Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Grzelak Sędzia NSA Henryk Wach (spr.) Sędzia NSA Joanna Wegner po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej S. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 12 października 2022 r. sygn. akt I SA/Bk 304/22 w sprawie ze skargi S. Z. na czynność Gminy Szepietowo w przedmiocie niewypłacenia w należytej wysokości dotacji oświatowej oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z 12 października 2022 r., I SA/Bk 304/22 oddalił skargę S. Z. na czynność Burmistrza Gminy Szepietowo w przedmiocie niewypłacenia w należytej wysokości dotacji oświatowej w czerwcu 2022 r.

S. Z. wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku domagając się jego uchylenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Autor skargi kasacyjnej wniósł o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego oraz zrzekł się przeprowadzenia rozprawy.

Skarżący kasacyjnie wniósł o przedstawienie przez NSA Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego o następującej treści: "Czy art. 10 ust. 20 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych (Dz. U z 2017 r., poz. 2203 ze zm.) interpretowany jak pozbawiający gminę prawa do weryfikacji danych przekazanych przez gminę najbliższą oraz pozbawiający podmiot otrzymujący dotację ustalaną na podstawie danych przekazanych przez gminę prawa do złożenia skargi na działanie gminy wypłacającej dotację z uwagi na fakt, że dane przekazane przez gminę najbliższą były błędne - jest zgodny z art. 2, 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 64 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej". Autor skargi kasacyjnej wniósł o zawieszenie postępowania do czasu odpowiedzi na to pytanie.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie:

I. Prawa materialnego tj.

a. art. 47 ustawy z 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) przez jego błędną wykładnię skutkującą uznaniem, że czynność niewypłacenia w należytej wysokości dotacji oświatowej stanowi czynność z zakresu administracji publicznej, o której mowa w mowa w art. 3 § 2 pkt 4) p.p.s.a., podczas gdy z licznych poglądów orzecznictwa wynika, że czynność wypłacenia dotacji nie jest objęta dyspozycją tego przepisu.

b. art. 10 ust. 20 ufzo przez jego błędną wykładnię, skutkującą uznaniem, że organ nie ponosi odpowiedzialności za treść przekazanych przez gminę najbliższą danych i w istocie związany jest stanowiskiem gminy najbliższej co do sposobu ustalenia podstawowej kwoty dotacji, podczas gdy w ocenie skarżącego zakres przekazywanych informacji przez gminę najbliższą powinien być przez gminę zainteresowaną weryfikowany pod względem zgodności z ufzo, w szczególności z art. 9,12 (innymi słowy, w ocenie skarżącego, organ powinien w niniejszej sprawie dążyć do ustalenia prawidłowej podstawowej kwoty dotacji, a nie polegać wyłącznie na przekazanych przez gminę najbliższą danych).

II. Przepisów postępowania, których uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

a. art. 106 § 5 p.p.s.a. w zw. z art. 232 § 1 kpc poprzez pominięcie przy orzekaniu materiału dowodowego załączonego do skargi, tj. dokumentów budżetowych przedłożonych do skargi.

b. art. 141 § 1 p.p.s.a. poprzez nierozpoznanie istoty sprawy i stwierdzenie, że w istocie skarżący nie tyle kwestionuje działanie Burmistrza Gminy Szepietowo, ile podważa prawidłowość danych przedstawionych temu organowi przez najbliższą gminę czyli gminę Czyżew (s. 9 uzasadnienia) podczas gdy przedmiotem skargi jest właśnie działanie Burmistrza Gminy Szepietowo, który bazując, zgodnie z art. 17 ust. 4 ufzo, na danych budżetowych gminy najbliższej, ustalił podstawową kwotę dotacji w sposób nieprawidłowy

Argumentację na poparcie powyższych zarzutów skarżący kasacyjnie przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Burmistrz Szepietowa w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z 183 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Jeżeli nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a., a w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły, to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej.

Według art. 193 zdanie drugie p.p.s.a., uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej. W ten sposób wyraźnie został określony zakres, w jakim Naczelny Sąd Administracyjny uzasadnia z urzędu wydany wyrok, w przypadku gdy oddala skargę kasacyjną. Regulacja ta, jako mająca charakter szczególny, wyłącza zatem przy tego rodzaju rozstrzygnięciach odpowiednie stosowanie do postępowania przed tym Sądem wymogów dotyczących elementów uzasadnienia wyroku, przewidzianych w art. 141 § 4 w związku z art. 193 zdanie pierwsze p.p.s.a. Omawiany przepis ogranicza wymogi, jakie musi spełniać uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną wyłącznie do niemającej swojego odpowiednika w art. 141 § 4 p.p.s.a., oceny zarzutów skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny uzyskał fakultatywne uprawnienie do przedstawienia, zależnie od własnej oceny, wyłącznie motywów zawężonych do aspektów prawnych świadczących o braku usprawiedliwionych podstaw skargi kasacyjnej albo o zgodnym z prawem wyrokowaniu przez sąd pierwszej instancji mimo nieprawidłowego uzasadnienia.

Za podstawę wyroku z 12 października 2022 r., I SA/Bk 304/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku przyjął ustalenia faktyczne z których wynika, że Sebastian Zaręba wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na czynność Burmistrza Gminy Szepietowa w przedmiocie niewypłacenia dotacji oświatowej w czerwcu 2022 r. na rzecz jednostki systemu oświaty w należytej wysokości. S. Z. jest organem prowadzącym N. w X.. Dotacja była zaniżona, co miało wynikać z przedstawionego wyliczenia podstawowej kwoty dotacji według danych na 31 marca 2022 r., które bazuje na dokumentach źródłowych Gminy Czyżew jako gminy najbliższej. Do skargi skarżący załączył wybrane strony sprawozdania RB-28S i RB-27S za I kwartał 2022 r. przedszkola w Czyżewie, raporty z systemu informacji oświatowej - wykaz uczniów w jednostkach oświatowych według stanu na 30 września 2021 r., metryczkę subwencji oświatowej na rok 2022, pismo UM w Szepietowie z 29 kwietnia 2022 r. Uzasadnienie wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego zawiera zatem jednoznaczne stanowisko co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 146 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt, interpretację (...) albo stwierdza bezskuteczność czynności. Przepis art. 145 § 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio. Przepis art. 146 § 1 p.p.s.a. normujący postępowanie sądowe w sprawach z zakresu kontroli działalności administracji publicznej określa kompetencję sądu administracyjnego w fazie orzekania w razie uwzględnienia skargi. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku nie stwierdził naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (odpowiednie stosowanie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.). Według art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Natomiast, zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Oddalenie skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a. jest konsekwencją nie stwierdzenia przez Sąd I instancji istnienia wskazanych przesłanek, skutkujących uwzględnieniem skargi. Zastosowanie przez Sąd I instancji środka przewidzianego w ustawie nie jest naruszeniem przepisów postępowania.

Według art. 174 pkt 2) p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Oparcie skargi kasacyjnej na naruszeniu przepisów postępowania jest niezbędne w sytuacji, gdy strona zamierza kwestionować stan faktyczny przyjęty przy wyrokowaniu przez Sąd I instancji. W ramach tej podstawy kasacyjnej w pkt 2) petitum skargi kasacyjnej kasator zarzucił Sądowi I instancji naruszenie art. 106 § 5 p.p.s.a. w związku z art. 232 § 1 kpc; art. 141 § 4 p.p.s.a.

Zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a., uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Należy zwrócić uwagę na to, że zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a., sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Z kolei, według art. 98 § 1 p.p.s.a., przewodniczący zamyka rozprawę (posiedzenie). Natomiast uzasadnienie wyroku sporządza się z urzędu w terminie czternastu dni od dnia ogłoszenia wyroku albo podpisania sentencji wyroku wydanego na posiedzeniu niejawnym (art. 141 § 1 p.p.s.a.). Z przepisów tych wynika, że skoro wydanie wyroku który jest wynikiem sprawy sądowo administracyjnej, poprzedza czasowo sporządzenie jego uzasadnienia, to wadliwie sporządzone uzasadnienie nie może mieć istotnego wpływu na wynik sprawy w przypadku, kiedy uzasadnienie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia oraz zawiera stanowisko co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Uzasadnienie zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku spełnia wymogi ustawowe.

Według art. 106 § 5 p.p.s.a., do postępowania dowodowego, o którym mowa w § 3, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. Przyjęcie w art. 133 § 1 p.p.s.a. zasady, że sąd administracyjny orzeka na podstawie akt sprawy, oznacza, że sąd ten rozpatruje sprawę na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu. Od tej zasady istnieje wyjątek, o którym mowa w art. 106 § 3 p.p.s.a., sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. O istotnych wątpliwościach można mówić wówczas, gdy istotne dla sprawy elementy stanu faktycznego pozostają niewyjaśnione, są sporne. Przeprowadzenie dowodu (dopuszczenie dowodu) ma formę postanowienia, które zapada na rozprawie; wpisuje się je do protokołu rozprawy bez spisywania odrębnej sentencji, ponieważ nie przysługuje na nie zażalenie. Postanowienie podlega ogłoszeniu i nie wymaga uzasadnienia. Dopuszczając dowód, sąd powinien wskazać, jakie okoliczności mają nim być stwierdzone. Do postępowania dowodowego, o którym mowa w art. 106 § 3 p.p.s.a., stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego (art. 106 § 5 p.p.s.a.). Przepisami Kodeksu postępowania cywilnego, które mają odpowiednie zastosowanie do postępowania dowodowego, o którym mowa w art. 106 § 3 p.p.s.a. są, między innymi: art. 233 § 1 kpc (Zasada swobodnej oceny dowodów); art. 235 kpc (Zasada bezpośredniości); art. 236 § 1 kpc (Postanowienie dowodowe). W postanowieniu o dopuszczeniu dowodu sąd powinien oznaczy środek dowodowy i fakty, które mają nim zostać wykazane. Postanowienie o przeprowadzeniu dowodu, winno oznaczyć precyzyjnie środek dowodowy, w przypadku dokumentów z podziałem na dokumenty urzędowe i dokumenty prywatne. Gdy sąd administracyjny I instancji przeprowadzi postępowanie dowodowe, winien zaprezentować kryteria oceny wiarygodności dopuszczonych dowodów (odpowiednie stosowanie zasady swobodnej oceny dowodów z art. 233 § 1 kpc), a przede wszystkim przedstawić dodatkowe ustalenia faktyczne dokonane w omawianym trybie w zakresie objętym sprawą administracyjną, których nie dokonał, lub błędnie dokonał organ administracji publicznej. Zarzut naruszenia art. 106 § 5 p.p.s.a. może być skutecznie podniesiony tylko wówczas, gdy sąd administracyjny I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe, a skarżący wykaże, że zastosowane przez sąd kryteria oceny wiarygodności dopuszczonych dowodów były oczywiście błędne, co w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca. Uzupełniające postępowanie dowodowe w trybie art. 106 § 3 p.p.s.a. może przeprowadzić wojewódzki sąd kiedy stwierdzi, że jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości. Tego ustalenia dokonuje Sąd I instancji, a nie strona postępowania, ponieważ owe istotne wątpliwości muszą istnieć w przekonaniu sądu, a nie strony. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku podczas rozprawy 12 października 2022 r. nie prowadził uzupełniającego postępowania dowodowego w trybie art. 106 § 3 p.p.s.a. Sąd I instancji wskazał, że do skargi skarżący załączył wybrane strony sprawozdania RB-28S i RB-27S za I kwartał 2022 r. przedszkola w [...], raporty z systemu informacji oświatowej - wykaz uczniów w jednostkach oświatowych według stanu na 30 września 2021 r., metryczkę subwencji oświatowej na rok 2022, pismo UM w Szepietowie z 29 kwietnia 2022 r. Podczas rozprawy pełnomocnik organu przedłożył pismo zawierające wyliczenie wysokości dotacji dla niepublicznego przedszkola działającego na terenie gminy [...] na 2022 r. w przeliczeniu na 1 ucznia, obowiązującej od maja 2022 r. Nie jest prowadzeniem postępowania dowodowego przez wojewódzki sąd administracyjny przyjęcie i dołączenie do akt sprawy pism stron złożonych w toku postępowania sądowoadministracyjnego. Należy przypomnieć, że według p.p.s.a., protokół posiedzenia powinien zawierać przebieg posiedzenia, w szczególności wnioski i twierdzenia stron.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy z art. 174 pkt 2) p.p.s.a. Prawidłowe sformułowanie podstawy skargi kasacyjnej opierającej się na podstawie z art. 174 pkt 1) p.p.s.a. – naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie - musi polegać na wskazaniu postaci naruszenia prawa materialnego. Błędna wykładnia to mylne zrozumienie treści przepisu, mylne odczytanie dyspozycji lub sankcji. Z kolei, naruszenie prawa przez niewłaściwe zastosowanie to błąd subsumcji, czyli wadliwe uznanie, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Niewłaściwe zastosowanie prawa jest często konsekwencją jego błędnej wykładni. Skuteczną podstawą zarzutów kasacyjnych opartych na podstawie z art. 174 pkt 1) p.p.s.a. może być naruszenie wyłącznie takich przepisów prawa materialnego, które zastosował albo miał zastosować organ administracji publicznej. Przepisy zastosowane to te, które zostały powołane w podstawie prawnej decyzji ostatecznej oraz wyjaśnione w uzasadnieniu prawnym z przytoczeniem przepisów prawa. Rozpoznając skargi na decyzje lub postanowienia (art. 145 § 1 p.p.s.a.) wojewódzki sąd administracyjny nie stosuje żadnego przepisu prawa materialnego, w sensie wiążącego ustalenia konsekwencji prawnych stwierdzonych faktów. To, co w art. 174 pkt 1) p.p.s.a. określono jako "niewłaściwe zastosowanie", jest niczym innym jak nieprawidłową oceną zastosowania prawa materialnego przez organ administracji. Ustawodawca zastosował pewien skrót myślowy, w związku z czym ilekroć mówimy o niewłaściwym zastosowaniu prawa materialnego przez sąd, rozumiemy przez to albo bezzasadne tolerowanie błędu subsumcji popełnionego przez organ administracji, albo wręcz przeciwnie - bezzasadne zarzucenie organowi popełnienia takiego błędu. Przyjmuje się, że prawo materialne to normy prawne bezpośrednio regulujące stosunki pomiędzy podmiotami prawa, określając przesłanki (fakty) powodujące ich powstanie, zmianę lub wygaśnięcie. Do prawa materialnego zalicza się również normy prawne regulujące określone obowiązki, zakazy lub nakazy i przewidujące określone sankcje za ich nieprzestrzeganie. Inaczej mówiąc, przepisy prawa materialnego to takie, które kształtują sytuację prawną podmiotu.

W ramach tej podstawy kasacyjnej kasator zarzucił Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 47 ufzo w związku z art. 3 § 2 pkt 4) p.p.s.a.; art. 10 ust. 20 ufzo.

Zgodnie z art. 47 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych, czynności podejmowane przez organ dotujący, o którym mowa w art. 15-21, art. 25, art. 26, art. 28-32 i art. 40-41a, w celu ustalenia wysokości lub przekazania dotacji, o których mowa w art. 15-21, art. 25, art. 26, art. 28-32 i art. 40-41a, stanowią czynności z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 259 i 803). Według art. 147, ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2018 r., z wyjątkami określonymi w punktach 1), 2), 3), 4), gdzie wskazano: po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia; z dniem 1 kwietnia 2018 r.; z dniem 1 września 2018 r.; z dniem 1 stycznia 2019 r. W ramach czynności podejmowanych przez organ dotujący, o jakich mowa w art. 47 wskazanej ustawy wymienia się 29 kategorii obejmujących: przyznanie i przekazanie dotacji; przyznanie i rozliczenie dotacji. Artykuł 47 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych rozstrzygnął istniejący wcześniej spór w zakresie oceny charakteru prawnego czynności przyznania dotacji, a co za tym idzie rozstrzygnięcia, czy ewentualne spory powstałe na tej płaszczyźnie powinny rozstrzygać sądy powszechne, czy też sądy administracyjne. Wobec tego, że spór dotyczy dotacji oświatowej w czerwcu 2022 r., przedmiotem rozpoznawanej sprawy sądowoadministracyjnej jest czynność z zakresu administracji publicznej, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Pogląd co do braku kognicji sądownictwa administracyjnego w zakresie kontroli prawidłowości ustalenia wysokości dotacji jest od 1 stycznia 2018 roku poglądem historycznym.

Według art. 10 ust. 20 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych, najbliższa gmina lub powiat, o których mowa w ust. 1-12 i 15-18, przekazuje gminie dotującej lub powiatowi dotującemu, o których mowa w art. 16 ust. 1, art. 17 ust. 1 i 3, art. 18 ust. 1, art. 19 ust. 1 i 3, art. 20 ust. 1, art. 21 ust. 1 i 3 oraz art. 25 ust. 1, 2, 4 i 8, dane niezbędne do wyliczenia podstawowej kwoty dotacji, o której mowa w art. 12, oraz wskaźnika zwiększającego, o którym mowa w art. 14, w terminie 30 dni od dnia wystąpienia przez gminę dotującą lub powiat dotujący o przekazanie tych danych.

Przepis ten korespondujący z innymi jednostkami redakcyjnymi ustawy nakłada na najbliższą gminę lub powiat skonkretyzowany obowiązek do wykonania w określonym terminie. Omawiana regulacja prawna jest jasna i nie wymaga nadzwyczajnych zabiegów interpretacyjnych. Po wyznaczeniu najbliższego samorządu, samorząd dotujący występuje do tego samorządu o dane niezbędne do wyliczenia podstawowej kwoty dotacji oraz wskaźnika zwiększającego. Najbliższy samorząd ma obowiązek przekazać samorządowi dotującemu powyższe dane w terminie 30 dni od dnia wystąpienia. Wyznaczony zgodnie z definicją najbliższy samorząd nie dokonuje obliczeń podstawowej kwoty dotacji i wskaźnika zwiększającego, a jedynie przekazuje dane niezbędne do ich wyliczenia. Oznacza to, że nawet jeżeli najbliższy samorząd ma już wyliczoną podstawową kwotę dotacji lub wskaźnik zwiększający do dotowania szkół na swoim terenie, to formalnie samorząd dotujący powinien dokonać sprawdzenia i sam na podstawie przekazanych danych wyliczyć podstawową kwotę dotacji lub wskaźnik zwiększający. Jeżeli samorząd dotujący nie dokona samodzielnie wyliczenia, to nie zwalnia go to z odpowiedzialności za błędnie wyliczoną kwotę dotacji w oparciu o podstawową kwotę dotacji lub wskaźnik zwiększający, które kalkulował najbliższy samorząd. Rozstrzygnięcie tej sprawy nie zależy od wyniku postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, ponieważ przy rozpoznawaniu skargi kasacyjnej nie wyłoniło się żadne zagadnienie prawne budzące jakiekolwiek wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zgodnie z art. 193 Konstytucji RP, każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Przepisy ustawy o finansowaniu zadań oświatowych korzystają z domniemania ich zgodności z Konstytucją RP, Naczelny Sąd Administracyjny nie powziął wątpliwości co do zgodności tego aktu normatywnego z Konstytucją RP, co powoduje brak przesłanki do przedstawienia pytania prawnego.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy z art. 174 pkt 1) p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.