drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480 658, Planowanie przestrzenne, Inne, umorzono postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania do wydania aktu lub podjecia czynności
stwierdzono że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, II SAB/Kr 146/16 - Wyrok WSA w Krakowie z 2017-01-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Kr 146/16 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2017-01-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-08-19
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Andrzej Irla /przewodniczący/
Krystyna Daniel /sprawozdawca/
Mirosław Bator
Symbol z opisem
6480
658
Hasła tematyczne
Planowanie przestrzenne
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
umorzono postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania do wydania aktu lub podjecia czynności
stwierdzono że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 352 art. 21
Ustawa z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego
Dz.U. 2015 poz 2058 art.1,4,6,7,14,16
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie: WSA Mirosław Bator WSA Krystyna Daniel (spr.) Protokolant: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi M.H. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. umarza postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania Burmistrza Miasta i Gminy S. do wydania aktu lub dokonania czynności; II. stwierdza, że bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Burmistrza Miasta i Gminy S. na rzecz skarżącego M.H. kwotę 100,00 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

M.H. redaktor naczelny portalu internetowego "[...]" wniósł do Burmistrza Miasta i Gminy S. w dniu 16 lipca 2016r. wniosek o udzielenie informacji publicznej poprzez przesłanie skanów umów dotyczących obsługi prawne świadczonej na rzecz Urzędu Miasta i Gminy S.

Organ, w odpowiedzi na powyższe, pismem z 28 lipca 2016r. wezwał wnioskodawcę na zasadzie art. 21 ust. 6 w zw. z art. 21 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 lutego 2016r. o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. z 2016r. poz. 352) do uzupełnienia wniosku z 18 lipca 2016r. poprzez podanie nazwy podmiotu zobowiązanego, informacji o wnioskodawcy, wskazanie informacji sektora publicznego, która będzie ponownie wykorzystana, wskazanie celu ponownego wykorzystania, formy przygotowania informacji sektora publicznego, sposobu przekazania informacji sektora publicznego, wskazanie okresu przez który podmiot zobowiązany będzie umożliwiał ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego w sposób stały i bezpośredni w czasie rzeczywistym, podpisanie wniosku w formie papierowej lub w formie elektronicznej. Wezwanie zawierało pouczenie, że nieuzupełnienie wniosku w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania skutkuje pozostawieniem wniosku bez rozpoznania (art. 21 ust. 6 ustawy). Do dnia wniesienia odpowiedzi na skargę wniosek nie został uzupełniony.

M.H. w kolejnych dwóch pismach z 1 sierpnia 2016 r. zawarł polemikę z stanowiskiem organu jednakże nie uzupełnił braków wniosku z 16 lipca 2016 r. W odpowiedzi na przedmiotowe pisma organ w dniu 1 sierpnia 2016 r. i 3 sierpnia 2016 r. poinformował skarżącego, że podtrzymuje swoje stanowisko zawarte w piśmie z 28 lipca 2016r.

M.H. w dniu 19 sierpnia 2016r. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w postaci umów dotyczących obsługi prawnej świadczonej na rzecz Urzędu Miasta i Gminy S. wnosząc o zobowiązanie organu do dokonania czynności w zakresie udostępniania informacji publicznej zgodnie z treścią wniosku z 16 lipca 2016r.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że prawo do uzyskania informacji o działalności organów władzy publicznej wynika z art. 61 konstytucji RP. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów jednostek samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalni lub majątkiem Skarbu Państwa. Uzyskiwanie informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów. Ograniczenie tego prawa, może nastąpić wyłącznie ze względu na określoną w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa.

Podał, że prawo do informacji publicznej jest częścią praw i wolności wynikających z art. 54 ust. 1 Konstytucji RP. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe. Powołując się na orzecznictwo sądowe podał, że odmowa udzielenia informacji publicznej może nastąpić jedynie ze względu na ochronę tajemnicy państwowej i służbowej oraz innej tajemnicy chronionej ustawą. Z kolei prasa zgodnie z Konstytucją RP korzysta z wolności wypowiedzi i urzeczywistnia prawa obywateli do rzetelnej informacji, jawności życia publicznego i kontroli oraz krytyki społecznej.

W odpowiedzi na skargę na bezczynność Burmistrz Miasta i Gminy S. wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

W ocenie organu istota sporu sprowadza się do kwestii, czy wniosek M.H. z 16 lipca 2016 r. dotyczył ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego.

Organ wskazał, że zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z 25 lutego 2016r. o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego przez ponowne wykorzystywanie należy rozumieć wykorzystywanie przez osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "użytkownikami", informacji sektora publicznego, w celach komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona.

Organ stanowczo podkreślił, że nie odmówił udostępnienia żądanej przez skarżącego informacji, nie utrudniał jej uzyskania, jedynie działając zgodnie z dyspozycją art. 21 ust. 3 cyt. wyżej ustawy wezwał M.H. do uzupełnienia braków wniosku.

Wskazał przy tym, że ustawa o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego nie stwarza przedstawicielom prasy pozycji uprzywilejowanej w stosunku do pozostałych podmiotów (użytkowników). Z przepisów prawa nie wynika żadne szczególne uprawnienie prasy do uzyskiwania informacji publicznej na szczególnych warunkach, z pominięciem wymogów formalnych ustanowionych w ustawach. W szczególności prawo takie może być wywodzone z unormowań ustawy z 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe.

Reasumując podniósł, że biorąc pod uwagę fakt, że skarżący nie dopełnił wymogu wynikającego z art. 21 ust. 3 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego należało, zgodnie z art. 21 ust. 6 cyt. ustawy, pozostawić wniosek bez rozpoznania. Zdaniem organu w tym stanie faktycznym i prawnym nie może być mowy o bezczynności organu w udostępnieniu informacji publicznej.

Organ Podniósł, że pierwotny publiczny cel sporządzenia wnioskowanych umów to zapewnienie obsługi prawnej Urzędu Miasta i Gminy S. oraz organów gminy, natomiast wnioskodawca działający jako Redaktor Naczelny portalu "[...] wykorzystuje informację publiczną w celu publikacji w prowadzonym przez siebie portalu.

Dodał, że ustawa o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego nie stwarza przedstawicielom prasy pozycji uprzywilejowanej w stosunku do stałych podmiotów (użytkowników). Z przepisów prawa nie wynika żadne szczególne uprawnienie prasy do uzyskiwania informacji publicznej na szczególnych warunkach, z pominięciem wymogów formalnych ustanowionych w ustawach. W szczególności prawo takie może być wywodzone z unormowań ustawy z 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe. Ogólny zapis art. 1 Prawa prasowego, iż prasa, zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, korzysta z wolności wypowiedzi i urzeczywistnienia prawo obywateli do ich rzetelnego ratowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej, nie stanowi podstawy do żądania poprzekazywania informacji publicznej na zasadach odmiennych od innych podmiotów.

Na rozprawie w dniu 16 stycznia 2017 r. pełnomocnik organu złożył do akt sadowych sprawy kopie decyzji Burmistrza Miasta i Gminy S. z 5 grudnia 2016 r. znak: [...] , która organ odmówił udzielenia M.H. żądanej we wniosku z 16 lipca 2016 r. informacji publicznej w przedmiocie udostępnienia skanów umów dotyczących obsługi prawnej świadczonej na rzecz urzędu Miasta i Gminy S. Pełnomocnik organu wniósł o umorzenie postępowania sądowego w zakresie bezczynności

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. z 2014 r., póz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności publicznej, pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2012r, póz. 270 ze zm., zwanej dalej w skrócie p.p.s.a.) obejmuje również bezczynność organów.

Skarga jest zasadna

W literaturze przyjmuje się, iż z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (T. Woś, H. Krysiak - Molczyk i M. Romańska. Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wyd. "Lexis - Nexis", Warszawa 2005, str. 86). Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu, mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. "Lexis - Nexis", Warszawa 2006, str. 37). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 52 § 1 p.p.s.a. warunkiem dopuszczalności skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego jest wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed właściwym organem administracji publicznej, przy czym dotyczy to także skargi na bezczynność organu, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Wyjątkiem jest skarga na bezczynność organu, której przedmiotem jest dostęp do informacji publicznej, gdyż przyjmuje się, iż jej złożenie nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Brak jest bowiem podstaw do występowania z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa oraz wykazywania, że złożone zostało zażalenie na bezczynność organu w trybie, o którym mowa w art. 37 § 1 k.p.a. (por. wyrok z 17. 05. 2016, sygn. akt IV SAB/WR 69/16; wyrok z 17.11. 2016 sygn. akt II SAB/Kr 140/16)

Zgodnie z treścią art. 149 p.p.s.a. Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4 a:

zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku

wynikających z przepisów prawa;

stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia

postępowania.

§ 1a. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

§ 1b Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2, może ponadto orzec o istnieniu lub nieistnieniu uprawnienia lub obowiązku, jeżeli pozwala na to charakter sprawy oraz niebudzące uzasadnionych wątpliwości okoliczności jej stanu faktycznego i prawnego.

§ 2 Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6.

Przedmiotem wniosku złożonego przez M.H. jest udzielenie informacji publicznej poprzez przesłanie skanów umów dotyczących obsługi prawne świadczonej na rzecz Urzędu Miasta i Gminy S, natomiast przedmiotem skargi jest bezczynność w zakresie udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej na podstawie ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, (Dz.U. 2015, póz. 2058, dalej w skrócie u.d.i.p.).

Podnieść należy, że przepis art. 7 u.d.i.p., który reguluje sposoby udostępnienia informacji publicznej dopuszcza udzielanie informacji na wniosek, z kolei art. 10 u.d.i.p. precyzuje wnioskowy tryb udzielania informacji publicznej stanowiąc, że informacja publiczna, która nie została udostępniona w BIP lub centralnym repozytorium jest udostępniana na wniosek (ust.1). Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, a więc w formie czynności materialnotechnicznej. Forma odmowy udostępnienia informacji publicznej została uregulowana w art. 14 ust. 1, natomiast w treści art. 16 u.d.i.p. wskazano, że odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następuje w drodze decyzji (ust. 1). Do decyzji, o której mowa w ust. 1 stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (ust. 2).

Z przytoczonych przepisów u.d.i.p. wynika zatem, że rozpoznanie wniosku o udzielenie informacji publicznej i udzielenie żądanej informacji następuje w formie czynności materialno-technicznej, natomiast odmowa jej udzielenia następuje w drodze decyzji. Co do zasady ustalony został 14 - dniowy termin dla rozpoznania wniosku o udzielenie informacji publicznej. Dla porządku należy wskazać, że zgodnie z art. 3 a ustawy z 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. 1984, nr 5, póz. 24 z późn. zm), ww. przepisy dotyczące udzielania informacji publicznej z ustawy o dostępie do informacji publicznej stosuje się także w zakresie prawa dostępu prasy do również informacji publicznej.

Zgodnie godnie z art. 6 ust 1 pkt 4 lit. a ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających. W orzecznictwie przyjmuje się, że przez informację publiczną należy rozumieć każdą wiadomość wytworzoną lub odnoszącą się do władz publicznych, a także do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informację publiczną stanowią zatem dokumenty bezpośrednio wytworzone przez organ oraz niepochodzące wprost od organu, wykorzystywane przy realizacji przewidzianych prawem zadań (por. wyrok NSA z 28 lutego 2013 r. sygn. akt l OSK 2904/12). Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. podmiotami zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej są w szczególności organy władzy publicznej.

Odnosząc powyższe do okoliczności przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że Burmistrz Miasta i Gminy S. jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., a zatem był zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej na wniosek skarżącego, jeżeli znajdowała się ona w jego dyspozycji. Nie budzi wątpliwości, że żądana informacja w przedmiocie umów prawnych dotyczących świadczonej na rzecz urzędu Miasta i Gminy S. pomocy prawnej stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 i art. 6 u.d.i.p.

Mając na uwadze, że w rozpoznawanej sprawie wniosek skarżącego z 16 lipca 2016 r. o udzielenie ww. informacji publicznej wpłynął do organu w dniu 18 lipca 2016 r. natomiast decyzja odmawiająca udzielenia informacji została wydana w dniu 2 grudnia 2016 r. tj. już po wniesieniu skargi przez skarżącego, co miało miejsce w dniu 3 sierpnia 2016 r. - w ocenie Sądu przyjąć należy, że organ pozostawał w bezczynności w okresie do dnia wydania ww. decyzji tj. do 2 grudnia 2016 r. Należy podkreślić, że w rozpoznawanej sprawie Sąd nie ocenia prawidłowości samej decyzji wydanej przez Burmistrza Miasta i Gminy S . , a jedynie rozpoznaje sprawę w e bezczynności ww. organu i bezczynność tą stwierdza. Ze względu na fakt, iż w dacie orzekania przez Sąd organ nie pozostawał już w stanie bezczynność, ponieważ wniosek skarżącego został ostatecznie rozpoznany - zachodzą podstawy do umorzenia postępowania sądowoadministracyjnego w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do wydania aktu lub podjęcia czynności ze względu na bezprzedmiotowość orzekania. Nie można bowiem zobowiązać organu do udzielenia informacji publicznej, gdy w momencie orzekania przez sąd informacja taka została już udzielona, nawet jeśli przekroczony został przez organ termin przewidziany do jej udzielenia. Z tych przyczyn postępowanie sądowe w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do podjęcia czynność jest bezprzedmiotowe i podlegało umorzeniu przez zastosowanie przepisu art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.

Zgodnie z przepisem art. 149 § 1 a p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy jednocześnie stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W sytuacji gdy p.p.s.a. nie wskazuje przesłanek stwierdzenie czy bezczynność organu miała charakter rażący czy też nie miała takiego charakteru, oceny takiej dokonuje Sąd w uwzględnieniu okoliczności rozpoznawanej sprawy. Dokonując takiej oceny należy stwierdzić, że w ocenie Sądu bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. nie miała rażącego charakteru. W orzecznictwie akcentuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Naruszenie kwalifikowane jako rażące, musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego po prostu jako naruszenie, bądź zwykłe naruszenie. Podkreśla się także, iż dla uznania rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez organ ustawowych obowiązków, czyli także terminów załatwienia sprawy. Wspomniane przekroczenie musi więc być znaczne, nacechowane złą wolą podmiotu zobowiązanego; rażące opóźnienie w podejmowanych przez organ czynnościach ma być oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia (wyrok NSA z 21 czerwca 2012 r. sygn. akt l OSK 675/12). W rozpoznawanej sprawie bezczynność miała co prawda miejsce gdyż od złożenia wniosku przez skarżącego o udzielenie informacji publicznej do wniesienia przez niego skargi na bezczynność organu, Burmistrz M. i Gminy S. błędnie - w ocenie Sądu - uznał, iż nie ma obowiązku udostępnienia żądanych przez skarżącego informacji, związku z nieudzieleniem przez niego odpowiedzi na wezwanie o podanie danych wymaganych zgodnie z przepisem art. 21 ustawy z 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego (Dz.U. z 2016 r. póz. 352), tym niemniej organowi nie można zarzucić rażącego naruszenia prawa. Zważyć bowiem trzeba na trudności interpretacyjne związane z rozgraniczeniem prawa do informacji publicznej i prawa do ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego. Nie podejmując szczegółowych rozważań dotyczących obu trybów udzielania informacji trzeba jednak wskazać, że przepisy ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego nie naruszają prawa dostępu do informacji publicznej ani wolności jej rozpowszechniania. Podmiot zobowiązany do jej udzielenia nie może pozbawić wnioskodawcy prawa dostępu do informacji publicznej, samodzielnie ustalając, że wniosek dotyczy ponownego wykorzystywania informacji publicznej (i pozostawiając go bez rozpoznania w konsekwencji niespełnienia warunków formalnych wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego) - o ile taka okoliczność, a więc fakt celu ponownego jej wykorzystania, nie wynika wprost z treści wniosku. Na wnioskodawcy ciąży też ewentualna odpowiedzialność związana z wykorzystywaniem informacji publicznej niezgodnie z przepisami u.d.i.p. Wobec powyższego, Burmistrz Miasta i Gminy zobligowany był rozpoznać wniosek M.H. , który zgodnie z ujawnionym stanowiskiem skarżącego stanowił wniosek o udzielenie informacji publicznej w trybie u.d.i.p. Nadto należy mieć na uwadze, że istotny wpływ na wybór trybu udostępnienia informacji publicznej ma charakter informacji publicznej, która jest przedmiotem wniosku oraz ocena, dla jakiego pierwotnego celu publicznego dana informacja publiczna została wytworzona. Do dokonania tej oceny zobowiązany jest organ udostępniający informację (por. wyrok NSA z 26 września 2013 r. sygn. akt l OSK 404/14, publ. CBOSA). Na marginesie należy zaznaczyć, że jeśli celem wykorzystania informacji jest potrzeba wykorzystania tej informacji w pracy dziennikarskiej (co w przypadku tej sprawy nie wynikało z wniosku, a nadto na rozprawie skarżący wyjaśnił, iż występując do organu i składając skargę działał jako osoba fizyczna prowadząca portal internetowy) - nie oznacza to automatycznie, że chodzić będzie o jej wykorzystanie w celach innych niż pierwotny publiczny cel, do którego została wytworzona. Wskazać należy, iż każdy dostęp do jakiegokolwiek dokumentu urzędowego czy udzielenie informacji na wniosek jest wykorzystaniem w innym celu niż ten, do którego dokument czy informacja zostały pierwotnie przeznaczone (por. M. Jaśkowska, Jakość i spójność rozwiązań prawnych w świetle nowelizacji ustawy o dostępie do informacji publicznej, w: Kryzys prawa administracyjnego, pod red. D.R. Kijewskiego, P.J. Suwają, t. l, Warszawa 2013). Natomiast w art. 2 ust. 2 Ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego nacisk jest przez ustawodawcę położony na pojęcie "celów komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona, a nie w ogóle inny cel. Zaaprobowanie stanowiska organu oznaczałoby, że w istocie to pojęcie prawa do informacji publicznej stałoby się puste. Każde bowiem udostępnienie informacji publicznej stanowiłoby zarazem jej udostępnienie w celu ponownego wykorzystania (por. wyrok NSA z 19 czerwca 2015r. l OSK 1332/14).

Konkludując, Burmistrz M. i Gm. S. , pozostawał w bezczynności do dnia 2 grudnia 2016 r. tj. do dnia gdy wydał na podstawie art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p. , przy czym z uwagi na powyższe bezczynność ta nie była rażąca.

W tej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie orzekł na podstawie art. 161 par. 1 pkt 3 w zw. z 149 pa. 1 pkt 3. p.p.s.a. jak w punkcie l sentencji.

W punkcie II sentencji Sąd stwierdził, ze bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

O kosztach orzeczono jak w punkcie II sentencji na podstawie art. 200 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt