Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 20 marca 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Sokołowska Sędziowie NSA Tadeusz M. Geremek WSA Walentyna Długaszewska (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Janusz Maciaszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 marca 2014 roku przy udziale sprawy ze skargi A. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] kwietnia 2013 roku nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów oddala skargę

Prezydent Miasta P. decyzją z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej: k.p.a.) oraz art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) cofnął diagnoście A. B. uprawnienie nr [...] do wykonywania badań technicznych pojazdów.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w dniu [...] sierpnia 2011 r. została przeprowadzona kontrola stacji kontroli pojazdów należącej do firmy "X" L. K. w P. W trakcie kontroli, co wynika z protokołu kontroli, stwierdzono nieprawidłowości, polegające na przeprowadzaniu przez A. B. badań technicznych pojazdów niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania tych badań oraz wydawaniu zaświadczeń albo dokonywaniu wpisów do dowodów rejestracyjnych badanych pojazdów niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami prawa. W okresie objętym kontrolą stwierdzono cztery przypadki nieprawidłowego wyznaczenia terminów następnego badania technicznego przez diagnostę, tzn. niezgodnie z zasadą wskazaną w art. 81 ust. 7 ustawy. Stwierdzone uchybienia dotyczą:

- okresowego badania technicznego nr [...] motoroweru z dnia 16.06.2011r. – termin następnego badania technicznego został wyznaczony przez diagnostę jako dopełnienie do pięciu lat (12 .05.2013 r.) od daty pierwszej rejestracji tego pojazdu w kraju ( 12.05.2008 r.) tj. niezgodnie z art. 81 ust. 7 ustawy

- okresowych badań technicznych nr [...] z dnia 18.03.2011 oraz [...] z dnia 28.04.2011; terminy następnego badania pojazdów klasyfikowanych, jako "samochodowe inne" zostały wyznaczone przez diagnostę na dwa lata od daty przeprowadzenia badania, tj. niezgodnie z art. 81 ust. 5

- okresowego badania technicznego nr [...] z dnia 17.08.2011; termin następnego badania pojazdu klasyfikowanego, jako "samochodowy inny" został wyznaczony, jako dopełnienie do pięciu lat ( 13.07.2012 r.) od daty pierwszej rejestracji tego pojazdu w kraju (13.07.2007r.) tj. niezgodnie z art. 81 ust. 5 ustawy.

Jak wskazał organ, powołując art. 81 ust 5 ustawy, okresowe badania techniczne pojazdu, co do zasady przeprowadza się corocznie. Natomiast art. 81 ust. 6-10 ustawy , zawiera wyjątki od tej generalnej zasady wyznaczania terminu. I tak zgodnie z art. 81 ust. 7 okresowe badanie motoroweru przeprowadza się przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji, a następnie przed upływem każdych kolejnych 2 lat od dnia przeprowadzenia badania. W przypadku pojazdów klasyfikowanych, jako :"samochodowy inny", który nie mieści się w kategorii pojazdów wymienionych w art. 81 ust. 6 -10, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 81 ust. 5 ustawy, badanie techniczne wykonuje się co roku.

Ponadto, stwierdzono trzy przypadki wykonania okresowych badań technicznych nr [...], [...] i [...] przyczep lekkich, które to przyczepy na podstawie art. 81 ust. 10 ustawy nie podlegają okresowym badaniom technicznym. Jednakże, po dokonaniu analizy treści odpisów z badań technicznych oraz po dokonaniu porównania tej treści z danymi technicznymi pozyskanymi z systemu do rejestracji pojazdów, okazało się, że w przypadku wszystkich przyczep ich dopuszczalna masa całkowita przekracza wartość 750 kg. Jak wskazał organ, nie były to zatem przyczepy, o których mowa w art. 2 pkt 5 – przyczepy lekkie. Uzasadnionym zatem było przeprowadzenie przez diagnostę okresowych badan technicznych. Organ uznał jednak, powołując przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 18 września 2009 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badan technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach ( Dz. U. Nr 155, poz. 1232), że w sytuacji wykonania okresowych badań ww. przyczep, diagnosta nie przeprowadził prawidłowo identyfikacji badanych pojazdów. Diagnosta zakończył badania techniczne z wynikiem pozytywnym, pomimo faktu niezgodności faktycznych danych pojazdów z zapisami zawartymi w ich dowodach rejestracyjnych, gdzie, jako rodzaj pojazdu wpisano - przyczepa lekka. Przyczepy objęte okresowymi badaniami technicznymi posiadające dopuszczalną masę całkowitą przekraczającą 750 kg nie powinny być klasyfikowane do rodzaju - przyczepa lekka. Z uwagi zaś na to, że w zakresie czynności kontrolnych badania okresowego zawiera się identyfikacja pojazdu, która polega na ustaleniu i porównaniu zgodności faktycznych danych pojazdu z danymi zapisanymi w dowodzie rejestracyjnym lub odpowiadającym mu dokumencie, zdaniem organu, diagnosta nie przeprowadził w sposób prawidłowy identyfikacji przedmiotowych pojazdów poprzez niewskazanie różnicy w rodzaju badanych pojazdów pomiędzy wpisami w odwodach rejestracyjnych, a stanem faktycznym

A. B. odwołał się od wskazanej wyżej decyzji, wnosząc o jej uchylenie. Odwołujący wskazał, że uznaje konieczność wykazania popełnionych błędów, stwierdzonych w protokole pokontrolnym, nie zgadza się jednak z cofnięciem uprawnień diagnosty z uwagi na wagę i ilość wykazanych nieprawidłowości. Ilość błędów w ogólnej ilości przeprowadzonych badań jest znikoma, a w części są one wynikiem błędów organów rejestrujących pojazdy. Zdaniem odwołującego, postępowanie organu I instancji jest zbyt restrykcyjne. Odnośnie błędnie wyznaczonych następnych badań technicznych trzech pojazdów, oznaczonych, jako inne – tzw quadów, odwołujący podniósł, że ponieważ w przeszłości pojazdy te miały różną klasyfikację, od motoroweru aż do ciągnika rolniczego, diagności sugerują się wpisami dokonywanymi przez organy rejestrujące te pojazdy po raz pierwszy, przyjmując za pewnik, że jeśli organ ten wyznaczył termin pierwszego badania technicznego w okresie do 3 lat od pierwszej rejestracji, to następne badanie ma dopełnić ten okres do 5 lat. Odnośnie badania technicznego motoroweru wyjaśnił, że wyznaczył następny termin badania technicznego nie za 2 lata, a dopełniając go do 5 lat, co spowodowało skrócenie faktycznego terminu o ok. 1 miesiąc. Wyjaśniając kwestię przeprowadzenia badań przyczep lekkich, odnośnie których w protokole pokontrolnym wskazano, że nie podlegają one badaniom technicznym, wskazał, że we wszystkich trzech przypadkach były to przyczepy o masie powyżej 750 kg, które muszą być corocznie poddawane badaniom. Natomiast to organ wydający dowód rejestracyjny błędnie sklasyfikował te pojazdy, jako przyczepy lekkie – jedynie z nazwy, ponieważ nie dokonał wpisu bezterminowo. Odwołujący podniósł, że wskazane błędy nie są związane ze stanem technicznym badanych pojazdów, a jedynie formalne. Nie dopuścił się podczas tych badań w jakiejkolwiek formie poświadczenia nieprawdy. Terminy badań, jakie wyznaczył w przypadku przyczep były prawidłowe.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 roku, nr [...], wydaną na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych ( tekst. jedn. Dz. U. z 2001 r. nr 79, poz. 856 ze zm.), art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ wskazał, że ustalony w sprawie stan faktyczny nie budzi wątpliwości i nie jest kwestionowany przez stronę. Przeprowadzone postępowanie potwierdziło istnienie przypadków przeprowadzenia badań technicznych niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania oraz wydawaniu zaświadczeń i dokonywaniu wpisów do dowodów rejestracyjnych badanych pojazdów niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Organ wskazał na art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym wyjaśniając, że przepis ten jest tak sformułowany, że nie dopuszcza żadnych odstępstw od jego stosowania, nie daje też możliwości działania organowi administracyjnemu w ramach uznania administracyjnego. Przepis ten nakłada na organ obowiązek cofnięcia uprawnień, gdy podczas kontroli zostaną stwierdzone określone w nim naruszenia prawa.

A. B. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu i wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, zarzucił: naruszenie art. 7 k.p.a. polegające na zaniechaniu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w szczególności w zakresie okoliczności popełnionych uchybień, ich ilości, rażącego charakteru, a także zdrowia skarżącego. Uzasadniając zarzut braku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy skarżący wskazał na powoływane przez siebie stan zdrowia, powszechne w środowisku diagnostów problemy z należytą interpretacją przepisów oraz znikomą ilość popełnionych uchybień, co nie zostało w żaden sposób zweryfikowane przez organ. Organy, jak zarzucił skarżący, nie zebrały stosownej dokumentacji medycznej, nie przeprowadziły dowodu z przesłuchania skarżącego, celem weryfikacji i ewentualnego uzupełnienia zgłoszonych przez niego twierdzeń. Zdaniem skarżącego, organ winien dokonać oceny, m.in., stopnia popełnionych uchybień. W istocie bowiem obowiązek cofnięcia uprawnień pojawia się dopiero wówczas, gdy uchybienia te mają charakter kwalifikowany. W przypadku, gdy są jednostkowe, incydentalne i nieprowadzące do powstania realnego stanu zagrożenia dla dóbr prawnie chronionych, takich jak w szczególności zdrowie czy życie ludzkie, organ rozstrzygający może, a wręcz jest zobligowany odstąpić od cofnięcia uprawnień diagnoście.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Dokonane w przedmiotowej sprawie ustalenia organów odnośnie nieprawidłowości w przeprowadzonych przez A. B. badaniach technicznych, stwierdzonych na podstawie protokołu Nr [...] z dnia [..].08.2011 r., sporządzonego w wyniku kontroli Stacji Kontroli Pojazdów "X" L. K. w P. oraz zaświadczeń o przeprowadzonych badaniach technicznych o numerach [...], [...], [...] i [...] , nie budzą wątpliwości i nie były kwestionowane przez skarżącego. Przedmiotem skargi jest natomiast brak ustaleń w zakresie okoliczności popełnionych uchybień, ich ilości, rażącego charakteru, a także zdrowia skarżącego, co w ocenie skarżącego, miało wpływ na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowi art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) .Zgodnie z tym przepisem, organ (starosta, prezydent) cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono

1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania;

2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

W przedmiotowej sprawie organy uznały, że zaistniały obydwie przesłanki wymienione w art. 84 ust 3, uprawniające do cofnięcia skarżącemu uprawnień diagnosty. Doszło bowiem zarówno do przeprowadzenia badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania (art. 84 ust. 3 pkt 1), polegającym na wykonaniu okresowych badań technicznych nr [...], [...] i [...]bez przeprowadzenia prawidłowo weryfikacji badanych pojazdów. Jak również do wydania przez skarżącego zaświadczenia oraz dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami (art. 84 ust. 3 pkt 2), w związku z nieprawidłowym wyznaczeniem kolejnego badania jak i nieprawidłowym przeprowadzeniu identyfikacji przyczep.

Przesłanką cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych określoną w art. 84 ust. 3 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym jest przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania. Zakres i sposób wykonywania badań technicznych określają przepisy wykonawcze do ustawy Prawo o ruchu drogowym, a zatem sytuacja określona w art. 84 ust. 3 pkt 1 tej ustawy zaistnieje wówczas, gdy badanie techniczne zostało przeprowadzone z naruszeniem norm określonych w tych przepisach. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 18 września 2009 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz. U. z 2009 r. Nr 155, poz. 1232), wydanym na podstawie art. 81 ust. 15 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (§ 1 ) badania techniczne polegają na:

1) sprawdzeniu, czy pojazd odpowiada warunkom technicznym określonym w:

a) ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, zwanej dalej "ustawą", ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.3), ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.4) lub ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.),

b) rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262, z późn. zm.), zwanego dalej "rozporządzeniem o warunkach technicznych",

c) przepisach wydanych na podstawie art. 66 ust. 5a ustawy,

d) rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. z 2007 r. Nr 186, poz. 1322 oraz z 2009 r. Nr 74, poz. 634),

e) przepisach o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych, jeżeli pojazd jest przystosowany do przewozu tych towarów,

f) międzynarodowych porozumieniach dotyczących transportu drogowego, oraz

2) ocenie prawidłowości działania pojazdu.

Zakres okresowego badania technicznego (§ 2.1 ) obejmuje:

1) identyfikację pojazdu, w tym:

a) sprawdzenie cech identyfikacyjnych oraz ustalenie i porównanie zgodności faktycznych danych pojazdu z danymi zapisanymi w dowodzie rejestracyjnym lub odpowiadającym mu dokumencie,

b) sprawdzenie prawidłowości oznaczeń i stanu tablic rejestracyjnych pojazdu;

W załączniku 1 do ww. rozporządzenia, zawierającym wykaz czynności kontrolnych oraz metody i kryteria oceny stanu technicznego pojazdu podczas przeprowadzania okresowego badania technicznego pojazdu wskazano, że przedmiotem i zakresem badania objęto m.in. identyfikację pojazdu, polegającą na sprawdzeniu cech identyfikacyjnych i porównaniu zgodności faktycznych danych pojazdu z zapisanymi w dowodzie rejestracyjnym lub odpowiadającym mu dokumencie. Jednocześnie zaś wskazano kryteria uznania stanu technicznego pojazdu, przedmiotów jego wyposażenia i części za niezgodny z warunkami technicznymi, za które uznano, m.in., oczywiste omyłki w dowodzie rejestracyjnym związane z danymi technicznymi pojazdu.

Mając na uwadze dokonane przez organ w trakcie kontroli ustalenia, z których wynika, że przeprowadzone przez skarżącego badania techniczne w istocie dotyczyły przyczep o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 750 kg, które w dowodach rejestracyjnych miały wpisy – przyczepa lekka, zaś skarżący zakończył badania z wynikiem pozytywnym, pomimo faktu niezgodności faktycznych danych pojazdów z zapisami zawartymi w ich dowodach rejestracyjnych, należy uznać, że prawidłowo organy oceniły, że skarżący nie przeprowadził prawidłowej identyfikacji przedmiotowych pojazdów, poprzez niewskazanie różnicy pomiędzy wpisami w dowodach rejestracyjnych a stanem faktycznym. W konsekwencji, skarżący dokonał wpisu terminu następnego badania technicznego do dowodu rejestracyjnego ( badanie techniczne nr [...]) oraz wystawił zaświadczenia nr [...] i [...] niezgodnie ze stanem faktycznym. Niewątpliwie bowiem oczywista omyłka w dowodzie rejestracyjnym, związana z danymi technicznymi pojazdu stanowi kryterium uznania stanu technicznego pojazdu za niezgodny z warunkami technicznymi. Wydanie zaś przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, stanowi drugą z przesłanek określoną w art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym cofnięcia uprawnień.

W przedmiotowej sprawie organy stwierdziły również, że także w przypadku wyżej wskazanych badań technicznych nr [...] nr [...], nr [...] oraz nr [...] doszło do naruszenia przez skarżącego art. 84 ust. 3 pkt 2 ww. ustawy.

We wskazanych badaniach skarżący wyznaczył terminy następnych badań technicznych z naruszeniem zasad określonych w art. 81 ust. 5, ust. 6 – 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Jak wynika z art. 81 ust 5 ustawy okresowe badania techniczne pojazdu, co do zasady przeprowadza się corocznie. Natomiast art. 81 ust. 6-10 ustawy, zawiera wyjątki od tej generalnej zasady wyznaczania terminu. I tak zgodnie z art. 81 ust. 7 okresowe badanie motoroweru przeprowadza się przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji, a następnie przed upływem każdych kolejnych 2 lat od dnia przeprowadzenia badania.

W przypadku pojazdów klasyfikowanych jako "samochodowy inny", który nie mieści się w kategorii pojazdów wymieniony w art. 81 ust. 6 - 10, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 81 ust. 5 ustawy badanie techniczne wykonuje się co roku.

Jak wynika z ustaleń dokonanych w przedmiotowej sprawie (badanie techniczne nr [...]) termin następnego badania technicznego motoroweru został wyznaczony przez skarżącego, jako dopełnienie do pięciu lat (12.05.2013r.) od daty pierwszej rejestracji tego pojazdu w kraju (12.05.2008r.). W przypadku pojazdu marki Ligier [...] nr rej [...] - "samochodowy inny" (badanie techniczne nr [...]) skarżący wyznaczył termin następnego badania na dzień 18 marca 1013r., mimo, że poprzednie badanie było przeprowadzonego w dniu 18 marca 2011 r. Termin następnego badania technicznego za 2 lata został również wyznaczony przez skarżącego dla pojazdów marki CFMOTO [...] - "samochodowy inny"( nr badania technicznego nr [...] ) – termin następnego badania diagnosta wyznaczył na dzień 28 kwietnia 2013 r., zaś poprzednie badanie wykonane zostało 28 kwietnia 2011 r. Podobnie w przypadku pojazdu marki Grew [...] - "samochodowy inny" (nr badania technicznego [...]), badanie przeprowadzono 4 kwietnia 2011 r., a następne wyznaczone zostało na dzień 4 kwietnia 2013 r.

Przedstawione wyżej ustalenia, jak wskazano wyżej, nie były kwestionowane przez skarżącego.

Z wyjaśnień składanych przez A. B. w toku postępowania administracyjnego wynika, że błędnie wyznaczone terminy następnych badań technicznych pojazdów oznaczonych, jako "samochodowe inne" – tzw. quadów były wynikiem niejasności związku przepisów ust. 5, i 6 i 7 art. 81 ustawy Prawo o ruchu drogowym, ponieważ w przeszłości pojazdy te miały różną klasyfikację – od motoroweru, czy motocykla, aż do ciągnika rolniczego, w związku, z czym diagności sugerują się wpisami dokonywanymi przez organy rejestrujące te pojazdy po raz pierwszy, przyjmując, że jeśli organ ten wyznaczył termin pierwszego badania technicznego w okresie do 3 lat od pierwszej rejestracji, to następne badanie ma dopełnić ten okres do 5 lat. Odnośnie skrócenia terminu badania technicznego motoroweru skarżący wyjaśnił, że wynikało to z innego zapisu ust. 7 w stosunku do podobnego brzmienia ust. 6 art. 81 ustawy. Z wyjaśnień dotyczących badań technicznych przyczep wynika zaś, że skarżący przeprowadził te badania, gdyż były to przyczepy o masie powyżej 750 kg, które musza być corocznie poddawane badaniom, natomiast organ wydający dowód rejestracyjny błędnie sklasyfikował te pojazdy, jako przyczepy lekkie – jedynie z nazwy, ponieważ nie dokonał wpisu – bezterminowo. Fakt zamieszczenia jednak w dowodach rejestracyjnych przedmiotowych pojazdów zapisu "przyczepa lekka" przy ich dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 750 kg, jest pomyłką wydziału komunikacji. Ponadto, nie chcąc narażać klienta na dodatkowe koszty związane z badaniem okresowym o wyniku negatywnym, skarżący wykonał badanie z wynikiem pozytywnym i polecił właścicielom, aby udali się do wydziałów w celu dokonania prawidłowych wpisów do dowodów rejestracyjnych. Skarżący podniósł, że popełnione przez niego błędy nie wyrządziły nikomu jako takiej krzywdy i nie są związane ze stanem technicznym badanych pojazdów. W skardze wniesionej do Sądu, skarżący wskazał ponadto, na swój wiek, stan zdrowia, powszechne w środowisku diagnostów problemy z należytą interpretacją przepisów oraz znikomą ilość popełnionych błędów.

Organ I instancji odnosząc się do tych wyjaśnień nie podzielił stanowiska strony, że przepisy art. 81 ust. 5,6 i 7 ustawy były niejasne, wskazując, że ustawodawca wprowadził generalną zasadę ustalania terminów następnego badania technicznego

(art. 81 ust. 5 ustawy), od której wprowadził wyjątki (art. 81 ust. 6-10 ustawy), w zależności od rodzaju pojazdu poddawanego okresowemu badaniu technicznemu. Jest faktem, jak wskazał organ, że w przypadku badań technicznych nr [...] i [...] terminy badan technicznych znajdujące się w dowodach rejestracyjnych pojazdów zostały wyznaczone przez organy rejestrujące na trzy lata od daty pierwszej rejestracji. Nie zwalnia to jednak diagnosty z obowiązku prawidłowego wyznaczenia terminu kolejnego badania technicznego, zgodnie z wynikającymi z przepisów prawa zasadami.

Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie, podziela stanowisko organów, że art. 84 ust 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym nakłada na organ obowiązek cofnięcia uprawnień, gdy podczas kontroli stwierdzone zostaną określone w nim naruszenia prawa. Stanowisko takie wyraził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku wydanym w dniu 5 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt II GSK 2175/11, w którym stwierdził, że skoro zgodnie z literalnym brzemieniem przepisu uprawniony organ "cofa" diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, w razie stwierdzenia okoliczności określonych w pkt 1 i 2 przepisu – to oczywiste jest, że żadne inne okoliczności nie mogą być brane pod uwagę. W razie ustalenia zaś, że okoliczności te zaistniały, organ nie ma swobody w podjęciu decyzji, lecz jest zobligowany do cofnięcia uprawnień. Skarżący we wniesionej skardze powołał się natomiast na prezentowane w orzecznictwie stanowisko, zgodnie, z którym jakkolwiek przepis art. 4 ust. 3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym ma charakter wiążący, to nie zwalnia on z obowiązku wnikliwego rozważenia wszelkich aspektów sprawy, w tym rozważenia zasadności podanych przez stronę wyjaśnień, co do powodów zaistnienia określonych nieprawidłowości. Rolą organu administracji, a następnie ewentualnie także rolą sądu administracyjnego, jest bowiem każdorazowe dokonanie oceny, czy występujące w danej sprawie uchybienia mogą dawać podstawę do zastosowania powyższego przepisu (por. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14.10.2008 r. II GSK 375/2008). Odnosząc powyższe do okoliczności przedmiotowej sprawy i mając na względzie, że decyzja o cofnięciu uprawnień do wykonywania zawodu diagnosty niesie ze sobą bardzo dotkliwe sankcje dla skarżącego, bowiem, poza skutkiem polegającym na pozbawieniu prawa wykonywania zawodu, decyzja ta pociąga za sobą niemożność wydania przez organ osobie zainteresowanej ponownego uprawnienia wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu uprawnień stała się ostateczna (art. 84 ust. 4 ustawy), należy jednak stwierdzić że w niniejszej sprawie, co wynika w szczególności z uzasadnienia organu I instancji, organ rozważył zasadność podanych przez skarżącego wyjaśnień, co do powodów zaistniałych nieprawidłowości. Dokonał oceny tych wyjaśnień, jak również wskazał przyczyny, dla których wyjaśnień tych nie uwzględniono. W ocenie Sądu, postępowanie organu w tym zakresie, jak i przyjęta ocena , nie naruszają wskazanych wyżej przepisów, które legły u podstaw rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uznając, że organy prawidłowo uznały i oceniły w okolicznościach rozpoznawanej sprawy i w oparciu o obowiązujące , wyżej wskazane przepisy, że A. B. wypełnił swoim działaniem przesłanki skutkujące cofnięciem uprawnień do wykonywania badań technicznych, o których stanowi art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowy, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) oddalił skargę.