Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 20 lipca 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Alberciak Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.) Sędzia NSA Janusz Nowacki Protokolant asystent sędziego Anna Łuczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lipca 2011 roku sprawy ze skargi J. M. na uchwałę Rady Powiatu [...] z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie wyboru Przewodniczącego Rady Powiatu [...] oddala skargę.

Uchwałą z dnia [...] Nr [...] Rada Powiatu P. dokonała wyboru H.M. na Przewodniczącego Rady Powiatu. Jako podstawę prawną uchwały wskazano art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm., dalej u.s.p.) oraz § 11 ust. 1 Statutu Powiatu P., stanowiącego załącznik do uchwały Nr 221/V/06 z 31 marca 2009 r. w sprawie uchwalenia Statutu Powiatu P. (Dz. U. Województwa Łódzkiego Nr 103, poz. 1026).

Pismem z 24 stycznia 2011 r. radny Rady Powiatu J.M., nie zgadzając się z powyższą uchwałą, na podstawie art. 87 ust. 1 u.s.p., wystąpił do Rady Powiatu P. z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. W uzasadnieniu podniósł, że został bezprawnie pozbawiony udziału w sesji rady, podczas której podjęto wymienioną na wstępie uchwałę. Powołując się na art. 15 ust. 6 u.s.p. wskazał, że naruszone prawo dotyczy jego osobiście, konkretnie i indywidualnie, ponieważ był najstarszym radnym na sesji rady i winien był ją prowadzić. Uchwały podejmowane w czasie sesji naruszały również art. 15 ust. 1 u.s.p., ponieważ zostały podjęte po odroczeniu obrad. W ocenie J.M., po opuszczeniu przez niego sali obrad, sesja rady była prowadzona przez osobę nieuprawnioną. Na zakończenie wskazał, że głosowanie nad wyborem przewodniczącego rady powiatu naruszało art. 21 ust. 7 u.s.p., gdyż brał w nim udział radny podlegający wyłączeniu od głosowania. H.M. – wówczas jeszcze kandydat na stanowisko przewodniczącego – winien jego zdaniem wyłączyć się od głosowania nad własną kandydaturą. W konsekwencji, zdaniem strony, w głosowaniu ważnie brało udział tylko 8 radnych, a zatem nie zostało zachowane wymagane prawem kworum. Skarżący zauważył również, że ww. uchwała nie została podana do publicznej wiadomości.

W odpowiedzi na powyższe pismo Rada Powiatu P. oświadczyła, że nie widzi podstaw do uwzględnienia zawartego w nim wezwania do usunięcia naruszenia prawa. W jej ocenie, skoro J.M., jako najstarszy wiekiem radny obecny na pierwszej sesji rady powiatu po wyborach, odmówił dalszego jej prowadzenia, nie podając przy tym żadnego uzasadnienia, to zgodnie z prawem funkcję osoby prowadzącej obrady przejął kolejny, najstarszy wiekiem radny. Rada podniosła nadto – powołując się na treść protokołu z sesji, podczas której podjęto kwestionowaną uchwałę – że w trakcie sesji J.M. w istocie powrócił na salę obrad, jednak nie brał w niej udziału, m.in. odmawiał udziału w głosowaniach. Sama jego obecność na sali obrad nie była zatem zdaniem rady, równoznaczna z obecnością na sesji. W odniesieniu do kwestii możliwości odroczenia sesji wskazano na regulację zawartą w § 23 ust. 7 Statutu Powiatu P., zgodnie z którą decyzje w sprawie odroczenia sesji podejmuje rada powiatu w drodze głosowania. Kompetencji do odroczenia sesji nie posiadał zatem pojedynczy radny, nawet ten, który prowadził obrady. Nie wyczerpano poza tym szczególnych warunków określonych w § 23 ust. 8 Statutu, który wymieniał okoliczności, w których można odroczyć obrady. W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 21 ust. 7 u.s.p. wskazano, że przepis ten nie dotyczy przypadków tzw. głosowań wyborczych. Przepis ten – zdaniem rady – odnosi się jedynie do głosowań, w których przedmiotem jest stosunek prawny pomiędzy radnym, a jednostką powiatu, a więc stosunek zewnętrzny. Rada udzieliła nadto informacji, że wszystkie uchwały podjęte podczas ww. sesji zostały niezwłocznie podane do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń w siedzibie Starostwa Powiatowego oraz w formie elektronicznej na stronie Biuletynu Informacji Publicznej, zgodnie z zasadami dostępu i korzystania przez obywateli z dokumentów Rady. Uchwały te zostały również dostarczone organowi nadzoru prawnego (Wojewodzie Ł.) już następnego dnia po ich podjęciu.

Po otrzymaniu powyższego stanowiska J.M. złożył skargę do tutejszego sądu, w której wniósł o uchylenie uchwał Rady Powiatu P. podjętych w dniu [...] na pierwszej sesji Rady Powiatu. W ocenie skarżącego uchwały te zostały podjęte z naruszeniem przepisów prawa, w szczególności:

- art. 15 ust. 6 u.s.p. przez bezprawne przejęcie prowadzenia pierwszej sesji nowo wybranej Rady Powiatu od najstarszego wiekiem radnego i prowadzenie jej przez osobę nieuprawnioną w czasie ogłoszonej przerwy;

- art. 14 ust. 3 u.s.p. z uwagi na prowadzenie obrad przez radnego nie będącego Przewodniczącym ani Wiceprzewodniczącym rady;

- art. 14 ust. 1 u.s.p. z uwagi na wybranie ze swego grona Przewodniczącego i Wiceprzewodniczącego oraz Starosty bez zachowania wymogu dokonania wyboru bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowego składu rady, w głosowaniu tajnym;

- art. 21 ust. 7 u.s.p., gdyż uchwała w sprawie wyboru Przewodniczącego i Wiceprzewodniczącego oraz Starosty głosowana była z udziałem radnych wyłączonych od udziału w głosowaniu.

Niniejsza sprawa o sygnaturze akt III SA/Łd 198/11, zgodnie z zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału III, obejmuje swoim przedmiotem skargę J.M. na uchwałę Rady Powiatu P. z dnia [...] nr [...] o wyborze Przewodniczącego Rady Powiatu P.

W uzasadnieniu skarżący zasadniczo podtrzymał argumentację zaprezentowaną w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. Podkreślił, że uprawnienie do odroczenia sesji należało do kompetencji radnego seniora, jako przewodniczącego obrad pierwszej sesji zgodnie z art. 15 ust. 6 u.s.p. Wskazał, że w czasie poprzedniej kadencji rady, jej przewodniczący wielokrotnie odraczał obrady podejmując samodzielnie tego rodzaju decyzje. W jego ocenie, do sytuacji odroczenia obrad pierwszej sesji Rady Powiatu, należy per analogiam stosować dotychczasową praktykę. Odnośnie zarzutu naruszenia art. 21 ust. 7 u.s.p., skarżący wyraził pogląd, że radny kandydujący na przewodniczącego rady powiatu, posiadał interes prawny uniemożliwiający mu branie udziału w głosowaniu nad jego kandydaturą. Wzięcie przez niego udziału w głosowaniu stanowiło rażące naruszenie art. 21 ust. 7 u.s.p. Skarżący powołał się w tym zakresie na stanowisko zaprezentowane przez Wojewodę Ł. w rozstrzygnięciu nadzorczym z [...], a także na wyrok NSA z 25 stycznia 2010 r., sygn. akt II OSK 1865/09. Ponadto podkreślił, iż w niniejszej sprawie wzięcie udziału w głosowaniu przez radnego podlegającego wyłączeniu, oznaczało że kwestionowana uchwała została podjęta bez zachowania bezwzględnej większości głosów (8 na 17 radnych). Na zakończenie skarżący ponownie podniósł, że uchwała nr [...] nie została w sposób prawidłowy podana do publicznej wiadomości.

W odpowiedzi na skargę Rada Powiatu P. podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko i wniosła o jej oddalenie. Podkreśliła, iż organ Nadzoru Prawnego Wojewody Ł. badając zaskarżone uchwały pod względem zgodności z prawem, ocenił również procedurę ich podjęcia i nie stwierdził istotnego naruszenia prawa, które mogłoby skutkować stwierdzeniem ich nieważności.

Na rozprawie w dniu 6 lipca 2011 r. skarżący oświadczył, że zamierzał kandydować na stanowisko Przewodniczącego Rady Powiatu P. Przy podejmowaniu zaskarżonej uchwały doszło zatem do naruszenia jego biernego prawa wyborczego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Na podstawie art. 1 § 1–2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269; dalej "p.p.s.a.") sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy te są właściwe m.in. do kontroli zgodności z prawem uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego. Nie działają jednakże z urzędu lecz wyłącznie w sprawach zainicjowanych skargą legitymowanego do tego podmiotu. Postępowanie sądowoadministracyjne oparte jest bowiem bezwzględnie na zasadzie skargowości. W pierwszej kolejności wyjaśnić zatem wypada czy skarżący jest osobą uprawnioną do wniesienia skargi na wymienioną na wstępie uchwałę Rady Powiatu P. z [...] Nr [...].

Źródła legitymacji skargowej w realiach niniejszej sprawy poszukiwać należy w unormowaniach zawartych w ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572). Zgodnie z art. 87 ust. 1 u.s.p. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ powiatu w sprawie z zakresu administracji publicznej, może, po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia, zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Przepis ten określa podmioty uprawnione do skierowania skargi na akt organu samorządu terytorialnego, jako "każdego, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej". Skarga złożona na podstawie art. 87 ust. 1 powołanej ustawy nie ma zatem charakteru actio popularis. Oznacza to, że nie wystarczy wykazanie przez skarżącą sprzeczności z prawem zaskarżonej uchwały czy hipotetycznego stanu zagrożenia naruszeniem. Skarżący musi wykazać, że istnieje również związek pomiędzy jego prawnie gwarantowaną sytuacją, a zaskarżoną uchwałą. Ponadto wniesienie przez niego skargi do sądu administracyjnego wymaga uprzedniego, bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia.

Pojęcie interesu prawnego, kluczowe dla oceny czy stronie przysługuje legitymacja skargowa, należy ujmować w kategoriach obiektywnych. Interes prawny istnieje, gdy można wskazać przepis prawa (najczęściej materialnego, ale może to być równie dobrze przepis postępowania lub ustrojowy), z którego można wywieść dla danego podmiotu określone prawa lub obowiązki (por. J. Borkowski, w: B. Adamiak, J. Borkowski: Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2003, str. 223 i nast.). W orzecznictwie podkreśla się, że mieć interes prawny to tyle, co wskazać przepis prawa uprawniający dany podmiot do wystąpienia z określonym żądaniem w stosunku do organu administracji publicznej (por. wyrok NSA z 22 lutego 1984 r., I SA 1748/83, wyrok NSA z 27 września 1999 r., IV SA 1285/98). Ponadto interes prawny musi być osobisty, indywidualny, konkretny i aktualny, a nie tylko potencjalny (por. wyrok NSA z 20 kwietnia 1998 r., IV SA 1106/97).

W niniejszej prawie skarżący poszukuje swojego interesu prawnego w treści art. 14 ust. 1 u.s.p., tj. unormowania stanowiącego źródło biernego prawa wyborczego każdego radnego przy wyborze przewodniczącego rady powiatu. Podczas rozprawy przed sądem skarżący oświadczył bowiem, że miał zamiar kandydować na stanowisko przewodniczącego Rady Powiatu P., ale prawa tego został pozbawiony. W ocenie sądu tak przedstawiony interes prawny spełnia opisane wyżej kryteria. Inną kwestią jest jednak to, czy to bierne prawo wyborcze skarżącego zostało naruszone w konkretnych okolicznościach sprawy. Wyprzedzając nieco dalsze rozważania, zdaniem sądu naruszenie takie nie miało miejsca.

Przechodząc do merytorycznej oceny legalności działań organów administracji w niniejszej sprawie przede wszystkim zauważyć wypada, że okoliczności w jakich podjęto kwestionowaną przez skarżącego uchwałę Rady Powiatu P., w istocie nie budzą wątpliwości i nie są przedmiotem sporu. Okoliczności te wynikają wprost z treści protokołu z sesji Rady Powiatu P., który stosunkowo precyzyjnie opisuje fakty mające znaczenie dla rozpoznania skargi. Z protokołu tego wynika zatem, że J.M. – jako najstarszy wiekiem radny – otworzył i prowadził pierwszą po wyborach sesję Rady. W jej trakcie odebrał od radnych ślubowanie, stwierdził że wszyscy objęli swoje mandaty, ustalił że zachowane zostało kworum (w sesji brało udział 16 na 17 radnych), a następnie oświadczył, że odracza obrady do 7 stycznia 2011 r., nie podając żadnego uzasadnienia swojej decyzji. Stanowisko skarżącego w sprawie odroczenia obrad spotkało się z reakcją radnego P.K., który wystąpił z wnioskiem o przegłosowanie tej kwestii. Nie czekając na rozstrzygnięcie wniosku o odroczenie obrad, J.M. oraz sześciu innych radnych, opuścili salę obrad. W tej sytuacji, drugi w kolejności najstarszy wiekiem radny – J.R., przejął przewodnictwo obrad. Poddany pod głosowanie wniosek o odroczenie obrad został jednogłośnie odrzucony. Uznano przy tym, że wniosek ten był sprzeczny z § 23 ust. 7–8 Statutu Powiatu P. oraz, że nie wyczerpano szczególnych warunków w jakich takie odroczenie obrad jest dopuszczalne. W czasie sesji radni podjęli jednogłośnie (9 głosów) uchwałę w sprawie wyboru H.M. na Przewodniczącego Rady Powiatu, przy czym w głosowaniu brał udział m.in. kandydat na przewodniczącego. Protokół sesji rady zawiera również wzmiankę, że po opuszczeniu sali obrad J.M. powrócił na salę i przebywał tam (z krótkimi przerwami) obserwując przebieg zdarzeń. Mimo swojej obecności odmówił przyjęcia kart do głosowania (m.in. przy wyborze przewodniczącego rady powiatu) tłumacząc, że jest tylko obserwatorem.

W tak zarysowanym stanie faktycznym skarżący dopatruje się naruszenia przez Radę szeregu przepisów wspomnianej już wyżej ustawy o samorządzie powiatowym (art. 14 ust. 1 i 3, art. 15 ust. 6, art. 21 ust. 7 u.s.p.). Żaden z tych zarzutów nie zasługiwał jednak, w ocenie sądu, na uwzględnienie.

Przede wszystkim nie można zgodzić się z prezentowaną przez skarżącego tezą, że podjęcie przez niego decyzji o odroczeniu obrad rady i opuszczenie sali przez część radnych (w tym samego skarżącego) uniemożliwiało dalsze prowadzenie sesji Rady. Rację ma Rada Powiatu, która w odpowiedzi na skargę podkreśla, że skarżący w istocie nie miał uprawnienia do przerwania sesji. Świadczą o tym klarowne zasady prowadzenia i odraczania obrad rady zawarte w Statucie Powiatu, który to – jako akt prawa miejscowego (art. 19 u.s.p.) – ma zasadnicze znaczenie dla oceny dalszych działań podjętych przez Radę. W ocenie sądu, § 23 ust. 7 statutu, nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że decyzja o przerwaniu obrad i ich kontynuowaniu w innym terminie na kolejnym posiedzeniu tej samej sesji należy do kompetencji rady powiatu. Jedyny wyjątek od tej zasady przewiduje ust. 9 § 23 statutu, zgodnie z którym "w przypadku, gdy liczba radnych obecnych na sesji zmniejszy się poniżej połowy ustawowego składu Rady, Przewodniczący Rady przerywa obrady i wyznacza termin kolejnego posiedzenia tej samej sesji". Wyjątek ten nie miał jednak miejsca w niniejszej sprawie. Kontynuowanie obrad przez pozostałych na sali radnych, wobec jednogłośnego odrzucenia wniosku J.M. o odroczenie obrad, nie naruszało zatem prawa. Wynika stąd również i taki wniosek, że radni, którzy opuścili z własnej woli salę obrad, nie mogą skutecznie podważać uchwał podjętych przez radę, powołując się wyłącznie na fakt nieobecności na sesji. Opuszczając posiedzenie rady samodzielnie pozbawili się bowiem wpływu na podjęte na tym posiedzeniu rozstrzygnięcia.

Nie ma również racji skarżący podnosząc, że bez jego obecności na sesji nie można było kontynuować obrad. Przeczy temu zwłaszcza rola jaką ustawa o samorządzie powiatowym nadaje najstarszemu wiekiem radnemu. W myśl art. 15 ust. 6 u.s.p. pierwszą sesję nowo wybranej rady powiatu, do czasu wyboru przewodniczącego rady, prowadzi najstarszy wiekiem radny obecny na sesji. Przepis ten ma wyraźnie charakter techniczny i służyć ma wyłącznie sprawnemu powołaniu ww. organu rady na pierwszej sesji. Rolą najstarszego radnego jest w tej sytuacji wyłącznie doprowadzenie do wyboru przewodniczącego rady. To jest naczelne zadanie tego radnego i jego działanie winno zmierzać do wykonania tej ustawowej powinności. W tym kontekście za całkowicie nieuprawnione należy ocenić uzurpowanie sobie przez skarżącego kompetencji należących do przewodniczącego rady. Odroczenie na ponad miesiąc obrad, w sytuacji gdy nie istniała żadna przeszkoda w kontynuowaniu sesji, służyć mogło wyłącznie sparaliżowaniu prac rady. Takie działanie nie może korzystać z ochrony prawnej. Na ograniczoną rolę jaką odgrywa radny prowadzący pierwszą sesję przed wyborem przewodniczącego rady zwrócono już uwagę w literaturze. Sąd podziela interpretację art. 15 ust. 6 u.s.p., zgodnie z którą, jeżeli osoba wymieniona w tym przepisie nie wyrazi zgody na prowadzenie obrad, sesję w tej części winien prowadzić inny, najstarszy wiekiem radny, który wyrazi na to zgodę (Cz. Martysz, w: B. Dolnicki, J. Gumińska-Pawlic, J. Jagoda, Cz. Martysz, M. Taniewska-Banacka, R. Cybulska, Ustawa o samorządzie powiatowym. Komentarz, Kraków 2005, str. 143). Uzupełniając argumentację wypada wspomnieć, że zarówno w orzecznictwie, jak i literaturze zwracano już uwagę na bezwzględnie usługowy charakter funkcji przewodniczącego w stosunku do rady gminy. W szczególności w myśl art. 14 ust. 3 zd. 1 u.s.p., przewodniczący rady organizuje prace rady i prowadzi jej obrady. Rolą przewodniczącego jest zatem wyłącznie zapewnienie bez zakłóceń organizowania pracy rady i prowadzenie jej obrad. Nie można pod jakimkolwiek pozorem interpretować tych unormowań w sposób prowadzący do odwrócenia relacji ustrojowej między radą powiatu a jej przewodniczącym (por. wyrok NSA z 7 lipca 2000 r., II SA 1246–1253/00). W świetle tak zarysowanego stanu prawnego i okoliczności faktycznych sprawy, nie można kwestionować legalności przejęcia w dniu [...] przewodnictwa obrad Rady Powiatu P. przez kolejnego najstarszego wiekiem radnego.

Sąd nie podziela również zawartego w skardze zarzutu naruszenia art. 14 ust. 1 u.s.p. przez pozbawienie skarżącego prawa kandydowania na stanowisko Przewodniczącego Rady Powiatu. Jak już wyżej wspomniano, w ocenie sądu radny, który dobrowolnie opuszcza obrady rady powiatu nie może czynić następnie zarzutu, co do tego, że dalsze obrady toczyły się już bez jego udziału. Jeżeli wypełnione zostaną wymogi ustawowe co do składu rady, może ona podejmować wiążące uchwały, mimo nieobecności niektórych radnych. W niniejszej sprawie, jak wynika z protokołu obrad, doszło jednak do dość niecodziennej sytuacji, gdyż skarżący po opuszczeniu sali obrad i powzięciu wiadomości o ich kontynuowaniu przez pozostałych radnych, powrócił na salę. Mimo obecności odmówił udziału w obradach, w szczególności nie brał udziału w głosowaniach rady. Tego rodzaju zachowanie może świadczyć o naruszeniu zasadniczego obowiązku radnego jakim jest branie udziału w pracach organów powiatu oraz powiatowych jednostek organizacyjnych, do których został wybrany lub desygnowany (art. 21 ust. 2 u.s.p.). Radny obecny na sali ma obowiązek brać udział w głosowaniu, tzn. w sposób jawny lub tajny wyrażać swoją wolę przy rozstrzyganiu określonej sprawy. Nawet błędne przeświadczenie o tym, że obrady rady toczą się bez stosownego umocowania, nie wyłączają obowiązku uczestniczenia w dyskusji i głosowaniach. Jedyny wyjątek od tej zasady określa art. 21 ust. 7 u.s.p., który wyłącza prawo radnego do głosowania, gdy dotyczy ono jego interesu prawnego. Wyjątek ten nie miał jednak zastosowania w niniejszej sprawie.

Niezasadny jest również, zdaniem sądu, zarzut naruszenia dyspozycji art. 21 ust. 7 u.s.p. polegający na tym, że w wyborze przewodniczącego rady powiatu brał udział radny, który był kandydatem do pełnienia tej funkcji. Zgodnie z art. 21 ust. 7 u.s.p. radny nie może brać udziału w głosowaniu, jeżeli dotyczy to jego interesu prawnego. Przypomnieć należy, że interes prawny, o którym mowa, musi wynikać z konkretnego przepisu (zasadniczo prawa publicznego), mieć charakter obiektywy (chodzi o rzeczywiście istniejącą i dającą się obiektywnie stwierdzić potrzebę ochrony prawnej), a także musi być osobisty, indywidualny, konkretny i aktualny, a nie potencjalny. Sąd podziela stanowisko wyrażone w literaturze na tle analogicznego przepisu zawartego w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.; dalej "u.s.g."), że zakaz taki jak w art. 21 ust. 7 u.s.p. dotyczy wyłącznie głosowań w sprawach, których przedmiotem jest stosunek prawny zewnętrzny, w którym stroną dla radnego jest powiat, jako podmiot prawa, reprezentowany przez swoje organy (por. M. Kulesza, Interes prawny, Wspólnota 2002, nr 7, str. 44, a także Cz. Martysz, op.cit. str. 171). Zakaz, o którym mowa nie dotyczy zaś głosowań wyborczych, w których każdy radny winien uczestniczyć (por. A. Rzetecka-Gil, Interes prawny radnego jako przesłanka wyłączająca jego udział w głosowaniu, PPP, 2009 nr 1, str. 71). Sąd podziela w pełni trafne wywody R. Skwarło (glosa do wyroku NSA z 25 stycznia 2010 r., II OSK 1865/09; LEX/el 2010), który analizując unormowanie zawarte w art. 25a u.s.g. doszedł do przekonania, że "sprawy wyboru i odwołania z funkcji przewodniczącego rady, członka komisji rady oraz kwestia ustalania wysokości diet radnych (...) nie dotyczą osobistego, własnego, indywidualnego interesu prawnego radnego gminy, nie są to sprawy dotyczące "jego" (radnego) interesu prawnego. Wybór przewodniczącego rady gminy to kwestia wewnętrznej organizacji pracy rady gminy. Kompetencje przewodniczącego rady ograniczają się wyłącznie do organizowania pracy rady oraz prowadzenia obrad rady (art. 19 ust. 2 u.s.g.). Bierne prawo wyborcze przysługuje z mocy ustawy wszystkim radnym danej gminy i tylko im. Nie ma tu miejsca na żaden własny, osobisty, indywidualny interes radnego. Nawet jeśli z pełnieniem funkcji przewodniczącego związana jest wyższa dieta, to jest to tylko ekwiwalent pokrywający zarobki utracone wskutek zwiększonych obowiązków w radzie." W uzupełnieniu powyższych wywodów dodać należy, że ratio legis analizowanego zakazu wynika przede wszystkim z konieczności zagwarantowania rzetelnego i obiektywnego wykonywania przez radnego powiatu powierzonych mu obowiązków. W ocenie sądu powierzenie organizacji prac rady, pieczy nad sprawnym jej funkcjonowaniem, jednemu spośród radnych (do tego zaś sprowadza się w istocie pełnienie roli przewodniczącego rady), w żaden sposób nie może naruszać dobra wspólnoty samorządowej. W konsekwencji sąd nie podziela powołanego w skardze poglądu NSA wyrażonego w wyroku NSA z 25 stycznia 2010 r., II OSK 1865/09. Za godne aprobaty uznać zaś należy stanowisko NSA wyrażone w wyroku z 19 października 2003 r. (SA/Bk 55/03, Wspólnota 2003, nr 23, s. 54). NSA w tym ostatnim wyroku przyjął, że "każdy z członków rady powiatu jest także uprawniony do udziału w głosowaniu w sprawie wyboru starosty. (...) Prawo do kandydowania przez radnego w wyborach jest bowiem prawem politycznym obywatela i nie może być ujmowane w kategoriach interesu prawnego. Głosowanie w sprawie obsady personalnej w zarządzie powiatu czy komisji rady powiatu nie dotyczy interesu osób kandydujących." W ocenie sądu przywołany pogląd tym bardziej należy odnieść do sytuacji, w której radni ze swego dokonują wyboru przewodniczącego rady powiatu.

Konsekwencją uznania, że radny kandydujący w wyborach na przewodniczącego rady nie podlega wyłączeniu od głosowania, jest w realiach niniejszej sprawy także to, że przy podjęciu kwestionowanej przez skarżącego uchwały zachowany został przewidziany w art. 14 ust. 1 u.s.p. wymóg uzyskania bezwzględnej większości głosów w obecności co najmniej połowy ustawowego składu rady (w głosowaniu brało udział 9 na 17 radnych, a wybór został dokonany jednogłośnie).

Bezzasadny okazał się także zarzut braku publikacji kwestionowanej uchwały. Przeczy temu chociażby treść informacji dostępnej w Internecie w Biuletynie Informacji Publicznej Starostwa Powiatowego w P., zgodnie z którą ww. uchwała została udostępniona 22 grudnia 2010 r.

Mając powyższe na względzie, sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), oddalił skargę.

P.Pij.