Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas Sędziowie Sędzia WSA Piotr Borowiecki (spr.) Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant ref. staż. Monika Piotrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi Z. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...], Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej – działając na podstawie art. 246 i art. 247 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. nr 119, poz. 1117 ze zm. – dalej także: p.w.p.) oraz art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17 z późn. zm. – dalej także: u.z.t.) w związku z art. 315 ust. 1 i 3 p.w.p. oraz art. 98 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p. – na skutek wniosku Z. z siedzibą w W. przeciwko H. z siedzibą w W. o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy CZUWAJ o numerze [...]– unieważnił prawo ochronne na znak towarowy CZUWAJ o numerze [...] (pkt 1 decyzji) oraz przyznał Z. z siedzibą w W. od H. kwotę 1.600 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie (pkt 2 decyzji).

Z akt sprawy wynika, iż decyzją Urzędu Patentowego RP z dnia [...] marca 2004 r. udzielono prawa ochronnego na słowno-graficzny znak towarowy CZUWAJ, nr [...]. Powyższe prawo ochronne udzielone zostało na rzecz H. z siedzibą w W. (dalej także: H.), a znak przeznaczony został do oznaczania następujących towarów i usług: kosmetyki i artykuły perfumeryjne; świece, lampki, znicze; afisze, czasopisma, periodyki, gazety, publikacje, kalendarze, książki, mapy, naklejki adresowe, nalepki, kartki okolicznościowe, torby, torebki do pakowania, koperty, woreczki z papieru lub tworzyw sztucznych; wyroby ze skóry, aktówki, plecaki, torby, torby turystyczne, teczki, tornistry, galanteria skórzana, portfele, pokrowce na noże harcerskie, pokrowce na bidony, pasy skórzane; pojemniki z tworzyw sztucznych; butelki, bidony, pojemniki, wyroby z ceramiki, fajansu i porcelany, kubki; odzież, ubrania, bielizna, trykoty, nakrycia głowy, wyroby dziewiarskie, obuwie; zabawki, gry towarzyskie, artykuły sportowe; wyroby cukiernicze, słodycze, cukierki; usługi reklamowania w środkach masowego przekazu, reklamy radiowe, telewizyjne i prasowe; agencje prasowe, emisja radiowa, rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych; organizowanie wycieczek, organizowanie i transport wycieczek autokarowych; organizowanie i prowadzenie konferencji, sympozjów, zjazdów kulturalnych i edukacyjnych, organizowanie i prowadzenie programów edukacyjnych, zielone szkoły, organizowanie estradowych programów rozrywkowych radiowych i telewizyjnych, filmy telewizyjne; hotele, pensjonaty, ośrodki szkoleniowe i wypoczynkowe, organizowanie łącznie z zakwaterowaniem obozów wakacyjnych dla młodzieży i dzieci.

W dniu [...] kwietnia 2005 r. do Urzędu Patentowego wpłynął sprzeciw Z. (dalej także: Z.) wobec w/w decyzji organu z dnia [...] marca 2004 r. o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy CZUWAJ, nr [...]. Zdaniem sprzeciwiającego przedmiotowe prawo ochronne wydane zostało z naruszeniem art. 129 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 120, art. 131 ust. 1 pkt 1 i art. 131 ust. 2 pkt 1, 2 i 5 ustawy - Prawo własności przemysłowej. Sprzeciwiający podniósł, że sporny znak towarowy stanowi odznakę ruchu harcerskiego znaną od 1913 r. pod nazwą Krzyż harcerski. Z. wskazał, że odznaka ta funkcjonowała i funkcjonuje w świadomości społecznej, jako wyróżnik całego ruchu harcerskiego. Zgłoszenie zatem Krzyża harcerskiego do ochrony w postaci znaku towarowego stanowi - zdaniem Z. - działanie w złej wierze. Sprzeciwiający podniósł, że prawo do legalnego używania Krzyża ma bowiem nie tylko uprawniony do spornego znaku, ale i inne organizacje harcerskie. Prawo to wynika - w przypadku sprzeciwiającego - ze Statutu Z.. Sprzeciwiający stwierdził ponadto, że prawo do używania Krzyża harcerskiego jest również jego prawem osobistym. Zdaniem sprzeciwiającego Z., krzyż harcerski stanowi także dobro publiczne i symbol narodowy o silnym, emocjonalnym znaczeniu. Dlatego, jak wskazał sprzeciwiający - zawłaszczenie tej symboliki i przechwytywanie dobra publicznego dla własnych monopolistycznych celów przez jedną organizację powstałą w 1956 r. przez kolejne przekształcenia struktur komunistycznego związku młodzieży nie może być uznane za mieszczące się w ramach zasad współżycia społecznego. Sprzeciwiający podniósł ponadto, że wyłączność H. na używanie symboliki harcerskiej, w tym Krzyża harcerskiego, została ustawowo zniesiona w 1990 r.

H., jako uprawniony do spornego znaku towarowego CZUWAJ, w piśmie z dnia [...] lipca 2005 r. nie zgodził się z zarzutami sprzeciwiającego, uznając sprzeciw za bezzasadny.

Sprzeciwiający Z. w piśmie z dnia [...] lutego 2009 r. podtrzymał dotychczasowe stanowisko, lecz wskazał nowe podstawy prawne sprzeciwu, a mianowicie przepisy art. 6 ust. 1 w związku z art. 5 pkt 1, art. 8 pkt 1, pkt 2 oraz pkt 5 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych. Sprzeciwiający podniósł, że monopolizacja wizerunku Krzyża harcerskiego zmierza do zniweczenia swobody posługiwania tym Krzyżem przez wiele organizacji harcerskich. Działanie takie, zdaniem Z., jest działaniem nagannym, sprzecznym z dobrymi obyczajami, a co za tym idzie - jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Sprzeciwiający stwierdził, że sporny znak towarowy koliduje z prawem osobistym sprzeciwiającego. Odnosząc się do naruszenia przepisu art. 8 pkt 5 u.z.t. sprzeciwiający podniósł, ze Krzyż harcerski jest odznaką honorową w rozumieniu tego przepisu. Natomiast w sytuacji, w której jest to wspólna odznaka kilku organizacji harcerskich, ewentualna rejestracja takiego znaku towarowego przez jedną z tych organizacji, musiałaby być poprzedzona uzyskaniem zgody pozostałych uprawnionych. W uzasadnieniu swojego stanowiska sprzeciwiający Z. przywołał także treść art. 4 u.z.t. wskazując, że H. jest organizacją wychowawczą, a nie przedsiębiorcą zajmującym się zawodowo i zarobkowo prowadzeniem działalności gospodarczej.

Skarżący H., jako uprawniony do spornego znaku, przedstawił merytoryczne uzasadnienie swojego stanowiska w piśmie z dnia [...] lutego 2009 r., złożonym na rozprawie przed Urzędem Patentowym RP w dniu [...] lutego 2009 r. Skarżący odniósł się zarówno do zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 u.z.t., jak i art. 8 pkt 5 u.z.t., uznając te zarzuty za bezpodstawne. H. nie zgodził się także z twierdzeniem sprzeciwiającego o naruszeniu dóbr osobistych w związku ze zgłoszeniem i rejestracją spornego znaku towarowego. Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia art. 8 pkt 1 u.z.t., uprawniony stwierdził, że kierował się przede wszystkim intencją uchronienia Krzyża harcerskiego przed jego gospodarczą eksploatacją przez podmioty nieuprawnione, niezwiązane z ruchem harcerskim. Zdaniem H. działał on w dobrej wierze, uwzględniając przyznaną innym organizacjom harcerskim swobodę korzystania z Krzyża harcerskiego w działalności statutowej. Uprawniony podkreślił, iż nie zakazywał innym organizacjom harcerskim posługiwania się Krzyżem harcerskim. Zwrócił się natomiast do nich z propozycją udzielenia pełniej, nieodpłatnej i nieograniczonej w czasie licencji.

Na rozprawie w dniu [...] lutego 2009 r. sprzeciwiający Z., odnosząc się do podstaw prawnych, sprecyzował żądanie unieważnienia na podstawie art. 6 ust. 1 oraz art. 8 pkt 1, 2 i 5 u.z.t. Sprzeciwiający podkreślił, że naruszenie art. 8 pkt 1 u.z.t. polegało na zgłoszeniu znaku towarowego w złej wierze oraz wbrew zasadom współżycia społecznego. Sprzeciwiający ponownie podkreślił, że z uwagi na istnienie kilku organizacji harcerskich oraz symboliczny charakter Krzyża harcerskiego zgłoszenie znaku spornego nastąpiło w złej wierze. Zdaniem Z. monopolizacja Krzyża harcerskiego zmierza do zniweczenia swobody posługiwania się nim przez te organizacje. Działania takie są niedopuszczalne, sprzeczne z dobrymi obyczajami, a w konsekwencji są działaniami w złej wierze i są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Sprzeciwiający przytoczył historię Krzyża harcerskiego i powtórzył uzasadnienie przywołanych podstaw prawnych.

Na kolejnej rozprawie przed organem, w dniu [...] maja 2009 sprzeciwiający dołączył do akt pismo, w którym podtrzymał dotychczasowe stanowisko i powtórzył argumenty zawarte we wcześniejszych pismach procesowych.

Uprawniony ponownie stwierdziła na rozprawie, że nie zabraniał i nigdy nie utrudniał innym organizacjom harcerskim korzystania z Krzyża harcerskiego.

H. w piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2010 r. podkreślił, że rzeczywistym zamiarem, jakim kierował się przy zgłaszaniu do ochrony spornego znaku towarowego CZUWAJ, było uzyskanie skutecznego narzędzia przed jego gospodarczą eksploatacją przez podmioty niezwiązane z ruchem harcerskim.

Sprzeciwiający Z. w piśmie z dnia [...] kwietnia 2010 r. ponownie wskazał na przyczyny zniesienia przez ustawodawcę art. 46 ustawy o stowarzyszeniach.

Na rozprawie w dniu [...] maja 2010 r. sprzeciwiający zreferował swoje stanowisko zawarte w piśmie z dnia [...] kwietnia 2010 r., a także zrezygnował ze wskazania art. 6 u.z.t. jako podstawy prawnej unieważnienia spornego znaku towarowego.

Z kolei H., podtrzymując dotychczasowe stanowisko - podniósł, że w 1990 r. zrezygnowano jedynie z ustawowego potwierdzenia praw do Krzyża harcerskiego. Z uwagi na powyższe Krzyż harcerski nadal pozostaje własnością H.

W wyniku rozpatrzenia sprawy Urząd Patentowy RP decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...], unieważnił prawo ochronne na sporny znak towarowy słowno-graficzny CZUWAJ nr [...] (pkt 1 decyzji) oraz przyznał Z. od skarżącego H. kwotę 1.600 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt 2 decyzji).

W uzasadnieniu decyzji Urząd Patentowy RP stwierdził, iż sporny znak towarowy CZUWAJ stanowi odznakę ruchu harcerskiego znaną pod nazwą "Krzyż harcerski". W ocenie organu całokształt okoliczności dowodzi, że zgłoszenie znaku towarowego CZUWAJ nr [...] nastąpiło z naruszeniem art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych. Organ stwierdził, iż – wbrew zarzutom strony skarżącej – w świetle art. 8 pkt 1 u.z.t, nie chodzi wyłącznie o sprzeczność z zasadami współżycia społecznego samego znaku (jego treści), lecz także o sprzeczność z tymi zasadami określonych działań zgłaszającego i ich zamierzonego skutku. Urząd Patentowy RP uznał, że zasady współżycia społecznego są obiektywnym miernikiem oceny i w art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych zostały odniesione do samego znaku towarowego, a nie do zachowania podmiotu zgłaszającego ten znak do zarejestrowania. Niemniej jednak, zdaniem organu, w orzecznictwie sądowym i doktrynie przyjęto, że przy badaniu naruszenia zasad współżycia społecznego należy brać również pod uwagę elementy podmiotowe. A więc nie tylko znak, ale i określone, naganne zachowanie zgłaszającego mogą przesądzać o zaistnieniu przesłanki z art. 8 pkt 1 cyt. ustawy. Urząd Patentowy stwierdził, że zasady współżycia społecznego, to zasady, które wyznaczają granice zachowań ludzkich w taki sposób, aby zapewnić bezkonfliktowy porządek społeczny. Są to zasady, których przestrzegania może domagać się każdy od każdego. Nakaz przestrzegania obowiązujących zasad współżycia społecznego to klauzula generalna, zamieszczona przez prawodawcę w wielu aktach prawnych, a trwałe przestrzeganie pewnych norm zapewniających wspólne współżycie, prowadzi do zakorzeniania się w świadomości zasad, których każdy przestrzega i domaga się ich przestrzegania. W ocenie organu stanowisko sprzeciwiającego Z. przywołujące naruszenie zasad współżycia społecznego jest słuszne. Organ podniósł, iż odznaka Krzyż harcerski, zarejestrowana jako znak towarowy, objęta była monopolem H., co wynikało wprost z przepisu art. 46 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 1989 r. Nr 20, poz. 104). Jednakże już w roku 1990, po wejściu w życie ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. o zmianie ustawy - Prawo o stowarzyszeniach i ustawy o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 86) art. 46 został skreślony, a wspomniany monopol zlikwidowany. Zdaniem organu H. utracił tym samym możliwość ochrony Krzyża harcerskiego na podstawie przyznanych wcześniej uprawnień. W ocenie organu, skreślenie art. 46 ustawy - Prawo o stowarzyszeniach należy łączyć ze świadomym działaniem mającym na celu dopuszczenie innych organizacji harcerskich do tradycyjnie używanych w tym środowisku symboli. A zatem - jak uznał organ - zgłoszenie spornego znaku towarowego narusza zasady współżycia społecznego, a mianowicie zasady swobody dostępu do symboli i odznaczeń harcerskich tradycyjnie stosowanych przez te organizacje. Jeśli bowiem zmiana przepisów ustawy - Prawo o stowarzyszeniach miała na celu uchylenie monopolu H. w powyższym zakresie, to wbrew ustawodawcy uprawniony zgłoszeniem spornego znaku towarowego CZUWAJ ów monopol sobie przywrócił, albowiem przez uzyskanie prawa ochronnego uprawniony uzyskał prawo wyłączne na używanie znaku towarowego. Tym samym ograniczył prawa pozostałych organizacji. Takie działanie należy – zdaniem organu - określić jako naganne i naruszające dyspozycję art. 8 pkt 1 u.z.t., który pozwala na ocenę także samego zachowania zgłaszającego. W istocie bowiem wspomniane organizacje powinny mieć nie tylko równy dostęp do odznaki, ale i równe prawa, niezagrożone potencjalną zmianą decyzji jednego podmiotu (uprawnionego) wobec pozostałych. Zdaniem organu niezależnie od deklarowanych intencji uprawnionego uzyskane prawo nie tylko ogranicza możliwość używania Krzyża harcerskiego, ale uzależnia to używanie od uprawnionego, który uzyskał prawo wyłączne. Urząd Patentowy RP stwierdził, że ochrona Krzyża harcerskiego, która być może powinna zostać uzgodniona przy udziale całego środowiska harcerskiego, nie może prowadzić do zabezpieczenia praw poprzez uzyskanie indywidualnego prawa ochronnego na znak towarowy.

Ustosunkowując się do zarzutu Z. dotyczącego zgłoszenie znaku towarowego w złej wierze, Urząd Patentowy RP stwierdził, iż sama wiedza o braku spełnienia ustawowych warunków do udzielenia prawa nie jest wystarczająca. Zarzut złej wiary musi dowodzić, że wraz ze zgłoszeniem znaku towarowego zaistniały dodatkowe okoliczności wskazujące na naganne postępowanie zgłaszającego. Zdaniem organu z uwagi na fakt, że uprawnionemu przyświecała chęć uchronienia Krzyża harcerskiego przed jego eksploatacją przez podmioty nieuprawnione, ocena złej wiary pozostaje szczególnie trudna. Niemniej naruszenia zasady swobody dostępu do symboli i odznaczeń harcerskich stosowanych przez te organizacje jest samodzielną, a przez to wystarczającą przesłanką unieważnienia prawa ochronnego.

Urząd Patentowy nie podzielił stanowiska Z. o naruszeniu art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, wskazując, że skoro Krzyż harcerski postrzegany jest jako dobro ogólne, to art. 8 pkt 2 cyt. ustawy nie może znajdować zastosowania w niniejszej sprawie.

Organ za niezasadny uznał także zarzut sformułowany na podstawie art. 8 pkt 5 u.z.t., który wymienia enumeratywnie, które z oznaczeń nie mogą zostać zarejestrowane jako znaki towarowe. Katalog ten jest zamknięty i obejmuje te oznaczenia, których rejestracja powinna zostać poprzedzona zgodą właściwego organu państwowego lub właściwej jednostki organizacyjnej. Dlatego też przepis ten należy interpretować w sposób ścisły. Zdaniem organu Krzyż harcerski nie należy do tego typu oznaczeń.

Rozstrzygając kwestię zwrotu kosztów postępowania spornego, organ oparł się na przepisach art. 256 ust. 2 p.w.p. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 grudnia 2003 r. w sprawie opłat za czynności rzeczników patentowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 212, poz. 2076).

Od powyższej decyzji Urzędu Patentowego RP skarżący H., reprezentowany przez rzecznika patentowego - działając za pośrednictwem organu - wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, strona zarzuciła organowi:

1) art. 7 k.p.a. w związku z art.256 p.w.p. - poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych,

2) art. 77 k.p.a. - poprzez brak zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego,

3) naruszenie art. 107 § 3 k.p.a. - poprzez niewłaściwe i niewyczerpujące uzasadnienie wydanej decyzji;

4) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych w związku z art. 315 ust. l i 3 p.w.p., a w konsekwencji uznanie, że zgłoszenie znaku towarowego [...] CZUWAJ nastąpiło z naruszeniem zasad współżycia społecznego;

5) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 46 ustawy z dnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że uchylenie tego przepisu w dniu [...] lutego 1990 r. pozbawiło H. monopolu używania znaku Krzyża Harcerskiego.

W uzasadnieniu strona skarżąca, odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów art. 7 i art. 77 k.p.a. - podniosła, iż Urząd Patentowy nie wziął pod rozwagę informacji i dowodów dotyczących powstania Krzyża Harcerskiego, genezy H. i jego ciągłości historycznej. Tymczasem, jak wskazał skarżący, historia powstania Krzyża Harcerskiego ma zasadniczo znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, zwłaszcza w kontekście uzasadnienia decyzji, która to decyzja oparta jest w zasadzie wyłącznie na uznaniowym stwierdzeniu Urzędu, iż w przedmiotowej sprawie doszło do rzekomego naruszenia zasad współżycia społecznego.

Odnosząc się do przedstawionego przez siebie rysu historycznego powstania Krzyża Harcerskiego, skarżące H. uznało, że rys ten ewidentnie dowodzi, że jedynym podmiotem, któremu przysługuje prawo do Krzyża Harcerskiego, a w konsekwencji prawo do zarejestrowania i ochrony tego symbolu jest H., który istnieje nieprzerwanie w sensie prawnym od 1918 r. Skarżące H. wskazało jednak, że jego celem nie jest zawłaszczenie symbolu Krzyża Harcerskiego, lecz umożliwienie korzystania z niego także innym organizacjom harcerskim, pomimo, że prawo do symbolu Krzyża Harcerskiego stanowi własność H. Zdaniem strony skarżącej, Urząd Patentowy nie tylko powinien, ale miał wręcz obowiązek w przedmiotowej sprawie uwzględnić rys historyczny dotyczący genezy H., Krzyża Harcerskiego oraz jego ochrony. Natomiast konsekwencje wprowadzenia art. 46 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach i konsekwencje jego skreślenia z tej ustawy, należało - zadaniem skarżącego - rozpatrywać w kontekście uwarunkowań historycznych, które jednoznacznie wskazują na H., jako właściciela praw do Krzyża Harcerskiego.

Ustosunkowując się z kolei do zarzutu naruszenia przepisu art. 107 § 3 k.p.a., strona skarżąca podniosła, iż Urząd Patentowy, mimo znacznej objętości decyzji, naruszenie zasad współżycia społecznego uzasadnił właściwie tylko jednym zdaniem, że "zgłoszenie spornego znaku towarowego narusza zasady współżycia społecznego, a mianowicie zasady swobodnego dostępu do symboli i odznaczeń harcerskich tradycyjnie stosowanych przez te organizacje" (str. 9 uzasadnienia decyzji). Według skarżącego, tak lakoniczne uzasadnienie należy uznać za niewystarczające, tym bardziej, że z okoliczności sprawy wynikało, iż H. nigdy nie zabraniał posługiwania się symbolami harcerskimi innym organizacjom harcerskim, proponował udzielenie bezpłatnej licencji, itd.

Zdaniem skarżącego Urząd Patentowy dokonał także błędnej wykładni art. 46 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach, który przed skreśleniem stanowił, że: "H. zachowuje dotychczasowe uprawnienia do posługiwania się nazwą mundurem, odznakami i symboliką harcerską. Uprawnienia H. w tym zakresie nie mogą być naruszane przez inne stowarzyszenia". Według strony, wbrew twierdzeniom organu, powyższy przepis nie nadawał prawa H., lecz jedynie potwierdził ustawowo jego prawo do wyłączności na posługiwanie się m.in. mundurem i odznakami. Zdaniem H. już sama literalna wykładnia ww. przepisu wskazuje na błędną interpretację organu administracji, gdyż przepis stanowi, że "H. zachowuje dotychczasowe uprawnienia". Ponadto, zdaniem strony, uprawnienie H. do Krzyża Harcerskiego niewątpliwie istniało już przed uchwaleniem ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach, czego potwierdzeniem jest m.in. Załącznik do zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 4 kwietnia 1989 r. (Monitor Polski nr 10/1989 poz. 82) i opublikowany w nim Statut H. Strona skarżąca podkreśliła zatem, iż nowelizacja z dnia 23 lutego 1990 r. ustawy - Prawo o stowarzyszeniach, polegająca na uchyleniu art. 46 tej ustawy, nie pozbawiła - jak twierdzi organ administracji – H. prawa do symbolu Krzyża Harcerskiego, które H. posiada nieprzerwanie od 1918 r., a jedynie zrezygnowano w niej z ustawowego potwierdzenia tych uprawnień, które wprowadzono kilka miesięcy wcześniej. W ocenie skarżącego niczym nie jest uzasadnione stwierdzenie organu, że "Skreślenie art. 46 ustawy - Prawo o stowarzyszeniach należy łączyć ze świadomym działaniem mającym na celu dopuszczenie innych organizacji harcerskich do tradycyjnie używanych w tym środowisku symboli". Zdaniem strony prawo do symbolu Krzyża Harcerskiego stanowi w dalszym ciągu wyłączną własność H., a inne organizacje harcerskie mają prawo z niego korzystać, np. na podstawie bezpłatnej licencji. Według skarżącego, gdyby rzeczywistą wolą ustawodawcy było rozszerzenie uprawnień do Krzyża Harcerskiego na inne organizacje harcerskie, zapewne zmianie uległaby treść art. 46 Prawa o stowarzyszeniach, a nie poprzestano by jedynie na wykreśleniu tego przepisu. Zmiany w cyt. ustawie nie miały więc i nie mogą mieć wpływu na fundamentalne prawo H. do Krzyża Harcerskiego.

Uzasadniając zarzut naruszenia przez organ przepisu art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, skarżący na wstępie zwrócić uwagę, iż z wykładni językowej tego przepisu wynika, że sprzeczność zasad współżycia społecznego odnosi się tylko do znaku towarowego, a nie działań zgłaszającego i jego zamierzonego skutku, jak przyjął to Urząd Patentowy. Skarżący wskazał, iż zgodnie ze stanowiskiem doktryny przepis art. 8 pkt 1 u.z.t. wyłącza możliwość rejestracji znaku, który jest sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Podstawą odmowy udzielenia rejestracji jest sprzeczność z tymi zasadami znaku, a nie jego rejestracji (strona powołała się na stanowisko W. W. wyrażone w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 1997 r., III RN 74/97, teza 2 PiP 1999/8/107). W konsekwencji skarżący uznał, że Urząd Patentowy zastosował wykładnię rozszerzającą art. 8 pkt 1 u.z.t., co nie znajduje żadnego uzasadnienia prawnego i jest sprzeczne ze słusznym interesem H., jako strony postępowania. Powołując się na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 14 października 1998 r., II CKN 928/97 (OSNC 4/99, poz. 75), skarżący podkreślił, że nie można powołać się ogólnie na nieokreślone zasady współżycia, lecz należy wskazać konkretnie, jaka z przyjętych w społeczeństwie zasada współżycia społecznego została naruszona. Zdaniem strony skarżącej samo stwierdzenie naruszenia zasad współżycia społecznego nie jest wystarczającą przesłanką do unieważnienia prawa ochronnego, a już z pewnością organ nie może ograniczyć się do wskazania pozornej i nieistniejącej zasady współżycia społecznego "zasady swobodnego dostępu do symboli i odznaczeń harcerskich tradycyjnie stosowanych przez te organizacje". Według strony Urząd Patentowy pominął bardzo istotny fakt, że Krzyż Harcerski od 1918 r. należy tylko i wyłącznie do H. i nie mogły się nim posługiwać inne organizacje harcerskie. Ponadto, jak wskazała strona, Urząd Patentowy wyciągnął również niewłaściwe wnioski z uchwały nr [...] z dnia [...] października 1989 r. w sprawie symbolu Krzyża harcerskiego, w której Rada Naczelna H. opowiedziała się za możliwością używania symbolu Krzyża harcerskiego przez wszystkie organizacje harcerskie, które w swojej służbie uznają tradycje ideowe i wychowawcze wartości harcerstwa, a także za uznaniem i zarejestrowaniem tych organizacji. Zdaniem skarżącego H., treść tej uchwały wskazuje jedynie na możliwość używania symbolu Krzyża harcerskiego, a nie - jak mylnie uznał organ - na przyznanie innym organizacjom harcerskim swobody korzystania z niego, czy dalej idących praw. Jest to zasadnicza różnica, której nie dostrzegł Urząd Patentowy, a która - zdaniem strony - miała istotny wpływ na wynik sprawy i ostateczne rozstrzygnięcie. H. uznał, że działał w dobrej wierze dokonując zgłoszenia i uzyskując rejestrację na sporny znak towarowy CZUWAJ. Strona podniosła, że kierowała się intencją uchronienia Krzyża Harcerskiego przed jego gospodarczą eksploatacją przez podmioty nieuprawnione, niezwiązane z ruchem harcerskim. Jednocześnie strona ponownie podkreśliła, że jest gotowa przyznać innym organizacjom harcerskim swobodę korzystania z Krzyża Harcerskiego w ich działalności statutowej. Reasumując H. uznało, że w świetle powyższych okoliczności należy przyjąć, iż do naruszenia nawet tak sformułowanej przez organ administracji zasady współżycia społecznego w ogóle nie doszło.

Ponadto strona skarżąca wskazała, że Z. jest stowarzyszeniem stosunkowo młodym, gdyż powstał dopiero w 1989 r. i nie posiadając żadnego prawa do przedmiotowego oznaczenia, nie ma prawa pozbawiać organizacji harcerskiej H., posiadającej ponad 100-letnią tradycję, prawa do ochrony Krzyża Harcerskiego, na podstawie bliżej niesprecyzowanych i wymyślonych na potrzeby postępowania zasad współżycia społecznego - zwłaszcza w sytuacji, gdy H. jest otwarty na umożliwienie Z. bezpłatnego korzystania z tego znaku. Jednocześnie strona skarżąca podniosła, że w jej ocenie Z. naruszył zasadę tzw. "czystych rąk" związaną ze stosowaniem zasad współżycia społecznego. Zdaniem strony wspomniana zasada "czystych rąk" stanowi, iż nie może korzystać z tych praw ten, kto sam narusza zasady współżycia społecznego. W ocenie strony skarżącej, to Z., któremu nigdy nie przysługiwały jakiekolwiek prawa do znaku Czuwaj, próbuje w świetle prawa uzyskać uprawnienia, do których nie ma jakichkolwiek praw. W takiej sytuacji, zdaniem strony, to Z. narusza wszelkie zasady uczciwości, rzetelności, dobrych obyczajów, itp., które są bez wątpienia uznawane od dawna, jako zasady współżycia społecznego.

W konsekwencji skarżący uznał, że w niniejszej sprawie nie zaistniała żadna okoliczność uzasadniająca unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak towarowy CZUWAJ nr [...], przysługujący H., gdyż w toku postępowania nie zostało udowodnione, że zgłoszenie tego znaku nastąpiło z naruszeniem zasad współżycia społecznego.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej także p.p.s.a.).

W ocenie Sądu, analizując pod tym kątem skargę H., należy przyjąć, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego RP z dnia [...] czerwca 2010 r. - nie narusza zarówno przepisów prawa materialnego, w tym przede wszystkim art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych w zw. z art. 315 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, jak również przepisów postępowania administracyjnego, w tym w szczególności art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie należy wskazać, iż zgodnie z art. 315 ust. 3 p.w.p., ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa z rejestracji znaku towarowego ocenia się według przepisów obowiązujących w dniu zgłoszenia tego znaku do zarejestrowania.

W przedmiotowej sprawie sporny słowno-graficzny znak towarowy CZUWAJ o numerze [...] został zgłoszony przez H. w dniu [...] lipca 2000 r., tj. w okresie obowiązywania ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych, a więc organ słusznie wskazał, że ustawa ta stanowi podstawę prawną oceny zdolności rejestrowej przedmiotowego znaku.

Zdaniem strony skarżącej, organ uchybił przepisom art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., albowiem oparł decyzję na błędnie ustalonym i ocenionym stanie faktycznym, a ponadto niedostatecznie uzasadnił sporne rozstrzygnięcie. Podnosząc natomiast zarzut naruszenia prawa materialnego strona wskazała, że obraza przepisu art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych przejawiała się w przyjęciu, iż zgłoszenie spornego znaku towarowego nastąpiło z naruszeniem zasad współżycia społecznego. Ponadto strona skarżąca zarzuciła naruszenie art. 46 ustawy z dnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że uchylenie tego przepisu w dniu [...] lutego 1990 r. pozbawiło H. monopolu używania znaku Krzyża harcerskiego.

Według Sądu podnoszone wyżej zarzuty nie są trafne, zaś organ prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, należycie ocenił zgromadzony w toku postępowania spornego materiał dowodowy, dokonał jego pełnej analizy i w konsekwencji zasadnie unieważnił prawo ochronne na sporny znak towarowy.

W myśl art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, stanowiący podstawę działania organu, niedopuszczalna jest rejestracja znaku towarowego, który jest sprzeczny z obowiązującym prawem lub zasadami współżycia społecznego.

Należy zgodzić się z Urzędem Patentowym i wbrew zarzutom skarżącego . H. - uznać, że w świetle przepisu art. 8 pkt 1 u.z.t, nie chodzi wyłącznie o sprzeczność z zasadami współżycia społecznego samego znaku (jego treści), lecz także o sprzeczność z tymi zasadami określonych działań zgłaszającego i ich zamierzonego skutku.

Warto wskazać, że również Naczelny Sąd Administracyjny w aktualnym orzecznictwie podzielił przyjęty przez organ sposób interpretacji spornego przepisu ustawy o znakach towarowych. Przykładowo w wyroku z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. akt II GSK 1011/09, NSA wyraźnie wskazał, że w utrwalonym orzecznictwie oraz doktrynie (por. R. Skubisz, Prawo znaków towarowych. Komentarz, Warszawa 1997, s. 74-75, a także R. Skubisz, E. Traple /w:/ glosa do wyroku SN z dnia 23 czerwca 1989 r., sygn. akt I CR 236/89 w Przegląd Sądowy nr 2/1992) od lat zgodnie przyjmuje się, że art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych musi być interpretowany rozszerzająco i obejmuje również elementy podmiotowe. NSA stwierdził w konsekwencji, iż podstawą unieważnienia mogą być zatem nie tylko cechy samego znaku towarowego, ale także naganne zachowania zgłaszającego.

Przechodząc do oceny zastosowania wspomnianego przepisu art. 8 pkt 1 u.z.t. należy podnieść na wstępie, iż w świetle orzecznictwa, nie jest ani możliwa ani celowa pełna obiektywizacja kryterium naruszenia zasad współżycia społecznego, o którym stanowi art. 8 pkt 1 cyt. ustawy, albowiem naruszenie zasad współżycia społecznego może uzewnętrzniać się w rozmaitych działaniach. Dlatego też ocena zaistnienia tej przesłanki musi być ukierunkowana na wartościowanie konkretnych stanów faktycznych (vide: m.in. cyt. wyrok NSA z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. akt II GSK 1011/09).

Zdaniem Sądu, "zasady współżycia społecznego", w rozumieniu art. 8 pkt 1 u.z.t., są pojęciem pozostającym w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki jej rozstrzygnięcia. Dlatego do zastosowania tego przepisu konieczna jest ocena całokształtu szczególnych okoliczności danego rozpatrywanego wypadku w ścisłym powiązaniu nadużycia prawa z konkretnym stanem faktycznym. Z tej przyczyny, w świetle art. 8 pkt 1 u.z.t., podobnie jak na gruncie przepisu art. 5 Kodeksu cywilnego, na podstawie zasad współżycia społecznego, nie można konstruować dyrektyw o charakterze ogólnym. Sprzeczność z zasadami współżycia społecznego, usprawiedliwiająca zastosowanie art. 8 pkt 1 u.z.t. nie musi - w świetle tego przepisu - być zawiniona przez stronę i może istnieć nawet w razie subiektywnie nienagannego jej zachowania się w okresie poprzedzającym wystąpienie tej sprzeczności.

Niewątpliwie należy zgodzić się ze skarżącym H., iż zasady współżycia społecznego powinny być przez Urząd Patentowy RP konkretyzowane. Oznacza to w zasadzie obowiązek organu stosującego art. 8 pkt 1 u.z.t. powołania się na określoną, sformułowaną zasadę współżycia społecznego lub zasady współżycia społecznego, albowiem tylko w ten sposób można zapobiec niepożądanemu subiektywizmowi i intuicyjności w praktyce. Wymagają tego także względy na potrzebę kontroli rozstrzygnięcia na podstawie art. 8 pkt 1 cyt. ustawy.

Mając powyższe na względzie nie sposób zgodzić się ze skarżącym H., iż organ niewłaściwie zastosował wspomniany przepis art. 8 pkt 1 u.z.t., dokonując jego rzekomo błędnej wykładni oraz niedostateczne wyjaśniając (nie konkretyzując), na czym polegało owo naruszenie zasad współżycia społecznego poprzez zgłoszenie spornego znaku towarowego nr [...].

Zdaniem Sądu, organ - wbrew zarzutom skargi - zasadnie uznał, że rejestracja zgłoszonego przez H. słowno-graficznego znaku towarowego CZUWAJ, przedstawiającego w istocie jeden z najistotniejszych symboli ruchu harcerskiego - Krzyż harcerski, narusza zasady współżycia społecznego - zasadę swobody dostępu organizacji harcerskich do symboli i odznaczeń harcerskich tradycyjnie stosowanych przez te organizacje.

W ocenie Sądu należy wyraźnie wskazać, iż z przedstawionego w toku postępowania spornego rysu historycznego wynika, że mając na względzie zarówno powstanie samej idei skautingu, jak również dalsze dzieje harcerstwa na ziemiach polskich, w tym przedwojenne dzieje harcerstwa, piękną kartę ruchu harcerskiego w latach wojny i okupacji (działanie przede wszystkim [...]), a także nie zapominając o powojennych, jakże zagmatwanych i niełatwych, ale zarazem pięknych losów harcerstwa w kraju i na obczyźnie – wynika bezspornie, że jednym z podstawowych symboli ruchu harcerskiego jest Krzyż harcerski.

W tej sytuacji, zdaniem Sądu, należy zgodzić się zarówno z organem, jak i ze sprzeciwiającym się spornej rejestracji podmiotem – Z., że prawo do tej odznaki, do tego symbolu całego ruchu harcerskiego, jakim jest Krzyż harcerski – mają wszystkie organizacje harcerskie, które w ramach swojego działania statutowego nawiązują i realizują w praktyce fundamentalne zasady harcerstwa.

Niewątpliwie, zarówno w świetle przepisów ustawy o znakach towarowych, jak i obecnie obowiązującej ustawy – Prawo własności przemysłowej, przez uzyskanie prawa ochronnego uprawniony uzyskuje prawo wyłączne na używanie znaku towarowego.

Tym samym uznać należy, że skarżący H. poprzez zgłoszenie i uzyskanie prawa ochronnego na sporny słowno-graficzny znak towarowy CZUWAJ, ograniczył prawa pozostałych organizacji harcerskich, w tym Z. Takie działanie strony skarżącej, niezależnie od deklarowanych przez nią intencji owego zgłoszenia oraz wyrażenia chęci porozumienia się m.in. z Z. co do sposobu korzystania ze znaku (vide: propozycja bezpłatnej i bezterminowej licencji), należy określić jako naganne i naruszające dyspozycję przepisu art. 8 pkt 1 u.z.t., który pozwala na ocenę także samego zachowania zgłaszającego.

Organ słusznie przyjął, że w istocie wspomniane organizacje, skupione w ruchu harcerskim, powinny mieć nie tylko równy dostęp do odznaki (symbolu Krzyża harcerskiego) ale i równe prawa w tym zakresie, niezagrożone potencjalną zmianą decyzji jednego podmiotu (uprawnionego z prawa ochronnego na znak towarowy) wobec pozostałych organizacji.

Zdaniem Sądu organ dokonał również prawidłowej, dodatkowej oceny naruszenia zasad współżycia społecznego w kontekście zmian przepisów prawa związanych z przemianami społeczno-politycznymi po 1989 r. Otóż organ słusznie zauważył bowiem, iż początkowo odznaka Krzyż harcerski, pokrywająca się w całości z wizerunkiem spornego słowno-graficznego znaku towarowego CZUWAJ, objęta była monopolem skarżącego H., co wynikało wprost z przepisu art. 46 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach, który stanowił, że H. zachowuje dotychczasowe uprawnienia do posługiwania się nazwą, mundurem, odznakami i symboliką harcerską, a także, że uprawnienia H. w tym zakresie nie mogą być naruszane przez inne stowarzyszenia. Jednakże już w roku 1990, po wejściu w życie ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. o zmianie ustawy - Prawo o stowarzyszeniach i ustawy o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 86), art. 46 został skreślony, a wspomniany monopol H. zlikwidowany.

W tej sytuacji uznać należy, że ustawodawca zlikwidował niejako "przywilej wyłączności" posługiwania się symbolami i odznakami ruchu harcerskiego przez skarżący H.. Organ słusznie, zdaniem Sądu, przyjął zatem, że zgłoszenie spornego znaku towarowego naruszyło zasadę swobodnego dostępu do symboli i odznaczeń harcerskich tradycyjnie stosowanych przez te organizacje. Jeśli bowiem wspomniana zmiana przepisów ustawy - Prawo o stowarzyszeniach miała na celu uchylenie monopolu H. w powyższym zakresie, to w pewnym sensie - wbrew intencjom ustawodawcy - uprawniony z rejestracji zgłoszonego znaku towarowego CZUWAJ ów monopol sobie przywrócił, uzyskując wyłączność na używanie znaku przedstawiającego Krzyż harcerski w szeroko pojętym obrocie handlowym.

Zgodzić się należy z Urzędem Patentowym RP, iż ochrona Krzyża harcerskiego, (która być może powinna zostać uzgodniona przy udziale całego środowiska harcerskiego) nie może w żadnym wypadku prowadzić do zabezpieczenia praw poprzez uzyskanie indywidualnego prawa ochronnego na znak towarowy.

W tej sytuacji należy uznać, iż - wbrew zarzutom strony skarżącej - organ nie naruszył w tym zakresie przepisów prawa, w tym w szczególności art. 8 k.p.a. (zasada zaufania obywateli do organów Państwa). Niewątpliwie z zasady wyrażonej w tym przepisie wynika przede wszystkim wymóg praworządnego i sprawiedliwego prowadzenia postępowania i rozstrzygnięcia sprawy przez organ administracji publicznej, co jest zasadniczą treścią zasady praworządności (art. 6 k.p.a.). Tylko postępowanie odpowiadające takim wymogom i decyzje wydane w wyniku tak ukształtowanego postępowania mogą wzbudzać zaufanie obywateli do organów administracji publicznej nawet wtedy, gdy decyzje administracyjne nie uwzględniają ich żądań. Zdaniem Sądu postępowanie Urzędu Patentowego RP w niniejszej sprawie zasadom takim odpowiada, gdyż organ prowadząc postępowanie sporne, wyjaśnił okoliczności sprawy oraz ustosunkował się do zgłaszanych w toku postępowania twierdzeń i wniosków strony reprezentującej inne interesy.

Ustosunkowując się do zarzutów dotyczących obrazy przepisów postępowania, należy - zdaniem Sądu - stanowczo podkreślić, iż Urząd Patentowy RP, wydając zaskarżoną decyzję administracyjną w sprawie unieważnienia prawa ochronnego na słowno-graficzny znak towarowy CZUWAJ, nr [...], uwzględnił wszelkie rygory procedury administracyjnej, określające jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. Związanie rygorami procedury administracyjnej oznacza, że Urząd Patentowy RP jest obowiązany m.in. do przestrzegania zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 k.p.a.). Zdaniem Sądu, organ uwzględniając powyższą zasadę zobowiązany jest dokładnie wyjaśnić okoliczności sprawy, konkretnie ustosunkować się do żądań i twierdzeń strony oraz uwzględnić w decyzji zarówno interes społeczny, jak i słuszny interes strony. Organ administracji jest ponadto obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i ocenić cały materiał dowodowy (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie według wymagań określonych w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

Z tej przyczyny należy stwierdzić, iż w decyzji z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...], brak jest jakichkolwiek istotnych uchybień formalnych, których Urząd Patentowy RP dopuściłby się w toku postępowania spornego, a które uniemożliwiłyby Sądowi dokonanie prawidłowej oceny zarzutów skargi i wypowiedzenie się co do legalności (zasadności) podjętego rozstrzygnięcia pod względem materialnoprawnym.

Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie uznał, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia wymogi stawiane przez art. 107 § 3 k.p.a., gdyż w swej decyzji Urząd Patentowy RP wyraźnie wskazał, dlaczego unieważnił prawo ochronne na sporny znak towarowy, kierując się przesłankami zawartymi w przepisie art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku, działając na podstawie przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.