Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska Sędzia NSA Jerzy Krupiński (spr.) Protokolant St. inspektor sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 czerwca 2019 r. sprawy ze skargi B. W. na uchwałę Rady Miejskiej w [...] z dnia 3 lipca 2018 r., Nr [...] w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1) stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej § 24 w zakresie odnoszącym się do terenu oznaczonego symbolem 15P, 2) zasądza od Gminy [...] na rzecz skarżącego B. W. kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez B. W. jest uchwała Rady Miejskiej w [...] z dnia 3 lipca 2018 r., nr [...] w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta [...], przy czym skarżący zaskarżył jedynie § 24 uchwały w zakresie odnoszącym się do należącej do niego działki, oznaczonej numerem a.

Z akt administracyjnych wynika, że zaskarżoną uchwałą dokonano zmiany niewymienionego w uchwale dotychczas obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego miasta [...] m.in. w zakresie ustalenia terenów produkcji oznaczonych na rysunku zmiany planu symbolami od 1P do 19P. Jako przeznaczenie podstawowe dla terenu 15P, na którym umiejscowiona jest działka skarżącego, przewidziano: produkcję, centra logistyczne, obiekty handlu hurtowego, w tym lokalizacja obiektów i urządzeń służących do produkcji energii z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100kW (oraz mniejszej) w formie paneli fotowoltaicznych, biogazowni, upraw roślin dla pozyskania biomasy dla celów energetycznych i pomp ciepła (§ 24 ust. 1 pkt 1 lit. a). Ponadto w § 24 ust. 1 pkt 2 lit. b – c dla tego terenu wprowadzono jako przeznaczenie uzupełniające: obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej, obiekty gospodarcze i garażowe, terenowe urządzenia komunikacji (dojścia, dojazdy, parkingi, miejsca postojowe) oraz zieleń. W § 24 ust. 2 pkt 1 lit. a – e ustalono m.in. dla terenu 15P następujące parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu:

- w zakresie kształtowania dachów: dowolna geometria i pokrycie,

- wysokość zabudowy nie może przekroczyć 15 m (nie dotyczy to elementów technologicznych),

- minimalna powierzchnia biologicznie czynna: 10%,

- maksymalna powierzchnia zabudowy: 0,9,

- intensywność zabudowy: minimalna – 1, maksymalna 2,4.

Poza tym ustalono nieprzekraczalne linie zabudowy oznaczone na rysunku zmiany planu i minimalną ilość miejsc postojowych (1 na 4 pracowników) i zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej (ust. 10).

W skardze pełnomocnik skarżącego zarzucił istotne naruszenie zasad sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego wynikających z art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 15 ust. 2 pkt 6 i art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945 ze zm.), zwanej dalej "u.p.z.p.", na skutek naruszenia jego prawa własności oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 1 i 2 pkt 1 i 2 u.p.z.p. i w zw. z art. 15 ust. 2 pkt 6 i 28 u.p.z.p. oraz w zw. z art. 2, 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP na skutek przekroczenia przez organ przysługującego mu władztwa planistycznego.

Wskazując na powyższe, wnosił o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części odnoszącej się do działki nr a, a także o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu podniósł, że ustalony dla terenu, na którym położona jest przedmiotowa działka, wskaźnik intensywności zabudowy na minimalnym poziomie 1,0 jest niemożliwy do spełnienia w przypadku posadowienia na niej zabudowy jednokondygnacyjnej, charakterystycznej dla budynków produkcyjnych, magazynowych lub centrów logistycznych. W przypadku takiej zabudowy, aby spełnić warunek wyznaczonej planem intensywności zabudowy, należałoby zdaniem autora skargi, zabudować działkę w całości, co nie jest możliwe ze względu na linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu oraz konieczność spełnienia warunku maksymalnej powierzchni zabudowy na poziomie 0,9 oraz pozostawienia minimalnej powierzchni biologicznie czynnej na poziomie 10%. W istocie uniemożliwia to racjonalną zabudowę działki, wprowadzone wskaźniki nie zostały w żaden sposób uzasadnione, a intensywna zabudowa wielokondygnacyjna nie służy przewidzianym w planie kierunkom zabudowy tego terenu. Skarżący dopatrzył się w tym zakresie zarówno nadużycia władztwa planistycznego gminy jak i ograniczenia przysługującego mu prawa własności przez wprowadzenie ograniczeń uniemożliwiających racjonalną zabudowę.

W odpowiedzi na skargę organ wnosił o jej odrzucenie ze względu na niewykazanie przez skarżącego naruszenia jego interesu prawnego, a w przypadku nieuwzględnienia przez Sąd tego wniosku, domagał się oddalenia skargi z uwagi na bezzasadność podniesionych zarzutów.

W uzasadnieniu podniósł, że działka skarżącego o nr a jest niezabudowana a wprowadzone ograniczenia nie pozbawiają go możliwości jej zabudowy ani nie wprowadzają zakazu jej zbywania, zakazu zabudowy, czy nakazu podziału na działki o niefunkcjonalnej powierzchni.

Odnosząc się do meritum podniesionych w skardze zarzutów, organ powołał się na wynikające z art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 u.p.z.p. związanie ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy [...], przyjętego uchwałą Rady Miejskiej w [...] z dnia 18 grudnia 2014 r., nr [...], w którym dla terenów zabudowy techniczno-produkcyjnej wprowadzono wskaźniki intensywności zabudowy i wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej identyczne jak w zaskarżonej uchwale.

Na rozprawie w dniu 27 czerwca 2019 r. pełnomocnik organu wyjaśnił, że jedynym powodem wprowadzenia wskaźników intensywności zabudowy na poziomie kwestionowanym przez skarżącego były wiążące zapisy Studium.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2188, ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badaniu podlega jedynie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa procesowego i materialnego w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów.

W myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.), zwanej P.p.s.a. sąd rozstrzygając w granicach danej sprawy nie jest jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną, co powoduje, że niezależnie od podnoszonych zarzutów, ocenie sądu poddane jest nie tylko zastosowanie w sprawie prawa materialnego, ale także postępowanie poprzedzające wydanie kontrolowanego aktu.

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a., kontrola sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego.

Na podstawie art. 147 § 1 P.p.s.a. uwzględniając skargę na uchwałę Sąd stwierdza jej nieważność w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jej nieważności.

W niniejszej sprawie kontroli sądowej poddana została wymieniona na wstępie uchwała Rady Miejskiej w [...] z dnia 3 lipca 2018 r., w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla Miasta [...] (Dz. Urz. Województwa Opolskiego z 2018 r., poz. [...] ze zm.), która zgodnie z art. 14 ust. 8 u.p.z.p. jest aktem prawa miejscowego.

Skarga na ten akt wniesiona została w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506), zwanej dalej u.s.g., i wobec tego, również w kontekście podstawowego wniosku odpowiedzi na skargę, w pierwszej kolejności koniecznym było dokonanie oceny legitymacji skarżącego do wniesienia skargi.

W niniejszej sprawie przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. znajdował zastosowanie w jego aktualnym brzmieniu, ustalonym ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935), która weszła w życie z dniem 1 czerwca 2017 r. Stosownie bowiem do treści art. 17 ust. 2 ustawy nowelizującej, przepisy art. 52 i art. 53 ustawy zmienianej w art. 9, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz przepisy ustaw zmienianych w art. 2, art. 6, art. 7 i art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W przedmiotowej sprawie zaskarżona uchwała podjęta została w dniu 3 lipca 2018 r., a więc po wejściu w życie ustawy nowelizującej.

Przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Z powyższego wynika zatem, że merytoryczne rozpoznanie skargi wniesionej w tym trybie wymaga ustalenia, że postanowienia skarżonej uchwały naruszają interes prawny wnoszącego skargę. Aktualnie, inaczej niż przed ww. nowelizacją, nie jest natomiast wymagane uprzednie spełnienie warunku bezskutecznego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa i zachowania w związku z tym określonego terminu do wniesienia skargi.

Badając w niniejszej sprawie legitymację skarżącego Sąd przyjął, że w rozumieniu art. 101 ust. 1 u.s.g. naruszenie interesu prawnego oznacza istnienie związku pomiędzy sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego, wynikających z norm prawa materialnego, a zaskarżoną uchwałą (por. wyrok NSA z 29 lipca 2016 r., sygn. akt II OSK 2859/14 - dostępny, jak wszystkie orzeczenia powołane w uzasadnieniu, na stronie internetowej - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Musi mieć ono charakter bezpośredni, zindywidualizowany, obiektywny i realny. Uchwała, czy też konkretne jej postanowienia, muszą zatem naruszać rzeczywiście istniejący w dacie podejmowania uchwały interes prawny skarżącego. Ten z kolei może wynikać m.in. z prawa własności, którego granice wyznacza art. 140 K.c. W tych też granicach przyjąć należy, że każda regulacja zawarta w planie miejscowym, wprowadzająca zakaz określonego wykorzystywania nieruchomości lub prowadząca w inny sposób do ograniczenia możliwości korzystania z niej, której właściciel musi się wbrew własnej woli podporządkować, prowadzi do naruszenia uprawnień właścicielskich, chronionych art. 140 K.c. Naruszenie postanowieniami planu zagospodarowania przestrzennego prawa własności nie polega na tym, że uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego wprowadza ograniczenia w obrocie nieruchomością właściciela, lecz na tym, że sprzecznie z przepisami prawa powszechnie obowiązującego wpływa na ukształtowanie sposobu wykonywania prawa własności. Naruszenie interesu prawnego nie polega więc na odjęciu jakiejś dotychczasowej wartości prawnej (uprawnienia, możliwości prawnej), ale również na spowodowaniu, że w przyszłości jakaś wartość prawna nie będzie mogła być realizowana (por. wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 2008 r., sygn. akt II OSK 17/08 i wyrok WSA w Opolu z dnia 27 lutego 2018 r., sygn. akt II SA/Op 603/17).

W tym kontekście, badając w niniejszej sprawie legitymację skargową, Sąd miał na uwadze, że skarżący wskazał, iż posiada prawo własności nieruchomości obejmującej działkę nr a w [...], która znajduje się na obszarze objętym zapisami zaskarżonej zmiany planu miejscowego. W skardze pełnomocnik skarżącego podniósł okoliczność naruszenia swojego interesu prawnego wyłącznie w związku z zapisami obejmującymi przedmiotową działkę - położoną w obszarze oznaczonym na planie miejscowym symbolem 15P. Zaznaczyć przyjdzie, że przedmiotem zaskarżenia mogą być wyodrębnione części planu stanowiące zbiór indywidualnych regulacji określających przeznaczenie niektórych tylko nieruchomości objętych ustaleniami planu. Co do pozostałych obszarów objętych planem nie wskazywał na swój interes prawny i nie kwestionował jego postanowień. Ze względu na fakt, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego określa przeznaczenie terenu, nierzadko wprowadzając ograniczenia w korzystaniu ze znajdujących się na nim nieruchomości, uchwała w sprawie planu może naruszyć przede wszystkim te interesy prawne lub uprawnienia, które przysługują właścicielom nieruchomości objętych planem. Każdy spośród właścicieli może jednak wnieść skargę na uchwałę tylko w odniesieniu do tej jej części, która dotyczy jego nieruchomości, i doprowadzić do stwierdzenia jej nieważności wyłącznie w tym zakresie, gdyż w przeciwnym razie jego skarga stałaby się narzędziem do eliminowania z obrotu prawnego uchwał w całości, bez względu na to, czy stwierdzone naruszenia miały jakikolwiek wpływ na interes prawny skarżącego (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 czerwca 2014 r., sygn. akt II OSK 117/13).

Dlatego należało uznać, że zaskarżona uchwała została zaskarżona tylko w wymienionej w skardze części. Dokonując w tym zakresie oceny naruszenia interesu prawnego skarżącego Sąd stwierdził, że skarżący wykazał, iż przedmiotowa uchwała narusza jego interes prawny, bowiem postanowienia zaskarżonego aktu określają dla jego nieruchomości przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu, które skarżący musi respektować w zakresie wykonywania prawa własności, co powoduje, że niewątpliwie istnieje związek między sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego, a kwestionowaną uchwałą. W konsekwencji, zaskarżona uchwała naruszyła jego interes prawny, uniemożliwiając zagospodarowanie nieruchomości w sposób sprzeczny z ustaleniami planu. Nie ulega wątpliwości, że wprowadzając określone ograniczenia odnośnie do zagospodarowania nieruchomości skarżącego, uchwała kształtuje przysługujące skarżącemu prawo własności, które podlega ochronie na podstawie art. 21 ust. 1 i art. 64 Konstytucji RP.

Wobec powyższego Sąd uznał, że skarga wniesiona w niniejszej sprawie jest dopuszczalna i podlega merytorycznemu rozpoznaniu.

Zasadniczym zarzutem, na którym oparto konstrukcję skargi, jest naruszenie przez organ władztwa planistycznego na skutek wprowadzenia w § 24 uchwały takich ograniczeń w zabudowie terenu obejmującego w zasadzie wyłącznie działkę skarżącego nr a(druga położona na obszarze 15P działka o nr b wg twierdzeń skarżącego również jest jego własnością), które uniemożliwiają jej racjonalne zabudowanie. Chodzi tu głównie o wskaźnik intensywności zabudowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p., jako o wskaźniku powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej.

Zamieszczenie tego rodzaju wskaźnika jest elementem obligatoryjnym planu, ale podobnie jak w odniesieniu do innych rozwiązań planistycznych gmina dysponuje tu tylko tzw. władztwem planistycznym, które nie może być utożsamiane z dowolnością czy woluntaryzmem. Brak racjonalnych powodów do uznania, że wskutek przyjętych rozwiązań doszło do przekroczenia granic władztwa planistycznego poprzez przyznanie prymatu interesu publicznego nad prywatnym musi wynikać z uzasadnienia uchwały. Określone w planie sposoby zagospodarowania terenu, niewątpliwie wprowadzające ograniczenia, o ile umożliwiają rozwój tego terenu przy zachowaniu równowagi przyrodniczej i zagwarantowaniu możliwości zaspakajania potrzeb społeczności posiadającej uprawnienia do terenów sąsiadujących, nie mogą być uznane za niedopuszczalne, o ile opierają się na uzasadnionych założeniach i uwzględniają racje właściciela terenu. Odpowiednie wyważenie tych okoliczności musi jednak wynikać z treści planu oraz jego uzasadnienia.

W rozpoznawanej sprawie nie sposób odmówić słuszności zarzutom skarżącego, który wywodzi, że z jednej strony zapis § 24 ust. 1 uchwały umożliwia stosunkowo szerokie przeznaczenie terenu oznaczonego symbolem 15P, a z drugiej strony wprowadza wskaźnik intensywności zabudowy obligujący inwestora do zabudowy działki w 100% jej powierzchni w przypadku zabudowy parterowej, charakterystycznej dla handlu hurtowego i centrów logistycznych (hale). To z kolei może wykluczać dochowanie wynikających z tej samej uchwały wymogów w zakresie utrzymania powierzchni biologicznie czynnej (10%) i wskaźnika maksymalnej powierzchni zabudowy (0,9).

Przywołanie w tej mierze przez organ postanowień Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy [...] (pkt 3.13) jako bezwzględnie wiążących nie może być uznane za uprawnione.

W piśmiennictwie przyjmuje się, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest aktem wyrażającym lokalną politykę przyjętą przez gminę w odniesieniu do przestrzeni. Studium jest aktem polityki wewnętrznej gminy, w którym z jednej strony określa się uwarunkowania zagospodarowania przestrzennego gminy (m.in. geograficzne, demograficzne, przyrodnicze, ekonomiczne), a z drugiej strony określa długofalową politykę przestrzenną gminy (zob. wyrok NSA z 25 września 2013 r., sygn. akt II OSK 1676/13). W studium wyraża się ogólne wytyczne założeń polityki przestrzennej gminy. Studium pełni też funkcję koordynującą ustalenia przyszłych planów miejscowych. Postanowienia studium dotyczące zagospodarowania terenów gminy powinny wyznaczać konkretne dyrektywy na przyszłość, jednakże nie mogą regulować kwestii szczegółowych, zastrzeżonych przez ustawodawcę dla miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (zob. P. Sosnowski "Komentarz do art. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym" – System Informacji prawnej LEX). Ten sam autor trafnie wywodzi w tezie 3., że "wiążący charakter ustaleń studium dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych zawsze odnosi się do kwestii podstawowego przeznaczenia terenu, a nie rozwiązań precyzujących powyższe kwestie. Intencją ustawodawcy było zróżnicowanie treści aktów planistycznych gminy - studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania oraz miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. O ile treść studium, aktu kreującego politykę przestrzenną gminy, powinna być formułowana w sposób bardziej ogólny i kierunkowy, o tyle ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mogą, a nawet powinny być - w myśl regulacji art. 15 ust. 2 i art. 16 ust. 1 - w miarę szczegółowe. Studium nie może ustalać tego, co ustawowo zostało zastrzeżone dla treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wynika to dość jednoznacznie z brzmienia art. 10 ust. 1 i 2 oraz art. 9 ust. 5, np. dopiero w planie określa się linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania - art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. i § 7 pkt 7 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu m.p.z.p".

Pogląd ten dotyczy także wskaźników intensywności zabudowy, których ustalenie nie wchodzi w zakres przedmiotowy studium. O ile zatem – wbrew przepisom u.p.z.p. – Studium z 18 grudnia 2014 r. takie wskaźniki ustaliło, to nie są one wiążące dla organu planistycznego, gdyż zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. ustalenie tych wskaźników należy obowiązkowo do materii planu.

P. Sosnowski, powołując się na orzecznictwo NSA wywiódł ponadto, że "związanie ustaleniami studium nie jest bezwzględne. Organ gminy uchwalający plan miejscowy musi brać pod uwagę kierunki zagospodarowania określone w studium gminnym, nie może jednak pomijać w ocenie charakteru prawnego tych kierunków okoliczności ich mniejszego znaczenia w stosunku do norm - zasad określonych w przepisach rangi ustawowej. Normy prawa wewnętrznego nie mogą konkurować z normami prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że organ uchwalający plan w razie stwierdzenia, że normy - zasady (kierunki) określone w akcie prawa wewnętrznego są niezgodne z zasadami wyrażonymi w ustawach (w tym zwłaszcza w Konstytucji RP), nie może przez treść art. 9 ust. 4 być bezwzględnie związany postanowieniami studium w tym zakresie. Interpretacja dopuszczająca taką możliwość jest (...) sprzeczna z konstytucyjną zasadą demokratycznego państwa prawnego i podstawowymi zasadami prawa administracyjnego. (...) mimo wiążącego dla organów gminy przy sporządzaniu planu miejscowego charakteru studium możliwe jest zakwestionowanie planu zgodnego w określonym zakresie ze studium, ale w tym samym zakresie sprzecznego z ustawą (zob. wyrok NSA z 12 lipca 2012 r., sygn. akt II OSK 1108/12, oraz wyrok NSA z 22 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1203/2010)".

Załączone do akt administracyjnych uzasadnienie do zaskarżonej uchwały nie zawiera jakiegokolwiek odniesienia co do celowości wprowadzenia przyjętego poziomu wskaźników intensywności zabudowy dla terenu 15P, co nie tylko uniemożliwia weryfikację zajętego przez organ planistyczny stanowiska w postępowaniu sądowoadministracyjnym, ale też czyni iluzoryczną obowiązującą przy konstrukcji planu miejscowego zasadę wyważania interesu ogólnospołecznego i prywatnego. W istocie jest to ustalenie zupełnie dowolne nie wynikające z jakichkolwiek racjonalnie uzasadnionych przez organ planistyczny podstaw.

W tym zatem zakresie skargę należało uznać za usprawiedliwioną i uzasadnioną, przy czym skoro stwierdzona wadliwość odnosiła się do zawartych w uchwale wskaźników intensywności zabudowy dla terenu oznaczonego jako 15P, to ze względu na to, że wymóg ich zamieszczenia w uchwale planistycznej jest obligatoryjny, koniecznym stało się stwierdzenie nieważności całej tej części uchwały odnoszącej się do obszaru oznaczonego tym symbolem, a nie tylko punktu ustalającego te wskaźniki.

Dokonując kontroli zaskarżonej uchwały w zakresie przyjętej procedury i kolejnych etapów uchwalania zmiany planu Sąd nie dostrzegł innych uchybień skutkujących jej nieważnością. Pod tym kątem uchwała została poddana też kontroli ze strony organu nadzoru, który również nie dostrzegł takowych uchybień (pismo Wojewody Opolskiego z dnia 16 lipca 2018 r., nr [...], załączone do akt administracyjnych).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 147 § 1 P.p.s.a., orzeczono jak w pkt 1 sentencji.

Orzeczenie kosztach uzasadnia przepis art. 200 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a.