Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Szydłowska Sędziowie Sędzia WSA Piotr Borowiecki Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Karolina Pilecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2013 r. sprawy ze skargi A. W. i P. W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia patentu nr [...] na wynalazek pt. "Sposób odławiania zwłaszcza płazów w celu uniemożliwienia im wejścia na jezdnię i zapora do odławiania zwłaszcza płazów" oddala skargę

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (zwany dalej organem), działając w trybie postępowania spornego na podstawie art. 24 i art. 26 ustawy Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2003 r. nr 119, poz. 1117 ze póź.zm. zwanej dalej ustawą p.w.p.), oraz art. 98 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 ustawy p.w.p. decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] unieważnił patent [...] na wynalazek pt. "Sposób odławiania zwłaszcza płazów w celu uniemożliwienia im wejścia na jezdnię i zapora do odławiania zwłaszcza płazów" udzielony na rzecz A. W. i P. W. (zwanych dalej uprawionymi/skarżącymi).

Decyzją z dnia [...] lutego 2007 roku organ udzielił na rzecz skarżących patentu nr [...] , na wynalazek pt.: "Sposób odławiania zwłaszcza płazów w celu uniemożliwienia im wejścia na jezdnię i zapora do odławiania zwłaszcza płazów". Przedmiotowy wynalazek został zgłoszony w dniu 15 grudnia 2000 r.

W dniu 26 września 2011 r. do organu wpłynął wniosek P. S. (zwanego dalej wnioskodawcą) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą E. w P. o unieważnienie, wymienionego patentu. Jego zdaniem sporny patent udzielony został z naruszeniem art. 24 i art. 25 p.w.p., ponieważ w dacie zgłoszenia (tj. w dniu 15 grudnia 2000 r.), nie spełniał warunku nowości. Dołączył do wniosku:

- fragment wydawnictwa w języku niemieckim (bez tłumaczenia), pt.: "Amphibien und Verkehr" autorstwa Kurta Grossenbacher'a, Berno 1985,

- wydawnictwo (bez możliwości identyfikacji daty wydania i wydawcy) "Baumaterialien für den Amphibienschutz an Straßen",

- artykuł M. Rybackiego z 2004 r. pt.: "Gdzie znikają żaby" Wiedza i Życie 4: 2-10,

- artykuł M. Rybackiego z 2002 r. pt.: "Metody ochrony szlaków migracji płazów" Przegląd Przyrodniczy 13(3): 95-120,

- opracowanie mgr inż. Andrzeja Kozaczyka pt.: "Wykaz różnic występujących w projekcie dr Mariusza Rybackiego z zespołu Eco-lll, na bazie którego firma Strabag wykonała ogrodzenia herpetologiczne a opisem zawartym w patencie nr 197000 Wiśniewski Paweł, Wiśniewski Andrzej",

- liczne kserokopie zdjęć i materiałów wydawniczych dotyczących ogrodzeń dla ogrodzeń dla płazów.

Ponadto wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w dziedzinie herpetologii na okoliczność braku nowości spornego patentu w dacie zgłoszenia, a także przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków w osobach: A. K. zamieszkałego w P. i dr M. R. zamieszkałego w C., również na okoliczność braku nowości spornego patentu w dacie zgłoszenia.

Swój interes prawny wnioskodawca uzasadnił faktem, że uprawnieni z patentu skierowali przeciwko niemu w dniu 28 stycznia 2011 r. do Sądu Okręgowego w P. pozew o zaniechanie korzystania z wynalazku chronionego spornym patentem, w sposób zarobkowy lub zawodowy, bez zgody uprawnionych.

W odpowiedzi na wniosek, uprawnieni w piśmie z dnia 28 listopada 2011 r., nie zgodzili się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że przeciwstawione materiały niweczą cechę nowości spornego wynalazku, gdyż, zdaniem uprawionych, żadne z rozwiązań przedstawionych w załącznikach do wniosku nie jest tożsame z rozwiązaniem według patentu nr [...].

Pismem z dnia 16 grudnia 2011 r. wnioskodawca dołączył do akt sprawy opinię porównawczą wykonaną przez rzecznika patentowego J. D. na zlecenie Sądu Okręgowego w P. [...] Wydział Gospodarczy, wykazującą, że rozwiązanie zastosowane przez P. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą E. w P. nie posiada żadnych nowych cech w stosunku do spornej konstrukcji, narusza więc, zdaniem wnioskodawcy, prawa wyłączne wynikające z patentu nr [...]. Nadto w piśmie z dnia 28 maja 2012 r. wniósł o unieważnienie patentu [...] w całości zarzucając mu nie tylko brak nowości, ale i brak nieoczywistości w dniu zgłoszenia, w rozumieniu art. 10 i art. 11 Ustawy o wynalazczości z dnia 19 października 1972 r. Przedłożył ponadto do akt przedmiotowej sprawy w postaci tabel, analizy porównawcze środków technicznych dotyczących sposobu odławiania zwłaszcza [...] w celu uniemożliwienia im wejścia na jezdnię i zapory do tego celu według [...] ze środkami technicznymi ujawnionymi przed datą zgłoszenia spornego rozwiązania.

Na rozprawie w dniu [...] czerwca 2012 r. strony podtrzymały swoje stanowiska.

Rozpatrując sprawę organ uznał, że przedmiotowy wynalazek został zgłoszony w dniu 15 grudnia 2000 r. tj. pod rządami ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, dlatego przepisy tej właśnie ustawy będą stanowić podstawę oceny ustawowych warunków - wymaganych do uzyskania ochrony na ten wynalazek.

Zdaniem organu wnioskodawca powołując się na okoliczność istnienia pomiędzy stronami sporu sądowego wykazał po jego stronie istnienie interesu prawnego w przedmiotowej sprawie.

Organ wskazał, że zakres przedmiotowy spornego wynalazku z patentu nr [...] został określony w zastrzeżeniach patentowych następująco: Zastrzeżenie niezależne (nr 1) - "Sposób odławiania zwłaszcza płazów w celu uniemożliwienia im wejścia na jezdnię polegający na tym, że wzdłuż obszaru odławianego, ustawia się ściśle obok siebie, w pozycji pionowej lub lekko ukośnej do obszaru odławianego, dowolną ilość segmentów zatrzymujących, znamienny tym, że na końcach zapory obejmującej odławiany obszar, ustawia się prostopadle lub ukośnie do segmentów zatrzymujących (1), segmenty zawracające (2), a następnie od strony odławianego obszaru, tuż przy pionowym pasie (3) zapory, wyznacza się i kopie dołki (12), w których umieszcza się pułapki (9) na odławiane płazy". Zastrzeżenie zależne (nr 2) - "Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że segmenty zatrzymujące (1) łączy się ze sobą i z segmentami zawracającymi (2), a następnie kotwi się je i uszczelnia tuż przy ziemi.". Zastrzeżenie zależne (nr 3) - "Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że pułapki (9) zabezpiecza się przelotowymi pokrywami (20).". Zastrzeżenie niezależne (nr 4) - "Zapora do odławiania płazów, znamienna tym, że składa się z co najmniej jednego segmentu zatrzymującego (1) oraz z segmentów zawracających (2), przy czym segmenty zatrzymujące (1) wyposażone są w co najmniej jedną pułapkę (9).". Zastrzeżenie zależne (nr 5) - "Zapora według zastrz. 4, znamienna tym, że pułapki (9) mają postać pojemników korzystnie stanowiących nierozerwalną część z segmentem zatrzymującym (1) i korzystnie wyposażonych w pokrywy (20).". Zastrzeżenie zależne (nr 6) - "Zapora według zastrz. 4 albo 5, znamienna tym, że na bocznej powierzchni pułapek (9) usytuowane są otwory (10).". Zastrzeżenie zależne (nr 7) - "Zapora według zastrz. 4 albo 5, znamienna tym, że pokrywy (20) mają konstrukcję przelotową korzystnie kratową.". Zastrzeżenie zależne (nr 8) - "Zapora według zastrz. 4, znamienna tym, że segmenty zatrzymujące (1) i/lub segmenty zawracające (2) mają konstrukcję pełną, korzystnie giętką.". Zastrzeżenie zależne (nr 9) - "Zapora według zastrz. 4, znamienna tym, że segmenty zatrzymujące (1) i/lub segmenty zawracające (2) mają konstrukcję ażurową, korzystnie giętką.". Zastrzeżenie zależne (nr 10) - "Zapora według zastrz. 4 albo 8, albo 9, znamienna tym, że segment zatrzymujący (1) i/lub segment zawracający (2) składa się z pasa pionowego (3) i pasa poziomego (4) korzystnie połączonych ze sobą nierozłącznie, wzdłuż dłuższych boków". Zastrzeżenie zależne (nr 11) - "Zapora według zastrz. 10, znamienna tym, że w pasie pionowym (3) segmentu zatrzymującego (1) i/lub segmentu zawracającego (2) usytuowane są otwory (5) do mocowania słupków (6).". Zastrzeżenie zależne (nr 12) - "Zapora według zastrz. 11, znamienna tym, że na obrzeżach krótszych boków pasa pionowego (3) usytuowane są otwory łącznikowe (7).". Zastrzeżenie zależne (nr 13) - "Zapora według zastrz. 10, znamienna tym, że pas pionowy (3) wyposażony jest w kieszeń powrotną (8).". Zastrzeżenie zależne (nr 14) - "Zapora według zastrz. 10, znamienna tym, że w pasie poziomym (4) usytuowane są otwory (5) do nawleczenia na trzpień mocujący (16).". Zastrzeżenie zależne (nr 15) - "Zapora według zastrz. 14, znamienna tym, że trzpień mocujący (16) usytuowany jest na płytce oporowej (15) stopy kotwiczącej (13).". Zastrzeżenie zależne (nr 16) - "Zapora według zastrz. 15, znamienna tym, że po drugiej stronie płytki oporowej (15) stopy kotwiczącej (13) usytuowane są elementy wpinające (14) korzystnie w postaci trójkątnych pazurów.".

Organ wskazał, że zgodnie z art. 24 p.w.p., patenty są udzielane - bez względu na dziedzinę techniki - na wynalazki, które są nowe, posiadają poziom wynalazczy i nadają się do przemysłowego stosowania. Wynalazek (zgodnie z art. 25 p.w.p.) uważa się za nowy, jeżeli nie jest częścią stanu techniki. Przez stan techniki rozumie się wszystko to, co przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania patentu, zostało udostępnione do wiadomości powszechnej w formie pisemnego lub ustnego opisu, przez stosowanie, wystawienie lub ujawnienie w inny sposób.

Zdaniem organu wnioskodawca nie przedstawił żadnego dokumentu, który miałby zestaw wszystkich cech technicznych identycznych bądź chociaż tożsamych ze spornymi rozwiązaniami z patentu nr [...] tj. odnośnie sposobu odławiania zwłaszcza płazów w celu uniemożliwienia im wejścia na jezdnię, a także zapory do odławiania zwłaszcza płazów. Najbliższe spornemu wynalazkowi, zdaniem Kolegium są rozwiązania ujawnione w publikacji "Beihheft Veröffentlichungen Naturschutz Landschaftspflege Baden-Württemberg." – Karlsruche 1987 (Dodatek do publikacji Ochrona Przyrody i Pielęgnacja Krajobrazu Badenii-Wirtembergii). Jeżeli chodzi o sposób odławiania zwłaszcza płazów, w przeciwstawieniu brak jest jednak mowy o segmentowej konstrukcji zapory, a w związku z tym brak jest również informacji, że segmenty łączy się ze sobą. Budowa zapory do odławiania zwłaszcza płazów też ma pewne różnice w stosunku do konstrukcji z przeciwstawienia. We wspomnianym wyżej przeciwstawieniu brak jest bowiem informacji o kratowej konstrukcji pokrywy pułapki, a także o tym, że segmenty zatrzymujące i/lub segmenty zawracające mają konstrukcję ażurową. Wszystko to powoduje, że w stosunku do w/w przeciwstawienia rozwiązania ujawnione w patencie nr [...] są nowe.

Wskazał, że problemem technicznym rozwiązywanym przez sporny wynalazek jest sposób odławiania wędrujących płazów i konstrukcja przenośnej zapory, pozwalającej na odławianie płazów zwłaszcza w obszarach przydrożnych w celu ich ochrony przed wyginięciem.

Zdaniem organu skutecznym przeciwstawieniem spornemu wynalazkowi, jeżeli chodzi o brak poziomu wynalazczego, są rozwiązania ujawnione przede wszystkim w publikacji "Beihheft Veröffentlichungen Naturschutz Landschaftspflege Baden-Württemberg" (Dodatek do publikacji Ochrona Przyrody i Pielęgnacja Krajobrazu Badenii-Wirtembergii), a także w "Allgemeines Rundschreiben Straßenbau" (Instrukcja ochrony płazów na drogach) i w "Baumaterialen für den Amphibienschutz an Straßen" (Materiały budowlane do budowy ogrodzeń ochronnych dla płazów przy drogach) oraz w Europejskim opisie patentowym [...].

Organ wskazał, że z publikacji "Beihheft Veröffentlichungen Naturschutz Landschaftspflege Baden-Württemberg" oraz "Baumaterialen für den Amphibienschutz an Straßen"- Karlsruche 2000 (Materiały budowlane do budowy ogrodzeń ochronnych dla płazów przy drogach), znany jest sposób odławiania zwłaszcza płazów gdzie od strony odławianego obszaru, tuż przy pionowym pasie zapory, wyznacza się i kopie dołki, w których umieszcza się pułapki na odławiane płazów. Zaporę zatrzymującą i segmenty zawracające kotwi się i uszczelnia tuż przy ziemi. Pułapki zaś zabezpiecza się przelotowymi pokrywami. Z europejskiego opisu patentowego [...] znany jest ponadto sposób odławiania płazów polegający na tym, że wzdłuż obszaru odławianego, ustawia się ściśle obok siebie w pozycji pionowej lub lekko ukośnej do obszaru odławianego, dowolną ilość segmentów zatrzymujących.

Podniósł organ, że z publikacji "Beihheft Veröffentlichungen Naturschutz Landschaftspflege Baden-Württemberg" znane są cechy techniczne zapory do odławiania płazów, takie jak to, że składa się ona z części zatrzymującej oraz z segmentów zawracających, przy czym część zatrzymująca wyposażona jest co najmniej w jedną pułapkę, a wspomniane pułapki mają postać pojemników korzystnie stanowiących nierozerwalną część z zaporą i korzystnie wyposażonych w pokrywy. Na bocznej powierzchni pułapek usytuowane są otwory, a pokrywy mają konstrukcję przelotową. Część zatrzymująca i/lub segmenty zawracające mają konstrukcję pełną, korzystnie giętką. Cechy techniczne pułapek odpowiadające pułapkom ujawnionym w spornym rozwiązaniu są opisane również w publikacji "Allgemeines Rundschreiben Straßenbau" (Instrukcja ochrony płazów na drogach).

Organ wskazał, że z publikacji "Baumaterialen für den Amphibienschutz an Straßen" - Karlsruche 2000 (Materiały budowlane do budowy ogrodzeń ochronnych dla płazów przy drogach), znana jest zapora do odławiania zwłaszcza płazów, charakteryzująca się tym, że część zatrzymująca i/lub segmenty zawracające mają konstrukcję ażurową, korzystnie giętą, oraz składają się z pasa pionowego i pasa poziomego korzystnie połączonych ze sobą nierozłącznie, wzdłuż dłuższych boków. W pasie pionowym części zatrzymującej i/lub segmentu zawracającego usytuowane są otwory do mocowania słupków.

W świetle powyższych okoliczności zdaniem organu rozwiązania techniczne przedstawione w spornym wynalazku wg patentu nr [...] nie są zaskakujące ani nieoczekiwane. Są jedynie prostym wykorzystaniem znanych już wcześniej z przywołanych wyżej przeciwstawień metod i sposobów. Zatem przeciętny znawca z tej dziedziny techniki, wykorzystując w sposób standardowy dostępną wiedzę, bez dokonań twórczych, a jedynie w oparciu o wskazane wyżej dokumenty i swoją rutynę zawodową, może osiągnąć rezultat taki sam jak w spornym wynalazku, gdyż jest on tylko prostą kompilacją znanych ze stanu techniki i stosowanych, środków technicznych.

W ocenie organu kryterium poziomu wynalazczego rozważa się w świetle jednego lub większej liczby wcześniejszych dokumentów traktowanych łącznie. Sposób uwzględniania stanu techniki przyjęty w praktyce i orzecznictwie polskiego i innych urzędów patentowych, polega na wybraniu jednego dokumentu najbliższego przedmiotowemu rozwiązaniu lub kilku dokumentów, gdy przedmiotowe rozwiązanie ma charakter połączenia kilku rozwiązań cząstkowych i rozpatrywaniu nieoczywistości przedmiotowego rozwiązania w stosunku do dokumentów. Jego zdaniem należy stwierdzić, że dla specjalisty chronione rozwiązanie nie wykracza poza zwykły postęp, a jedynie wyraźnie i logicznie wynika ze stanu techniki i jest przez niego oczekiwane.

Skargę na tę decyzję wnieśli A. W. i P. W. zarzucając:

1. Rażące naruszenie prawa materialnego, tj.

a. art. 24 i 26 ustawy Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 315 ust. 3 P.w.p przez ich niewłaściwe zastosowanie do oceny zdolności patentowej przedmiotowego wynalazku, który to został zgłoszony do ochrony jeszcze w czasie obowiązywania ustawy z 1972 r. o wynalazczości i to wedle przepisów tejże ustawy winna być oceniana zdolność patentowa, w szczególności dotyczy to zastosowania przez Urząd kryterium "poziomu wynalazczego", które to kryterium w ogóle nie było znane polskiemu ustawodawstwu w chwili dokonywania zgłoszenia wynalazku:

b. art. 10 ustawy z 1972 r. o wynalazczości przez jego niezastosowanie do oceny zdolności patentowej wynalazku; w szczególności dotyczy to kryterium "nie wynikania w sposób oczywisty ze stanu techniki", które przewidywała ustawa;

c. art. 327 p.w.p. przez mylne oznaczenie daty wejścia w życie ustawy - P.w.p., która to według Urzędu obowiązywała już w dacie zgłoszenia wynalazku (15 grudnia 2000) r. tymczasem ustawa weszła w życie dopiero w dniu 22 sierpnia 2001 r.

2. naruszenie przepisów postępowania, tj.

a. art. 7 i 77 k.p.a. przez brak wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. przede wszystkim publikacji załączonych przez pełnomocnika Wnioskodawcy w piśmie z 28 maja 2012 r. o czym świadczy niedokładne i niezgodne z prawdą przytaczanie treści publikacji powołanych w uzasadnieniu decyzji; co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ doprowadziło do uznania, iż wynalazek nie spełniał przesłanki "poziomu wynalazczego"; i w związku z tym patent na len wynalazek został unieważniony.

b. art. 107 § 3 k.p.a. poprzez rażące wręcz uchybienia w uzasadnieniu decyzji, które zawiera lakoniczne przytoczenie jedynie kilku publikacji, brak jest wskazania dokładnej daty w jakiej publikacje zostały wydane, wskazania ich autorów oraz przytoczenia, z jakiego fragmentu publikacji pochodzą cytowane fragmenty, jakiego elementu wynalazku dotyczą, brak jest wskazania konkretnych stron publikacji zawierających informacje przywołane w uzasadnieniu, co świadczy o braku wszechstronnej analizy materiału dowodowego i utrudnia kontrolę orzeczenia, nadto uzasadnienie zawiera oczywiste omyłki pisarskie (jak choćby błędne przytoczenie numeru patentu).

c. art. 12 §1 k.p.a poprzez naruszenie zasady wnikliwości - 28 maja 2012 r. pełnomocnik Wnioskodawcy przesłał Urzędowi ponad 150 stron publikacji mających świadczyć o braku zdolności patentowej wynalazku, zaś już [...] czerwca 2012 r. Urząd Patentowy wydał zaskarżoną decyzję, w której powołuje się (niedokładnie) na te publikacje; jest oczywiste, że w tak krótkim czasie Urząd nie miał możliwości wnikliwego ich przeanalizowania:

d. art. 10 §1 k.p.a. poprzez naruszenie zasady zapewnienia czynnego udziału stronom w każdym stadium postępowania przejawiające się w tym. że :

d.i. na rozprawie nie wysłuchano nawet merytorycznego stanowiska A. i P. W. oraz ich pełnomocnika,

d.ii. po drugie pełnomocnik otrzymał plik materiałów od pełnomocnika Wnioskodawców (150 stron) w dniu 29 maja 2012 r.. a [...] czerwca odbyła się rozprawa, oczywiste jest zatem, iż A. i P. W. oraz ich pełnomocnik nie mieli jakiejkolwiek możliwości ustosunkowania się do tak obszernej dokumentacji w tak krótkim czasie;

d.iii. po trzecie znaczna część dokumentów załączonych przez pełnomocnika Wnioskodawcy świadczących o rzekomej braku zdolności patentowej wynalazku nie ostała w ogóle przetłumaczona na język polski. Co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ doprowadziło do uznania, iż wynalazek w chwili zgłoszenia nie spełniał kryterium poziomu wynalazczego i w związku z tym patent na ten wynalazek został unieważniony.

Wskazując na powyższe wnosili o:

1. Stwierdzenie nieważności decyzji w całości na podstawie art. 156 §1 pkt 2 k.p.a., tj. ze względu na fakt wydania jej z rażącym naruszeniem prawa, które to polegało na ocenie zdolności patentowej wynalazku na podstawie przepisów, które w ogóle nie istniały w chwili zgłoszenia tego wynalazku do ochrony (tj. przepisów art. 24 i 26 ustawy - Prawo własności przemysłowej, w szczególności oceny, czy wynalazek spełniał przesłankę poziomu wynalazczego, które to było obce polskiemu systemowi prawnemu w dacie zgłoszenia);

2. Ewentualnie - uchylenie zaskarżonej decyzji w całości;

3. Wstrzymanie wykonania w całości zaskarżonej decyzji na podstawie art. 61 §3 p.p.s.a. ze względu na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych od odwrócenia skutków, to jest bezkarnego korzystania przez P. S. z wynalazku A. i P. W.;

4. Zasadzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zdaniem skarżących Urząd Patentowy orzekł na podstawie przepisów prawa materialnego, które nie mogły mieć zastosowania w sprawie.

Ich zdaniem wynalazek został zgłoszony do ochrony w dniu 15 grudnia 2000 r. ale w tym czasie nie obowiązywała ustawa Prawo własności przemysłowej. Zgodnie z art. 327 ustawy weszła ona w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, tj. w dniu 22 sierpnia 2001 r. Zatem w chwili zgłoszenia przedmiotowego wynalazku obowiązywała ustawa o wynalazczości z 19 października 1972 r. Stosownie do art. 315 ust. 3 p.w.p. Ustawowe warunki wymagane do uzyskania patentu (...) ocenia się według przepisów obowiązujących w dniu zgłoszenia wynalazku. Oznacza to, że do oceny, czy wynalazek A. i P. W. spełniał ustawowe warunki wymagane do uzyskania patentu, należało zastosować przepisy ustawy o wynalazczości z 1972 r., a nie przepisy p.w.p.

Ustawa ta w sposób odmienny formułowała przesłanki zdolności patentowej. Zgodnie z art. 10 tej ustawy: wynalazkiem podlegającym opatentowaniu jest nowe rozwiązanie o charakterze technicznym, nie wynikające w sposób oczywisty ze stanu techniki i mogące się nadawać do stosowania.

Wśród przesłanek zdolności patentowej wynalazku ustawa ta w ogóle nie wymieniała "poziomu wynalazczego", które to pojęcie było nieznane polskiemu ustawodawstwu aż do dnia wejścia w życie p.w.p. Należało więc ocenić, czy wynalazek w chwili zgłoszenia nie wynikał w sposób oczywisty ze stanu techniki, a nie czy posiadał poziom wynalazczy, takie pojęcie w dniu zgłoszenia wynalazku bowiem po prostu nie istniało.

Skarżący wskazują, że tego rodzaju uchybienie jest uchybieniem oczywistym, dającym się zauważyć na pierwszy rzut oka i stanowi rażące naruszenie prawa. Urząd Patentowy popełnił błąd o charakterze absolutnie elementarnym, nie wiedząc w jakiej dacie wszedł w życie podstawowy akt prawny regulujący kwestie własności przemysłowej - p.w.p. i stosując jej przepisy do oceny zdolności patentowej wynalazku zgłoszonego pod rządami zupełnie innej ustawy.

Zdaniem skarżących przesłanie w dniu 28 maja 2012 r. przez pełnomocnika Wnioskodawcy do Urzędu Patentowego pliku materiałów liczącego 152 strony a mających świadczyć o rzekomej braku zdolności patentowej wynalazku i wydanie przez Urząd Patentowy już [...] czerwca 2012 r. po rozprawie zaskarżonej decyzji świadczy, że Urząd w tak krótkim czasie nie był w stanie zapoznać się z tak obszerną dokumentacją i wszechstronnie przeanalizować materiał dowodowy.

Wskazali, że znaczna część materiałów nadesłanych przez pełnomocnika Wnioskodawcy świadczących o rzekomej braku zdolności patentowej wynalazku, jest w języku obcym. Tylko niektóre z nich zostały przetłumaczone na język polski a tłumaczenie dotyczy ich wybiórczych fragmentów. Zgodnie z ustawą o języku polskim językiem obowiązującym w polskiej procedurze jest język polski. Skarżący nie mają obowiązku znać języka obcego i brak zażądania tłumaczeń dokumentów godził ich w prawo do czynnego udziału w postępowaniu, nie mieli bowiem możliwości ustosunkować się do nich.

Wskazali, że ich pełnomocnik otrzymał plik materiałów, w dniu 29 maja 2012 r. zaledwie na tydzień przed rozprawą. Rozprawa odbyła się [...] czerwca 2012 r. Ich zdaniem jest oczywiste, że w tak krótkim czasie pełnomocnik Skarżących nie miał możliwości wnikliwego przeanalizowania tak obszernej dokumentacji i ustosunkowania się do niej. Stanowi to naruszenie prawa do czynnego udziału w postępowaniu poprzez brak umożliwienia wypowiedzenia się co do twierdzeń, faktów i dowodów przedstawianych przez Wnioskodawców.

Ich zdaniem przebieg rozprawy w dniu [...] czerwca 2012 r. był wypaczeniem wszelkich reguł proceduralnych. Urząd Patentowy zapytał Strony o ich wstępne stanowiska, w ogóle nie pozwolił wypowiedzieć się merytorycznie, po czym zamknął rozprawę i natychmiast wydał orzeczenie. Nie wysłuchano nawet uzasadnienia stanowiska stron.

Wskazali, że Urząd Patentowy nie przeanalizował wnikliwie materiału dowodowego, bo decyzja została wydana po upływie tygodnia od dnia przekazania Urzędowi obszernej, ponad 150 - stronicowej dokumentacji, nieprzetłumaczonej w całości na język polski. Świadczą o tym następujące fragmenty decyzji:

a. Oczywiste błędy pisarskie - np. zły numer patentu na stronie 5 (patent nr [...]- nie wiadomo, o jaki patent chodzi)

b. Brak właściwej analizy materiału dowodowego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Uzasadnienie decyzji dotyczące rzekomego braku poziomu wynalazczego jest lakoniczne i zawiera przytoczenie jedynie kilku publikacji. Brak jest wskazania daty w jakiej publikacje te zostały wydane, brak jest wskazania autorów ani przytoczenia, z jakiego fragmentu publikacji pochodzą cytowane fragmenty i jakiego elementu wynalazku dotyczą, nie wskazano nawet konkretnych stron publikacji zawierających informacje przywołane w uzasadnieniu. Jego zdaniem sprawia to, że uzasadnienie decyzji nie spełnia jakichkolwiek wymogów stawianych przez k.p.a. i utrudnia to kontrolę orzeczenia.

c. Wskazał, że wszystkie publikacje powołane przez Urząd Patentowy nie świadczą o braku poziomu wynalazczego, gdyż:

c.i. Publikacja "Beihheft Veroofentlichungen Naturschutz Landsschaftspfłege Baden Wurtember" - stwierdzenie, że w zaporze do odławiania płazów, znanej z tej publikacji, znajdują się segmenty zawracające, jest niezgodne z prawdą, ponieważ w żadnym miejscu publikacja ta nie wspomina o segmentach zawracających:

c.ii. Publikacja "Baumaterialen fur den Amphibienschutz an Strassen" rzekomo zawiera rozwiązania zastosowane w wynalazku. Tymczasem publikacja ta została wydana w Karlsruhe w roku 2000 r., zaś zgłoszenie patentowe pochodzi z tego samego roku. Urząd Patentowy nie ustalił nawet dokładnej daty wydania publikacji i nie ustalił, czy została ona wydana przed czy po zgłoszeniu patentowym, skoro zarówno zgłoszenie jak i publikacja pochodzą z tego samego roku;

c.iii. Patent [...] - wybrane cechy techniczne rozwiązania wg tego patentu mające jakoby uzasadniać brak poziomu wynalazczego wynalazku [...] są zamieszczone w części nieznamiennej pierwszego zastrzeżenia patentowego [...]. Nie mogą więc stanowić żadnego przeciwstawienia, gdyż nie dotyczą zastrzeganych cech technicznych, wymienionych w części znamiennej.

Urząd Patentowy rozpatrzył sprawę w sposób uchybiający standardom procedury administracyjnej, o czym świadczy brak dokładnego przytoczenia jakichkolwiek konkretnych fragmentów publikacji mających świadczyć o rzekomym braku poziomu wynalazczego, "błyskawiczne" wręcz tempo rozpatrzenia sprawy (wydanie orzeczenia po upływie tygodnia od złożenia przez pełnomocnika Wnioskodawcy ponad 150 stronicowej dokumentacji, nieprzetłumaczonej w znacznej części na język polski) oraz oczywiste błędy i omyłki pisarskie w treści uzasadnienia. Zwieńczeniem wręcz lekceważącego podejścia Urzędu do sprawy było niezauważenie daty, w której weszła w życie ustawa - Prawo własności przemysłowej, co stanowi — wydawać by się mogło — elementarną wręcz wiedzę osoby orzekającej w Urzędzie Patentowym. Stanowi to wyraz oczywistej ignorancji przepisów proceduralnych oraz prawa materialnego, zakrawające na oczywiste i rażące naruszenie prawa. Wszystkie wyżej wskazane okoliczności winny skutkować wyeliminowaniem zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego.

Wskazali, że Sąd Okręgowy w P, wyrokiem nakazał P. S. zaniechanie naruszania patentu, masowo wykorzystywanego przez niego bez naszej zgody przy konstrukcji zapór od odławiania płazów na autostradzie [...]. Wyrok ten jest prawomocny (Sąd Apelacyjny w P. oddalił apelację P. S.). W tej chwili w związku z tym P. S. będzie bezkarnie wykorzystywał wynalazek, na który patent został unieważniony zaskarżoną decyzją.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał stanowisko wskazując, że zarzut braku poziomu wynalazczego jest zasadny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tego aktu. Sąd administracyjny nie ocenia rozstrzygnięcia organu administracji pod kątem jego słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2002 r. nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej także: p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów, skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem rozpoznania jest decyzja Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...], mocą której unieważniono patent [...] na wynalazek pt. "Sposób odławiania zwłaszcza płazów w celu uniemożliwienia im wejścia na jezdnię i zapora do odławiania zwłaszcza płazów" udzielony na rzecz A. W. i P. W..

Zgodnie z przepisem art. 315 ust. 3 p.w.p., ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa ochronnego ocenia się według przepisów obowiązujących w dniu zgłoszenia wynalazku w Urzędzie Patentowym.

Wystąpienie z wnioskiem o unieważnienie patentu jest uzależnione od wykazania interesu prawnego wnioskodawcy. Interesem prawnym można nazwać związek o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa materialnego, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu, polegający na tym, że akt stosowania normy może mieć wpływ na sytuację tego podmiotu w zakresie prawa materialnego.

Uprawnieni skierowali przeciwko wnioskodawcy w dniu 28 stycznia 2011 r. pozew do Sądu Okręgowego w P., w którym zażądali zaniechania przez wnioskodawcę korzystania ze spornego wynalazku w sposób zarobkowy lub zawodowy bez ich zgody. Wnioskodawca znalazł się w sytuacji zagrożenia ograniczenia wolności w działalności gospodarczej, a zatem podstawy materialnoprawne wniosku należy upatrywać w art. 20 Konstytucji RP oraz art. 6 i 17 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Pomimo, że wolność działalności gospodarczej nie jest wolnością absolutną to w sytuacji, gdy podmiot uprawniony podejmie środki prawne w postaci wytoczenia powództwa mogącego w poważny sposób utrudnić drugiej stronie prowadzenie działalności gospodarczej uzasadnia przyjęcie, iż strona pozwana ma interes prawny w postępowaniu o unieważnienie spornego znaku.

Zdaniem Sądu organ słusznie uznał, że wnioskodawca powołując się na okoliczność istnienia pomiędzy stronami sporu sądowego wykazał swój interes prawny w żądaniu unieważnienia spornego prawa.

Przedmiotowy wynalazek został zgłoszony w dniu 15 grudnia 2000 r., tj. pod rządami Ustawy o wynalazczości z 19 października 1972 roku (....), a nie jak błędnie przyjął organ - ustawy Prawo własności przemysłowej, która weszła w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia tj. w dniu 22 sierpnia 2001 r. Ustawa o wynalazczości w art. 10 tej ustawy formułowała przesłanki zdolności patentowej: wynalazkiem podlegającym opatentowaniu jest nowe rozwiązanie o charakterze technicznym, nie wynikające w sposób oczywisty ze stanu techniki i mogące się nadawać do stosowania. Pojęcie "poziomu wynalazczego" było nieznane polskiemu ustawodawstwu aż do dnia wejścia w życie p.w.p. Niemniej jednak niewłaściwe przywołanie art. 24 i art. 26 ustawy prawo własności przemysłowej zamiast art. 10 ustawy o wynalazczości z 1972 r. nie pociąga za sobą istotnych różnic przy ocenie zdolności patentowej, a dokonane zostało jedynie w ramach harmonizacji prawa ze standardami europejskimi i ujednolicenia stosowanego nazewnictwa. W związku z powyższym dokonana zmiana pozwala w dalszym ciągu korzystać z dotychczasowego dorobku doktryny i orzecznictwa patentowego. W literaturze (patrz Zenobiusz Miklasiński Prawo własności przemysłowej Komentarz UPRP Warszawa 2001, str. 57), wymienia się szereg szczególnych skutków, których wystąpienie przemawiać ma za spełnieniem przez zgłoszone rozwiązanie poziomu wynalazczego, jak np.

- element zaskoczenia dla znawcy,

- rozwiązanie problemu bezskutecznie dotąd podejmowanego przez znawców przedmiotu,

- zaspokojenie nowej potrzeby społecznej,

- uzyskanie wyraźnego efektu ekonomicznego,

- zastosowanie środka wbrew istniejącym dotychczas uprzedzeniom technicznym,

- osiągniecie szczególnego, nieoczekiwanego efektu.

Z powyższego wykazu skutków, są one identyczne jak w przypadku kryterium nieoczywistości wynalazku (patrz Metodyka badania zgłoszeń wynalazków i wzorów użytkowych UPRP Warszawa 1993, str. 24). Tym samym organ, niezależnie od podstawy prawnej, trafnie dokonał merytorycznego badania tej cechy wynalazku.

Za nieuzasadnione należy uznać zarzuty naruszenia przez Urząd art. 10, art. 77, art. 7 i art. 107 k.p.a.

Z protokołu rozprawy z dnia [...] czerwca 2012 r., wynika że organ przedsięwziął wszystkie możliwe procesowo czynności mające na celu wyczerpujące wyjaśnienie przedmiotowej sprawy. W trakcie rozprawy, na pytanie Przewodniczącej skierowane do uprawnionego (oraz odpowiednio do wnioskodawcy), uprawniony oświadczył: "to są wszystkie materiały dowodowe, twierdzenia i argumenty, które chciałem podnieść w zakresie rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Uważam, że przedłożone materiały są wystarczające do wydania orzeczenia w przedmiotowej sprawie".

W aspekcie podjętych przez Urząd Patentowy RP działający w trybie spornym, czynności procesowych mających na celu wyczerpujące zebranie materiału dowodowego, wysłuchanie stron postępowania a następnie szczegółowe rozpatrzenie i rozważenie dowodów i argumentów przez nie przedłożonych oraz precyzyjne odniesienie się do tych materiałów w treści decyzji, wskazane przez skarżącego zarzuty są nietrafne i jako takie nie zasługują na uwzględnienie. Jeżeli były jakieś niedociągnięcia w protokole rozprawy skarżący mógł je prostować w przewidzianej formie i czasie. Jeżeli to nie zostało dokonane to nie można czynić zarzutów na rozprawie przed Sądem, wskazując że ograniczono jego prawa.

Zakres przedmiotowy spornego wynalazku z patentu nr [...] został określony w zastrzeżeniach patentowych.

Zdaniem Sądu organ wnikliwie i wszechstronnie dokonał analizy zgromadzonego w sprawie materiału i stwierdził, że zgodnie z wieloletnią praktyką ocenę kryterium nieoczywistości czy poziomu wynalazczego rozważa się w świetle jednego lub większej liczby wcześniejszych dokumentów traktowanych łącznie. Sposób uwzględniania stanu techniki przyjęty w praktyce i orzecznictwie polskiego i innych urzędów patentowych, polega na wybraniu jednego lub kilku dokumentów - gdy przedmiotowe rozwiązanie ma charakter połączenia kilku rozwiązań cząstkowych, najbliższych przedmiotowemu rozwiązaniu, i rozpatrywaniu nieoczywistości tegoż rozwiązania w świetle tych wybranych dokumentów. Wobec tego wynika jasno, że nie rozpatruje się szczegółowo rozwiązań, które są dalekie od spornego i nie wnoszą nic do przedmiotu sprawy, a szczegółowe rozpatrzenie wszystkich możliwych rozwiązań w danej dziedzinie prowadziłoby do niepotrzebnych komplikacji i zaciemnienia istoty sprawy, a tym samym do gorszego zrozumienia sedna problemu. Nieprawdziwy jest też zarzut braku autorów i dat wydania poszczególnych dokumentów w uzasadnieniu decyzji. Wszystkie publikacje przeciwstawione przez wnioskodawcę podaniem autorów, tytułów i miejsca oraz daty wydania zostały uwzględnione. Posługiwanie się jedynie tytułami dokumentów, precyzyjnie identyfikuje już dane wydawnictwo. Wobec tego słusznie nie rozpatrzono się szczegółowo rozwiązań, które są dalekie od spornego i nie wnoszą nic do przedmiotu sprawy.

Zdaniem Sądu obszerna dokumentacja przestawiona przez wnioskodawcę, a licząca 152 strony, która dotarła do Urzędu na półtora tygodnia przed terminem rozprawy i zawierająca znaczną część materiałów w języku niemieckim, była właściwie przez organ oceniona. Słusznie organ stwierdził, że zgodnie z ustawą o języku polskim, organ przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy powinien wziąć pod uwagę jedynie przetłumaczone fragmenty nadesłanych materiałów. Organ te przetłumaczone fragmenty nadesłanych materiałów wziął pod uwagę. Słusznie wnioskodawca przetłumaczył i przedstawił Urzędowi jedynie najważniejsze z jego punktu widzenia fragmenty dotyczące meritum rozwiązania a zdaniem organu przetłumaczone fragmenty z dołączonymi rysunkami miały być brane pod uwagę przy wyrobieniu poglądu o zdolności patentowej spornego rozwiązania objętego patentem nr [...]. W ocenie Sądu skarżący nie muszą znać języka niemieckiego, aby na podstawie przesłanych fragmentów tłumaczeń zrozumieć istotę opisywanych problemów i móc czynnie uczestniczyć w postępowaniu spornym.

Zdaniem Sądu skutecznie przeciwstawiono spornemu wynalazkowi, jeżeli chodzi o brak poziomu wynalazczego, rozwiązania ujawnione przede wszystkim w publikacji "Beihheft Veröffentlichungen Naturschutz Landschaftspflege Baden-Württemberg" (Dodatek do publikacji Ochrona Przyrody i Pielęgnacja Krajobrazu Badenii-Wirtembergii), a także w "Allgemeines Rundschreiben Straßenbau" (Instrukcja ochrony płazów na drogach) i w "Baumaterialen für den Amphibienschutz an Straßen" (Materiały budowlane do budowy ogrodzeń ochronnych dla płazów przy drogach) oraz w Europejskim opisie patentowym [...].

W publikacji "Beihheft Veröffentlichungen Naturschutz Landschaftspflege Baden-Württemberg" oraz "Baumaterialen für den Amphibienschutz an Straßen"- Karlsruche 2000 (Materiały budowlane do budowy ogrodzeń ochronnych dla płazów przy drogach), znany jest sposób odławiania zwłaszcza płazów w celu uniemożliwienia im wejścia na jezdnię polegający na tym, że wzdłuż obszaru odławianego ustawia się w pozycji pionowej do obszaru odławianego zaporę zatrzymującą, charakteryzującą się tym, że na końcach zapory, obejmującej odławiany obszar, ustawia się prostopadle lub ukośnie, segmenty zawracające. Z przywołanej powyżej publikacji "Beihheft Veröffentlichungen Naturschutz Landschaftspflege Baden-Württemberg" znany jest sposób odławiania zwłaszcza płazów gdzie od strony odławianego obszaru, tuż przy pionowym pasie zapory, wyznacza się i kopie dołki, w których umieszcza się pułapki na odławiane płazy. Zaporę zatrzymującą i segmenty zawracające kotwi się i uszczelnia tuż przy ziemi. Pułapki zaś zabezpiecza się przelotowymi pokrywami. Z europejskiego opisu patentowego [...] znany jest ponadto sposób odławiania płazów polegający na tym, że wzdłuż obszaru odławianego, ustawia się ściśle obok siebie w pozycji pionowej lub lekko ukośnej do obszaru odławianego, dowolną ilość segmentów zatrzymujących.

W publikacji "Beihheft Veröffentlichungen Naturschutz Landschaftspflege Baden-Württemberg" znane są cechy techniczne zapory do odławiania płazów, takie jak to, że składa się ona z części zatrzymującej oraz z segmentów zawracających, przy czym część zatrzymująca wyposażona jest co najmniej w jedną pułapkę, a wspomniane pułapki mają postać pojemników korzystnie stanowiących nierozerwalną część z zaporą i korzystnie wyposażonych w pokrywy. Na bocznej powierzchni pułapek usytuowane są otwory, a pokrywy mają konstrukcję przelotową. Część zatrzymująca i/lub segmenty zawracające mają konstrukcję pełną, korzystnie giętką. Cechy techniczne pułapek odpowiadające pułapkom ujawnionym w spornym rozwiązaniu są opisane również w publikacji "Allgemeines Rundschreiben Straßenbau" (Instrukcja ochrony płazów na drogach).

Z publikacji "Baumaterialen für den Amphibienschutz an Straßen" - Karlsruche 2000 (Materiały budowlane do budowy ogrodzeń ochronnych dla płazów przy drogach), znana jest zapora do odławiania zwłaszcza płazów, charakteryzująca się tym, że część zatrzymująca ¡/lub segmenty zawracające mają konstrukcję ażurową, korzystnie giętą, oraz składają się z pasa pionowego i pasa poziomego korzystnie połączonych ze sobą nierozłącznie, wzdłuż dłuższych boków. W pasie pionowym części zatrzymującej ¡/lub segmentu zawracającego usytuowane są otwory do mocowania słupków.

Sąd odnosząc się do przedłożonej publikacji "Baumaterialen für den Amphibienschutz an Straßen" wydanej roku 2000, w tym samym co zgłoszenie patentowe, opisuje (zgodnie z oświadczeniem autora), znane i stosowane przez różne firmy konstrukcje zapór do odławiania płazów. Wszystkie opisane przez niego (w styczniu 1999 r. - data umieszczona na końcu ostatniej strony), rozwiązania były już wcześniej znane i stosowane przed ich prezentacją w powyższym dokumencie o czym świadczą liczne fotografie umieszczone w powyższej publikacji

W świetle powyższych okoliczności zdaniem Sądu organ prawidło uznał, że rozwiązania techniczne przedstawione w spornym wynalazku wg patentu nr [...] nie są zaskakujące ani nieoczekiwane. Są jedynie prostym wykorzystaniem znanych już wcześniej z przywołanych wyżej przeciwstawień metod i sposobów. Przeciętny znawca z tej dziedziny techniki, wykorzystując w sposób standardowy dostępną wiedzę, bez dokonań twórczych, a jedynie w oparciu o wskazane wyżej dokumenty i swoją rutynę zawodową, może osiągnąć rezultat taki sam jak w spornym wynalazku, gdyż jest on tylko prostą kompilacją znanych ze stanu techniki i stosowanych, środków technicznych.

W ocenie Sądu kryterium poziomu wynalazczego rozważa się w świetle jednego lub większej liczby wcześniejszych dokumentów traktowanych łącznie. Sposób uwzględniania stanu techniki przyjęty w praktyce i orzecznictwie polskiego i innych urzędów patentowych, polega na wybraniu jednego dokumentu najbliższego przedmiotowemu rozwiązaniu lub kilku dokumentów, gdy przedmiotowe rozwiązanie ma charakter połączenia kilku rozwiązań cząstkowych i rozpatrywaniu nieoczywistości przedmiotowego rozwiązania w stosunku do dokumentów. Zdaniem Sądu organ słusznie wskazał, że dla specjalisty chronione rozwiązanie nie wykracza poza zwykły postęp, a jedynie wyraźnie i logicznie wynika ze stanu techniki i jest przez niego oczekiwane.

Reasumując, Sąd wbrew twierdzeniom uprawnionych uznaje, że organ wyjaśnił w sposób dokładny, wnikliwy i trafny stan faktyczny sprawy oraz dokonał obiektywnych ustaleń zgodnych z treścią zebranego w sprawie materiału, co znalazło wyraz w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Zdaniem Sądu należy jednocześnie uznać, iż organ wyczerpująco zbadał wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadził dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.).

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie organ administracji - rozstrzygając sprawę - oparł się na materiale prawidłowo zebranym w toku kontroli, dokonując jego wszechstronnej oceny. Ponadto należy uznać, iż stanowisko wyrażone w zaskarżonych decyzjach, organy obu instancji uzasadniły w sposób wymagany przez normę prawa określoną w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

Z przytoczonych wyżej powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz.1270) orzekł jak w sentencji.