Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt II SA/Kr 117 /19 [pic] WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 czerwca 2019 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Łomnicka Sędziowie: WSA Tadeusz Kiełkowski WSA Agnieszka Nawara – Dubiel (spr.) Protokolant: starszy sekr. sądowy Beata Stefańczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 czerwca 2019 r. sprawy ze skarg Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy [...] w K. oraz Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. [...] w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 19 listopada 2018 r. znak: [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławcze na rzecz stron skarżących Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy [...] w K. oraz Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. [...] w K. kwoty po 997,00 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Prezydent Miasta Krakowa wydał w dniu 14 września 2018 r. decyzję nr [...], znak: [...], ustalającą - na wniosek A. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą A. B. [...] - warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pn.: "Budowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z usługami w parterze (dwie bryły naziemne) wraz z kondygnacją podziemną (w tym parking podziemny), infrastrukturą techniczną, komunikacją wewnętrzną na działkach nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obr. [...] jedn. ewid. [...] wraz z przebudową zjazdu i infrastrukturą techniczną na działkach nr [...], [...], [...] oraz [...], [...], [...], [...] obr. [...] jedn. ewid. [...] przy ul. R. /S. w Krakowie" oraz umarzającą postępowanie w części "Przebudowa zjazdu na działce drogowej [...] obr. [...] jedn. ewid. [...] w Krakowie" w granicach pasa drogowego ulicy R. .

Po rozpoznaniu odwołania Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. [...] wniesionego od powyższej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 19 listopada 2018 r., znak [...] - działając na podstawie art. 59 ust. l, art. 56 w związku z art. 64 ust. l, art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1945 z późn. zm.), dalej też jako "u.p.z.p.", § 1 - 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588), dalej jako "rozporządzenie" oraz art. 127 § 2 w związku z art. 17 pkt 1 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 23 z późn. zm.), dalej także jako "k.p.a." - utrzymało w całości w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu tej decyzji Kolegium wskazało, że w niniejszej sprawie istniały podstawy do przeprowadzenia postępowania na zasadach i w trybie art. 59 i nast. u.p.z.p. oraz to, że przedmiotowe postępowanie było prowadzone w pierwszej instancji przez organ właściwy.

W zakresie wnioskowanej przebudowy zjazdu na działce drogowej nr [...] obr. [...] j.ewid. [...] - w granicach pasa drogowego ul. R. w Krakowie trafnie organ I instancji uwzględnił zmianę przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1440 ze zm.), która ma wpływ na zakres tego postępowania. Zgodnie bowiem z art. 29 ust. 6 tej ustawy, obowiązującym od dnia 01.01.2017 r. budowa oraz przebudowa zjazdu na podstawie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1 (zezwolenia zarządcy drogi na lokalizację zjazdu lub przebudowę zjazdu), nie wymaga uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W związku z tym postępowanie o ustalenie warunków zabudowy w części obejmującej przebudowę zjazdu z drogi publicznej ul. R. w granicach pasa drogowego, stało się bezprzedmiotowe i w tym zakresie podlegało umorzeniu.

Możliwość ustalenia warunków zabudowy terenu nie objętego miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego została uzależniona przez ustawodawcę od kumulatywnego spełnienia przesłanek określonych treścią art. 61 ust. 1 u.p.z.p.

Teren inwestycji obejmujący działki nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obr. [...] jedn. ewid. [...] posiada bezpośredni dostęp do drogi publicznej ul. R. .

W aktach sprawy znajdują się też aktualne warunki techniczne potwierdzające zaopatrzenie planowanej inwestycji w wodę, energię elektryczną (oświadczenie [...] S.A.), czynnik grzewczy (oświadczenie [...] S.A. w K.) na warunkach określonych przez dysponentów poszczególnych sieci, a także odprowadzanie wód i ścieków opadowych oraz ścieków sanitarnych. Istniejące i projektowane uzbrojenie terenu w media jest więc wystarczające dla zamierzenia budowlanego.

Podobnie, wystarczające jest istniejące i projektowane uzbrojenie terenu inwestycji w zakresie obsługi komunikacyjnej. Z zalegającej w aktach sprawy opinii ZIKiT wydanej dnia [...].04.2018 r. wynika pozytywna ocena przedsięwzięcia dokonana przez zarządcę drogi w aspekcie obsługi komunikacyjnej i możliwości połączenia z drogą publiczną. Zarządca drogi przewidział obsługę komunikacyjną inwestycji od strony drogi publicznej ul. R. poprzez zjazd przeznaczony do przebudowy oraz od strony drogi wewnętrznej ul. S. (pozostającej w zarządzie ZIKiT-u) poprzez zjazd przeznaczony do przebudowy oraz zgodnie z umową nr [...] zawartą pomiędzy inwestorem a zarządcą drogi na współrealizację inwestycji drogowej. Na mocy tej umowy inwestor A. B. - w związku z zamiarem zrealizowania inwestycji niedrogowej, objętej przedmiotową decyzją o warunkach zabudowy - zobowiązał się do przyjęcia obowiązków związanych z konieczną do realizacji inwestycją drogową, przez którą należy rozumieć budowę drogi publicznej łączącej ul. K. z ul. A., zgodnie z załącznikiem nr 1 do umowy. Mając na uwadze powyższe okoliczności, w tym zwłaszcza opisaną umowę z inwestorem, ZIKiT stwierdził wystarczalność uzbrojenia terenu inwestycji w opiniowanym zakresie, co uprzednio zanegował w opinii z dnia [...].08.2017 r. warunkując zmianę stanowiska zawarciem przez inwestora umowy na realizację inwestycji drogowej, gwarantującej budowę połączenia drogowego pomiędzy ul. K. a ul. B./A. lub/i rozbudową skrzyżowania ul. B. z ul. C.

W załączniku nr 1 do decyzji pkt II ppkt 4 lit. e ustalony został wskaźnik liczby miejsc postojowych dla projektowanego zamierzenia - zgodnie z art. 54 pkt 2c w zw. z art. 64 ust. 1 i art. 67 ust. 3 u.p.z.p. oraz § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26.08.2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1589) oraz przy uwzględnieniu wytycznych ujętych w uchwale Nr LIII/723/12 Rady Miasta Krakowa z dnia 29.08.2012 r. Program obsługi parkingowej dla miasta Krakowa.

Nie budzi również wątpliwości, że teren objęty wnioskiem nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne z uwagi na treść art. 10a ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, zaś decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

W uwzględnieniu powyższych rozważań uprawniony pozostaje wniosek, że spełnione zostały przesłanki wynikające z art. 61 ust. 2-5 u.p.z.p.

Pozostaje zatem kwestia spełnienia warunku określonego w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., który stanowi wyraz wprowadzonej na grunt prawa polskiego tzw. zasady dobrego sąsiedztwa, uzależniającej zmianę w zagospodarowaniu terenu od dostosowania się do określonych cech zagospodarowania terenu sąsiedniego. Celem tej zasady jest zagwarantowanie ładu przestrzennego, czyli kontynuacji funkcji już istniejącej w danym terenie oraz kontynuacji cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu, a zatem generalnie nakazuje wkomponowanie zamierzenia inwestycyjnego w istniejący układ urbanistyczny.

W celu określenia cech istniejącej zabudowy organ właściwy w sprawie dotyczącej ustalenia warunków zabudowy dokonuje analizy w koniecznym zakresie stanu terenu inwestycji oraz otaczającego go obszaru, uwzględniając szczegółowe wymogi ujęte w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zdaniem Kolegium analiza wykonana w dniu 15 czerwca 2018 r. odpowiada wymogom obowiązującego prawa, a wydana na jej podstawie decyzja zasadnie wskazuje na możliwość ustalenia warunków zabudów) dla planowanej inwestycji.

Analiza ta zawiera część graficzną - mapę poświadczoną za zgodność z oryginałem przyjętym do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, na której prawidłowo zakreślono granice obszaru analizowanego w odległości minimum 144 m od granic terenu inwestycji przeznaczonego pod inwestycję kubaturową. Wyjaśniono też, że teren inwestycji zlokalizowany jest pomiędzy dwiema ulicami: ul. S. stanowiącą drogę wewnętrzną, pozostająca w zarządzie ZIKiT-u i ul. R. . Od strony ul. S. teren inwestycji przylega całą szerokością, tj. ok. 48 m do tej ulicy, zaś od ul. R. graniczy z tą drogą publiczną na odcinku wynoszącym ok. 8 m. Od ul. R. dostęp sprowadza się tylko do funkcji wjazdu, podczas gdy od ul. S. znajduje się zarówno wjazd na teren inwestycji, jak i projektowane wejścia do budynku i z tego powodu za front terenu inwestycji w analizie została potraktowana jego północna część przylegająca do ul. S. .

Weryfikując prawidłowość ustalenia frontu terenu inwestycji Kolegium wskazało, że zgodnie z definicją tego pojęcia ujętą w § 2 pkt 5 rozporządzenia frontem działki jest część działki budowlanej, która przylega do drogi, z której odbywa się główny wjazd lub wejście na działkę. W przedmiotowej sprawie teren inwestycji ma dostęp do dwóch dróg, z czego jedna na status drogi publicznej (ul. R. ), a druga jest drogą wewnętrzną (ul. S. ). Skoro jednak, w myśl § 2 pkt 5 rozporządzenia, kategoria drogi nie determinuje frontu terenu inwestycji, zaś powołany przepis ani żaden inny nie precyzuje, w jaki sposób należy wyznaczyć front działki w przypadku, gdy ma ona dostęp do dwóch dróg, należy przy określaniu frontu terenu inwestycji uwzględnić wartości ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym a więc ład przestrzenny i zrównoważony rozwój a także oświadczenie inwestora, jak i uwarunkowania wynikające z położenia i funkcji planowanej zabudowy.

Inwestor w części tekstowej wniosku, podając dostęp do drogi publicznej, określił wjazd od ul. R. (przebudowa istniejącego wjazdu) oraz uzupełniająco dostęp od ul. S. (k. nr 5 akt). Jednakże we wstępnej koncepcji zabudowy (k. nr 15 akt), przedstawionej w formie graficznej wyraźnie zobrazował wjazdy od strony obydwu dróg i wejścia do budynku jedynie od ul. S. . Niewątpliwie główny wjazd i wejście na teren inwestycji będzie się odbywał od tej drogi. Inwestor co prawda nie złożył do akt sprawy wprost oświadczenia w tej kwestii, jednak na jego wolę w omawianym zakresie wyraźnie wskazuje planowana pełna obsługa piesza i kołowa inwestycji. Pomimo przyjęcia przez organ I instancji za front terenu inwestycji jego odcinka przyległego do ul. S. - z wyjaśnieniem tego działania w analizie analogicznym, jak wyżej zreferowano, inwestor nie złożył w tym zakresie przeciwnego oświadczenia, co również potwierdza trafność przyjęcia, że za główny wjazd i wejście na teren inwestycji inwestor traktuje ten od ul. S. .

Bezspornym jest, że projektowana inwestycja stanowić będzie uzupełnienie dla występujących w obszarze analizowanym obiektów o funkcji mieszkaniowej. W obszarze analizowanym znajdują się bowiem działki sąsiednie, dostępne z tej samej drogi publicznej, które pozwalają na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu. Są to m. in. działki nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obr. [...]. Zatem Kolegium uznało, że wywiedzione w oparciu o dokument analizy stwierdzenie decyzji pierwszoinstancyjnej co do kontynuacji przez nową inwestycję funkcji istniejącej w obszarze analizowanym zasługuje na uwzględnienie, jako że znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Kolegium nie znalazło też żadnych podstaw do negowania rozważań analizy w zakresie cech zabudowy istniejącej w obszarze analizowanym, które dały podstawę do ustalenia w badanej decyzji parametrów dla planowanej inwestycji.

W analizie wskazano, że teren inwestycji posiada dostęp do dwóch dróg: ul. R. i ul. S. . Linia zabudowy od ul. R. na odcinku zlokalizowanym w granicach badanego obszaru nie jest ustalona i zdefiniowana. Budynki sytuowane są w układach swobodnych, w różnych konfiguracjach, uskokowo, w kilku liniach zabudowy. Północną pierzeję tej drogi publicznej (przy której znajduje się teren inwestycji) tworzą budynki zlokalizowane w granicy z działką drogową (dz. nr [...]), w odległości ok. 3,5 m (dz. nr [...]), ok. 3 m (dz. nr [...]), ok. 5,5 m (budynek na dz. nr [...]), ok. 10 m (dz. nr [...]), ok. 20,5 m (dz. nr [...]), ok. 32 m (dz. nr [...], [...], [...]), ok. 36 m (zabudowa na dz. nr [...]). Po stronie południowej tej drogi publicznej zabudowa zlokalizowana jest w oddaleniu od działki drogowej nr [...] o ok. 11 m (dz. nr [...], [...]), ok. 12 m (dz. nr [...]), ok. 22 m (dz. nr [...]). Z kolei od strony ul. S. północną linię zabudowy tworzą budynki położone w odległości ok. 16,5 m (dz. nr [...]), ok. 15 m (dz. nr [...]), ok. 7 m (dz. nr [...]) od działek drogowych nr [...] i [...], [...]. Podobnie nieregularnie usytuowana jest zabudowa po południowej stronie tej drogi (3,5 m - dz. nr [...], ok. 4 m -dz. nr [...], ok. 6-6,5 m - dz. nr [...], [...]), ok. 6,5 - 7 m -nowopowstałe budynki na dz. nr [...], [...] od działki drogowej nr [...], [...]).

Na tej podstawie w wynikach analizy załączonych do decyzji uznano za zasadne wyznaczenie dla projektowanej zabudowy linii zabudowy od ul. R. jako kontynuację linii budynku na działce sąsiedniej nr [...] tj. w odległości 20,5 m od działki drogowej nr [...] (ul. R. ). Natomiast linia zabudowy od ul. S. winna być wyznaczona w nawiązaniu do linii ukształtowanej przez zabudowę na działce sąsiedniej nr [...] i [...], tj. w odległości 5,0 m - 6,0 m od działki drogowej nr [...], [...] (ul. S. ). W takiej też odległości została wyznaczona linia zabudowy w decyzji, zarówno w jej części tekstowej jak i graficznej, przy czym wyznaczona linia może być przekroczona przez części budynku zlokalizowane pod powierzchnią istniejącego terenu - o ile będzie to zgodne z przepisami właściwymi dla dalszych etapów przygotowania i realizacji inwestycji. Podstawę prawna tego zapisu stanowił przepis § 4 ust. 4 rozporządzenia.

Kolegium potwierdziło też prawidłowość ustaleń badanej decyzji w kwestii wskaźnika wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni terenu inwestycji kubaturowej (działek nr [...], [...]. [...], [...], [...], [...], [...], [...] - oznaczonej graficznie A-B-C-D-E-F-G-H-I-M). Parametr ten został wyznaczony na poziomie 30% ± 1%, tj. w przedziale od 29% do 31% w oparciu o przepis § 5 ust. 2 rozporządzenia dopuszczający odstępstwo od ustalenia tego parametru według zasady, tj. na podstawie średniego wskaźnika tej wielkości dla obszaru analizowanego, jeśli jest to uzasadnione wynikami analizy. Ta zaś podaje w zestawieniu tabelarycznym wskaźnik zabudowy dla wszystkich działek z obszaru analizowanego, w tym nieruchomości Odwołującej (zabudowanej w 33%), wyliczając średnią z obszaru analizowanego na poziomie 38% (ta sama średnia, tj. 38,2% zostaje uzyskana po pominięciu uwzględnionych w wyliczeniu działek wchodzących w skład terenu inwestycji). Została też wyliczona średnia tego parametru dla zabudowy wielorodzinnej wynosząca 30%. Zatem przedział omawianego wskaźnika ustalony w decyzji nawiązuje do średniej tego parametru ustalonej dla zabudowy wielorodzinnej i jest niższy od średniej dla całego obszaru analizowanego. W wynikach analizy trafnie odnotowano, że przy ustalaniu tego parametru pominięto działki nr [...] i [...] objęte terenem inwestycji, ponieważ stanowią one drogę wewnętrzną i nie są przewidziane pod zabudowę kubaturową. Odnotowano również fakt, że teren inwestycji obecnie pozostaje zabudowany w ok. 40%, jednak inwestor przeznaczył istniejącą zabudowę do rozbiórki, co wynika też z oświadczeń inwestora złożonych w toku tego postępowania. Zdaniem Kolegium, ustalony w wyżej przybliżony sposób przedział omawianego parametru znajduje pełne uzasadnienie w wynikach analizy, rzetelnie i wyczerpująco prezentującej poziom istniejącego zainwestowania nieruchomości zlokalizowanych w obszarze analizowanym. Godzi się też zauważyć, że w istocie ustalono go na poziomie równym średniej dla zabudowy wielorodzinnej - niższej od średniej z obszaru i wskaźnika zabudowy na działkach sąsiadujących z terenem inwestycji, więc Kolegium nie znajduje jakichkolwiek podstaw do jego kwestionowania.

Jednocześnie w wynikach analizy wyjaśniono, że w przedmiotowej sprawie zamiarem inwestycyjnym objęta jest realizacja dwóch brył naziemnych połączonych wspólną kondygnacją podziemną - garażem podziemnym, posiadających jeden wspólny zjazd do garażu i wspólne fundamenty. Żadna z brył budynku, posiadając wspólne fundamenty i wspólną kondygnację podziemną, nie może funkcjonować samodzielnie, dlatego przedmiotem zamierzenia jest jeden budynek o dwóch bryłach naziemnych - zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane. Wskaźnik zabudowy został też ustalony łącznie dla obu brył. W ocenie orzekającego składu Kolegium wyjaśnienie to jest przekonujące i zgodne z definicją budynku, zawartą w art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane. Kolegium znane są rozbieżności w poglądach judykatury w omawianej kwestii, jednak z racji charakteru decyzji o warunkach zabudowy oraz faktu, że wspólny fundament obydwu brył naziemnych wyklucza możliwość potraktowania ich za dwa odrębne budynki, w pełni aprobuje powyższe wyjaśnienia i nie zgłasza zastrzeżeń do nazwy inwestycji. Jest ona czytelna, jednoznaczna i nie wymaga dalszego doprecyzowania, zwłaszcza że odpowiada dokładnie nazwie przedsięwzięcia określonej przez inwestora. Organ więc prawidłowo rozstrzygnął w zakresie określonym we wniosku, którym jest związany co do nazwy i rodzaju zamierzenia. W ocenie Kolegium, dopiero na następnym etapie inwestycyjnym organ architektoniczno-budowlany będzie ustalał szczegóły techniczne dotyczące planowanej inwestycji i oceni, czy w świetle przepisów prawa budowlanego i przepisów wykonawczych do tego prawa możliwe jest udzielenie pozwolenia na realizację zamierzonej inwestycji. Kwestia więc dokonania tych ocen w aspekcie rozwiązań i regulacji zawartych w ustawie Prawo budowlane wykracza poza ramy niniejszego postępowania. W konsekwencji powyższych rozważań, organy orzekające w przedmiocie warunków zabudowy zobowiązane są rozstrzygnąć w zakresie przedsięwzięcia określonego jasno we wniosku inwestora. To wnioskodawca bowiem ma wyłączne prawo do kształtowania treści swojego żądania. Treść złożonego wniosku wyznacza przedmiot postępowania, którym organ prowadzący to postępowanie jest związany, choć niewątpliwie organ administracji związany jest w sposób bezwzględny rodzajem zamierzenia budowlanego i funkcją, jaką ma pełnić (przeznaczeniem na ściśle określony cel). Elementy te zostały wyraźnie sprecyzowane przez wnioskodawcę w tej sprawie i w odniesieniu do tej inwestycji słusznie wydał decyzję organ I instancji.

Wskaźnik udziału powierzchni biologicznie czynnej został ustalony w decyzji na poziomie minimum 40% - a nie jak wskazała odwołująca na poziomie 40%. W analizie i jej wynikach wyjaśniono, że wskaźnik ten kształtuje się w obszarze analizowanym w przedziale od 10 % do 60% i właściwym jest dla zachowania równowagi stosunki terenów zabudowanych do terenów zielonych zachowanie minimum 40% powierzchni biologicznie czynnej przy planowanej zabudowie. Zatem przyjęta w decyzji wartość mieści się w wartościach zabudowy z badanego obszaru, co przy braku regulacji sposobu wyznaczania tego parametru w obowiązujących przepisach prawa należy uznać za ustalenie dostatecznie uzasadnione. W szczególności Kolegium wyjaśnia, że brak jest podstaw prawnych do żądania podania przez organ I instancji tego współczynnika dla poszczególnych działek z obszaru analizowanego i na podstawie tych danych wyznaczenie omawianego parametru dla nowej zabudowy.

Przy badaniu szerokości elewacji frontowej w analizie zwrócono uwagę na zróżnicowany poziom tego parametru w obszarze analizowanym i jego zależność od funkcji i formy zabudowy. Zobrazowano szerokości elewacji frontowych wszystkich budynków z obszaru, które wynoszą dla zabudowy wielorodzinnej od ok. 24 m (dz. nr [...], [...], [...], [...]), przez ok. 40 m ([...], [...], [...], [...]) do ok. 58 m (dz. nr [...], [...], [...]), zaś dla zabudowy usługowej i przemysłowej od ok. 29 m (dz. nr [...]), przez ok. 67 m (dz. nr [...], [...]) do ok. 82 m (dz. nr [...]), ok. 91 m (budynek usług publicznych na dz. nr [...]) i ok. 96 m (dz. nr [...]). Średnia wyliczona na podstawie szerokości elewacji frontowych budynków usytuowanych w obszarze wynosi ok. 45,0 m, dla budynków wielorodzinnych wynosi ok. 37,0 m, zaś dla budynków usługowych i przemysłowych ok. 54,0 m. W wynikach analizy zauważono jednak, że inwestor wnioskuje o szerokość elewacji frontowej na poziomie 30,0 m- 35,0 m. Wnioskowane parametry występują w obszarze analizowanym i nawiązują do średniej dla zabudowy wielorodzinnej.

Wobec powyższego, przy wyczerpujących ustaleniach analizy oraz przekonujących jej wnioskach, mających odniesienie do uwarunkowań przestrzennych przedmiotowego obszaru i cech terenu inwestycji tut. Kolegium stwierdziło, że ustalona decyzją szerokość elewacji frontowej dla nowej zabudowy odpowiada wymogom przepisów prawa. Brak jest więc podstaw do jej kwestionowania.

Wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej każdej z dwóch brył budynku, tj. wysokość do attyki lub gzymsu została wyznaczona w analizie, a za nią w decyzji organu I instancji na poziomie 21,0 m - 22.0 m. Organ zastosował przy ustalaniu parametru wysokości przepis § 7 ust. 4 rozporządzenia, który dopuszcza rezygnację z zastosowania zasadniczych metod wyznaczania tego parametru z § 7 ust. 1 - 3 rozporządzenia, jeżeli znajduje to uzasadnienie w wynikach analizy.

W analizie zobrazowano szczegółowo sposób kształtowania się wysokości budynków w obszarze analizowanym, akcentując jej zróżnicowanie często wynikające z pełnionej przez te budynki funkcji. W wynikach analizy ujęto słuszne spostrzeżenie, że planowana zabudowa winna wysokością nawiązywać do budynków występujących w sąsiedztwie, co zapewni wysokość 21-22 m do attyki lub gzymsu przy przyjęciu średniej rzędnej terenu inwestycji na 206,50 m n.p.m. Uwzględniając te okoliczności Kolegium zaaprobowało odstąpienie od wyznaczenia omawianego parametru dla nowoprojektowanej inwestycji na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia. Nie sposób bowiem wyznaczyć dla nowej zabudowy wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej jako przedłużenie tych krawędzi odpowiednio do istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich - skoro na działkach bezpośrednio sąsiadujących z terenem inwestycji wynosi ona 21-22 m (dz. nr [...], [...]) i 11-11,5 m (dz. nr [...]) od strony ul. S. oraz 21-22 m (dz. nr [...]) i 4,5-6,5 m (dz. nr [...]). Z kolei wyznaczenie wysokości w oparciu o średnią z obszaru analizowanego (§ 7 ust. 3 rozporządzenia) - czego domaga się Odwołująca, stanowiłoby działanie nieuprawnione, prowadząc do przyjęcia wartości zupełnie przypadkowej, oderwanej od potrzeby właściwego wkomponowania projektowanej zabudowy w najbliższe otoczenie. Kolegium, w oparciu o dane z analizy, wyliczyło średnią wartość minimalną i maksymalną z całego obszaru (z pominięciem zabudowy znajdującej się na działkach wchodzących w skład terenu inwestycji), które wynoszą ok. 13 m (wartość minimalna) i ok. 18 m (wartość maksymalna), co daje średnią wysokość na poziomie ok. 15,5 m. Taka wartość nie występuje na żadnej działce z najbliższego otoczenia terenu inwestycji.

Zdaniem Kolegium zaakcentowana w wynikach analizy potrzeba zachowania dotychczasowych zasad kształtowania architektury w rejonie, w którym położony jest teren inwestycji, wymaga odstąpienia od prostego odwzorowania średniej z obszaru, która nie oddaje specyfiki najbliższej i reprezentatywnej zabudowy z najbliższego otoczenia inwestycji. To zaś w zupełności uzasadnia zastosowanie wyjątkowego sposobu wyznaczenia omawianego parametru z § 7 ust. 4 rozporządzenia, co zostało wyczerpująco umotywowane w wynikach analizy.

Geometrię dachu dla planowanej zabudowy wyznaczono poprzez ustalenie dachu płaskiego dla każdej z dwóch brył budynku, przy przyjęciu wysokości budynku na poziomie 21-22 m do attyki lub gzymsu dla każdej z dwóch brył budynku oraz ustaleniu całkowitej wysokości nowej zabudowy nie przekraczającej rzędnej wysokości 228,5 m n.p.m. W analizie zaprezentowano w sposób szczegółowy geometrię dachów zabudowy z obszaru analizowanego, w tym zabudowy wielorodzinnej przekrytej dachami płaskimi zakończonymi gzymsem lub attyką i zabudowy usługowej, wśród której licznie występują dachy płaskie, często z różnymi formami naświetli dachowych, zwieńczone gzymsem lub maskującą attyką, dachy dwuspadkowe o niewielkim kącie nachylenia połaci dachowych i dachy jednospadowe. Dach płaski posiada również zabudowa na działkach sąsiednich nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...]. Zatem wyznaczona w decyzji geometria dachu zasługuje na uwzględnienie wobec jej potwierdzenia w stanie zabudowy istniejącej w obszarze analizowanym.

W wynikach analizy odnotowano również, że zabudowa wielorodzinna w obszarze, m.in. na działkach sąsiednich nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] wyposażona jest w garaże podziemne, zatem warunki zabudowy ustalone przy uwzględnieniu kondygnacji podziemnej planowanego budynku znajdują swoje uzasadnienie w stanie zagospodarowania nieruchomości występujących w badanym obszarze.

Organ I instancji określił ponadto w badanej decyzji szczegółowe warunki zabudowy wynikające z przeprowadzonych uzgodnień i opinii organów współdziałających w sprawie, a także warunki w zakresie ochrony zieleni, ochrony przyrody, ochrony wód i gospodarki wodnej, geologii, ochrony powietrza i ochrony przed hałasem, ochrony korytarzy przewietrzania miasta i obszaru wymiany powietrza, ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej. Określono także warunki w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji.

Kolegium uznało, że istnieją podstawy, żeby w niniejszej sprawie wydać pozytywną decyzję o warunkach zabudowy. Planowane zamierzenie istotnie bowiem nie narusza istniejącego w obszarze analizowanym ładu przestrzennego i stanowi kontynuację funkcji, cech i parametrów zabudowy tam istniejącej.

Opisaną wyżej decyzję zaskarżyły do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości przy ul. [...] w K. oraz Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości przy ul. [...] w K.. W jednobrzmiących skargach obie skarżące wspólnoty zarzuciły zaskarżonej decyzji naruszenie:

1) art. 54 pkt 1 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niewłaściwe i nieprecyzyjne oznaczenie rodzaju inwestycji jako budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego z usługami w parterze (dwie bryły naziemne) wraz z kondygnacją podziemną (w tym garaż podziemny), infrastrukturą techniczną i komunikacją wewnętrzną, podczas gdy z wniosku inwestora oraz załączonej doń dokumentacji, w tym w szczególności z rysunków odzwierciedlających parametry zamierzenia inwestycyjnego wynika, że zamierzona inwestycja to budowa dwóch budynków mieszkalnych wielorodzinnych z usługami w parterze (dwie bryły naziemne) wraz z kondygnacją podziemną (w tym garaż podziemny), infrastrukturą techniczną i komunikacją wewnętrzną, co też w konsekwencji oznacza, iż zaskarżona decyzja ustala warunki zabudowy w sposób niezgodny z dyspozycją wyżej przywołanych przepisów;

2) art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. w zw. z § 4 ust. 1, 2, 3 i 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (dalej jako rozporządzenie) w zw. z art. 43 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych poprzez nieprecyzyjne wyznaczenie linii zabudowy, wyrażające się wyznaczeniem linii zabudowy w odległości 5 - 6 m od "działki drogowej", co nie pozwala na ustalenie czy zachowany został statuowany przepisem art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych wymóg minimalnej odległości zabudowy od zewnętrznej krawędzi jezdni, przy równoczesnym braku zaistnienia przesłanek umożliwiających odstępstwo od reguł ogólnych wskazanych w § 4 ust. 1-3 ww. rozporządzenia;

3) art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. w zw. z § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia poprzez pominięcie przy wyznaczaniu obszaru analizowanego działek oznaczonych numerami [...], [...] i [...], które to działki stanowią całość urbanistyczną z włączoną w obszar analizowany działką oznaczoną numerem [...], przez co podstawą analizy architektoniczno-urbanistycznej stał się niestanowiący całości urbanistycznej i niedający pełnego obrazu terenu sąsiedniego do terenu inwestycji obszar;

4) art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. w zw. z § 7 ust. 1, 2, 3 i 4 rozporządzenia poprzez niewłaściwe ustalenie wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki, wyrażające się zaniechaniem wyliczenia średniej wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki dla obszaru analizowanego w sytuacji, w której zabudowa na terenie obszaru analizowanego przebiega uskokowo.

Z uwagi powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz uchylenie w całości decyzji organu I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2107 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W świetle art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm. – zwanej dalej p.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną.

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji pod kątem tak określonych kryteriów Wojewódzki Sąd Administracyjny doszedł do wniosku, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli sądu w niniejszym postępowaniu jest ocena legalności decyzji ustalającej warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego o nazwie budowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego (dwie bryły nadziemne) kondygnacją podziemną (w tym garaż podziemny). W ocenie skarżącego, organ niewłaściwie oznaczył rodzaj inwestycji, jako budowę jednego budynku, w sytuacji, kiedy wniosek i w istocie sama decyzja dotyczy dwóch budynków, których jedynym wspólnym elementem jest garaż podziemny.

Materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji są przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o Planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1945 z późn. zm.)- zwanej w dalszej części uzasadnienia ustawą o planowaniu. W myśl art. 59 ust. 1 tej ustawy, ustalenia warunków zabudowy decyzją administracyjną wymaga zmiana zagospodarowania terenu polegająca na wykonaniu robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu lub jego części, jeżeli na danym obszarze nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie zaś z art. 55 ustawy, decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę, przy czym zgodnie z art. 64 ust. 1, przepis art. 55 stosuje się odpowiednio do decyzji o warunkach zabudowy.

Oznacza to, że przepisy ustawy wprost przesądzają, iż decyzja o ustaleniu warunków zabudowy jest wiążąca dla organu administracji architektoniczno-budowlanej przy wydawaniu decyzji o pozwolenie na budowę i ocenie projektu budowlanego.

Podobna regulacja zawarta jest także w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ( t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1186). Art. 35 ust. 1 pkt. 1 tej ustawy stanowi, iż przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska (...).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 czerwca 2017 r. II OSK 2639/15 wskazał, że związanie wynikające z art. 55 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p. oznacza nie tylko obowiązek organu budowlanego wynikający z art. 35 ust. 1 pkt 1 p.b. (sprawdzenia zgodności projektu budowlanego z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy), lecz oznacza przede wszystkim zakaz postępowania wbrew oznaczonym wymogom decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. Ustalenie tych warunków w decyzji o warunkach zabudowy to nie tylko oznaczenie parametrów samego planowanego obiektu, ale także ustalenie innych warunków i zasad, które powinna spełniać planowana inwestycja. Wynika to z funkcji decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, która polega na określeniu dopuszczalności danego zamierzenia inwestycyjnego z punktu widzenia przepisów prawa, oraz na wskazaniu warunków i zasad, którym inwestycja powinna odpowiadać.

Wprawdzie decyzja o ustaleniu warunków zabudowy ma odmienny charakter od decyzji o pozwoleniu na budowę i zatwierdzeniu projektu budowlanego – jest to decyzja, która określa urbanistyczno-architektoniczne ramy, w jakich dane przedsięwzięcie może być realizowane, to jednak jest jednym z etapów procesu inwestycyjnego. Na dalszym etapie tego procesu decyzja ta warunkować będzie konkretne rozwiązania zawarte w projekcie budowlanym i przez pryzmat decyzji o pozwoleniu na budowę i zatwierdzeniu projektu budowlanego, oraz przepisów regulujących podstawy do jej wydania - także w aspekcie techniczno-budowlanym, właściwy organ oceniał będzie konkretne rozwiązania zawarte w projekcie budowlanym w zakresie ich zgodności z decyzją o ustaleniu warunków zabudowy.

W tym znaczeniu decyzja o ustaleniu warunków zabudowy nie może abstrahować od rozwiązań i regulacji zawartych w ustawie Prawo budowlane.

Jednym ze wskazań, jakie z tych reguł wynika jest wypracowana przez orzecznictwo koncepcja, iż wadliwym jest wydanie pozwolenia na budowę dla budynku, w sytuacji kiedy faktycznie dotyczy ono budynków tj. więcej niż jednego obiektu (budynku), które jako część wspólną mają jedynie kondygnację podziemną. Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 3 ustawy Prawo budowlane ilekroć w ustawie jest mowa o budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Jeżeli zatem mamy do czynienia z wieloma obiektami, które są trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadają fundamenty i dach, to fakt ich połączenia na poziomie podziemnym nie czyni z nich jednego obiektu. Są to odrębne obiekty budowlane, jedynie funkcjonalnie ze sobą powiązane. W tym sensie nie może być traktowany, jako jeden budynek, zespół obiektów (dwa lub więcej) niepołączonych ze sobą częściami naziemnymi w stopniu pozwalającym na stwierdzenie, że jest to jeden obiekt w sensie architektonicznym.

Jak wskazuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 8 października 2013 r. II SA/Kr 731/13 "w istocie obiekty, nazywane segmentami, mają stanowić dwa budynki odrębne, niepołączone (nad powierzchnią ziemi) z budynkiem istniejącym. To, że wszystkie trzy budynki mają być "połączone" kondygnacją podziemną oznacza jedynie funkcjonalne ich powiązanie, a nie przesądza o rodzaju zamierzonej inwestycji. Warto też zwrócić uwagę, że w kontekście zagospodarowania przestrzennego, ładu urbanistycznego, parametrów zabudowy, istotne znaczenie mają właśnie obiekty nad powierzchnią ziemi, a nie ich części podziemne". Stanowisko to potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny który oddalił skargę kasacyjną od w/w wyroku (wyrok z 15 czerwca 2016 r. II OSK 2484/14).

Także w wyroku z 20 października 2016 r. II SA/Kr 757/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazuje, iż "połączenie budynków kondygnacją podziemną, oznacza jedynie funkcjonalne ich powiązanie, a nie przesądza o rodzaju inwestycji. W związku z tym obiekty niepołączone nad powierzchnią ziemi, a połączone kondygnacją podziemną stanowią odrębne budynki". Za wadliwość decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji nazwanej budową budynku (jednego) mieszkalnego wielorodzinnego, gdy w istocie postępowanie dotyczyło dwóch budynków połączonych jedynie garażem podziemnym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził też w prawomocnym wyroku z dnia 1 kwietnia 2016 r. II SA/Kr 25/16. Konkludując należy wskazać, iż nie jest dopuszczalnym wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę dla budynków połączonych jedynie garażem podziemnym (kondygnacją podziemną), gdy zamierzenie nazwane jest budową jednego tylko obiektu. W konsekwencji nie jest dopuszczalnym ustalenie warunków zabudowy dla takiego przedsięwzięcia.

Sytuacja taka wystąpiła w niniejszej sprawie. Organ ustalił warunki zabudowy dla budynku (a więc jednego obiektu) z określeniem w nawiasie "dwie bryły naziemne" z kondygnacją podziemną, w tym parking podziemny.

Z załączonych przez inwestora materiałów, w tym załączników do wniosku o wydanie decyzji – k. 17 wynika, że owe dwie bryły to dwa odrębne budynki. Tak zresztą zatytułowano ten dokument: "schemat elewacji projektowanych budynków".

Wyjaśnienia, jakie składa inwestor na etapie postępowania sądowego (odpowiedź na skargę z dnia 18 marca 2019 r., k. 131-139), jakoby załączone do wniosku schematy lokalizacji i elewacji projektowanych budynków są jedynie rysunkami poglądowymi, w celu pokazania parametrów planowanej zabudowy oraz jej położenia w terenie i nie przestawiają konkretnych rozwiązań konstrukcyjnych dotyczących ścian czy fundamentów, nie zasługuje na uwzględnienie.

Prawdą jest, że decyzja o ustaleniu warunków zabudowy określa jedynie urbanistyczne uwarunkowania dla planowanej inwestycji, konkretne zaś rozwiązania projektowe materializują się na etapie sporządzenia projektu budowlanego, zatwierdzenia tego projektu przez organ i udzielenia pozwolenia na budowę. Nie zmienia to jednak faktu, że projekt budowalny musi być zgodny z decyzją o ustaleniu warunków zabudowy, z kolei ta decyzja wskazuje rodzaj zamierzenia. Jeżeli zatem z materiałów dostarczonych organowi przez wnioskodawcę (inwestora) – także tych poglądowych, jak szkice, wizualizacje czy schematy wynika, że nazwa zamierzenia jest sprzeczna z zamiarem inwestora (co innego ma on zamiar realizować), organ winien wezwać go do sprecyzowania wniosku lub nawet jego zmiany lub złożenia wyjaśnień w oparciu o które ustalić by mógł, że zamiar inwestora jest odmienny, niż wynikało by to z załączonych przez niego do wniosku materiałów (schematów, rysunków). Jeżeli zatem wniosek dotyczy ustalenia warunków zabudowy dla jednego obiektu o wielu bryłach, a z materiałów podglądowych czyli załączonych do wniosku schematów, rysunków czy wizualizacji wynika, że inwestor ma zamiar realizować dwa odrębne obiekty ze wspólną kondygnacją podziemną, organ nie może tego nie dostrzec i ustalić warunki zabudowy dla tak nazwanego zamierzenia. Zgodnie z art. 7 K.p.a. w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Brak wyjaśnienia tej kwestii narusza wyżej przytoczony przepis w stopniu, który w sposób oczywisty wpływa na rozstrzygnięcie sprawy.

Zauważyć też należy, iż organ ustala parametry zabudowy dla "każdej bryły budynku". W ocenie sądu nie można jednak uznać, że są to bryły jednego obiektu. Są to dwa odrębne obiekty. Termin "bryła budynku", w sytuacji, kiedy warunki zabudowy ustalone są dla jednego obiektu, dotyczyć musi wyodrębnionej części obiektu stanowiącą z inną bryłą tego obiektu wspólną część architektoniczną – naziemną. Termin ten nie może być użyty w stosunku do dwu różnych obiektów połączonych ze sobą jedynie funkcjonalnie, wspólną kondygnacją podziemną.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, że planowane zamierzenie w rozumieniu ustawy Prawo budowlane to w istocie budowa dwóch budynków (taki wniosek należy wysnuć w oparciu o materiały znajdujące się w aktach administracyjnych) - pozwolenie na budowę musiało by dotyczyć właśnie dwóch budynków. Tymczasem wiążąca decyzja o warunkach zabudowy ustala te warunki dla budynku a zatem jednego obiektu. W tym stanie rzeczy skarżona decyzja jak i też poprzedzająca ją decyzja organu I instancji jako wadliwe, winny zostać wyeliminowane z obrotu prawnego.

W analogicznych sprawach (dotyczyła tego samego inwestora, terenu, nazwy zamierzenia) tutejszy Sąd zajął takie samo stanowisko jak wyżej zaprezentowane (sprawa o sygn. II SA/Kr 975/18, IISA/Kr 90/10).

Ponownie rozpoznając sprawę organ może wydać decyzję o ustaleniu warunków zabudowy dla przedmiotowego przedsięwzięcia jedynie po korekcie wniosku o jej wydanie dokonanej przez inwestora. Postępowanie o ustalenie warunków zabudowy toczy się bowiem na wniosek i wnioskiem organ jest związany w zakresie rodzaju przedsięwzięcia dla którego warunki zabudowy ustala.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a uchylił zaskarżoną decyzje. Decyzja organu I Instancji została uchylona na zasadzie art. 135 p.p.s.a. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a., zgodnie z którym w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Na zasądzone koszty (na rzecz każdej ze skarżących Wspólnot Mieszkaniowych) w wysokości 997 zł składa się: kwota 500 zł tytułem uiszczonego przez skarżących wpisu; kwota 480 zł tytułem wynagrodzenia adwokata reprezentującego skarżących, ustalona jako stawka minimalna na podstawie art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt. 1 lit. c, rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.) oraz kwota 17 zł tytułem uiszczonej przez pełnomocnika skarżących opłaty skarbowej za złożony dokument pełnomocnictwa (art. 1 ust. 1 pkt. 2 w związku z cz. I.IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej, t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1827).