Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędziowie Protokolant Sędzia WSA Alicja Jaszczak - Sikora (spr.) Sędzia WSA Adam Matuszak Asesor WSA Irena Szczepkowska Wojciech Grabowski po rozpoznaniu w dniu 26 października 2006 roku na rozprawie sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Gminy z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie Statutu Gospodarstwa Pomocniczego Urzędu Gminy postanawia - umorzyć postępowanie sądowe. WSA/post.1 - sentencja postanowienia

W dniu "[...]" Rada Gminy, działając na podstawie art. 40 ust. 2 pkt 2 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym

(Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), podjęła uchwałę w sprawie nadania Statutu Gospodarstwu Pomocniczemu Urzędu Gminy.

W dniu 11 sierpnia 2006r. Wojewoda, w oparciu o art. 93 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym, zaskarżył powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w całości.

W uzasadnieniu pełnomocnik Wojewody wskazał, iż zaskarżona uchwała w sposób istotny narusza prawo, gdyż organ stanowiący Gminy nie posiadał kompetencji do jej podjęcia. Wojewoda wyjaśnił, iż w chwili podjęcia przedmiotowej uchwały kwestię tworzenia, przekształcenia, likwidacji oraz funkcjonowania gospodarstw pomocniczych regulowała ustawa z dnia 26 listopada 1998r. o finansach publicznych (Dz. U z 2003r. Nr 15, poz. 148 ze zm.). Zgodnie z art. 20 ust. 3 tej ustawy gospodarstwa pomocnicze tworzyli, przekształcali w inną formę organizacyjno-prawną i likwidowali kierownicy jednostek budżetowych, po uzyskaniu uprzedniej zgody właściwego organu. W świetle ustępu 4 powołanego przepisu, tworząc gospodarstwo pomocnicze, kierownicy jednostek budżetowych określali nazwę i siedzibę gospodarstw pomocniczych, nazwę i siedzibę jednostek budżetowych, przedmiot działalności, wyodrębnionej z działalności jednostek budżetowych oraz składniki majątkowe przydzielone gospodarstwom pomocniczym przez jednostki budżetowe. Zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, w brzmieniu obowiązującym od 27 października 2002r., kierownikiem urzędu gminy jest wójt gminy. Tym samym to do jego kompetencji zastrzeżone zostało tworzenie, przekształcanie i likwidowanie gospodarstw pomocniczych działających przy urzędzie gminy, określenie przedmiotu ich działalności oraz dokonywanie zmian w tym zakresie.

W związku z powyższymi strona skarżąca podkreśliła, iż art. 20 ustawy o finansach publicznych stanowił lex specjalis względem art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. h ustawy o samorządzie gminnym, tym samym wykluczając możliwość podjęcia w tym przedmiocie uchwały przez radę gminy w formie aktu prawa miejscowego

W konkluzji pełnomocnik Wojewody stwierdził, iż zaskarżona uchwała rażąco narusza prawo i nie może funkcjonować w obrocie prawnym.

W odpowiedzi na skargę Rada Gminy przyznała słuszność podniesionym w skardze argumentom. Strona wyjaśniła, iż uchwałę o nadaniu statutu gospodarstwu pomocniczemu podjęto na skutek dominującej praktyki nadawania takich aktów prawnych podmiotom wyodrębnionym organizacyjnie i finansowo z działalności jednostek budżetowych. Potrzebę posiadania statutu dla potrzeb właściwej rejestracji sygnalizowały też Urząd Skarbowy i ZUS. W tym stanie rzeczy, pomimo istniejących wątpliwości co do możliwości nadania statutu, doszło do podjęcia zaskarżonej uchwały, która w 2004 roku nie została podważona przez organ nadzoru. Strona wskazała, iż w istocie regulacje statutu pokrywają się z aktem o utworzeniu Gospodarstwa Pomocniczego przy Urzędzie Gminy i wyeliminowanie go z obrotu prawnego nie powinno wpłynąć negatywnie na dalsze funkcjonowanie tegoż Gospodarstwa.

W konkluzji Rada Gminy stwierdziła, iż na kolejnej sesji rozważy uwzględnienie skargi w trybie art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i ewentualnie uchyli zaskarżoną uchwałę.

Pismem z dnia 2 października 2006r. Rada Gminy zawiadomiła tutejszy Sąd o podjęciu Uchwały Nr "[...]" z dnia "[...]", uchylającej uchwałę w sprawie nadania Statutu Gospodarstwu Pomocniczemu Urzędu Gminy. Jednocześnie organ wniósł o umorzenie przedmiotowego postępowania, wywodząc, iż wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonej uchwały czyni postępowanie w sprawie bezprzedmiotowym.

W odpowiedzi na wskazane powyżej pismo procesowe, pełnomocnik Wojewody, pismem z dnia 11 października 2006r. cofnął wniesioną skargę i wniósł o umorzenie postępowania sądowego, podnosząc, iż wobec podjęcia uchwały uchylającej zaskarżoną uchwałę, orzekanie w sprawie jest rzeczywiście bezprzedmiotowe, a wycofanie skargi uzasadnione.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Zgodnie z art. 161 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), sąd

wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli postępowanie stało się bezprzedmiotowe.

Przy czym ustawodawca w art. 161 § 1 pkt 1 ustawy wskazał na konkretny przykład bezprzedmiotowości w razie cofnięcie skargi.

W niniejszej sprawie cofnięcie skargi było skutkiem uprzedniego skorzystania przez stronę przeciwną z uprawnienia określonego w art. 54 § 3 cytowanej ustawy.

Przepis ten daje organowi, którego działanie zaskarżono możliwość uwzględnienia skargi w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. Skorzystanie z tej regulacji prowadzi do bezprzedmiotowości postępowania sądowo - administracyjnego, ponieważ zaskarżony akt traci byt prawny.

Zasadnym jest więc wskazać, iż zaskarżona przez Wojewodę uchwała nie stanowiła aktu prawa miejscowego, gdyż nie zawierała norm o charakterze generalnym i abstrakcyjnym, a jedynie odnosiła się konkretnie do Gospodarstwa Pomocniczego Urzędu Gminy, regulując jego zadania, strukturę organizacyjną i sposób działania. Nadto organ stanowiący Gminy, z uwagi na przedmiot uchwały, nie posiadał kompetencji do jej podjęcia.

Dlatego też należało uznać, iż Rada Gminy podejmując, w trybie autokontroli, uchwałę Nr "[...]" z dnia "[...]", skutecznie wyeliminowała z obrotu prawnego zaskarżoną uchwałę. Przestał więc istnieć przedmiot zaskarżenia. Skarżący miał więc podstawy do skutecznego cofnięcia skargi

W tej sytuacji zostały spełnione przesłanki określone w cytowanych przepisach

i dlatego, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. w związku z art. 54 § 3 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji postanowienia.