drukuj    zapisz    Powrót do listy

6181 Zajęcie nieruchomości i wejście na nieruchomość, w tym pod autostradę, Administracyjne postępowanie, Wojewoda, Uchylono decyzję I i II instancji, II SA/Bk 309/15 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2015-06-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Bk 309/15 - Wyrok WSA w Białymstoku

Data orzeczenia
2015-06-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-04-30
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Sędziowie
Danuta Tryniszewska-Bytys /przewodniczący/
Elżbieta Trykoszko /sprawozdawca/
Marek Leszczyński
Symbol z opisem
6181 Zajęcie nieruchomości i wejście na nieruchomość, w tym pod autostradę
Hasła tematyczne
Administracyjne postępowanie
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 poz 267 art. 220
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Tezy

Od dnia 17 czerwca 2010 r. (nadania nowego brzmienia art. 220 Kodeksu postępowania administracyjnego) poszerzony został zakres czynności podejmowanych z urzędu przez organ prowadzący administracyjne postępowanie. Od tej daty organ samodzielnie powinien zadbać nie tylko o uzyskanie i zabezpieczenie w aktach prowadzonego postępowania określonego potwierdzenia faktów będących w jego posiadaniu (w jego rejestrach), ale także faktów będących w posiadaniu innych podmiotów realizujących zadania publiczne, do których ma dostęp przy wykorzystaniu technik elektronicznych.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński,, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi P. SA w L. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania decyzji ograniczającej sposób korzystania z nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...]. 2. stwierdza, że wymienione decyzje nie mogą być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od Wojewody P. na rzecz P. SA w L. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2015 r. znak [...], wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta B. przez Dyrektora Departamentu Skarbu Urzędu Miejskiego w B., odmówiono inwestorowi P. S.A. w L. (dalej jako Spółka) wydania decyzji zezwalającej na wejście w teren dla przeprowadzenia inwestycji celu publicznego (budowa kontenerowej stacji transformatorowej [...] kV, sieci energetycznej średniego napięcia 15 kV oraz sieci energetycznej niskiego napięcia 0,4 kV), na działce nr [...] o powierzchni 1,2240 ha, położonej w B. przy ul. [...], w obrębie ewidencyjnym [...] D., która to działka stanowi własność L. P. Tą samą decyzją odmówiono również udzielenia zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości po wydaniu decyzji. W podstawie prawnej rozstrzygnięcia wskazano art. 124 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 518 z późn. zm.), dalej jako u.g.n.

Organ wyjaśnił, że dokumentacja przedłożona przez wnioskodawcę nie była kompletna, a tym samym uniemożliwiała organowi przeanalizowanie wniosku. Co prawda do wniosku wszczynającego postępowanie załączono plik dokumentów (które organ szczegółowo wymienił), zaś wnioskodawca został dodatkowo wezwany do usunięcia w zakreślonym terminie jego braków oraz do przedłożenia oryginałów bądź potwierdzonych za zgodność z oryginałem kopii wymienionych w wezwaniu dokumentów, to jednakże braki nie zostały uzupełnione w pełnym zakresie. Zdaniem organu: nie przedłożono wraz z dokumentem pełnomocnictwa – dokumentu, z którego wynika upoważnienie osób wymienionych jako mocodawcy do udzielenia pełnomocnictwa (odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego aktualnego w dniu udzielenia pełnomocnictw); wnioskodawca określając zakres i sposób ograniczenia korzystania z działki odwołuje się do ustaleń decyzji lokalizacyjnej i opisuje to ograniczenie w sposób przybliżony, podczas gdy z uwagi na wywłaszczeniowy charakter decyzji wydawanej na podstawie art. 124 u.g.n. tak wniosek o jej wydanie jak i sama decyzja powinny precyzyjnie określać usytuowanie obiektu na działce budowlanej (tj. przebieg inwestycji przez nieruchomość jak i zakres uszczuplenia władztwa właściciela). Organ I instancji nie zgodził się również ze stanowiskiem wnioskodawcy, jakoby to organ miał z urzędu ustalać dane wynikające z księgi wieczystej czy zbioru dokumentów założonych dla nieruchomości objętej wnioskiem inwestora, a w konsekwencji ustalać też dane właściciela tej nieruchomości. Podkreślił, że ewidencje i księgi wieczyste prowadzą inne odpowiednie organy państwowe, a nie organ orzekający na podstawie art. 124 u.g.n. Opisane uchybienia, zdaniem Prezydenta, uniemożliwiały wydanie decyzji zgodnie z wnioskiem.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła Spółka będąca inwestorem. Wskazała, że organ dokonał błędnej oceny zgromadzonych dowodów oraz stanu prawnego sprawy, bowiem w sprawie zostały spełnione materialnoprawne podstawy wydania zezwolenia w trybie art. 124 u.g.n. Ustosunkowując się do poszczególnych zarzuconych uchybień wniosku wywiodła, że:

- do wniosku dołączono poświadczone za zgodność z oryginałem pełnomocnictwa, których wiarygodność nie była nigdy kwestionowana przez organ we wcześniej i później prowadzonych przed nim postępowaniach administracyjnych czy w trakcie zawierania umów cywilnoprawnych (np. w sprawie zakończonej decyzją z dnia [...] stycznia 2015 r. czy przy zawarciu umowy dnia [...] listopada 2014 r. Repertorium numer [...]). Zakwestionowanie tych pełnomocnictw w przedmiotowej sprawie nastąpiło zatem z naruszeniem zasady pogłębiania zaufania do organów administracji publicznej;

- przekazała organowi wszelkie informacje odnośnie zakresu planowanej inwestycji, jej przebiegu oraz obszaru, nadto w piśmie z dnia [...] sierpnia 2014 r. zwróciła się do organu z prośbą o sprecyzowanie wezwania dotyczącego tej materii, na którą to prośbę nie uzyskała odpowiedzi;

- organ miał obowiązek zebrania wyczerpującego materiału dowodowego oraz uwzględnienia treści art. 220 k.p.a. zobowiązującego go do korzystania z dostępnych ewidencji i rejestrów publicznych, jak i do korzystania z możliwości wymiany i uzyskania informacją drogą elektroniczną (powołała ustawę z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publicznej wskazując, że jednym z takich rejestrów publicznych jest m.in. Centralna Informacja Ksiąg Wieczystych).

W odwołaniu zwrócono również uwagę na przewlekłość postępowania, która sprawiła że od momentu wpłynięcia wniosku do chwili wydania decyzji minął okres siedmiu miesięcy.

Decyzją z dnia [...] marca 2015 r. znak [...] Wojewoda P. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Organ odwoławczy przedstawił przebieg postępowania oraz wskazał treść przepisów art. 124 ust. 1 oraz art. 6 pkt 2 u.g.n. podkreślając, że sporna inwestycja ma charakter publiczny, ograniczenie korzystania z nieruchomości na podstawie art. 124 u.g.n. ma charakter wyjątkowy (następuje tylko i wyłącznie wówczas, gdy brak jest zgody właściciela na udostępnienie nieruchomości i tylko po przeprowadzeniu bezskutecznych rokowań) oraz to, że konieczne jest precyzyjne wskazanie zakresu ograniczenia prawa własności orzekanego na podstawie art. 124 ust. 1 u.g.n. Następnie Wojewoda podkreślił, że inwestor był wzywany do uzupełnienia wniosku o następujące dokumenty i wyjaśnienia: precyzyjne i jednoznaczne wskazanie zakresu przeprowadzenia inwestycji na nieruchomości oraz opisu czynności i prac, które będą realizowane; wskazania dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości i stanu jej zagospodarowania; dołączenia odpisu księgi wieczystej albo oświadczenia przedstawiającego aktualny stan wpisów w księdze wieczystej założonej dla działki wraz ze wskazaniem numeru księgi wieczystej, ewentualnie zaświadczenia o stanie prawnym, jaki wynika ze zbioru dokumentów, a w razie braku powyższych dokumentów - zaświadczenia właściwego sądu stwierdzającego, że nieruchomość nie ma założonej księgi wieczystej lub że nie jest dla niej prowadzony zbiór dokumentów. W wezwaniu wskazano też, że wykazanie umocowania organu osoby prawnej do udzielenia pełnomocnictwa procesowego powinno nastąpić przedłożeniem odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego aktualnego w dniu udzielenia pełnomocnictwa.

Oceniając wywiązanie się przez inwestora z powyższego wezwania organ odwoławczy sformułował nieco odmienne wnioski niż organ I instancji. W jego ocenie, inwestor wywiązał się z obowiązku przedstawienia prawidłowego pełnomocnictwa do reprezentowania strony. Powołując się na art. 4 ust. 4aa ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1203 ze zm.) Wojewoda wskazał, że informacja o tym, kto jest upoważniony do działania w imieniu określonego podmiotu wynika z dokumentu urzędowego, jakim jest oryginał odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego lub jego uwierzytelniony odpis, ewentualnie wydruk komputerowy pobrany w oparciu o art. 4 ust. 4aa tej ustawy. Przywołując orzecznictwo NSA i SN wywiódł, że do wykazania, iż osoby działające jako organ osoby prawnej są uprawnione do udzielenia pełnomocnictwa procesowego nie jest konieczne, aby aktualny bądź zupełny odpis z KRS był sporządzony według stanu na dzień wystawienia dokumentu pełnomocnictwa procesowego. Nadto skoro dokument wykazujący umocowanie organu osoby prawnej stanowi element pełnomocnictwa procesowego, to pełnomocnik procesowy będący radcą prawnym lub adwokatem mogący sam uwierzytelnić odpis udzielonego mu pełnomocnictwa – może również uwierzytelnić treść dokumentu wykazującego umocowanie osób, które w imieniu osoby prawnej podpisały pełnomocnictwo.

Organ odwoławczy wskazał też, że w mimo wezwania inwestor nie przedstawił dokumentów potwierdzających prawo własności przedmiotowej nieruchomości, jednocześnie uznając iż brak wiedzy o dotychczasowym sposobie korzystania z niej nie wymaga szerszego wyjaśnienia. Nie sprecyzował również sposobu ograniczenia prawa własności. Stąd też zasadnie odmówiono wydania wnioskowanej decyzji.

Skargę na powyższą decyzję złożyła do sądu administracyjnego Spółka będąca inwestorem. Zarzuciła:

1. naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy:

a) art. 124 u.g.n. poprzez jego błędną wykładnię skutkującą uznaniem, iż w sprawie nie spełniła przesłanek formalnoprawnych do wydania decyzji na jego podstawie, podczas gdy przesłanki te zostały spełnione. Zarzuciła również pominięcie szczególnego charakteru tej normy, który uzasadnia odpowiednie (a nie wprost) stosowanie regulacji normujących podstawowy tryb wywłaszczania;

b) art. 116 u.g.n. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, bez uwzględnienia konieczności tylko odpowiedniego stosowania regulacji normujących podstawowy tryb wywłaszczania do trybu z art. 124 u.g.n.;

2. naruszenie przepisów postępowania, mianowicie:

a) rażące naruszenie art. 220 § 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji odmowę wydania decyzji w sprawie, podczas gdy przepis ten ma zastosowanie w stosunku do każdego podmiotu, od którego przepis prawa wymaga przedłożenia urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego;

b) art. 6 k.p.a. tj. zasady legalności poprzez wydanie decyzji sprzecznej z prawem;

c) art. 7 k.p.a. poprzez niepodjęcie przez organ wszelkich działań mających na celu dokładne wyjaśnienie sprawy i w konsekwencji błędne uznanie, że skarżąca nie spełniła przesłanek formalnoprawnych do wydania decyzji w trybie art. 124 u.g.n;

d) art. 8 k.p.a. tj. zasady zaufania obywateli do organów administracji poprzez wydanie decyzji sprzecznej z prawem.

Skarżąca wskazała, że organ nie może odmówić wydania decyzji, o której mowa w art. 124 ust. 1 u.g.n., jeżeli zostaną spełnione wszystkie warunki wymienione w jego ust. 1, 3 i 4, a ograniczenie ma nastąpić zgodnie z planem miejscowym lub jeśli go nie ma - z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Tym samym poza zgodą właściciela na udostępnienie nieruchomości, bezskutecznością podjętych rokowań i zgodnością inwestycji z planem miejscowym lub decyzją lokalizacyjną organ nie może formułować innych przesłanek wydania decyzji ograniczającej, co de facto w sprawie nastąpiło. Podkreśliła, jak w zarzucie, wyjątkowy charakter przepisu art. 124 u.g.n. i wynikające z tego konsekwencje, w tym m.in. to, że również i wymogi wynikające z art. 116 u.g.n. powinny zostać zweryfikowane i dostosowane do treści art. 124 u.g.n. (dotyczy to przede wszystkim wskazania dotychczasowego korzystania, czy stanu zagospodarowania). Za niezasadny uznała skarżąca zarzut nieprecyzyjnego wskazania zakresu planowanej inwestycji, jej przebiegu oraz obszaru, zwłaszcza że na jej prośbę o sprecyzowanie wezwania w tym zakresie organ nie odpowiedział.

Odnośnie naruszenia art. 220 § 1 k.p.a. skarżąca wywiodła, powołując ustawę z dnia 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 40, poz. 230), że organ powinien był skorzystać z dostępnych publicznych rejestrów (Centralnej Informacji Ksiąg Wieczystych oraz rejestrów geodezyjnych) oraz nie mógł żądać od niej informacji, które mogą być ustalone przez organ na podstawie wymiany informacji z innym podmiotem publicznym na zasadach określonych we wskazanych przepisach o informatyzacji (art. 16 tej ustawy). Jak wywiodła, powołując się na literaturę przedmiotu, nowelizacja dokonana ustawą z dnia 25 marca 2011 r. o ograniczeniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. nr 106, poz. 622 ze zm.) poszerzyła zakres podmiotowy art. 220 § 2 k.p.a. o "innych uczestników postępowania". Oznacza to, że każdy podmiot, od którego organ domaga się przedłożenia stosownego zaświadczenia albo oświadczenia na potwierdzenie określonych faktów lub stanu prawnego, ma prawo zażądać od organu wskazania przepisu prawa uzasadniającego to żądanie. Ze względu jednak, jak wskazała, na brak harmonizacji tego przepisu z pozostałymi - celowo wskazuje się na możliwość zastosowania wykładni korygującej i uznanie, że powinien on pozostawać w pełnej łączności treściowej z art. 217 § 2 pkt 1 k.p.a., tzn. że każdy podmiot, który na skutek domagania się od niego zaświadczenia przez jeden organ administracyjny wnosi stosowne żądanie do innego organu, będzie mógł się powołać na wskazany przepis prawny jako legitymujący to żądanie. A zatem przepis ten znajdzie zastosowanie do wymogu przedłożenia odpisu księgi wieczystej dla wywłaszczanej nieruchomości, który to wymóg sformułował organ w przedmiotowej sprawie, jak też do wymogu przedłożenia innych zażądanych od strony w sprawie dokumentów. Tym samym organ bezprawnie żądał przedłożenia dokumentów, wejście w posiadanie których mógł uzyskać na podstawie wskazanych rejestrów.

Rażącego naruszenia art. 6 k.p.a., 7 k.p.a. i art. 8 k.p.a. tj. zasady legalności działania organów i zasady zaufania obywateli do organów administracji skarżąca dopatruje się w tym, że organ I instancji odmówił wydania decyzji wobec niespełnienia obowiązku nałożonego faktycznie bez podstawy prawnej oraz nie dokonał prawidłowej subsumcji stanu faktycznego, konsekwencją czego było niesłuszne uznanie, że skarżąca nie spełniła wszelkich prawem przewidzianych przesłanek formalnoprawnych do wydania decyzji w trybie art. 124 u.g.n., a organ odwoławczy to stanowisko pierwszoinstancyjne zaakceptował. Naruszenie zaś art. 8 k.p.a. wynika z faktu, że organ I instancji nieprawidłowo zastosował przepisy i w konsekwencji bezpodstawnie odmówił wydania decyzji w trybie art. 124 u.g.n. pomimo spełnienia wszystkich przesłanek formalnoprawnych do jej wydania, a organ odwoławczy utrzymał tę decyzję w mocy. Zdaniem skarżącej, organ w niniejszej sprawie dokonał pobieżnej i płytkiej analizy stanu faktycznego, nie wziął pod rozwagę wszystkich jego okoliczności i traktował materiał dowodowy w sposób wybiórczy.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko z uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga podlegała uwzględnieniu albowiem jej zarzutom nie można odmówić słuszności, ponieważ rzeczywiście w następstwie nadinterpretacji przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami i przy postawie organu w zbieraniu materiału dowodowego naruszającej przepis art. 220 K.p.a. doszło do odmowy wydania decyzji przewidzianej art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami mimo spełnienia materialnoprawnych przesłanek do uzyskania takiej decyzji.

Jak wynika z akt administracyjnych I instancji, skarżący P. S.A. w L. pismem z dnia [...] czerwca 2014r. wystąpił do Prezydenta B. działającego jako starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej z wnioskiem o wydanie dwojakiego rodzaju decyzji :

1. ograniczającej sposób korzystania z nieruchomości oznaczonej numerem [...] położonej w B. przy ulicy [...] w obrębie ewidencyjnym D., stanowiącej własność L. P., dla przeprowadzenia inwestycji celu publicznego w postaci budowy kontenerowej stacji transformatorowej 15/0,4 kV oraz sieci energetycznej średniego napięcia 15kV i sieci energetycznej niskiego napięcia 0,4 kV (czyli decyzji opartej o treść art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami)

2. zezwalającej – po wydaniu decyzji o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości - na niezwłoczne zajęcie ww. nieruchomości z uwagi na zaistnienie przesłanek z art. 108 K.p.a. (czyli decyzji opartej o treść art. 124 ust. 1 "a" ustawy o gospodarce nieruchomościami)

Z uzasadnienia wniosku wynikało, że po pierwotnie wyrażonej przez L. P. zgodzie na przeprowadzenie przez jej nieruchomości inwestycji objętej ostateczną decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego wydaną dnia [...] sierpnia 2013r. (Nr [...]), porozumienie zostało zerwane przez właścicielkę nieruchomości a prowadzone - po zerwaniu porozumienia - negocjacje nie przyniosły pozytywnego dla inwestora skutku z uwagi postawienie przez właścicielkę warunku niemożliwego do zaakceptowania, konieczne stało się wystąpienie z wnioskiem o decyzyjne ograniczenie prawa własności nieruchomości. Wnioskodawca dla uzasadnienia potrzeby wydania drugiej decyzji wskazał na konieczność jak najszybszego wybudowania urządzeń przesyłowych celem doprowadzenia energii zasilającej oświetlenie uliczne.

Zaskarżona decyzja w podstawie materialnoprawnej powołuje przepis art. 124 ust. 1 i ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami a zatem jest odmową ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości dla potrzeby przeprowadzenia liniowej inwestycji celu publicznego i tak została potraktowana przez skład orzekający mimo nazywania jej przez organy decyzją "zezwalającą na wejście w teren dla przeprowadzenia inwestycji celu publicznego". Zgodnie z art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, stanowiącym materialnoprawną podstawę kwestionowanej decyzji, starosta wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej może w drodze decyzji ograniczyć sposób korzystania z nieruchomości poprzez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nie wyraża na to zgody. Ograniczenie to następuje – jak stanowi cytowany przepis – zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku braku planu, zgodnie z decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Treść przytoczonego przepisu wskazuje zatem, że przesłankami uzasadniającymi jego zastosowanie, są:

- uzasadniona miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego potrzeba przeprowadzenia przez daną nieruchomość inwestycji liniowej celu publicznego służącej przesyłaniu lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, łączności publicznej i sygnalizacji wraz z niezbędnymi do korzystania z tych przewodów i urządzeń oraz obiektów

-brak zgody właściciela nieruchomości na przeprowadzenie przez jego nieruchomość opisanej wyżej inwestycji.

Nadto z art. 124 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że udzielenie zezwolenia na decyzyjne ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości dla przeprowadzenia inwestycji celu publicznego opisanej ust. 1, powinno być poprzedzone rokowaniami z właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości o uzyskanie zgody na wykonanie prac, o których mowa w ust. 1. Rokowania przeprowadza osoba lub jednostka organizacyjna zamierzająca wystąpić z wnioskiem o zezwolenie a do wniosku należy dołączyć dokumenty z przeprowadzonych rokowań. Na takie dokumenty powołał się wnioskodawca w swoim wniosku.

Z uzasadnień decyzji organów obu instancji nie wynika, by powodem odmowy ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości L. P. było niewystąpienie opisanych wyżej materialnoprawnych przesłanek uzyskania takiego ograniczenia. Inwestor wykazał się decyzją ostateczną o lokalizacji inwestycji celu publicznego przewidującą zlokalizowanie na nieruchomości L. P. stacji transformatorowej i odcinka sieci elektroenergetycznej oraz dokumentami z przebiegu rokowań zakończonych brakiem porozumienia z właścicielem nieruchomości co do określenia ekonomicznych warunków zajęcia nieruchomości na potrzeby zlokalizowania inwestycji. W konsekwencji odmowa decyzyjnego ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości stała się odmową mimo ziszczenia ustawowych materialnoprawnych przesłanek quasi wywłaszczenia.

Umknęło przy tym uwadze organów obu instancji, że ustawa o gospodarce nieruchomościami nie "obwarowała" sankcją odmowy ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości, nieusunięcia brakujących dokumentów wniosku ani braków samego wniosku, co – zdaniem składu orzekającego – oznacza, że takie braki skutkować mogłyby jedynie pozostawieniem wniosku bez rozpoznania a nie merytoryczną odmową wydania decyzji. Do takiego wniosku prowadzi wykładnia systemowa przepisów materialnego prawa administracyjnego i spotykane w nim przypadki ustawowego zastrzeżenia odmowy przyznania uprawnienia w sytuacji nieusunięcia braków wniosku. Przykładem rozwiązania przewidziane art. 30 ust. 2 i 35 ust. 3 ustawy Prawo budowlane (wyrażenie sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych, którego braki nie zostały usunięte i odmowa udzielenia pozwolenia na budowę po nieusunięciu nieprawidłowości dokumentacji dołączonej do wniosku). Już z tych przyczyn, że nie ma w ustawie o gospodarce nieruchomościami ustawowego sankcjonowania nieusunięcia braków wniosku o wydanie decyzji wywłaszczeniowej, merytoryczną odmową wydania takiej decyzji, zaskarżona decyzja musiałaby zostać uznana za wadliwą.

Niezależnie jednak od powyższego powodu uzasadniającego uwzględnienie skargi, skład orzekający zgadza się ze stroną skarżącą, że w okolicznościach sprawy nie można było uznać, że braki wniosku wytknięte przez organ wnioskodawcy, w kształcie oczywiście już przypisanym decyzją ostateczną (tj. po zweryfikowaniu przez Wojewodę liczby braków na skutek uwzględnienia części zarzutów odwołania inwestora) mogły stać na przeszkodzie merytorycznemu uwzględnieniu wniosku. Wbrew bowiem stanowisku organu odwoławczego postawiony wnioskodawcy zarzut braku precyzyjnego określenia sposobu ograniczenia prawa własności nieruchomości L. P., mógł zostać uznany za niezrozumiały, skoro do wniosku została dołączona mapa projektowa z zaznaczonym przebiegiem inwestycji oraz powierzchnią zajęcia nieruchomości i zadaniem organu było zweryfikowanie zgodności usytuowania inwestycji i jej przebiegu na mapie dołączonej do wniosku z przebiegiem tej inwestycji i lokalizacją przewidzianą ostateczną decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zakres ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości zawsze przesądza albo miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego. W sytuacji zaś postawionego przez inwestora w odpowiedzi na wezwanie do sprecyzowania sposobu ograniczenia nieruchomości, pytania, jakiego dokładniejszego sposobu wykazania zakresu ograniczenia organ oczekuje, wnioskodawca nie uzyskał już wskazówek a w uzasadnieniu decyzji poza przywołaniem obowiązku precyzyjnego określenia w decyzji sposobu ograniczenia nieruchomości, organ nie podał, na czym brak precyzji wniosku skarżącego polegał.

Co zaś się tyczy braku pozostałych danych uznanych ostatecznie przez organ za przeszkodę do wydania decyzji wywłaszczeniowej, skład orzekający w pełni zgadza się ze skarżącym, że do żądanych danych organ musiał mieć dostęp z urzędu albowiem dotychczasowy sposób zagospodarowania terenu objętego ograniczeniem odzwierciedlają dane z ewidencji gruntów i budynków a uproszczony wypis z rejestru gruntów został dołączony do wniosku, zaś dostęp do pełnych danych ewidencyjnych z zasobu geodezyjnego i kartograficznego organ prowadzący postępowanie administracyjne tj. realizujący przypisane mu zadania publiczne, musi mieć zapewniony za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Również żądając od wnioskodawcy przedłożenia zaświadczenia o założeniu (lub nie) księgi wieczystej dla nieruchomości objętej wnioskiem wywłaszczeniowym, organ – jak trafnie podnosi strona skarżąca – dopuścił się naruszenia art. 220 K.p.a. w brzmieniu tego przepisu nadanym ustawą z dnia 12.02.2010r. o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 40, poz. 230). W świetle nadanego ww. ustawą brzmienia art. 220 K.p.a., organ administracji publicznej nie może żądać zaświadczenia na potwierdzenie faktów lub stanu prawnego, jeżeli:

1) znane są one organowi z urzędu,

2) możliwe są do ustalenia przez organ na podstawie:

a) posiadanych przez niego ewidencji, rejestrów lub innych danych,

b) rejestrów publicznych posiadanych przez inne podmioty publiczne, do których organ ma dostęp w drodze elektronicznej na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 17 lutego 2005r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne,

c) wymiany informacji z innym podmiotem publicznym na zasadach określonych w przepisach o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne,

d) przedstawionych przez zainteresowanego do wglądu dokumentów urzędowych (dowodu osobistego, dowodów rejestracyjnych i innych).

Centralna Informacja Ksiąg Wieczystych jest zatem rejestrem, poprzez dostęp do którego za pośrednictwem systemu teleinformatycznego prowadzonego przez Ministerstwo Sprawiedliwości, organ miał obowiązek z urzędu zweryfikować informację z ewidencji gruntów nie wykazującą założenia księgi wieczystej dla nieruchomości objętej wnioskiem wywłaszczeniowym. W konsekwencji naruszenia art. 220 K.p.a. w sprawie niniejszej, organ bezzasadnie ciężar zbierania materiału dowodowego przerzucił na wnioskodawcę zapominając, że od dnia 17 czerwca 2010r. (wejścia w życie wymienionej wyżej ustawy z dnia 12 lutego 2010r.) poszerzony został zakres czynności podejmowanych z urzędu przez organ prowadzący administracyjne postępowanie. Od tej daty organ samodzielnie powinien zadbać nie tylko o uzyskanie i zabezpieczenie w aktach prowadzonego postępowania określonego potwierdzenia faktów będących w jego posiadaniu (w jego rejestrach), ale także faktów będących w posiadaniu innych podmiotów realizujących zadania publiczne, do których ma dostęp przy wykorzystaniu technik elektronicznych.

Mając na uwadze powyższe Sąd skargę uwzględnił (art. 145 ust. 1 pkt 1 lit. "a" i "c" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Konsekwencją uwzględnienia skargi stało się zamieszczenie w wyroku stwierdzenia o niemożności wykonania objętych skargą decyzji do czasu uprawomocnienia się wyroku, co w "przełożeniu" na uchylone decyzje odmowne organów obu instancji oznacza uprawnienie organu do wstrzymywania się z powtórnym rozpoznaniem wniosku do czasu uprawomocnienia się wyroku (art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Z uwzględnieniem skargi związane też jest orzeczenie o obowiązku zwrotu przez organ na rzecz strony skarżącej poniesionych przez nią kosztów postępowania sądowego (art. 200 w związku z art. 210 par. 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).-



Powered by SoftProdukt