Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Kube, Sędziowie WSA Ewa Marcinkowska, Iwona Dąbrowska (spr.), , Protokolant Elwira Sipak, specjalista, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 maja 2012 r. sprawy ze skargi L. R. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na posiadanie broni sportowej - oddala skargę -

Wnioskiem z dnia 24 maja 2011 r. L. R. wystąpił do Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] o

1. wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej, w postaci broni:

• bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 6 mm;

• centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 12 mm;

• gładkolufowej, w łącznej ilości 12 egzemplarzy do celów sportowych;

2. wydanie pozwolenia na posiadanie broni sportowej do celów kolekcjonerskich w łącznej ilości 20 egzemplarzy,

3. dopuszczenie do posiadania broni palnej sportowej podczas uczestnictwa, organizacji lub przeprowadzania strzeleckich zawodów sportowych.

W uzasadnieniu wniosku podniósł, że po jego stronie nie występują żadne negatywne przesłanki uniemożliwiające posiadanie pozwolenia na broń i jako ważną przyczynę posiadania broni do celów sportowych wskazał członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, tj. AZS Klub Środowiskowy Strzelectwa Sportowego w [...]; posiadanie kwalifikacji sportowych, tj. patentu strzeleckiego Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego [...] z dnia [...] marca 2010 r. w zakresie strzelectwa pneumatycznego, kulowego i śrutowego; posiadanie licencji Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego nr [...] z dnia [...] kwietnia 2010 r. w zakresie strzelectwa pneumatycznego, kulowego i śrutowego. Ponadto wskazał, że posiada uprawnienia prowadzącego strzelanie Ligii Obrony Kraju nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r. w zakresie prowadzenia strzelań z broni palnej sportowej i pneumatycznej sportowej oraz uprawnienia instruktora dyscypliny sportu o specjalizacji strzelectwo sportowe nr [...] z dnia [...] grudnia 2009 r. Natomiast jako przyczynę posiadania broni do celów kolekcjonerskich wskazał członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim.

Ponadto podniósł, że jest posiadaczem licencji zawodnika nadany przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego. Dodatkowo wskazał, że jako członek Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego, posiadający licencję zezwalającą na uprawianie strzelectwa sportowego oraz zdany egzamin na patent strzelecki w zakresie strzelectwa pneumatycznego, kulowego i śrutowego jest zwolniony z egzaminu przed organem Policji.

L. R. wyjaśnił, że strzelectwem interesuje się od dłuższego czasu i uprawia ten sport, uczestnicząc we współzawodnictwie sportowym zarówno w ramach PZSS, jak i poza strukturami tego Związku. Zamierza rozwijać się w tym sporcie i chce strzelać ze wszystkich rodzajów broni palnej sportowej, a także uczestniczyć w konkurencjach strzelań precyzyjnych i dynamicznych. W związku z powyższym podniósł, że niezbędne jest posiadanie 12 egzemplarzy broni różnych rodzajów, typów i modeli.

Pismem z dnia 7 czerwca 2011 r. organ wezwał L. R. do przedstawienia dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień w sporcie strzeleckim oraz udokumentowania ważnej przyczyny posiadania pozwolenia na 12 sztuk broni do celów sportowych. Pismem z 3 lipca 2011 r. L. R., w odpowiedzi na wezwanie z 7 czerwca 2011 r., podniósł, że brak jest podstaw prawnych do żądania przez organy Policji jakiegokolwiek wyjaśnienia czy dowodów dlaczego chce taka a nie inną liczbę egzemplarzy broni. Podkreślił, że takie żądanie jest bezprawne i świadczy, że organ Policji chce stosować pozaustawowe kryteria wydawania broni.

Komendant Wojewódzki Policji w [...] decyzją z dnia [...] października 2011 r. nr [...] , wydaną na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. z 2004 r. Dz. U. Nr 52, poz. 525 ze zm.), odmówił wydania L. R. pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów sportowych w ilości 12 egzemplarzy.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w trakcie prowadzonego postępowania pozyskał opinię środowiskową z miejsca zamieszkania; informację z Krajowego Rejestru Karnego, z której wynika, że L. R. jest niekarany; informację o uczestnictwie w zawodach sportowych, z której wynika, że L. R. w latach 2010 i 2011 nie uczestniczył w zawodach.

Komendant Wojewódzki Policji w [...], powołując się na treść art. 10 ustawy o broni i amunicji wskazał, że za ważną przyczynę dla pozwolenia na broń do celów sportowych uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego. W związku z tym, zdaniem organu, wydanie pozwolenia na broń palną jest możliwe w przypadku spełnienia łącznie dwóch przesłanek, tj. podmiotowej – w postaci braku zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedmiotowej – w postaci przedstawienia ważnej przyczyny posiadania broni. Organ podkreślił, że za ważną przyczynę dla pozwolenia na broń palną do celów sportowych uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego. Sformułowanie "w szczególności" oznacza, że wyliczenie to ma charakter przykładowy i w żadnym razie nie może być traktowane jako katalog zamknięty. Powyższe ma znaczenie zwłaszcza w kontekście żądanej ilości broni.

Zdaniem organu, zebrany materiał dowodowy nie daje podstaw do przyznania L. R. pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej w żądanej ilości. W ocenie organu przedstawiona przez L. R. ważna przyczyna wydania pozwolenia na 12 sztuk broni jest wątpliwa i niewystarczająca. Organ wskazał, że L. R. uzasadnił wniosek tym, że jest zainteresowany strzelectwem i uprawia ten sport poprzez uczestnictwo we współzawodnictwie, jednakże z akt sprawy wynika, że w latach 2010 – 2011 L. R. nie uczestniczył w zawodach. Tym samym jego twierdzenia nie znajdują potwierdzenia. Ponadto organ wskazał, że uzyskane przez L. R. uprawnienia, tj. licencja, patent, członkostwo w PZSS datowane są na 2010 r. Okoliczności te oraz brak informacji o jego udziale w zawodach z jednoczesnym kilkumiesięcznym posiadaniem uprawnień do udziału we współzawodnictwie sportowym, nie przemawiają o istnieniu ważnej przyczyny posiadania 12 egzemplarzy broni palnej.

Ponadto organ podkreślił, że przy wydawaniu pozwolenia na broń, jest zobowiązany brać pod uwagę nie tylko interes konkretnego obywatela ubiegającego się o broń ale także interes bezpieczeństwa i porządku publicznego. Wyjaśnił, że przejawia się to tym, aby pozwolenia na broń nie były wydawane ponad faktyczne i rzeczywiste potrzeby. W związku z tym, w ocenie organu, żądanie L. R. jest nieadekwatne do istniejącego stanu faktycznego i rzeczywistych jego potrzeb.

Dodatkowo organ podniósł, że o dbałość o rozwój strzelectwa sportowego, jego konkretnych dyscyplin, w tym również poprzez zapewnienie odpowiedniego sprzętu, leży w gestii właściwych związków sportowych i działających w tej sferze stowarzyszeń, które w swoich zadaniach mają obowiązek budowy i modernizacji bazy i sprzętu dla strzelectwa sportowego. Zatem rolą organów Policji nie jest wyposażanie zawodników strzeleckich w indywidualną broń palną, gdyż to organizacje sportowe powinny umożliwić osobom zainteresowanym uprawianie strzelectwa sportowego. Tym samym zainteresowanie L. R. strzelectwem sportowym i jego rozwój w tej dyscyplinie może być realizowany przy użyciu broni klubowej.

Od decyzji tej L. R. złożył odwołanie, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i wydanie decyzji zgodnej z jego żądaniem. Zaskarżonej decyzji zarzucił rażącą obrazę art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji oraz art. 7 kpa.

W uzasadnieniu odwołania podniósł, że w toku postępowania organ zebrał dowody wskazujące na to, że w całości zostały spełnione ustawowe wymogi do otrzymania pozwolenia na broń, tymczasem organ wydał decyzję odmowną. Zdaniem L. R., błędem Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] było wadliwe odczytanie normy, która reguluje zasadę wydawania pozwoleń na broń palną dla celów sportowych i w konsekwencji tego organ odmówił wnioskodawcy wydania pozwolenia na broń palną dla celów sportowych.

Wyjaśnił, że w związku z użyciem określenia "w szczególności" stwierdzić należy, że redakcja przepisu ust. 3 art. 10 ustawy o broni i amunicji, prowadzi do wniosku, że katalog ważnych przyczyn określony jest przykładowo, tzn. że mogą istnieć jeszcze inne ważne przyczyny posiadania broni, jednak te ważne przyczyny wskazano i zdefiniowano w ustawie w sposób zupełny i wyczerpujący. Dlatego, w ocenie L. R., za błędne należy uznać twierdzenia organu, że przez użycie określenia "w szczególności", ustawodawca zdefiniował pojęcie ważnej przyczyny posiadania broni w celach sportowych, jedynie przez przykładowe wymienienie przesłanek.

Ponadto L. R. podkreślił, że decyzja w przedmiocie pozwolenia na broń ma charakter decyzji związanej. W konsekwencji tego, przyznanie prymatu interesowi publicznemu jest poważnym nadużyciem organu, tym bardziej, że wiele (większość) ustawowych kryteriów jakie spełniać musi wnioskodawca, który ubiega się o wydanie pozwolenia na broń, ustanowionych jest w celu ochrony interesu społecznego.

Jednocześnie podniósł, że w wyniku nowelizacji ustawy o broni i amunicji z dnia 5 stycznia 2011 r., Policja utraciła prawo do dokonywania oceny okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia na broń, a wskazana nowelizacja zlikwidowała całkowicie uznaniowość i luz decyzyjny, wprowadzając w to miejsce kryteria, których spełnienie gwarantuje mu uzyskanie pozwolenia na broń.

Komendant Główny Policji po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] , utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] października 2011 r.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przytoczył treść art. 10 ustawy o broni i amunicji i podkreślił, że katalog okoliczności przedstawionych w tym przepisie jest otwarty. Wskazuje na to użycie sformułowania "w szczególności". Dlatego nie jest zasadny, zdaniem organu, zarzut zniekształcenia treści przepisu art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji przez organ I instancji.

Ponadto organ odwoławczy stwierdził, L. R. spełnia formalne kryteria do wydania mu pozwolenia, tj. jest członkiem stowarzyszenia o charakterze strzeleckim i posiada stosowne uprawnienia do uprawniania sportu strzeleckiego oraz uczestniczenia we współzawodnictwie sportowym w zakresie strzelectwa w dyscyplinach strzelań pneumatycznych, kulowych i śrutowych. Jednak nie jest to wystarczające do wydania pozwolenia na dowolną liczbę egzemplarzy broni tylko na podstawie jego deklaracji. Sprzeciwia się temu cel ustawy o broni i amunicji, ponieważ broń palną, w tym do celów sportowych, można posiadać jedynie za zgodą organów Policji wyrażoną w decyzji administracyjnej, w której określa się cel, w jakim zostało wydane pozwolenie oraz rodzaj i liczbę egzemplarzy broni. Decyzja taka ma zatem charakter konstytutywny, a nie deklaratoryjny, co oznacza, że ustawodawca częściowo liberalizując przepisy prawa, przyznanie pozwolenia na broń pozostawił jednak organom Policji. Tylko, że organom tym zmniejszono zakres sprawy podlegający ich ocenie. Jednocześnie organ wskazał, że obecnie podlega ocenie tylko zakres żądania. Organ wyjaśnił, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji nakazuje organom Policji określić liczbę egzemplarzy broni, na którą wydaje się pozwolenie co oznacza, że organ Policji zobowiązany jest w tym zakresie przeprowadzić postępowanie dowodowe i zebrać dowody świadczące o istnieniu okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia na większą liczbę jednostek broni niż jeden jej egzemplarz. Zdaniem organu, spełnianie przez osobę ubiegającą się o pozwolenie na broń palną do celów sportowych, przesłanek określonych w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, uzasadnia wydanie jej tego pozwolenia w ogóle, tyle tylko, że nie na każdą, dowolną liczbę egzemplarzy broni. Organ zgodził się, że przepisy ustawy o broni i amunicji nie wskazują zasad określania liczby egzemplarzy broni, dlatego stosownie do dyspozycji art. 7 i 77 § 1 kpa należy badać okoliczności faktyczne konkretnej sprawy. Stąd niezbędnym jest precyzyjne uzasadnienie przez stronę potrzeby posiadania wnioskowanej ilości broni, m. in. poprzez przedstawienie dokumentów potwierdzających uczestnictwo w treningach czy we współzawodnictwie sportowym z wykorzystaniem żądanych rodzajów broni, ewentualnie poprzez wykazanie, że udział w określonych konkurencjach strzeleckich nie jest z przyczyn obiektywnych możliwy bez posiadania własnej broni. Tymczasem, co wynika z akt sprawy, L. R. w ogóle nie uprawia strzelectwa sportowego w ramach OZSS [...] i PZSS, a innych dowodów w tym przedmiocie brak, bowiem nie współpracował z organem. Organ wskazał, że niekiedy te same egzemplarze broni mogą być wykorzystywane, ze względu na parametry techniczne, do różnych konkurencji strzeleckich. Dlatego również z tego powodu nie można odmówić organom Policji prawa do żądania od wnioskodawcy przedstawienia takiego materiału dowodowego, który umożliwiłby ocenę, czy wnioskując o prawo do broni określonego rodzaju i ilości opiera się on na obiektywnych i słusznych przesłankach. Zdaniem Komendanta Głównego Policji, na materiał dowodowy w sprawach wydawania pozwoleń na broń do celów sportowych winny składać się nie tylko dokumenty formalnie potwierdzające uprawianie przez daną osobę strzelectwa, ale także dokumenty potwierdzające faktyczne jego uprawianie w danej konkurencji czy konkurencjach (komunikaty, wykazy z zawodów i treningów). Jest to uzasadnione tym, że po wstąpieniu do klubu strzeleckiego i uzyskaniu patentu oraz licencji strzeleckiej upływa zwykle dość dużo czasu, by osoba zainteresowana pozwoleniem na broń zorientowała się — korzystając z broni klubowej lub użyczonej - co do swoich preferencji.

Organ zaznaczył, że w poprzednim stanie prawnym osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń palną sportową musiała wykazać się znacznym zaangażowaniem, ocenianym przez pryzmat częstotliwości startów, rangi zawodów, czasu uprawiania przedmiotowego sportu. Obecnie okoliczności te utraciły znaczenie, nie zmieniła się natomiast sytuacja prawna w zakresie ustalenia liczby egzemplarzy broni. Gdyby intencją prawodawcy było umożliwienie pełnego i nieograniczonego dostępu do broni wykorzystywanej w celach sportowych, wskazałby, że spełnienie przesłanek określonych w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji uprawnia do posiadania takiej broni z mocy samego prawa, bez żadnych ograniczeń.

Konkludując, organ stwierdził, że L. R. wskutek odmowy przedstawienia żądanych przez organ I instancji wyjaśnień, komunikatów i wykazów startów oraz treningów uniemożliwił rozpatrzenie sprawy w pełnym jej zakresie, co skutkowało odmową wydania pozwolenia na broń. Jest to skutek braku właściwej współpracy z organem, który w przypadku wyczerpania możliwości dowodowych mających na celu pełne ustalenie okoliczności faktycznych mających być podstawą uzyskania przez stronę prawa do posiadania broni palnej sportowej, ma prawo wysnuwania logicznych wniosków, wynikających z już zgromadzonych w sprawie materiałów i zasad procedury. Obowiązek organów Policji w zakresie gromadzenia przekonywujących dowodów nie jest bowiem nieograniczony i strona powinna czynnie uczestniczyć w dokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego.

W świetle powyższego organ wskazał, że L. R. nie udowodnił potrzeby posiadania 12 egzemplarzy broni palnej do celów sportowych, tym samym jego interes w uzyskaniu pozwolenia na tę broń musiał ustąpić interesowi społecznemu, dla którego istotne jest, aby pozwolenia na broń nie były wydawane ponad faktyczną i rzeczywistą potrzebę, określoną celem, do którego broń ma być przeznaczona oraz aby pozwolenia na broń uzyskiwały jedynie osoby, które wykażą ważną przyczynę jej posiadania.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi L. R., reprezentowanego przez pełnomocnika adwokata A. T., do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, uzupełnionej następnie pismami z dnia 10 lutego 2012 r., 13 lutego 2012 r. i 5 marca 2012 r. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

1. art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji przez nieuwzględnienie odwołania i niewydanie pozwolenia na broń palną dla celów sportowych pomimo tego, że wnioskodawca przedstawił/udokumentował istnienie ważnej przyczyny posiadania broni dla celów sportowych;

2. art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji przez błędne uznanie czym w rozumieniu ustawy jest ważna przyczyna posiadania pozwolenia na broń palną dla celów sportowych;

3. art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji przez uznanie, że ustawowa definicja ważnej przyczyny posiadania broni dla celów sportowych nie jest określona w ustawie w sposób wyczerpujący lecz przykładowy;

4. art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 3 pkt 3 i w zw. art. 15 ust. 1 pkt 1 do 5 ustawy o broni i amunicji przez uznanie, że wnioskodawca nie spełnił kryteriów uzasadniających wydanie pozwolenia na broń palną dla celów sportowych;

5. art. 7 Konstytucji RP i określonej w nim zasady legalizmu działania organów administracji oraz art. 6 kpa przez uznanie, że dla wydania pozwolenia na broń dla celów sportowych wnioskodawca spełniać powinien inne jeszcze kryteria niż określone w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji;

6. art. 7 Konstytucji i określonej w nim zasady legalizmu działania organów administracji i art. 6 kpa przez uznanie, że organ Policji posiada kompetencję przyznaną mu przez ustawę do oceny i weryfikacji ilości egzemplarzy broni wpisywanych do pozwolenia na broń w oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, podczas gdy ta kompetencja nie została organowi administracji przyznana;

7. art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji przez uznanie, że przepis ten nadaje organowi administracji uprawnienia w zakresie oceny ilości egzemplarzy broni, podczas gdy przepis ten nie nadaje kompetencji i kryteriów dla oceny ilości egzemplarzy broni wpisywanych do decyzji administracyjnej pozwolenie na broń;

8. art. 7 kpa przez ustalanie interesu społecznego i przedłożenie interesu społecznego ponad brzmienie przepisów prawa materialnego, a w szczególności ponad art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, w sytuacji gdy decyzja o pozwoleniu na broń posiada charakter decyzji związanej.

W związku z powyższym, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że zasadniczym błędem postępowania administracyjnego było wadliwe odczytanie normy, która reguluje zasadę wydawania pozwoleń na broń palną dla celów sportowych i w konsekwencji tego organ odmówił wnioskodawcy wydania pozwolenia na broń palną dla celów sportowych.

Skarżący wskazał, że zgodnie z art. 10 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji ma obowiązek uwzględnienia wniosku, o ile wnioskodawca spełnia kryteria określone w ustawie, tj. jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Wyjaśnił, że w związku z użyciem określenia "w szczególności" stwierdzić należy, że redakcja przepisu ust. 3 art. 10 ustawy o broni i amunicji, prowadzi do wniosku, że katalog ważnych przyczyn określony jest przykładowo, tzn. że mogą istnieć jeszcze inne ważne przyczyny posiadania broni, jednak te ważne przyczyny wskazano i zdefiniowano w ustawie w sposób zupełny i wyczerpujący. Dlatego, zdaniem skarżącego, jako błędne należy uznać twierdzenia organu, które wyraża w decyzji, polegające na tym, że przez użycie określenia "w szczególności", ustawodawca zdefiniował pojęcie ważnej przyczyny posiadania broni w celach sportowych, jedynie przez przykładowe wymienienie przesłanek, tj. że ustawodawca pozwolił organom Policji na badanie innych jeszcze okoliczności, niż opisane w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji. Zdaniem skarżącego, aktualna regulacja kryteriów wydania pozwolenia na broń jest w pełni jednoznaczna i czytelna.

W ocenie skarżącego, kolejnym błędem jakiego dopuścił się organ jest danie prymatu interesowi społecznemu, ponad przepisy prawa materialnego. Wskazał, że obecna regulacja zapewnia realizację celu, tj. bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Skarżący wskazał, że decyzja określana jest jako związana wtedy, gdy nie pozostawia organowi administracyjnemu luzu decyzyjnego. Na gruncie przepisów obowiązujących do dnia 10 marca 2011 r. decyzję w przedmiocie pozwolenia na broń nazywano decyzją związaną, jednak z taką modyfikacją, że organy Policji musiały dokonać ustalania okoliczności ocennych. Aktualne brzmienie przepisu art. 10 ustawy o broni i amunicji całkowicie eliminuje jakąkolwiek ocenę w sposób definitywny. Luz decyzyjny organów Policji został ostatecznie wyeliminowany. Posługiwanie się twierdzeniem o konieczności przedstawienia ważnej przyczyny posiadania określonej ilości jednostek broni czy tego, że aktualnie nie podlega ocenie zasada a zakres żądania, jest wymysłem organu, nieumocowanym w żadnym przepisie prawa.

Skarżący podkreślił, że decyzja w przedmiocie pozwolenia na broń ma charakter decyzji związanej. W konsekwencji tego, przyznanie prymatu interesowi publicznemu jest poważnym nadużyciem organu, tym bardziej, że wiele (większość) ustawowych kryteriów jakie spełniać musi wnioskodawca, który ubiega się o wydanie pozwolenia na broń, ustanowionych jest w celu ochrony interesu społecznego. Jeżeli jednak ustawodawca określił swoje kryteria w tym właśnie celu i jednocześnie nadał decyzji o pozwoleniu na broń charakter decyzji związanej, to organ Policji dodatkowego prymatu interesu społecznego wprowadzać nie może. Organom Policji nie tylko można, ale i kategorycznie należy odmówić prawa do żądania od wnioskodawcy przedstawienia takiego materiału dowodowego, który umożliwiałby ocenę, czy wnioskując o prawo do broni określonego rodzaju i ilości, opiera się na obiektywnych i słusznych przesłankach. Organ administracji, winien zatem rodzaj i ilość egzemplarzy broni określić w decyzji zgodnie z treścią wniosku, po stwierdzeniu spełniania kryteriów otrzymania pozwolenia na broń.

Reasumując skarżący wskazał, że obywatel może wnioskować o określoną przez siebie ilość jednostek broni, a gdyby ustawodawca w zakresie kontroli tej ilości wprowadził władczą kompetencję organu Policji, z całą pewnością określiłby to w ustawie i to w sposób jednoznaczny.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje argumenty przedstawione w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

W pismach procesowych z dnia 10 lutego, 13 lutego i 5 marca 2012 r. skarżący odniósł się do argumentów podniesionych w odpowiedzi na skargę.

W odpowiedzi na powyższe pisma procesowe skarżącego, organ pismem z 3 kwietnia 2012 r. podniósł, że zarzuty skargi dotyczą w istocie jednej kwestii sprowadzającej się do wykładni art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, a w szczególności przesłanki ważnej przyczyny. Organ podniósł, że zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, za ważną przyczynę uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10 b, oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego.

Odnosząc się do zarzutu przestawienia w zdaniu szyku sformułowania "w szczególności" w miejsce gdzie ten zwrot nie występuje, organ wskazał, że analizując treść tego przepisu można zauważyć, iż gramatycznie jest to jedno zdanie.

Nie budzi wątpliwości, zdaniem organu, że to strona we wniosku określa cel pozwolenia oraz rodzaj broni i liczbę jednostek. Nie można jednak z powyższego wyprowadzać wniosku, iż organ na mocy art. 12 ustawy o broni i amunicji, ograniczony jest wyłącznie do odzwierciedlenia w treści decyzji żądania strony. Wskazał, że wnioskodawca, wskazując oznaczony cel pozwolenia na broń, zobowiązany jest wykazać okoliczności uzasadniające posiadanie broni w tym oznaczonym przez siebie celu, tak też zobowiązany jest wykazać, iż żądana przez niego ilość jednostek broni jest uzasadniona z uwagi na wskazaną we wniosku przyczynę jej posiadania. Przemawia za tym zarówno reglamentacyjny charakter ustawy, jak również fakt, iż art. 12 ustawy o broni i amunicji w toku ostatniej nowelizacji uległ modyfikacji czysto redakcyjnej, co uzasadnia twierdzenie, iż celem tej nowelizacji było wyeliminowanie uznaniowości w zakresie dokonywania przez organy Policji oceny okoliczności uzasadniających posiadanie broni we wskazanym celu, a nie wyeliminowanie możliwości dokonywania oceny żądania strony w zakresie ilości egzemplarzy i rodzaju broni.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym.

Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należy, iż nie narusza ona prawa.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się w istocie do wykładni art. 10 ust. 1 i 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), stanowiącego podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji.

W świetle realiów badanej sprawy i sporu pomiędzy stronami, co do literalnego rozumienia powyższej normy prawnej, w ocenie tutejszego Sądu koniecznym było sięgnięcie do wykładni funkcjonalnej. Podkreślić należy, że wykładnia to określenie rzeczywistej treści przepisu prawnego (czyli zakodowanej w nim normy prawnej), która jest rezultatem procesu interpretacyjnego zachodzącego wówczas, gdy istnieje konieczność zastosowania danego przepisu. Procesowi wykładni należy poddać każdy przepis prawny (tekst prawny), niezależnie od stopnia jego zrozumienia prima facie (zob. Maciej Zieliński w: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki. Warszawa 2008, str. 320). Nie można zatem przyjąć, że dokonanie wykładni jest zbędne wówczas, gdy przepis jest jasny (clara non sunt interpretenda), bowiem samo tylko ustalenie faktu (jednoznaczności przepisu) następuje właśnie w procesie interpretacyjnym. Nie chodzi bowiem tylko o to, aby rozumieć przepis, ale o to, aby zrozumieć go zgodnie z treścią nadaną mu przez prawodawcę (op. cit. str. 61) Wykładnia prawa dokonywana jest wedle utrwalonych reguł i kryteriów. Jakkolwiek przyjęło się dawać pierwszeństwo wykładni językowej, to coraz częściej stosuje się także pozostałe sposoby interpretacji lub wspólny wynik kilku spośród nich. W praktyce dominuje wykładnia stanowiąca kompilację różnych sposobów, niesprzecznych ze sobą, wśród których wykładnia językowa jest wzmacniana pozostałymi, szczególnie gdy reguły językowe nie doprowadziły do uzyskania jednoznaczności interpretacyjnej danego zwrotu. Wskazać również należy, że dyrektywa stanowienia przez ustawodawcę jasnych przepisów nie zwalnia z obowiązku dokonania ich wykładni, zwłaszcza że w praktyce przepisy nie zawsze są formułowane poprawnie językowo, co potwierdza orzecznictwo sądowe i Trybunału Konstytucyjnego. Występujące zatem wątpliwości (o czym świadczy chociażby inne rozumienie tych przepisów przez organ, a inne przez skarżącego), nie należą zatem do odosobnionych. Dlatego rolą sądów jest ustalenie znaczenia normy prawnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2012 r. o sygn. akt I OSK 1685/11).

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać zatem należy, że dokonując wykładni przepisów, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji należało mieć na względzie dwie główne kwestie.

Przede wszystkim w polskim prawodawstwie uprawnienie do posiadania broni palnej nie należy do zakresu konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich. Wręcz przeciwnie, uprawnienie to stanowi odstępstwo od generalnej zasady, iż prawo do posiadania broni jest ściśle reglamentowane i zawarowane jedynie dla ogólnie ujmowanej grupy funkcjonariuszy służb mundurowych. Skoro więc omawiane uprawnienie stanowi wyjątek od reguły, to takie ustalenie prowadzi do konkluzji, iż przepisy regulujące przedmiotową kwestię winny być interpretowane w sposób wysoce restrykcyjny. Wykładnia zaś przepisów ustawy o broni i amunicji powinna zmierzać w kierunku zawężającym, zamiast rozszerzającym.

Kolejną kwestią, którą należało brać pod uwagę przy dokonywaniu wykładni funkcjonalnej omawianej normy prawnej jest to, iż ustawodawca przy tworzeniu przepisów prawa postępuje w sposób racjonalny. Nowowprowadzane uregulowania winny więc pozostawać w spójności z generalnymi regulacjami dotyczącymi konkretnej materii. Stąd więc należało założyć, że racjonalny ustawodawca, tworząc przepisy dotyczące materii stanowiącej wyjątek od reguły, iż prawa do posiadania broni palnej nie mają obywatele, nie dopuściłby do sytuacji, by do obrotu mogła dostać się bliżej nieograniczona ilość sztuk broni.

Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Za ważną przyczynę uważa się w szczególności udokumentowane członkowstwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b, oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego – dla pozwolenia na broń do celów sportowych.

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji stanowi natomiast, że pozwolenie na broń wydawane jest w drodze decyzji administracyjnej, w której określa się cel, w jakim zostało wydane oraz rodzaj i liczbę egzemplarzy broni. Organ Policji wydaje zatem pozwolenie na broń zawsze w określonym celu oraz w zakresie określonej w decyzji liczby i rodzaju egzemplarzy broni.

W ocenie Sądu, w świetle powyższych regulacji, nie do przyjęcia jest stanowisko prezentowane przez stronę skarżąca, że organy Policji nie mają obecnie żadnych kompetencji władczych w zakresie określenia w decyzji liczby i rodzaju egzemplarzy broni, lecz związane w są w tym zakresie żądaniem strony ubiegającej się o wydanie pozwolenia na broń.

Należy przyznać rację organom Policji, że reglamentacyjny charakter ustawy o broni i amunicji, wynika w szczególności z potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa i szeroko rozumianego porządku publicznego. Nie może zatem oznaczać, uprawnienia osoby spełniającej kryteria formalne do uzyskania pozwolenia na broń do uzyskania pozwolenia na nieograniczoną ilości egzemplarzy broni, według tylko jej uznania. Ma rację organ, że gdyby taka regulacja była zamysłem ustawodawcy, to przepis art. 12 ust. 1 ustawy byłby zbędny. Wystarczałoby bowiem ogólne pozwolenie przesądzające co do zasady prawo do posiadania broni i określenie celu (np. sportowa). Kwestia rodzaju tej broni i liczby egzemplarzy broni uzależniona byłaby natomiast wyłącznie od woli osoby posiadającej takie pozwolenie i nie wymagałaby określenia w decyzji.

Nietrafna jest zatem argumentacja skarżącego, że spełnienie przez niego kryteriów formalnych określonych w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy do uzyskania pozwolenie na broń palną do celów sportowych oznacza jego prawo do uzyskania pozwolenia na nieograniczoną ilość egzemplarzy i rodzajów broni do celów sportowych

Tak więc, w sytuacji, gdy skarżący domagał się udzielenia uprawnienia do posiadania 12 sztuk różnego rodzaju broni palnej do celów sportowych, winien przedstawić (wykazać) występowanie ważnej przyczyny posiadania każdego z rodzajów żądanej broni. Winien więc przekonać organ, iż każda sztuka broni opisana we wniosku, jest mu niezbędna do uprawiania sportu strzeleckiego.

Przenosząc powyższe rozważania na materię uregulowania zawartego w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, wskazać należy, iż na wnioskodawcy spoczywał ciężar udowodnienia, iż każdy rodzaj broni opisany we wniosku, używał już przy uprawianiu sportu strzeleckiego. Odnosząc się bowiem po raz kolejny do instytucji racjonalnego ustawodawcy, nie sposób byłoby przyjąć, iż taki ustawodawca tworząc przepisy dotyczące materii wyjątkowej, umożliwiałby obywatelom dostęp do broni palnej, w oparciu o przesłanki przyszłe i niepewne (tj. chęć używania każdego rodzaju broni przy uprawianiu sportu strzeleckiego w bliżej niesprecyzowanej przyszłości), a nie w oparciu o zaistniałe fakty.

Zasadne jest zatem stwierdzenie, iż "pomiędzy formą faktycznego uprawiania sportu strzeleckiego, a liczbą i rodzajem broni objętej wnioskiem, winna istnieć korelacja".

Podnieść również należy, iż ustawodawca w art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji, posłużył się zwrotem "w szczególności", przy określaniu ważnej przyczyny posiadania broni. Powyższe sprawia więc, iż intencją ustawodawcy nie było ograniczenie się wyłącznie do przesłanek wskazanych w powyższym przepisie, przy ustalaniu ważnej przyczyny posiadania broni. Organ miał więc prawo żądania od skarżącego, wykazania istnienia ważnej przyczyny posiadania wnioskowanych 12 sztuk broni palnej sportowej, również przy użyciu innych przesłanek.

W tym stanie sprawy, nie podzielając argumentów zawartych w skardze, ani nie dopatrując się zarzucanych w niej naruszeń prawa oraz uznając, iż organ w sposób prawidłowy zebrał i ocenił materiał dowodowy, jak również że przy wykonywaniu tych czynności nie naruszył przepisów prawa, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) orzekł, jak w sentencji wyroku.