Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Okręgowej Rady Adwokackiej we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 października 2015 r. sygn. akt IV SAB/Wr 251/15 w sprawie ze skargi F. na bezczynność Okręgowej Rady Adwokackiej w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wnioskiem z dnia 28 lipca 2015 r. F. (dalej: wnioskodawca, strona, skarżąca) zwróciła się do Okręgowej Rady Adwokackiej we Wrocławiu (dalej ORA) o udostępnienie informacji poprzez przesłanie kserokopii lub skanu (na podany adres poczty elektronicznej) umowy/umów cywilnoprawnej zawartej w 2014 r. przez samorząd adwokacki z dziekanem Okręgowej Rady Adwokackiej we Wrocławiu adw. A.G., której/których przedmiotem było odpłatne (z majątku samorządu zawodowego) przeprowadzenie zajęć z aplikantami adwokackimi z uwzględnieniem ochrony prywatności co do miejsca zamieszkania, nr dowodu osobistego lub PESEL czy numer konta bankowego wierzyciela.

W odpowiedzi na powyższy wniosek ORA pismem z dnia 6 sierpnia 2015 r., znak [...] poinformowała wnioskodawcę, że umowy cywilnoprawne zawierane z osobami szkolącymi członków samorządu adwokackiego nie stanowią informacji publicznej i z tego powodu żądane kserokopie umów nie zostaną udostępnione.

Pismem z dnia 26 sierpnia 2015 r. wnioskodawca złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na bezczynność ORA w sprawie udostępnienia informacji publicznej na jego wniosek z dnia 28 lipca 2015 r., wnosząc o zobowiązanie organu do jego załatwienia oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę ORA wniosła o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 27 października 2015 r. o sygn. akt IV SAB/Wr 251/15 zobowiązał Okręgową Radę Adwokacką we Wrocławiu do załatwienia wniosku strony skarżącej z dnia 28 lipca 2015 w terminie 14 dni od daty otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy. Ponadto Sąd stwierdził, że bezczynność Okręgowej Rady Adwokackiej we Wrocławiu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa oraz zasądził od Okręgowej Rady Adwokackiej we Wrocławiu na rzecz strony skarżącej kwotę 357 zł (słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Sąd pierwszej instancji uznał, że informacje objęte przedmiotowym wnioskiem mają walor informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Natomiast ocena dotychczasowych działań adresata wniosku, podjętych w celu załatwienia wniosku strony skarżącej o udostępnienie informacji publicznej uzasadnia zarzut jego bezczynności. Wprawdzie w ustawowym terminie, o którym mowa w art. 13 ust.1 u.d.i.p., adresat wniosku zareagował na wniosek i wystosował do uprawnionego informacyjnie pismo z dnia 6 sierpnia 2015 r. zawiadamiające o tym, że żądane przez niego informacje nie mają waloru informacji publicznej. Treść wspomnianego pisma jednoznacznie wskazuje na to, że ma ono charakter pisma informacyjnego, będącego reakcją podmiotu zobowiązanego na wniosek strony złożony w trybie i na zasadach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Z jego treści wynika wprost, że adresat wniosku dokonał kwalifikacji prawnej żądanych przez stronę skarżącą informacji wskazując, że nie stanowią one informacji publicznej. Jeśli bowiem według oceny podmiotu zobowiązanego do udzielania informacji publicznej, informacja, której domaga się wnioskodawca nie ma takiego waloru, to odpowiedź na wniosek o udzielenie informacji publicznej powinna nastąpić w formie pisma informacyjnego.

Zdaniem WSA we Wrocławiu podmiot zobowiązany dokonał błędnej kwalifikacji żądanej informacji. Nie może o braku bezczynności w załatwieniu sprawy przesądzać jakakolwiek odpowiedź zredagowana przez adresata wniosku. Nie do zaakceptowania jest zdaniem Sądu stanowisko, że niezależnie od treści i formy udzielonej odpowiedzi, jakikolwiek przejaw działania ze strony podmiotu zobowiązanego w sprawie udzielenia informacji wyklucza zarzut bezczynności. Z tych względów stwierdził, że podmiot zobowiązany pozostaje w bezczynności w rozpoznaniu wniosku skarżącego z 25 maja 2015 r., bowiem do dnia orzekania w niniejszej sprawie nie zadziałał we właściwej prawnej formie, tj. formie przewidzianej w ustawie o dostępie do informacji publicznej, a mianowicie: udzielił żądanych informacji (czynność materialno-techniczna) bądź uznając, że informacja – z uwagi na ograniczenia prawa dostępu do informacji publicznej nie może być udzielona – nie wydał decyzji o odmowie jej udostępnienia.

Jednocześnie w ocenie tego Sądu stwierdzony stan bezczynności w załatwieniu przedmiotowego wniosku strony skarżącej nie miał charakteru rażącego naruszenia prawa. Zachowanie podmiotu zobowiązanego w kontrolowanej sprawie świadczyło o błędnym interpretowaniu prawa i nie miało cech lekceważącego traktowania obowiązków nakładanych na niego mocą ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła Okręgowa Rada Adwokacka we Wrocławiu, reprezentowana przez radcę prawnego i zaskarżając wyrok w całości zarzuciła:

naruszenie art. 1 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 61 ust. 1 zd. 2 Konstytucji RP, poprzez błędną wykładnię, że w świetle tych przepisów żądane przez F.informacje stanowią informację publiczną;

naruszenie art. 3 pkt 4 w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (tekst jedn.: Dz.U. z 2014 r. poz. 635), poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że "doskonalenie zawodowe adwokatów i kształcenie aplikantów adwokackich" jest zadaniem władzy publicznej;

naruszenie art. 3 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo o adwokaturze, poprzez błędną wykładnię, że finansowanie "doskonalenia zawodowego adwokatów i kształcenie aplikantów adwokackich" stanowi gospodarowanie mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa;

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 2 i art. 61 ust. 3 Konstytucji RP, poprzez ich niezastosowanie, w związku z czym Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu dokonał błędnej subsumcji uznając, że korzystać z prawa dostępu do informacji publicznej może osoba, która prawa tego nadużywa z niejasnych pobudek, naruszając wolności innych osób, jak i postępując sprzecznie z klauzulą porządku publicznego;

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 6 ust. 2 u.d.i.p. w zw. z art. 115 § 13 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U. Nr 88, poz. 553 ze zm.), poprzez ich niezastosowanie, w wyniku czego Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, iż informację publiczną stanowi dokument – umowa między Okręgową Radą Adwokacką we Wrocławiu a wykładowcą prowadzącym szkolenia aplikantów adwokackich;

naruszenie przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez niewyjaśnienie, dlaczego Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, że skarżący może żądać udostępnienia mu informacji w trybie udostępnienia informacji publicznej, mimo że oczywiście nie ma w tym obiektywnego interesu prawnego.

Wskazując na powyższe zarzuty kasacyjne wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi F. na bezczynność, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, której przesłanki enumeratywnie wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. w rozpoznawanej sprawie nie występują. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku determinują zakres kontroli dokonywanej przez Sąd drugiej instancji, który w odróżnieniu od wojewódzkiego sądu administracyjnego nie bada całokształtu, sprawy, lecz tylko weryfikuje zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej. Co do zasadności skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie w pełni podziela stanowiska i poglądy wyrażone w uzasadnieniach wyroków NSA z dnia 20 kwietnia 2016 r. w sprawach I OSK 2986/15, 3132/15, 3416/15.

W przedmiotowej sprawie skarga kasacyjna została oparta na obu podstawach określonych w art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a., przy czym istota podniesionych w niej zarzutów sprowadza się do zakwestionowania stanowiska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, który ustalając, że w sprawie został spełniony zakres przedmiotowy, jak i podmiotowy ustawy o dostępie do informacji publicznej i stwierdzając bezczynność organu – zobowiązał Okręgową Radę Adwokacką we Wrocławiu do rozpatrzenia wniosku F. z dnia 30 kwietnia 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej w określonym terminie.

Odnosząc się do pierwszego zarzutu skargi kasacyjnej (pkt 2 lit. a), tj. naruszenia art. 1 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 61 ust. 1 zd. drugie Konstytucji RP, przez błędną wykładnię, stwierdzić należy, iż jest on nietrafny. Sąd pierwszej instancji, dokonując wykładni powołanych przepisów zasadnie przyjął, że kształcenie aplikantów adwokackich przez samorząd adwokacki stanowi realizację ustawowego zadania tego samorządu zawodowego, wynikającego z art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo o adwokaturze w związku z art. 17 ust. 1 Konstytucji RP. W tym zakresie samorząd adwokacki wykonuje zadanie publiczne i wiedza o jego realizacji dotyczy informacji o działalności organów tego samorządu i jest niewątpliwie informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 61 ust. 1 zd. 2 Konstytucji RP. Umowy zawierane przez samorząd adwokacki, których przedmiotem jest odpłatne przeprowadzenie zajęć z aplikantami adwokackimi są zawierane w celu wykonania zadania publicznego i są finansowane z majątku tego samorządu. Przepis art. 76b ust. 2 ustawy – Prawo o adwokaturze stanowi, że szkolenie aplikantów adwokackich jest pokrywane z opłat wnoszonych przez aplikantów do właściwej okręgowej rady adwokackiej. Jednocześnie wskazać należy, iż stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 6 tej ustawy zadaniem samorządu zawodowego adwokatury jest sprawowanie zarządu majątkiem samorządu adwokackiego i rozporządzanie nim.

Ocenę zasadności kolejnych zarzutów skargi kasacyjnej (pkt 2 lit. b i lit. c), tj. naruszenia art. 3 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 1 i art. 3 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy – Prawo o adwokaturze, przez błędną wykładnię, poprzedzić należy wyjaśnieniem, że ustawodawca posługując się w u.d.i.p. określeniem "zadania publiczne", tego pojęcia nie zdefiniował. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd (aprobowany również przez Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpatrującym niniejszą sprawę), że użyte w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. sformułowanie "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od zawartego w art. 61 ust. 1 zd. drugie Konstytucji RP określenia "zadania władzy publicznej". Pojęcia te różnią się zakresem podmiotowym, albowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy władzy lub podmioty, którym te zadania zostały powierzone. Sformułowanie "zadania publiczne" pomija element podmiotowy użyty w określeniu "zadania władzy publicznej". Zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności ustawowego przekazywania im tych zadań (por. wyroki NS A: z dnia 18 sierpnia 2010 r. sygn. akt I OSK 851/10, z dnia 24 września 2014 r. sygn. akt 655/14, z dnia 15 maja 2015 r. sygn. akt I OSK 312/15).

Informacją publiczną jest nie tylko informacja wytworzona przez podmioty wskazane w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., ale również odnosząca się min. do wykonywanych przez nie zadań publicznych. W związku z powyższym treść umów o charakterze cywilnoprawnym, jeżeli dotyczą ww. kwestii, stanowi informację publiczną (por. wyroki NSA: z dnia 11 września 2012 r. sygn. akt I OSK 903/12 i z dnia 6 lutego 2015 r. sygn. akt I OSK 650/14).

Zauważyć należy, iż z regulacji zawartej w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. wynika, że elementem decydującym o tym, czy określony podmiot ma obowiązek udostępnienia informacji publicznej jest to, czy wykonuje on zadania publiczne. Oznacza to, że obowiązek udostępnienia informacji publicznej spoczywa nie tylko na organach władzy publicznej, ale także na innych podmiotach wykonujących zadania publiczne, w tym organach samorządów gospodarczych i zawodowych (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.d.i.p.).

Przechodząc do podanych wyżej zarzutów naruszenia powołanych przepisów wskazać należy, iż Sąd pierwszej instancji, wbrew twierdzeniu autora skargi kasacyjnej, nie przyjął, że "doskonalenie zawodowe adwokatów i kształcenie aplikantów adwokackich" jest zadaniem władzy publicznej i finansowanie tego zadania stanowi "gospodarowanie mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa". Uznał, że zadanie określone w art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo o adwokaturze jest zadaniem publicznym wykonywanym przez samorząd zawodowy i wiąże się z rozporządzaniem majątkiem tego samorządu (art. 3 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 76b ust. 2 tej ustawy).

Obowiązek doskonalenia zawodowego adwokatów i kształcenie aplikantów adwokackich jest realizowany w ramach szeroko pojętych zadań adwokatury, określonych w art. 1 ust. 1 ustawy – Prawo o adwokaturze, przez co doskonalenie i kształcenie nabiera charakteru publicznego i powszechnego – ma służyć udzielaniu pomocy prawnej i współdziałaniu w ochronie praw i wolności obywatelskich oraz w kształtowaniu i stosowaniu prawa. Okoliczność, że źródłem finansowania majątku samorządu adwokackiego są obowiązkowe składki poszczególnych członków oraz nie korzysta on z form wsparcia publicznego, dotacji, funduszy przekazywanych przez Skarb Państwa, nie oznacza, że wiedza o majątku tego samorządu, z uwagi na wykonywane zadania publiczne wiążące się z jego działalnością, nie podlega udostępnieniu. Kwoty za przeprowadzenie zajęć z aplikantami adwokackimi były wypłacane z majątku Okręgowej Rady Adwokackiej we Wrocławia. Informacja ta wiąże się z funkcjonowaniem i działalnością samorządu zawodowego w ramach zadań publicznych wynikających z powołanych przepisów. Żądana przez F. od Okręgowej Rady Adwokackiej we Wrocławiu informacja dotycząca umowy/umów cywilnoprawnej zawartej w 2015 r. pomiędzy samorządem adwokackim a wicedziekanem tej Rady dotyczy realizacji zadania publicznego z majątku tego samorządu zawodowego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, rozważając zakres podmiotowy i przedmiotowy ustawy o dostępie do informacji publicznej, dokonał prawidłowej wykładni podanych jako naruszone przepisów określonych w pkt 2 lit. a, b, c skargi kasacyjnej i zasadnie uznał, że Okręgowa Rada Adwokacka Wrocławiu jest organem samorządu zawodowego wykonującym zadania publiczne w zakresie określonym art. 1 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo o adwokaturze, a więc podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 2 u.d.i.p., a żądana przez F. informacja jest w świetle art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 4 i 6 oraz art. 76 b ust. 2 ustawy – Prawo o adwokaturze informacją publiczną.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, zamierzonego przez autora skargi kasacyjnej skutku nie mogły odnieść pozostałe zarzuty (pkt 2 lit. d i e skargi kasacyjnej) dotyczące art. 1 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 2 i art. 61 ust. 3 Konstytucji RP, art. 6 ust. 2 u.d.i.p. w zw. z art. 115 § 13 Kodeksu karnego, przez ich niezastosowanie oraz zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. (pkt 2 lit. f skargi kasacyjnej), przez niewyjaśnienie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego uznano, że skarżący może żądać w trybie udostępnienia informacji publicznej informacji, mimo że nie ma obiektywnego interesu prawnego.

Przechodząc do zarzutu zawartego w pkt 2 lit. d skargi kasacyjnej podać należy, iż prawo dostępu do informacji publicznej stanowi publiczne prawo podmiotowe, któremu odpowiada obowiązek udzielania obywatelom informacji publicznej przez podmioty wskazane w u.d.i.p., do których należą m.in. organy samorządu adwokackiego w zakresie, w jakim wykonują zadania publiczne. Granice dopuszczalnej ingerencji w zakres omawianego prawa wyznacza art. 61 ust. 3 Konstytucji RP. Przepis ten wskazuje, że ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach wartości jakimi są: ochrona wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochrona porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego Państwa.

Ograniczenia dostępu do informacji publicznej i kryteria ważenia kolidujących ze sobą wartości podlegają ocenie z punktu widzenia określonej w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP zasady proporcjonalności. Ograniczając pewną sferę wolności konstytucyjnej obywatela, przepis ustawy musi czynić to w sposób, który przede wszystkim nie naruszy jej istoty i nie spowoduje zachwiania relacji konstytucyjnego dobra, które jest ograniczane (prawo do informacji publicznej). Regulacja taka winna być także adekwatna do celu, jaki temu ograniczeniu przyświeca (np. ochrona prywatności). Przy czym cel ten musi być również kwalifikowany w kategoriach wartości konstytucyjnej (interes jednostki, interes Państwa). Niezbędne jest zatem prawidłowe wyważenie proporcji, jakie muszą być zachowane, by przyjąć, że dane ograniczenie wolności obywatelskiej nie narusza konstytucyjnej hierarchii dóbr.

W niniejszej sprawie należało rozważyć, czy działanie F. polegające na złożeniu wniosku z dnia 30 kwietnia 2015 r., skierowanego do Okręgowej Rady Adwokackiej we Wrocławiu o udostępnienie informacji w formie kserokopii lub skanu umowy/umów cywilnoprawnej zawartej w 2013 r. przez samorząd adwokacki z wicedziekanem tej Rady, której/których przedmiotem było odpłatne (z majątku samorządu zawodowego) przeprowadzenie zajęć z aplikantami adwokackimi, stanowiło nadużycie prawa. Zakaz nadużycia prawa wiąże się bowiem z wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP zasadą państwa prawnego.

Jak wyżej stwierdzono, żądana przez F. informacja stanowi informację publiczną, a Okręgowa Rada Adwokacka jest podmiotem obowiązanym do jej udostępnienia. Podjęcie przez F. prawnie dozwolonego działania nie stanowiło nadużycia prawa.

Odnosząc się do zarzutu zawartego w pkt 2 lit. e skargi kasacyjnej, wskazać należy, iż zgodnie z art. 61 ust. 2 Konstytucji RP prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów. Przy czym zwrot ten nie został przez ustawodawcę zdefiniowany. Z kolei w art. 51 ust. 3 Konstytucji RP odwołano się wprost do pojęcia "dokumenty urzędowe". Przepis ten stanowi, że każdy ma prawo dostępu do dotyczących go urzędowych dokumentów i zbiorów danych. Ograniczenie tego prawa może określić ustawa. Analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że charakter regulacji zawartej w art. 61 ust. 2 Konstytucji RP oraz racjonalność ustawodawcy oznacza, iż użyte w tym przepisie pojęcie "dostępu do dokumentów" ma charakter szeroki.

W świetle art. 6 ust. 2 u.d.i.p., zawierającego definicję legalną, dokumentem urzędowym jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu trafnie uznał, że dokument – przedmiotowa umowa cywilnoprawna dotycząca kształcenia aplikantów adwokackich, stanowiąca wykonanie przez Okręgową Radę Adwokacką we Wrocławiu zadania publicznego, związana z działalnością samorządu adwokackiego, zawierająca informację publiczną, jest pojęciem szerszym niż pojęcie dokumentu urzędowego. W związku z tym okoliczność, że przedmiotowy dokument nie mieści się w pojęciu dokumentu urzędowego nie miała w sprawie znaczenia. Istotne znaczenie ma bowiem to, że dokument ten zawiera informację publiczną, a nie to, czy spełnia przesłanki dokumentu urzędowego, o których mowa w art. 6 ust. 2 u.d.i.p.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zarzut podany w pkt 2 lit. f skargi kasacyjnej jest chybiony. Autor skargi kasacyjnej formułując ten zarzut wprawdzie dostrzegł, iż w świetle art. 2 ust. 2 u.d.i.p., od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego, to jednak w sposób nieuprawniony, bez podania podstawy prawnej stwierdził, że obowiązkiem Sądu było zbadanie, czy w sprawie zachodził obiektywny interes prawny.

Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. określa wymogi, jakie musi spełniać uzasadnienie wyroku. Stanowi on, że powinno ono zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku pozwala na przyjęcie, że zawiera ono wszystkie niezbędne elementy, o których mowa w powołanym przepisie, a przedstawiony w nim wywód prawny w toku kontroli instancyjnej pozwala na ocenę, jakie znaczenie Sąd pierwszej instancji nadał zastosowanym normom prawnym i co stanowiło podstawę prawną rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku. Zauważyć należy, iż za pomocą zarzutu naruszenia tego przepisu nie można skutecznie zwalczać prawidłowości przyjętego przez Sąd stanu faktycznego, czy też stanowiska Sądu co do wykładni bądź zastosowania prawa materialnego.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i w oparciu o art. 184 p.p.s.a. podlega oddaleniu.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 i art. 209 p.p.s.a. oraz art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 18 ust. 1 pkt 2 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn.: Dz.U. z 2013, poz. 461 ze zm.).