Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daniela Kozłowska Sędziowie Sędzia WSA Gabriela Nowak Asesor WSA Mirosław Gdesz /spr./ Protokolant Michał Samoraj po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lipca 2007 r. sprawy ze skargi T. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego 1. oddala skargę; 2. zasądza ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata M. Z. prowadzącego Kancelarię Adwokacką w W. przy ulicy [...], tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej kwotę 292,80 (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt groszy), w tym: tytułem opłaty kwotę 240 (dwieście czterdzieści złotych) i tytułem 22% podatku od towarów i usług kwotę 52,80 (pięćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt groszy).

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., po rozpatrzeniu odwołania T. G. od decyzji Prezydenta Miasta W. z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego w miesiącu lipcu 2006 r. z przeznaczeniem na dożywianie T. G. w wysokości 200 zł oraz jej syna w wysokości 180 zł.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał, że po rozpatrzeniu wniosku T. G. z dnia 30 maja 2006 r. Prezydent W. decyzją z dnia [...] czerwca 200 r. odmówił przyznania tego świadczenia, jednak Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia [...] września 2006 r. nr [...] uchyliło orzeczenie odmowne i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia. Również kolejną decyzję organu pierwszej instancji z dnia [...] października 2006 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. uchyliło i przekazało do ponownego rozpatrzenia orzeczeniem z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...].

Rozpoznając sprawę ponownie Prezydent W. decyzją z dnia [...] stycznia 2007 r. odmówił przyznania T. G. świadczenia w formie zasiłku celowego na dożywianie jej i syna. Organ wskazał, że T. G. i jej synowi przyznano pomoc w formie bezpłatnych obiadów w barze "[...]", przy tym w miesiącu lipcu 2006 r. otrzymała różne inne formy pomocy w tym na dożywianie syna w wysokości 240 zł oraz finansowano pobyt syna T. G. na obozie (1069 zł).

Organ wskazał również, że średnia wysokość udzielanej pomocy w 2404 rodzinom wynosiła w czerwcu 2006 r. 212,39 zł.

Rozpoznając odwołanie T. G. organ drugiej instancji stwierdził, wobec przekroczenia przez skarżącą kryterium dochodowego określonego w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o pomocy społecznej, pomoc mogła być skarżącej przyznana wyłącznie na podstawie art. 41 tej ustawy tzn. w formie zasiłku celowego. Przy czym organ podkreślił, iż zasiłek specjalny celowy może być przyznany w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Samo zaistnienie przesłanek do udzielenia pomocy w trudnej sytuacji życiowej nie jest równoznaczne z koniecznością udzielenia pomocy w oczekiwanym przez stronę zakresie, a ocena każdej zgłoszonej przez stronę potrzeby bytowej pozostawiona jest uznaniu organu pomocy społecznej. Zdaniem organu ocena sytuacja materialnej skarżącej oraz jej potrzeb, w konfrontacji z możliwościami finansowymi ośrodka potwierdzają, że potrzeby te zostały zaspokojone o czym świadczy przyznanie pomocy T. G. w miesiącu lipcu 2006 r. w łącznej wysokości 2068,2 zł.

W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., należy zgodzić się ze stanowiskiem organu pomocy społecznej, iż brak jest podstaw do uwzględnienia żądania przyznania pomocy na dożywianie, skoro skarżący otrzymuje ciągła pomoc w tym co miesiąc talony do baru o wartości 225 zł

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. wniosła T. G. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji. W skardze skarżąca wskazała, iż organ pominął jej rzeczywistą sytuację rodzinną, to że nie posiada pomieszczenia kuchni z wyposażeniem i konieczność kupowania półproduktów.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie i podtrzymało argumenty wskazane w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, iż sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji publicznej orzekając w sprawie nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

W niniejszej sprawie skarga jest bezzasadna, ponieważ sądowa kontrola zaskarżonej decyzji nie wykazała naruszenia przepisów prawa materialnego, ani też przepisów postępowania, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie podkreślić należy, że rodzaje świadczeń z pomocy społecznej oraz zasady i tryb ich udzielania reguluje ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.). Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że skarżąca przekracza kryterium dochodowe. W sytuacji przekroczenia kryterium dochodowego na osobę w rodzinie ustawodawca, w art. 41 powołanej ustawy o pomocy społecznej, przewidział przyznanie, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, osobie albo rodzinie o dochodach przekraczających kryterium dochodowe: 1) specjalnego zasiłku celowego w wysokości nieprzekraczającej odpowiednio kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który nie podlega zwrotowi; 2) zasiłku okresowego, zasiłku celowego lub pomocy rzeczowej, pod warunkiem zwrotu części lub całości kwoty zasiłku lub wydatków na pomoc rzeczową.

Z treści powołanego art. 41 ustawy o pomocy społecznej wynika, że świadczenia na podstawie tego przepisu przyznawane są w ramach uznania administracyjnego (władzy dyskrecjonalnej). Wprawdzie nie są to świadczenia obowiązkowe, ale też przyznanie tych świadczeń nie może być dowolne. Przepis art. 41 pkt 1 powołanej ustawy o pomocy społecznej, mówiąc o szczególnie uzasadnionych przypadkach czyni ze specjalnego zasiłku celowego instrument, który nie może ze swej istoty służyć do zwrotu wydatków uprzednio poniesionych przez wnioskodawcę. Ponadto przepis ten wyraźnie mówi, iż forma pomocy społecznej nie jest przewidziana na pokrywanie pełnych kosztów utrzymania osoby objętej pomocą lecz ma charakter szczególnej pomocy doraźnej. Odmowa przyznania pomocy na dodatkowe dożywianie, w sytuacji kiedy skarżąca otrzymała w miesiącu lipcu 2006 r. pomoc w wysokości 2068,52 zł w żadnym razie nie narusza powołanego przepisu w powołanych przez organ okolicznościach sprawy.

Dodatkowo w niniejszej sprawie organ pierwszej instancji w uzasadnieniu decyzji o odmowie przyznania zasiłku celowego wskazał, iż przy rozstrzyganiu sprawy wzięto pod uwagę zakres przyznanej już pomocy oraz potrzeby wnioskodawczyni, jak również możliwości finansowe Ośrodka Pomocy Społecznej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż nie można postawić organom orzekającym zarzutu dowolności w kwestii podjętego w zaskarżonej decyzji rozstrzygnięcia. W przedmiotowej sprawie decyzje zostały wydane w oparciu o obowiązujące przepisy, a o odmowie przyznania świadczenia decydowały nie tylko sytuacja życiowa wnioskodawczyni, ale przede wszystkim rodzaj potrzeb, które w pierwszej kolejności zabezpieczał Ośrodek Pomocy Społecznej, jak również możliwości finansowe tego ośrodka.

W związku z powyższym organy obu instancji dokonały ustaleń wszystkich okoliczności, od jakich w świetle ustawy o pomocy społecznej uzależnione jest udzielenie pomocy w formie zasiłku celowego i oceny tej dokonały prawidłowo.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzeczono jak w sentencji.