Pismem z 18 maja 2015 r. K.S. (zwana dalej stroną lub skarżącą) wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na oznaczoną wyżej w tenorze decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...], nr [...]. Wraz ze skargą strona złożyła na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego.
Przesyłka pocztowa zawierająca powyższą skargę została nadana za pośrednictwem operatora pocztowego (InPost S.A.) i wpłynęła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. w dniu 25 maja 2015 r. Z akt administracyjnych organu drugiej instancji wynika, że zaskarżona decyzja została doręczona skarżącej w dniu 20 kwietnia 2015 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej – w skrócie – "p.p.s.a."), skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. W myśl art. 83 § 1 i 2 p.p.s.a. terminy oblicza się według przepisów prawa cywilnego, z tym zastrzeżeniem, że jeżeli ostatni dzień terminu przypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się następny dzień po dniu lub dniach wolnych od pracy. Wedle zaś art. 111 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.) termin oznaczony w dniach kończy się z upływem ostatniego dnia. Jednakże, gdy początkiem terminu oznaczonego w dniach jest pewne zdarzenie, nie uwzględnia się przy obliczaniu terminu dnia, w którym to zdarzenie nastąpiło. Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru przez stronę zaskarżonej decyzji wynika, że podjęła ona przesyłkę poleconą w dniu 20 kwietnia 2015 r., a zatem trzydziestodniowy termin na wniesienie skargi do sądu administracyjnego upływał z dniem 20 maja 2015 r., wypadającym w środę. Strona skarżąca nadała przedmiotową skargę za pośrednictwem operatora pocztowego InPost S.A. Skarga wpłynęła do organu odwoławczego w dniu 25 maja 2015 r. (poniedziałek), a więc pięć dni po upływie ustawowego terminu.
Należy podkreślić, że w przedmiotowym postępowaniu nie mógł znaleźć zastosowania art. 83 § 3 p.p.s.a. stanowiący, że oddanie pisma w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 1529, zwanej dalej p.p.) lub w polskim urzędzie konsularnym jest równoznaczne z wniesieniem go do sądu. Zgodnie z art. 3 pkt 13 p.p. poprzez operatora wyznaczonego należy rozumieć operatora pocztowego obowiązanego do świadczenia usług powszechnych. Stosownie do treści art. 178 ust. 1 p.p. Poczta Polska S.A. pełni obowiązki operatora wyznaczonego w okresie 3 lat od dnia wejścia w życie ustawy, co – zgodnie z art. 192 p.p. – nastąpiło z dniem 1 stycznia 2013 r. Z powyższych przepisów wynika zatem, że art. 83 § 3 p.p.s.a. w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. znajduje zastosowanie jedynie w takich przypadkach, w których strona postępowania przed sądem administracyjnym nadała przesyłkę w placówce Poczty Polskiej S.A (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z: 10 czerwca 2014 r., sygn. akt II OZ 571/14, 9 września 2014 r., sygn. akt II OZ 877/14, postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 11 lipca 2013 r., sygn. akt 472/13, postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 10 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Gl 1101/10) W niniejszej sprawie skargę na decyzję organu strona nadała przesyłką rejestrowaną za pośrednictwem InPost S.A., czyli podmiotu niebędącego operatorem wyznaczonym w rozumieniu przepisów prawa pocztowego. W konsekwencji datę wniesienia skargi należało ustalić na dzień jej wpływu do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. tj. na dzień 25 maja 2015 r. Wobec stwierdzenia, że skarżąca złożyła skargę po upływie terminu do jej wniesienia, Sąd działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. zobowiązany był do jej odrzucenia, o czym orzeczono w punkcie II sentencji niniejszego postanowienia. W odniesieniu do wniosku o przyznanie prawa pomocy – złożonego wraz ze skargą – należy wskazać, że w myśl art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić natomiast wówczas, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Podkreślić przy tym należy, że zastosowanie art. 247 p.p.s.a. jest dopuszczalne jedynie wtedy, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na uwzględnienie skargi. W szczególności dotyczy to sytuacji, w której skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 p.p.s.a. (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z: 30 stycznia 2013 r., sygn. akt II OZ 37/13 oraz 5 marca 2013 r., sygn. akt I OZ 152/13). W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że wniesiona przez stronę skarga – w świetle powołanych okoliczności faktycznych i prawnych – nie mogła skutecznie wszcząć postępowania sądowego. Stąd też w pełni uprawnione jest stwierdzenie, że należało uznać ją za skargę oczywiście bezzasadną. Wobec powyższego domaganie się prawa pomocy w tej sprawie skutkowało oddaleniem wniosku na podstawie art. 247 p.p.s.a, o czym orzeczono w punkcie I niniejszego postanowienia.
