Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA : Maria Dożynkiewicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia Z. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 4 sierpnia 2008 r. sygn. akt III SA/Gl 150/08 w zakresie odrzucenia sprzeciwu na postanowienie referendarza sądowego tegoż Sądu z 19 maja 2008 r. w sprawie ze skargi Z. J. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia 28 listopada 2007 r. nr ... w przedmiocie podatku akcyzowego postanawia oddalić zażalenie.

Zaskarżonym postanowieniem z 4 sierpnia 2008 r., sygn. akt III SA/Gl 150/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił sprzeciw Z. J. od postanowienia referendarza sądowego tegoż Sądu z 19 maja 2008 r. w zakresie odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi Z. J. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z 28 listopada 2007 r. nr .... w przedmiocie podatku akcyzowego.

W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że odpis postanowienia z 19 maja 2008 r. został skutecznie doręczony skarżącemu 28 maja 2008 r. (ze zwrotnego potwierdzenia odbioru wynika, że pismo odebrał P. J., dorosły domownik skarżącego). Sprzeciw od tego postanowienia został zaś nadany 9 czerwca 2008 r.

WSA odrzucił sprzeciw na podstawie art. 259 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej p.p.s.a.), jako wniesiony z uchybieniem ustawowego terminu do dokonania tej czynności procesowej (7 dni od daty doręczenia postanowienia referendarza), który w niniejszej sprawie upływał 4 czerwca 2008 r.

W zażaleniu na powyższe rozstrzygnięcie podatnik podniósł, iż pismo odebrał jego wnuk, który nie przekazał mu pisma, bowiem nie był obeznany z procedurą sądowoadministracyjną. Ponadto skarżący był wówczas obłożnie chory.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 259 § 1 p.p.s.a. skarżący miał możliwość zaskarżenia sprzeciwem postanowienia o odmowie przyznania prawa pomocy (art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a.) wydanego na posiedzeniu niejawnym przez referendarza sądowego w terminie siedmiu dni od doręczenia tego postanowienia, o czym został prawidłowo pouczony. Stosownie zaś do art. 259 § 2 p.p.s.a. sprzeciw wniesiony po terminie sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.

Skarżący został prawidłowo pouczony o powyższej konsekwencji uchybienia terminowi (k. 35). Skoro zatem, jak wynika z akt sprawy, podatnik nie zdążył wnieść sprzeciwu w wyznaczonym terminie, Sąd pierwszej instancji miał obowiązek wydać postanowienie o jego odrzuceniu. Jedynym więc skutecznym sposobem na podważenie kwestionowanego rozstrzygnięcia byłoby postawienie zarzutu błędnego zastosowania art. 259 § 2 p.p.s.a., a dokładnie - wykazanie, że w niniejszej sprawie podatnik nie uchybił siedmiodniowemu terminowi do wniesienia sprzeciwu.

Należy zatem stwierdzić, że postanowienie Sądu pierwszej instancji nie narusza prawa, a skarżący nie zdołał skutecznie podważyć zasadności tego postanowienia w zażaleniu. Zgłoszone bowiem w zażaleniu okoliczności mogą stanowić przedmiot rozważań w postępowaniu sądowym z wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu. W niniejszym zaś postępowaniu zażaleniowym ocenie podlegała jedynie zasadność odrzucenia sprzeciwu.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. oddalił zażalenie.