Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon (spr.) Sędziowie NSA Teresa Kobylecka del. WSA Kazimierz Bandarzewski Protokolant sekretarz sądowy Agata Putkowska po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] S.A. z siedzibą w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 2 grudnia 2016 r. sygn. akt II SA/Po 820/16 w sprawie ze skargi [...] S.A. z siedzibą w Warszawie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia [...] sierpnia 2016 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy 1. oddala skargę kasacyjną, 2. oddala wniosek Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 2 grudnia 2016 r., sygn. akt II SA/Po 820/16, oddalił skargę [...] S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia [...] sierpnia 2016 r. w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy.

Wyrok wydany został w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Prezydent Miasta Poznania decyzją z dnia [...] stycznia 2016 r., na podstawie art. 59 ust. 1 i 2 oraz art 60 ust 1 w związku z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity Dz U. z 2015 r. poz. 199 ze zm., dalej "u.p.z.p.") oraz art. 104 K.p.a., po rozpatrzeniu wniosku AMS S.A. z siedzibą w Warszawie z dnia 21 września 2015r., odmówił ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie wolno stojącego urządzenia reklamowego trwale związanego z gruntem (inwestycja już zrealizowana), przewidzianej do realizacji na działce nr [...], ark. [...], obręb [...] położonej w P. przy ul. [...].

W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, iż na podstawie wniosku inwestora oraz informacji od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Poznaniu ustalono, że inwestycja została już zrealizowana, a inwestor ubiega się o legalizację obiektu. W celu przeprowadzenia oceny istniejącego już ładu przestrzennego, wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, wyznaczono obszar analizowany i przeprowadzono na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków określonych w art. 61 ust. 1 u.p.z.p. Obszar analizowany wyznaczono w promieniu 162m od granic terenu objętego wnioskiem, zgodnie z rozporządzeniem Ministra infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, z 2003r., poz. 1588). Odległość ta jest równa trzykrotnej szerokości frontowej granicy terenu (3 x 54m),ustalonej od strony ul. [...] Pozwala ona objąć teren tworzący urbanistyczną całość obejmujący:

- działki położone przy ul. [...] nr [...] z budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi, mieszkalno-usługowymi, usługowymi;

- działki położone przy ul. [...] nr [...], z budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi oraz budynkiem usługowym;

- działki położone przy ul. [...][...] z budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi oraz mieszkalno-usługowymi;

- działki położone przy ul. [...] nr [...] i przy u[...] z budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi;

- działki położone przy ul. [...] nr [...] z budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi;

- działki położone przy ui. [...] nr [...] z budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi;

- działka położona przy ul. [...] nr [...] z budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym.

Zdaniem organu w sprawie planowanej lokalizacji budowy wolnostojącego urządzenia reklamowego zastosowanie ma przepis art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., wprowadzający zasadę "dobrego sąsiedztwa", której celem jest dostosowanie planowanej inwestycji do określonych cech zagospodarowania terenu sąsiedniego. Spełnienie warunków kontynuacji: funkcji zabudowy i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu takich jak: gabaryty, forma architektoniczna, linia zabudowy, intensywność wykorzystania terenu, zapewni harmonijne wkomponowanie nowej zabudowy w istniejący stan rzeczy. Rozpatrując wniosek uznano także, że o rozstrzygnięciu sprawy zadecyduje wynik badania predyspozycji wnioskowanego terenu pod realizację reklamy wielkoformatowej oraz w przypadku ich potwierdzenia, ustalenie takich wymagań dla obiektu, które zapewnią kontynuację parametrów oraz cech zagospodarowania sąsiednich terenów.

Organ wyjaśnił, iż analizowany obszar znajduje się na terenie śródmiejskim, objętym ścisłą ochroną konserwatorską, wpisany do rejestru zabytków pod nr [...] decyzją z dnia [...] października 1982 r. W bezpośrednim sąsiedztwie terenu objętego wnioskiem dominuje funkcja mieszkaniowa wielorodzinna. Lokale usługowe znajdują się najczęściej w kondygnacji parteru budynków wielorodzinnych (ul. [...]). Zabudowa usługowa - usługi zdrowia, znajduje się przy ul;. [...]. Przeważa zabudowa sytuowana we frontowych granicach działek, równolegle do dróg publicznych (dotyczy m.in. ul. [...], ul. [...],[...] - północnej strony, ul. [...] - na zachód od ul. [...]). Zabudowa znajdująca się przy ul. [...] - południowa strona, ul. [...] - na wschód od ul. [...], ul. [...] znajduje się w odległości 4-5m od frontowych granic posesji z drogami publicznymi. Budynki posiadają od 2 do 6 kondygnacji nadziemnych (w tym ostatnią szóstą kondygnację stanowią poddasza użytkowe). Budynek na działce wnioskowanej, w części mieszkalnej posiada 11 kondygnacji nadziemnych. Poszczególne działki zabudowane są w przedziale od 19% (ul. [...]) do 88% (ul. [...]), a średni wskaźnik intensywności zabudowy w obszarze analizowanym wynosi 48%. Szerokości elewacji frontowych budynków pokrywają się z szerokością frontów działek (z wyłączeniem zabudowy wolnostojącej wzdłuż południowej pierzei ul. [...] i wzdłuż ul. [...]. Średnia szerokość elewacji frontowej pojedynczego budynku wynosi 26m. W obszarze analizowanym występują zarówno budynki kryte dachami płaskimi, jak i pulpitowymi (głównie dotyczy zabudowy znajdującej się przy ul. [...], ul. [...]. Dachami skośnymi wielospadowymi kryte są budynki w zabudowie wolno stojącej mieszczące się przy ul. [...] oraz tworzące południową pierzeję ul. [...].

Ze względu na intensywną zabudowę śródmiejską, pojedyncze plansze reklamowe zlokalizowane są na ogrodzeniach (np. ul. [...]) lub są montowane w postaci wielkoformatowych tablic na elewacjach szczytowych budynków (m.in. ul. [...]). W terenie analizowanym brak jest wielkoformatowych nośników reklamowych w postaci wolnostojącej, powstałych w drodze legalnej (za wyjątkiem już zrealizowanego, objętego niniejszym wnioskiem).

Przeprowadzona analiza wykazała, że w terenie analizowanym nie znajduje się żadna działka dostępna z tej samej drogi publicznej zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu. Wykazano, że inwestycja we wnioskowanej formie nie kontynuuje sposobu zagospodarowania sąsiednich działek oraz nie jest zgodna z przepisami odrębnymi - ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (t.j. Dz.U. z 2014r. poz. 1446 ze zm.).

Po wykazaniu niespełnienia warunku kontynuacji sposobu zagospodarowania terenu, dodatkowo przeanalizowano skutki przestrzenne, jakie przyniesie dopuszczenie wnioskowanego zamierzenia. Z uwagi na fakt, że inwestycja została już zrealizowana, efekty oddziaływania zamierzenia na otoczenie i przestrzeń publiczną są już widoczne. Przedmiotowa działka usytuowana jest narożnikowo względem ulicy [...] i ulicy [...]. Ponieważ budynek mieszkalno-usługowy znajdujący się na działce wycofany jest w stosunku do ul. [...] o ok. 13m, to z perspektywy tej ulicy widoczna jest zabytkowa zabudowa willowa położona wzdłuż ul. [...]. Są to dwu- i trzykondygnacyjne budynki z dachami skośnymi wielospadowymi pochodzące z lat 20-tych XX wieku. Większość z nich została w ostatnich latach wyremontowana i zyskała odświeżone elewacje. Proponowana reklama jest jedynym wolno stojącym urządzeniem reklamowym na badanym odcinku ul. [...] Swoimi gabarytami, wysokością ponad 6m i rozpiętością tablicy, całkowicie przesłania widok na wspomniane budynki. Stąd stwierdzono, że proponowane urządzenie reklamowe ze względu na swoją wielkość wpływa negatywnie na historyczną przestrzeń tej części dzielnicy, przesłaniając obiekty, perspektywy widokowe, co wpływa na chaos wizualny w przedmiotowym rejonie.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w art. 1 zakłada "zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy - przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań". Z tego względu ww. ustawa, poprzez określenie w art. 2 ust. 1 pkt 1 definicji ładu przestrzennego, nakłada wręcz obowiązek pojmowania kształtowania przestrzeni w taki sposób, by planowane inwestycje tworzyły przestrzennie harmonijną całość z uwzględnieniem "uporządkowanych relacjach wszelkich uwarunkowań i wymagań funkcjonalnych, społeczno-gospodarczych, środowiskowych, kulturowych oraz kompozycyjno-estetycznych." Umieszczenie wielkoformatowego nośnika reklamowego w zabytkowej i intensywnie zabudowanej przestrzeni śródmiejskiej dzielnicy [...] nie spełnia powyższego warunku.

Organ wyjaśnił następnie, że odrębną kwestią jest sytuowanie obiektu w strefie objętej ochroną konserwatorską. Utrzymanie ładu przestrzennego w tym fragmencie miasta jest o tyle ważne, że śródmiejska część dzielnicy Wilda, jako zespół urbanistyczno-architektoniczny najstarszych dzielnic miasta, wpisana jest do rejestru zabytków pod nr [...] w dniu decyzją z [...].10.1982r. Ponieważ wnioskowany teren objęty jest ochroną konserwatorską, a inwestycja nie uzyskała pozytywnego stanowiska Miejskiego Konserwatora Zabytków - pismo z dnia 04.11.2015r. - rozstrzygnięto negatywnie o możliwości budowy wolno stojącego nośnika reklamowego o wysokości ok. 6m.

Projekt decyzji nie został uzgodniony z Miejskim Konserwatorem Zabytków zgodnie z art. 53 ust. 4 pkt. 2 w związku art. 64 ust. 1 u.p.z.p., ponieważ tylko decyzja pozytywna ingeruje w istniejący stan zagospodarowania przestrzennego. W przedmiotowej sprawie odstąpiono również od uzgodnienia decyzji z Zarządem Dróg Miejskich, w trybie art. 106 k.p.a., na podstawie art. 53 ust. 4 pkt. 9 w związku z art. 64 ust. 1 u.p.z.p., bowiem regulacja ta nie ma zastosowania gdy do wydania decyzji w postępowaniu głównym, jak i wydania uzgodnienia uprawnione są jednostki działające w imieniu tego samego organu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu, po rozpatrzeniu odwołań Spółdzielni [...] w Po. i [...] S.A. w W., decyzją z dnia [...] sierpnia 2016r., utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Kolegium stwierdziło, na podstawie wyników przeprowadzonej w toku postępowania analizy urbanistycznej oraz zebranych opinii, że legalizacja samowolnie usytuowanej wolnostojącej tablicy reklamowej na działce nr [...] przy ul. [...] jest niezgodna z przepisami art. 61 ust. 1 pkt 1i pkt. 5 u.p.z.p.

Kolegium powtórzyło ustalenia organu I instancji dotyczące stanu zagospodarowania terenu objętego analizą oraz podzieliło ocenę, iż cechą niepożądaną i nie kontynuującą cechy zagospodarowania terenu, jest lokalizacja wolnostojących nośników reklamowych. Skoro generalną zasadą w śródmieściu jest zabudowa pierzejowa, występująca wzdłuż ulic oraz placów miejskich, to w konsekwencji musi być również takie zagospodarowanie terenu przez elementy uzupełniające (np. skwery, mała architektura, itp.), które współistnieją z dominującym układem przestrzennym. Wyklucza się lokalizację wszelkich urządzeń i budowli, w miejscach będących kontynuacją pierzei ulicy. Ponadto Miejski Konserwator Zabytków nie mógł wyrazić zgody na lokalizację nośnika reklamowego, gdyż wpływa on niekorzystnie na widok pierzei ulicznej zaburza skalę zabudowy, zakłócając zasadnicze proporcje wysokościowe i podstawowe relacje przestrzenne oraz wprowadza chaos wizualny.

Kolegium wyjaśniło, iż stosownie do art. 61 ust. 1 u.p.z.p. wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia warunków (przesłanek) wymienionych w tym przepisie. Art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy uzależnia wydanie decyzji o warunkach zabudowy od tego, aby co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Ustalenie warunków zabudowy jest etapem wstępnym na drodze realizacji inwestycji. Decyzja o warunkach zabudowy ma odpowiedzieć na pytanie, czy na danym terenie dopuszczalna jest zabudowa określonego rodzaju, a więc czy zamierzenie jest zgodne z przepisami szczególnymi. W decyzji tej określa się podstawowe parametry dotyczące zmiany zagospodarowania terenu, które podlegają dalszym szczegółowym ustaleniom w postępowaniu poprzedzającym wydanie pozwolenia na budowę, unormowanym w przepisach ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.) oraz przepisach ustaw odrębnych i aktach wykonawczych.

Przepis art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. stanowi, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy możliwe jest m. in., gdy decyzja ta jest zgodna z przepisami odrębnymi. (...). Katalog przepisów odrębnych, przez których pryzmat, zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p., dokonywana jest ocena zgodności zamierzenia inwestycyjnego, zależy od położenia terenu będącego przedmiotem ustaleń. Do przepisów tych niewątpliwie zaliczyć należy m.in. regulacje dotyczące zabytków.

Odnosząc się do zarzutów odwołania, tj. błędnego uznania, iż przedmiotowa inwestycja nie spełnia przesłanek określonych w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., Kolegium stwierdziło, iż organ I instancji w sposób precyzyjny wyjaśnił dlaczego wnioskowane przedsięwzięcie budowlane nie kontynuuje cech zagospodarowania obszaru analizowanego. Ponadto fakt, że na działce objętej wnioskiem znajdują się już słupy z banerami reklamowymi, nie może przesądzać o fakcie spełniania przesłanek, o jakich mowa w art. 61 ust. 1 pkt. 1 u.p.z.p. Brak jest bowiem podstaw do uznania, aby sposób zabudowy nieruchomości, na której ma zostać zrealizowana inwestycja, przesądzał o sposobie zabudowy występującej na analizowanym terenie. Jest to o tyle istotne, że jak wynika ze sporządzonej analizy, a w szczególności jej części opisowej, na terenie analizowanym nie występującą skupiska reklam, zbliżone do skupiska występującego na nieruchomości objętej wnioskiem, obejmujące również reklamy na słupach betonowych. Przyjęcie twierdzenia skarżącej, że fakt zabudowy nośnikiem reklamowym nieruchomości objętej wnioskiem powoduje, że możliwe jest wydanie kolejnej decyzji o warunkach zabudowy, prowadziłby do absurdalnego wniosku, że skoro na działce objętej wnioskiem znajduje się już słup reklamowy, to możliwe jest zabudowanie jej dowolną ilością słupów, gdyż będzie stanowiło to kontynuację zabudowy występującej na danym terenie.

Zdaniem Kolegium odwołania oparte są na zarzucie, iż w obszarze analizowanym jest zlokalizowana podobna reklama przy ul. [...] i ul. [...] nr [...], która pozwalała na ustalenie warunków zabudowy dla tego zamierzenia. Tymczasem nie wykazano, aby ten nośnik reklamowy posiadał wymagane prawem zgody na jego wykonanie w tym miejscu, wydane zarówno w oparciu o przepisy prawa budowlanego jak i przepisy dotyczące ochrony konserwatorskiej. Przywołany bowiem nośnik reklamowy należy również do spółki [...] S.A., co wynika z materiału fotograficznego.

Zdaniem Kolegium również zarzut dotyczący braku wystarczającego czasu do wypowiedzenia się przez pełnomocnika spółki [...] S.A. jest nieuzasadniony, gdyż postępowanie dotyczy samowolnie wzniesionej reklamy, a okres 5 dni umożliwiał złożenie wszystkich wyjaśnień i wniosków. W ocenie Kolegium zasady prowadzenia postępowania przez organ I instancji określone w k.p.a. nie zostały naruszone. Organ I instancji podjął działania zmierzające do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wyczerpująco zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy w oparciu o treść art. 77 § 1 Kpa oraz dokonał oceny, czy dana okoliczność została udowodniona (art. 80 Kpa). Wszystkie ww. kluczowe przesłanki dotyczące warunków zabudowy zostały przez organ I instancji zbadane, a uzasadnienie zaskarżonej decyzji oraz treść sporządzonej analizy urbanistyczno - architektonicznej umożliwiała stronom zapoznanie się z motywami podjętego przez organ I instancji rozstrzygnięcia.

Spółka [...] w skardze na powyższą decyzję zarzuciła organom oparcie swojego rozstrzygnięcia na podstawie pozbawionych jakiegokolwiek znaczenia prawnego opiniach Zarządu Dróg Miejskich w Poznaniu oraz Pełnomocnika Prezydenta Miasta Poznania ds. Estetyki Wizerunku Miasta, a także niepełnej i pozbawionej argumentacji opinii Miejskiego Konserwatora Zabytków, który wskazuje, iż opiniuje negatywnie tablicę reklamową - w sytuacji, gdy z żadnych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy nie wynika, aby działka, na której znajduje się reklama, była objęta ochroną konserwatorską, a w przypadku, gdyby była ochroną konserwatorską objęta, to nie są znane zapisy tej decyzji i zakres ochrony konserwatorskiej. Zdaniem skarżącej Spółki również argumenty organu, jakoby to strona postępowania powinna przedstawić dokumenty budowlane tablicy reklamowej położonej na rogu ulicy [...] i ulicy [...] w P. oraz opinię konserwatora zabytków dotyczącą tej reklamy, są absurdalne. Organ administracji przeprowadzając analizę urbanistyczną działa z urzędu i konsekwencje popełnionych przez organ administracji błędów nie mogą być przerzucane na stronę. Co więcej, tablica reklamowa jest legalna i posiada w tym zakresie wszystkie wymagane dokumenty, a organ administracji ma je w swoich archiwum, ponieważ to organ administracji I instancji jest przecież organem administracji wydającym tego rodzaju decyzje i dokumenty. Bezzasadne jest zatem przerzucanie na stronę obowiązku przedstawienia dokumentów, które organ administracji sam ma w swojej dyspozycji. Nadto ma to miejsce w sytuacji, gdy organ administracji wbrew swojemu ustawowemu obowiązkowi przeoczył i nawet nie analizował przedmiotowej tablicy reklamowej w zakresie kontynuacji zabudowy nieruchomości sąsiednich.

Spółka podniosła również, że działka, na której zlokalizowana jest tablica reklamowa, nie stanowi pasa drogowego (co wynika wprost z opinii Zarządu Dróg Miejskich w Poznaniu), w konsekwencji opinia wyrażona przez Zarząd Dróg Miejskich w Poznaniu jest bezprzedmiotowa. Zupełnym nieporozumieniem jest również występowanie przez organ administracji o opinię do Pełnomocnika Prezydenta Miasta Poznania ds. Estetyki, ponieważ podmiot ten nie ma umocowania ustawowego i działa bez jakiejkolwiek podstawy prawnej. Zdaniem Spółki z żadnego dokumentu w aktach sprawy nie wynika, aby przedmiotowa działka była objęta ochroną konserwatorską, ewentualnie jaki był jej zakres zgodnie z treścią ewentualnej decyzji o wpisaniu nieruchomości do rejestru zabytków. Ponadto na sąsiednich nieruchomościach znajduje się wiele reklam, w tym reklama na rogu ulicy [...] i ulicy [...] w P. - co do których konserwator zabytków wyraża opinię pozytywną pomimo istnienia rzekomej ochrony konserwatorskiej co do całości obszaru analizowanego. Tym samym organ administracji nie wyjaśnił w pełnym zakresie kluczowych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, co powoduje, że rozstrzygnięcie w sprawie jest przedwczesne.

SKO w Poznaniu w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie. Kolegium podtrzymało dotychczasową argumentację oraz stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutów skargi Kolegium dodatkowo podniosło, iż zgodnie z pismem Miejskiego Konserwatora Zabytków z dnia 4.11.2015r. teren, na którym planuje się inwestycję, objęty jest szczególną ochroną konserwatorską na podstawie wpisu do rejestru zabytków strefy urbanistyczno-architektonicznej miasta Poznania (decyzja nr [...] z dnia [...].10.1982r.). Miejski Konserwator Zabytków nie mógł wyrazić zgody na lokalizację nośnika reklamowego, gdyż wpływa on niekorzystnie na widok pierzei ulicznej, zaburza skalę zabudowy, zakłócając zasadnicze proporcje wysokościowe i podstawowe relacje przestrzenne oraz wprowadza chaos wizualny. Wszystkie kluczowe przesłanki dotyczące warunków zabudowy zostały przez organ I instancji zbadane, a uzasadnienie zaskarżonej decyzji oraz treść sporządzonej analizy umożliwiała stronom zapoznanie się z motywami podjętego przez organ I instancji rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w uzasadnieniu wyroku podzielił stanowisko organów obu instancji o braku spełnienia warunku określonego przepisem art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. Na terenie objętym analizą urbanistyczną występuje intensywna zabudowa śródmiejska, a pojedyncze plansze reklamowe zlokalizowane są na ogrodzeniach (np. ul. [...]) lub są montowane w postaci wielkoformatowych tablic montowanych na elewacjach szczytowych budynków (m.in. ul. [...]). W terenie analizowanym brak jest wielkoformatowych nośników reklamowych w postaci wolnostojącej, a powstałych w drodze legalnej. Przedmiotowy nośnik reklamowy, jak i nośnik posadowiony na rogu ulicy [...] i ulicy [...], należą do skarżącej Spółki i są jedynymi obiektami tego rodzaju w obszarze analizowanym. Podkreślić należy, iż co do zasady punktem odniesienia dla inwestycji, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, może być wyłącznie zabudowa legalna, co wyklucza uwzględnienie drugiego z nośników reklamowych posadowionego na rogu ulicy [...] i ulicy [...] na potrzeby sporządzonej analizy urbanistycznej. Przedmiotowe postępowanie prowadzone było na potrzeby legalizacji jednego z tych nośników reklamowych, należących do skarżącej Spółki. Z punktu widzenia zasad i celów postępowania uregulowanego w u.p.z.p. należy zatem w takim przypadku ocenić nie tylko to, czy dana zabudowa jest do pogodzenia z istniejącymi na danym terenie warunkami urbanistycznymi, ale również, czy i w jaki sposób będzie ona kształtować zasady ładu przestrzennego na tym terenie w przyszłości, gdyby doszło do zalegalizowania przedmiotowego nośnika reklamowego.

Zasada dobrego sąsiedztwa, wynikająca z art. 61 u.p.z.p., wymaga dostosowania nowej zabudowy do wyznaczonych przez zastany w danym miejscu stan dotychczasowej zabudowy, cech i parametrów o charakterze urbanistycznym (zagospodarowanie obszaru) i architektonicznym (ukształtowanie wzniesionych obiektów). Wyznacznikiem spełnienia ustawowego wymogu są zatem faktyczne warunki panujące do tej pory na konkretnym obszarze. Jednocześnie, w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy ocenie podlega nie tylko funkcja danego obiektu, ale przede wszystkim rodzaj zabudowy. Zasadnie zatem SKO w Poznaniu argumentuje, iż przedmiotowy nośnik reklamowy wpływa niekorzystnie na widok pierzei ulicznej, zaburza skalę zabudowy, zakłócając zasadnicze proporcje wysokościowe i podstawowe relacje przestrzenne oraz wprowadza chaos wizualny. Umieszczenie wielkoformatowego nośnika reklamowego w zabytkowej i intensywnie zabudowanej przestrzeni śródmiejskiej dzielnicy [...] nie spełnia powyższego warunku.

Utrzymanie ładu przestrzennego w tym fragmencie miasta jest o tyle ważne, że śródmiejska część dzielnicy Wilda, jako zespół urbanistyczno-architektoniczny najstarszych dzielnic miasta, wpisana jest do rejestru zabytków pod nr [...] w dniu decyzją z [...].10.1982r. Ponieważ wnioskowany teren objęty jest ochroną konserwatorską, a inwestycja nie uzyskała pozytywnego stanowiska Miejskiego Konserwatora Zabytków - pismo z dnia 04.11.2015 r. - rozstrzygnięto negatywnie o możliwości budowy wolno stojącego nośnika reklamowego na przedmiotowym obszarze.

Organ prawidłowo wyjaśnił iż projekt decyzji nie został uzgodniony z Miejskim Konserwatorem Zabytków zgodnie z art. 53 ust. 4 pkt. 2 w związku art. 64 ust. 1 u.p.z.p., ponieważ tylko decyzja pozytywna ingeruje w istniejący stan zagospodarowania przestrzennego. W przedmiotowej sprawie odstąpiono również od uzgodnienia decyzji z Zarządem Dróg Miejskich, w trybie art. 106 k.p.a., na podstawie art. 53 ust. 4 pkt. 9 w związku z art. 64 ust. 1 u.p.z.p., bowiem regulacja ta nie ma zastosowania gdy do wydania decyzji w postępowaniu głównym, jak i wydania uzgodnienia uprawnione są jednostki działające w imieniu tego samego organu.

Określony w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. wymóg dobrego sąsiedztwa nie został zatem w tym przypadku spełniony, stąd w tym zakresie zarzuty skargi Sąd uznał za nieuzasadnione.

Sąd podzielaił również stanowisko organów obu instancji, iż wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowego nośnika reklamowego jest niemożliwe z uwagi na nie spełnienie warunku z art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. Przepis ten stanowi, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy możliwe jest m.in., gdy decyzja ta jest zgodna z przepisami odrębnymi. Katalog przepisów odrębnych, przez których pryzmat, zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p., dokonywana jest ocena zgodności zamierzenia inwestycyjnego, zależy od położenia terenu będącego przedmiotem ustaleń. Do przepisów tych niewątpliwie zaliczyć należy regulacje dotyczące ochrony zabytków. Tym samym w sytuacji, gdy teren, na którym inwestycja jest planowana, objęty jest ochrona konserwatorską, już na etapie ustalenia warunków zabudowy ocenie podlega, czy możliwe jest ustalenie warunków zabudowy dla jej realizacji (lub legalizacji).

Nie budzi wątpliwości Sądu, iż objęcie historycznego układu urbanistycznego ochroną konserwatorską poprzez jego wpisanie do rejestru zabytków nie oznacza zakazu dokonywania przy nim jakichkolwiek zmian. Dopuszczalne jednakże jest podejmowanie przy takim zabytku wyłącznie takich działań, które nie będą skutkowały trwałym uszczerbkiem dla chronionych wartości tego zabytku – także w aspekcie zasad kształtowania ładu urbanistycznego. Z brzmienia przepisu art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami wynika, że nie wszystkie działania przy zabytku wymagają pozwolenia konserwatora zabytków, ale tylko takie, które mogłyby prowadzić do naruszenia substancji lub zmiany wyglądu zabytku wpisanego do rejestru. Mając to na uwadze Sąd uznał za prawidłowe stanowisko organów obu instancji, iż realizacja nośnika reklamowego o parametrach wskazanych w projekcie budowlanym – tablicy 6,38 x 3,38 m z fundamentem trwale związanym z gruntem i na słupie o wysokości 3,10-5,00 m, zmienia strukturę przestrzenną układu urbanistycznego i co do zasady realizacja takiej inwestycji wymagałaby pozwolenia organu ochrony zabytków.

Przytoczona w uzasadnieniu decyzji organu I instancji ocena służb konserwatorskich, co do możliwości posadowienia nośnika reklamowego na danym terenie, jest niewątpliwie elementem stanowiska organu wydającego decyzję. Na podstawie art. 96 ust. 2 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami wojewoda na wniosek wojewódzkiego konserwatora zabytków, może powierzyć, w drodze porozumienia, prowadzenie niektórych spraw z zakresu swojej właściwości, w tym wydawanie decyzji administracyjnych, gminom i powiatom, a także związkom gmin i powiatów, położonym na terenie województwa. Na mocy porozumienia z dnia 18 listopada 2003 r. zawartego pomiędzy Wojewodą Wielkopolskim a Prezydentem Miasta Poznania (Dz.U. Woj. Wielkopolskiego z 1 grudnia 2003 r., Nr 184, poz. 3434) sprawy z zakresu właściwości Wielkopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków na terenie Miasta Poznania wykonuje Miejski Konserwator Zabytków, działający na podstawie upoważnienia Prezydenta Miasta Poznania (§ 4 ust. 1 porozumienia). Oznacza to, że Miejski Konserwator Zabytków znajduje się bezpośrednio w strukturze organizacyjnej podległej Prezydentowi Miasta, a więc organu wydającego decyzją o warunkach zabudowy. W powyższym świetle argumenty podniesione w piśmie z dnia 20 lipca 2012 r., dotyczące naruszenia przez planowaną inwestycję walorów zabytkowych i historycznych obszaru objętego ochroną zabytków, uznać należało za dodatkowe okoliczności świadczące o tym, że planowana inwestycja nie stanowi kontynuacji zabudowy i cech terenu występującego na analizowanym terenie. Sąd podkreślił, że niewątpliwie, zgodnie z art. 4 pkt. 6 oraz art. 19 ust. 1a ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, okoliczności powyższe powinny zostać uwzględnione w ramach prowadzonego postępowania w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy.

W ramach przedmiotowego postępowania, na potrzeby przeprowadzenia oceny, czy realizacja przedmiotowego nośnika reklamowego jest dopuszczalna z uwagi na wpisanie obszaru, na którym jest posadowiony, do rejestru zabytków, uzyskano stanowisko Miejskiego Konserwatora Zabytków w Poznaniu, który w piśmie z dnia 4.11.2015r. podał, iż teren, na którym planuje się inwestycję, objęty jest szczególną ochroną konserwatorską na podstawie wpisu do rejestru zabytków strefy urbanistyczno-architektonicznej miasta Poznania (decyzja nr [...] z dnia [...].10.1982r.) i sprzeciwił się posadowieniu przedmiotowego nośnika reklamowego na terenie. Miejski Konserwator Zabytków uznał, iż przedmiotowy nośnik reklamowy wpływa niekorzystnie na zabytkowe otoczenie, wprowadzając chaos przestrzenno-wizualny i przyczyniając się do obniżenia walorów urbanistycznych objętego ochroną konserwatorską zabytkowego zespołu urbanistyczno- architektonicznego, stanowiącego zabytek w rozumieniu art. 3 ust. 12 ww. ustawy.

Zdaniem Sądu przedmiotowa sprawa została wyjaśniona przez organy w dostateczny sposób, a wydanie warunków zabudowy jest niemożliwe z uwagi na przeprowadzoną ocenę sprawy w aspekcie zgodności z przepisami odrębnymi oraz zasadami kształtowania ładu przestrzennego.

Za niezasadny Sąd uznał również zarzut naruszenia art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 10 k.p.a. Skarżąca zarówno w odwołaniu, jak i wniesionej skardze nie wykazała, iż nośnik reklamowy usytuowany na rogu ulic [...] i ul. [...] posiadał wymagane prawem zgody na jego wykonanie w tym miejscu, wydane zarówno w oparciu o przepisy ustawy Prawo budowlane, jak i z uwzględnieniem przepisów o ochronie zabytków. Tym samym zarzut wyznaczenia zbyt krótkiego terminu na zapoznanie się z aktami sprawy oraz przedstawienia ostatecznego stanowiska nie mógł odnieść zamierzonego skutku.

Odnosząc się do naruszenia art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. w zakresie naruszenia przepisów odrębnych Sąd wskazał, iż organ II instancji powołał się na okoliczność wpisu przedmiotowego obszaru do rejestru zabytków jako historycznego zespołu urbanistycznego i szczegółowo wyjaśnił, dlaczego ów środek ochrony konserwatorskiej wyklucza możliwość legalizacji przedmiotowego nośnika reklamowego.

Z tych względów Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.

[...] S.A. z siedzibą w W. w skardze kasacyjnej od powyższego wyroku wniosła o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Poznaniu oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy oraz naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 1 § 1 i 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a) i c) p.p.s.a., art. 151 p.p.s.a. oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a, oraz art. 81 k.p.a. poprzez oddalenie skargi i nieuchylenie decyzji drugiej instancji i poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta Poznania opartych na błędnej analizie urbanistycznej obszaru pod kątem reguły sąsiedztwa tj. kontynuacji podobnej zabudowy na działkach sąsiednich, a to z uwagi na nieprzeprowadzenie pełnego i wnikliwego postępowania dowodowego, w szczególności poprzez nieustalenie, że na rogu ulicy [...] i ulicy [...] w P. znajduje się w obszarze objętym analizą urbanistyczną nośnik reklamowy o powierzchni reklamowej 18 m2 wolnostojący na dwóch słupach i fundamencie betonowym - spełniający wymogi określone w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., a nadto przerzucając swoje ustawowe obowiązki działania z urzędu na stronę,

naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy oraz naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 1 § 1 i 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a) i c) p.p.s.a., art. 151 p.p.s.a. oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a., art. 81 k.p.a. oraz art. 61 ust. 1 pkt. 5 u.p.z.p. poprzez oddalenie skargi i nieuchylenie decyzji drugiej instancji i poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta Poznania w sytuacji, gdy decyzje te oparte byty pozbawionych jakiegokolwiek znaczenia prawnego opiniach Zarządu Dróg Miejskich w Poznaniu oraz Pełnomocnika Prezydenta Miasta Poznania ds. Estetyki Wizerunku Miasta, a także niepełnej i pozbawionej argumentacji opinii Miejskiego Konserwatora Zabytków, który wskazuje w piśmie, iż opiniuje negatywnie tablicą reklamową - w sytuacji, gdy z żadnych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy nie wynika, aby działka, na której znajduje się reklama była objęta ochroną konserwatorską, a w przypadku, gdyby była ochroną konserwatorską objęta to nie są znane zapisy tej decyzji i zakres ochrony konserwatorskiej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., zwanej dalej "p.p.s.a."), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania, której przesłanki określone zostały w § 2 wymienionego przepisu.

Wobec niestwierdzenia przyczyn nieważności, skargę kasacyjną należało rozpoznać w granicach przytoczonych w niej podstaw.

Zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c, art. 151, art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 81 K.p.a. nie zawiera usprawiedliwionych podstaw. Wbrew argumentacji skargi kasacyjnej, przeprowadzona w sprawie analiza urbanistyczna obszaru analizowanego spełnia wymagania ustanowione w § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Sporządzona analiza w sposób kompleksowy przedstawia dane dotyczące zabudowy i zagospodarowania wyznaczonego obszaru oraz wykazuje warunki nowej zabudowy, które pozwoliłyby zrealizować zamierzenie budowlane z zachowaniem ładu przestrzennego okolicy. Wnikliwe zapoznanie się z częścią tekstową i graficzną analizy pozwala na stwierdzenie, że nie ma w niej błędów, które dyskwalifikowałyby jej wartość dowodową. Charakterystyka obiektów położonych w obszarze analizowanym i sporządzona dokumentacja graficzna stanowiła materiał dowodowy, który pozwolił organom na rzetelną weryfikację opracowanej analizy oraz uzasadnioną odmowę wydania decyzji o warunkach zabudowy. Prawidłowo ocenił Sąd Wojewódzki, że wyniki analizy urbanistycznej wykluczają wkomponowanie nośnika reklamowego w ład przestrzenny na objętym analizą terenie ze względu na intensywną zabudowę śródmiejską tego terenu oraz fakt, że pojedyncze plansze reklamowe zlokalizowane są na ogrodzeniach lub zamontowane zostały w postaci wielkoformatowych tablic na elewacjach szczytowych budynków, natomiast brak jest wielkoformatowych nośników reklamowych w postaci wolnostojącej, z wyłączeniem zrealizowanych już przez inwestora (w tym objętego wnioskiem). Sąd Wojewódzki zasadnie uznał argumentację organu II instancji, że fakt występowania nośnika reklamowego w zasięgu obszaru analizowanego nie przesądził o bezwzględnym obowiązku ustalenia warunków zabudowy dla innego nośnika reklamowego tego typu i tego samego inwestora, bowiem obiekt ten nie stanowił punktu odniesienia dla przyjęcia dominującej funkcji tego terenu. Wbrew stanowisku skarżącej kasacyjnie, celem postępowania w przedmiocie wydania warunków zabudowy jest ustalenie dla planowanej zmiany zagospodarowania terenu, polegającej na budowie obiektu budowlanego takich warunków w zakresie zabudowy i zagospodarowania terenu, które pozwoliłyby na włączenie danej inwestycji w ład przestrzenny okolicy, nie zaś poszukiwanie rozwiązań umożliwiających inwestorowi maksymalne zainwestowanie określonej nieruchomości, bez jakiejkolwiek kontroli organów administracji publicznej. Sąd I instancji zasadnie podzielił stanowisko organów, że gabaryty nośnika reklamowego spowodują przesłonięcie zabytkowej zabudowy willowej położonej wzdłuż ul. [...], wpływając negatywnie na historyczną przestrzeń tej części dzielnicy. Z zebranej dokumentacji wynika, że obszar analizowany stanowi przede wszystkim zabudowa śródmiejska, lokowanie więc wolnostojących nośników reklamowych w tej okolicy jest nie tylko cechą niepożądaną, ze względu na walory estetyczne, tj. zakłócenie proporcji wysokościowych i podstawowych relacji przestrzennych, ale nie stanowi również kontynuacji cech zagospodarowania terenu. Ze względu na fakt, że inwestycja objęta wnioskiem została już zrealizowana, organ był w stanie ustalić realne skutki przestrzenne, jakie spowodowało posadowienie nośnika reklamowego i ocenić efekty, jakie przyniosłoby dopuszczenie wnioskowanego zamierzenia. W rezultacie trafne było wnioskowanie, że lokalizacja nośnika reklamowego na tym terenie nie spełnia warunku dobrego sąsiedztwa określonego w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. Organ wyczerpująco wyjaśnił motywy, które wpłynęły na ocenę, że zamierzone przedsięwzięcie nie kontynuuje cech zagospodarowania przestrzennego obszaru analizowanego. Brak było zatem podstaw do zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. i uchylenia na tej podstawie zaskarżonej decyzji.

Zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c, art. 151, art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80, 81 K.p.a. oraz art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. również nie zasługiwał na uwzględnienie. Zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. warunkiem wydania decyzji o warunkach zabudowy jest zgodność realizacji inwestycji z przepisami odrębnymi. Na gruncie przedmiotowej sprawy przepisami tymi są przepisy ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Z orzeczeń wydanych w sprawie wynika, że podstawą odmowy wydania decyzji o warunkach zabudowy był nie tylko brak nawiązywania inwestycji do cech przestrzennych obszaru analizowanego, ale również stwierdzona niezgodność inwestycji z w/w przepisami odrębnymi. Teren, na którym planuje się inwestycję, objęty jest bowiem szczególną ochroną konserwatorską. W decyzji ustalającej warunki zabudowy dla określonej inwestycji konieczne jest uwzględnienie ochrony zabytków nieruchomych, co oznacza, że organ musiał zgromadzić informacje o występujących na danym terenie uwarunkowaniach wynikających z przepisów odrębnych (ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami). Zgodnie z art. 53 ust. 3 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p., właściwy organ w postępowaniu związanym z wydaniem decyzji o warunkach zabudowy dokonuje analizy: 1) warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych oraz 2) stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. W świetle wymogu powołanego przepisu, organ administracji miał obowiązek uwzględnienia informacji o ustanowionej ochronie konserwatorskiej dla zabytków nieruchomych znajdujących się na danym obszarze. Wbrew argumentacji skargi kasacyjnej, wniosek o niezgodności inwestycji z przepisami odrębnymi jest konsekwencją wpisu do rejestru zabytków strefy urbanistyczno - architektonicznej miasta Poznania (decyzja nr [...] z dnia [...] października 1982 r.). Zakres ochrony konserwatorskiej jest w sprawie znany, obejmuje bowiem zespół urbanistyczno - architektoniczny najstarszych dzielnic miasta wraz z budynkami użyteczności publicznej, sakralnymi, założeniami parkowymi i willowymi, zabytkami architektury przemysłowej i kamienicami. Zasadnie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że Miejski Konserwator Zabytków znajduje się w strukturze organizacyjnej podległej Prezydentowi Miasta, a więc organu wydającego decyzję o warunkach zabudowy, a zatem uwzględnieniu podlegało jego stanowisko wskazujące na to, że ulokowanie inwestycji na przedmiotowym terenie może zaburzać obraz architektoniczny jednej z najstarszych dzielnic miasta (dzielnicy Wilda) i wprowadzać chaos wizualny, co przyczyniłoby się do obniżenia walorów zabytkowego zespołu urbanistyczno - architektonicznego stanowiącego zabytek. Obowiązek zebrania wyczerpujących informacji co do dopuszczalności ustalenia warunków zabudowy dla oznaczonego obiektu w oczywisty sposób implikowało korzystanie przez Prezydenta Miasta z opinii takich podmiotów jak Zarząd Dróg Miejskich w Poznaniu oraz Pełnomocnik Prezydenta Miasta ds. Estetyki Wizerunku Miasta, a w niniejszej sprawie zajęli oni negatywne stanowiska co do realizacji przedmiotowej inwestycji. Powyższe oznacza, że w sprawie nie został spełniony warunek określony art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co dodatkowo pociągało za sobą konieczność odmowy wydania decyzji o warunkach zabudowy. Podkreślić jednak należy, że podstawową przeszkodą do wydania pozytywnej decyzji było niespełnienie warunku z art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., a konkretnie stwierdzenie, że wnioskowana lokalizacja przedmiotowego obiektu naruszyłaby zasadę dobrego sąsiedztwa. W takiej sytuacji drugorzędne znaczenie miała okoliczność niezgodności planowanej inwestycji z przepisami odrębnymi. Z tych względów obie podstawy kasacyjne, oparte na przepisie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. okazały się nieusprawiedliwione.

Chybiony okazał się również zarzut naruszenia art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych. Kontrola legalności zaskarżonej decyzji spełnia wymogi ustawowe.

Wniosek Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu o zasądzenie kosztów postępowania został oddalony, ponieważ organ nie był w postępowaniu reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Oznacza to, że organ nie poniósł tym samym kosztów postępowania związanych z ustanowieniem zawodowego pełnomocnika, zatem wniosek o ich zasądzenie nie zawierał usprawiedliwionych podstaw w świetle art. 204 i 205 p.p.s.a.

Wskazując na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.