drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 265/06 - Wyrok NSA z 2007-02-20, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 265/06 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2007-02-20 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2006-09-15
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Anna Robotowska
Jan Bała /sprawozdawca/
Jan Kacprzak /przewodniczący/
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 2082/05 - Wyrok WSA w Warszawie z 2006-04-25
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Kacprzak, Sędziowie NSA Jan Bała (spr.), Anna Robotowska, Protokolant Anna Fyda, po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2007 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej T. Spółki z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 2082/05 w sprawie ze skargi T. Spółki z o.o. w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 czerwca 2005 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 2082/05 oddalił skargę T. Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia 30 czerwca 2005 r., nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy TELEAUDIO R- 143563.

Sąd orzekał w następującym stanie sprawy.

W dniu 1 grudnia 2003 r. T.P. S.A. z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od decyzji Urzędu Patentowego z dnia 26 marca 2003 r. o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy TELEAUDIO R-143563 na rzecz firmy T. Sp. z o.o. z siedzibą w W, który przeznaczony jest do oznaczania usług w klasach 38 i 41, tj. wypożyczania linii i/lub numerów telefonicznych, usług audiotexowych, organizowania konkursów rozrywkowych i edukacyjnych.

W sprzeciwie wskazała, że prawo ochronne na kwestionowany znak towarowy zostało udzielone z naruszeniem art. 8 pkt 1 i 2 oraz art. 9 ust 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz.U. Nr 5, poz. 17 ze zm.), dalej: u.z.t. T.P. S.A. podniosła, że jest uprawniona z wcześniejszym pierwszeństwem z praw ochronnych na dwa znaki towarowe z elementem słownym AUDIOTELE: słowny AUDIOTELE R-101622 oraz słowno-graficzny AUDIO TELE R-101623, których używa w obrocie gospodarczym od dnia 19 marca 1995 r. dla wyróżniania swoich usług audioteksowych. Wskazała również, że jako pierwsza uruchomiła na rynku w dniu 19 marca 1995 r. krajowy system audioteksowy i nadała mu nazwę "Audiotele" w celu wyłącznej identyfikacji z T.P. Zdaniem T.P. uprawniony ze spornego znaku wchodząc ponad rok później na rynek usług audioteksowych, tj. w czerwcu 1996 r., świadomie wybrał naśladownicze oznaczenie dla firmy i znaku, z premedytacją używając ugruntowanego przez rok w świadomości przeciętnego telewidza oznaczenia T.P., przestawiając człony znaku "AUDIOTELE" na "TELE AUDIO" i kopiując grafikę opartą na telefonie. Zdaniem spółki wnoszącej sprzeciw prawo ochronne na sporny znak towarowy naruszyło także jej prawa majątkowe oraz może wprowadzać odbiorców w błąd co do pochodzenia usług.

Uprawniony z prawa ochronnego wniósł o oddalenie sprzeciwu jako bezzasadnego podnosząc, że jego znak towarowy TELEAUDIO R-143563 nie jest podobny do powołanych znaków T.P. Zdaniem uprawnionego dynamiczny charakter jego znaku towarowego oraz dominująca kolorystyka wyraźnie odróżniają go od znaków T.P., przez co nie istnieje niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd odbiorców. W jego ocenie sporne znaki towarowe przeznaczone są także dla różnych grup odbiorców. Uprawniony podniósł również, że jego działanie nie jest sprzeczne z prawem i dobrymi obyczajami, a jego prawo ochronne na sporny znak towarowy nie narusza praw majątkowych T.P. S.A.

Urząd Patentowy RP unieważniając prawo ochronne na znak towarowy TELEAUDIO wskazał, iż przeciwstawione znaki przeznaczone są do oznaczania tego samego rodzaju usług objętych klasami 38 i 41. Znaki towarowe T.P. przeznaczone są do oznaczania towarów i usług w klasach: 9, 16, 28, 35, 38, 41, 42, w tym w klasach 38 i 41 m.in. do oznaczania takich usług jak: przekazywanie fonii i/lub wizji, organizowanie imprez artystycznych, estradowych, sportowych, rekreacyjnych, organizowanie nauki, szkoleń, organizowanie imprez o charakterze edukacyjnym i kulturalnym. Kwestionowany znak towarowy TELEAUDIO przeznaczony jest do oznaczania usług w klasach 38 i 41 takich jak: wypożyczanie linii i/lub numerów telefonicznych, usługi audiotexowe, organizowanie konkursów rozrywkowych i edukacyjnych. Z zestawienia zakresów ochrony porównywanych znaków zdaniem organu wynika, że są one przeznaczone do oznaczania tego samego rodzaju usług, tj. w ogólności usług w zakresie przekazów głosowych oraz organizowania imprez o charakterze edukacyjnym i rozrywkowym.

Organ podał, iż sporny znak towarowy TELEAUDIO R-143563 jest znakiem słowno-graficznym przedstawiającym aparat telefoniczny z okrągłą tarczą cyfrową umieszczony na prostokątnej podstawie, na której usytuowany jest wykonany dużymi literami napis TELEAUDIO. Poniżej podstawy w niewielkiej odległości przebiega równolegle linia. Aparat telefoniczny oświetlony jest reflektorami. Znak ten zastrzeżony jest w kolorach: pomarańczowy, szary, biały, niebieski.

T.P. SA posiada prawo wyłączne na znak słowny AUDIOTELE R-101622 oraz znak słowno-graficzny AUDIO TELE R-101623 przedstawiający aparat telefoniczny z centralnie umieszczonym ekranem telewizora zamiast tarczy, na którym usytuowany jest wykonany dużymi drukowanymi literami napis AUDIO TELE. Znak ten zastrzeżony jest w kolorach: szary, niebieski, błękitny.

Porównywane znaki towarowe składają się ze słów: TELEAUDIO i AUDIOTELE, które stanowią kombinację dwóch identycznych członów mających określone znaczenie. Zdaniem organu użycie w porównywanych znakach tych członów jedynie w zmienionej kolejności nie różnicuje tych znaków w warstwie słownej w takim stopniu, aby wyeliminować niebezpieczeństwo wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia usług. Sporny znak towarowy TELEAUDIO oraz jeden ze znaków towarowych T.P. (znak słowno-graficzny AUDIO TELE R-101623) posiadają dodatkowo grafikę, która składa się z aparatu telefonicznego przedstawionego w różnej formie graficznej w obu znakach. W obu znakach zastosowano także inną kolorystykę.

W ocenie organu różnice pomiędzy znakami nie są wystarczające, aby wyeliminować podobieństwo pomiędzy porównywanymi znakami. Zasadnicze elementy tych znaków - słowa: TELEAUDIO i AUDIOTELE są myląco podobne. Zdaniem organu elementy graficzne znaków pełnią rolę drugoplanową, ponieważ będą postrzegane przez odbiorców jako elementy dekoracyjne, nie zaś jako najbardziej znaczące elementy identyfikujące źródło pochodzenia usług. Organ wskazał, iż przeciętny odbiorca skupi swoją uwagę na słowach TELEAUDIO i AUDIOTELE, gdyż przy ocenie podobieństwa znaków jako całości decydujące znaczenie odgrywają dominujące i zbieżne elementy znaków.

Zdaniem organu nieuzasadniony jest zarzut, iż prawo ochronne na sporny znak towarowy zostało udzielone z naruszeniem art. 8 pkt 2 u.z.t., w myśl którego niedopuszczalna jest rejestracja znaku naruszającego prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich. Zarzut ten oparty jest na twierdzeniu, że prawo ochronne na sporny znak towarowy zostało udzielone z naruszeniem praw majątkowych T.P. SA do graficznej formy znaku towarowego AUDIOTELE R-101622, który został wymyślony przez pracowników T.P.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę T. Sp. z o.o. w W. uznał, iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Zdaniem Sądu o fakcie, iż sprawa dotyczy towarów tego samego rodzaju świadczy okoliczność, iż oba znaki zostały przeznaczone do oznaczenia artykułów-towarów w klasie 38 i 41, tj. wypożyczania linii i/lub numerów telefonicznych, usług audiotexowych, organizowania konkursów rozrywkowych i edukacyjnych.

W ocenie Sądu użycie w porównywanych znakach tych członów jedynie w zmienionej kolejności nie różnicuje tych znaków w warstwie słownej w takim stopniu, aby wyeliminować niebezpieczeństwo wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia usług. Sporny znak towarowy TELEAUDIO oraz jeden ze znaków towarowych spółki wnoszącej sprzeciw - AUDIO TELE R-101623 posiadają dodatkowo grafikę, na którą składa się aparat telefoniczny przedstawiony w różnej formie graficznej w obu znakach. W obu znakach zastosowano także inną kolorystykę.

Porównując wykazy usług przeciwstawionych znaków, Sąd wskazał, iż można uznać, że usługi we wskazywanych klasach zawarte w wykazie przedmiotowego znaku są tego samego rodzaju co usługi uprawnionego ze znaków AUDIOTELE R-101622 oraz AUDIO TELE R-101623 gdyż mają identyczne zastosowanie do bardzo specyficznego celu.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Urząd Patentowy RP dokonał w sposób prawidłowy analizy podobieństwa przedmiotowego znaku TELAUDIO R-143563 i przeciwstawionych znaków AUDIOTELE. Oba znaki w ocenie Sądu należy porównać, mając na uwadze podobieństwo ich warstwy słownej, fonetycznej i znaczeniowej.

Sąd I instancji uznał, iż przedmiotowa sprawa dotyczy łudzącego podobieństwa oznaczeń w płaszczyźnie fonetycznej, graficznej i znaczeniowej. W ocenie Sądu okoliczności te mają wpływ na niebezpieczeństwo konfuzji wyżej omówionych znaków.

Sąd podkreślił również, iż Urząd Patentowy dokonał analizy znaku w całości, oraz słusznie przedstawił pogląd odnośnie ewentualnych cech, mogących wpłynąć na odróżnienie jednego znaku od drugiego.

W odniesieniu do przesłanki zaistnienia ryzyka podobieństwa znaku kwalifikowanego takiego, które może odbiorcę wprowadzić w błąd co do pochodzenia usług w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego, Sąd I instancji uznał, iż oferowane usługi należą do tak zwanych usług masowych. Korzysta z nich szeroki krąg odbiorców w różnym przedziale wiekowym. Sąd wskazał, iż przeciętny nabywca tego rodzaju usługi, z uwagi na ich powszechny charakter nie będzie w sposób dokładny analizował oferty i może dojść do przekonania, że oferowany produkt to nowa bądź licencyjna wersja produktu.

W ocenie Sądu zaskarżona decyzja nie narusza również art. 7 i 77 § 1 kpa, a także art. 107 § 3 kpa. Urząd Patentowy w sposób prawidłowy zgromadził i ocenił materiał dowodowy zebrany w sprawie, a także dokonał prawidłowego uzasadnienia swojej decyzji zgodnie z dyspozycją art. 107 § 3 kpa. Przedstawiając sposób badania przeciwstawionych znaków we wszystkich płaszczyznach Urząd Patentowy wskazał, że przeciętny odbiorca może pomylić znaki i ofertę wychodzącą od różnych dostawców, a przeprowadzona analiza i ocena podobieństwa przeciwstawionych znaków była dokonana zgodnie z ustalona praktyką z uwzględnieniem wszystkich koniecznych elementów tejże oceny, która to znalazła swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W skardze kasacyjnej T. Sp. z o.o. zaskarżyła powyższy wyrok w całości, zarzucając:

1) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), tj. naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez :

- zaakceptowanie błędnych ustaleń faktycznych organu co do niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd, polegających na pominięciu analizy podobieństwa w warstwie znaczeniowej;

- zaakceptowanie błędnych ustaleń faktycznych co do podobieństwa znaków, polegających na porównaniu znaków bez rozdzielenia czy porównywane są: znak słowny oraz znak skarżącej, czy znak słowno-graficzny i znak skarżącej; w konsekwencji niezgodne z rzeczywistością przyjęcie, że w porównywanych znakach elementem odróżniającym i dominującym są odpowiednie słowa AUDIOTELE i TELEAUDIO,

- pominięcie zarzutu skarżącej dotyczącego błędnej wykładni art. 255 ust 4 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 117 ze zm.) p.w.p. i w konsekwencji podtrzymanie błędnego stanowiska organu, że przepis ten uniemożliwia dokonanie oceny zdolności odróżniającej terminu AUDIOTELE.

2) naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) poprzez błędną wykładnię art. 9 ust. 1 u.z.t. w związku z art. 315 § 3 p.w.p. i przyjęcie, że o podobieństwie znaków decydują dominujące i zbieżne elementy, a bez znaczenia pozostaje siła odróżniająca tych elementów.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, iż błędne orzeczenie Sądu I instancji jest skutkiem zarówno niewłaściwej analizy stanu faktycznego i błędnych ustaleń co do odróżniającego charakteru elementów słownych porównywanych znaków. Jednocześnie skarżąca stoi na stanowisku, że dokonując oceny stanu faktycznego sąd błędnie zinterpretował przepisy prawa materialnego w szczególności w sposób sprzeczny z zasadami wypracowanymi w orzecznictwie sądów wspólnotowych, a potwierdzanych w orzecznictwie i doktrynie polskiej.

Skarżąca wskazała, iż w celu dokonania kompleksowego badania podobieństwa znaków należało dokonać analizy na 3 płaszczyznach: graficznej, słownej i znaczeniowej. Zaś przeprowadzenie badania wyłącznie na jednej płaszczyźnie stanowi istotny błąd oceny podobieństwa.

Zdaniem skarżącej płaszczyzna znaczeniowa znaku TELEAUDIO wyraźnie odróżnia się od znaków przeciwstawionych. W warstwie znaczeniowej AUDIOTELE oznacza usługę polegającą na organizowaniu telewizyjnych konkursów audiotekstowych

W ocenie skarżącej w warstwie znaczeniowej słowo AUDIOTELE pozostaje bez znaczenia dla oceny podobieństwa, zatem przy porównaniu znaku słownego TVP do znaku TELEAUIDIO należało stwierdzić brak podobieństwa w warstwie znaczeniowej. Zdaniem skarżącej w znakach słowno-graficznych nawiązanie do elementu graficznego w postaci telefonu należy uznać za wskazujące na rodzaj świadczonych usług i wykorzystywanie telefonu przy korzystaniu z nich.

Skarżąca wskazała, iż prawidłowe przeprowadzenie analizy podobieństwa uwzględniające warstwę znaczeniową oznaczeń prowadzi do jednoznacznej konkluzji o braku podobieństwa pomiędzy znakami w stopniu, który mógłby powodować wprowadzenie w błąd.

Zdaniem skarżącej, Urząd Patentowy twierdząc, iż jest związany granicami sprzeciwu i podstawą wskazaną przez uczestnika postępowania faktycznie zaniechał ustalenia pełnego rzeczywistego stany faktycznego sprawy. W ocenie skarżącej warunkiem koniecznym właściwej oceny podobieństwa porównywanych znaków jest ustalenie rzeczywistej mocy odróżniającej poszczególnych elementów znaku, zaś decyzja o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy nie jest przeszkodą do badania jego zdolności odróżniającej, w przypadku gdy stanowi on również element znaku porównywanego na podstawie art. 9 ust 1 p.w.p.

Dodatkowo strona wskazała, iż prawomocna decyzja o oddaleniu wniosku o unieważnienie danego znaku nie stanowi przeszkody do badania jego zdolności odróżniającej, gdy stanowi on element innego znaku. Tak więc brak przeprowadzenia oceny zdolności odróżniającej znaku "audiotele" uniemożliwia prawidłową ocenę podobieństwa między porównywanymi znakami, a tym samym stanowi istotne naruszenie procedury.

Skarżąca podniosła, iż termin AUDIOTELE w dacie zgłoszenia znaku TELEAUDIO stanowił nazwę rodzajową, zaś umieszczenie terminu w słownikach lub encyklopediach w ocenie strony stanowi jednoznaczny dowód przekształcenia się znaku w nazwę rodzajową towaru lub usługi.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnik postępowania - T.P. SA wniosła o jej oddalenie.

W piśmie z dnia 20 listopada 2006 r. T. Sp. z o.o. ustosunkowała się do stanowiska wyrażonego w odpowiedzi na skargę kasacyjną wskazując, iż uczestnik postępowania przyznał rację skarżącej, iż ocenę podobieństwa znaków należy dokonywać w oparciu o elementy odróżniające tych znaków. Skarżąca wskazała, iż badanie elementów odróżniających zostało przeprowadzone przez organ administracji oraz Sąd I instancji tylko w odniesieniu do elementów dominujących, co jest sprzeczne w ocenie skarżącej z zasadami badania podobieństwa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Strona skarżąca kwestionuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, opierając się na dwóch podstawach określonych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., tj. naruszeniu prawa materialnego przez błędną wykładnię i naruszeniu przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t. "podobieństwo" znaków towarowych jest zarówno kategorią faktyczną, jak i prawną (por. wyrok NSA z dnia 11 maja 2005 r., sygn. akt II GSK 36/05, LEX nr 166070). Taki specyficzny stan prawny jest przesłanką uzasadniającą łączne odniesienie się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania oraz prawa materialnego, które wiążą się z tym zagadnieniem. Autor skargi kasacyjnej prezentuje pogląd, że błędne orzeczenie Sądu I instancji jest skutkiem niewłaściwej analizy stanu faktycznego i błędnych ustaleń co do odróżniającego charakteru elementów słownych porównywalnych znaków. Jednocześnie stoi na stanowisku, że Sąd I instancji dokonując oceny stanu faktycznego błędnie zinterpretował przepisy prawa materialnego.

Zdaniem strony skarżącej powyższe uchybienia Sądu I instancji wynikają z braku analizy podobieństwa znaków na trzech płaszczyznach: graficznej, fonetycznej oraz znaczeniowej. Jednocześnie strona skarżąca podkreśla, że płaszczyzna znaczeniowa jej znaku wyraźnie go odróżnia od znaków przeciwstawionych.

Naczelny Sąd Administracyjny powyższego poglądu nie podziela, mimo iż Sąd I instancji dokonując oceny porównywalnych znaków w warstwie znaczeniowej ograniczył się do stwierdzenia, iż porównywalne znaki składają się ze słów: TELEAUDIO i AUDIOTELE, które stanowią kombinację dwóch identycznych członów, mających określone znaczenie.

Nie można bowiem podzielić zarzutu, iż warstwa znaczeniowa ma istotny wpływ na ocenę porównywalnych znaków, skoro znak skarżącej AUDIOTELE oznacza konkurs dla widzów telewizyjnych, polegający na wskazaniu właściwej odpowiedzi spośród kilku podanych, a znak przeciwstawny TELEAUDIO nie ma bliżej określonego znaczenia. To właśnie brak określonego (odrębnego) znaczenia dla znaku TELEAUDIO może powodować, iż temu znakowi będzie przypisywane w powszechnym odbiorze znaczenie właściwe dla znaku AUDIOTELE z uwagi na to, iż te znaki stanowią kombinację dwóch identycznych członów ("zamienionych" sylab).

Jeżeli chodzi o ocenę porównywalnych znaków w warstwie dźwiękowej (fonetycznej), to strona skarżąca w skardze kasacyjnej sama przyznaje, iż w tej warstwie istnieje pewne podobieństwo, a jedynie uważa, że podobieństwo to dotyczy terminu pozbawionego charakteru odróżniającego.

Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, Sąd I instancji dokonał całościowej oceny podobieństwa przeciwstawionych znaków towarowych, a przy ocenie tej nie naruszył art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t.

Wojewódzki Sąd Administracyjny trafnie przy tym podkreślił, że podobieństwo znaków ocenia się według cech wspólnych, a nie według różnic. Zatem różnice nie wykluczają podobieństwa znaków. Gdy różnice są dominujące – ryzyko pomyłki jest mało prawdopodobne, a zatem podobieństwo w rozumieniu ustawy nie zachodzi. Gdy dominują cechy wspólne, to choć różnice istnieją kupujący może być wprowadzony w błąd. Sprawdzenie podobieństwa powinno więc prowadzić do obiektywnego podobieństwa i różnic, a ich sumę należy odnieść do przeciętnej uwagi rozsądnego kupującego (por. U. Promińska – Naruszenia praw na dobrach niematerialnych, PIRzP, 2001, s. 95 i literatura tam przytoczona).

Dokonując oceny podobieństw w porównywalnych znakach w zakresie elementów graficznych i gam kolorystycznych, Sąd I instancji trafnie skoncentrował się na podobieństwach w tych elementach, a mniejsze znaczenie przypisał występującym różnicom.

Ma to istotne znaczenie, gdyż – jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie – w przypadku znaków słowno-graficznych decydujące znaczenie ma ogólny obraz znaku, a nie jego składowe elementy. Na ogólny obraz przeciwstawionych znaków składają się przede wszystkim aparat telefoniczny (jako środek do świadczenia usług polegających na organizowaniu telekonkursów) oraz słowa AUDIOTELE i TELEAUDIO, które miały być kojarzone z tą właśnie usługą.

Nie wymaga zaś bliższych rozważań kwestia, iż niedozwolone jest podobieństwo znaków w takim stopniu, który w zwykłych warunkach obrotu może wprowadzać odbiorcę w błąd. Ryzyko konfuzji ocenia się z punktu widzenia odbiorcy towaru średnio rozważnego, dokonującego przy kupnie elementarnej ostrożności, który nie ma w tym samym czasie dwóch znaków przed oczyma. Jest to zasada powszechnie wypowiadana zarówno w literaturze, jak i przez sądy.

W końcu należy podzielić zarzut skargi kasacyjnej, iż Sąd I instancji w swoich rozważaniach nie ustosunkował się do zarzutu skargi, iż część słowna znaków AUDIOTELE jest nazwą rodzajową, a zatem nie powinna być przez Urząd Patentowy brana pod uwagę przy ocenie podobieństwa spornych znaków. To uchybienie Sądu nie miało jednak istotnego wpływu na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), gdyż nawet gdyby podzielić pogląd skargi, iż słowu AUDIOTELE użytemu w tych znakach nie można przypisać znamion odróżniających, to przecież znak słowno-graficzny AUDIOTELE nie składał się wyłącznie z tego spornego określenia.

W konsekwencji – o czym już była mowa na wstępie niniejszych rozważań – Sąd I instancji trafnie ocenił podobieństwo znaków w ich integralnej całości. Zauważyć przy tym należy, iż również w orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, iż przedmiotem oceny prawnej dokonanej na podstawie art. 7 oraz art. 9 ust. 1 pkt 1 i 2 u.z.t. jest określony znak słowno-graficzny jako integralna całość, a nie wyłącznie jedno ze słów, które stanowi tylko jeden z jego elementów (por. wyrok SN z dnia 11 marca 1999 r., III RN 136/98 – OSN, 2000/1/2).

Z przytoczonych powodów Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w wyroku na mocy art. 184 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt