Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej E. Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 9 sierpnia 2018 r. sygn. akt II SA/Ol 520/18 w sprawie ze sprzeciwu E. Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2018 r., sygn. akt II SA/Ol 520/18, WSA w Olsztynie oddalił sprzeciw E. Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie (poprzednio E. Sp. z o.o.) od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] czerwca 2018 r., nr [...], którą organ administracji publicznej na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. uchylił decyzję Burmistrza P. z dnia [...] kwietnia 2018 r. i przekazał do ponownego rozpatrzenia sprawę, w której organ I instancji ustalił na rzecz Spółki E. Spółka Akcyjna lokalizację celu publicznego dla zamierzenia polegającego na realizacji przez stronę skarżącą stacji bazowej telefonii komórkowej P. E. na części działki o nr [...]

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła skarżąca E. S.A. z siedzibą w Warszawie.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie art. 138 § 2 k.p.a. polegające na nieuwzględnieniu przez Sąd I instancji zarzutu, że organ odwoławczy uchylił decyzję organu I instancji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, pomimo braku podstaw do takiego rozstrzygnięcia, z uwagi na brak naruszenia przepisów postępowania przez organ I instancji i przez bezzasadne uznanie, iż organ ten przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób niekompletny i niepoprawny. W ocenie wnoszącego skargę kasacyjną organ I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie wyjaśniające, zbierając i oceniając dowody z poszanowaniem zasad przeprowadzania postępowania administracyjnego, wyrażonych w tym zakresie w art. 7 i 77 k.p.a., jednocześnie postępując zgodnie z dyrektywą szybkości i prostoty postępowania administracyjnego zdefiniowaną w art. 12 k.p.a.

Zdaniem skarżącej Sąd I instancji błędnie uznał, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. miało podstawy do zastosowania art. 138 § 2 k.p.a.

Strona skarżąca podniosła, że jedyną przesłanką, na podstawie której organ odwoławczy może uchylić decyzję organu I instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia jest sytuacja, gdy decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Zdaniem skarżącej, jak wynika z uzasadnienia rozstrzygnięcia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O., organ II instancji uchylił decyzję Burmistrza P., nie z uwagi na wątpliwości co do ustalonego przez organ I instancji stanu faktycznego, a z uwagi na błędną, zdaniem organu II instancji, wykładnię prawa materialnego dokonaną przez Burmistrza P. Organ I instancji po dokonaniu wykładni art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2017 r. poz. 1405 ze zm.; dalej: "UIOŚ") w zw. z § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2016 r. poz. 71 ze zm.; dalej: "Rozporządzenie RM’’) przyjął bowiem, że przy kwalifikowaniu, czy decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach dla danego przedsięwzięcia jest wymagana, nie jest konieczne badanie poziomu równoważnej mocy promieniowanej izotropowo dla całej projektowanej inwestycji. Wymagane jest za to badanie poziomu równoważnej mocy promieniowanej izotropowo dla poszczególnych anten wchodzących w skład urządzenia będącego przedmiotem inwestycji.

Natomiast organ II instancji dokonał odmiennej od poczynionej przez Burmistrza P.wykładni art. 71 ust. 2 UIOŚ w zw. z § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 Rozporządzenia RM i przyjął, że przy kwalifikowaniu, czy decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach dla danego przedsięwzięcia jest wymagana, należy zbadać poziom równoważnej mocy promieniowanej izotropowo dla całej projektowanej inwestycji.

W ocenie wnoszącego skargę kasacyjną, uchylenie przez organ odwoławczy decyzji organu I instancji było zatem wynikiem odmiennej wykładni prawa materialnego przez obydwa organy, zaś błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego - czyli naruszenie przepisów prawa materialnego - przez organ I instancji nie może stanowić dla organu II instancji podstawy do wydania orzeczenia na podstawie art. 138 § 2 k.p.a.

Za prawidłowe w skardze kasacyjnej uznano przyjęcie, że w celu zbadania, czy w przedmiotowej sprawie nie zachodzi konieczność uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach nie ma potrzeby uzyskiwania wyników badania poziomu równoważnej mocy promieniowanej izotropowo całej instalacji. Rozporządzenie Rady Ministrów w § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust.1 pkt 8 expressis verbis wskazuje bowiem, że do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco, jak i potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, zalicza się m.in. instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny, wynosi nie mniej niż odległości wskazane w w/w przepisach. Nadto, przepisy te wskazują, że równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w wypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.

W ocenie strony skarżącej organ I instancji zasadnie przyjął zatem, że dla oceny, czy planowana inwestycja w miejscowości P. zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze lub mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, wystarczające jest przeprowadzenie badania poziomu równoważnej mocy promieniowanej izotropowo dla pojedynczych anten wchodzących w skład urządzenia będącego przedmiotem inwestycji.

Zarzucono zatem, że organ odwoławczy nie miał podstaw do uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia z uwagi na niezaistnienie przesłanek z art. 138 § 2 k.p.a., co oznacza, że Sąd I instancji powinien uwzględnić sprzeciw skarżącej na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. i uchylić ją, czego nie dokonał, naruszając art. 138 § 2 k.p.a.

W skardze kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie oraz zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Na wstępie należy wyjaśnić, że stosownie do art. 182 § 2a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), skarga kasacyjna od wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego oddalającego sprzeciw od decyzji rozpoznawana jest na posiedzeniu niejawnym. W § 3 tego przepisu stwierdza się, że na posiedzeniu niejawnym Naczelny Sąd Administracyjny orzeka w składzie jednego sędziego, a w przypadkach, o których mowa w § 2, w składzie trzech sędziów. Z tego względu nie mógł zostać uwzględniony wniosek skarżącej kasacyjnie o rozpoznanie sprawy na rozprawie. NSA zgodnie z powyższą regulacją wydał wyrok w niniejszej sprawie na posiedzeniu niejawnym w składzie jednoosobowym.

Należy również zauważyć, że sposób zredagowania zarzutów w rozpoznawanym środku odwoławczym zawiera pewne wady konstrukcyjne. Autorka skargi kasacyjnej formułując zarzuty, nie uwzględniła, że przedmiotem kontroli instancyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Ten Sąd nie stosuje przepisów k.p.a., a jedynie zobowiązany jest do kontroli legalności zaskarżonego rozstrzygnięcia organu administracji publicznej. Zatem podnosząc zarzuty naruszenia przepisów k.p.a. należało powołać również stosowny przepis Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który to akt prawny reguluje postępowanie sądowoadministracyjne. Pomimo tych wad konstrukcyjnych, biorąc pod uwagę uchwałę pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt I OPS 10/09 (publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl) oraz mając na uwadze uzasadnienie zarzutów skargi kasacyjnej, które nie pozostawiają wątpliwości co do intencji strony skarżącej, rozpoznano ją merytorycznie.

Skarga kasacyjna sprowadza się w istocie do dwóch zarzutów.

Po pierwsze, w ocenie strony skarżącej, organ I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób kompletny i wyczerpujący, zbierając i oceniając dowody z poszanowaniem zasad wyrażonych w art. 7 i 77 k.p.a., postępując zgodnie z dyrektywą szybkości i prostoty postępowania administracyjnego określoną w art. 12 k.p.a., zaś zgromadzony w postępowaniu administracyjnym materiał dowodowy nie budzi wątpliwości.

Stanowisko to nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 7 k.p.a., organy administracji publicznej z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli.

Zaznaczyć należy również, że w sprawach dotyczących lokalizacji inwestycji budowlanych właściwe organy muszą tak prowadzić postępowanie administracyjne, aby zapewniona była ochrona interesów prawnych wszystkich stron, a nie tylko inwestora.

W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w O. oddalił sprzeciw inwestora od decyzji wydanej w trybie art. 138 § 2 k.p.a.

Dopuszczalność wydania decyzji na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. wymaga wystąpienia dwóch przesłanek łącznie, tj. konieczności ustalenia przez organ odwoławczy, że postępowanie przed organem pierwszej instancji prowadzone było z naruszeniem przepisów postępowania, przy jednoczesnym stwierdzeniu, że konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Oznacza to, że dopuszczalność zakończenia postępowania odwoławczego tylko w sposób kasacyjny (bez rozpatrzenia sprawy) wymaga wykazania naruszenia przepisów postępowania, którego następstwem jest niewyjaśnienie podstawowych okoliczności stanu faktycznego sprawy, bez których nie można jej rozpoznać.

Sytuacja taka wystąpiła w niniejszej sprawie.

Z przepisu art. 56 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073 ze zm.; dalej: u.p.z.p.) wynika, że ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego jest dopuszczalne wówczas, gdy zamierzenie jest zgodne z przepisami odrębnymi. Z kolei art. 54 pkt 2 lit. b/ i d/ u.p.z.p. nakłada na organ administracji publicznej obowiązek określenia w decyzji lokalizacyjnej warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikających z przepisów odrębnych w zakresie m.in. ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich. Na podstawie art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (w niniejszej sprawie decyzji lokalizacyjnej) - wydawanej na podstawie u.p.z.p. następuje wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Skoro zgodnie z art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem (m.in.) decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu – wydawanej na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji, to organ wydający takie decyzje ma obowiązek sprawdzić, czy inwestor powinien uprzednio uzyskać decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach. Niewątpliwie, aby organ administracji publicznej mógł dokonać takiej oceny oraz odnieść się do dopuszczalności planowanej inwestycji oraz warunków jej lokalizacji musi dysponować materiałem dowodowym zgromadzonym i rozpatrzonym zgodnie z wymogami art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.

Wbrew zarzutom kasacyjnym, Sąd Wojewódzki zasadnie zaakceptował decyzję organu odwoławczego, wydaną na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. Słusznie bowiem uznały, zarówno Sąd I instancji, jaki i Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O., że braki w przeprowadzonym postępowaniu wyjaśniającym oraz w dokumentacji przedłożonej przez inwestora, nie pozwalały na ocenę, w sposób nie budzący wątpliwości, czy przedmiotowa inwestycja nie wymaga przeprowadzenia procedury oceny oddziaływania inwestycji na środowisko, która powinna poprzedzić wydanie decyzji lokalizacyjnej. Zasadnie Sąd uznał, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. w swojej decyzji przedstawiło prawidłowo uwarunkowania prawne skutkujące potrzebą przeprowadzenia ponownego postępowania przez organ I instancji celem wyjaśnienia, czy planowana inwestycja celu publicznego polegająca na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej ma charakter przedsięwzięcia mogącego zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. W uzasadnieniu wydanej decyzji organ odwoławczy zawarł również wyczerpującą argumentację co do uchybień proceduralnych popełnionych przez organ I instancji, a w szczególności niedokonania samodzielnej oceny przedstawionej przez inwestora "Kwalifikacji przedsięwzięcia", jak również wskazania co do kierunku ponownego postępowania wyjaśniającego. Zasadnie również organ II instancji pozostawił uznaniu organu I instancji możliwość powołania biegłego, z uwagi na to, że zagadnienie dotyczące emisji pola elektromagnetycznego przez wnioskowaną do realizacji stację bazową telefonii komórkowej wymaga poszerzonej wiedzy z dziedziny radiokomunikacji, a zatem wiadomości specjalnych.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. trafnie zanegowało stanowisko organu I instancji, który nie dokonał należytej weryfikacji wniosku inwestora, nie wskazał również przyczyn, dla których przyjął – bez dodatkowych ustaleń - twierdzeń inwestora za precyzyjne i wyczerpujące. Organ wydający decyzję w I instancji nie wezwał również inwestora do przedstawienia szczegółowych danych technicznych planowanych do instalacji urządzeń i nie przeprowadził wszechstronnej analizy planowanego przedsięwzięcia. Tymczasem zgodnie z wnioskiem inwestora, na wieży mają być zamontowane zespoły anten na trzech kierunkach, na każdym kierunku przewiduje się instalację dwóch anten, a moc EIRP dla anteny określona jest niemal na 10.000 W. Ponadto, z załączonych map oraz zdjęć wynika, że w niewielkiej odległości od planowanej stacji znajdują się zabudowania i drogi. Dodatkowo w sprawie lokalizacji stacji bazowej telefonii komórkowej na działce nr [...] wpłynęło kilkadziesiąt protestów okolicznych mieszkańców, którzy podnoszą, że w odległości około 50 m od anten sektorowych znajdują się budynki mieszkalne.

Nie ulega wątpliwości, że złożona przez wnioskodawcę "Kwalifikacja przedsięwzięcia" podlegała ocenie jak każdy dowód, stosownie do przepisu art. 80 k.p.a. Niezależnie od dokumentacji złożonej przez inwestora, to organ I instancji powinien w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 k.p.a.), oraz dopuścić dowody mogące przyczynić się do wyjaśnienia sprawy (art. 75 § 1 k.p.a.).

Wbrew zarzutowi skargi kasacyjnej, należy zatem uznać, że Sąd I instancji dokonał prawidłowej kontroli zaskarżonej decyzji, w której organ II instancji zasadnie zastosował tryb przewidziany w art. 138 § 2 k.p.a. uznając, że decyzja Burmistrza P. o lokalizacji została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

Natomiast odnosząc się do drugiego zarzutu skargi kasacyjnej, sprowadzającego się do twierdzenia, że błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego przez organ I instancji nie może stanowić dla organu II instancji podstawy do wydania orzeczenia w trybie art. 138 § 2 k.p.a., należy podkreślić, że organ odwoławczy wydając swoją decyzję przede wszystkim uznał, że decyzja Burmistrza P. została wydana bez wyczerpującego wyjaśnienia okoliczności stanu faktycznego i prawnego przedmiotowej sprawy, a zebrany przez organ I instancji materiał dowodowy był niewystarczający do prawidłowego załatwienia sprawy, a zatem doszło do naruszenia przepisów postępowania. Brak było również podstaw do przeprowadzenia przez organ odwoławczy dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie (art. 136 k.p.a.). Braki w zakresie postępowania wyjaśniającego, będące m.in. konsekwencją wadliwej wykładni przepisów prawa materialnego, nie mogły być uzupełnione przez organ odwoławczy w trybie art. 136 § 1 k.p.a., zasadnie zatem organ odwoławczy uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji.

Wymaga również wskazania, że zgodnie z art. 138 § 2a k.p.a. jeśli organ I instancji w decyzji dokonał błędnej wykładni przepisów prawa, które mogą znaleźć zastosowanie w sprawie, organ odwoławczy powinien także zawrzeć w decyzji kasatoryjnej wytyczne w zakresie wykładni przepisów prawa. Wprawdzie decyzja kasatoryjna jest wydawana w przypadku istotnych braków w zakresie ustalenia stanu faktycznego sprawy (postępowania wyjaśniającego), jednakże w sytuacji, gdy organ I instancji dokonał w decyzji błędnej wykładni przepisów prawa, które - zdaniem organu odwoławczego - mogą znaleźć zastosowanie w sprawie, zasadne jest ograniczenie ryzyka ponowienia tych błędów przy ponownym rozpatrywaniu sprawy. Dlatego też przewiduje się konieczność zawarcia w takiej sytuacji w decyzji kasatoryjnej stosownych wytycznych, które organ I instancji powinien wziąć pod uwagę przy ponownym rozpoznawaniu sprawy - o ile interpretowane przepisy rzeczywiście znajdą zastosowanie w sprawie, a stan prawny nie ulegnie zmianie. Regulacje te przeciwdziałają sytuacji, w której organ odwoławczy koncentruje się jedynie na uchybieniach dotyczących ustalania stanu faktycznego, mimo że z zaskarżonej decyzji wynika, że organ I instancji błędnie interpretuje przepisy, które mogą znaleźć zastosowanie w sprawie. Wskazanie błędów w tym zakresie w decyzji kasatoryjnej pozwoli uniknąć ich powielenia już po prawidłowym ustaleniu stanu faktycznego przez organ I instancji (por. uzasadnienie do projektu ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw, LEX nr druku: 1183).

Zarówno Kolegium, jak też Sąd Wojewódzki trafnie zaznaczyły, że kluczowym zagadnieniem w sprawie była właściwa kwalifikacja przedsięwzięcia, która musi być przeprowadzona na podstawie dokładnej charakterystyki przewidzianych do instalowania anten sektorowych, przy uwzględnieniu równoważnej mocy promieniowanej izotropowo (EIRP) oraz wyznaczanej dla poszczególnych anten odległości miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego w osi głównej wiązki promieniowania anten. Sąd, potwierdzając potrzebę ponownego rozpatrzenia sprawy przez organ I instancji, prawidłowo zwrócił uwagę, że przy kwalifikacji przedsięwzięcia nie można pominąć faktu kumulowania się wiązek antenowych w sytuacji, gdy inwestor zamierza na każdym z trzech obranych kierunków nadawczych umieścić po dwie anteny.

Sąd Wojewódzki powyższe wnioskowanie oparł na dominującym w orzecznictwie stanowisku, że przy ustalaniu zasięgu pola elektromagnetycznego i jego mocy należy uwzględniać możliwości eksploatacyjne projektowanych urządzeń i kumulowania się wiązek antenowych. Wprawdzie interpretacja przepisów § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w związku z art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko nie jest w orzecznictwie jednolita, to jednak Skład orzekający przychyla się do wyroków NSA, w których wskazano, że dla prawidłowej oceny w zakresie kwalifikowania przedsięwzięć jako mogących zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko niezbędne jest dokładne określenie parametrów zarówno poszczególnych urządzeń, jak i całego przedsięwzięcia. Z uwagi na cel regulacji mających gwarantować ochronę środowiska oraz zdrowia ludzi rolą organu orzekającego w sprawie lokalizacji określonej inwestycji jest ustalenie oddziaływania całego przedsięwzięcia, a nie jego poszczególnych elementów (por. m.in. wyroki NSA z dnia: 1 grudnia 2015 r., sygn. akt II OSK 801/14, 9 grudnia 2016 r., sygn. akt II OSK 708/15, 22 lutego 2017 r., sygn. akt II OSK 1494/15, 9 czerwca 2017 r., sygn. akt II OSK 1839/16, 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt II OSK 3008/15, 26 września 2017 r., sygn. akt II OSK 126/16, 11 lipca 2018 r., sygn. akt II OSK 907/18).

Należy zatem stwierdzić, że w zaskarżonym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w O., uznając decyzję organu II instancji za zgodą z prawem, dokonał jej prawidłowej kontroli.

Mając powyższe na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny, orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 p.p.s.a.