Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Sławomir Antoniuk (sprawozdawca) Sędzia WSA – Danuta Kania Sędzia WSA – Andrzej Kołodziej Protokolant – specjalista Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 marca 2015 r. sprawy ze skargi T. P. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; 3. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego T. P. kwotę 457 (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] , wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] 2014 r. nr [...] odmawiającą wydania T. P. pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej.

W uzasadnieniu powyższej decyzji Komendant Główny Policji wskazał, iż T. P. kolejnym (trzecim) wnioskiem z dnia 15 stycznia 2014 r. wystąpił do Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...]o wydanie pozwolenia na broń palną bajową do ochrony osobistej w ilości jednego egzemplarza. Wnioskodawca podkreślił, iż po jego stronie nie występują żadne negatywne przesłanki uniemożliwiające posiadanie pozwolenia na broń (obecnie posiada pozwolenie na broń do celów sportowych w ilości pięciu egzemplarzy), a ponadto posiada ważną przyczynę, o której mowa w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, tj. występuje stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie jego życia i zdrowia, bowiem na przestrzeni ostatnich kilku lat był obiektem wielu zdarzeń, które wzbudzają w nim obawę o bezpieczeństwo osobiste. Wskazał na bezprawne działania wymierzone w jego osobę. Powołując się na te zdarzenia podniósł, iż - w jego ocenie - stwarzają one realne, stałe i ponadprzeciętne poczucie zagrożenia życia. Podkreślił, iż w związku z tym, że przyczyna działań sprawcy lub sprawców do tej pory nie została ujawniona (ani on ani Policja nie ma wiedzy czy działania te dotyczą spraw finansowych czy osobistych) i nie zostali oni ukarani, gdyż nie są znani, w dniu [...]stycznia 2014 r. wnioskodawca złożył zawiadomienie do Prokuratury Okręgowej o połączenie tych spraw które dotychczas prowadzone były osobno. Do wniosku o wydanie pozwolenia na broń wnioskodawca dołączył m. in. orzeczenie lekarskie i psychologiczne potwierdzające, iż może dysponować bronią.

W toku prowadzonego postępowania organ I instancji uzyskał informację z Krajowego Rejestru Karnego o niekaralności strony oraz pozytywną opinię o niej z miejsca zamieszkania). Posterunkowy KP [...]wskazał w niej, m. in., iż T. P. przestrzega zasad współżycia społecznego i porządku prawnego, nie używa alkoholu w ilościach powodujących zaburzenia lub utratę świadomości, środków odurzających, psychoaktywnych. Obecnie i w przeszłości nie cierpiał na choroby psychiczne lub inne dolegliwości powodujące zakłócenie czynności psychicznych. Nie ustalono również aby utrzymywał kontakty lub miał powiązania z elementem przestępczym, w miejscu zamieszkania nie były podejmowane interwencje Policji, jak również nie odnotowano faktu zatrzymania ww. w izbie wytrzeźwień. Nie był także notowany przez Policję. Tytułem uzupełnienia, pismem z dnia [...] stycznia 2014 r. otrzymano z KP w [...] informacje, iż obecnie prowadzone jest postępowanie [...] w sprawie o czyn z art. 288 § 1 k.k. bowiem w dniu [...] stycznia 2014 r. T. P. złożył zawiadomienie, że w okresie od 4 stycznia 2014 r. do 6 stycznia 2014 r. w [...]przy ul. [...] nieznany sprawca dokonał uszkodzenia jego pojazdu marki [...] , poprzez zbicie prawego lusterka. Ponadto wskazano na inne prowadzone na szkodę wymienionego postępowania, które zakończyły się umorzeniem, a które były już poddane weryfikacji i szczegółowej analizie oraz ocenie z uwagi na to, iż strona wcześniej (już dwukrotnie) starając się o wydanie jej pozwolenia na broń palną do ochrony osobistej na nie wskazywała (sprawy o przestępstwo określone w art. 190 § 1 kk. oraz art. 288 § 1 k.k.).

T. P. uzupełniająco poinformował organ I instancji, iż stan bezpośredniego zagrożenia dla niego i jego rodziny utrzymuje się "od około 2011 r. w niemal nieprzerwany sposób", bowiem w tym okresie wielokrotnie grożono jemu i jego najbliższym śmiercią, wielokrotnie groźby te połączone były ze zniszczeniem jego mienia, usiłowaniem wtargnięcia do jego domu, poprzez wyłamanie drzwi, jak też dokonaniem na niego napadu z bronią, w trakcie którego strzelano do niego. Jednocześnie dodał, że uważa, iż "[...]". Wielokrotnie spotykał się w swojej pracy z próbami wymuszenia sprzedaży jego produktów dla osób o podejrzanej reputacji. Wskazując na zdarzenia udokumentowane już przez organy Policji oświadczył, iż "w międzyczasie było wiele zdarzeń, które nie byty zgłaszane na Policję ze względu na ich niską wartość dowodową, ale realnie wpływały na jego i rodziny poziom zagrożenia". Fakt, że sprawcy wskazanych przez niego zdarzeń dotychczas nie zostali ustaleni stwarza u niego realne, stałe i ponadprzeciętne poczucie zagrożenia życia.

Oceniając wskazane wyżej okoliczności Komendant Wojewódzki Policji w [...]uznał, że na chwilę rozpatrywania wniosku T. P. nie przedstawił ważnej przyczyny uzasadniającej wydanie mu żądanego pozwolenia, bowiem nie znajduje się on w stałym, realnym i ponadprzeciętnym zagrożeniu swojego życia i zdrowia, w związku z czym decyzją z dnia [...] 2014 r. odmówił wydania mu pozwolenia na broń palną bojową wskazując jako jej podstawę materialnoprawną art. 10 ust. 1 i 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji.

T. P. złożył od decyzji z dnia [...] 2014 r. odwołanie, w którym powołał się na okoliczności wskazane w jego wcześniejszych pismach oraz wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i uwzględnienie wniosku o wydanie pozwolenia na broń zgodnie z jego treścią.

Komendant Główny Policji nie stwierdził podstaw do uwzględnienia odwołania i rozstrzygnięciem z dnia [...] sierpnia 2014 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy podniósł, iż wnioskodawca może powołać każdą okoliczność, która jego zdaniem wskazuje na zagrożenie jego osobistego bezpieczeństwa, jednakże ocena czy spełnia ona wymogi z art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji należy do organów Policji, które nie muszą podzielać zdania wnioskodawcy co do konieczności ochrony jego życia i zdrowia przy pomocy broni bojowej. Gdyby tak bowiem było, organy te obowiązane byłyby do wydania pozwolenia każdemu, kto zechciałby posiadać broń do ochrony osobistej tylko dlatego, że ma niskie poczucie bezpieczeństwa, np. z racji wykonywanej pracy, zamożności, czy też z uwagi na miejsce zamieszkania, co byłoby sprzeczne z wolą ustawodawcy, który ograniczył dostęp do broni poprzez poddanie go administracyjnej reglamentacji.

Zdaniem Komendanta Głównego Policji, taka właśnie sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Argumenty strony przedstawione w toku postępowania nie przekonały organów Policji obu instancji o zasadności wydania jej pozwolenia na broń do ochrony osobistej. Zdarzenia wskazywane przez stronę były już w większości poddane weryfikacji i szczegółowej analizie oraz ocenie w poprzednich postępowaniach prowadzonych z wniosku strony i ocena ta nie uległa zmianie. Zdarzenia zaistniałe po wydaniu decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] kwietnia 2013 r., a więc przebicie opon w samochodzie strony, kartka z groźbami za jego wycieraczką oraz uszkodzenie lusterka w drugim samochodzie ("groźby" SMS-owe nie noszą bowiem znamion przestępstwa) organ ten ocenia podobnie, a więc jako chuligańskie działanie osoby bądź osób, które nie darzą strony sympatią. Z całą bowiem pewnością zdarzenia te nie zagroziły w jakikolwiek sposób bezpieczeństwu osobistemu strony, choć niewątpliwie muszą budzić jej niezadowolenie oraz budzą – jak podnosi – poczucie zagrożenia. Brak jest danych, aby stwierdzić, że zdarzenia te mają związek z zajęciem strony i powodowane są przez kogoś, kto bezskutecznie usiłował nabyć urządzenia przeznaczone dla serwisów samochodowych.

W ocenie organu odwoławczego przekonanie strony o grożącym jej szczególnym, stałym i realnym niebezpieczeństwie ma nadal – w świetle ustalonych faktów – subiektywny charakter. Tymczasem, aby można było uznać zagrożenie życia lub zdrowia stanowiące ważną przyczynę posiadania broni, o której mowa w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji za stałe, musi się ono przejawiać permanentnością i aktualnością, zaś jego realność musi być rzeczywista i obiektywna, a nie nacechowana subiektywnością; natomiast ponadprzeciętność nie może sprowadzać się do sytuacji hipotetycznej, lecz musi być nadzwyczajna i niepowszednia (wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 739/13, publik. - LEX nr 1367770).

W świetle dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń, Komendant Główny Policji nie podzielił stanowiska strony i stwierdził, iż strona nie udowodniła w żaden sposób, iż z tytułu zdarzeń, które miały miejsce jej życie lub zdrowie jest realnie zagrożone i ich ochrona wymaga posiadania broni palnej bojowej. Również w odwołaniu nie wskazała nowych okoliczności, istotnych dla sposobu rozstrzygnięcia jej sprawy. Organ dostrzegł, iż każda osoba ma prawo do podejmowania działań mających na celu wyeliminowanie bądź zniwelowanie ryzyka popełnienia na jej szkodę przestępstwa, a nawet powinna tak czynić w swoim dobrze pojętym interesie (T. P. podjął po raz trzeci starania o wydanie pozwolenia), jednakże w jego przypadku ustalenia postępowania administracyjnego nie potwierdziły konieczności wyposażenia go w broń palną bojową do ochrony osobistej. Stwierdzenie takie mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, do której organy Policji mają prawo na podstawie art. 80 k.p.a. i nie narusza to przepisu art. 7 k.p.a. Samoistnej zaś przesłanki wydania pozwolenia na broń nie może stanowić fakt prowadzenia działalności gospodarczej. W celu zwiększenia poczucia bezpieczeństwa strona może zastosować różne dostępne i nie podlegające reglamentacji środki, a nie upatrywać rozwiązania wyłącznie w wyposażeniu jej w broń bojową do ochrony osobistej (np. ręczny miotacz gazu, paralizator elektryczny o określonych parametrach czy też broń alarmową o kal. do 6 mm).

Decyzja Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2014 r. stała się przedmiotem skargi wniesionej przez T. P. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W skardze pełnomocnik strony zarzucił ww. decyzji jej wydanie naruszeniem art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji poprzez:

1) dokonanie błędnej ich wykładni oraz niewydaniu pozwolenia na broń bojową dla celów ochrony osobistej pomimo tego, że wnioskodawca przedstawił (udokumentował) istnienie ważnej przyczyny posiadania broni dla celów ochrony osobistej w rozumieniu art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, w postaci stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia i zdrowia,

2) naruszenie wymienionych przepisów w wyniku zastosowania - w toku oceny czy zagrożenie, na które narażona jest strona, ma ponadprzeciętny charakter - nieprawidłowej grupy odniesienia, w postaci "osób w podobnej sytuacji faktycznej" zamiast ogółu obywateli; użyte przez ustawodawcę sformułowanie "ponadprzeciętne zagrożenie" winno odnosić się do grupy ogółu obywateli, gdyż przepis stanowiący podstawę wydania pozwolenia na broń do celów ochrony osobistej nie wskazuje żadnego specyficznego adresata, np. w postaci odniesienia do "osób w podobnej sytuacji faktycznej" czy "osób reprezentujących dana grupę zawodową",

3) zastosowanie dodatkowych, pozaustawowych przesłanek, których spełnienie organ uważa za warunek konieczny do wydania pozwolenia na broń do celów ochrony osobistej, takich jak słuszność i celowość wydania powyższego pozwolenia, konieczność doznania uszczerbku w wyniku zamachu na życie bądź zdrowie osoby ubiegającej się o pozwolenie, konieczność wykazania, że ogólnodostępne środki ochrony są niewystarczające.

Nadto podniósł zarzut naruszenia art. 7 k.p.a., przez ustalanie interesu społecznego i przedłożenie interesu społecznego ponad brzmienie przepisów prawa, a w szczególności ponad art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, w sytuacji gdy decyzja o pozwoleniu na broń posiada charakter decyzji związanej oraz naruszenie art. 7 Konstytucji RP i określonej w nim zasady legalizmu działania organów administracji, a także art. 6 k.p.a. przez uznanie, że dla wydania pozwolenia na broń dla celów ochrony osobistej wnioskodawca spełniać powinien inne jeszcze kryteria niż określone w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji.

Z podanych względów strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Komendantowi Głównemu Policji w W. oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik strony podkreślił, iż nielogicznym stało się w niniejszej sprawie uzależnianie przez organ I oraz II instancji wydania decyzji zgodnej z wnioskiem strony od konieczności bycia ofiarą zamachu, doznania na jego skutek uszczerbku, a następnie udokumentowania tego faktu formalnym zawiadomieniem o popełnieniu przestępstwa. Przyznanie prawa do posiadania broni ma na celu podniesienie bezpieczeństwa osoby narażonej na stałe, realne i ponadprzeciętne narażenie zamachem, a więc ma zapobiec wystąpieniu w przyszłości tego rodzaju zdarzenia, nie jest zaś formą rekompensaty za zamach na zdrowie, czy życie wnioskodawcy oraz doznany na jego skutek uszczerbek. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, nie może zatem budzić wątpliwości, że skarżący wszelkie ustawowe kryteria wydania pozwolenia na broń spełnia. Oznacza to, że na właściwym organie Policji ciąży obowiązek skonkretyzowania normy prawnej i wydanie decyzji zgodnej z wnioskiem. Niewydanie przedmiotowej decyzji uznać należy za rażąco bezprawne i w sposób ewidentny sprzeczne z zasadą demokratycznego państwa prawnego.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że prawo do posiadania broni jest w polskim systemie prawa ściśle reglamentowane w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego i w żadnym przypadku nie może być zaliczone do kategorii wolności i praw osobistych obywatela w świetle Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (zob. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2009 r. o sygn. akt II OPS 4/09, publ. "Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych" 2010, nr 1, poz. 5; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 listopada 2012 r. o sygn. akt II OSK 1292/11, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Prawa tego nie gwarantują również przepisy prawa międzynarodowego, w tym również prawa europejskiego. Poza wypadkami określonymi ustawowo, nabywanie, posiadanie oraz zbywanie broni i amunicji jest zabronione. Ustawodawca, ściśle reglamentując cele, na które może być wydane pozwolenie na broń, wskazał szereg właściwości osób, jak np. wiek, określone predyspozycje psychofizyczne, które muszą być spełnione, aby osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń mogła je otrzymać, ewentualnie, w przypadku osoby, która takie pozwolenie już uzyskała – by mogła z niego nadal korzystać. Prawodawca obwarował warunkami zasady przechowywania broni, jej noszenia, zabezpieczenia, kładąc przy tym nacisk na szczególne obowiązki posiadacza broni, jak choćby w zakresie przestrzegania norm porządku prawnego (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lutego 2013 r. o sygn. akt II SA/Wa 2258/12, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Pozwolenie na broń palną jest zatem uprawnieniem wyjątkowym, będącym atrybutem władztwa państwowego i z tego względu jego posiadacz musi być osobą dającą rękojmię, że swoim postępowaniem nie zagrozi bezpieczeństwu lub porządkowi publicznemu (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 marca 2012 r. o sygn. akt II SA/Wa 2807/11, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Stosownie do art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.), właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 1 tej ustawy, za ważną przyczynę dla wydania pozwolenia na broń palną do celów ochrony osobistej uważa się w szczególności stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia.

Konieczne jest w tym miejscu wskazanie, że po nowelizacji ustawy o broni amunicji, dokonanej ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. Nr 38, poz. 195), organ Policji pozbawiony został uznaniowości w przedmiocie wydania pozwolenia na broń. W świetle aktualnego, imperatywnego brzmienia art. 10 ust. 1 i 2 ustawy o broni i amunicji, właściwe organy Policji są zobligowane przez ustawodawcę do wydania takiego pozwolenia, jeżeli wnioskodawca spełnia wymogi ustawowe. Należy bowiem odróżnić uznanie administracyjne, którego po nowelizacji cyt. ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. organy Policji zostały w przedmiotowych sprawach pozbawione, od pojęć niedookreślonych, którymi posługuje się ustawodawca m. in. w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, który ma zastosowanie w niniejszej sprawie. Nadmienić jednak należy, że wydając pozwolenie na broń, ustawodawca pozostawił organowi uznanie, ale w przedmiocie określenia celu, w jakim zostaje ono wydane oraz rodzaju i liczby egzemplarzy broni (art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji; zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lipca 2013 r. o sygn. akt II OSK 1945/12, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl), jak również co do tego, czy wykluczyć lub ograniczyć możliwość noszenia broni (art. 10 ust. 7 ustawy o broni i amunicji).

Warto w tym miejscu przytoczyć, za wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2012 r. o sygn. akt II SA/Wa 621/12 (publ. LEX nr 1230649), że zagrożenie życia, zdrowia lub mienia stanowiące ważną przyczynę posiadania broni, o którym mowa w przywołanym wyżej przepisie, aby można było uznać je za stałe, musi się przejawiać permanentnością i aktualnością, zaś jego realność musi być rzeczywista i obiektywna, a nie nacechowana subiektywnością, natomiast ponadprzeciętność nie może sprowadzać się do sytuacji hipotetycznej, lecz musi być nadzwyczajna i niepowszednia. Brak poczucia bezpieczeństwa i to z różnych powodów, deklaruje bowiem bardzo wiele osób. Jednakże nie oznacza to obowiązku wydania pozwolenia na broń każdemu, kto o takie pozwolenie wystąpi, zaś ocena w tych sprawach należy do organów Policji, które mogą prowadzić w tym względzie mniej, lub bardziej rygorystyczną "politykę". Kontroli sądowej podlega zatem to, czy procedowanie w tym względzie nie nosi znamion dowolności i czy przy wydaniu decyzji nie zostały naruszone przepisy prawa.

Podkreślić należy, że wymóg "ponadprzeciętności", o którym mowa w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, musi być odniesiony do konkretnego środowiska (por. wyrok WSA w Warszawie z 30 marca 2012 r. o sygn. akt II SA/Wa 2603/11, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl), ustalonego według określonych cech relewantnych, nie zaś względem ogółu obywateli. Z kolei stopień zagrożenia musi być proporcjonalny, tak aby wydanie pozwolenia na broń było odpowiednim środkiem prewencyjnym i obronnym przed nim.

W ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości trafność stanowiska wyrażonego w sprawie przez organ, że sama subiektywna ocena skarżącego, o grożącym mu niebezpieczeństwie, nie może stanowić podstawy wydania mu pozwolenia na broń palną bojową do celów osobistych. Jest ono szczególnie jasne wobec konieczności możliwie restrykcyjnego wykładania przepisów regulujących dostęp do śmiercionośnego środka, jakim jest broń, w sytuacji, gdy życie ludzkie znajduje się pod szczególną ochroną (art. 38 Konstytucji RP). Dostrzec jednak należy, że także nie będzie prawidłową realizacją dyspozycji art. 10 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy o broni i amunicji oparcie się przez organ na własnej ocenie, niepoprzedzonej wnikliwą analizą materiału dowodowego, która wówczas nabiera cech oceny subiektywnej.

Zaakcentować trzeba, że ocena występowania stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia, zdrowia lub mienia, o którym mowa w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, musi być dokonywana przez organ obiektywnie i racjonalistycznie, w odniesieniu do sprawdzalnych argumentów, danych, dowodów. Odpowiedzią na stanowisko wnioskodawcy powinny być zatem określone dane, przykłady, wyniki analiz, badań, doświadczenia itd., które obiektywnie wykażą, że ocena wnioskodawcy, co do niebezpieczeństwa, ma lub nie ma pokrycia w rzeczywistości.

Obowiązkiem organu jest, stosownie do art. 7 k.p.a., załatwienie sprawy w sposób uwzględniający interes społeczny i słuszny interes obywatela. Nie sposób tego uczynić przedkładając ponad wszystko interes społeczny (przemawiający za ograniczaniem ilości broni w obrocie), nad interesem obywatela pozostającego w uzasadnionym poczuciu zagrożenia życia i zdrowia, zwłaszcza, iż oczekiwana w tym zakresie od Państwa pomoc okazała się nieskuteczna.

Skarżący w toku postępowania podkreślał, iż zawodowo zajmuje się dziedziną wzbudzającą zainteresowanie środowiska przestępczego i otrzymywał od nieznanych sobie osób propozycje współpracy, na która się nie zgodził. Od 2011 r. pod adresem skarżącego kierowane były groźby karalne oraz niszczono jego mienie o czym zainteresowany powiadamiał organy ścigania. Mianowicie w dniu [...] września 2011 r. przebito opony w jego samochodzie i ten incydent powtórzył się niespełna miesiąc później. Skarżący zgłosił także usiłowanie wtargnięcia do domu w porze nocnej w dniu [...] maja 2011 r. W dniach [...] czerwca 2012 r. i [...] lipca 2012 r. stał się ofiarą gróźb karalnych (kartka umieszczona za wycieraczką samochodu). Zgłosił także, iż w dniu [...] lipca 2012 r. strzelano do niego z broni palnej (jak ustalono hukowej). W dniu [...] lipca 2013 r. ponownie kierowano do niego groźby karalne w postaci kartki wetkniętej za wycieraczkę samochodu oraz przebito opony w samochodzie. W dniu [...] września 2013 r. skarżący otrzymał sms z pogróżkami na telefon komórkowy. Sygnalizował także kierowanie do niego gróźb i niszczenia mienia w styczniu i lutym 2014 r. Pomimo składania zawiadomień na Policję postępowania wszczęte w tych sprawach nie doprowadziły do ustalenia sprawców i konsekwencji zostały umorzone.

W ocenie Sądu, organy Policji obu instancji w niniejszej sprawy wyciągnęły błędne wnioski przyjmując, iż przedstawione przez skarżącego zdarzenia mają wyłącznie charakter chuligański. Podkreślenia wymaga, iż działania sprawcy lub sprawców powyżej wskazanych czynów nie są ukierunkowane tylko na niszczenie mienia, lecz na wywołanie u skarżącego obawy o własne życie i zdrowie jego i rodziny. Niszczone mienie ma tylko wzmóc stan zagrodzenia, czego dowodem jest jednoczesne grożenie skarżącemu. Nadto pewna konsekwencja, podobieństwo działania sprawcy lub sprawców oraz ich częstotliwość ukierunkowana na osobę skarżącego wskazuje na występowanie stałego zagrożenia. Jeśli weźmie się pod uwagę, iż dotychczas sprawców nie ustalono, a "ataki" na skarżącego nie ustają, zaś rozwiązania instytucjonalne (działania Policji) nie przynoszą zamierzonego skutku i nie uwalniają skarżącego od zagrożenia utraty życia i zdrowia, to owo zagrożenie należy kwalifikować jako ponadprzeciętne.

Słusznie strona skarżąca podniosła w skardze, iż podstawową przesłanką warunkującą przyznanie prawa posiadania broni palnej do ochrony osobistej, w świetle art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o Policji, jest samo kwalifikowane zagrożenie, nie zaś skutek w postaci udanego zamachu na życie lub zdrowie osoby ubiegającej się o pozwolenie na taką broń. "Nowy Słownik Języka Polskiego" PWN, 2003 r., str. 1220 pojęcie 1) "zagrozić", 2) "zagrażać" definiuje jako "1) grożąc czymś, postraszyć kogoś, zapowiedzieć coś pod groźbą, zagrozić komuś zemstą, użyciem siły"; 2) "stworzyć stan niebezpieczeństwa, stać się groźnym, niebezpiecznym dla kogoś: coś zagraża zdrowiu, bezpieczeństwu, wolności". W analizowanym przypadku okoliczności podane przez skarżącego wskazują na obiektywne powody pozwalające przyporządkować występującemu zagrożeniu życia i zdrowia wnioskodawcy cechy kwalifikowane, tj. przejawiające się permanentnością i aktualnością, realnością rzeczywistą i obiektywną, nadzwyczajną. To z kolei może przemawiać za wydaniem wnioskodawcy pozwolenia na broń, skoro nie stanowi on zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Jako niepożądaną w Państwie praworządnym należy postrzegać sytuację, gdy osoby narażone na stałe, realne zagrożenie ze strony nieustalonych sprawców, nie uzyskując pomocy od Policji (we wszystkich sprawach zgłaszanych przez skarżącego nie wykryto sprawców), bez możliwości skutecznej ochrony siebie i bliskich, zwłaszcza o charakterze prewencyjnym.

Skoro bowiem ustawodawca posługuje się podanymi powyżej pojęciami, to rolą organu jest ich wyjaśnienie na gruncie konkretnego przypadku (lub grupy przypadków) w taki sposób, by rozumienie pojęć użytych przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji zachowywało stabilność, wymaganą przez wynikającą z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP zasadę równości, tj. aby podmioty podobne znajdujące się w analogicznej sytuacji były tak samo traktowane.

Na gruncie analizowanej sprawy dostrzec należy, że organ nie spełnił wyżej określonych, wynikających z przepisów tak ustawy o broni i amunicji, jak i k.p.a., wymogów. Uzasadnienie decyzji nie wyjaśnia w sposób obiektywny podstawy prawnej decyzji (art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji), nie wzbudza zaufania adresata do organu Policji (od której nie uzyskał oczekiwanej pomocy), godząc w art. 8 k.p.a., jak również daje podstawę do twierdzenia, iż organ niewłaściwie ocenił materiał dowodowy (art. 80 k.p.a.). Organ odwołuje się przy tym do własnych ocen, które sprowadzają się do stwierdzeń, że skarżący stał się ofiarą czynów chuligańskich i skoro już uprzednio T. P. wydano decyzję odmowną, to obecnie nie ma podstaw by sytuację skarżącego oceniać inaczej. Organ pomija, iż stan faktyczny w sprawie uległ zmianie, albowiem obecnie nie tylko nie ustało zastraszanie skarżącego i niszczenie jego mienia, ale poprzez systematykę i oddziaływanie w długim już okresie czasu, przybrało ono na sile, co wobec niewykrycia sprawców pozwala sądzić, iż konsekwentny sprawca może w swych działaniach posunąć znacznie dalej niż dotychczas.

Z tych względów Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji. Obowiązkiem organu ponownie rozpoznającego sprawę będzie zastosowanie się do stanowiska wyrażonego w niniejszym wyroku.

W tym stanie rzeczy, stosując art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku. W oparciu o art. 152 ww. ustawy, Sąd wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji w całości. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200, art. 205 § 2 oraz art. 209 ww. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.