drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport Administracyjne postępowanie, Inspektor Pracy, uchylono decyzję I i II instancji, II SA/Bd 34/11 - Wyrok WSA w Bydgoszczy z 2011-04-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Bd 34/11 - Wyrok WSA w Bydgoszczy

Data orzeczenia
2011-04-12 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-01-13
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy
Sędziowie
Grzegorz Saniewski /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Administracyjne postępowanie
Skarżony organ
Inspektor Pracy
Treść wyniku
uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 125 poz 1371 art. 92 ust. 1 i 2, art. 93 ust. 7
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.
Dz.U.UE.L 2006 nr 102 poz 1 art. 6-9 art. 12
Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Tekst mający znaczenie dla EOG).
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Saniewski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Wiesław Czerwiński Sędzia WSA Jarosław Wichrowski Protokolant Elżbieta Brandt po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 marca 2011 r. sprawy ze skargi "T." Sp. z o.o. w F. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w B. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Inspektora Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w B. z dnia [...] nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, 3. zasądza od Okręgowego Inspektora Pracy w B. na rzecz skarżącej Spółki 770 (siedemset siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Po przeprowadzeniu w przedsiębiorstwie skarżącej Spółki T. sp. z o.o. w N. W. kontroli dotyczącej czasu pracy kierowców, Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w B. decyzją z dnia [...], nr [...], działając na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2007 r., Nr 89, poz. 589 ze zm.; zwanej w skrócie "ustawą o PIP"), oraz art. 93 w związku z art. 89 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. j.: Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 ze zm.; zwanej w skrócie "u.t.d."), zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli z dnia [...], nr [...], nałożył na T. sp. z o.o., karę pieniężną w kwocie 30.000 zł.

W sentencji rozstrzygnięcia zaznaczono, iż kwota kary za stwierdzone naruszenia łącznie wyniosła 35.050 zł, jednak zgodnie z art. 92 ust. 2 pkt 2 u.t.d. została ograniczona do kwoty 30.000 zł.

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego organ ustalił, że doszło do następujących naruszeń rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. U. UE.L. z 2006 r., Nr 102, s. 1, ze zm.;, zwanego w skrócie "rozporządzeniem nr 561/2006."):

1) skrócenia tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego (naruszenie art. 8 ust. 6 i 9 rozporządzenia nr 561/2006 – 5 przypadków),

2) skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego (naruszenie art. 8 ust. 1 – 4 i 8 rozporządzenia nr 561/2006 – 63 przypadki),

3) prowadzenia pojazdu przez okres dłuższy niż 4, 5 godziny bez wymaganej przerwy (naruszenie art. 7 rozporządzenia nr 561/2006 – 19 przypadków),

4) przekroczenia maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego (naruszenie art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 561/2006 – 13 przypadków),

5) przekroczenia łącznego czasu prowadzenia pojazdu w ciągu dwóch kolejnych tygodni przy wykonywaniu przewozu drogowego (naruszenie art. 6 ust. 3 rozporządzenia nr 561/2006 – 7 przypadków).

W opisach poszczególnych stanów faktycznych oznaczono liczby minut, o które skrócono wymagany okres odpoczynku albo wydłużono dopuszczalny czas prowadzenia pojazdu. W każdym przypadku organ stwierdził brak dokumentu uzasadniającego odstąpienie od przestrzegania norm dotyczących czasów prowadzenia pojazdu, przerw i okresów odpoczynku w postaci zapisu na odwrocie wykresówki, wydruku z urządzenia rejestrującego lub w planie pracy.

Powołanym orzeczeniem Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w B., działając na podstawie art. 105 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (w skrócie "k.p.a."), umorzył także postępowanie administracyjne w odniesieniu do niektórych wskazanych w protokole kontroli przypadków naruszenia przepisów rozporządzenia nr 561/2006. Organ ograniczył się do zaznaczenia, że umorzenie nastąpiło w związku z częściowym uznaniem zastrzeżeń wniesionych przez stronę do ustaleń zawartych w protokole kontroli z dnia [...], nr [...], oraz opisania stanów faktycznych naruszeń, w odniesieniu do których nastąpiło umorzenie postępowania.

W odwołaniu do Okręgowego Inspektora Pracy w B. skarżąca Spółka wskazała na 50 opisanych przypadków, w których jej zdaniem nie doszło do naruszenia przepisów w zakresie okresu tygodniowego odpoczynku kierowcy, odpoczynku dziennego (dobowego), maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy bądź istnieją powody do umorzenia nałożonej kary. Spółka podniosła, iż w toku kontroli organ I instancji odmówił przyjęcia do rozpatrzenia materiału dowodowego w postaci zapisów dokonywanych przez kierowców na wydrukach z tachografów cyfrowych, pomimo, że przepis art. 12 rozporządzenia nr 561/2006 wyraźnie dopuszcza możliwość wskazywania przez kierowców powodów odstępstw od respektowania przepisów dotyczących czasu prowadzenia pojazdu w formie odręcznego zapisu na wydrukach z urządzeń rejestrujących. Do pisma stanowiącego odwołanie załączono wydruki z tachografów cyfrowych z zapisami kierowców oraz oświadczenia kierowców o błędnej obsłudze zamontowanych w pojazdach urządzeń rejestrujących.

Decyzją z dnia [...], nr [...], Okręgowy Inspektor Pracy w B., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., art. 92 ust. 2 u.t.d. oraz lp. 10.1 - 10.5 załącznika do u.t.d., a także art. 6, art. 7, art. 8 ust. 1 -9 rozporządzenia nr 561/2006, po rozpatrzeniu odwołania spółki T. orzekł o uchyleniu decyzji organu I instancji w całości i nałożeniu na stronę kary pieniężnej w wysokości 25.650 zł, umarzając jednocześnie postępowanie organu I instancji w zakresie trzech stanów faktycznych (w ppkt c i d wskazano identyczny stan faktyczny).

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, iż rozpatrzył wszystkie 50 zarzutów zawartych w odwołaniu, wskutek czego za zasadne uznał zarzuty określone w pkt 1, 2, 6, 7, 9, 23, 24, 26, 38, 40, 45 i 46, natomiast zarzuty określone w pozostałych punktach uznał za niezasadne.

Odnosząc się do zapisów znajdujących się na wydrukach z urządzeń rejestrujących organ stwierdził, że kierowcy podają jako uzasadnienie kilka powtarzających się sytuacji, tj. "pilny rozładunek lub załadunek towaru", "brak miejsc parkingowych lub bezpiecznego parkingu", "jazda w korku", a w pojedynczych przypadkach – śnieg (w okresie zimowym), konieczność dojazdu do serwisu (200 km), holowanie pojazdu lub polecenie policji.

Zdaniem organu opisy dokonane przez kierowców nie są wystarczającą przesłanką do uwzględnienia odstępstwa od przepisów dotyczących czasu prowadzenia pojazdu. Stwierdził, że kwestie organizacji załadunków i rozładunków lub brak miejsc parkingowych nie są zdarzeniami nagłymi i nieprzewidywalnymi. Sytuacje te są znane przewoźnikom i należy tak planować zadania przewozowe, aby zachować czas na zdarzenia tego typu. Natomiast przypadki określane jako jazda w korku nie znajdują potwierdzenia w danych z tachografów, ponieważ ilość przejechanych kilometrów oraz sposób organizacji pracy nie wskazuje na możliwość utrudnień w postaci korków. Nie ma także uzasadnienia dla sytuacji kierowania pojazdu przez kierowcę w czasie holowania po całym dniu pracy. Natomiast polecenie policji, które powoduje konieczność przerwania odpoczynku dobowego, mogłaby uzasadniać odstępstwo od przepisów, jednakże pod warunkiem, że kierowca dokończy odpoczynek na najbliższym miejscu parkingowym, a nie rozpoczyna od razu okres prowadzenia dziennego.

Organ odwoławczy nie dostrzegł podstaw do zastosowania art. 93 ust. 7 u.t.d., stosowanego w przypadku naruszeń powstałych w wyniku zdarzeń lub okoliczności, które podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć, czyli sytuacji nadzwyczajnych, o incydentalnym charakterze, których przy dołożeniu należytej staranności strona nie była w stanie przewidzieć. W tym względzie organ przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2009 r. (sygn. akt II GSK 989/08). Zdaniem organu okoliczności sprawy i dowody zgromadzone w sprawie takich przypadków nie potwierdzają.

Ponadto organ odwoławczy podkreślił, iż kary w transporcie drogowym określono w sposób sztywny w ramach poszczególnych przewinień, a decyzja wydawana na podstawie tych przepisów ma związany, a nie uznaniowy charakter.

W dalszej części uzasadnienia w formie tabelarycznej organ opisał poszczególne przypadki naruszeń oraz przypisaną im kwalifikację prawną i wysokość kary pieniężnej.

W skardze do Sądu skarżąca Spółka wniosła o uchylenie ww. decyzji Okręgowego Inspektoratu Pracy w B. z dnia [...], zarzucając jej naruszenie:

– art. 75 § 1 k.p.a. poprzez niezebranie wszystkich możliwych dowodów w sprawie i odmowę ich przyjęcia;

– art. 9 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej poprzez przekroczenie przez organ II instancji uprawnień w ocenie zasadności dowodów i brak poszanowania interesów przedsiębiorcy;

– art. 12 rozporządzenia nr 561/2006 poprzez odmowę przyjęcia przez organ I instancji wyjaśnień w sprawie rejestrowanych zgodnie z tym przepisem.

W uzasadnieniu skargi ponownie zwrócono uwagę na fakt odmowy przyjęcia przez organ kontrolujący materiału dowodowego w postaci zapisów na wydrukach z tachografów cyfrowych. Podkreślono, iż art. 12 rozporządzenia nr 561/2006 nakłada na kierowców pojazdów obowiązek realizowania wydruków z tachografów cyfrowych celem zapisywania na nich powodów odstępstwa od nałożonych norm czasu jazdy, przerw i odpoczynków. Konsekwencją takich opisów może zaś być odstąpienie od nałożenia kary w przypadku, gdy spełnione zostały warunki określone w tym przepisie.

Zdaniem spółki orzekające w sprawie organy Państwowej Inspekcji Pracy dopuściły się licznych błędów dokonując interpretacji ujawnionych w toku kontroli naruszeń przepisów wspólnotowych, co wynika z braku stosownej wiedzy i zdolności analitycznych. Organ przeprowadzający kontrolę nie uwzględnił w swoim działaniu wynikających z ustawy o swobodzie działalności gospodarczej zasad poszanowania uzasadnionych interesów przedsiębiorcy oraz wspierania przedsiębiorców.

Skarżąca odniosła się również do wywodów organu odwoławczego dotyczących stosowania art. 12 rozporządzenia nr 561/2006. Podniosła, że niejednokrotnie załadowca bądź rozładowca ponosi odpowiedzialność za utrudnienia w prawidłowej realizacji rozkładu czasu pracy kierowcy. Podczas wykonywania czynności załadunku bądź rozładunku często pojawiają się problemy, na które przewoźnik nie ma wpływu (korki, roboty drogowe, wypadki). Wskazano również, iż kierowca nie jest także w stanie przewidzieć zmiennego oblężenia przydrożnych parkingów. Sytuacje takie powinny być kwalifikowane jako te, o których mowa w art. 92a ust. 4 i art. 93 u.t.d.

W opinii skarżącej bezzasadny jest także wywód organu o braku potwierdzenia faktu zatoru na drodze w danych tachograficznych, ponieważ w praktyce wykonywania przewozu niejednokrotnie zdarza się, że zator spowodowany wypadkiem ma miejsce w niewielkiej odległości od zaplanowanego postoju.

Ponadto podniesiono, iż wbrew stanowisku organu holowanie pojazdu w wyniku awarii stanowi okoliczność nieprzewidywalną, na którą przewoźnik nie miał wpływu.

Skarżąca Spółka zakwestionowała prawidłowość przyjęcia przez, przy analizowaniu przebiegów dziennych, podziału dobowego zamiast podziału zgodnego z rozkładem dziennych okresów prowadzenia pojazdów.

Wskazując na przypadki skracania przez kierowców odpoczynków dziennych o niewielkie ilości czasu spółka zauważyła, że takie sytuacje wynikają najczęściej z błędnego odczytywania wskazań zegara przez kierowców lub z zaokrąglania wartości czasowych. Podkreślono, iż kilkuminutowe skrócenie odpoczynku nie może mieć żadnego wpływu zarówno na bezpieczeństwo ruchu drogowego, jak i na konkurencyjność działań przedsiębiorcy. Natomiast analizowanie rozkładu czasu pracy kierowców bez żadnej tolerancji czasowej zawsze będzie powodowało naliczanie kar.

Okręgowy Inspektor Pracy w B. wniósł o oddalenie skargi, uznając jej zarzuty za bezpodstawne.

Organ odwoławczy wskazał, że stanowisko strony zawarte w piśmie z dnia 14 września 2010 r. zostało rozpatrzone i uwzględnione przez organ I instancji przy wydawaniu decyzji o nałożeniu kary pieniężnej z dnia [...]. Powołane przez skarżącą w toku postępowania administracyjnego dowody w postaci wydruków z tachografów cyfrowych i oświadczeń kierowców zostały zaś przeanalizowane przez organ II instancji, czego rezultatem było wydanie nowej decyzji, względniejszej dla strony. Podkreślono także, że art. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nakłada na organ kontrolujący obowiązek poszanowania nie wszelkich, lecz tylko uzasadnionych interesów przedsiębiorcy. Tymczasem strona skarżąca nie podała, na czym polegało naruszenie jej uzasadnionych interesów, jak również nie wskazała, w jaki konkretnie sposób organ odwoławczy przekroczył swoje uprawnienia. Odnosząc się zaś do kwestii związanej ze stosowaniem przepisu art. 12 rozporządzenia nr 561/2006 organ zauważył, iż regulacja ta ma charakter wyjątkowy i nie może być interpretowana rozszerzająco.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zdaniem Sądu w obecnie kontrolowanej sprawie organy obu instancji naruszyły przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego w zakresie reguł prowadzenia postępowania dowodowego, co mogło mieć wpływ na wynik postępowania.

Zgodnie z art. 92 ust. 1 u.t.d. kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów o czasie pracy kierowców (pkt 2) i przepisów wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych (pkt 8) – podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 zł do 15.000 zł. Suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty 30.000 zł w odniesieniu do kontroli w przedsiębiorstwie (art. 92 ust. 2 pkt 2 u.t.d.). Administracyjne kary pieniężne mogą zatem zostać nałożone także za naruszenie określonych art. 6 – 9 rozporządzenia nr 561/2006 zasad dotyczących dziennego czasu prowadzenia pojazdu, tygodniowego czasu prowadzenia pojazdu, łącznego czasu prowadzenia pojazdu w ciągu dwóch kolejnych tygodni oraz okresów dziennego i tygodniowego odpoczynku kierowcy. Ustalenie, iż doszło do takiego naruszenia musi brać pod uwagę także treść art. 12 rozporządzenia nr 561/2006. Zgodnie z tym przepisem "pod warunkiem, że nie zagraża to bezpieczeństwu drogowemu oraz umożliwia osiągnięcie przez pojazd odpowiedniego miejsca postoju, kierowca może odstąpić od przepisów art. 6-9 w zakresie niezbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu lub ładunku. Kierowca wskazuje powody takiego odstępstwa odręcznie na wykresówce urządzenia rejestrującego lub na wydruku z urządzenia rejestrującego, albo na planie pracy najpóźniej po przybyciu do miejsca pozwalającego na postój." Ustalenie zatem, iż wystąpiła sytuacja opisana w cytowanym przepisie, co zostało właściwie wskazane przez kierowcę wyłącza stwierdzenie, że doszło do naruszenia przepisów wspólnotowych.

Ponadto organ kontrolujący przedsiębiorcę winien mieć na względzie, że nawet w przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów możliwość nałożenia na przedsiębiorcę kary pieniężnej za to naruszenie została przez ustawodawcę wyłączona jeżeli zostanie stwierdzone, że naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. W takiej sytuacji właściwy organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej (art. 93 ust. 7 u.t.d.).

Wynikająca z treści ww. art. 92 ust. 1 i 2 u.t.d. możliwość nakładania kar za każde ze stwierdzonych naruszeń przepisów, a nie za określoną ich ilość czy częstotliwość – skutkuje zobowiązaniem organu kontrolującego do indywidualnego rozpatrywania każdego stwierdzonego przypadku naruszenia zasad określonych art. 6 – 9 rozporządzenia nr 561/2006, w tym zindywidualizowanego badania, czy danym konkretnym przypadku nie zachodzi przewidziana przez prawodawcę sytuacja wyłączająca, pomimo stwierdzenia przekroczenia norm czasowych, naruszenia ww. art. 6 – 9 (tj. czy zachodzi sytuacja z art. 12 rozporządzenia nr 561/2006), a także – czy nie zaszła sytuacja kiedy pomimo naruszenia zasad rozporządzenia nr 561/2006 wyłączona jest karalność przedsiębiorcy (art. 93 ust. 7 u.t.d.).

Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie organy kontrolujące, naruszając art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a., a także art. 107 § 3 k.p.a. nie zebrały i nie rozpatrzyły całego materiału dowodowego dostępnego w niniejszej sprawie, w sposób pozwalający na zindywidualizowaną ocenę każdego przypadku naruszenia przepisów.

Należy przede wszystkim zauważyć, że skarżąca Spółka w toku postępowania przedstawiła dowody na okoliczność zaistnienia sytuacji określonych w art. 12 rozporządzenia nr 561/2006 oraz art. 93 ust. 7 u.t.d. Niewątpliwie nastąpiło to na etapie odwołania, do którego zostały dołączone wydruki z tachografów cyfrowych wraz z opisami wykroczeń, a także oświadczenia kierowców odnośnie błędnej obsługi tachografów. Należy zwrócić uwagę, iż oprócz typowych krótkich zapisów dotyczących braku miejsc postojowych w przedstawionych kopiach wydruków z tachografów cyfrowych są zapisy zindywidualizowane (np. wskazujące na brak możliwości postoju w związku z pozostawaniem w kolejce oczekujących na wjazd do Szwajcarii w Bazylei, informujące o czasie i miejscu w jakim kierowcy udało się odnaleźć parking z wolnymi miejscami parkingowymi) – co nie pozostaje bez wpływu na możliwość ich weryfikacji a także możliwość odniesienia się do szczegółowej argumentacji skarżącej Spółki przedstawionej w odwołaniu. Tymczasem organ odwoławczy nie dokonał oceny przedstawionych dowodów w sposób zindywidualizowany, ale wskazał jedynie na rodzajowo określone przyczyny uchybień przepisów ("pilny rozładunek lub załadunek", "brak miejsc parkingowych", "jazda w korku", "holowanie pojazdu"), bez przypisania konkretnej przyczyny konkretnemu naruszeniu. Taki sposób oceny narusza określony w art. 107 § 3 k.p.a. wymóg, aby uzasadnieniu decyzji organ zawarł wskazanie faktów, które uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

Ponadto w aktach sprawy, poza dołączonymi przez skarżącą Spółkę, brak jest kopii zapisów tachografów obrazujących stwierdzonego przez organy naruszenia. W tych zaś przypadkach, w których wskutek przedłożenia ich przez Spółkę, możliwa jest konfrontacja zapisów decyzji z zapisami tachografów - opisane w decyzji godziny odpowiadające poszczególnym przerwom w prowadzeniu pojazdu i okresom prowadzenia pojazdu nie zgadzają się z godzinami widocznymi w zapisach tachografu. Mając na względzie, iż długość poszczególnych okresów w zapisach tachografów w niektórych przypadkach odpowiada długości wskazanej w opisie decyzji - możliwe, iż różnice te wynikają wyłącznie z ustawienia strefy czasowej zegara tachografu (wg czasu uniwersalnego GMT, podczas kiedy opisy w decyzji zostały dokonane wg czasu obowiązującego w danej chwili w Polsce). Tym niemniej organy nie wyjaśniły tychże różnic, co uniemożliwia weryfikację zgodności z prawem poczynionych przez organy ustaleń odnośnie stwierdzonych naruszeń. Podkreślić także należy, iż stosownie do art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270; z późn. zm.; zwanej w skrócie "p.p.s.a.") sąd administracyjny wydaje wyrok na podstawie akt sprawy. Brak zatem włączenia do akt sprawy dokumentów, na podstawie których organ dokonał ustaleń faktycznych, w tym kwestionowanych przez stronę skarżącą, uniemożliwia Sądowi kontrolę poprawności wydanej decyzji administracyjnej.

Ze względu na powyższe, biorąc pod uwagę obszerność koniecznego do rozpatrzenia materiału dowodowego, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 135 p.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

W ponownym postępowaniu organ winien stosownie do wymogów określonych w art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a., przed wydaniem rozstrzygnięcia w sprawie zebrać i rozpatrzyć w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy, dokonując oceny każdego stanu faktycznego w świetle przepisów ustawy o transporcie drogowym oraz przepisów rozporządzenia nr 561/2006. W szczególności oceni zasadność powołania się przez stronę na regulację art. 12 rozporządzenia nr 561/2006 w odniesieniu do każdego przypadku odstępstwa opisanego na wydruku z cyfrowego urządzenia rejestrującego, jak też zasadność powołania się przez stronę na przypadki, o których mowa w art. 93 ust. 7 u.t.d.

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2 wyroku podjęto zgodnie z treścią art. 152 p.p.s.a.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a., uwzględniając wysokość wniesionego przez skarżącą Spółkę wpisu.



Powered by SoftProdukt