Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Ewa Dzbeńska Sędziowie: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędzia del. WSA Przemysław Szustakiewicz Protokolant starszy asystent sędziego Maciej Kozłowski po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Kancelarii Prawniczej D. Z. P. sp. k. w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2011 r. sygn. akt II SA/Wa 1844/11 w sprawie ze skargi Kancelarii Prawniczej D. Z. P. sp. k. w Warszawie na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia (...) lipca 2011 r. nr (...) w przedmiocie odmowy dostępu do informacji publicznej 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od Kancelarii Prawniczej D. Z. P. sp. k. w Warszawie na rzecz Prezesa Rady Ministrów kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 1844/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Kancelarii Prawniczej D.Z.P. spółki komandytowej z siedzibą w W. (dalej jako Spółka) na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia (...) lipca 2011 r. nr (...) w przedmiocie odmowy dostępu do informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż wnioskiem z dnia 11 maja 2011 r. Spółka powołując się na art. 10 ust. 1 w związku z art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. "a" i "c" oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "b", "c" i "d" ustawy o dostępie do informacji publicznej zwróciła się do Prezesa Rady Ministrów o udostępnienie jej informacji publicznej w zakresie następujących pytań:

1) kiedy zostały rozpoczęte przygotowania i rozmowy w przedmiocie organizacji ostatniej wizyty Premiera Rzeczypospolitej Polskiej Donalda Tuska na Bałkanach oraz kiedy program tej wizyty został ostatecznie ustalony i uzgodniony z gospodarzami, w szczególności, kiedy zapadła decyzja co do dat przyjazdu Premiera RP do Czarnogóry, Chorwacji i Serbii?

2) kto konkretnie, oprócz Premiera RP, wchodził w skład polskiej delegacji rządowej w czasie wizyty w Serbii, która miała miejsce w dniu 6 maja 2011 r.?

3) z kim ze strony władz serbskich (imię i nazwisko oraz zajmowane stanowisko) Premier RP i członkowie jego delegacji spotkali się w czasie wizyty w Serbii, która miała miejsce w dniu 6 maja 2011 r.?

4) czy w czasie rozmów, prowadzonych przez Premiera RP lub któregokolwiek innego członka polskiej delegacji z przedstawicielami Republiki Serbii, była poruszana sprawa nieprzyjaznych działań podjętych przez Republikę Serbii w latach 2009 i 2010 wobec nieruchomości położonych w W. w (...) (chodzi o złożone przez Republikę Serbii dwa wnioski o stwierdzenie zasiedzenia tych nieruchomości – sprawa znana polskiemu Ministerstwu Spraw Zagranicznych, w tym jego Protokołowi Dyplomatycznemu)? Jeśli tak, to co konkretnie w tej sprawie Premier lub ktokolwiek z jego delegacji zakomunikował serbskim gospodarzom i jaka była na to odpowiedź tych ostatnich?

5) jeśli kwestia wskazanych nieruchomości nie była poruszona przez Premiera RP lub któregokolwiek członka jego delegacji w czasie wizyty w Belgradzie, to jaka była tego przyczyna?

6) jak został zabezpieczony – w świetle złożonej przez Premiera RP dla mediów deklaracji, popierającej bezwarunkowo starania Republiki Serbii o ratyfikację układu stowarzyszeniowego między tym państwem i Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, w tym zapowiadającej ratyfikację przez Polskę tego układu – interes Skarbu Państwa RP w związku z nieprzyjaznymi działaniami Republiki Serbii wobec wskazanych wyżej nieruchomości, stanowiących własność Skarbu Państwa? W szczególności, czy złożenie przez Premiera RP tej deklaracji oznacza, że sprawa nieruchomości została załatwiona satysfakcjonująco dla polskiej strony, tj. że Serbia zgodziła się bezwarunkowo wycofać wnioski o stwierdzenie zasiedzenia obu nieruchomości?

7) czy w czasie rozmów prowadzonych przez Premiera RP lub innych członków polskiej delegacji z przedstawicielami Republiki Serbii była poruszana kwestia wizyty Prezydenta Serbii w Polsce w związku z planowanym na koniec maja 2011 r. w W. szczytem szefów państw Europy Środkowej i Południowej? Jeśli tak, to z kim Premier RP i inni członkowie polskiej delegacji rozmawiali o tej wizycie i co w tym zakresie ustalono?

8) jaki jest obecny stan prac nad projektem ustawy wyrażającej Prezydentowi RP zgodę na ratyfikację przez Polskę Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Serbii, z drugiej strony, wraz ze wskazaniem terminu skierowania projektu tej ustawy pod obrady Rady Ministrów? Co powoduje, że projekt tej ustawy nie został jeszcze poddany pod te obrady?

Wskazując na art. 14 ust. 1 ww. ustawy, Spółka zażądała udostępnienia przedmiotowej informacji publicznej w formie papierowej lub na nośniku informatycznym, wnosząc o jej przesłanie bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, za pośrednictwem poczty.

Realizując powyższy wniosek, Prezes Rady Ministrów decyzją z dnia (...) czerwca 2011 r. nr (...), mając za podstawę art. 16 i art. 5 ust. 1 ww. ustawy o dostępie do informacji publicznej, odmówił Spółce udostępnienia żądanej informacji publicznej w zakresie punktów 4, 5, 6 i 7 tego wniosku.

W motywach rozstrzygnięcia organ podał, że w dniu 6 maja 2011 r. Prezes Rady Ministrów Donald Tusk złożył wizytę w Republice Serbii. Podczas wizyty spotkał się z Premierem Republiki Serbii M. C. oraz Prezydentem Republiki Serbii B. T.. Na konferencji prasowej, zorganizowanej po spotkaniu Prezesa Rady Ministrów z Premierem Republiki Serbii, opinia publiczna została poinformowana o wybranych elementach przedmiotowej rozmowy. Pozostałe elementy przebiegu i zakresu rozmowy Prezesa Rady Ministrów z Premierem Republiki Serbii oraz przebieg i zakres rozmowy Prezesa Rady Ministrów z Prezydentem Serbii stanowią informacje niejawne zarówno w zakresie tych tematów, które zostały omówione, jak również kwestii, które nie były omawiane podczas przedmiotowych spotkań. Nieuprawnione ujawnienie tych informacji może mieć bowiem szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej zadań w zakresie polityki zagranicznej, a zatem, na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, informacjom tym nadano klauzulę "zastrzeżone", a notatka sporządzona ze spotkań Prezesa Rady Ministrów z Prezydentem Republiki Serbii oraz Premierem Republiki Serbii została opatrzona klauzulą "zastrzeżone". Jej treść, określająca przebieg i zakres rozmów prowadzonych podczas spotkań Prezesa Rady Ministrów z Premierem Republiki Serbii oraz Prezydentem Republiki Serbii, stanowi informację niejawną. W związku z tym, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, przebieg i zakres przedmiotowych rozmów nie mogą zostać udostępnione. Zdaniem organu, konieczne jest więc wydanie decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznych w zakresie pytań od numeru 4 do 7, zawartych we wniosku Spółki.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Spółka zarzuciła rażące naruszenie art. 2 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 5 ust. 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, art. 61 ust. 3 Konstytucji RP w związku z art. 5 ust. 4 oraz art. 6 ust. 1 i 8 ustawy o ochronie informacji niejawnych, a także art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w związku z art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 5 ust. 4 i art. 6 ust. 1 i 8 ustawy o ochronie informacji niejawnych. Spółka zakwestionowała stanowisko organu, twierdząc, że decyzja nie wyjaśnia, dlaczego żądanym informacjom nadano klauzulę "zastrzeżone" z powołaniem się na to, iż nieuprawnione ujawnienie tych informacji może mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej zadań w zakresie polityki zagranicznej. Żądane informacje dotyczą majątku Skarbu Państwa, a zatem – jako informacje publiczne – powinny podlegać udostępnieniu. Organ powinien więc wykazać, dlaczego informacjom tym nadano klauzulę "zastrzeżone", w przeciwnym bowiem wypadku uzasadnienie decyzji zdaje się podważać autorytet instytucji, jaką jest "tajemnica państwowa", rodząc podejrzenia co do rzeczywistego przebiegu rozmów przeprowadzonych w Belgradzie. Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji, względnie o jej zmianę i udostępnienie żądanych informacji zgodnie z wnioskiem.

Decyzją z dnia (...) lipca 2011 r. nr (...) Prezes Rady Ministrów utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, nie znajdując podstaw do uwzględnienia wniosku i przytaczając w motywach poprzednio zaprezentowaną argumentację.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. na powyższą decyzję Spółka wyraziła krytyczną ocenę stanowiska organu, podnosząc analogiczne zarzuty, jakie postawiła we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wniosła o stwierdzenie nieważności obu podjętych w sprawie decyzji, ewentualnie o ich uchylenie, oraz o zasądzenie kosztów postępowania według obowiązujących przepisów, a także o przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci notatki z dnia (...) maja 2011 r., znak: (...) opatrzonej klauzulą "zastrzeżone".

Udzielając odpowiedzi na skargę, Prezes Rady Ministrów wniósł o jej oddalenie, powołując się na argumenty, których użył w zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia 22 listopada 2011 r., będącym repliką wobec odpowiedzi organu na skargę, Kancelaria Prawnicza D.Z.P. Sp. k. z siedzibą w W. podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko, zarzuty i wnioski.

Na rozprawie w dniu 8 grudnia 2011 r. pełnomocnik Spółki złożył do akt sprawy pisma z dnia 11 marca 2011 r., z dnia 4 kwietnia 2011 r., z dnia 15 września 2011 r., z dnia 6 października 2011 r., z dnia 18 listopada 2011 r. i z dnia 30 listopada 2011 r., mające świadczyć – zdaniem strony skarżącej – o wadliwości podjętych przez Prezesa Rady Ministrów decyzji, gdyż w kwestii nieruchomości położonych w Al. Ujazdowskich 23 i 25 Minister Spraw Zagranicznych udzielił Spółce stosownych informacji publicznych z zakresu relacji polsko – serbskich.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji wskazał, iż bez względu na to, czy rozmowy Prezesa Rady Ministrów z przedstawicielami Republiki Serbii podczas wizyty w dniu 6 maja 2011 r. obejmowałyby informacje będące przedmiotem zainteresowania skarżącej Spółki czy też nie, status tych rozmów uprawniał polskie przedstawicielstwo dyplomatyczne, zapewniające Premierowi Rzeczypospolitej Polskiej obsługę administracyjno – techniczną na terytorium Serbii, do odpowiedniego sklasyfikowania treści odbywanych przez Premiera rozmów. Tylko niektóre tematy tych rozmów zostały ujawnione opinii publicznej, natomiast kwestie, których nieuprawnione ujawnienie mogłoby mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organ władzy publicznej ww. zadań, zostały objęte treścią notatki z dnia (...) maja 2011 r., znak: (...), Ministerstwo Spraw Zagranicznych – (...). Z punktu widzenia celu ochrony informacji niejawnych nadanie w tym zakresie rozmowom Premiera z przedstawicielami Serbii klauzuli "zastrzeżone" jest – zdaniem Sądu pierwszej instancji – w pełni uzasadnione przez wzgląd na politykę zagraniczną, a więc ze względu na odpowiedzialność, zaufanie, uczciwość i związaną z nią wiarygodność Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach międzynarodowych. Przede wszystkim ranga odbywanych przez Premiera rozmów z przedstawicielami Serbii, jak również poruszane przez rozmówców tematy, pozwalają na przyjętą przez Ambasadora RP w Belgradzie klasyfikację informacji jako "zastrzeżone" i w tym zakresie brak jest podstaw do kwestionowania nie tylko decyzji osoby uprawnionej do podpisania dokumentu niejawnego (notatki), jak i odmownej decyzji Prezesa Rady Ministrów. Objęcie przedmiotową notatką Ambasadora RP w Belgradzie treści rozmów Premiera z przedstawicielami Serbii podczas wizyty w dniu 6 maja 2011 r. i nadanie jej charakteru niejawnego wyklucza możliwość udzielenia odpowiedzi (informacji) na jakiekolwiek pytanie w tym zakresie. Nieuprawnione ujawnienie treści zawartych w ww. notatce mogłoby mieć szkodliwy wpływ na realizację polityki zagranicznej Państwa i to nie tylko w relacjach z Serbią. Tego rodzaju dokument świadczy i potwierdza zarazem istnienie podstaw do odmowy udostępnienia żądanej przez Spółkę informacji publicznej, wszak ochrona informacji niejawnych wyłącza powszechny dostęp do informacji publicznej. W takiej sytuacji interes publiczny winien górować nad indywidualnym interesem zainteresowanego podmiotu. Ma to tym większe znaczenie, jeśli zważy się, że komplementariusz skarżącej Spółki – jak podaje organ – jest pełnomocnikiem właścicieli budynku w (...) w toczących się postępowaniach sądowych i administracyjnych. Dostęp do informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego, o czym stanowi powoływany już art. 61 ust. 3 Konstytucji RP. W sytuacji gdy nieuprawnione ujawnienie mogłoby mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organ władzy publicznej zadań w zakresie polityki zagranicznej Państwa, nadanie tematom rozmów Premiera z przedstawicielami Serbii podczas wizyty w dniu 6 maja 2011 r. klauzuli "zastrzeżone", zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, w żaden sposób nie uchybia powyższej normie konstytucyjnej ani też nie narusza art. 6 ust. 1 i 8 ustawy o ochronie informacji niejawnych. Przedstawionej oceny Sądu pierwszej instancji nie zmienił materiał dowodowy, jaki został złożony do akt sprawy na rozprawie w dniu 8 grudnia 2011 r., w postaci pism: z dnia 11 marca 2011 r., z dnia 4 kwietnia 2011 r., z dnia 15 września 2011 r., z dnia 6 października 2011 r., z dnia 18 listopada 2011 r. i z dnia 30 listopada 2011 r. Mający świadczyć – zdaniem strony skarżącej – o wadliwości podjętych przez Prezesa Rady Ministrów decyzji, materiał ten w żaden sposób nie podważa ich legalności. Sąd dokonywał bowiem jedynie oceny wydanych w tej sprawie decyzji, natomiast to, czy Spółka ubiegała się o dostęp do informacji w kwestii nieruchomości położonych w (...) w relacjach strony polskiej ze stroną serbską, występując do innych zobowiązanych podmiotów, inicjując tym samym inne postępowania, i czy oraz jakie informacje w tym zakresie uzyskała, nie może mieć prawnego znaczenia dla bytu podjętych przez Prezesa Rady Ministrów rozstrzygnięć.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Kancelaria Prawnicza D.Z.P. Sp. k. z siedzibą w W. zarzucając mu:

1. mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie art. 134 § 1 p.p.s.a.

w zw. z art. 135 p.p.s.a., a także art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) oraz art, 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a., tj. brak pełnego, wszechstronnego i wyczerpującego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w jej granicach przedmiotowych ze względu na pominięcie przez WSA istotnych okoliczności dotyczących rażących uchybień przy wydawaniu przez Prezesa Rady Ministrów:

(a) w dniu 21 lipca 2011 r. decyzji numer (...), utrzymującej w mocy decyzję numer (...) tegoż organu z (...) czerwca 2011 r. (znak: (...); dalej: "Decyzja 1") w przedmiocie odmowy udostępnienia Skarżącej informacji publicznej, a także

(b) w dniu 20 czerwca 2011 r. Decyzji 1,

w sytuacji, gdy Decyzje te rażąco naruszają art. 5 ust. 1 u.i.p., art. 6 ust. 1 u.i.n. oraz art. 5 ust. 4 u.i.n. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., a to wobec uznania przez Prezesa Rady Ministrów, iż informacje stanowiące odpowiedź na pytania nr 4-7 - zawarte we wniosku Skarżącej z 11 maja 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej adresowanym do Prezesa Rady Ministrów - wraz z obejmującą te informacje notatką sporządzoną (...) maja 2011 r. przez ambasadora RP w Belgradzie (...) stanowią informacje niejawne, którym prawidłowo nadano klauzulę "zastrzeżone", podczas gdy wskutek braku materialnych przesłanek do opatrzenia tych informacji wskazaną klauzulą nie można ich w żadnym wypadku uznać za niejawne, oraz

2. mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie przez WSA art. 134 § 1 p.p.s.a., art. 133 § 1 p.p.s.a. oraz 106 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 zdanie pierwsze p.p.s.a., tj. wydanie przez WSA zaskarżonego wyroku bez zgromadzenia niezbędnego materiału dowodowego oraz bez rozważenia wszystkich okoliczności, których uwzględnienie było konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, co w efekcie skutkowało nierozpoznaniem przez WSA jej istoty, w szczególności doprowadziło do wydania wyroku bez uprzedniego przeprowadzenia dowodu z Notatki na okoliczność prawidłowości nadania zawartym w niej informacjom (żądanym przez Skarżącą) klauzuli "zastrzeżone", gdy tymczasem WSA powinien był rozstrzygnąć sprawę po uprzednim wyjaśnieniu na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, a w tym Notatki, całości okoliczności istotnych dla jej rozpatrzenia, w efekcie czego WSA naruszył art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) oraz art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a., tj. nie uwzględnił skargi Skarżącej z 28 lipca 2011 r. na Decyzję 2, chociaż podniesione przez Skarżącą rażące naruszenie przez Prezesa Rady Ministrów art. 2 ust. 1 u.i.p. w zw. z art. 5 ust. 1 u.i.p. oraz 5 ust. 4 u.i.n., art. 61 ust. 3 w zw. z art. 8 ust. 2 Konstytucji RP wzw. z art. 5 ust. 4 u.i.n. oraz art. 6 ust. 1 i 8 u.i.n., a także art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w zw. z art. 16 ust. 2 u.i.p. oraz art. 5 ust. 4 u.i.n. oraz art. 6 ust. 1 i 8 u.i.n. w pełni uzasadniało konieczność stwierdzenia przez WSA na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. nieważności Decyzji, bądź ewentualnie ich uchylenie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a., oraz

3. mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie przez WSA art. 134 § 1 p.p.s.a. wzw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 1 p.p.s.a. poprzez niezawarcie przez WSA w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wzmianki o tym, czy Sąd ten przeprowadził dowód z Notatki, gdy tymczasem poczynienie przez WSA na ten temat uwag w uzasadnieniu wyroku umożliwiłoby ustalenie w toku kontroli instancyjnej, czy WSA wydając wyrok oparł się na całokształcie materiału dowodowego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy; niepoczynienie przez WSA w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku własnych ustaleń co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia, a zamiast tego bezrefleksyjne przyjęcie za własne twierdzeń Prezesa Rady Ministrów zawartych w uzasadnieniach Decyzji o rzekomym ziszczeniu się okoliczności uzasadniających nadanie informacjom zawartym w Notatce klauzuli "zastrzeżone", gdy tymczasem WSA powinien był dokonać własnych ustaleń na podstawie materiału źródłowego (w tym Notatki) kontrolując w ten sposób prawidłowość twierdzeń organu zawartych w uzasadnieniach Decyzji; sformułowanie przez WSA w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku niepełnej i wadliwej oceny prawnej postępowania przeprowadzonego przez Prezesa Rady Ministrów oraz prawidłowości wydanych Decyzji, co było konsekwencją braku wszechstronnego i wyczerpującego rozważenia wszystkich istotnych okoliczności sprawy oraz niezawarcie przez WSA w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyjaśnień w przedmiocie szeregu wątpliwości odnoszących się do problemu legalności nadania Notatce klauzuli "zastrzeżone", gdy tymczasem ocena prawna Decyzji przez WSA powinna obejmować także spełnienie przez Prezesa Rady Ministrów przewidzianych w u.i.n. wymagań w zakresie procedury nadania Notatce statusu informacji niejawnych.

Powołując się na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA oraz zasądzenie na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezes Rady Ministrów wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 p.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Stosownie do art. 174 pkt. 1 i 2 p.p.s.a., skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji zaakceptował stanowisko organu administracji, który odmawiając udostępnienia informacji wnioskowanej przez skarżącą spółkę, powołał się na ustalenie, iż informacja ta została zakwalifikowana jako niejawna i opatrzona klauzulą "zastrzeżone", której ujawnienie mogłoby mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej zadań w zakresie polityki zagranicznej. Wnoszący skargę kasacyjną kwestionuje przyjętą ocenę podnosząc, że Sąd pierwszej instancji wydał zaskarżony wyrok bez uprzedniego przeprowadzenia dowodu z żądanej informacji na okoliczność prawidłowości nadania jej klauzuli "zastrzeżone" i tym samym nie zbadał w wystarczającym stopniu materiału dowodowego sprawy, przyjmując za prawidłowe wyłącznie ustalenia organu. Zarzut skargi kasacyjnej w tym zakresie jest nieuzasadniony, bowiem jak wynika z akt sprawy, Sąd pierwszej instancji zbadał materialnoprawne przesłanki utajnienia żądanej informacji. Z akt sprawy wynika, że Sąd pierwszej instancji dysponował żądaną we wniosku o udostępnienie informacji publicznej notatką, która przekazana została Sądowi przez organ do Kancelarii Tajnej w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia (...) sierpnia 2011 r. Powyższa okoliczność wynika również wprost z protokołu rozprawy przeprowadzonej w dniu 8 grudnia 2011 r. z udziałem pełnomocnika wnoszącej skargę kasacyjną, na której Sąd pierwszej instancji przeprowadził dowód z dokumentów złożonych do protokołu oraz dowód z dokumentu zarejestrowanego w Kancelarii Tajnej. Zarzut niepoczynienia przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku własnych ustaleń co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia i naruszenie art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 3 §1, 133 § 1 oraz 141 §1 p.p.s.a. jest więc bezpodstawny.

Nie można podzielić również innych zarzutów skargi kasacyjnej tj. art. 5 ust. 1 u.d.i.p., art. 6 ust. 1 u.o.i.n. oraz art. 5 ust. 4 u.o.i.n. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., kwestionujących prawidłowość opatrzenia żądanych informacji klauzulą tajności, która uniemożliwia ich udostępnienie w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zakres sądowoadministracyjnej kontroli działalności administracji publicznej, który wynika z art. 1 ustawy prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz przepisów p.p.s.a. w żadnym wypadku nie podlega jakimkolwiek ograniczeniom w odniesieniu do dostępu do informacji publicznej i decyzji odmawiających udzielenia tej informacji z uwagi na ochronę informacji niejawnych. W wyroku z dnia 15 października 2009 r., K.26/2008 Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż w zakresie kontroli sądowej decyzji odmawiających dostępu do informacji publicznych, Sąd jest władny oceniać czy klauzula tajności została danej informacji nadana w sposób prawidłowy. Wynika to również z faktu, iż Sąd jest organem uprawnionym do dostępu do informacji niejawnych, stąd organ przekazując akta sprawy nie może powołać się na okoliczność, iż niektóre informacje objęte są klauzulą tajności. W przypadku, gdy żądanego dokumentu nie dostarczono, Sąd może skorzystać ze środków dyscyplinujących, wynikających z p.p.s.a. lub zaskarżoną decyzję uchylić. W wypadku gdy podmiot odmawiający udzielenia żądanej informacji publicznej jest jednocześnie podmiotem nadającym klauzulę tajności, Sąd jest władny uchylić zaskarżoną decyzję, gdy istnieją wątpliwości co do charakteru niejawnego żądanej informacji. W niniejszej sprawie sąd dokonał kontroli czy klauzula tajności żądanych informacji nadana została w sposób prawidłowy stwierdzając, że brak jest podstaw do jej kwestionowania. Sąd ten doszedł do przekonania, że znaczenie żądanych informacji uprawnia organ do ich odpowiedniego sklasyfikowania jako niejawnych, przede wszystkim ze względu na to, iż ich ujawnienie mogłoby mieć szkodliwy wpływ na relacje nie tylko z konkretnym państwem, ale także na utratę wiarygodności ze strony rządu RP w stosunkach dyplomatycznych z innymi państwami. Sąd pierwszej instancji wykonał więc ciążący na nim obowiązek dokonania oceny czy klauzula tajności została danej informacji nadana w sposób prawidłowy.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 184 p.p.s.a. Podstawę orzekania o kosztach stanowił art. 204 pkt 1 p.p.s.a.