzględnienia niezbędne jest jej sporządzenie w sposób zgodny z regułami ją normującymi, w szczególności podstawy kasacyjne muszą być tak skonstruowane, ażeby była możliwość odniesienia się poprzez ich treść do zaskarżonego orzeczenia.

Przechodząc do złożonego środka zaskarżenia stwierdzić należy, że nie wszystkie podstawy kasacyjne pozwalały na kontrolę zaskarżonego orzeczenia. Autor skargi kasacyjnej w pierwszej kolejności wskazał na naruszenie przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (jednolity tekst: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.), zwanej dalej u.s.p., polegające na uznaniu, że skarga została wniesiona przez podmiot nieposiadający ku temu legitymacji procesowej. Następnie kasator wskazał na naruszenie art. 141 § 1 p.p.s.a. polegające na niewskazaniu podstawy prawnej rozstrzygnięcia, lakonicznym uzasadnieniu uniemożliwiającym jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego i prawnego. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej w zakresie naruszenia reguł dotyczących uzasadniania wyroków autor przywołał art. 141 § 4 p.p.s.a., nie wskazał jednak potencjalnego wpływu naruszenia na wynik sprawy. Mimo wskazanych niedoskonałości podstaw kasacyjnych Naczelny Sąd Administracyjny uznał jednak, że uzasadnienie skargi pozwala na ocenę wyroku w zakresie naruszenia art. 87 u.s.p. oraz zawartych w uzasadnieniu skargi kasacyjnej przepisów ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), zwanej dalej u.s.o, a mianowicie art. 90 ust. 2a i 90 ust. 4 u.s.o.

Przechodząc do spornego w sprawie zagadnienia legitymacji procesowej do zakwestionowania uchwały wskazać należy, że w myśl art. 87 ust. 1 u.s.p. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ powiatu w sprawie z zakresu administracji publicznej, może, po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia, zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny w jednym z orzeczeń stwierdził, że ustanowiona w art. 87 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym przesłanka wyznaczająca legitymację do złożenia skargi do sądu administracyjnego nie może być interpretowana w oderwaniu od drugiej przesłanki. Oznacza to, że legitymację do złożenia skargi do sądu administracyjnego ma tylko podmiot, którego naruszenie interesu prawnego wyprowadza się na podstawie przepisów prawa administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 4 września 2007 r., sygn. akt II OSK 753/07, LEX nr 384351).

Zgodnie zaś z art. 90 ust. 2a u.s.o. dotacje dla szkół niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych, w których realizowany jest obowiązek szkolny lub obowiązek nauki, przysługują na każdego ucznia w wysokości nie niższej niż kwota przewidziana na jednego ucznia danego typu i rodzaju szkoły w części oświatowej subwencji ogólnej otrzymywanej przez jednostkę samorządu terytorialnego, o której mowa w ust. 1 i 2, pod warunkiem że osoba prowadząca szkołę poda organowi właściwemu do udzielania dotacji planowaną liczbę uczniów nie później niż do 30 września roku poprzedzającego rok udzielania dotacji. Natomiast w świetle art. 90 ust. 4 u.s.o. organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego ustala tryb udzielania i rozliczania dotacji, o których mowa w ust. 1a i 2a-3b, oraz tryb i zakres kontroli prawidłowości ich wykorzystywania, uwzględniając w szczególności podstawę obliczania dotacji, zakres danych, które powinny być zawarte we wniosku o udzielenie dotacji i w rozliczeniu jej wykorzystania, oraz termin i sposób rozliczenia dotacji.

Dokonując oceny legalności zaskarżonego orzeczenia wskazać należy, że z art. 90 ust. 2a u.s.o. jednoznacznie wynika, że dotacja przysługuje szkole. Zatem interes prawny, o którym mowa w art. 87 ust. 1 u.s.p. posiada szkoła, i to ona jest uprawniona do otrzymania dotacji, ona korzysta też z dotacji przyznawanych w oparciu o kwestionowaną uchwałę. Składający skargę kasacyjną [...] nie jest uprawniony do otrzymania dotacji, jak i też do jej wykorzystania. To, że [...] jest organem założycielskim, i że posiada kompetencje nadzorcze nad szkołą, nie oznacza pozbawienia szkoły zdolności do podejmowania czynności o charakterze cywilnoprawnym, jak i nawiązywania stosunków publicznoprawnych. Nie uniemożliwia szkole bycia podmiotem uprawnionym do otrzymania dotacji. Tym samym zasadnie w przekonaniu Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji uznał, że skarżący [...] nie posiada legitymacji procesowej do zaskarżenia przedmiotowej uchwały.

Ponadto podnieść należy powołując się na wskazane przez Sąd I instancji postanowienie 7 sędziów NSA z dnia 14 stycznia 2009, sygn. akt II GPS 7/08 (publ: ONSAiWSA z 2009 r. nr 3, poz. 51), że uchwała budżetowa powiatu jest planem dochodów i wydatków powiatu. Nie kreuje bezpośrednio żadnych uprawnień osób trzecich, czy zobowiązań wobec osób trzecich. W postanowieniu tym jednoznacznie też stwierdzono, że nie wystarczy samo określenie wysokości dotacji dla danej szkoły lub placówki oświatowej w uchwale budżetowej rady powiatu dla powstania uprawnienia szkoły, czy też zobowiązania powiatu. Stanowisko wyrażone w powołanym postanowieniu Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie w pełni podziela.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi za nieusprawiedliwione i oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.

O zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.