Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak (sprawozdawca), Anna Moskała, Sędziowie Sędzia NSA Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski, , Protokolant Katarzyna Kiermacka, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 21 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi "A" sp. z o.o. z/s we W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zarejestrowania pojazdu oddala skargę w całości.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. (dalej: organ odwoławczy) po rozpatrzeniu odwołania A Spółki z o.o. (dalej: strona skarżąca, skarżąca spółka) utrzymało w mocy decyzję Prezydenta W. (dalej: organ pierwszej instancji) z dnia [...]r. znak: [...] odmawiającą skarżącej spółce zarejestrowania pojazdu marki Faun, numer identyfikacyjny (VIN) [...], numer rejestracyjny [...].

Z akt sprawy wynika, że skarżąca spółka [...] r. sprzedała na rzecz B Sp. z o.o. (dalej: nabywca) pojazdu marki Faun. Następnie we wrześniu 2014 r. powołując art. 88 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.; dalej: K.c.) skarżąca złożyła nabywcy oświadczenie o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli, powołując się na podstęp kontrahenta.

W dniu [...] r. skarżąca spółka (przedkładając organowi pierwszej instancji ww. oświadczenie o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli o sprzedaży pojazdu) zażądała zarejestrowania przedmiotowego pojazdu na swoją rzecz.

Wskazaną na wstępie decyzją organ pierwszej instancji odmówił skarżącej zarejestrowania pojazdu uzasadniając, iż własność pojazdu jest sporna. Wyjaśnił, że nabywca pojazdu (a ściślej – syndyk masy upadłości przedsiębiorstwa, które nabyło pojazd) kwestionuje skuteczność uchylenia się skarżącej od skutków oświadczenia woli. Na stronie żądającej rejestracji pojazdu, ciąży zaś obowiązek przedłożenia dokumentów, z których jednoznacznie wynika, że jest właścicielem pojazdu. Organ rejestrujący nie jest bowiem uprawniony do rozstrzygania, czyją własnością jest pojazd.

Organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji podzielił pogląd organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu przytoczył okoliczności świadczące, w jego ocenie,

o niejasnym statusie własnościowym pojazdu. Wskazał, że w aktach sprawy znajdują się pisma z dnia [...] r., [...] r. i [...] r., wystosowane przez syndyka masy upadłości nabywcy pojazdu, w których syndyk oświadcza, że uchylenie się skarżącej spółki od skutków prawnych umowy sprzedaży pojazdu jest bezskuteczne w stosunku do masy upadłości i nie może stanowić podstawy przeniesienia prawa własności przedmiotowego pojazdu. Zdaniem syndyka, pojazd wchodzi w skład masy upadłości, a działania skarżącej spółki są bezprawne

i stanowią próbę działania na szkodę wierzycieli.

Powołując art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, ze zm.; dalej: P.r.d.), art. 73 ust. 1 i ust. 5 P.r.d. oraz § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. z 2014 r. poz. 1522, ze zm., dalej: rozporządzenie wykonawcze z 22 lipca 2012 r.) organ wskazał, że strona żądająca zarejestrowania pojazdu winna przedłożyć organowi rejestrującemu dowody wykazujące w sposób niepozostawiający wątpliwości, kto jest właścicielem pojazdu. Wywodził organ, że z istoty prawa własności wynika, iż dowody przedłożone na tę okoliczność będą odnosiły się do czynności cywilnoprawnych, mających za przedmiot pojazd, którego dotyczy wniosek o rejestrację. Organ administracji, zobligowany do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, powinien dokonać oceny wiarygodności tych dowodów. W orzecznictwie zwrócono jednak uwagę na konieczność respektowania zakresu kompetencji tego organu. Organy administracji dokonują rejestracji jedynie na podstawie dokumentów potwierdzających niesporne stany

w sferze stosunków własnościowych, a ustalenia istnienia czy nieistnienia określonego prawa lub stosunku prawnego należą do wyłącznej właściwości sądów powszechnych.

Zdaniem organu, oświadczenie skarżącej spółki o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli o sprzedaży pojazdu, jest niewystarczającym dowodem zwrotnego przejścia prawa własności. Z akt sprawy wynika bowiem, że pomiędzy stronami umowy sprzedaży powstał spór co do skuteczności tego oświadczenia, a w konsekwencji co do prawa własności pojazdu. Uznanie oświadczenia skarżącej przez organ administracji za dostateczny dowód przejścia prawa własności pojazdu, sprowadzałoby się do rozstrzygnięcia sporu powstałego pomiędzy stronami, co do skuteczności tego oświadczenia, do czego organ taki nie jest umocowany. Skuteczność uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli, uzależniona jest bowiem od konkretnych warunków określonych w przepisach K.c. Twierdzenia skarżącej spółki, zawarte w oświadczeniu o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli zawartego w umowie sprzedaży pojazdu, nie mogą być poddawane ocenie przez organ administracji publicznej, skoro do rozpoznawania spraw cywilnych powołane są sądy powszechne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego strona wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów, zarzuciła naruszenie:

1) art. 72 P.r.d. i 73 P.r.d., poprzez odmowę rejestracji pojazdu wskutek błędnego przyjęcia, że skarżąca spółka nie jest jedynym właścicielem pojazdu oraz poprzez błędne uznanie, że przedstawiony przez spółkę dowód własności w postaci oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli zawartego w umowie sprzedaży przedmiotowego pojazdu, nie potwierdza niespornego stanu w sferze stosunków własnościowych strony;

2) błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez ułomne uznanie przez organ, że w niniejszej sprawie nie został ustalony niesporny stan własnościowy, bowiem stan faktyczny został ustalony w oparciu o twierdzenie syndyka masy upadłości nabywcy pojazdu, że uchylenie się od skutków prawnych umowy sprzedaży pojazdu jest bezskuteczne

w stosunku do masy upadłości i nie może stanowić podstawy przeniesienia prawa własności przedmiotowego pojazdu;

3) art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2013, poz. 267; dalej: K.p.a.) w związku z art. 77 § 1 K.p.a. polegające na niewyjaśnieniu wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy;

4) art. 8 K.p.a. w związku z art. 11 K.p.a. polegające na braku ustalenia przez organ całokształtu okoliczności mających wpływ na wydaną w niniejszej sprawie decyzję.

W uzasadnieniu skarżąca spółka zakwestionowała istnienie sporu, co do prawa własności pojazdu. Zdaniem spółki, o braku sporu co do prawa przesądza okoliczność, że syndyk masy upadłości nabywcy pojazdu nie wszczął postępowania sądowego,

w którym zakwestionowałby skuteczność oświadczenia strony o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli. We wskazanych w decyzji pismach, syndyk poprzestał zaś jedynie na lakonicznym zaprzeczeniu stanowisku skarżącej spółki. Strona przytaczając liczne orzeczenia dotyczące skuteczności uchylenia się od skutków oświadczenia woli, podkreślała, że dla materialnoprawnej skuteczności takiego oświadczenia (tj. zniweczenia skutków prawnych oświadczenia woli) nie jest potrzebne orzeczenie sądu powszechnego.

W odpowiedzi na skargę organ drugiej instancji wniósł o jej oddalenie podtrzymując zajęte w sprawie stanowisko wraz z jego argumentacją.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zaskarżona decyzja odpowiada prawu, rację należy bowiem przyznać organowi, że skarżąca nie wykazała w sposób prawem przewidziany, że przysługuje jej prawo własności pojazdu, którego rejestracji żądała.

Wskazać należy, że w myśl art. 72 ust. 1 P.r.d. rejestracji pojazdów dokonuje się na podstawie:

1) dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie pojazdu;

2) karty pojazdu, jeżeli była wydana;

3) wyciągu ze świadectwa homologacji albo odpisu decyzji zwalniającej pojazd z homologacji, jeżeli są wymagane, (wymaganie to nie dotyczyło, zgodnie z ust. 2 pkt 1 wymienionego przepisu, przedmiotowego samochodu, ponieważ był on już uprzednio zarejestrowany na terenie Rzeczypospolitej Polskiej);

4) zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu, jeżeli jest wymagane;

5) dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zarejestrowany;

6) dowodu odprawy celnej przywozowej, jeżeli pojazd został sprowadzony z zagranicy i jest rejestrowany po raz pierwszy.

Rejestracji pojazdu dokonuje się, na wniosek właściciela (art. 73 ust. 1 wymienionej ustawy), który w celu rejestracji składa w organie rejestrującym wniosek o rejestrację pojazdu, do którego dołącza (§ 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczenia pojazdów):

1) dowód własności pojazdu,

2) kartę pojazdu, jeżeli była wydana,

3) dowód rejestracyjny, jeżeli pojazd był zarejestrowany,

4) świadectwo oryginalności, jeżeli jest wymagane,

oraz tablice (tablicę) rejestracyjne, jeżeli pojazd był zarejestrowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Dowodem własności pojazdu lub jego pojedynczych zespołów jest w szczególności jeden z następujących dokumentów (§ 4 ust. 1 w/w rozporządzenia):

1) umowa sprzedaży,

2) umowa zamiany,

3) umowa darowizny,

4) umowa o dożywocie,

5) faktura VAT,

6) prawomocne orzeczenie sądu rozstrzygające o prawie własności.

Użyty przez ustawodawcę w ww. § 4 rozporządzenia zwrot: "w szczególności", oznacza, że katalog dokumentów, w oparciu o które strona może wykazać prawo własności, nie jest zamknięty. Poza wymienionymi wyżej dokumentami, wnosząc o zarejestrowanie pojazdu, strona może więc potencjalnie powoływać się na każdego rodzaju dowody – pod warunkiem jednak, że pozwalają one rzeczywiście ustalić właściciela pojazdu. W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że rejestracji pojazdu można dokonać jedynie na podstawie dokumentów potwierdzających niesporne stany w sferze stosunków własnościowych. W sytuacji sporu co do prawa własności pojazdu organ administracji obowiązany jest odmówić jego zarejestrowania (por. wyrok NSA z dnia 14 października 1998 r., sygn. II SA 1093/98, LEX 41322 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 września 2004 r., sygn. II SA/Wa 3046/03, LEX 173977 i inne – orzeczenia dostępne w internetowej bazie orzeczeń CBOSA). Jeżeli więc wnioskodawca nie przedstawi bezspornych dowodów własności pojazdu i jego podstawowych elementów, organy administracji publicznej obowiązane są odmówić zarejestrowania zgłoszonego pojazdu (m.in. wyrok NSA z dnia 14 października 1998 r., II SA 1093/98, LEX Nr 41322; wyrok NSA z dnia 4 lutego 1998 r., II SA 1258/98, LEX 41343). Konieczne jest bowiem w przypadku złożenia wniosku o rejestrację danego pojazdu, aby istniała całkowita pewność, że osoba legitymująca się takim dokumentem jest rzeczywiście do tego upoważniona i jest prawowitymi właścicielem pojazdu. Naruszenie tej zasady może bowiem godzić również w interesy osób trzecich. Osoba na rzecz której dokonuje się rejestracji pojazdu powinna zatem udokumentować swoje prawo własności do niego. Zarejestrowany może być bowiem pojazd, który stanowi przedmiot uregulowanego prawa własności. Zatem jedną z istotnych okoliczności wymagających wyjaśnienia ( art. 7 i 77 § 1 K.p.a ) w postępowaniu o rejestrację pojazdu pozostaje ustalenie, czy osoba na rzecz której ma być dokonana rejestracja jest właścicielem pojazdu ( vide: wyrok NSA z dnia 28 lipca 2000 r. II SA 2371/99; LEX nr 44118 ). Warunek niespornego charakteru prawa własności pojazdu zgłoszonego do rejestracji każe z kolei przyjąć, że ustalając stan faktyczny w zakresie własności pojazdu na podstawie dokumentów spoza katalogu z § 4 ww. rozporządzenia, organy administracji winny zachować dalece posuniętą ostrożność, co też organ w niniejszej sprawie prawidłowo uczynił. Nie bez znaczenia jest w tym kontekście to, że dowody własności pojazdu stają się podstawą wytworzenia dokumentu urzędowego, jakim jest dowód rejestracyjny (zawierający informację o właścicielu), który ze względu taki charakter jest następnie dowodem tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone ( art. 244 k.p.c., art. 76 § 1 k.p.a.).

W rozpoznawanej sprawie typowy i akceptowany na gruncie powołanych wyżej przepisów dowód własności pojazdu, jakim jest umowa sprzedaży, został przez skarżącą podważony poprzez złożenie oświadczenia o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli złożonego pod wpływem podstępu kontrahenta w umowie sprzedaży, obejmującej m.in. przedmiotowy pojazd marki Faun.

Zgodnie z art. 84 § 1 K.c można uchylić się od skutków prawnych z powołaniem się na błąd co do treści czynności prawnej. W art. 86 § 1 K.c przewidziano również możliwość uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu także wtedy, gdy błąd nie był istotny, jak również wtedy, gdy nie dotyczył treści czynności prawnej, jeżeli błąd wywołała druga strona podstępnie na którą to sytuację powołuje się skarżąca. Stosownie do treści art. 88 §1 K.c., uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie. Skarżący z faktu złożenia takiego właśnie oświadczenia w piśmie z dnia [...] i [...] r. wywodzi o zniesieniu z mocą wsteczną skutków umowy sprzedaży obejmującej przedmiotowy pojazd marki Faun, a w konsekwencji uznaje, że stanowi ono dowód, że nadal jest właścicielem spornego pojazdu.

W ocenie Sądu, w rozstrzyganej sprawie nie ulega jednak wątpliwości, że z uwagi na podważenie przez nabywcę (syndyka masy upadłości nabywcy) skuteczności oświadczenia spółki o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli, istnieje wątpliwość co do osoby rzeczywistego właściciela tegoż pojazdu. Organ administracji nie jest zaś uprawniony do rozstrzygania sporu dotyczącego prawa własności. Kompetencja ta, jak celnie wskazano w zaskarżonej decyzji, została zastrzeżona w Kodeksie postępowania cywilnego dla sądów powszechnych. W nieco innych stanach faktycznych (sprawy dotyczyły nabycia pojazdu od osoby nieuprawnionej), w przedmiocie możliwości oceny przez organy administracji przejścia prawa własności, wielokrotnie już wypowiadały się sądy administracyjne, odmawiając organom takiej kompetencji (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2005 r., sygn. akt I OSK 234/05

i Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Warszawie z dnia 21 września 2004 r., sygn. akt II SAWa 3046/03, opubl. w CBOSA).

Zawarte w skardze wywody skarżącej spółki dotyczące skutków oświadczeń złożonych w oparciu o art. 88 K.c. o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, jakkolwiek in abstracto prawidłowe, to w rozpoznawanej sprawie – wbrew stanowisku skarżącej – wcale nie dają podstaw do uznania, że własność przedmiotowego pojazdu jest bezsporna. Bez wątpienia takie oświadczenie,

o ile zostało złożone skutecznie, tzn. jeśli zaistniały normatywne przesłanki do jego złożenia, a więc rzeczywiście doszło do złożenia oświadczenia woli pod wpływem błędu o ile zaistniały warunki do jego złożenia tj. rzeczywiście doszło do złożenia oświadczenia woli pod wpływem błędu, powoduje zniweczenie skutków czynności prawnej. W rozstrzyganej sprawie nie wiadomo jednak, czy owo oświadczenie, rzeczywiście zostało zasadnie, a w konsekwencji – skutecznie, złożone. Skutek,

w postaci zniesienia ex tunc konsekwencji dokonanej czynności prawnej nie zastępuje bowiem w każdorazowo w efekcie samego złożenia oświadczenia w trybie art. 88 K.c., bez względu na to, czy faktycznie zaistniały podstawy do jego złożenia, o jakich mowa w art. 84 i art. 86 K.c. Zaakceptowanie takiego poglądu prowadziłoby do destabilizacji obrotu gospodarczego.

Także powołane w skardze orzeczenia sądów powszechnych, które dotyczą właśnie sporów o skuteczność uchylenia się od skutków oświadczeń woli złożonych pod wpływem błędów, nie uzasadniają tezy skarżącej, że wobec niepodważania na drodze sądowej przez syndyka masy upadłości nabywcy oświadczenia spółki A z dnia [...]-[...] r. o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli, bezspornie zniesione zostały skutki umowy sprzedaży spornego pojazdu na rzecz spółki B. Cytowana przez skarżącą spółkę uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 1967 r., sygn. akt III CZP 7/67 potwierdza jedynie niekwestionowany przez Sąd orzekający w obecnym składzie pogląd, że czynność prawna dokonana pod wpływem błędu lub groźby i dotknięta przez to względną nieważnością, może zostać unieważniona na skutek złożonego drugiej stronie oświadczenia na podstawie art. 88 § 1 K.c., działającego ex tunc, a bez konieczności sądowego unieważniania umowy. Jak już jednak zauważono, taki skutek dotyczy tylko takiego oświadczenia o uchyleniu się, o jakim mowa w art. 84 lub 86 K.c., które zostało złożone w warunkach określonych w powyższych przepisach – a to jest właśnie kwestionowane przez syndyka w niniejszej sprawie.

Sąd wskazuje, że oświadczenie złożone w trybie art. 88 K.c., nie korzysta

z jakiegoś generalnego "domniemania skuteczności", do chwili wytoczenia powództwa przed sądem powszechnym i że powoduje ono zniesienie skutków czynności prawnej do czasu wszczęcia procesu. Żaden przepis takiej właściwości oświadczeniu złożonemu w trybie art. 88 K.c. nie przydaje. Strona, wobec której uchylono się oświadczeniem od skutków czynności prawnej, może oczywiście zainicjować postępowanie przed sądem powszechnym, jednak wyrok w takiej sprawie ma jedynie charakter deklaratoryjny (co zresztą potwierdza waśnie powołana przez skarżącą uchwała SN). Stąd bez znaczenia dla oceny, czy mamy w przedmiotowej sprawie do czynienia z bezspornym stanem własnościowym, jest to, że syndyk masy upadłości nabywcy dotychczas nie wystąpił z powództwem o ustalenie prawa, skoro faktycznie kwestionuje podstawy materialnoprawne oświadczenia skarżącej z dnia [...]-[...] r. To zaś powoduje, że dokumenty przedłożone organowi rejestracyjnemu przez skarżącą nie mogły być uznane za potwierdzające bezspornie własność pojazdu. Hipotetycznie można by rozważać, czy takimi dokumentami nie mogłyby być: umowa sprzedaży pojazdu z 2013 r., oświadczenie skarżącej o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli w oparciu o art. 88 K.c. i oświadczenie nabywcy, któremu owo oświadczenie złożono, iż nie on kwestionuje okoliczności podanych w oświadczeniu sprzedawcy, a nadto, że nie dokonał uprzednio rozporządzenia prawem własności – jednak okoliczności niniejszej sprawy są zgoła odmienne.

Reasumując, nie można się zgodzić ze stroną skarżącą, że w sprawie "nie ma miejsca sporny stan własnościowy". Spór oczywiście istnieje (choć z akt sprawy nie wynika, że jest to obecnie spór przed sądem powszechnym), o czym świadczą pisma syndyka z dnia [...] i [...] r. Wątpliwość co do prawa własności pojazdu – w świetle uwag poczynionych na wstępie - przesądza z kolei o prawidłowości odmowy jego zarejestrowania. Owa wątpliwość zwykle wynika ze sporu co do prawa, a złożenie oświadczenia o uchyleniu się od skutków czynności prawnej z natury rzeczy wiąże się ze sporem o prawo. W przedmiotowej sprawie zatem przeszkoda do zarejestrowania pojazdu wynika nie tylko z ujawnionego rzeczywiście sporu co do prawa własności, ale także z samej istoty instytucji z art. 88 K.c. W świetle przyjętego tam rozwiązania, już jednostronna czynność prawna może – wbrew woli osoby trzeciej – ingerować sferę jej praw. W ocenie Sądu, w takiej sytuacji, organ administracji publicznej nie może a priori zakładać, że taka jednostronna czynność prawna (ingerująca w sferę praw innego podmiotu) jest skuteczna i na jej podstawie dokonywać czynności urzędowych. Można bronić zapatrywania, że nawet w przypadku braku sprzeciwu drugiej strony umowy wobec oświadczenia przewidzianego w art. 88 K.c., organ administracji winien

z ostrożności przyjąć, że prawo to nie jest pewne. Konieczne jest w takiej sytuacji legitymowanie się przez stronę wnioskującą jeszcze innymi dowodami, których charakter nie pozostawia wątpliwości, że prawo własności pojazdu istotnie jej przysługuje.

W świetle poczynionych uwag oczywiści chybiony jest zarzut naruszenia art. 72 P.r.d. i 73 P.r.d., poprzez odmowę rejestracji pojazdu "wskutek błędnego przyjęcia, że skarżąca spółka nie jest jedynym właścicielem pojazdu". Organ nie przyjął bowiem, że skarżąca spółka nie jest właścicielem pojazdu, lecz że przedstawiony dokument o takim fakcie nie świadczy. Chybiony jest także oczywiście zarzut naruszenia tych przepisów

"poprzez błędne uznanie, że przedstawiony przez skarżącą spółkę dokument nie potwierdza niespornego stanu w sferze stosunków własnościowych strony". Jak wcześniej wskazano, w ocenie Sądu, organ prawidłowo przyjął, że dokument ten nie wykazuje bezsprzecznie, że prawo własności pojazdu stronie przysługuje. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (oświadczeń syndyka) wynika, że wskazana kwestia jest w sprawie jak najbardziej sporna.

Oczywiście chybiony jest także zarzut, że "stan faktyczny został ustalony

w oparciu o twierdzenie syndyka masy upadłości nabywcy pojazdu, iż uchylenie się od skutków prawnych umowy sprzedaży pojazdu jest bezskuteczne w stosunku do masy upadłości i nie może stanowić podstawy przeniesienia prawa własności przedmiotowego pojazdu". Stan faktyczny sprawy sprowadza się w zasadzie do ustalenia, że skarżąca spółka sprzedała na rzecz nabywcy pojazd mechaniczny,

a następnie w oparciu o art. 88 K.c. złożyła nabywcy oświadczenie o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli. Działający zaś na rzecz upadłego nabywcy syndyk, podważa skuteczność tegoż działania. Stan ten został ustalony na podstawie dokumentów, a żadna ze stron go nie zakwestionowała. Wbrew zarzutom strony organ nie ustalił, że "uchylenie się od skutków prawnych umowy sprzedaży pojazdu jest bezskuteczne w stosunku do masy upadłości i nie może stanowić podstawy przeniesienia prawa własności przedmiotowego pojazdu". Przyjął jedynie, iż oceny

w tym zakresie może dokonać sąd powszechny, a nie organ administracji.

Nie dopuścił się także organ zarzucanego mu naruszenia art. 7 K.p.a. w zw. z art. 77 § 1 K.p.a. polegającego na niewyjaśnieniu wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy oraz art. 8 K.p.a. w zw. z art. 11 K.p.a. polegającego, zdaniem strony, na braku ustalenia przez organ całokształtu okoliczności, jak to określono: "mających wpływ na wydaną decyzję w niniejszej sprawie". Strona skarżąca nie wskazuje, jakie jeszcze okoliczności

w sprawie chciałaby wyjaśnić. Jak zaś już wskazano, Sąd podziela pogląd organu, że ewentualny błąd dotyczący zawarcia przez skarżącą umowy sprzedaży pojazdu, władny jest ustalić i ocenić wyłącznie sąd powszechny.

Z powyższych względów, uznając zarzuty skargi za nieuzasadnione i nie stwierdzając naruszenia prawa mającego wpływ na wynik sprawy, Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).