Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Wasilewska, Sędzia NSA Bartosz Wojciechowski, Sędzia del. WSA Maja Chodacka (spr.), Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 23 października 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Po 79/13 w sprawie ze skargi D. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 26 listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące luty i wrzesień 2005 r. postanawia: poinformować Okręgową Izbę Radców Prawnych w P. o istotnych naruszeniach prawa przy sporządzaniu skargi kasacyjnej przez radcę prawnego M. M. nr wpisu [...] reprezentującego skarżącego D. K..

Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 155 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) informuje Okręgową Izbę Radców Prawnych w P., że w toku rozpoznawania sprawy o sygn. akt I FSK 974/14, w której stronę skarżącą reprezentował radca prawny M. M. (nr wpisu [...]) stwierdził istotne naruszenie art. 176 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przy sporządzeniu skargi kasacyjnej. Odpis zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 czerwca 2013r. sygn. akt I SA/Po 79/13, a także odpis sporządzonej przez radcę prawnego skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny przedstawia jako ilustrację braku profesjonalizmu, przy wykonywaniu zawodu radcy prawnego przez M. M.

Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2015r. poz. 507 ze zm.) radca prawny wykonuje zawód ze starannością wynikającą z wiedzy prawniczej oraz zasad etyki radcy prawnego.

Z przepisu tego wynika więc obowiązek posiadania przez radcę prawnego odpowiedniej wiedzy na temat prawa w zakresie, w którym reprezentuje swoich klientów, tak aby mógł działać kierując się, stosownie do złożonego ślubowania, ich dobrem. Sporządzona przez radcę prawnego – M.M. - skarga kasacyjna w wymienionej sprawie, wykazuje brak podstawowej wiedzy na temat postępowania przed sądami administracyjnymi. Brak profesjonalizmu radcy prawnego nie licuje z powagą wykonywanego zawodu i nie powinien mieć miejsca w ściśle uregulowanych prawem środkach odwoławczych sporządzanych przez osobę wykonującą zawód uprawniający do występowania przed sądami administracyjnymi, w szczególności przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, który zgodnie z art. 183 § 1 zdanie pierwsze ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi związany jest granicami skargi kasacyjnej. Wadliwe sporządzenie skargi kasacyjnej prowadzi bowiem bezpośrednio do działania na szkodę klienta, który nie ma szans na merytoryczne odniesienie się przez sąd administracyjny drugiej instancji do jego sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny w szczególności pragnie zwrócić uwagę na fakt, że autor skargi kasacyjnej radca prawny M.M. nie wskazał na naruszenie jakiegokolwiek przepisu prawa procesowego mogącego stanowić podstawę do zakwestionowania ustalonego przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego. W treści skargi wskazano jedynie, iż "zaskarżonemu wyrokowi zarzucam sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym".

Pełnomocnik skarżącego powołuje się także na naruszenie przepisów prawa materialnego, wskazując na treść art. 14 ust. 1 pkt 2 i ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Przy tym z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, iż kwestionowane są ustalenia faktyczne i dokonana przez organ, a zaakceptowana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, ocena materiału dowodowego.

Stawiając zarzut naruszenia prawa materialnego, autor skargi kasacyjnej powinien określić, z którą z dwóch podstaw ujętych w art. 174 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi łączy się ten zarzut, a co więcej – miał obowiązek wyjaśnić, na czym polegał błąd wykładni prawa albo niewłaściwego zastosowania. Nie uczynił on tego, wobec czego nie zostały dochowane wymagania wynikające z art. 176 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Nie pozwalało to Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu na merytoryczne odniesienie się do wspomnianego zarzutu naruszenia prawa.

W tym miejscu podkreślić należy, że to sam autor skargi kasacyjnej wyznacza zakres kontroli instancyjnej wskazując, które normy prawa zostały naruszone. Naczelny Sąd Administracyjny nie ma obowiązku ani prawa do domyślania się i uzupełniania argumentacji autora skargi kasacyjnej. Przytoczenie podstawy kasacyjnej oraz jej uzasadnienie musi więc być precyzyjne, gdyż z uwagi na związanie sądu kasacyjnego granicami skargi kasacyjnej - sąd nie może zastępować strony i precyzować czy uzupełniać przytoczonych podstaw kasacyjnych, czy też ich uzasadnienia.

W niniejszej sprawie analiza powołanych przez pełnomocnika podstaw kasacyjnych budzi szereg wątpliwości odnośnie sposobu ich sformułowania z uwzględnieniem kryteriów określonych w art. 174 i art. 176 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Powyżej przedstawione okoliczności sprawiają, że Naczelny Sąd Administracyjny powziął uzasadnione obawy odnośnie kompetencji radcy prawnego M.M. do reprezentacji klientów przed sądami administracyjnymi.

Dodatkowo należy zauważyć, że zasądzone koszty zastępstwa procesowego z tytułu reprezentowania strony przeciwnej wyniosły w tej sprawie 3.600 złotych. Należy zatem zauważyć, że radca prawny M. M. naraził swojego klienta na poniesienie znacznych wydatków, nie dokładając należytej staranności wymaganej profesjonalizmem, aby nie były one zbyteczne

Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny informuje, że stosownie do art. 155 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi organ, który otrzymał postanowienie, wydane na podstawie § 1 tego artykułu, obowiązany jest je rozpatrzyć i powiadomić w terminie trzydziestu dni Sąd o zajętym stanowisku.